Αποκαλύπτεται η φιλοτουρκική στάση του Κίσινγκερ στην Κύπρο

[Μεγκουλίνα]

από το in.gr

Μπορεί ο Χένρι Κίσινγκερ να «νίπτει τας χείρας του» για τον Ατίλα στην Κύπρο, ωστόσο, τα έγγραφα που έδωσε στη δημοσιότητα το Στέιτ Ντιπάρτμεντ καταρρίπτουν ένα προς ένα τα ψεύδη του για την τραγωδία στο νησί.

Ο Αμερικανός πολιτικός είχε κάποτε δηλώσει για την Κύπρο: «Αν γνώριζα την έκθεση πληροφοριών, θα είχα σταματήσει το πραξικόπημα στην Κύπρο. Από τη στιγμή που έγινε το πραξικόπημα, υπέθεσα ότι η Τουρκία θα παρενέβαινε, αφού δεν υπήρχε κυβέρνηση στην Κύπρο και η Ελλάδα ήταν ασταθής.»

Εδώ και πολλά χρόνια ο Κίσινγκερ αυτό τον ισχυρισμό, ενώ στα απομνημονεύματά του έγραφε ότι «η έκρηξη στο νησί έγινε μια στιγμή που κανείς δεν την περίμενε, ούτε ο ίδιος ο Μακάριος, στις 15 Ιουλίου 1974».

Ωστόσο, όπως επισημαίνουν Τα Νέα της Δευτέρας, τα εκατοντάδες έγγραφα τα οποία αποχαρακτήρισε και έδωσε στη δημοσιότητα πριν από δύο ημέρες το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, καταρρίπτουν ένα προς ένα τα ψεύδη του.

Η Ουάσιγκτον γνώριζε από πολύ νωρίς τις κινήσεις του στρατηγού Γρίβα, ο οποίος σε συνεργασία με τη χούντα της Αθήνας σχεδίασε το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου εναντίον του Μακαρίου, ανοίγοντας τον δρόμο για την εισβολή.

Σε έκθεση της CΙΑ του Σεπτεμβρίου του 1973 αναφέρονται οι «τρομοκρατικές» πρακτικές του Γρίβα που είχε επιστρέψει μυστικά στο νησί το 1971, καθώς και ότι ο «ζηλωτής της ένωσης» είναι ορκισμένος εχθρός του Μακαρίου, ο οποίος με τις πράξεις του μπορεί να σύρει την Κύπρο σε εμφύλιο πόλεμο καθώς και σε εχθροπραξίες εναντίον της τουρκοκυπριακής κοινότητας.

Σε υπόμνημα που υπέβαλε ειδικός του αμερικανικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας στον Χένρι Κίσινγκερ την ημέρα του πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου, έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για την απειλή η Τουρκία να προχωρήσει σε στρατιωτική επιχείρηση.

Την ίδια ημέρα, ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα Χένρι Τάσκα σε τηλεγράφημά του προς το Στέιτ Ντιπάρτμεντ παραδεχόταν ότι ο Ιωαννίδης είχε εμπλακεί στο πραξικόπημα.

Ο Τάσκα σε τηλεγράφημά του της 16ης Ιουλίου επαναλάμβανε την εκτίμησή του για τον «άστατο και αναξιόπιστο Ιωαννίδη», τον οποίο, παρά τις επικίνδυνες ακροβασίες του, δεν είχε αποπειραθεί να στενοχωρήσει η Ουάσιγκτον.

Μετά την τραγωδία, στις 10 Σεπτεμβρίου 1974, ο διευθυντής του γραφείου πληροφοριών «ενημέρωνε» τον Κίσινγκερ ότι το επικίνδυνο παιχνίδι της χούντας με τον Μακάριο ήταν γνωστό στην Ουάσιγκτον από τον Μάιο, αλλά η Ουάσιγκτον αρκέστηκε απλώς να εκφράσει τη δυσαρέσκειά της στον Ιωαννίδη, χωρίς να κάνει διάβημα.


