Οι αληθινές "μεταρρυθμίσεις" (Μέρος Α').

[φιλαλήθης]

Οι τοις πράγμασι, στα πράγματα , "μεταρρυθμίσεις".(Μέρος Α')

Συχνάκις και πολλάκις ακούμε, καθώς προκαταγράφηκε, ότι πρέπει να επενεργηθούν "μεταρρυθμίσεις" και να αλλάξουν ή παραλλάξουν πολλά αναφορικά με τους οικονομικούς, οικονομικοπολιτικούς θεσμούς. Ορθώς λογικά, και σωστά. Αλλά η λύσι ή η πρόταση είναι μήπως στο είναι της "η αλλαγή για την αλλαγή"; Πόσο αυτή η "αλλαγή για την αλλαγή" έχει πλήξει και διαλύσει την ανθρωπότητα είναι ευρέως εγνωσμένο, με την διττή έννοια, και της μάθησης και της αναγνώρισης. Η δέουσα, συνολική και αδιάλλειπτη μελέτη της Ιστορίας συνιστά κατά ακέραια, ακραιφνώς λογιώτατο Άγ.Φώτιο τον Μέγα -στην ειδολογικά χαρακτηριζόμενη ως "πολιτικό μανιφέστο" επιστολή του προς άρχοντα Μιχαήλ-Βόρι της νεοεκχριστιανισθείσης τότε Βουλγαρίας- (κά)τι που δεν παραιτούμε, διότι επιφέρει σωφροσύνη. Τούτη, λοιπόν, μας το έχει διδάξει τόσες φορές, που μπορούμε να πούμε, ότι είναι, εάν την προσωποποιήσουμε, οιονεί ένα άτρεπτο, ανίκητο(τρέπω=νικώ) θέλημά της. Ήδη έχουμε υπενθυμίσει την ρηγκανική περίοδο διακυβερνήσεως('81-'89). Αυτή είναι ένα τμήμα ακριβώς εκείνης της χρονικής περιόδου που ακολούθησε τις περιλάλητες πετρελαϊκές κρίσεις και τον στασιμοπληθωρισμό των αρχών της δεκαετίας του '70. Τότε οι εμμανείς φίλοι της (καταπιεστικής) ελευθερίας του κερδοσκοπικού επιχειρείν, οι πολυώνυμοι (οικονομικά) φιλελεύθεροι, απέδωσαν το πρόβλημα στην νεοκαπιταλιστική κεϋνσιανή οικονομική πολιτική, η οποία είχε, βεβαίως, συντηρητικές, δηλαδή αντεπαναστατικές συνέπειες και, πιθανότατα, κίνητρα, για το σύστημα του Καπιταλισμού, το οποίο αστασίαστα κινδύνευε κατά τον 20ον αιώνα σε όλες τις "ανεπτυγμένες" κοινωνίες και οικονομίες και κατελύθη σε χώρες χωρίς (αντιφιλελεύθερες) μεταρρυθμίσεις, όπως η Κίνα, η Κούβα και η Ρωσσία. Διάφορα think tanks, δεξαμενές σκέψεως ήτοι, μεταξύ των οποίων και (ατελέσφορες επ'αυτού, όπως είναι ευνόητο) αμιγείς μεγαλοεπιχειρηματικές οργανώσεις, όπως η αυτοαποκαλούμενη "επιχειρηματικοί στόχοι" έδωσαν ιδεολογικό αγώνα, ώστε να παύσει εκείνη η συμβιβαστική, στα πλαίσια του (πολιτικού) συντεχνιασμού, θα μπορούσαμε να πούμε, πολιτική. Τούτο, προκειμένου να κατορθωθεί και εμπεδωθεί ες έδαφος η "συντηρητική επανάσταση", βεβαιώνοντας, επαληθεύοντας συνάμα στα πράγματα το θεώρημα ορισμένων όπως του Νικολάι Μπερντιάγεφ, ότι η πάλη των τάξεων εκκινεί από την αστική τάξι και, συνεπώς, η ρητή εδώ "πάλη των τάξεων" που διεξάγει η υπό καθεστώς "μισθοδουλείας" εργαζόμενη τάξη σαφώς είναι κατά βάσιν αντίστασι σε αυτήν