Πέρασε στα ψιλά η "προσπάθεια επανένωσης"

[Έλλη]

Από την εφημερίδα "Ρεπούμπλικα" διαβάζουμε οτι <<Σε οδικό χάρτη 46 σημείων για την προώθηση του οικουμενικού διαλόγου προς την επανένωση των δύο εκκλησιών συμφώνησαν οι εκπρόσωποι του Βατικανού και των Ανατολικών Εκκλησιών.[...] Οι Ορθόδοξοι έχουν καταστήσει σαφές ότι δεν μπορεί ο Πάπας να είναι ο απόλυτος άρχοντας αλλά και ο Βενέδικτος στο παρελθόν έχει υποστηρίξει ότι δεν μπορεί ο Ρωμαίος Ποντίφικας να συμπεριφέρεται ως "απόλυτος μονάρχης". [...] Αγκάθια υπάρχουν και από την πλευρά των Ορθόδοξων Εκκλησιών, καθώς ο Αλέξιος, Πατριάρχης Μόσχας, δεν αναγνωρίζει το πρωτείο του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου αλλά και δεν συγχωρεί την Αγία Έδρα για την δράση των Καθολικών Επισκόπων στις πρώην δημοκρατίες της ΕΣΣΔ.Έτσι οι εκπρόσωποι του Πατριαρχίου Μόσχας εγκατέλειψαν την Σύνοδο διότι η Ορθόδοξη Εκκλησία της Εσθονίας υπήθχει στην δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.>>

Καλά ότι δεν έχουμε λύσει πρώτα τα εσωτερικά ζητήματα της Ορθοδοξίας και ότι πάμε απροετοίμαστοι (και ολίγον ακέφαλοι) σε μία τόσο σημαντική διπλωματική συνάντηση θα το αφήσω προς σχολιασμό από τους άλλους εδώ. Θα πώ όμως τούτο: Αν ο Πάπας δέχεται την "παγκόσμια εκκλησία" και αν δέχεται να μην είναι αυτός πρώτος κι αν και οι υπόλοιποι δέχονται να μην έχουν τον Πάπα πρώτο τότε ποιός καλείται να ηγηθεί της παγκόσμιας εκκλησίας που ετοιμάζουν?
_________________
Έναν καιρό πίστευαν στους μάντεις και στους αστρολόγους και για τούτο πίστευαν ότι "όλα είναι τύχη"

[Ροβεσπιέρος]

ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ-14



Ορθοδοξία και Βατικανό
Γράφει: Ο Θύμιος Παπανικολάου


Δεν μπορεί κανείς παρά να χαμογελάσει πικρά, αλλά και να ανησυχήσει σοβαρά με αυτές τις τελετουργικές φιέστες των συναντήσεων του Πάπα με τον Οικουμενικό Πατριάρχη και την επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου στο Βατικανό.
Τέτοια κοσμικά γεγονότα της ηγετικής κρατικής γραφειοκρατίας του Βατικανού με την ηγετική γραφειοκρατία της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι προμηνύματα άσχημων εξελίξεων.
Οι γραφειοκρατικές ηγετικές κλίκες (είτε είναι πολιτικές, είτε συνδικαλιστικές, είτε πνευματικές κλπ) πρωτίστως νοιάζονται για τα προνόμιά τους και ουδέποτε για το πολιτικό ή πνευματικό τους «ποίμνιο». Οι διαχειριστές κάθε εξουσίας την εξουσία τους διαφυλάσσουν και ισχυροποιούν και ο λαός πάντα αποτελεί γι αυτούς το αντικείμενο διαπραγμάτευσης και ποτέ το υποκείμενο της εξέλιξης και των αποφάσεων. Δεν μπορεί λοιπόν παρά να προβληματίζεται, να αγωνιά και να ανησυχεί ο κάθε «καθαρός» άνθρωπος με αυτές τις τελετουργικές συναντήσεις των διαχειριστών του κράτους του Βατικανού με τους διαχειριστές του Ορθόδοξου δόγματος.
Δεν είμαι ειδικός να εξετάσω το ζήτημα από τη θεολογική του σκοπιά. Αυτό το έχουν αναπτύξει τεκμηριωμένα οι άνθρωποι της Εκκλησίας που γνωρίζουν. Η ρηξικέλευθη τοποθέτηση του π. Μεταλληνού δεν με «φώτισε» απλώς, αλλά μου έδωσε και το έναυσμα για αυτό το άρθρο. Επαλήθευσε από τη «θεολογική σκοπιά» τη δική μου πολιτική θεώρηση.
Θα προσεγγίσω, συνεπώς το ζήτημα πολιτικά με τη μορφή των συνοπτικών παρατηρήσεων.