Τα νέα έγγραφα που δόθηκαν στη δημοσιότητα δείχνουν ακόμη ότι οι Αμερικανοί είχαν την εικόνα της ενίσχυσης των τουρκικών στρατευμάτων στο νησί: Σε τηλεφωνική συνομιλία με τον Κίσινγκερ στις 19 Ιουλίου ο διευθυντής της CΙΑ τον διαβεβαίωνε ότι η δυνατότητα των Τούρκων για απόβαση στρατευμάτων ήταν «πάρα πολύ καλή», αλλά δεν έκαναν τίποτα για να αποτρέψουν τον δεύτερο Αττίλα στις 14 και 15 Αυγούστου.

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=859526&lngDtrID=244
_________________
«μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχθείτε, υποταχθήκαμε και βρήκαμε την στάχτη…»

Γ. Σεφέρης

[Επισκέπτης]

Νομίζω ότι αυτά είναι λίγο-πολύ γνωστά. Ο Kissinger δεν είναι ούτε φιλέλλην ούτε φιλότουρκος. Αμερικανός πολιτικός είναι (ήταν), ο οποίος πορευόταν σύμφωνα με την πολιτική που χαράσσεται στις ΗΠΑ από όργανα ισχυρότερα και του προέδρου. Δεν υπάρχουν φιλίες και έχθρες στην πολιτική. Είναι λάθος να υπεραπλουστεύουμε έτσι τα πράγματα. Οι ΗΠΑ, καλώς ή κακώς, νομίζουν ότι τα συμφέροντά τους είναι συνδεδεμένα με αυτά της Τουρκίας. Ακολουθούν, λοιπόν, πολιτική που αφελώς ονομάζεται "φιλοτουρκική". Συνεπώς, δεν υπάρχει κάτι μεμπτό στην συμπεριφορά του Kissinger. Tην δουλειά του έκανε όσο καλύτερα μπορούσε.
Αν για κάποιο λόγο οι ΗΠΑ νόμιζαν ότι το συμφέρον τους είναι να στηρίξουν την Ελλάδα, ο εκάστοτε Kissinger θα ήταν ο μεγαλύτερος "φιλέλλην".

[φιλαλήθης]

[Επισκέπτης]

Μα δεν διαφωνείς, απλώς λες κάτι άλλο, με το οποίο ούτε εγώ διαφωνώ. "Αυτό που πρέπει" είναι άλλο, απ' αυτό που είναι.

[φιλαλήθης]

[Σουλιώτης]

Το πρόβλημα είναι ακριβώς ότι ο Κίσσινγκερ θεωρεί ότι, για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της χώρας του, πρέπει να εξολοθρεύσει τη δυνατότητα του Ελληνισμού να μάχεται για τα δικά του συμφέροντα. Ακριβώς εκεί έγκειται και η ουσία της γνωστής του δήλωσης, την οποία φυσικά ο "Επισκέπτης" θα μας πει ότι είναι θεωρίες συνωμοσίας και ότι ο ίδιος την έχει διαψεύσει κλπ. κλπ., ενώ την άκουσαν ζωντανά εκατοντάδες άνθρωποι και ραδιοφωνικά εκατομμύρια, όταν έγινε το Σεπτέμβριο του 1974.

Στο πλαίσιο αυτό, καθαρά με όρους ρεάλπολιτίκ, ο Κίσινγκερ αποφάσισε, και η γραμμή αυτή ισχύει εν μέρει μέχρι σήμερα, στο Στέητ Ντηπαρτμεντ, ότι ο Ελληνισμός είνα επικίνδυνος, λόγω χαρακτήρα, για τις Η.Π.Α.

Εμείς ως χώρα έχουμε τρεις υποχρεώσεις σε σχέση με την πολιτική Κίσινγκερ: 1) να σταματήσουμε να στρουθοκαμηλίζουμε και να κάνουμε ότι δεν υπάρχει 2) να αμυνθούμε απένανατι σε κάθε ενέργεια υλοποίησης της δήλωσης Κίσινγκερ και 3) να εξηγήσουμε στους Αμερικανούς ότι κακώς υπάρχει μια μερίδα της διοίκησής τους που σκέπτεται έτσι, διότι δεν έχει απλώς κατανοήσει ότι ο Ελληνικός λαός έχει απλώς ένα χαρακτηριστικό που δεν το έχουν οι υπόλοιποι λαοί: είναι φιλότιμος. Από εκεί απορρέουν τα "δυσκολοκυβέρνητος" κλπ. που είπε ο Κίσικγκερ. Από αυτό το φιλότιμό έχουν να ωφεληθούν οι άλλοι και όχι να βλαφθούν.