Μεταρρυθμιστική Συνθήκη.Ευρωσύνταγμα με νέο όνομα

[Αριστόνικος]

Από:
http://tileplagktoiplanai.blogspot.com/

Μεταρρυθμιστική Συνθήκη.Ευρωσύνταγμα με νέο όνομα

Μέρος 1 ο

Ευρωσύνταγμα και απορριπτικά δημοψηφίσματα.

Η «Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη» πριν δυο χρόνια συνάντησε τη καθολική αντίσταση των λαών στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και ενώ τότε με αρχή τους Γάλλους και Ολλανδούς την απέρριψαν πανηγυρικά, η Ευρολιγαρχία ανασυντάχθηκε και με κεντρικό διαχειριστή τον «γαλλο-γερμανο-αγγλικό άξονα» την επανέφερε από το «παράθυρο» φορώντας της νέο «ρούχο» αυτό της «Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης». Αυτή απεκδυόμενη κάποια πολιτικά σύμβολα, όπως «Σημαία» και «Εθνικός Ύμνος», καθώς και κάθε αναφορά σε λέξεις «Σύνταγμα», «υπουργός Εξωτερικών της Ένωσης» κλπ λόγω των προκαλουμένων αρνητικών συνειρμών, διατήρησε ανέπαφα τόσο τη βασική εννοιολογική δομή όσο και το κύριο περιεχόμενο του απορριφθέντος προηγούμενου συνταγματικού κειμένου, προσδίνοντας του τώρα, με την Άτυπη Σύνοδο Κορυφής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (18-19/10/2007), την τελική νομική του μορφή.

Το 2005 ο απονομιμοποιητικός λόγος των ευρωπαϊκών λαών με το ηχηρό και ξεκάθαρο «όχι» στο γαλλικό και ολλανδικό δημοψήφισμα μεταξύ των άλλων αποτύπωνε τη ριζοσπαστική κινητοποίηση των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων, των ανέργων, των υποαπασχολουμένων και των χαμηλόμισθων εργαζομένων που έπεφταν θύματα της νεοφιλελεύθερης οικουμενίκευσης την οποία εξυπηρετεί συστημικά και συστηματικά η ίδια η ύπαρξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η θεσμική της διαμόρφωση, η πλανητική και εσωτερική πολιτική της. Πολιτική που στο εσωτερικό είναι αυτή της μαζικής ανεργίας , των επιδεινούμενων όρων εργασίας, της ληστρικής αρπαγής των λαϊκών εισοδημάτων (και μέσον της νομισματικής ενοποίησης-Ευρώ), της μεθοδευμένης κρίσης και αποδόμησης των τομέων του συνταξιοδοτικού, της παιδείας και της υγείας και γενικά των αποκαλούμενων «κοινωνικών υπηρεσιών». Για τούτο και στις τοπικές γεωγραφικές περιοχές ευμάρειας της Γαλλίας και της Ολλανδίας το «Ναι» είχε τη συντριπτική πλειοψηφία ενώ το ακριβώς αντίθετο γινόταν για το «Όχι» στις περιοχές που διαβιούν τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Στη διαδικασία αυτή η μεταρρυθμιστική και σοσιαλδημοκρατική αριστερά τροφοδότησε και τα δυο πολιτικά στρατόπεδα (κάτι γνώριμο εξάλλου από τη περίοδο των νατοϊκών βομβαρδισμών της Σερβίας). Το ένα της τμήμα με άξονα τη πλειοψηφία των σοσιαλιστών και τμήμα των οικολόγων-πράσινων (Κον Μπεντιτ) αλλά και ορισμένους πρώην της «επαναστατικής αριστεράς» (Τόνι Νέγκρι) ήταν υποστηρικτές του «Ναι», ενώ το άλλο της τμήμα (ATTAC, Ε.Κ.Φ. κ.α.) χωρίς να αντιστρατεύεται την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά μόνο τη νεοφιλελελεύθερη εκδοχή της ενίσχυσε το πολιτικό μέτωπο της απόρριψης. Αυτή η «επιμαχία» δυνάμεων του «Όχι» ήταν σπονδυλωμένη από τις σοσιαλδημοκρατικές και τις ριζοσπαστικές αντικαπιταλιστικές πτέρυγες της αριστεράς όμως χρειάστηκε και η συνδρομή της δημαγωγικής, λαϊκιστικής-εθνικιστικής δεξιάς ώστε ο απορριπτικός συσχετισμός να καταστεί πλειοψηφικός.

Μεταμορφισμός σε «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη»

Το «νέο πακέτο» της «Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης» συνιστά κατά 9/10 μια πλήρη επένδυση και ένα νομικό ολοκλήρωμα που ενσωματώνει όλους σχεδόν τους τομείς του ευρωσυνταγματικού σχεδίου που αφορούν την επαναρύθμιση της θεσμικής λειτουργίας της Ε.Ε. Το μέγιστο μέρος των άρθρων της νέας «συνθήκης» είναι ακόμα και σε φραστικό επίπεδο ταυτόσημα με τα αντίστοιχα άρθρα του «Ευρωσυντάγματος» ή έχουν γίνει ελάχιστες προσθέσεις και μεταβολές σε θέματα όπως: κριτήρια εισόδου νέων μελών, εθνικά κοινοβούλια, εγγύς εξωτερικό της Ένωσης ( π.χ. Τουρκία), τρόπος επικύρωσης και έναρξη λειτουργίας κ.α.

Για την Ευρωπαϊκή Ολιγαρχία απαιτήθηκε μια περίοδος αναδίπλωσης και προετοιμασίας του τρόπου καμουφλαρισμένης επαναδιατύπωσης του «ακυρωμένου» «ευρωσυντάγματος» ώστε να διασωθούν στη «νέα συνθήκη» όλες οι βασικές και καθοριστικές αρχές του, ως αντανάκλαση της ζωτικής αναγκαιότητας της για ισχυρότερη και κατοχυρωμένη επέμβαση στις εσωτερικές διαδικασίες των κρατών-μελών της Ε.Ε. , καθώς και για επαυξημένη ευελιξία στο τρόπο λήψης των αποφάσεων στους κυρίαρχους τομείς της οικονομίας, της εξωτερικής πολιτικής και άμυνας και όχι μόνο.