Παρατήρηση πρώτη.
Το υπερεθνικό κεφάλαιο και η πλανητική πολιτική του παράμετρος (Νέα Τάξη) έχουν κηρύξει σήμερα έναν ανηλεή πόλεμο εναντίον κάθε «εθνικής οντότητας», εναντίον κάθε συνεκτικού πολιτικού, πολιτισμικού και πνευματικού ιστού, εναντίον της συλλογικής ιστορικής μνήμης και συνείδησης, εναντίον των θρησκευτικών δογμάτων που αποτελούν ιστορικό μυϊκό σκελετό και πνευματικό νευρικό σύστημα των λαών. Η Ορθοδοξία αποτελεί, για λόγους που δεν θα αναλύσουμε εδώ, το μεγάλο εμπόδιο στον οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης.

Παρατήρηση δεύτερη

Η άλωση των εθνών, η διάλυση των κοινωνιών, η ισοπέδωση των λαϊκών κατακτήσεων και του πολιτισμού περνάει και μέσα από την άλωση των θρησκειών και Εκκλησιών. Η άλωση της Ορθοδοξίας περνάει μέσα από τον «εκσυγχρονισμό» της, μέσα από τη θεσμοποιημένη εκκοσμίκευσή της.
Δεν μπορεί να κτυπηθεί η Ορθοδοξία με μετωπικές επιθέσεις. Μπορεί να νοθευτεί και να αλλοιωθεί εσωτερικά. Κάθε κοσμοαντίληψη, κάθε σύστημα ιδεών «μεταλλάσσεται» από τους διαχειριστές του και δεν θανατώνεται από «εξωτερικούς εχθρούς». Αυτό συνέβη και με την κοσμοθεωρία του μαρξισμού.

Παρατήρηση τρίτη
Η Ορθόδοξη Εκκλησία δέχεται σήμερα ένα συνδυασμό επιθέσεων: Εσωτερική υπονόμευση, εξωτερικά κτυπήματα από το νεοταξικό κράτος και τις «προοδευτικές» και «αριστερές» ελίτ της παγκοσμιοποίησης. Κατακλυσμός της Ελλάδας από Ισλαμιστές. Εδώ προωθείται η θρησκευτική αντιπαλότητα και σύγκρουση με τον Ισλαμισμό, τον άλλο μεγάλο εχθρό της Νέας Τάξης. Αυτό που επιχειρείται είναι ο «εμφύλιος σπαραγμός» των «πιστών» των δύο επικίνδυνων δογμάτων
, μέσω της τεράστιας εισαγωγής ισλαμιστών στην Ελλάδα. Η ανέγερση των Τζαμιών σε αυτό αποσκοπεί. Το ισλαμικό στοιχείο αποτελεί μέγα κίνδυνο για την ελληνική κοινωνία. Αυτό όμως το ζήτημα θέλει ιδιαίτερη ανάλυση…