και διεκδίκησι. Η τότε κοινωνία είχε βιώσει και την αναζωπύρωσι των συνδικαλιστικών αγώνων, που "πυρούνται" ακολουθούντες αυτό που ήταν η μεγαλύτερη παγκοσμίως, σχετικά με τις λοιπές, όψιμη αποτυχία του αγγλικού κεϋνσιανού διαταξικού consensus(='συναίνεσης'), συγκεκριμένα δε να ερμηνεύσει και αναστρέψει ταχέως την κάμψι της στασιμότητος-ύφεσης με υψηλό και καλπάζοντα πληθωρισμό, ανερχόμενες τιμές που "ροκανίζουν το εισόδημα", ιδιαίτερα των μισθωτών. Συνεπώς, είχε σε ικανό βαθμό προσ-έλθει και πελάσει και σε καθεστώς ψυχικού "καμάτου", αποκαμώματος. Έτσι, δέχτηκε την "αλλαγή για την αλλαγή". Είναι χαρακτηριστικό, εδώ, ότι και η ίδια η ...Μάργκαρετ Θάτσερ, (συν)ομολογεί την ασαφή προέλευσι των "συντηρητικών (πολιτικών/ οικονομικών) αρχών" της. Για τον Φρίντριχ φον Χάγιεκ, που απέφευγε, όσο ζούσε ο -εξαιρετικά εύγλωττος, συν τοις άλλοις- J.M. Keynes την δημόσια αντιπαράθεσι μαζύ του, λέει, ότι της μετάγγισε κάποια θεωρητικά θεμέλια για αυτό που τότε, αρκετά έτη μετά την ανέλιξι της στα δημόσια κυβερνητικά αξιώματα, εβίωνε μόνον ως μορφή ..."συντηρητικού" ενστίκτου. Είναι, βεβαίως, αυτό ακριβώς το ..."ένστικτο" -λέξι που δεν τυγχάνει προϊόν εκφραστικής ραθυμίας, παραταύτα- που έκανε την Θάτσερ να συντρίψει την δύναμι των εργατικών συνδικάτων με διάφορους τρόπους και να παραγνωρίσει με τον πλέον απροκάλυπτο τρόπο τα αιτήματά τους, διότι "νόθευαν τις (μεσσιανικές)δυνάμεις της αγοράς", αντιστέκονταν στην πλήρη, φασιστικού τύπου οπωσδήποτε, εξουσία των κεφαλαιούχων στις επιχειρήσεις τους (ή των διορισμένων μεγαλοδιευθυντών-managers) κ.τ.λ.. Έτσι, οι πολυποίκιλοι εξτρεμιστές του καπιταλισμού, κατόρθωσαν να επιβάλουν αυτές τις σαν ανόητες ιδέες τους από θέσεως πολιτικής εξουσίας. Τα αποτελέσματα (του θατσερισμού ,εδώ)τα γνωρίζουμε, εν συνόψει τα ακόλουθα: χάσμα πλουσίων -φτωχών στο μέγεθος της ...βικτωριανής εποχής (κατά μέτρησι μείζονος χριστιανικής βρεττανικής οργάνωσης), στασιμοπληθωρισμός με οξεία ύφεσι(όρα κάμψι παραγωγικότητας), τριπλασιασμός -τουλάχιστον- της ανεργίας, ακραίο (30%) ποσοστό του ενεργού πληθυσμού, όπως και των ανηλίκων παιδιών(!), ζη υπό το κατώφλι της λεγόμενης ακραίας φτώχειας(=η μη -οριζόμενη ως το ήμισυ του μέσου εθνικού εισοδήματος), επιβεβαίωσι των "λαικιστών" και των αριστερών σε όσον αφορά την επιχειρηματική κακεντρέχεια και ατομικιστική ανηθικότητα στο έπακρον, κατά δε τον αναρχικό της ελεύθερης αγοράς, αντικρατιστή άκρατο, Μάρει Ρόθμπαρντ... Το "choc" στην αγγλική κοινωνία με τους συντηρητικούς διαρκεί ακόμη από το 1990, μπορούμε με ασφάλεια να συναγάγουμε...