Και έτσι ύστερα από μια ολόκληρη πενταετία συγκρούσεων και διαπραγματεύσεων , με φάσεις που ενίοτε χαρακτηρίζονταν από θεσμική κρίση και απειλούσαν με αποδιάρθρωση το ευρωπαϊκό «οικοδόμημα, προχθές το ξημέρωμα της Παρασκευής 19 Οκτώβρη η Διακυβερνητική Διάσκεψη 27 αρχηγών κρατών ή κυβερνήσεων, αποφάσισε στη Λισσαβόνα της Πορτογαλίας την αποδοχή του σχεδίου κειμένου για τη «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη της Ε.Ε.» μέσα σε ένα «δούναι λαβείν» όπου εκτός της άφωνης Ελλάδας σχεδόν όλοι οι άλλοι κάτι πήραν. Μια «Συνθήκη», αντιδραστικότερη και από αυτήν ακόμα την προηγούμενη «Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη» όχι μόνο σε επίπεδο περιεχομένου αλλά και σε επίπεδο διαδικασιών. Διότι όχι μόνο αγνοήθηκε (ως μη τελεσίδικη) η καταψηφιστική ετυμηγορία των λαών με τα προηγούμενα δημοψηφίσματα για το «Ευρωσύνταγμα» και επανήλθε στη συνέχεια κάτω από καινούργια προσχηματική ονομασία αλλά επίσης διότι προκρίθηκε η ολοκληρωτική και προστακτική διαδικασία (που αποτυπώνει το βαθμό εκφασισμού των ευρωπαϊκών θεσμών) να εξασφαλισθεί η απαραίτητη συναινετική ομοφωνία με συνοπτικές διαδικασίες μέσον των θεσμικών οργάνων της Ε.Ε. και των κοινοβουλίων των κρατών-μελών καθώς η επιζητούμενη «λαϊκή συγκατάθεση» είναι ανύπαρκτη. Η συμφωνία λοιπόν θα υπογραφεί στη Σύνοδο Κορυφής της Λισσαβόνας στις 13 Δεκεμβρίου και κατόπιν τους επόμενους μήνες με την κοινοβουλευτική επικύρωση του συνόλου των κρατών - μελών πρόκειται να μπει σε υλοποίηση το 2009.

Ευθυγράμμιση της Ελληνικής Ολιγαρχίας

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είναι ανοιχτά θασιώτες της «Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης» όπως και πριν του «Ευρωσυντάγματος» και λειτουργούν ως εγχώριοι προπαγανδιστές του ταξικού ψυχολογικού πολέμου της Ευρολιγαρχίας ότι χωρίς την νέα συνθήκη η ευρωπαϊκή ενότητα και προοπτική βρίσκεται σε διακινδύνευση. Στα πλαίσια αυτά, όπως ανέφερε ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής (19-10-2007), η Ελλάδα θα είναι από τις πρώτες χώρες που θα την επικυρώσουν.

Στη διαπραγματευτική διαδικασία και στο συνεχές αλισβερίσι η Ελλάδα ουδέποτε διεκδίκησε κάτι και ούτε στήριξε διεκδίκηση άλλου κράτους-μέλους καθώς αποφάσισε να μην γίνει «ενοχλητική» επέλεξε και εδώ, όπως πράττει και σε άλλους τομείς της εθνικής εξωτερικής πολιτικής, την αφασική στρατηγική της αλαλίας. Έτσι η Ελλάδα τέθηκε στη πρωτοπορία των σιωπηρών «ευρωπροθύμων» καθώς είναι από τις πρώτες χώρες που επικύρωσαν το «σύνταγμα» της Ε.Ε. πριν και που από τις πρώτες πάλι συγκατατίθεται στη νέα «Συνθήκη» δίχως κανένα αντάλλαγμα. Αυτό δεν είναι περίεργο αφού όλες οι μερίδες της τοπικής μεταπρατικής οικονομικής, πολιτικής και πνευματικής Ολιγαρχίας σε αγαστή αλληλενέργεια έκαναν το παν ώστε να εμποδιστεί να αποτυπωθεί η λαϊκή βούληση σε όλες τις κρίσιμες αποφάσεις και καμπές που αφορούν το μέλλον του τόπου (ένταξη στην ΕΟΚ, Συνθήκες Μάαστριχ και Άμστερνταμ, ένταξη στην ΟΝΕ, «Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη», «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη» τώρα). Αυτό κάτω από μια πραγματικότητα όπου οι αρνητικές συνέπειες για τον Ελληνικό λαό της ένταξής στην ΕΟΚ / Ε.Ε. / ΟΝΕ ήταν σημαντικότατες, εφόσον έχουμε την πλήρη αποσύνθεση της οικονομικής δομής της χώρας, την καταστροφική εγκατάσταση του παρασιτικού καταναλωτισμού από τη μια πλευρά (μέσον των εξωτερικών μεταβιβάσεων χρηματοδοτικών πόρων και του δανεισμού) και την αναπαραγωγή της φτώχειας από την άλλη (με στοιχεία της Γ.Γ. ΕΣΥΕ το 21% των Ελλήνων ζει κάτω από το επίσημο όριο φτώχειας), την βαθμιαία εξαφάνιση της ελληνικής εργασιακής χειρονακτικής δύναμης και την επιβολή του εσωτερικού μεταναστευτικού εποικισμού, τον υπερδιπλασιασμό της ανεργίας, την δραματική εκτίναξη του ελλείμματος στο εμπορικό ισοζύγιο και του εξωτερικού χρέους, την μακροπρόθεσμη εμπλοκή και καθήλωση της τοπικής παραγωγικής-τεχνικής βάσης. Έτσι αποκαλύπτεται πως για την, εξουσιαζομένη από μια εξωνημένη εγχώρια Ολιγαρχία, ημιπεριφερειακή και καταχρεωμένη στους δυτικούς δανειστές, Ελλάδα δεν υφίσταται δυνατότητα αυτοδύναμης εθνικής εξωτερικής πολιτικής αλλά αυτή χαράζεται σε γενικές γραμμές από τους μηχανισμούς του υπερεθνικού κεφαλαίου τόσο στο επίπεδο του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου όσο και στο επίπεδο του ευρωατλαντικού κέντρου της νεοταξικής στρατηγικής.