Παρατήρηση τέταρτη.
Οι γραφειοκρατικές ηγεσίες των Εκκλησιών και οι διαχειριστές των θρησκευτικών συναισθημάτων των λαών ήταν πάντα με το μέρος της εξουσίας: Οι πνευματικοί ροπαλοφόροι του καθεστώτος.
Αντίθετα ο κλήρος και ιδιαίτερα ο Ορθόδοξος κλήρος, το σώμα δηλαδή της Εκκλησίας, ήταν με το λαό, ήταν ζυμωμένος με το λαό. Γι αυτό σε όλα τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα και τα λαϊκά κινήματα η γραφειοκρατική ηγεσία στεκόταν απέναντι από το σώμα του κλήρου που ήταν με το λαό και τους αγώνες του. Αυτή τη «λεπτομέρεια» την αγνόησε η Αριστερά και ταύτισε τους διαχειριστές της Ορθοδοξίας με το συνολικό σώμα της Εκκλησίας, προκαλώντας καταστροφικούς «διχασμούς». Και σήμερα συνεχίζει το ίδιο βιολί, μη διακρίνοντας ότι η Ορθοδοξία και το σώμα της Εκκλησίας όχι μόνο δεν είναι ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, αλλά βρίσκεται και στο στόχαστρο της πλανητικής εξουσίας και των εσωτερικών εντολοδόχων της.

Παρατήρηση πέμπτη
Σήμερα στη φάση της παγκοσμιοποίησης και του πλανητικού ολοκληρωτισμού οι «εθνικές» και «τοπικές» εξουσίες (πολιτικές ή πνευματικές) δεν έχουν καμία ισχύ, αποτελούν «βάρος», «βλαβερή πολυτέλεια» για τη Νέα Τάξη. Το πολιτικό ισοδύναμο του υπερεθνικού, αυτοκρατορικού ιμπεριαλισμού είναι το πλανητικό κράτος και το πνευματικό ισοδύναμο το πλανητικό θρησκευτικό («Εκκλησιαστικό») κράτος. Το κράτος του Βατικανού εκπληρώνει αυτές τις νεοταξικές προδιαγραφές. Ο Παπισμός δεν είναι Εκκλησία, είναι θεσμοθετημένο εκκοσμικευμένο κράτος!!!

Παρατήρηση έκτη
Το κατεστημένο της Ορθόδοξης Εκκλησίας θέλει να ενσωματωθεί σε αυτό το πλανητικό πνευματικό κράτος. Δεμένο πάντα με την εκάστοτε εξουσία θέλει να ενσωματωθεί στις νέες διεθνείς ανακατατάξεις διαπραγματευόμενο ένα μεγάλο του ατού: Την ορθόδοξη Εκκλησία. Γιατί μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία παρέχει το πνευματικό άλλοθι, δηλαδή δίνει την ταυτότητα της Εκκλησίας στο Βατικανό, στο παγκόσμιο «χριστιανικό» κράτος!!!
Αν επιτευχθούν αυτοί οι νεοταξικοί σχεδιασμοί (δεν το βλέπω, λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο) τότε η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία θα έχει αλωθεί, θα έχει μεταλλαχτεί σε εκκοσμικευμένο Παπισμό, σε θεσμοθετημένο κράτος της Νέας Τάξης.

Τελευταία παρατήρηση
Το επιχείρημα ότι ο Πάπας μιλάει κατά της παγκοσμιοποίησης είναι για τους αφελείς. Και οι γενίτσαροι της παγκοσμιοποίησης μιλούν εναντίον της!!!
Το ίδιο πολιτικά ανόητο είναι και το επιχείρημα ότι ενωμένος ο «Χριστιανισμός» θα πολεμήσει πιο αποτελεσματικά τη Νέα Τάξη. Ο «Χριστιανισμός» όμως αυτός δεν θα είναι Εκκλησία, αλλά παγκόσμιο κράτος για τη χειραγώγηση των «πιστών». Κανένα κράτος και καμία κοσμική εξουσία δεν αυτοαναιρείται. Η μόνη εξουσία που είναι ικανή να αντισταθεί στον εφιάλτη της Νέας Τάξης είναι αυτή που εκπορεύεται από τα κάτω: Από το λαό, από τον κλήρο, από τη δημοκρατική αυτό-οργάνωση των «πιστών», από την Εκκλησία του λαού και όχι τις γραφειοκρατικές κλίκες κορυφών…