Ένας μέγιστος μεταρρυθμιστής, "αστός ρεφορμιστής", ο ακραιφνώς κορυφαίος 'μοντέρνος φιλελεύθερος' ακαδημαϊκός οικονομολόγος J.M.Keynes:


Αυτοί που -κρυφίως ή θεσμικώς- έχουν την εξουσία εν γένει υπαγορεύουν τις ιδέες που προβάλλονται. Ακόμη και ενδοακαδημαϊκά. Ο Γκάλμπρειθ γράφει σε παλαιότερο έργο του, ονόματι "η εποχή της αβεβαιότητας", ότι οι μεγάλες (σήμερα δε οι πολυεθνικές) επιχειρήσεις, συγκεκριμένα ολιγάριθμες, πλουτοκρατικές κυριολεκτικά, γραφειοκρατίες που τις διοικούν και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετίας επιτελού(σα)ν αυτόν τον ρόλο στον αστικό-δεξιό υλιστικό και διαλεκτικό υλιστικό κόσμο, αντιστοίχως. Και, εάν αποδεχθούμε έστω σχετικοποιημένο ή εν μέρει το αξίωμα του ιδεαλισμού του Κέυνς, που θεωρεί, ων ένα βήμα στην βηματική αυτήν αλληλοδιαδοχή έπειτα από τον Μαρξ και τις αιτιοκρατικές, ντετερμινιστικές ακολουθίες του "κοινωνικού προτσές", ότι οι ιδέες είναι αυτές οι οποίες επιφέρουν την κοινωνική εξέλιξη και αν-έλιξη, τότε, λογικοθεωρητικά, μάλλον (εξάγουμε, ότι) ασφυκτιούμε μέσα σε ένα πλανήτη που προβάλλονται ιδέες οι οποίες είναι προταγμένες εσκεμμένα και μετά δόλου από (πρωτόγνωρα, επί του παρόντος) πανίσχυρους χρηματοοικονομικά ανθρώπους. Είναι μία ακόμη συνέπεια της συγκέντρωσης κεφαλαίου, εκτός αυτής, της εξουσιαστικής εκμετάλλευσης ήτοι, που βλέπει ο π.Μεταλληνός, μιλώντας για τον ι.Χρυσόστομο ως ριζοσπαστικό κοινωνικό αναμορφωτή και τον εγγενή αντικαπιταλισμό της Ορθοδοξίας. Το αυτό σοβεί, υπολανθάνον άρα, και στην περίπτωσι των (πολιτικο)οικονομικών μεταρρυθμίσεων. Οι αληθινές μεταρρυθμίσεις, οι ωφέλιμες είναι πολλές. Πλην οι φαυλοκυκλικά αναμηρυκαζόμενες εκ των πολυώνυμων καθεστωτικών μας θυμίζουν, εν ιλαρότητι, την ...χειμερινή νεορρομαντική και προρρομαντική (εν μέρει) ποιητική εικονοποιία: "δέντρα ξέφυλλα", σεσηπότων αντί για αγλαών καρπών, τις "δενδροστοιχίες του Δεκέμβρη", τα "κατάξερα ασφοδίλια" και τα συναφή. Πότε, επί τέλους, θα γυρίσει ο ήλιος και η δρόσος;



