ΕΚΛΟΓΕΣ 2007

[Παλαίμαχος]

Εκλογές 2007: Ο λαός είναι πιο μπροστά από τα κόμματα


Οι εκλογικοί δείκτες είναι ένας κυρτός καθρέφτης, η πραγματικότητα «φιλτραρισμένη» και μασκαρεμένη. Έχουν αξία μόνο σαν δείκτες που αποτυπώνουν τις υπόγειες διεργασίες και τάσεις της κοινωνίας, τις ροπές της κοινωνικής κίνησης.
Αυτό που επιχειρείται από τους εκλογολόγους, τους στατιστικολόγους και τα κομματικά επιτελεία είναι η επικάλυψη της κοινωνικής πραγματικότητας, η αφαίρεση της κίνησης, η απόκρυψη των βαθύτερων, υπόγειων μηνυμάτων και η «ταξινόμηση» των εκλογικών αποτελεσμάτων ανάλογα με τους επιδιωκόμενους στόχους του κατεστημένου και των κομματικών συμφερόντων των «ερευνητών».
Γι’ αυτό έξω από την «ανάλυση» όλων των «εγκάθετων» (καθεστωτικών και κομματικών) «ερευνητών» έχει εξαφανιστεί τελείως η άγρια και μακάβρια, προεκλογική, εμπρηστική επίθεση κατά της Ελλάδας: θεμελιακό στοιχείο ερμηνείας της εκλογικής αποτύπωσης της κοινωνικής αγανάκτησης. Αυτό το καταλυτικό ζήτημα, ζήτημα όχι μόνο ύψιστης κοινωνικής και εθνικής σημασίας, αλλά ζήτημα εκλογικής αιχμής (παραμονές εκλογών ξέσπασε), όλα τα κόμματα, καθώς και το ιδεολογικό-πολιτικό Ιερατείο του κατεστημένου, το έκαναν «γαργάρα». Το γιατί το αναλύουμε σε άλλα άρθρα…
Ένα άλλο σοβαρό πολιτικό ζήτημα, που έμεινε στα «ρηχά», είναι ο καταποντισμός του ΠΑΣΟΚ. Και το τρίτο εξίσου σοβαρό είναι οι ροπές προς τα «αριστερά». Ροπές που αποτυπώνουν τα εντελώς αντίθετα από τις καθεστωτικές και κομματικές ερμηνείες. Ερμηνείες που «εγκλωβίζονται» μέσα στις ορειχάλκινες πλάκες των καθεστωτικών σχεδιασμών: Της αναπαλαίωσης του καθεστωτικού κομματικού τοπίου και του γκρεμίσματος του «δικομματισμού», δηλαδή στην αναπαλαίωση μέσω των «κυβερνητικών συνεργασιών»: Ο κεντρικός σήμερα στόχος των πλανητικών κέντρων εξουσίας!!!
Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.


Το «λαϊκό ένστικτο»

Δεκάδες χρόνια ο ελληνικός λαός είναι ασφυκτικά εγκλωβισμένος όχι μέσα στις μυλόπετρες του «δικομματισμού», αλλά στις μυλόπετρες της εκλογικής απάτης, στα αδιέξοδα των τυπικών κοινοβουλευτικών διαδικασιών, που σήμερα ειδικά αποτελούν το «δημοκρατικό ντεκόρ» των ιμπεριαλιστικών κέντρων εξουσίας.
Σε επίπεδο πολιτικής έκφρασης και δράσης ο ελληνικός λαός είναι χωρίς διέξοδο (δεν πιστεύει κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα), συνακόλουθα, μέχρι να υπάρξει αυτή η εναλλακτική διέξοδος (πολιτική και οργανωτική), «λειτουργεί» και «δρα» μέσα στα «εκλογικά κανάλια».Σαν τον άνθρωπο με το κεφάλι μέσα στο νερό που πνίγεται από ασφυξία, στέλνει τα αγωνιώδη μηνύματά του. Και είναι πάντοτε σοφά αυτά τα μηνύματα. Και βρίσκεται πάντα πολύ μπροστά από τις ηγεσίες των κομμάτων, ηγεσίες όχι μόνο τυφλές, αλλά και αθεράπευτα διαβρωμένες από τον εκλογικό φετιχισμό.
Και σε αυτές τις εκλογές τα μηνύματά του είναι καταλυτικά. Παρά το γεγονός ότι βομβαρδίστηκε αγρίως και τρομοκρατικά: Από τη φρίκη της εμπρηστικής επίθεσης, από τα καθεστωτικά ΜΜΕ και από τη μικροκομματική εκλογική εμπορία των κομματικών ηγεσιών. Παρόλο λοιπόν αυτό το πολιτικό σκηνικό τρόμου, σύγχυσης και παραπληροφόρησης, ο ελληνικός λαός δεν «υπέκυψε», «αντιστάθηκε» και έστειλε τα σοφά μηνύματά του. Διαθέτει το αλάνθαστο «ταξικό ένστικτο»…


Η «τιμωρία» της αμερικανόδουλης ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ

Ο πιο καταλυτικός και ο πλέον καθαρός δείκτης αυτών των εκλογών είναι ο καταποντισμός του ΠΑΣΟΚ. Αυτός ο δείκτης αποτυπώνει μια τεράστια δυναμική μέσα στην κοινωνία. Αποτυπώνει δηλαδή καταλυτικές κοινωνικές διεργασίες και ζυμώσεις κατά της αμερικανόδουλης ηγετικής κλίκας του ΠΑΣΟΚ. Αυτή η διάσταση γίνεται ακόμα πιο εκρηκτική στο επίπεδο της κοινωνικής οργής, αν συνυπολογίσει κανείς ότι το ΠΑΣΟΚ είχε τη λυσσαλέα υποστήριξη του «εκσυγχρονιστικού» κράτους-προτεκτοράτου και των ιδεολογικών μηχανισμών του συστήματος (ΜΜΕ). Και τι δεν έκαναν τα προπαγανδιστικά Ιερατεία του καθεστώτος για να στηρίξουν αυτό το κόμμα και τις «τσόντες» διεμβολισμού της Ν.Δ. Όχι μόνο απέτυχαν παταγωδώς, αλλά ο ελληνικός λαός, με το αλάνθαστο ενστικτό του τους έδωσε ένα καλό μάθημα.
Εδώ ο ελληνικός λαός είπε ένα βροντώδη ΟΧΙ στον αμερικανισμό και στο κράτος και «παρακράτος» του, τους «λακέδες» και τα αυθάδη ιδεολογικά του φερέφωνα.
Καταλυτικό γεγονός που ξεγύμνωσε όλους αυτούς ήταν η στάση τους πάνω στο ζήτημα των εμπρησμών. Και όχι μόνο επειδή απέφυγαν να μιλήσουν επί της ουσίας και απέκρυβαν επιμελώς τον πόλεμο κατά της Ελλάδας (ούτε καν για οργανωμένο σχέδιο εμπρησμών δεν μιλούσαν), αλλά, το σπουδαιότερο, επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν το γεγονός (τη φρίκη και τα απανθρακωμένα πτώματα), με κυνικό μικροκομματισμό και ασύλληπτη, τερατώδη μικροψυχία και αλαζονική προστυχιά.
Το πιο μεγάλο και ηχηρό μήνυμα αυτών των εκλογών ήταν η τελεσίδικη καταδίκη της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Η καταδίκη μιας ηγεσίας που αποτελεί, σε κυβερνητικό επίπεδο, την πιο επιθετική, κυνική και καθαρόαιμη αιχμή του νεοταξικού ολοκληρωτισμού. Το να κατηγορεί αυτή η Νέα Δεξιά (το υπαλληλικό πρακτορείο της Νέας Τάξης) σαν «δεξιά» τον Καραμανλή, φαντάζει σήμερα σαν κοροϊδία στα μάτια του ελληνικού λαού…
Αυτό το άγριο «χαστούκι» που έδωσε ο ελληνικός λαός στη σημερινό ΠΑΣΟΚ αποτελεί το πιο αισιόδοξο μήνυμα και δείχνει την πολιτική του σοφία.

Η νίκη της Ν.Δ.

Ο ελληνικός λαός δεν τρέφει καμιά αυταπάτη για τη Ν.Δ. Γνωρίζει τι τον περιμένει. Δεν έχει όμως καμιά διέξοδο σε επίπεδο κυβερνητικής εξουσίας και έτσι την προτιμά από το άλλο κόμμα της ολοκληρωτικής νεοταξικής εξαχρείωσης και απάτης. Του έδωσε την πρωτιά γιατί λειτούργησαν τα «αντανακλαστικά» της αυτοάμυνας. Διέκρινε ο ελληνικός λαός ότι η Ν.Δ. είχε γίνει ο «στόχος» των υπερατλαντικών κέντρων εξουσίας και των εγχώριων μηχανισμών τους (ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, «εκσυγχρονιστικό παρακράτος», ΜΜΕ). Ιδιαίτερα το «αισθάνθηκε» με τον εμπρηστικό πόλεμο, μετά τις συμφωνίες Πούτιν και πολλά άλλα.
Αυτό σηματοδοτεί σε επίπεδο κοινωνικό η πρωτιά της Ν.Δ. (σε συνδυασμό με το Βατερλώ του ΠΑΣΟΚ). Ο Ελληνικός λαός διατήρησε τη Ν.Δ, στην κυβέρνηση όχι ως θετική θέση, αλλά ως αντίσταση, ως αυτοάμυνα απέναντι στα αποσταθεροποιητικά σχέδια του αυτοκρατορικού ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ και των εγχώριων ιπποκόμων τους.
Αυτό το ουσιαστικό μήνυμα της ενστικτώδους «αντίστασης» του ελληνικού λαού, επιμελώς το παρασιωπούν και τα «αριστερά» κόμματα. Και αυτό είναι κακός οιωνός για τα πολιτικά μας πράγματα…
Και είναι κακός οιωνός γιατί, μπορεί να μην πέτυχαν άμεσα και να καθυστερούν τα σχέδια της ανατροπής του πολιτικού σκηνικού, αλλά «περπάτησαν» κάποια βήματα. Η Ν.Δ. είναι ασφυκτικά «στριμωγμένη» και έχει από τα δεξιά της τον ΛΑ.Ο.Σ (εδώ το σχέδιο ευοδώθηκε) και από την άλλη μια «αριστερά» με εκλογική λογική, που πρωτοστατεί στον αγώνα κατά του δικομματισμού και προλειαίνει το έδαφος για κυβερνήσεις συνεργασίας: Αυτό είναι το νέο πολιτικό έγκλημα που προωθούν τα πλανητικά κέντρα εξουσίας (βλέπε σε άλλο άρθρο: Κόμματα και εκλογικοί μύθοι ).

