Άρθρο Αυγής ΥΠΕΡ της κυβέρνησης για ασφαλιστικό,εργασιακά!

[...]

Για το ασφαλιστικό

Του Διονύση ΓΟΥΣΕΤΗ

Είναι κοινός τόπος ότι όλη η Ευρώπη γερνάει. Ο συσχετισμός των ανθρώπων τρίτης ηλικίας (συνταξιούχων) προς τον υπόλοιπο πληθυσμό αλλοιώνεται καλπάζοντας υπέρ των πρώτων. Δυο είναι οι αιτίες: η πρώτη είναι η υπογεννητικότητα, με κεφαλή την Ελλάδα: η μέση Ελληνίδα δεν γεννά 2,1 παιδιά, που απαιτούνται για την απλή αναπαραγωγή, αλλά 1,28 με μέσο όρο Ε.Ε. 1,51. Έπειτα, η επιστήμη έχει αυξήσει τον προσδόκιμο χρόνο ζωής. Στη δεκαετία του '60 ήταν 70 χρόνια. Σήμερα είναι 80. Τα 10 πρόσθετα χρόνια ζωής είναι όλα συντάξιμα. Η γήρανση αυτή σημαίνει ότι όλο και λιγότεροι είναι οι νέοι πολίτες που με τις εισφορές τους καλούνται να καλύψουν τις συντάξεις και τα έξοδα νοσηλείας όλο και περισσότερων ηλικιωμένων. Το 1990 ήσαν 3 εργαζόμενοι για έναν συνταξιούχο. Σήμερα είναι 1,77. Δε χρειάζεται να είσαι ειδικός για να καταλάβεις ότι το ασφαλιστικό πρόβλημα είναι εκρηκτικό.
Μια λύση θα ήταν οι μετανάστες. Έκθεση του ΟΗΕ (15/7/2004) εκτίμησε ότι η Ευρώπη, για να διατηρήσει το εργατικό δυναμικό της, χρειάζεται διπλάσιο αριθμό τον χρόνο από όσους δέχεται σήμερα! Όμως, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία απαγορεύουν τη λύση αυτή.
Στην Ελλάδα, το ασφαλιστικό έχει πρόσθετα προβλήματα. Έχουμε ρεκόρ στην εισφοροδιαφυγή, στην ιδιοτελή κακοδιαχείριση των ασφαλιστικών ταμείων (βλ. σκάνδαλο ομολόγων), στις χαριστικές ρυθμίσεις των οφειλών της εργοδοσίας, στο φαβοριτισμό ως συνέπεια πελατειακών σχέσεων. Παρέχονται συντάξεις χωρίς ασφαλιστικές προϋποθέσεις. Παρέχονται πρόωρες συντάξεις, συντάξεις με ειδικές ρυθμίσεις, συντάξεις για αντιστασιακούς, συντάξεις για "αναπήρους" χωρίς πρόβλημα υγείας κ.λπ. Οι δημαγωγικές αυτές αποφάσεις είναι πολιτικά αδύνατον να ανατραπούν. Τραγικό αποκορύφωμα: όλα τα έσοδα από τις μετοχοποιήσεις ισχυρών ΔΕΚΟ (ΟΤΕ-ΔΕΗ) διατέθηκαν στο να καλυφθούν προσωρινά(!) οι διαχειριστικές "τρύπες" των συγκεκριμένων ασφαλιστικών ταμείων. Επιπλέον, η κυβέρνηση παραβιάζει τις υποχρεώσεις της για χρηματοδότηση των ταμείων.
Πώς θα λυθεί το ασφαλιστικό; Στη Γαλλία έλαβαν μέτρα επώδυνα: σύνταξη στα 40 χρόνια εργασίας το 2008 και στα 42 το 2020, καθώς και υψηλότερες ασφαλιστικές εισφορές. Σήμερα γίνονται απεργίες ενάντια σε νέα επώδυνη μεταρρύθμιση. Στη Γερμανία έφθασε τα 67 χρόνια. Στην Ιταλία αυξήθηκε το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης με συναίνεση των εργαζομένων, κατόπιν δημοψηφίσματος.
