ΣΥΖΗΤΗΣΗ για το Μεταναστευτικό

[Ροβεσπιέρος]

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ


Το περιοδικό ΡΕΣΑΛΤΟ, οργανώνει ανοικτή συζήτηση, στην αίθουσα διαλέξεων της ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20), τη Δευτέρα 29 Οκτωβρίου και ώρα 7μ.μ. με θέμα:

Ο μεταναστευτικός εποικισμός και το μέλλον της Ελλάδας.
Η διακίνηση των πληθυσμών: Στρατηγική της Νέας Τάξης.

Ομιλητές:
· Παπαθεμελής Στέλιος
· Αποσκίτης Λεωνίδας, συγγραφέας
· Κολοβός Γιάννης, συγγραφέας, επικοινωνιολόγος
· Ρωμανός Κωνσταντίνος, καθηγητής φιλοσοφίας

Τη συζήτηση θα διευθύνει ο Θύμιος Παπανικολάου, διευθυντής του ΡΕΣΑΛΤΟ.



_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[ΡΕΣΑΛΤΟ]

ΘΕΣΕΙΣ ΡΕΣΑΛΤΟ

Η θεωρία και η πράξη των ανοικτών συνόρων αποτελεί την πεμπτουσία της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Το ζήτημα της μετανάστευσης, της λαθρομετανάστευσης και του εποικισμού είναι ΚΟΜΒΙΚΟ. Αποτελεί στρατηγική συνιστώσα του πλανητικού κράτους για την άλωση των εθνών κρατών.

Οι στρατηγικοί στόχοι, σήμερα, του υπερεθνικού κεφαλαίου, ιδιαίτερα του αυτοκρατορικού ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ είναι, συνοπτικά, οι εξής:

· Η άλωση των εθνών κρατών.
· Η αναδιάταξη των συνόρων και των γεωπολιτικών ισορροπιών, η κατάτμηση των υφιστάμενων κρατών και η κατασκευή νέων κρατών προτεκτοράτων. Το βλέπουμε καθαρά στη περιοχή μας, τα Βαλκάνια
· Η κατάλυση των κοινωνικών και ιστορικών κατακτήσεων των εργαζομένων.
· Η πολτοποίηση του πολιτισμού και των ιστορικών παραδόσεων.
· Η υπονόμευση του συνεκτικού ιστού της Ορθοδοξίας.
· Η κατασκευή μειονοτήτων και η προώθηση εμφύλιων αλληλοσπαραγμών.

ΤΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ, το πρακτικό εργαλείο, για την υλοποίηση αυτών των στόχων είναι η προγραμματισμένη εισβολή των αλλοδαπών.

Εδώ να διευκρινίσουμε (γιατί σήμερα έχει γίνει της μόδας να αποκαλούν την πολιτική ανάλυση και τα γεγονότα συνωμοσιολογία) τούτο: Αυτοί οι στόχοι δεν αποτελούν το προϊόν καμιάς συνωμοσίας της πλανητικής εξουσίας. Είναι στόχοι που απορρέουν και καθορίζονται από τις ανάγκες και τις απαιτήσεις του ιμπεριαλισμού στην πλανητική του φάση. Είναι στρατηγικές που προωθούνται από την ίδια τη λογική και τις απαιτήσεις της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.

Γι αυτό δεν μπορεί να μιλάμε γενικά, αφηρημένα και δαιμονοποιημένα για παγκοσμιοποίηση.

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ έχει και πατρότητα και χρώμα. Είναι ο καπιταλισμός στη φάση της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας των υπερεθνικών, δηλαδή των πλανητικών μονοπωλίων. Είναι η κυριαρχία των υπερεθνικών πάνω στον πλανήτη
ΟΣΟΙ, συνεπώς, δεν αμφισβητούν την καπιταλιστική λογική της παγκοσμιοποίησης και περιορίζονται, στη «διόρθωση» κάποιων καταστροφικών πλευρών της «ελεύθερης αγοράς» και το χειρότερο δεν αναδεικνύουν τις πολιτικές εκείνες και τα ιδεολογήματα που εδραιώνουν τις επιταγές της πλανητικής εξουσίας εξαπατούν και τον εαυτό τους και τους άλλους. Ουσιαστικά στηρίζουν την ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση και γίνονται πολιτικοί συνοδοιπόροι της…