Περιεχόμενο Συνθήκης

Σε γενικό επίπεδο αναφοράς με την «Μεταρρυθμιστική συνθήκη» ορίζονται ορισμένες καθοριστικές μεταβολές:

1-Εγκαθιδρύεται και προσδίνεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση μια νέα διακριτή ούλτρα-κρατική «νομική προσωπικότητα».

2- Ακυρώνεται η διάκριση ανάμεσα στην «υπερεθνική» ευρωπαϊκή δικαιϊκή σφαίρα (στον οποίο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει την αποκλειστική δικαιοδοσία για νομοθετικές πρωτοβουλίες και εκτελεστικές δράσεις) και στις ειδικότερες σφαίρες της εξωτερικής πολιτικής, των εσωτερικών θεμάτων και της δικαιοσύνης όπου ως τώρα τα κράτη-μέλη είχαν νομική κυριαρχία. Τώρα όλοι οι τομείς πολιτικής υπάγονται εντός της υπερεθνικής νομοθετικής ισχύος της Ε.Ε.

3) Οι «πολίτες» των κρατών-μελών γίνονται εξαναγκαστικά «πολίτες» του νέου μεγα-κράτους της Ένωσης υποχρεωμένοι σε νομική συμμόρφωση και ευπείθεια. Στη Μεταρρυθμιστική Συνθήκη αν και δεν υπάρχει συγκεκριμένο άρθρο για την πρωτοκαθεδρία των νόμων της Ε.Ε. έναντι αυτών των κρατών-μελών (όπως στο Ευρωσύνταγμα) όμως αυτό συνεχίζει να ισχύει αφού όπως τον περασμένο Ιούνιο ανέφερε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο: «Η Σύνοδος υπενθυμίζει ότι σε συμφωνία με το νόμο για το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, οι Συνθήκες και οι νόμοι οι οποίοι υιοθετούνται από την Ένωση πάνω στη βάση των Συνθηκών, έχουν προτεραιότητα έναντι των νόμων των εθνικών κρατών»

4- Η «Συνθήκη» κατοχυρώνει στην Ε.Ε. μια τελεσίδικη, διαρκής νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική στοχοπροσήλωση. Ασφαλίζει την ελευθερία των επιχειρήσεων και «τον ελεύθερο ανταγωνισμό». Με βάση αυτό θα ενθαρρύνεται στο έπακρο η εκποίηση στο ιδιωτικό και υπερεθνικό κεφάλαιο βασικών κρατικών τομέων και υπηρεσιών όπως οι δημόσιες υποδομές, μεταφορές, ταχυδρομεία, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες κλπ ενώ μια τυχόν επιδίωξη κρατικής ή κοινωνικοποιημένης σοσιαλιστικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής μέσα στα πλαίσια του ευρωπαϊκού δικαιϊκού συστήματος θεωρείται αντισυνταγματική.

Σε ειδικότερο επίπεδο αλλαγών παρατηρούνται τα εξής:

1-Θεσμοθετούνται δυο θέσεις κεντρικής σημασίας. Θεσπίζεται θέση «προέδρου» της Ε.Ε. με θητεία 2,5 χρόνων (ανανέωση μια φορά) και καταρτείται η κυκλική εξάμηνη προεδρία από κάθε κράτος-μέλος. Ο πρόεδρος προετοιμάζει τις συνόδους κορυφής και είναι ο εκπρόσωπος της Ένωσης στις μεγάλες διεθνείς συσκέψεις και συνεπαφές. Η άλλη θέση είναι αυτή του «ύπατου εκπρόσωπου για την Εξωτερική Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας» που θα ΄ναι , επίσης και «αντιπρόεδρος» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής . Δηλαδή θα ΄ναι ο υπουργός Εξωτερικών της Ένωσης, αλλά (λόγω διαφωνίας της Αγγλίας) δεν αποκαλείται έτσι. Θα προεδρεύει των Συμβουλίων Γενικών Υποθέσεων και Εξωτερικών Σχέσεων και θα είναι εκπρόσωπος της Ένωσης στις διεθνείς συναντήσεις που γίνονται στο επίπεδο υπουργών Εξωτερικών. Η εξωτερική πολιτική των 27 θα υπάγεται εντονότερα στις κατευθυντήριες πολιτικές της ΕΕ. Τυχόν διαφωνίες κυβερνήσεων και εθνικών κοινοβουλίων ελάχιστα θα λαμβάνονται υπόψη, αφού ο «υπουργός εξωτερικών» της Ε.Ε. θα κινείται βάση της γενικής γραμμής και των δεσμευτικών αποφάσεων του Συμβουλίου με σκοπό την προώθηση της ιμπεριαλιστικής ευρωατλαντικής νεοταξικής στρατηγικής.

2-Η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση της ισχύος εμφανίζεται ως μεταβίβαση μεγαλύτερης δύναμης στην ΕΕ. καθώς αφαιρούνται εξουσίες από τα κράτη- μέλη και τα κοινοβούλια αλλά και ως μεταφορά δύναμης από τα πληθυσμιακά ασθενέστερα στα ισχυρότερα κράτη αφού το μέγεθος του πληθυσμού καθορίζει στο εξής την αντιπροσώπευση.

3- Αίρεται η αρχή της ομοφωνίας και αφαιρείται η δυνατότητα μιας χώρας να αποτρέψει αποφάσεις καθοριστικά αρνητικές γι αυτήν με βέτο. Το βέτο καταργείται σε περισσότερα από 60 πεδία πολιτικής και δίνει τη θέση του σε πλειοψηφικές διαδικασίες. (ομοφωνία, διατηρείται σε θέματα εξωτερικής πολιτικής). Μέχρι το 2014 θα εξακολουθήσει να ισχύει το παρόν σύστημα ψηφοφοριών και μετά θα απαιτείται το 55% των κρατών-μελών και το 65% του πληθυσμού των κρατών-μελών για να ληφθεί απόφαση. (Οι Πολωνοί κέρδισαν την συμπερίληψη στη συνθήκη του λεγόμενου «συμβιβασμού των Ιωαννίνων» του 1994, που προβλέπει δικαίωμα μιας μικρής ομάδας χωρών να αναστέλλει «για εύλογο χρόνο» την υλοποίηση απόφασης που πάρθηκε από την Ε.Ε.)