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[Μεγκουλίνα]

Όχι μόνο το θέμα πέρασε στα "ψιλά", αλλά όπως΄αναφέρουν πληφορορίες, ο Βαρθολομαίος αναγνώρισε τα πρωτεία του Πάπα. Λέγεται ότι συνυπέγραψαν και οι επικεφαλής των πέντε Πατριαρχείων, ενώ η Ελλαδική εκκλησία όπως και της Μόσχας, αγνοήθηκαν.
Δεν ξέρω αν οι πληροφορίες αληθεύουν, αν όμως ναι υπάρχει τεράστιο θέμα.
_________________
«μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχθείτε, υποταχθήκαμε και βρήκαμε την στάχτη…»

Γ. Σεφέρης

[fiamou]

Όταν είδα στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ την είδηση ότι οι Ορθόδοξοι Πατριάρχες (εκτός Μόσχας) αναγνώρισαν τον Πάπα ως πρώτο μεταξύ ίσων Πατριαρχών με ζώσανε τα φίδια. Κατ' αρχήν τέτοια απόφαση δεν μπορούν να την πάρουν οι Πατριάρχες από μόνοι τους. Χρειάζεται απόφαση Συνόδου και μάλιστα Οικουμενικής. Κι αν είναι όντως έτσι σβήνουμε με μια μολυβιά όλα όσα έγιναν στο παρελθόν που έφεραν το σχίσμα στις Εκκλησίες και βοηθώντας τον Πάπα το σκοπό που είχε έδώ και αιώνες: Να κυριαρχήσει πάνω στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Το επόμενο βήμα ποιο θα είναι; Να αναγνωρίσουμε και το "αλάθητο" σε θεολογικά ζητήματα; Ο Πάπας είναι επικεφαλής αίρεσης, δεν πρέπει καν να μπαίνει στην ίδια τάξη με τους Ορθόδοξους Πατριάρχες.
Ελπίζω να μην είναι έτσι τα πράγματα κι αυτή η είδηση να ήταν απλώς μια παρερμηνεία γιατί αν δεν είναι, τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.
Και βέβαια λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Γιατί αν μια απόφαση δεν γίνει αποδεκτή από τον λαό που είναι το πλήρωμα της Εκκλησίας, τότε μένει γράμμα κενό.
Να θυμίσουμε εδώ τη Σύνοδο της Φεράρας - Φλωρεντίας όπου υπογράφτηκε η "ένωση" των Εκκλησιών υπό τον Πάπα από τον Αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης, τον Ιωάννη Παλαιολόγο, αν δεν κάνω λάθος, αλλά δεν εφαρμόστηκε ποτέ γιατί δεν τη δέχτηκε ο λαός.
Τότε μάλιστα ο Πάπας ρώτησε: "Ο Μάρκος ο Ευγενικός, (Επίσκοπος Εφέσου τότε) υπέγραψε;"
Και όταν του είπαν ότι δεν υπάγραψε, τότε ο Πάπας είπε: "Τότε δεν κάναμε τίποτα".
Γι' αυτό ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός ονομάστηκε Στύλος της Ορθοδοξίας.
Το αν υπάρχουν σήμερα τέτοιοι Έπίσκοποι, αυτό είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο. Ευτυχώς υπάρχει ο λαός.
_________________
Οι Έλληνες δεν κάνουν ποτέ ειρήνη με έναν εχθρόν, όπου κατακρατεί ελληνικόν τόπον"
Ρήγας Φερραίος "Το Σύνταγμα άρθρο 121
Οι Έλληνες απαρνούνται και δεν δίδουν υποδοχήν και περιποίησην εις τους Τυράννους"
Ρήγας Φερραίος "Το Σύνταγμα" Άρθρο 120

[Μεγκουλίνα]