Οι αριστερές ροπές

Ένας άλλος εκλογικός δείκτης, εξαιρετικής βαρύτητας και σπουδαιότητας είναι οι αριστερές ροπές τις ελληνικής κοινωνίας. Η θεαματική αύξηση του ΚΚΕ, αλλά και του ΣΥΝ, απεικονίζει τις ενστικτώδεις διαθέσεις και ομιχλώδεις προβληματισμούς μιας ισχυρής κοινωνικής δυναμικής. Η αύξηση των ποσοστών αυτών των κομμάτων δεν εκφράζει πολιτική θέση υπέρ των κομμάτων αυτών, των προγραμμάτων τους και των ιδεών τους. αποτυπώνει μια ροπή προς την Αριστερά γενικά και σε αυτό που σηματοδοτεί ο όρος «Αριστερά»: Αγώνες στο δρόμο, αγωνιστικές κινητοποιήσεις πάνω στα μεγάλα ζητήματα της εποχής, σύγκρουση με το κατεστημένο σύστημα ιδεών και δομών, αυτό-οργάνωση, προοπτική, εναλλακτική πρόταση…
Όποιος θέλει να διαβάσει τις κοινωνικές σηματοδοτήσεις των εκλογικών δεικτών, βγάζοντας τα μυωπικά γυαλιά των «αριστερών» εκλογικών αυταπατών, θα «ακούσει» τις αγωνιώδεις κραυγές της ελληνικής κοινωνίας που προτρέπουν για μια Αριστερά των ρήξεων, των κινημάτων και της αυτό-οργάνωσης, του οράματος και της προοπτικής.
Δυστυχώς, αυτή η «αριστερά» είναι νεκρή. Και δεν είναι μόνο εκτός πραγματικότητας, αλλά είναι διαποτισμένη μέχρι το μεδούλι με τον εκλογικό κρετινισμό. Τα κινήματα αποτελούν όχι το υποκείμενο των εξελίξεων, αλλά το αντικείμενο για την αύξηση των εκλογικών της ποσοστών. Και επειδή ακριβώς αναπαράγει το φετίχ του δικομματισμού θα αποτελέσει, ιδιαίτερα ο ΣΥΝ, τον προνομιακό χώρο για την προώθηση και νομιμοποίηση των πλανητικών σχεδιασμών.
Οι εξελίξεις θα είναι γοργές και εκρηκτικές. Πρέπει να καλυφτεί επειγόντως το κενό του επαναστατικού πατριωτισμού…









_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.

[Επισκέπτης]

Αυτές οι εκλογές έφεραν μεταξύ άλλων και καλά αποτελέσματα.
Αναμφισβήτητα μεγάλος νικητής αυτών των εκλογών ήταν η αποχή. Η αποχή η οποία πανελλαδικά έφτασε το 30% και ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Ένα γεγονός που φρόντισαν τα ΜΜΕ του συστήματος να θάψουν κυριολεκτικά και να μην αφήσουν να ακουστεί. Η αποχή ήταν το μεγαλύτερο κόμμα! Με αύξηση 9%, ένας στους 3 Έλληνες σχεδόν αρνήθηκε να πάει να ψηφίσει! Στην Πελοπόννησο οι μισοί κάτοικοι δεν ψήφισαν. Στον νομό Φλωρίνης η αποχή έφτασε το 70%!!! Ψήφισαν μόνο 3 στους 10! Παρά τα όσα σχολιάζονται στα δημόσια μέσα όσον αφορά το εκλογικό αποτέλεσμα, είναι απολύτως βέβαιον ότι αυτό που αποσχολεί αυτή τη στιγμή το σύστημα, πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας, είναι μόνο το μαύρισμα που έφαγε. Εγκριτος δημοσιογράφος, μιλώντας σήμερα το πρωί στον Flash, σχολίαζε με τρομερή ανησυχία τους “φόβους του για απαξίωση όλου του πολιτικού συστήματος”. Φόβοι που κατά την γνώμη μας είναι ορθοί και ευσταθούν απόλυτα. Πέρα από τους πανηγυρισμούς των κομματικών επιτελείων της εξουσίας λοιπόν, στα χέρια των κινημάτων βρίσκεται αυτή τη στιγμή ένα πλατύ πεδίο δράσης το οποίο καλούνται να αξιοποιήσουν. Είναι η φωνή του λαού και το μήνυμα που εστάλη πραγματικά. Αυτή τη στιγμή η κεντρική πολιτική σκηνή δρα με την έγκριση και συμμετοχή των μισών μόνο Ελλήνων. Αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι και την τελευταία στιγμή της εκλογικής διαδικασίας, οι εκλογικοί αντιπρόσωποι των κομμάτων έπαιρναν τηλέφωνα στα κομματικά επιτελεία και έδιναν ονόματα όσων δεν πήγαν να ψηφίσουν και κατόπιν έφευγαν κομματόσκυλα με κάθε μέσο και τους πήγαιναν στην κάλπη παρακαλώντας!!! Αντιλλαμβανόμαστε λοιπόν ότι η αποχή θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη από την τελική καταγεγραμμένη.