ΦΥΣΙΚΑ όταν αμφισβητείς την καπιταλιστική λογική του πλανητικού ιμπεριαλισμού είσαι καθαρός και στις διατυπώσεις σου και στα πολιτικά σου καθήκοντα. Κτυπάς τον αντίπαλο συγκεκριμένα και όχι αφηρημένα. Τον κτυπάς δηλαδή στο χώρο που ζεις, σε κάθε πεδίο κοινωνικής και πολιτικής δραστηριότητας. Με άλλα λόγια κτυπάς τους κυβερνητικούς και ιδεολογικούς εντολοδόχους σε κάθε πτυχή της δράσης τους, ακριβώς γιατί κάθε πτυχή της δράσης τους είναι υποταγμένη στην καπιταλιστική λογική.

Η Λυδία Λίθος των λόγων είναι η πράξη. Η Λυδία Λίθος του αντινεοταξικού λόγου είναι η θέση που παίρνει ο καθένας απέναντι στους στρατηγικούς στόχους του υπερεθνικού κεφαλαίου που αναφέραμε. Και ιδιαίτερα απέναντι στην εισβολή και τον εποικισμό των αλλοδαπών. Γιατί αυτό ακριβώς αποτελεί, όπως τονίσαμε, το ΕΡΓΑΛΕΙΟ για την υλοποίηση των επιδιώξεων του αυτοκρατορικού ιμπεριαλισμού. Επιδιώξεις ιδιαίτερα εφιαλτικές για τη χώρα μας.



Όσοι, λοιπόν μιλούν εναντίον της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης και θορυβούν «πατριωτικά» χωρίς να θέτουν την πολιτική αιχμή των προβλημάτων, δηλαδή χωρίς να στρέφονται πρώτα και κύρια εναντίον του νεοταξικού «εργαλείου» (της αλλοδαπής «εισβολής»), αερολογούν στην καλύτερη περίπτωση και στη χειρότερη αποτελούν τις ιδεολογικές εφεδρείες του καθεστώτος.

Δεν μπορεί να διεξαχθεί αποτελεσματικός αγώνας εναντίον της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Ιμπεριαλιστικής Τάξης (ο καπιταλισμός στη σημερινή υπερεθνική, αυτοκρατορική του μορφή) αν δεν τεθούν επί τάπητος τα «ανοικτά σύνορα»: η «εισβολή» των ξένων και ο εποικισμός.
Θα σχηματοποιήσουμε τους στόχους αυτής της στρατηγικής, που αποτελούν και τις μεγάλες απειλές για την Ελλάδα, με τη μορφή των συνοπτικών παρατηρήσεων.

Πρώτη παρατήρηση. Ο πρώτος στόχος αυτής της στρατηγικής του υπερεθνικού κεφαλαίου είναι το ολοκληρωτικό σάρωμα όλων των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων: οικονομικών, κοινωνικών, συνδικαλιστικών, πολιτικών. Και η άλωση της κοινωνικής συνείδησης: ταξικής και εθνικής. Με άλλα λόγια επιδιώκεται η πτώση του βιοτικού επιπέδου, η εξαθλίωση και αγελοποίηση των εργαζομένων, ο ακρωτηριασμός της πολιτικής συνείδησης, η απονέκρωση των Συνδικάτων και η διάλυση της εργατικής τάξης, ως οργανωμένη πολιτική δύναμη.

Δεύτερη παρατήρηση. Η ακύρωση του εθνικού αστικού κοινοβουλίου, συνακόλουθα και της έννοιας της λαϊκής κυριαρχίας. Με τη νομιμοποίηση και παραχώρηση ψήφου σε εκατομμύρια αλλοδαπούς θα αποφασίζουν αυτοί για την Ελλάδα και τους Έλληνες! Θα αποφασίζουν λοιπόν για μας εισαγόμενοι πληθυσμοί με άλλο πολιτισμό, ιστορία και βιώματα. Πληθυσμοί που θα έχουν επιλέξει οι ισχυροί του κόσμου.