Οι παλαιολόγοι ήθελαν την ένωση για να σώσουν την Αυτοκρατορία από τους Τούρκους. Ένωση έκανε και ο τελευταίος, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, όμως επικράτησε η κλίκα του Γενάδιου-Σχολάριου και το "καλύτερα το τουρκικό σαρίκι παρά η δυτική τιάρα"

Αυτή η τάση των ανθενωτικών ιστορικά, μας οδήγησε σε 400 χρόνια σκλαβιάς και σε άλλα 200-300 πολιτιστικής και πολιτικής υποβάθμισης, μία περίοδο που διανύουμε ακόμη

Τώρα όμως τι ακριβώς έχει γίνει;;; Η Ελλαδική Εκκλησία γιατί σιωπά;;;

Το Πατριαρχείο λέει ότι η αναγνώριση των πρωτείων του Πάπα αφορά την πρώτη χιλιετία μετά χριστόν και όχι την χιλιετία που πέρασε ή αυτή που διανύουμε.

Αν γνωρίζει καποιος ας μας ενημερώσει....
_________________
«μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχθείτε, υποταχθήκαμε και βρήκαμε την στάχτη…»

Γ. Σεφέρης

[Επισκέπτης]

H απόφαση απλώς επιβεβαιώνει την πάγια θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας ότι ο πάπας είναι πρώτος μεταξύ ίσων των πατριαρχών της αρχικής δομής της Εκκλησίας που γεννήθηκε στη Ρωμαική Αυτοκρατορία και περιλάμβανε τα Πατριαρχεία Ρώμης,Κωνσταντινούπολης,Ιεροσολύμων,Αντιοχείας και Αλεξανδρείας.Οι καθολικοί προσπάθησαν αργοτερα στο πρωτείο αυτό να αποδώσουν διοικητικές αρμοδιότητες δηλαδή ο πάπας να έχει υφιστάμενους τους άλλους πατριάρχες πράγμα που οδήγησε στο Σχίσμα.
Ο σημερινός πάπας λόγω των ανησυχιών του για τον ισλαμικό κίνδυνο είναι έτοιμος για παραχωρήσεις στους ορθοδόξους αλλά το πρόβλημα είναι στη διοίκηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Αν επιστρέψουμε στην αρχική κατάσταση της Εκκλησίας τότε η ενωμένη εκκλησία θα διοικείται από τους 5 Πατριάρχες εκ των οποίων πραγματική εξουσία θα έχει μόνο ο πάπας ενώ οι 4 ορθόδοξοι είναι ανύπαρκτοι εφ όσον η έδρα τους είναι σε ισλαμικές πλέον χώρες και το Πατριαρχείο Μόσχας δεν υπάρχει πουθενά.
Πρέπει πρώτα οι ορθόδοξοι να αποκτήσουν κάποιο σχήμα ενιαίας διοίκησης που να έχει σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα και μετά να συνομιλήσουν με τους καθολικούς.

[Εξόριστος]

Δεν νομίζω ότι είναι θέμα διοικητικό!
Τουλάχιστον από αυτά που καταλαβαίνω από το ακόλουθο άρθρο του π. Μεταλληνού, Ρεσάλτο, τεύχος-14



Αντιδράσεις Ορθοδόξων και η ερμηνεία τους
π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού

Η επίσκεψη του Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ΄ στην Πόλη και του Αρχιεπισκόπου κ. Χριστοδούλου στο Βατικανό προκάλεσαν ποικίλα σχόλια στον Τύπο, αλλά και παραλήρημα ενθουσιασμού τόσο στους οικουμενιστικούς κύκλους, όσο και σ’ εκείνους των αρχιεπισκοπικών χειροκροτητών και αυλοκολάκων, που εξαρτούν από την κοσμική αίγλη και ισχύ του Μακαριωτάτου και την δική τους προβολή και κοινωνική καταξίωση.
Πριν όμως καταγραφεί και η δική μου ταπεινή άποψη, ως απάντηση στην απορία κάποιων για την «δήθεν» σιωπή μου-και λέγω «δήθεν», διότι δεν έλειψαν οι τηλεοπτικές τοποθετήσεις μου- θέλω να επαινέσω τις σπουδαίες αναφορές στο θέμα του αγαπητού συναδέλφου και συναγωνιστού π. Θεοδώρου Ζήση, του σεβαστού μου καθηγητού κ. Ιωάννη Κορναράκη και του κ. Γεωργίου Ζερβού στον «Ορθόδοξο Τύπο» της 22.12.2006 αλλά και του καθηγητού κ. Χρήστου Γιανναρά στην όπως πάντα εντυπωσιακή επιφυλλίδα του στην «Κυριακάτικη Καθημερινή» της 24ης του ιδίου μηνός. Προσυπογράφω τις εύστοχες επισημάνσεις όλων των παραπάνω και δηλώνω ταυτισμένος μαζί τους στην προσπάθεια να σωθούν η αξιοπρέπεια και ο αυτοσεβασμός σ’ αυτό τον τόπο. Θα περιοριστώ γι’ αυτό σε μερικές μόνο παρατηρήσεις.
Ρωτούν πολλοί-καλοπροαίρετοι, όπως πιστεύω-τι κακό γίνεται με τις συναντήσεις και επισκέψεις αυτές, ώστε να δικαιολογούνται οι διαμαρτυρίες. Επαναλαμβάνω, λοιπόν, ό,τι και μετά την επίσκεψη του Πάπα Ιωάννου -Παύλου Β΄ στην Αθήνα το 2001 είχα επισημάνει. Αν οι επαφές αυτές έμεναν στο πολιτικό πλαίσιο (εφ’ όσον μάλιστα ο Πάπας είναι «ηγεμών του Βατικανού» -‘SOUVERAIN DU VATICAN’ είναι ένας τίτλος του-) και, συνεπώς, αρχηγός Κράτους), το πράγμα δεν θα ήταν τόσο σοβαρό. Οι συναντήσεις όμως αυτές γίνονται σε πλαίσιο «εκκλησιαστικό» και αναγνωρίζεται από κορυφαίους εκπροσώπους της Ορθοδοξίας ο Πάπας ως επίσκοπος της Εκκλησίας του Χριστού. Οπότε αναγνωρίζεται σιωπηρά και το Βατικανό, ή έστω η Ρωμαιοκαθολική (Παπική, ορθότερα) «Εκκλησία» ως Εκκλησία του Χριστού, αυθεντικός δηλαδή Χριστιανισμός με DE FACTO αμνήστευση των αιρέσεων και πλανών της που είναι τόσαι πολλαί ώστε δίκαια να χαρακτηρίζεται από μεγάλους θεολόγους μας ως «παναίρεση». Τι άλλο θα μπορούσε να διεκδικήσει ο Παπισμός από την αμνήστευσή του και την καταξίωσή του ως Εκκλησίας, όπως δηλαδή είναι τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία της Ανατολής; Για μια ακόμη, δηλαδή, φορά επιβεβαιώνεται η άμβλυνση των συνειδήσεων των Ορθοδόξων ηγετών, ώστε διαγράφοντας Συνόδους, Πατέρες και Κανόνες και την σωτηριολογική διδασκαλία τους, να ταυτίζουν την αίρεση με την Εκκλησία του Χριστού, και την πλάνη με την θεολογία των Αγίων μας.