Το ΠΑΣΟΚ και ο Γιώργος Παπανδρέου εισέπραξαν και πάλι μία μεγάλη αποδοκιμασία. Παρά τα όσα συνέβησαν, τα ποσοστά του μειώθηκαν ακόμη περισσότερο. Η Μαριέτα Γιαννάκου επίσης, έμεινε εκτός βουλής και αυτή ήταν η απάντηση του κόσμου στο θράσος και την αλαζονεία της. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αλλάζει κάτι στην πορεία της παιδείας και των αντεθνικών σχεδιασμών που, ας μην ξεχνάμε, ξεκινούν από το ΠΑΣΟΚ και είναι επιλογή του συνολικού πολιτικού καθεστώτος σε βάθος χρόνου. Η καθεστωτική Αριστερά σημείωσε πολύ μεγάλη άνοδο. Αναμφισβήτητα εισέπραξε κέρδη από την ανυπαρξία του Γιωργάκη. Μεγάλη ήταν η επιτυχία και του κόμματος των Οικολόγων Πρασίνων, το οποίο κατέκτησε το 1% μόνο με τις δικές του δυνάμεις αυτοπροβολής. Ποσοστό πολύ σημαντικό, αλλά παρ’ όλ’ αυτά κρίνεται συγκυριακό. Το θλιβερό κατασκεύασμα Παπαθεμελή, που τόσο προβλήθηκε από τα ΜΜΕ, “έπιασε τελικά πάτο”, όπως ήταν αναμενόμενο. Δεν του έδωσε κανείς καμία σημασία. Ακόμη και τώρα, αντί στους πίνακες αποτελεσμάτων να υπάρχει ένδειξη των οικολόγων, υπάρχει του Παπαθεμελή! Και τέλος ο ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη εισέρχεται στη Βουλή οριακά με 10 βουλευτές. Θεωρούμε ότι η αξιοπρόσεκτη προβολή του από τα ΜΜΕ δεν ήταν τυχαία και ότι είναι μία συνιστώσα που το σύστημα είχε την ανάγκη να αποκτήσει, ώστε να διαχειριστεί τα νώτα του από το πατριωτικό μέτωπο και να μπορέσει να προχωρά στους αντεθνικούς σχεδιασμούς του χωρίς ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Οι δηλώσεις Καρατζαφέρη ότι θα στηρίζει την Νέα Δημοκρατία σε ότι (σκοπίμως απροσδιόριστα) “θετικό κάνει για τον τόπο” είναι πρόδηλες της εξαπάτησης διά των συνθημάτων “Ρήξη και Ανατροπή” και “η Ελλάδα στους Έλληνες”. Το κόμμα αυτό συνθέτεται από ένα απαράδεκτο ανθρώπινο δυναμικό, ευτελούς και αλλοπρόσαλλης ιδεολογικο-πολιτικής τοποθέτησης, αλλά παρ’ όλ’ αυτά οι ψήφοι που εισέπραξε είναι από ένα πολύ σοβαρό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Το ΛΑΟΣ ψήφισαν, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, κυρίως άνθρωποι νέοι και μορφωμένοι και από κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Παράλληλα όμως πρέπει να επισημανθεί ότι επίσης πολλοί ήταν και αυτοί που συνειδητά ΔΕΝ το επέλεξαν ως πατριωτική επιλογή, διότι δεν επείσθησαν, ενώ είναι πάρα πολλοί αυτοί που θα είχαν λόγους να ψηφίσουν ένα πατριωτικό κόμμα σήμερα και το ΛΑΟΣ εισέρχεται οριακά. Μέσα όμως από αυτό το συνονθύλευμα που αποτελεί το κόμμα, αναδείχτηκαν στην βουλή και σημαντικά πρόσωπα. Αυτοί καλούνται να δείξουν χαρακτήρα ενώπιον όσων με καλή πίστη τους στήριξαν. Ο χρόνος θα δείξει. Αυτή τη στιγμή καλύτερα να μην σταθούμε κριτές συγκεκριμένων προσώπων, διότι εξελέγη άτομο μόνο και μόνο για το όνομα του πατέρα του. Ο χρόνος θα δείξει…
Εν τέλει η όλη πολιτική ανασύνθεση του συστήματος παραμένει απομονωμένη από τον λαό, ο οποίος ανέδειξε το “μαύρο” ως συνειδητή επιλογή - απάντηση. Επαναλαμβάνουμε το πολύ σημαντικό ότι η κεντρική πολιτική σκηνή δρα με την έγκριση και συμμετοχή των μισών μόνο Ελλήνων.

(το αντιγράφω από gr.altermedia.info)

[Εξόριστος]

Ο ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ σε πολλά ζητήματα κάνει εύστοχες διαπιστώσεις, διαπιστώσεις βεβαίως και μόνο διαπιστώσεις.
Όταν ασχολείται με τα ΠΟΛΙΤΙΚΑ είναι τόσο επιδερμικός και επίπεδος που σου πρακαλεί κατάπληξη.
Χαρακτηριστικό το παρακάτω κείμενό του στην "Καθημερινή".
ΟΛΗ η μιζέρια του διανοουμενίστικου και εμπαθούς ατομικισμού. ΒΑΘΟΣ ΜΗΔΕΝ!!!