Τρίτη παρατήρηση. Με τη «μεταναστευτική», οργανωμένη «εισβολή» κατασκευάζονται «μειονότητες» που θα χρησιμοποιηθούν για τη διαίρεση του ελληνικού λαού, την τροφοδότηση εθνικιστικών διχασμών και εν τέλει τον τεμαχισμό του έθνους- κράτους.

Τέταρτη παρατήρηση. Με τον ισλαμικό εποικισμό επιχειρείται η «αναίμακτη» κατοχή της Ελλάδας και φυσικά η διαίρεσή της. Τα «ανοικτά σύνορα» στα στίφη των ισλαμιστών θα μας οδηγήσουν αύριο σε μια «ομαλή» ισλαμική κατοχή με ό,τι εφιαλτικό αυτό συνεπάγεται.

Πέμπτη παρατήρηση. Τα ιδεολογήματα του αντιρατσισμού, του αντιεθνικισμού και της πολυποτισμικότητας αποτελούν την κωδικοποίηση αυτής της αυτοκρατορικής, ιμπεριαλιστικής στρατηγικής. Το ιδεολογικό τσιμέντο της νέας καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων.

Τελευταία παρατήρηση. Οι λυσσώδεις επιθέσεις εναντίον της Ιστορίας μας, των αγωνιστικών μας παραδόσεων, των συνεκτικών εθνικών μας ιστών ( έθνος, Ορθοδοξία, Παιδεία, οικογένεια κλπ) και της πολιτισμικής μας κληρονομιάς, αποτελούν την πολιτική επιταγή και πρακτική αυτής της εφιαλτικής αυτοκρατορικής στρατηγικής.

Δεν μπορεί, συνεπώς σήμερα να αγωνίζεσαι για τα μεροκάματα, εναντίον της ανεργίας, εναντίον της εκπαιδευτικής «αντιμεταρρύθμισης», εναντίον του «Ασφαλιστικού», εναντίον της «εγκληματικότητας» κ.λπ, εναντίον της πολυπολιτισμικότητας (της κοινωνικής και ιστορικής μας αφυδάτωσης), εναντίον της νεοταξικής ισοπέδωσης και πολτοποίησης, δίχως να αναδεικνύεις, να καταγγέλλεις και να αγωνίζεσαι πρακτικά εναντίον των στρατηγικών στόχων του μεγάλου κεφαλαίου. Δίχως να αποκαλύπτεις το στρατηγικό εργαλείο του νεοταξικού εφιάλτη: Τα «ανοικτά σύνορα» και τον εποικισμό. Και δίχως να καρατομείς τα αυτοκρατορικά ιδεολογήματα του αντιεθνικισμού και του αντιρατσισμού…

Για ποια αύξηση του μεροκάματου μπορεί να μιλάμε όταν η αγορά εργασίας έχει πλημμυρίσει από στρατιές φθηνών αλλοδαπών και λαθρομεταναστών; Για ποια μείωση της ανεργίας μπορεί να μιλάμε όταν έχουν ριχτεί στην ανεργία οι Έλληνες εργάτες και η αγορά είναι γεμάτη από στίφη ξένων; Για ποιο ασφαλιστικό μπορεί να μιλάμε όταν οι στρατιές των ανασφάλιστων ξένων και η απόσυρση των Ελλήνων ασφαλισμένων οδηγούν τα Ταμεία στο μαρασμό; Αυτό που επιδιώκεται είναι ακριβώς να μην υπάρχουν ασφαλισμένοι και Ταμεία.

Αερολογούμε λοιπόν και εξαπατούμε τον κόσμο όταν θέτουμε όλα αυτά, δίχως να αγγίζουμε την πληγή: Τον εφιάλτη του μεταναστευτικού εποικισμού.
ΔΙΧΩΣ να ξεσκεπάζουμε την στρατηγική του κεφαλαίου, αυτή των «ανοικτών συνόρων».