Εμείς κάνουμε τρία πράγματα. Πρώτα φτιάχνουμε επιτροπές σοφών, που όλες -δεξιές και σοσιαλιστικές- προτείνουν μέτρα παρόμοια με τα ευρωπαϊκά. Στη συνέχεια απαξιώνουμε αυτές τις επιτροπές και λοιδορούμε τα μέλη τους. Αδιάλλακτοι, σαν τα μικρά παιδιά ή τους πρωτόγονους, δεν αντέχουμε ν' ακούσουμε μια δυσάρεστη αλήθεια. Τέλος, αρχίζουμε τα ξόρκια. Τα κόμματα εξουσίας ορκίζονται λαγούς με πετραχήλια, τρέμοντας μπροστά στο "πολιτικό κόστος", δηλαδή την απώλεια ψήφων. Αξίζει να διαβάσει κανείς από τον ίδιο (ΒΗΜΑ, 7/10/2007), πώς οι πολιτικοί εκφύλισαν την πρόταση Γιαννίτση. Τώρα η ΝΔ μας βαυκαλίζει ότι θα λύσει το πρόβλημα μαγικά: χωρίς να αυξηθούν τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης, χωρίς να αυξηθούν οι ασφαλιστικές εισφορές, χωρίς να μειωθεί το ύψος των συντάξεων!
Το ξόρκι της αριστεράς συνοψίζεται σε μια μονότονη αντιπρόταση: πρόσθετοι πόροι από το κράτος. Και πού θα βρει τους πρόσθετους πόρους η κυβέρνηση; Μα... να φορολογήσει την πλουτοκρατία, είναι η εύκολη αριστερή απάντηση. Η πλουτοκρατία όμως δεν κάθεται να τη σφάξουν. Είτε μετακομίζει σε άλλες χώρες, είτε "πτωχεύει". Τότε, οι απελπισμένοι εργαζόμενοι ακούν για λίγο επαναστατικές παρηγοριές του τύπου "οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη" και στη συνέχεια, όταν το θέμα παύει να πουλάει, βυθίζονται ο καθένας στο προσωπικό του δράμα. Καμιά φορά η κυβέρνηση, φοβούμενη το "πολιτικό κόστος", επεμβαίνει: επιδοτεί την επιχείρηση για να αποσύρει (προσωρινά) τις απολύσεις. Αποτέλεσμα, νέες αριστερές καταγγελίες για υποταγή της στο κεφάλαιο.
Όσοι "πλουτοκράτες" υπομένουν τα μέτρα, μοιραία χάνουν την ανταγωνιστικότητά τους. Είμαστε τελευταίοι σε ανταγωνιστικότητα στην Ευρώπη, που επίσης σημαίνει απολύσεις και ανεργία. Σημαίνει και αύξηση του πληθωρισμού. Ο δικός μας είναι σημαντικά υψηλότερος του μέσου όρου της ευρωζώνης. Αλλά η αριστερά χαίρεται όταν μειώνεται η ανταγωνιστικότητα, που είναι χαρακτηριστικό της "καπιταλιστικής ατομικότητας" και "εχθρός της συλλογικότητας".
Οι αιτιάσεις αυτές δεν περιορίζονται στην αριστερά. Τις ασπάζεται εν πολλοίς η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας μας, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι οι μόνες συμβατές με τις υπόλοιπες κρατικίστικες ιδεοληψίες της, που πηγάζουν από την εθνική μας ανασφάλεια και την έλλειψη κοινωνικής συνοχής. Αλλά, όπως επισημαίνει ο Τ. Γιαννίτσης, στην πραγματικότητα κανένα μεγάλο πρόβλημα δεν μένει άλυτο. Αν δεν λυθεί πολιτικά, το λύνει με σκληρό τρόπο η ίδια η πραγματικότητα: αύξηση της ανασφάλειας και άνθηση των ιδιωτικών ασφαλίσεων. Το κράτος πρόνοιας στο ασφαλιστικό μετασχηματίζεται ταχέως σε "δήθεν", όπως ακριβώς το κράτος της "δωρεάν" παιδείας.
e-mail: diongous@central.ntua.gr

Εφημερίδα Αυγή, 20-10-2007, http://193.218.80.70/cgi-bin/hwebpressrem.exe?-A=471454&-w=&-V=hpress_int&-P