4-Τερματίζεται η μόνιμη εκπροσώπηση ενός κράτους – μέλους στην ΕΕ. Από το 2014, μειώνεται ο αριθμός των επιτρόπων στα 2/3 του αριθμού των κρατών-μελών. Η μείωση θα ισχύει εκ περιτροπής για όλες τις χώρες.

5-Θεσμοθετείται και περνάει στις αρμοδιότητες της Κοινότητας και ο αποκαλούμενος τρίτος πυλώνας αυτός της Δικαιοσύνης και των Εσωτερικών Υποθέσεων που μέχρι τώρα είχε χαραχτήρα διακυβερνητικής και «εθνικής» δικαιοδοσίας. Μέχρι τώρα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δεν είχε δυνατότητα καταδίκης κράτους-μέλους αν αρνιόταν να εφαρμόσει το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης. Με τη «Συνθήκη» θα μπορεί να το κάνει 5 χρόνια μετά τη οριστική της επικύρωσή.

6-Η νέα συνθήκη παρέχει με τρόπο προκλητικό την άδεια να εκχωρούνται τα προσωπικά δεδομένα των πολιτών από την Ευρώπη στις ΗΠΑ, στα πλαίσια του «πολέμου κατά της τρομοκρτίας». Τούτο έρχεται σαν συνέχεια των συνθηκών Σένγκεν και Προυμ, του προγράμματος της Χάγης, του ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης κλπ όπου πια οι μηχανισμοί καταστολής διαθέτουν πλήρεις βάσεις δεδομένων με προσωπικά στοιχεία που διαβιβάζονται εντός της Ε.Ε. και προς τρίτους (ΗΠΑ). Αυτή τη ρύθμιση αποφάσισαν σχεδόν στα «κρυφά» οι υπουργοί Εξωτερικών και την πέρασαν από την επικυρωτική διαδικασία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Αυτό, με τη σειρά του, την ενέκρινε με ψευδο-τροποποιήσεις που αφήνουν ακάλυπτη την ανάγκη διασφάλισης του απόρρητου. Το γεγονός αυτό αποδείχνει πόση σε τελική ανάλυση σημασία έχει το χρόνιο ρεφορμιστικό αίτημα για θεσμική αναβάθμιση της Ευρωβουλής. (Πάντως με τη «Συνθήκη» τυπικά αυξάνονται κάποιες αρμοδιότητες του Ευρωκοινοβουλίου λόγω επέκτασης της λήψης αποφάσεων με συναπόφαση και σε άλλους τομείς)

7-Η Μεταρρυθμιστική Συνθήκη ορίζει πως η ευθύνη στη θέσπιση κανόνων για την νομισματική πολιτική (ευρωζώνη), την κοινή εμπορική πολιτική και την τελωνιακή ένωση ανήκει αποκλειστικά στην Ε.Ε. Ορίζει επίσης τις από κοινού αρμοδιότητες μεταξύ της Ε.Ε. και χωρών-μελών στους τομείς της εσωτερικής αγοράς, της κοινής αγροτικής πολιτικής, των μεταφορών, των διευρωπαϊκών δικτύων, του περιβάλλοντος, της ασφάλειας κλπ

8-Στη «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη»,ενσωματώνεται το αντεργατικό και αντικοινωνικό πνεύμα της «στρατηγικής της Λισσαβόνας» και καταγράφονται οι πολιτικές της Ε.Ε. για τη στοχευμένη και πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, την προώθηση της λεγόμενης flexicurity (=ευελιξίας και ασφάλειας), ενώ αναφέρεται και στην οδηγία Μπολκεστάιν που, με αυτήν και με το πρόσχημα ότι εξυπηρετείται η παροχή υπηρεσιών και η απασχόληση, υπονομεύονται οι συλλογικές συμβάσεις.

Με τη «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη» αρχίζει επίσης ένας εσωτερικός αγώνας δρόμου για την ανάδειξη στις κύριες θέσεις των «εκλεκτών» της ευρωατλαντικής πολιτικής. Σύμφωνα με αποκαλύψεις που είδαν το φως της δημοσιότητας («Ελευθεροτυπία»-Κύρα Αδάμ 20-10-2007)) η Αγγλία φαίνεται πως προωθεί με αξιώσεις για τη θέση του προέδρου του Συμβουλίου τον πρώην Πολωνό πρόεδρο Κβασνιέφσκι ή τον Βέλγο πρωθυπουργό Γκι Φέρχοφτσαφ. Η πρώτη επιλογή φέρνει στην πρώτη γραμμή ένα εκπρόσωπο του φιλοατλαντικού, ανατολικοευρωπαϊκού «μπλοκ των προθύμων». Επίσης ως υπουργός «Εξωτερικών» της Ε.Ε προετοιμάζεται ο Σουηδός υπουργός Εξωτερικών Καρλ Μπλιτ που είχε αναμειχθεί στη Γιουγκοσλάβικη σύγκρουση ως απεσταλμένος της Ε.Ε. ενώ πριν λίγο καιρό διοργάνωσε στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ «ειδική διάσκεψη για το Κυπριακό», χωρίς τη συμμετοχή της Ελλάδας και της Κύπρου (απέναντι στην οποία στέκεται με αντιπαλότητα)

Ο φόβος των δημοψηφισμάτων

Η Ευρολιγαρχία επιδιώκει με τρόπο συστηματικό να εμποδίσει την ενημέρωση των λαών για το πραγματικό περιεχόμενο και τον χαρακτήρα της «Συνθήκης» και να αποφύγει οπωσδήποτε τις δημοψηφισματικες διαδικασίες. Και φαίνεται πως δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα να επιτύχει το σκοπό της αφού με εξαίρεση την Ιρλανδία, που υποχρεώνεται συνταγματικά, ουδεμία άλλη χώρα φαίνεται να προχωρά σε δημοψήφισμα.
Την ίδια στιγμή η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών στις πέντε μεγαλύτερες χώρες της Ε.Ε. ((Γερμανία, Βρετανία, Ιταλία, Ισπανία και Γαλλία) ζητά τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος ως τρόπου αποδοχής ή απόρριψης της «Μεταρρυθμιστικής Σύνθήκης» Έτσι για παράδειγμα πρόσφατη δημοσκόπηση του Ινστιτούτου Harris για τους Financial Times (σε δείγμα 5.604 ατόμων) αποκαλύπτει πως το 76% των Γερμανών, το 75% των Βρετανών, το 72% των Ιταλών, το 65% των Ισπανών και το 63% των Γάλλων θέλουν δημοψήφισμα.