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ
Αυτό που απαιτείται άμεσα είναι να ανοίξει μια συζήτηση μέσα στην ελληνική κοινωνία πάνω στο καυτό και δραματικά επίκαιρο αυτό ζήτημα. Πρέπει ο ελληνικός λαός και ιδιαίτερα η εργατική τάξη να ΕΝΗΜΕΡΩΘΕΙ και να πάρει τη λύση του προβλήματος στα χέρια της. Δεν μπορεί τέτοια ζητήματα, ζωής και θανάτου, να τα εμπιστευτούμε στα κόμματα και στα φερέφωνα της Νέας Τάξης. Όσοι δεν ανοίγουν αυτό το ζήτημα και δεν το ζυμώνουν μέσα στους εργαζόμενος και στην ελληνική κοινωνία είναι σύμμαχοι και συνοδοιπόροι του κεφαλαίου.

Γίνεται άμεσα απαραίτητο οι οργανώσεις, τα συνδικάτα και οι «συλλογικότητες» που μιλούν στο όνομα του ελληνικού λαού και των εργαζομένων να συζητήσουν και να επεξεργαστούν ένα πρόγραμμα αντιμετώπισης του προβλήματος. Ένα πρόγραμμα μεταβατικών διεκδικήσεων που θα ξεκινάει από την καταγγελία αυτής της ζοφερής κατάστασης, θα προχωρεί σε άμεσες διεκδικήσεις αυτοάμυνας των εργαζομένων και θα καταλήγει στο επιθετικό αίτημα του «εργατικού ελέγχου» πάνω στην αγορά εργασίας.

Ένας προγραμματικός μπούσουλας θα μπορούσε να είναι:

1. Ζύμωση και προπαγάνδα γύρω από τις εφιαλτικές επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης.

2. Ακούραστη και δραστήρια υπεράσπιση όλων των κεκτημένων της εργατικής τάξης που απειλούνται άμεσα από τη διόγκωση της ανεργίας σε συνδυασμό με την πλημμυρίδα των ξένων εργατών, στοιχεία που προωθούν μέσα στην εργατική τάξη την καπιταλιστική ζούγκλα του «όλοι εναντίον όλων».

3. Οι ξένοι εργάτες πρέπει να λειτουργούν στο πλαίσιο των κατακτήσεων και της οργάνωσης της εργατικής τάξης και όχι εκτός αυτού του πλαισίου και ως «εργαλεία» καταστροφής αυτού του πλαισίου. Που σημαίνει ότι η εργατική τάξη και οι οργανώσεις της (συνδικαλιστικές και πολιτικές) πρέπει να αναπτύξουν και να οξύνουν την πάλη τους για να επιβάλλουν την ισότητα ξένων και Ελλήνων εργατών στη βάση των κεκτημένων και όχι σε αυτό που επιδιώκει η εργοδοσία, χρησιμοποιώντας την εισαγωγή εργατών: Δηλαδή Στη βάση της διάλυσης των κεκτημένων και του κατώτατου παρανομαστή.
4. Η εργατική τάξη και οι οργανώσεις της πρέπει αγωνιστικά να απαιτήσουν και από τους ξένους εργάτες να σεβαστούν το «πλαίσιο των κεκτημένων», διαφορετικά πρέπει να αντιμετωπίζονται ως απεργοσπαστικοί μηχανισμοί.
5. Τέλος πρέπει το εργατικό και λαϊκό κίνημα να θέσει και να αγωνιστεί για τον «εργατικό έλεγχο» της αγοράς εργασίας. Πρέπει το ίδιο το εργατικό κίνημα και οι οργανώσεις του να αποκτήσουν όχι μόνο το λόγο, αλλά και την απόφαση για την εισαγωγή εργατών, αλλά και την ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ του απέναντι στους εκβιασμούς του κεφαλαίου κατά των ξένων εργατών.

Το περιοδικό ΡΕΣΑΛΤΟ αυτά τα ζητήματα προωθεί για συζήτηση.