[ΘΑΛΕΙΑ]

Ο Γουσέτης είναι συνεπής: Μιλάει σαν αυτός που είναι: Ενας δωσίλογος του πολυεθνικού κεφαλαίου. Αυτός δεν είναι που πρωτοστατεί, μαζί με άλλους «αριστερούς» γενίτσαρους εναντίον του «εθνικισμού» και «ρατσισμού» του ελληνικού λαού; Αυτός δεν είναι που υπέγραφε και «κινούσε» το πρακτορογράφημα: «Εμείς θα τη λέμε Μακεδονία».
Σε όλα τα ζητήματα αυτοί οι κύριοι προωθούν τις «συνταγές» της Νέας Τάξης. Νεοταξικές εστίες είναι!!!
Είναι δυνατόν να έχει για το «Ασφαλιστικό» άλλες θέσεις;
Βεβαίως αριστερή σκέψη μέσα στο κείμενο δεν υπάρχει ούτε σαν «γεύση». Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτός ο υπέρμαχος των «ανοικτών συνόρων» και του μεταναστευτικού εποικισμού ξεχνάει ένα σημαντικό πραγματάκι. Ότι το κεφάλαιο με την εκμετάλλευση των νέων δούλων είναι αυτό που τινάζει το «Ασφαλιστικό» στον αέρα. Οι ανασφάλιστοι αλλοδαποί, σε συνδυασμό με το πέταγμα των Ελλήνων εκτός εργασίας, έχει σαν συνέπεια το οικονομικό βούλιαγμα των ασφαλιστικών ταμείων.
Αυτή λοιπόν την πολιτική του κεφαλαίου πρέπει να την πληρώσουν οι Έλληνες εργαζόμενοι!!!
Δωσίλογοι με τα όλα τους…

[Μεγκουλίνα]

Ας δούμε και τα "τσικό" της ιστορίας: Ο Ιός πετάει εντελώς τις μάσκες και προσπαθεί να δικαιολογήσει τον Σημίτη. Γνήσια προστατευόμενα τέκνα του σημιτικού εκσυγχρονισμού. Οι υπογραμμίσεις δικές μου.

http://www.iospress.gr/megalo2007/megalo20071013.htm

Σημίτη εγκώμιο

"Ο Σημίτης το έσκασε"
(«Η Χώρα», 8/10/2007)

Παράξενα πράγματα συμβαίνουν με το ΠΑΣΟΚ τις τελευταίες μέρες. Τα μεγαλύτερα πάθη, οι χειρότεροι χαρακτηρισμοί, τα πιο σκληρά υπονοούμενα αναφέρονται σε έναν άνθρωπο που έχει περάσει από καιρό στο πολιτικό παρασκήνιο, τον Κώστα Σημίτη. Και δεν μιλάμε μόνο για τα στελέχη ή τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ που διχάζονται για την περίοδο που ο κ. Σημίτης υπήρξε πρόεδρος του κόμματος και πρωθυπουργός ή προσπαθούν να βρουν έναν αποδιοπομπαίο τράγο για την αποτυχία τους -πράγμα φυσικό και αναμενόμενο.

Το εντυπωσιακό είναι ότι οι έντονες εκφράσεις, η δαιμονοποίηση, η προσπάθεια γελοιοποίησης, ακόμα και οι ανοιχτές ύβρεις κατά του παροπλισμένου πρώην πρωθυπουργού προέρχονται από όλο το πολιτικό φάσμα, με πρωταγωνιστές τηλεοπτικούς αστέρες που δεν φημίζονται για τις σοσιαλιστικές τους καταβολές.

Σε κάθε περίπτωση ξενίζει το πάθος με το οποίο αντιμετωπίζεται τέσσερα χρόνια μετά την αποχώρησή του από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ο κ. Σημίτης και η καχυποψία που συνοδεύει κάθε κίνησή του. Και για πρώτη φορά στο επίκεντρο της κριτικής κατά του Σημίτη δεν βρίσκεται η τολμηρή στάση του απέναντι στην Εκκλησία ή την υποκριτική υπερεθνικοφροσύνη των αρχών της δεκαετίας του '90, αλλά η ίδια η προσωπικότητά του.