Η κενότητα αντιμέτωπη με την καπηλεία
Tου Xρηστου Γιανναρα

Σε αυτό το ελάχιστο της Δημοκρατίας που είναι ο εμπορευματοποιημένος κοινοβουλευτισμός, κατορθώνει η κοινωνία να εκφράζεται με την ποσόστωση προτιμήσεων έστω και από ευτελέστατο δυναμικό πολιτικών της δυνάμεων. Κατά τούτο, το αποτέλεσμα των εκλογών της 16ης Σεπτεμβρίου 2007, με τη γλώσσα των αριθμών, γλώσσα των ποσοστώσεων, ήταν ελπιδοφόρο.
Η ψήφος των πολιτών χάρισε στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ισχυρό ράπισμα αφύπνισης, αφορμή και πρόσχημα για αλλαγή, επιτέλους, της ηγεσίας του. Ο προκλητικά ολίγιστος αρχηγός υποχρεώνεται να περάσει στο περιθώριο. Αν τον διαδεχθεί ο μάλλον επικρατέστερος, άκρως προσοντούχος Θεσσαλονικέας δελφίνος, το επίπεδο των απαιτήσεων θα μεταβληθεί ριζικά στο σύνολο πολιτικό πεδίο – όχι μόνο στο συγκεκριμένο κόμμα. Θα απαιτούνται άλλοι δείκτες ευφυΐας για να αντέξει κανείς ηγετικές ευθύνες σε οποιοδήποτε κόμμα. Και η ευφυΐα, έστω μακιαβελική, αν συνδυάζεται με δημιουργικές φιλοδοξίες και αντανακλαστικά πολύπλευρης καλλιέργειας, είναι ασύγκριτα προτιμότερη από τη μετριότητα, έστω την ηθικότερη.
Εναλλακτική λύση μη χείρων για την ανάθεση της εξουσίας δεν υπήρχε. Ετσι η εντολή διακυβέρνησης παρέμεινε στους δραματικά ανεπαρκείς, αλλά με ποσοστά που τους εξαναγκάζουν να σοβαρευτούν (αν εκβιάζεται η σοβαρότητα). Αν, λ.χ., δεν εξασφαλίσουν με άψογη επιτελική οργάνωση τη δημόσια τάξη, την απρόσκοπτη λειτουργία της ζωής στην πρωτεύουσα, αν συνεχίσουν θρασύτατες μειοψηφίες να καταλύουν στους δρόμους τη δημοκρατία, θα οδηγηθεί και η κυβέρνηση συντομότατα σε ντροπιαστική πτώση. Αν δεν αναζητήσουν, ούτε τώρα, κοινωνικούς στόχους για την εκπαιδευτική τους πολιτική, αν δεν διαφοροποιηθούν από τον μεταπρατικό, επαρχιώτικο μηδενισμό των <<προοδευτικών>> αντιπάλων τους, θα εξαναγκαστούν σε παραίτηση όταν σχολειά και πανεπιστήμια θα είναι και πάλι φέουδα θριαμβικής κυριαρχίας ψυχανώμαλων υπερασπιστών της αγραμματοσύνης και της αναίδειας.
Κορυφαίο συναγόμενο ελπίδας η βούληση των ψηφοφόρων να εξοβελίσουν από το κοινοβούλιο τη μέχρι χθες υπουργό Παιδείας. Για μια επιπλέον φορά η ελλαδική κοινωνία δήλωσε με την απερίφραστη γλώσσα των ψήφων τα όρια της ανοχής της. Ανέχεται συμπλεγματικούς ή όποιας άλλης αιτιολογίας ακκισμούς αρνησιπατρίας και τάχα κοσμοπολιτισμού, αλλά όχι απεριόριστα. Η ελλαδική κοινωνία, κατά ένα κρίσιμο για το εκλογικό αποτέλεσμα ποσοστό, αντλεί αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια από την ιστορική της ταυτότητα, τη νοσταλγία για την άλλοτε πολιτιστική της ιδιοπροσωπία, την άλλοτε γλώσσα της, τα σημάδια που άφησε στον στίβο του ανθρώπινου πολιτισμού η μεταφυσική της αναζήτηση. Αυτά όλα η πρώην υπουργός Παιδείας τα δολιεύτηκε. Και η ψήφος των πολιτών την έστειλε σπίτι της.
Την ανοχή τους απέναντι στην υπονόμευση του συλλογικού αυτοσεβασμού, των ερεισμάτων αξιοπρέπειας, την οριοθέτησαν οι ψηφοφόροι και με το να δώσουν είσοδο στη Βουλή σε ένα κόμμα που κραυγάζει, σχεδόν κωμικά, τον καιροσκοπικό εθνικισμό και την τάχα φιλορθοδοξία του. Ισως δεν είχε άλλο τρόπο το εκλογικό σώμα να διαδηλώσει τον θυμό του για τη συμπλεγματική επαρχιωτίλα της αρνησιπατρίας και για τον απροκάλυπτο λακεδισμό των κομμάτων εξουσίας.
Πάντως, για νουνεχείς πολίτες, είναι σίγουρη ντροπή να υπερασπίζει η καπηλεία την ελλείπουσα γνησιότητα όταν πρόκειται για τα μέγιστα και τίμια της ελληνικότητας, δηλαδή του πολιτισμού. Σε κατ' επίφασιν ελληνεπώνυμο κοινοβούλιο.
Αυτόν τον θυμό κρίσιμης μερίδας ψηφοφόρων προσπάθησαν τα κόμματα εξουσίας να τον κατευνάσουν προεκλογικά με ρητορική ψευδολογία. Και τα δυο βρέθηκαν να πιπιλάνε τη λέξη <<Ελλάδα>>: Το ένα βεβαιώνοντας <<Μαζί πάμε την Ελλάδα μπροστά>>, το άλλο αναμηρυκάζοντας <<Μαζί για την Ελλάδα>>. Αν οποιοσδήποτε άλλος, σε συνθήκες μη προεκλογικές, ανέφερε τη λέξη <<Ελλάδα>> ή <<πατρίδα>> στα κομματικά περιβάλλοντα εξουσίας, η χλεύη και οι προπηλακισμοί θα σηκώνονταν σύννεφο: Ο <<ελληνάρας>>, ο <<εθνικιστής>>, ίσως και ο <<φασίστας>> θα ήταν τα κοσμητικά επίθετα που θα εισέπραττε ο τολμητίας. Ομως για προεκλογικό παραμύθιασμα των αφελών, με τη λέξη <<Ελλάδα>> σαν φύλλο συκής, συνθηματολογούσαν ακόμα και οι πειθήνιοι προπαγανδιστές της Πλεκτάνης Ανάν όσο και οι ασύστολοι αμύντορες του θλιβερού βιβλίου Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού.
Το εκλογικό σώμα προέκρινε το μη χείρον: Να δώσει οριακή πλειοψηφία στους δραματικά ανίκανους. Ωστόσο, η εύνοια δεν επηρέασε τους ευνοηθέντες, φάνηκε αυτό ολοφάνερα στη συγκρότηση του καινούργιου κυβερνητικού σχήματος: Κυριάρχησαν και πάλι φτηνές, μικρονοϊκές σκοπιμότητες εσωκομματικών ισορροπιών. Φανερός στόχος όχι η ποιότητα η ικανή να αναμετρηθεί με τις ουσιώδεις ανάγκες, αλλά απλώς η ανακύκλωση των φθαρμένων. Η πορεία είναι επομένως προδιαγεγραμμένη. Ενα κόμμα που εξέφερε λόγο προεκλογικό ανατριχιαστικής κενότητας, χωρίς το παραμικρό σημάδι καινοτόμου τόλμης, δημιουργικής έμπνευσης, ετοιμότητας για γόνιμες ρήξεις, λόγο που προϋπέθετε τον άνθρωπο μόνο σαν πεπτικό σωλήνα, αυτό το κόμμα θα κληθεί ως κυβέρνηση να αναμετρηθεί με τον αδίστακτο αμοραλισμό και την προγραμματισμένη βία μιας γιγαντωμένης στο κοινοβούλιο πλαστογραφίας της Αριστεράς.
Αριστερά σημαίνει κοινωνιοκεντρικές, όχι ατομοκεντρικές (ατομικών συμφερόντων: οικονομικών ή ψυχολογικών - βιτσιόζικων) προτεραιότητες. Οχι οι λίγοι να ηδονίζονται βασανίζοντας τους πολλούς, όχι τους νόμους να τους ορίζει η βία των μειοψηφιών στους δρόμους. Απαθέστατοι και ολίγιστοι οι ηγέτες των <<κομμάτων εξουσίας>> άκουγαν στο προεκλογικό <<ντιμπέιτ>> των <<πολιτικών αρχηγών>> τους δύο εκπροσώπους της συντεχνιακής καπηλείας να εμφανίζουν σαν <<Αριστερά>> ωμή αντικοινωνική θρασύτητα και απειλητικό τσαμπουκά:<<Τι σημασία έχουν οι νόμοι που ψηφίζει η Βουλή, τους νόμους τους ανατρέπει ο λαός στους δρόμους>>!
Και δεν βρέθηκε εκείνη τη στιγμή ένας από τους πολιτικούς ή τους δημοσιογράφους με στοιχειώδη δημοκρατική ευαισθησία, να ζητήσει εισαγγελική παρέμβαση και ετυμηγορία Συνταγματικού Δικαστηρίου για τη δυνατότητα να καλύπτει ο νόμος τη συμμετοχή στις εκλογές <<κομμάτων>> που αρνούνται τον νόμο, χλευάζουν την αρχή της πλειοψηφίας, απορρίπτουν προγραμματικά τους όρους λειτουργίας του αντιπροσωπευτικού συστήματος. Κυρίως, <<κομμάτων>> που ευτελίζουν και ατιμάζουν το κοινωνιοκεντρικό όραμα της Αριστεράς, τη θυσιαστική ανιδιοτέλεια των μαρτύρων αυτού του οράματος, για χάρη ελεεινών συνασπισμένων συμφερόντων εξουσιολαγνείας και βολέματος.
Η ετυμηγορία του εκλογικού σώματος συνετή, αλλά ο χειμώνας προμηνύεται βαρύς. Η χώρα είναι κυριολεκτικά και μεταφορικά καμένη, η μεθοδική υποβάθμιση της κατά κεφαλήν καλλιέργειας αρχίζει να δίνει καρπούς εφιαλτικούς.
_________________
Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού ΔΕΝ πρέπει ΚΑΙ να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει ο ισχυρός για τον εαυτό του!