Μέρος 2 ο

Η ιμπεριαλιστική λειτουργία της Ε.Ε.

Η καπιταλιστική οικουμενίκευση με φορέα τις πολυεθνικές εταιρίες εκτός των άλλων σήμαινε και την οικουμενίκευση της αστικής τάξης (κτήτορες και μάνατζερ υπερεθνικών επιχειρήσεων - γραφειοκράτες και πολιτικοί των διεθνών οργανισμών και των κεντρικών καπιταλιστικών κρατών - οργανικοί διανοούμενοι και τεχνοκράτες των «δεξαμενών σκέψης» κ.α.). «Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα» (Κ. Μαρξ) και τώρα αυτό γινόταν απόλυτη πραγματικότητα καθώς στην αυγή του 21ου Αιώνα η Κυριαρχία, η Απόφαση και η Προσταγή έχουν ήδη μετατοπιστεί από τις εθνικές προς τις υπερεθνικές ολιγαρχίες των οποίων η οικονομική, πολιτική και πνευματική κοσμοεικόνα γίνεται η εικόνα του κόσμου ενώ τα συμφέροντα και η δράση τους εστιάζονται στην πλανητική οικονομία-κοινωνία της αγοράς, τη παγκοσμιοποιημένη μαζική παραγωγή- κατανάλωση, τη διεθνοποιημένη μαζική- κοινοβουλευτική «δημοκρατία».

Η Πλανητική Ολιγαρχία διαπλέκεται με την οργανωμένη δύναμη συγκεκριμένων κρατών που οι μηχανισμοί τους ασκούν τον διεθνή γεωοικονομικό και γεωπολιτικό στρατηγικό σχεδιασμό και έλεγχο. Σ αυτά τα πλαίσια η διάρθρωση και η κατανομή της ισχύος του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος γίνεται αντιληπτή ως δυναμική ιεραρχική κατάταξη κρατικών σχηματισμών ανάλογα την οικονομική, πολιτική, στρατιωτική, διπλωματική, τεχνοκρατική κ.ο.κ συγκρότηση τους.

Θεωρώντας σχηματικά, μέσα στην πολυπλοκότητα του, το «όλον σύστημα-κόσμος», βλέπουμε πως αυτό έχει το Δεσποτικό Κέντρο του από το οποίο υπερπροσδιορίζονται οι πολύμορφες διαδικασίες αυτοσυντήρησης και αναπαραγωγής του. Το συναπαρτίζουν τα Κυρίαρχα Επεκτατικά Κράτη που η ισχύς τους προεκτείνεται πολυδιάστατα και πολυεπίπεδα σε πλανητική κλίμακα. Ελέγχουν τις αγορές του συναλλάγματος, των επενδυτικών κεφαλαίων, των εμπορευμάτων και της εργασιακής δύναμης. Εξασκούν εξουσιαστική επεμβατικότητα όχι μονάχα τις οικονομίες αλλά σε όλους τους τομείς των υπόλοιπων χωρών. Οι ΗΠΑ, η Ευρωπαϊκή Ένωση (ανομοιογενής και με μεταβλητή διαστρωμάτωση) και η Ιαπωνία καταλαμβάνουν την ανώτατη «Τάξη Πρωτοκαθεδρίας των Θρόνων» του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Διευθυνόμενοι από τις ΗΠΑ εξυφαίνουν τα δίκτυα λειτουργίας τόσο των Περιφερειακών Ηγεμονικών Κρατών (ιμπεριαλιστικών στηριγμάτων) όσο και των Τοπικών Υποτελών Κρατών. Ενεργούν βάσει μιας εδραιωμένης στρατηγικής συμμαχίας και επιθετικής συμπαράταξης, με όρους Πολεμικού Καπιταλισμού, με σκοπό την εξασφάλιση των όρων λειτουργίας του συστήματος, την διασφάλιση της πολύπλευρης διεισδυτικότητας και την εξάλειψη κάθε «εμποδίου». Η «ατλαντική», «νεοταξική» ενότητα τους, είναι το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα και από κει και πέρα οι όποιες αντιθέσεις τους είναι δευτερεύουσες για τον προσπορισμό πλεονεκτημάτων και ειδικότερου οφέλους για τις «εθνικές» ολιγαρχικές ομάδες, τα κράτη τους και τα πολυεθνικά τους συμφέροντα.

Στην αποκάτω ακριβώς βαθμίδα περιφέρονται τα Νέα Επεκτατικά Κράτη όπως η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία, ο Καναδάς, η Αυστραλία. Διασυνδέονται σε προχωρημένο βαθμό και υπόκεινται στη διείσδυση των Κυρίαρχων Επεκτατικών Κρατών ως «αποθήκες» πάμφθηνης και άφθονης εργασιακής δύναμης και ως «εργοστάσια» του «συστήματος-κόσμος» (όπως Κίνα, Ινδία). Αξιοποιούν τις διαφοροποιήσεις των Κυρίαρχων Επεκτατικών Κρατών, ενώ διαμορφώνουν μαζί τους σχέσεις συνεργασίας (π.χ. επενδυτικές κοινοπραξίες) ή ανταγωνισμού (ενέργεια, φυσικοί πόροι, οικονομία, πολιτικοστρατιωτικός τομέας κ.α.). Αυτό συντελείται τόσο γενικότερα όσο και μέσα στις περιοχές των άλλων περιφερειακών χωρών. Στη βαθμίδα αυτή μπορεί να καταταχθεί και το ιδιότυπο Ισραήλ όχι μόνο διότι διαθέτει στο εξωτερικό ένα πανίσχυρο διεθνικό εβραϊκό επιχειρηματικό παράγοντα αλλά και λόγω της ανεπτυγμένης πολεμικής του δυναμικότητας (κατέχει το πέμπτο μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο και μια από τις πρώτες παγκόσμιες θέσεις στις εξαγωγές πολεμικού εξοπλισμού) ενώ σε οργανική σχέση με τις ΗΠΑ (στις οποίες ασκεί καθοριστική εσωτερική επιρροή) διαδραματίζει το μέγιστο ρόλο στα δρώμενα της Μέσης Ανατολής.