Υπάρχει εξήγηση. Ο Κώστας Σημίτης κυβέρνησε σε μια κρίσιμη περίοδο τη χώρα με όρους απόλυτου κυρίαρχου στο πολιτικό παιχνίδι. Ακόμα και κατά τη δεύτερη θητεία του, όταν η εκλογική επικράτηση του ΠΑΣΟΚ σημαδεύτηκε από το οριακό εκλογικό αποτέλεσμα του 2000, ο κ. Σημίτης παρέμενε πανίσχυρος, ενώ οι δημοσκοπήσεις (για να τις επικαλεστούμε κι εμείς μια φορά) τον εμφάνιζαν αδιαφιλονίκητα πρώτο, στο ερώτημα για το ποιος είναι καταλληλότερος για πρωθυπουργός.

Η επταετία Σημίτη οριοθετήθηκε από τους δύο «εθνικούς στόχους» τους οποίους έθεσε ο ίδιος (έστω κι αν τον έναν δεν τον πολυσυμμεριζόταν): την ένταξη της Ελλάδας στο σκληρό πυρήνα της Ενωμένης Ευρώπης και τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων. Αυτοί οι δύο στόχοι συγκρότησαν έναν ηγεμονικό πολιτικό λόγο, απέναντι στον οποίο τολμούσαν να αντιδράσουν μόνο ελάχιστα κομμάτια της Αριστεράς κι ακόμα λιγότεροι δημοσιογράφοι. Εχει προσωπική πικρή πείρα η στήλη.
Αλλά όσοι δεν τόλμησαν τότε να αμφισβητήσουν αυτή την πανίσχυρη «δικέφαλη» νέα Μεγάλη Ιδέα, είναι λίγο αργά τώρα να επιχειρούν την απομυθοποίηση του κ. Σημίτη. Γιατί όλα όσα του καταλογίζουν εκ των υστέρων είναι οι «παράπλευρες συνέπειες» της διπλής αυτής πολιτικής στόχευσης. Η διαφθορά του δημόσιου τομέα, η υποταγή στα κελεύσματα του λόμπι των μεγάλων κατασκευαστών, η θεοποίηση του χρηματιστηρίου, η γιγάντωση των εταιρειών μέσων ενημέρωσης, η δημιουργική λογιστική, η υποτίμηση των λαϊκών διεκδικήσεων, η συντριβή των αγροτών, η αστυνομοκρατία του καλοκαιριού του 2002, ακόμα και η προετοιμασία των υποκλοπών έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Στην ίδια αναγκαιότητα πρέπει να αποδοθεί η συμβιβαστική στάση και η υποχωρητικότητα απέναντι στις διαθέσεις των διεθνών οργανισμών και των ισχυρών ξένων κυβερνήσεων.

Χωρίς όλα αυτά, δεν ήταν δυνατόν να γίνει η Ελλάδα δεκτή στο λόμπι της ευρωζώνης και να πραγματοποιήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ποιος από όσους πετροβολούν τον κ. Σημίτη διανοήθηκε την εποχή της παντοδυναμίας του να αμφισβητήσει τους «εθνικούς» αυτούς στόχους; Η απάντηση είναι απλή: ελάχιστοι, και πάντως όχι όσοι σήμερα θορυβούν.

Αυτό που δεν συγχωρούν, λοιπόν, στον κ. Σημίτη οι σημερινοί του όψιμοι επικριτές είναι κάτι άλλο. Κακά τα ψέματα. Ο κ. Σημίτης υπήρξε ο τελευταίος ηγέτης κόμματος εξουσίας που στηρίχτηκε στην πολιτική και όχι στην επικοινωνία. Δεν διέθετε κανένα από τα χαρίσματα του σύγχρονου τηλεοπτικού ηγέτη. Δεν είχε ευφράδεια, ήταν πρωταγωνιστής στα σαρδάμ, δεν είχε παράστημα, δεν εντυπωσίαζε με τα νιάτα ή την ομορφιά του. Αλλά μιλούσε πολιτικά. Εθετε στόχους και επιχειρούσε να τους πραγματοποιήσει. Υπήρξε ένας ικανός διαχειριστής της εξουσίας. Αλλά αυτός ο χαρακτηρισμός που θα έμοιαζε πριν από 10 χρόνια υποτιμητικός για έναν ηγέτη σοσιαλιστικού κόμματος παραμένει άπιαστος στόχος για τα σημερινά κόμματα εξουσίας -σοσιαλιστικά ή φιλελεύθερα- και τους σημερινούς ή τους επίδοξους αρχηγούς τους.