[Ηλέκτρα]

Μετεκλογικά συγχαρητήρια Πούτιν

Όλα σχεδόν τα ΜΜΕ, απέκρυψαν ή πέρασαν στα ψιλά το συγχαρητήριο τηλεγράφημα του Ρώσου Προέδρου Πούτιν προς τον Καραμανλή. Η απόκρυψη αυτή λέει πολλά. Το «εκσυγχρονιστικό» κατεστημένο και τα «παπαγαλάκια» του θέλουν να μην μάθει ο ελληνικός λαός τις «σχέσεις» με την Ρωσία, «σχέσεις» που οδηγούν σε σκέψεις για τους εμπρηστές.

Έγραψε ο Πούτιν στο συγχαρητήριο τηλεγράφημά του:

«Δεχτείτε τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια για την καθαρή νίκη του κόμματός σας στις ελληνικές βουλευτικές εκλογές. Κρατώ στη μνήμη μου τις συναντήσεις μαζί σας, που πάντα ξεχωρίζουν για το κλίμα της γνήσιας εταιρικής σχέσης και εμπιστοσύνης. Χάρη στην κοινή εποικοδομητική εργασία μας πετύχαμε να προωθήσουμε ουσιαστικά το σύνολο της ρωσοελληνικής συνεργασίας, να ξεκινήσουμε πολύ μεγάλα έργα στον τομέα της ενέργειας, η υλοποίηση των οποίων θα επιτρέψει να εξασφαλιστεί αξιόπιστα η ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης στο μέλλον»

Σημειώνει ακόμα ο Πούτιν:

«Χαίρομαι επίσης γιατί διευρύνονται σταθερά και οι δεσμοί στο πεδίο της ανθρωπιστικής δράσης που είναι τόσο σημαντικό για τους λαούς μας, οι οποίοι έχουν κοινές πνευματικές ρίζες. Προσβλέπω στην συνέχιση της θετικής δυναμικής στις σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και της Ελλάδος στο μέλλον. Είμαι βέβαιος πως η περαιτέρω ανάπτυξη της πολυδιάστατης συνεργασίας μεταξύ των κρατών μας έχει θετικά αποτελέσματα για την Ευρώπη και τον κόσμο γενικότερα. Σας εύχομαι νέες επιτυχίες, υγεία και ευημερία, και στον ελληνικό λαό ευτυχία και πρόοδο».

[Μεγκουλίνα]

Του Παναγιώτη Ήφαιστου
Καθηγητή, Διεθνείς Σχέσεις και Στρατηγικές Σπουδές, Έδρα Jean Monnet για την Ευρωπαϊκή Πολιτική Ολοκλήρωση
Πάντειο Πανεπιστήμιο,
info@ifestosedu.gr, info@ifestos.edu.gr ------ http://www.ifestos.edu.gr/, http://www.ifestosedu.gr/