Παρακάτω συναντάμε τα Περιφερειακά Ηγεμονικά Κράτη. Περιλαμβάνουν κράτη εξαγωγής ενεργειακών, ορυκτών και αγροτικών υλών (Βραζιλία, Αργεντινή κ.α.), κράτη εξαγωγής βιομηχανικών ειδών ( Ταϊβάν, Ν. Κορέα κ.α.), κράτη εξαγωγής ορυκτών καυσίμων (Σ. Αραβία) και άλλα όπως Νότια Αφρική, Τουρκία κλπ. Αυτά διαθέτουν μια εσωτερική (δημόσια ή ιδιωτική) οικονομική βάση στήριξης και έχουν έντονη εξαγωγική εξωστρέφεια ενώ διαμοιράζονται τα έσοδα με τις υπερεθνικές επιχειρήσεις. Βασίζονται στην πολιτική και στρατιωτική πατρωνία των Κυρίαρχων Επεκτατικών Κρατών, στις οποίες προσφέρουν βάσεις πολεμικές και άλλες διευκολύνσεις.

Στο τελευταίο επίπεδο του πλανητικού συστήματος βρίσκονται όλα τα υπόλοιπα Τοπικά Υποτελή Κράτη. Τέτοια κράτη μπορούν να εντοπιστούν ακόμα και μέσα στην ίδια την Ευρωπαϊκή ένωση (ορισμένα ανατολικοευρωπαϊκά). Πολλάκις αξιοποιούνται από την ιμπεριαλιστική στρατηγική και στοχοθεσία σε διάφορα περιφερειακά ή τοπικά «μπλοκ των προθύμων». Σε αυτά συνήθως επικρατούν αυταρχικά πολιτικά καθεστώτα που ηγεμονεύονται και υποστηρίζονται από τα Κυρίαρχα Επεκτατικά Κράτη ή τα Νέα Επεκτατικά Κράτη τα οποία εκμεταλλεύονται τους φυσικούς, αγροτικούς και ανθρώπινους πόρους τους. Αρκετές φορές τα καθεστώτα αυτά χρησιμοποιούνται ως μια προκεχωρημένη στρατιωτική επιθετική εμπροσθοφυλακή στο «παγκόσμιο αντιτρομοκρατικό πόλεμο» των Κυρίαρχων Επεκτατικών Κρατών, όπως πρόσφατα το Πακιστάν (στο Αφγανιστάν), η Αιθιοπία (στη Σομαλία) κλπ.

Η «κανονικότητα» του συστήματος, στην ευρύτερή χρονική φάση που διανύει, υπονομεύεται από δύο κύριους ανασταλτικούς τελεστές: Από την ύπαρξη των Ημιανεξάρτητων Κρατών και από τις «μελανές οπές» των Ζωνών Αποσταθεροποιητικής Αντίστασης. Τα Ημιανεξάρτητα Κράτη Κούβα, Βενεζουέλα, Βολιβία, Ιράν, Β.Κορέα κ.α.) χαρακτηρίζονται από διαφοροποιήσεις μεταξύ τους σχετικά με τα θέματα και τις προοπτικές της εθνικής, οικονομικοκοινωνικής, πολιτικής, πολιτισμικής και θρησκευτικής τους ταυτότητας. Ενοποιούνται πάνω στο επίμαχο ζήτημα της αμφισβήτησης της ιμπεριαλιστικής επεμβατικής πολιτικής, για απεριόριστη πρόσβαση σε βάσεις, πόρους και αγορές, της υπερεθνικής ολιγαρχίας, των διεθνικών εταιριών και των Κυρίαρχων Επεκτατικών Κρατών, ενώ επίσης αντιμετωπίζουν άμεσα τα σχέδια υπόσκαψης τους και τις προετοιμασίες σε προκεχωρημένο στάδιο για τη πολεμική τους υπονόμευση. Οι Ζώνες Αποσταθεροποιητικής Αντίστασης εντάσσουν Παλαιστίνη, Λίβανο, Ιράκ, Σομαλία, Σουδάν, Αφγανιστάν-τμήμα του Πακιστάν, σημεία της Λ. Αμερικής ( Κολομβία, Τσιάπας Μεξικό κ.α.) καθώς και άλλες περιοχές όπου μια σειρά πολύμορφα αντιιμπεριαλιστικά κινήματα έχοντας τη πλήρη λαϊκή υποστήριξη βρίσκονται σε ένοπλη αντιπαράθεση με την επιθετική στρατηγική της Νέας Τάξης.

Η «Ευρωπαϊκή Ένωση» είχε ως εκκίνηση την ίδρυση της ΕΟΚ ως μεταπολεμική προσπάθεια αυτοσυντήρησης του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου και ως επιλογή για μια φιλελεύθερη οικονομική ενοποίηση των δυτικοευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών κρατών μπροστά στην αδυναμία τους να ανασυστήσουν και να αναδείξουν το καθένα χωριστά ένα ρόλο πλανητικής εμβέλειας, υπό συνθήκες Ψυχρού Πολέμου και με την υποστήριξη των ΗΠΑ, που αναλάμβαναν την ηγεμονία του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος. O θεμελιακός σκοπός ήταν η αντιμετώπιση της «κόκκινης απειλής» που αντιπροσώπευαν η ΕΣΣΔ και τα ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κινήματα, η ενσωμάτωση των δυτικών λαών στη «κοινοβουλευτική-μαζική δημοκρατία», καθώς και η εμβάθυνση και επέκταση της ελεύθερης αγοράς και του εμπορίου σε συνεργασία με τους νεοεμφανιζόμενους διεθνικούς θεσμούς όπως ΔΝΤ και Διεθνής Τράπεζα. Μέχρι την έναρξη της δεκαετίας του ΄80 περίπου η διαδικασία αυτή καθοδηγούμενη από τη κεϋνσιανική - κρατική ρύθμιση χρωματιζόταν από τη σοσιαλδημοκρατική πολιτική του «κράτους κοινωνικής ευημερίας».