Αποδεικτικό υλικό για τα παραπάνω θα αντλήσω από τα επίσημα κείμενα, που διαβάσθηκαν στη Ρώμη. Θα περιορισθώ δε σε θεολογικές επισημάνσεις.
Στο «απολυτίκιο» της τελετής για την παραλαβή τμήματος της αλύσεως του Απ. Παύλου γίνεται λόγος για «την Εκκλησία της Ρώμης» με αναφορά όμως στον Παπισμό, που δεν είναι φυσικά συνέχεια της προ του σχίσματος εκεί Εκκλησίας. Το ίδιο και στην ακολουθούσα Ευχή διαβάζουμε: «Τη φιλαδέλφω διαθέσει της εν Ρώμη παροικούσης Εκκλησίας σου» για την οποία φράση ισχύει το προηγούμενο σχόλιό μας. Το κτητικό μάλιστα «σου», σχετιζόμενο με τον Ι. Χριστόν, αποκλείει κάθε περίπτωση συγχύσεως. Η σημερινή, λοιπόν, «Εκκλησία» της Ρώμης είναι Εκκλησία του Ιησού Χριστού με την οποία ταυτίζεται χωρίς κανένα δισταγμό και η Εκκλησία της Ελλάδος.
Για όσους έχουν αυτή την γνώμη, θα παρατηρήσουμε, ότι οι Επίσκοποι (Μητροπολίται) της Εκκλησίας μας είναι για το πλήρωμα συνεχιστές και φορείς της Ορθοδοξίας των Αγίων Πατέρων μας. Αν όμως η σημερινή «Εκκλησία» της Ρώμης είναι κατά τους Επισκόπους μας και αυτή Εκκλησία του Χριστού, τότε αυτομάτως αυτοί εξισούνται με τους παπικούς «Επισκόπους» και συνεπώς δέχονται οι ίδιοι, ότι είναι εκτός Ορθοδοξίας… Εμείς ως κληρικοί και λαϊκοί, μέλη της «Μιας Αγίας, Καθολικής (=Ορθοδόξου) και Αποστολικής Εκκλησίας», εκφωνώντας το «Εν πρώτοις, μνήσθητι, Κύριε…, προϋποθέτουμε την Ορθοδοξία των Επισκόπων μας και όχι την ταύτισή τους με την Αίρεση και τον αυτοαποκλεισμό τους από την Ορθοδοξία. ΄Αρα στον λεγόμενο οικουμενικό διάλογο το «κινδυνευόμενον» είναι η ορθόδοξη ταυτότητα.
Μια άλλη επίμαχη φράση βρίσκεται στην «Προσφώνηση» προς τον Καρδινάλιο W. Kasper : «του Πάπα Ρώμης και πεφιλημένου εν Χριστώ αδελφού κ. Βενεδίκτου του ΙΣΤ΄». Πρόκειται για μίμηση της καθιερωμένης από την εποχή του Πατριάρχου Αθηναγόρα γραμμής και γλώσσας, δείγματα της οποίας είχαμε και στην εδώ επίσκεψη του Πάπα Ιωάννου-Παύλου Β΄ το 2001. Στην ίδια Προσφώνηση, εξ άλλου, η αναφορά στην άρση των αναθεμάτων είναι μίμηση της πατριαρχικής τακτικής, χωρίς να λαμβάνεται καν υπόψη ο τρόπος της άρσεώς τους το 1965, χωρίς άρση όμως και των αιτίων του σχίσματος, του «Filioque» δηλαδή, του «Πρωτείου εξουσίας» κλπ. Υπάρχει όμως και κάτι εξ ίσου σοβαρό για την δική μας πλευρά. Η τραγική αυταπάτη, στην οποία ζούμε και ενεργούμε,
Η στοχοθεσία της συνάντησης στη Ρώμη διατυπώνεται σαφώς στην «Προσφώνηση» προς τον Καρδινάλιο Κάσπερ: «Πρόθεσή μας είναι να διατρανώσουμε ενωμένοι την αντίθεσή μας στην εκκοσμίκευση του χριστιανικού μηνύματος, μέσα σε μια περίοδο ισοπεδωτικής Παγκοσμιοποίησης και πολλάκις (sic) αντίθεης χρήσης (sic) της τεχνολογίας».