Η συλλογική πολιτική σοφία των μελών της ελληνικής κοινωνίας

Παρά τις πολύ σοβαρές πολιτικές ασθένειες του νεοελληνικού κράτους που έχουν ως κύρια αιτία την εγγενή ξένη εξάρτηση και παρά το παραμύθιασμα-αποπροσανατολισμό του μέσου πολίτη από τα μέσα μαζικής, εκτιμώ, «(ιδεολογικοπολιτικής) παραπληροφόρησης», η ελληνική κοινωνία απέδειξε ότι διαθέτει συλλογική πολιτική σοφία η οποία εκφράστηκε με:
α) Πολιτική τιμωρία των μεγάλων πολιτικών παρατάξεων, γιατί κυρίως επιδεικνύουν ανεπάρκεια στις αξιώσεις για καλύτερη οργάνωση της ελληνικής πολιτείας, γιατί στερούνται οραμάτων και στρατηγικών προσανατολισμών στην εξωτερική πολιτική και γιατί δεν κατορθώνουν (ή μερικοί δεν θέλουν επειδή νεφελοβατούν στο φανταστικό κοσμοπολίτικο κόσμο της παγκοσμιότητας) να στερεώσουν την εθνική ανεξαρτησία που κατακτήσαμε με την Επανάσταση του 1821. Βασικά, ίσως είμαστε το μόνο κυρίαρχο κράτος στο οποίο υψηλά στελέχη των παρατάξεων εξουσίας δεν κατανοούν τον διανεμητικό ρόλο της πολιτικής κυριαρχίας στον σύγχρονο κόσμο και που παρασυρμένοι από τα θεωρήματα και τα ιδεολογήματα αργόσχολων ακαδημαϊκών ή έξωθεν εξαρτημένων ευαγών προπαγανδιστικών ιδρυμάτων επιδεικνύουν ετοιμότητα να εξανεμίσουν την εθνική ανεξαρτησία στο όνομα ενός παγκόσμιου ή ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος προικισμένου, δήθεν, με νομιμοποιημένες υπερεθνικές ή υπερκρατικές διανεμητικές αρμοδιότητες. Ακόμη χειρότερα, για να μπορεί να (κατ)εξουσιάζεται το νεοελληνικό κράτος, στον ακαδημαϊκό χώρο και στα μέσα επικοινωνίας δρουν εξτρεμιστικά στοιχεία ετοιμοπόλεμων δολοφόνων χαρακτήρων που ισοπεδωτικά εξυβρίζουν όποιον προτάξει το αγαθό της ελευθερίας-εθνικής ανεξαρτησίας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, στο οποίο συμμετείχαν ακόμη και πολιτικά πρόσωπα, οι ισοπεδωτικές ύβρεις κατά της πλειονότητας της ελληνικής κοινωνίας που αντέδρασε στην αποδομητική «σορική ιστοριογραφία».
β) Ισχνή πλειοψηφία στην παράταξη που διεκδικεί εθνικοαστικό ρόλο. Γιατί ενώ εξ αντικειμένου είχε βεβαρυμμένο πολιτικό μητρώο από το 1945 μέχρι και το 1974, η ανανέωσή της έκτοτε κάθε άλλο παρά την μετέτρεψε σε εθνικοαστική παράταξη (που ακόμη και αριστεροί όπως ο Τσαρούχης θα την ψήφιζε για να στηρίξει, τουλάχιστον, την εθνική ανεξαρτησία).
Αντίθετα, ολοένα και περισσότερο διαβρώνεται και πολιορκείται ασφυκτικά και ποικιλοτρόπως: Ακραία-εξτρεμιστικά στοιχεία της αποδομητικής-«σορικής βιβλιογραφίας», θιασώτες του φασιστικού σχεδίου Αναν και κυρίως οι Κύριοι του έξωθεν εξαρτημένου ευαγούς ιδρύματος παραγωγής προπαγανδιστικών ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων οι οποίες εξ αντικειμένου και αποδεδειγμένα αντιβαίνουν στο ελληνικό εθνικό συμφέρον (υποβολή αίτησης ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, αξιόπιστη ελληνική αποτρεπτική στρατηγική, πρωτοστάτες της πλεκτάνης του σχεδίου Αναν, κήρυκες του κατευνασμού στα βαλκάνια και πρωτεργάτες της αποδομητικής σορικής βιβλιογραφίας). Για να είμαι πιο ακριβής, δεν κατανοώ τους λόγους για τους οποίους ακόμη και πολιτικοί άνδρες με ισχυρή διάνοια και φιλολαϊκά ένστικτα όπως ο νυν πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής αφήνουν τις υπηρεσίες της χώρας να μετατρέπονται σε περίπου παράρτημα ιδρυμάτων παραγωγής ιμπεριαλιστικών ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων στις οποίες πρωτοστατεί σημαντικό στέλεχός που συμπτωματικά στο παρελθόν υπήρξε υψηλόβαθμος αξιωματούχος του αμερικανικού στρατού!
γ) Πολιτική τιμωρία πολιτικών που δεν σέβονται τα ιερά και τα όσια της κοινωνίας στην οποία ανήκουν, όπως της πρώην υπουργού που μεταμφιεσμένη με επίπλαστη κοσμοπολίτικη σοβαροφάνεια και κρυμμένη πίσω από θεσμικές εκλογικεύσεις εξαπέλυε μύδρους κατά της υγιούς αντίστασης των Ελλήνων που αντιστάθηκαν στην επιστημονικά επαίσχυντη αποδομητική «σορική ιστοριογραφία».
δ) Δρομολογεί εξελίξεις ανασύνταξης και επανα-προσανατολισμού της παράταξης των Γεωργίου και Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν θα επεκταθώ εδώ. Μεταξύ πολλών άλλων που θα μπορούσα να αναφέρω, υπενθυμίζω τις αποκαλυπτικές στάσεις επί ζητημάτων όπως η πλεκτάνη του σχεδίου Αναν, η αποδομητική «σορική ιστοριογραφία», οι κατευναστικές αφέλειες και η χρηματοδότηση ελληνόφωνων βιβλίων ασύλληπτης ανοησίας (θεωρήματα-ιδεολογήματα για δήθεν επίλυση των διακρατικών διενέξεων με υιοθέτηση των διπλωματικών θέσεων του «Άλλου») για μετάφραση στα τουρκικά από ιδρύματα που σχετίζονται με το όνομα του Ανδρέα Παπαναδρέου.
ε) Εμποδίζει τα δύο σοσιαλιστικά μεταμφιεσμένα κόμματα –στην πραγματικότητα όμως κομματικοί χώροι που στην σημερινή τους μορφή στεγάζουν τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες-υπερσυντηρητικές θέσεις, γεγονός που δεν φαίνεται να γίνεται αντιληπτό από πολλούς ψηφοφόρους τους–, από το να συγκροτήσουν κυβερνητικό σχήμα. Αυτό θα συνέβαινε αν κανένα κόμμα δεν διασφάλιζε απόλυτη πλειοψηφία. Μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο ο κατεξουσιασμός της επταετούς χούντας θα φάνταζε «παιδική χαρά». Ενώ οι χουντικοί ήταν κυρίως ανόητοι ή ευθέως πράκτορες ξένων δυνάμεων, οι φορείς νεοφιλελεύθερων ιδεολογημάτων εύκολα διολισθαίνουν σε πολύ χειρότερα αμαρτήματα, και κυρίως στην εγκαθίδρυση πατερναλιστικών καθεστώτων που εξαρτώνται από ηγεμονικούς κατεξουσιασμούς, φατριών τρωκτικών της εξουσίας που φασίζουν και καλλιεργούν ύπουλες εκλογικεύσεις που υπονομεύουν την εθνική ανεξαρτησία λιγότερο ισχυρών κοινωνιών.
στ) Τέλος αλλά όχι το τελευταίο που θα μπορούσε να αναφερθεί, το αποτέλεσμα των εκλογών δίνει την ευκαιρία στους ακαδημαϊκούς των κοινωνικών επιστημών να σκεφτούν ξανά την αποστολή τους: Κοινωνικά άχρηστη παραγωγή ιδεολογημάτων και θεωρημάτων ιστοριογραφικών και άλλων που εκκολάπτουν το αυγό του φιδιού κάθε φασισμού; Ή παραγωγή αξιολογικά ελεύθερης επιστήμης συμβατής με την κοινωνικοπολιτική οντολογία και την βαθύτερη θέληση των φιλειρηνικών κοινωνιών για ελευθερία-ανεξαρτησία και αντίσταση στον ηγεμονισμό; Για να σταθώ για λίγο στο τελευταίο ζήτημα, η σιωπηρή πλειονότητα των Ελλήνων ακαδημαϊκών, σημείωσα πριν λίγους μήνες σχολιάζοντας τα πνευματικά σκουπίδια της αποδομητικής ιστοριογραφίας, «ούτε αρέσκονται να ερίζουν στις επιφυλλίδες ούτε θέλουν να ανταλλάσσουν ειρωνείες, χαρακτηρισμούς, ύβρεις, εξτρεμιστικές απόψεις και ανοίκεια υπονοούμενα. Αυτό δεν σημαίνει, όμως είτε ότι μπορούν να σιωπούν για πάντα είτε ότι στις ακρότητες και τους εξτρεμισμούς δεν μπορούν να αντιτάξουν αληθή και αιχμηρά επιχειρήματα για να αποκαλύψουν το πραγματικό προσωπείο των δραστών» (http://www.ifestos.edu.gr/59.htm#περιεχόμενα). Για τον υποφαινόμενο οι στοχαστικές παρεμβάσεις με μονογραφίες, δοκίμια και άρθρα τώρα αρχίζουν. Όπως ήδη υποστήριξα ο ακαδημαϊκός παρεμβαίνει στα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα μόνο όταν θίγονται η ειρήνη και η ελευθερία. Η εμφανέστατη πλέον διαπαραταξιακή ιδεολογικοπολιτική σύγχυση θέτει σε κίνδυνο αμφότερα και υποχρεώνει σε σταθμισμένες παρεμβάσεις που από καιρό προετοιμάζονται και που επέρχονται.