(Ελευθεροτυπία, 13/10/2007)

Σημείωση Μεγκουλίνας: καμαρώστε τους στρεψοδίκες της ιστορίας. Δεν στηρίχτηκε στα ΜΜΕ ο Σημίτης αλλά έκανε πολιτική. Τα προστατευόμενα προσπαθούν να εμφανιστούν και ως "διωκόμενοι", χα χα χα γελάει και το παρδαλό κατσίκι...
_________________
«μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχθείτε, υποταχθήκαμε και βρήκαμε την στάχτη…»

Γ. Σεφέρης

[Εξόριστος]

Προκλητικό και απύθμενο το θράσος των «Ιών». Μείνανε «ορφανά» από το Σημίτη και έχουν πάθει παράκρουση παραλογισμού. Άκου ο Σημίτης «ηγέτης» που παρήγαγε πολιτική! Αυτό ασφαλώς θα είναι το ανέκδοτο της φετινής χρονιάς!!!

Ο «αχυράνθρωπος» των συγκροτημάτων που εκτελούσε «εντολές» και έγλειφε τις μπότες του Κλίντον ήταν (σύμφωνα με τους «Ιούς») ο «τελευταίος» πολιτικός ηγέτης που παρήγαγε «αυτόνομη» πολιτική!!! Ο αποτυχημένο υπουργάκος, έγινε ο μέγας Πρωθυπουργός!!!

Και ήταν τόσο «μεγάλος» που σε κάθε εθνική, κοινωνική και πολιτική κρίση «κρυβόταν». Τόσο «μεγάλος» που στο «Ασφαλιστικό» παραληρούσε σαν νευρικό «κουρδισμένο» ανθρωπάκι. Τόσο «μεγάλος» που το έβαλε στα πόδια παραμονές της συντριβής του, κατόπιν «εντολής» των συγκροτημάτων για να διασωθεί η αντιδραστική του πολιτική: Από τις αντιδραστικότερες της ελληνικής ιστορίας…

Οι «Ιοί», μέσα στην κρίση παραλογισμού τους ξεχνούν και τούτο: ότι δεν υπάρχει Έλληνας πολιτικός που να στηρίχτηκε τόσο αφηνιασμένα και ασύστολα από τα ΜΜΕ. Αυτά τον «κατασκεύασαν», αυτά τον κράτησαν στην εξουσία. Αυτά μιλούσαν για το «άστρο» του ρεαλιστή ηγέτη. Αυτά πήραν μια ασημαντότητα και την πλάσαραν σαν «μεγάλο ηγέτη».

Το υποπροϊόν της μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ, χωρίς καμιά πολιτική σφραγίδα στο κοινωνικό γίγνεσθαι, τα «πρακτοράκια» των «Ιών», το εμφανίζουν σαν ηγετική πολιτική δράση. Το «κατακάθι» μια μετάλλαξης το εμφανίζουν σαν πρωτογενή, ηγετικό πρωταγωνιστή.

Οι «Ιοί» αυτοαποκαλύπτονται σήμερα και στους πλέον αφελείς. Αυτή είναι η «αριστερά» των «Ιών»: Ο σημιτικός λακεδισμός.

Και στα ίδια αχνάρια (σημιτικά, νεοταξικά τέκνα είναι και αυτά) βαδίζουν και οι «αριστεροί» του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί αυτά που γράφει ο Διονύσης Γουσέτης, νεοφιλελεύθερα σκουπίδια είναι, σκουπίδια «εκσυγχρονιστικά» των αντιλήψεων του ΣΥΝ. Πάνω στις σημιτικές προτάσεις του Γιαννίτση κινούνται και τις προτάσεις του Γκαργκάνα!!!