Θα ήταν αποδεκτό το κείμενο αυτό, με ενθουσιασμό μάλιστα, αν επρόκειτο για εξομολογητική διάθεση και ηρωϊκή θρηνωδία για την εκκοσμίκευσή μας, που έχει αποβεί σκανδαλιστικά αδυσώπητη. Το να μιλούμε, όμως, για κίνδυνο «εκκοσμικεύσεως του χριστιανικού μηνύματος», αγνοώντας την ήδη από μακρού θεσμοποιημένη εκκοσμίκευση του Παπισμού ή την «ούπω» θεσμοποιημένη δική μας εκκοσμίκευση, εγγίζει τα όρια του παραλόγου. Για τους ίδιους λόγους αποδυναμώνεται μέχρι δακρύων η φράση: «δια να προσφέρωμεν συνεργαζόμενοι πειστικήν μαρτυρίαν προς τον Ευρωπαίον του 21ου αιώνος (Προσφώνησις προς τον Πάπα) «Πειστική μαρτυρία» όμως δεν προσφέρεται με κοσμικού-πολιτικού τύπου συσπειρώσεις και «εν πειθοίς ανθρωπίνης σοφίας», αλλά μόνο ως καρπός της αγιοπνευματικής Αλήθειας, αν και όταν είμεθα φυσικά φορείς της και όχι, κατά τον κ. Χρ. Γιανναρά «θλιβεροί δεσμώτες των εξουσιαστικών σκοπιμοτήτων ή των ναρκισσιστικών εκζητήσεων της διεθνούς δημοσιότητος».! Θα προσέθετα ταπεινά, και κινήσεως κατά το πνεύμα και τις επιταγές της Νέας Τάξης και της Νέας Εποχής…Είναι, έτσι, ευνόητο γιατί ο διεθνής (κυρίως ο ιταλικός) Τύπος είδε με εύθυμη διάθεση την τόσο εκθειαζόμενη από τους ημετέρους αυλοκόλακες συνάντηση. ΄Ολοι αντιλαμβάνονται, ότι ουδεμία σχέση έχουν αυτές οι «φιέστες» με την σώζουσα Αλήθεια, αφού είναι φανερό, ότι αποβλέπουν σε άντληση κοσμικής δύναμης ή την τραγική εκμετάλλευση της αφελείας μας για την εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων «θρησκευτικής πολιτικής». Το 2001, μετά την ανάλογη φιέστα των Αθηνών είχαμε δηλώσει, ότι «ο Πάπας τα πήρε όλα και έφυγε»! Διότι το ζητούμενο και τότε από το Βατικανό ήταν η αναγνώριση του «βασιλέα» του Πάπα, ως «επισκόπου της Εκκλησίας του Χριστού» και η προώθηση του παγκοσμίου πρωτείου του. Αυτό έγινε και τώρα.
Σε τελευταία όμως ανάλυση, όλο το θέμα είναι κριτήριο της υπάρξεως στην Εκκλησία μας συνοδικού θεσμού και της λειτουργίας του. Υπάρχουν, βέβαια, μητροπολίται που αντιλαμβάνονται σαφώς τα γινόμενα άλλα σιωπούν ή αντιδρούν χαλαρά «για την διατήρηση της ενότητος», όπως μας λέγουν! Υπάρχουν και άλλοι όμως, που ή δεν αντιλαμβάνονται την βαρύτητα των ανοιγμάτων αυτών ή δέχονται και αυτοί την Παπική «Εκκλησία» ως Εκκλησία του Χριστού, με μυστήρια και Χάρη. Γι’ αυτούς η ένωση έχει γίνει ή ουδέποτε έπαυσε να υπάρχει. Υπάρχουν όμως και εκείνοι, που επιμένουν ότι με τις συναντήσεις αυτές «δίνουμε μαρτυρία» Ορθοδοξίας. Είναι και αυτός ένας τρόπος αυτοεφησυχασμού και καθησυχασμού των άλλων. Και όμως ο «κατακλυσμός» έρχεται….


_________________
Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού ΔΕΝ πρέπει ΚΑΙ να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει ο ισχυρός για τον εαυτό του!

[φιλαλήθης]