Εκλογές 2007 –αναρτημένο στην διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/58.htm
_________________
«μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχθείτε, υποταχθήκαμε και βρήκαμε την στάχτη…»

Γ. Σεφέρης

[ΔΑΝΑΗ]

ΣΤΗΝ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ

ΕΝΤΙΜΩΣ
Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Η χωρίς καμία αμφιβολία ορθή απόφαση του πρωθυπουργού και η ταχύτατη ενέργεια του Υπουργού Παιδείας Ευριπίδη Στυλιανίδη να αποσυρθεί το …περιώνυμο Βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄. Δημοτικού, που εξέπληξε δυσάρεστα πέρυσι την πλειοψηφία των Ελλήνων, χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό, χωρίς να λείψουν και οι κραυγές και οιμωγές των υπερασπιστών του και της συγγραφικής ομάδας.
Υπήρξαν και σχετικά ειρωνικοί τίτλοι εφημερίδων όπως λ.χ. «Ολοταχώς προς το μέλλον με το …παλιό βιβλίο».
Μια σειρά από γρήγορες παρατηρήσεις:

1. Γιατί είναι άραγε κακό να επαναφέρουμε στα σχολεία ένα βιβλίο από το οποίο διδάχτηκαν την Ιστορία μας γενιές και γενιές Νεοελλήνων, ιδίως όταν το υποτιθέμενο νέο όχι μόνο μας εξόργισε τους περισσότερους αλλά και προκάλεσε την αποδοκιμασία της Ακαδημίας Αθηνών που έστειλε πλήθος διορθωτικών αλλαγών για να γίνει αποδεκτό;

2. Γιατί είναι συνεπώς κακό να επιστρέφουμε στη διδασκαλία του παλαιού όταν δεν υπάρχει καν νέο, πόσο μάλλον καλύτερο νέο;
3. Γιατί αφού το βιβλίο είχε προκαλέσει θύελλα διαμαρτυριών και πραγματικό σεισμό και είχε στρέψει χιλιάδες Νεοδημοκράτες εναντίον του Υπουργείου Παιδείας – Νεοδημοκράτες που τελικά δεν μας ψήφισαν τιμωρώντας μας ΣΥΝΟΛΙΚΑ- δεν έγινε η απόσυρση και αντικατάστασή του νωρίτερα αφού η ταχύτητα και αποφασιστικότητα της νέας κυβέρνησης Καραμανλή απέδειξε ότι ο πρωθυπουργός είχε καταλήξει στην απόφασή του πολύ πριν από τις εκλογές;
Είναι φυσικά απείρως καλύτερο και σωστότερο να παίρνει μια κυβέρνηση την ορθή απόφαση έστω και καθυστερημένα, παρά να εμμένει – για τους όποιους λόγους- σε μια λανθασμένη.
Είχα ταχθεί από την αρχή εναντίον αυτού του βιβλίου. Είχα ασκήσει και Κοινοβουλευτικό Έλεγχο, με σοβαρότητα και κοσμιότητα βέβαια. Είχα χαρακτηριστεί μέχρι και «επαναστάτης» για την αυτονόητη αντίδρασή μου.
Δυστυχώς για μένα, ήμουν ένας απ΄ αυτούς που πλήρωσαν ακριβά τη διαφωνία τους και την ελευθερία της σκέψης τους. Αλλά τελικά, η αίσθηση της δικαίωσης είναι ισχυρότερη από την πικρία της εκλογικής υστέρησης.