Στη συνέχεια η αντικατάσταση της σοσιαλδημοκρατικής από τη νεοφιλελεύθερη ρύθμιση καταγράφτηκε στην «Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη» (1986) και στις διαδοχικές συνθήκες του «Μάαστριχτ» ( Ε.Ε. - 1992), του Άμστερνταμ (1997) και της Νίκαιας (2000) με τις οποίες αναδύθηκε η καθιερώθηκε η αντιδραστική Ευρωπαϊκή Ένωση των αρχών του 21ου Αιώνα. Αποτέλεσμα των εσωτερικών αντιλαϊκών διαχειριστικών πολιτικών που εξάσκησαν πανομοιότυπα τόσο τα δεξιά συντηρητικά όσο και τα νεοδεξιά σοσιαλφιλελεύθερα κόμματα ήταν η κατακρήμνιση του προτύπου και των υπηρεσιών του λεγόμενου «κοινωνικού κράτους» και της «πλήρους απασχόλησης», η προωθημένη ιδιωτικοποίηση (παιδεία, υγεία, ασφάλιση κ.α) και η ένταξη όλων των τομέων στις διαδικασίες συσσώρευσης και κερδοφορίας του κεφαλαίου. Αυτό δεν συνιστά κάποιο παροδικό στοιχείο που θα μπορούσε να παραμεριστεί μέσα από κάποιες εκλογικές μεταβολές στη συσχέτιση των δυνάμεων, όπως αυτοπαραμυθιάζεται και μυθολογεί η σοσιαλδημοκρατική, μεταρρυθμιστική αριστερά αλλά είναι ένας δομικός άξονας κίνησης της «ευρωκοινοτικής» και γενικότερα της οικουμενικευμένης αγοραίας οικονομίας μέσα στην οποία προωθούνται τα συμφέροντα της Ευρολιγαρχίας. Η νεοφιλελελέυθερη οικουμενίκευση αντανακλά μια θεμελιακή αλλαγή των αντικειμενικών όρων (αποκέντρωση-αναδιάρθρωση και διεθνοποίηση όλων των αγορών χρήματος, κεφαλαίου και εργασίας, με φορέα τις πολυεθνικές εταιρίες για την εξυπηρέτηση των αναγκών τους) που σε αλληλεξάρτηση με την μεταβολή των υποκειμενικών όρων (αποδιοργάνωση του εργατικού κινήματος αλλά και των άλλων κοινωνικών κινημάτων-όπως π.χ. της νεολαίας κλπ) στις χώρες της Εσπερίας καθώς και η πτώση του «κρατικού σοσιαλισμού» στις χώρες της Ανατολής, επέτρεψαν την ανάπτυξη και επιβολή του νεοφιλελευθερισμού.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση υπάγεται στην Αμερικάνικη πολεμική στρατηγική και στο «αντιτρομοκρατικό» δόγμα του «προληπτικού πολέμου» και των ταυτόχρονα «πολλαπλών πολέμων». (ευρωατλαντισμός) Αυτά τα στηρίζει γενικά αλλά και στα πλαίσια του ΝΑΤΟ με τρόπο ειδικό. Παραβλέπει στον εσωτερικό της χώρο τις όποιες αντιδράσεις των κοινωνικοπολιτικών κινημάτων, είτε απροσχημάτιστα είτε με άλλοθι (π.χ. αναφορά σε «ρήτρα αλληλεγγύης»), και συνεργεί απροκάλυπτα στη κατατρομοκράτηση χωρών και λαών ώστε να μην αντιδρούν στη καταπίεση και καταλήστευση τους. Η Ευρολιγαρχία, ως το πρόθυμο τμήμα της Πλανητικής Ολιγαρχίας, στήριξε όλες τις πολεμικές σταυροφορίες και επιθέσεις ενάντια στη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Σομαλία ενώ ενισχύει τις επιθετικές προετοιμασίες και επεμβάσεις σε άλλες χώρες για την «καταπολέμηση τρομοκρατίας», για «ανθρωπιστική βοήθεια» ή για την «διευθέτηση κρίσεων» (π.χ. σχέδιο αποστολής στο Τσαντ 20.000 στρατιωτών με αναβαθμισμένο εξοπλισμό), Παράλληλα στο εσωτερικό των δυτικών χωρών πρώτο της μέλημα είναι η ακύρωση κάθε δυνατότητας για ωρίμανση και σύγκλιση των ρευμάτων και κινήσεων αντίστασης σε μια ενωμένη, αποτελεσματική και δημοκρατική ριζοσπαστική αντιπολίτευση του καπιταλισμού, με ταυτόχρονη ευλυγισία για μερικές, δευτερεύουσας σημασίας ενδεχομένως παραχωρήσεις στη μεταρρυθμιστική σοσιαλδημοκρατική αριστερά που ονειρεύεται τον «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο» και τον εαυτό της στη θέση του κυβερνητικού «διαχειριστή»

Μεταρρυθμιστική Συνθήκη και Μεταρρυθμιστική Αριστερά

«Η δική μας αντίληψη είναι για μια Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία κατευθύνεται σε προσανατολισμούς όπως η στερέωση και ανάπτυξη στις σημερινές συνθήκες του κοινωνικού κράτους, η απάντηση στα μεγάλα ζητήματα των πολιτών συμπεριλαμβανομένων και των νέων όπως είναι τα ζητήματα της ανεργίας, της απασχόλησης, του ικανοποιητικού βιοτικού επιπέδου, ο περιορισμός και ο έλεγχος στη δράση των μεγάλων επιχειρήσεων, η αντιμετώπιση μιας παγκόσμιας οικονομίας - «Καζίνο», η επίλυση των οικολογικών προβλημάτων, η προώθηση μιας πολιτικής ειρήνης και η απομάκρυνση της ΕΕ από την επικυριαρχία και τις επιρροές των ΗΠΑ. Σε αυτή την κατεύθυνση κινούμαστε και σε αυτή την κατεύθυνση πιστεύουμε ότι πρέπει να αναφέρονται οι όποιες αλλαγές γίνονται στις συνθήκες της ΕΕ.» (Δηλώσεις Αλ. Αλαβάνου για τη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. και για τη νέα Συνταγματική Συνθήκη της ΕΕ- 16-10-2007)