Το κρίσιμο, το καθοριστικό είναι ποιοι σκοποί υφίστανται και έχουμε. Σκοπούμε στο να μειώσουμε το δημόσιο έλλειμμα στο 0% του Α.Ε.Π., όπως είναι, τελείως λαθεμένα, η "δέσμευσί μας" στους γραφειοκράτες(bureaucrats) της Ε.Ε. και στο Συμβούλιο του Ecofin; Να εφαρμόσουμε, λοιπόν, πολιτική "λιτότητας" (στους τραγικά ολιγάριθμους ελλαδικά μισθωτούς-συνταξιούχους), όπως λέγεται; Ή μήπως ανυπέρθετος, πρώτιστος σκοπός μας είναι η πλήρης απασχόληση, ως δικαιωμένος αυτοσκοπός, όχημα δε ανάπτυξης και αύξησης του παραγόμενου εγχωρίου προιόντος, του ΑΕΠ, δηλ. μεγέθυνσης, ή ,μάλλον, το (αποκλειστικό) όχημα προς αυτήν, με βάση μας και προς καιρόν βακτηρία τον εξωτερικό δανεισμό(όρα μακροοικονομική ΗΠΑ από την μεταπολεμική περίοδο έως σήμερα); Σκοπός μας είναι η μείωση της αύξησης των τιμών σε επίπεδο μηδαμινού πληθωρισμού και όχι έρποντος, μετρίου ήτοι; Ή μήπως είναι η ισοκατανεμητική(income-equalizing) αύξηση της εθνικής αγοραστικής δύναμης, άρα η αύξηση των μισθών και των συντάξεων, κάτι το οποίο επιφέρει πνοή ζωοποιά, πλην των αναγκεμένων, και στην εθνική (λεγόμενη) οικονομία; Σκοπός μας είναι να (επ)αυξήσουμε στο έπακρον τις σύμφυτες, λόγω του πατερναλιστικού του, του καπιταλιστικού συστήματος εξουσίες των εργοδοτών μέσω της άρσης των προσκομμάτων στα οποία "σκοντάφτουν" οι όσοι (πολλοί) εξ αυτών επιθυμούν να υπερεκμεταλλευθούν παντοειδώς τους εργαζόμενούς τους, όπως συμβαίνει , σε ακραίο βαθμό, στην Καμπότζη, με πολυεθνικές όπως η Puma να μετέρχονται μέσα 'ελαχιστοποιήσεως του κόστους' και 'αύξησης της αποδοτικότητας' όπως το να (πειθ)αναγκάζουν τους εκεί για πολλούς λόγους πρόθυμους προς απομύζησι ανθρώπους να εργάζονται μέχρι και ...(μετριοπαθώς)14 ώρες την ημέρα και να γαλακτοτροφούνται μισθοδοτικά με ένα ψιχίο ...απειροστό των κερδών της επιχείρησης; Ή , μήπως, σκοπός μας είναι να παράσχουμε την νομική παρεμπόδισι στο κοινωνικό κακό, που είναι η επιδίωξη του ατομικού οικονομικού συμφέροντος μέσω της καταπιέσεως κι εκμεταλλεύσεως των άλλων συνανθρώπων, όπως επιτάσσει όχι μόνον ο "κοινός νους" και οι μετριοπαθέστερες οικονομικές πολιτικές, αλλά κι η θεολογία της πολιτικής εξουσίας, όπως αυτή που αναπτύσσουν Νικόλαος ο Καβάσιλας και Άγιος Μάξιμος ο Γραικός; Ερωτήσεις άστοχες όπως αυτές των Δημοτικών τραγουδιών, βεβαίως, που ενσωματώνουν και το παράλογό τους στοιχείο...
Κατωτέρω θα καταχωρήσουμε και ανατάμουμε τις αληθινές μεταρρυθμίσεις.

(Συνεχίζεται!)
_________________
Α.«Μη πεποίθατε επ' άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία» (Ψαλμ.145, 3)
Β."....κλοπή είναι η οπωσδήποτε και οθενδήποτε αποκτηθείσα ιδιοκτησία....": Μέγας Βασίλειος, "Ασκητικά", 34,1-2