Αυτές τις αντιλήψεις έχει ο ΣΥΝ. Αντιλήψεις που εναγωνίως προσπαθεί να αποκρύψει με σώου αποχώρησης από την Βουλή και από τις συζητήσεις για το Ασφαλιστικό. Κουτοπόνηρες υπεκφυγές. Κάνουμε σώου για εντυπωσιασμό, αλλά δημοσιεύουμε τα γραπτά των λακέδων «πρακτορίσκων»…

Για να μας πουν, ακούστε: Ζούμε πολύ. Πεθαίναμε στα 70 και τώρα δυστυχώς πεθαίνουμε στα 80!!!

«Η γήρανση αυτή -γράφει- σημαίνει ότι όλο και λιγότεροι είναι οι νέοι πολίτες που με τις εισφορές τους καλούνται να καλύψουν τις συντάξεις και τα έξοδα νοσηλείας όλο και περισσότερων ηλικιωμένων».

Και όπως εύστοχα έγραψε κάποιος στο «Πολιτικό Καφενείο»
«Τις συντάξεις των ηλικιωμένων δεν τις καλύπτουν οι εισφορές των νέων αλλά οι δικές τους εισφορές μιας ζωής και η δική τους συνεισφορά στην δημιουργία του κοινωνικού πλούτου τον οποίο νέμονται παράσιτα τύπου Γουσέτη. Οι νέοι εισφέρουν και συνεισφέρουν για τα δικά τους γεράματα κι αν μέχρι τότε υπάρχουν ακόμα Γκαργκάνες και Γουσέτηδες (ώ μη γένοιτο) θα ακούσουν ό,τι ακούνε και οι τωρινοί απόμαχοι της δουλειάς».

Αυτές τις «εκσυγχρονιστικές», άκρως αντιδραστικές, αρλούμπες μας πλασάρει η «αριστερή» Αυγή!!!
Αιδώς Αχρείοι…

_________________
Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού ΔΕΝ πρέπει ΚΑΙ να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει ο ισχυρός για τον εαυτό του!

[fiamou]

Αυτός ο Γουσέτης δηλώνει "αριστερός"; Για να καταλάβω, δηλαδή. Το ύφος του βέβαια βρωμάει εκσυγχρονισμό του Σημίτη από μίλια μακριά. Και χλευάζει την αριστερά για το αίτημα της να φορολογηθεί η πλουτοκρατία. Και υποστηρίζει τους εργοστασιάρχες που μεταφέρουν τις δουλειές τους σε χώρες - παραδείσους για την εργοσοτική αυθαιρεσία όπως αυτές του πρώην ανατολικού μπλοκ. Ούτε λίγο ούτε πολύ υποστηρίζει ότι πρέπει να τους χαϊδεύουμε με ευνοϊκά μέτρα που θα κάνουν τους εργαζόμανους φτωχότερους μην τυχόν και μας φύγουν.
Ωραία αρστερά, εκσθηχρονιστές είστε;
Όσο για το άρθρο του Ιού που εγκωμιάζει το Σημίτη, ούτε λίγο ούτε πολύ μας λέει ότι έπρεπε να απεμπολίσουμε εθνικά και κυριαρχικά δικαιώματα προκειμένου να μπούμε στην ευρωζώνη!
Μας δουλεύει δηλαδή κανονικά!
Ας μας πει ο Ιός μια άλλη χώρα της ευρωζώνης που έκανε τις υποχωρήσεις που έκανε ο Σημίτης για να μπει η Ελλάδα στην ευρωζώνη.
Για να μη μιλήσουμε για τη Μαδρίτη όπου ο "μεγάλος ηγέτης" τρομάρα του, αναγνώρισε κυριαρχικά δικαιώματα των Τούρκων στον Αιγαίο!
_________________
Οι Έλληνες δεν κάνουν ποτέ ειρήνη με έναν εχθρόν, όπου κατακρατεί ελληνικόν τόπον"
Ρήγας Φερραίος "Το Σύνταγμα άρθρο 121
Οι Έλληνες απαρνούνται και δεν δίδουν υποδοχήν και περιποίησην εις τους Τυράννους"
Ρήγας Φερραίος "Το Σύνταγμα" Άρθρο 120

[οξω]

ημαρτον τι αλλο θα δουμε απ τους αριστερους τυπου σολανα!!ακομα να πιασει πατο αυτο το συριζα?