Κατά πόσο όλα τούτα έχουν στοιχειώδη γνωσιοθεωρητική και πολιτική σοβαρότητα; Με βάση όσα αναφέρθηκαν και με δεδομένο ότι στις συνθήκες του σημερινού παγκόσμιου συστήματος, των ανοικτών και ελεύθερων αγορών, με μηχανισμούς (όπως το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε.) που αναπτύχθηκαν ακριβώς για να υπηρετήσουν την οικουμενίκευση, που όλες οι πτέρυγες της πλανητικής ολιγαρχίας ενεργούν από κοινού και τα συμφέροντα τους αλληλοεξαρτώνται, είναι καθαρή ψευδαίσθηση η κοσμοεικόνα της μεταρρυθμιστικής, σοσιαλδημοκρατικής αριστεράς με βάση την οποία η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε να τιθασεύσει τις υπερεθνικές επιχειρήσεις και να επαναδιαμορφωθεί με άξονα το σοσιαλδημοκρατικό πρότυπο του «κράτους πρόνοιας» , τη «κοινωνική αγορά» και να μπει σε ένα δρόμο «ειρήνης» και οικολογικής εξισορρόπησης. Και είναι επίσης ένας δεξιοστρεφής ιδεολογικός αναθεωρητισμός τόσο όλος αυτός ο τρόπος κριτικής της «Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης» από την σοσιαλδημοκρατική αριστερά, που καταγγέλλει το νεοφιλελεύθερο περιεχόμενο της αλλά αποφεύγει κάθε στρατηγική και τακτική επιλογή αντιπαράθεσης προς τον ιμπεριαλισμό και την αγοραία καπιταλιστική οικονομία η οποία και εξυπηρετείται από αυτόν τον νεοφιλελευθερισμό, όσο και όλη η προπαγάνδα, με «αταξικές» κορώνες, της «άλλης Ευρώπης» και του «άλλου-εφικτού κόσμου», προκρίνοντας μια εργαλειακή μεταρρυθμιστική πολιτική ενδοσυστημικού προσανατολισμού.

Επίλογος

« Να διενεργηθούν δημοψηφίσματα , την ίδια ημέρα , σε πανευρωπαϊκό επίπεδο για τη νέα Συνταγματική Συνθήκη της Ε.Ε.ζήτησε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Α. Αλαβάνος, μετά τη σημερινή συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ.» (ΑΠΕ 16-10-2007)

Η άποψη για δημοψήφισμα την ίδια ημέρα, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο αποτελεί μια επικίνδυνη θέση. Αρχές του 2006 η πρόταση τούτη είχε «διακινηθεί» μέσα στην Ευρωβουλή με τη λογική να αποτυπωθεί μια πανευρωπαϊκή πλειοψηφία του «Ναι», νομιμοποιητική για την «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη».

Μόνο τα ξεχωριστά δημοψηφίσματα σε κάθε κράτος-μέλος θα μπορούσαν να δώσουν τη δυνατότητα να εκφραστεί η λαϊκή θέληση και ενδεχομένως και η απόρριψη του «νέου» ευρωσυντάγματος. Επιπλέον η καθοριστική και κρίσιμη ανάγκη και υποχρέωση της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι να αντιληφθεί:

-Τη δομική και όχι συγκυριακή φύση της νεοφιλελεύθερης οικουμενίκευσης πράγμα που σημαίνει ότι η ανατροπή της δεν μπορεί να επιτευχθεί εντός της Ε.Ε. και της σύγχρονης διεθνούς κεφαλαιοκρατικής οικονομίας.

-Την σπουδαιότητα υπέρβασης της ηγεμονικής επιρροής τόσο της σοσιαλφιλελεύθερης όσο και της σοσιασλδημοκρατικής πολιτικής. Η ανάπτυξη ενός ενωμένου μαζικού ριζοσπαστικού λαϊκού κινήματος προσανατολισμένου πέρα από το καπιταλισμό έχει προτεραιότητα για την αποτελεσματική ενίσχυση και επαγωγή των αυθόρμητων, σποραδικών καθώς και ατελέσφορων μορφών κοινωνικής κινητοποίησης.

-Το καθολικό, διαρκές και ανεκπλήρωτο έως τώρα αίτημα για σύγκλιση των αριστερών ριζοσπαστικών πολιτικών σχημάτων, κινήσεων ρευμάτων και προσώπων προς μια ενωμένη, δημοκρατική και αποτελεσματική αντισυστημική αντιπολίτευση, πάνω στη βάση ενός ελάχιστου αντιιμπεριαλιστικού σχεδίου με εθνική, δημοκρατική και κοινωνικοαπελευθερωτική στοχοθεσία. Βασική προϋπόθεση η …«αυτό-οικο θεραπευτική αγωγή»! Δηλαδή η αυτο-οικοϋπέρβαση των εγωκεντρικών εμμονών και των καταστροφικών αξιώσεων υποκειμενικής ισχύος που μεταβάλουν και μοριοποιούν τις μικροσκοπικές «οάσεις» σε ακόμα πιο μικροσκοπικές «ερήμους» . Η κατανόηση πως δεν υφίσταται αφ εαυτής «αντικαπιταλιστική» πρόθεση και δράση εάν δεν περιλαμβάνει την υπερκαθορίζουσα (και μη-καιροσκοπική) ενοποιητική πολιτική. Σε μια τέτοια Δημοκρατική Ενότητα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς θα μπορούσαν να μετέχουν όλες οι ριζοσπαστικές υποκειμενικότητες με παράλληλη πολιτική αυτοτέλεια, ως κύρια οδός αντίστασης απέναντι στην ολιγαρχική πολιτική.