ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΙΣΜΟ

[Θόδωρος]

Στην εφημερίδα ΡΗΞΗ, φ.18, δημοσιεύτηκε το παρακάτω κείμενο απευθυνόμενο μάλλον σ' αυτούς που θέλουν με την ψήφο τους να τιμωρήσουν τον δικομματισμό. Το παραθέτω:

ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟ
ΝΑ ΜΗΝ ΕΝΙΣΧΥΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΙΣΜΟ

Όλα δείχνουν ότι και αυτές οι εκλογές – όπως εξάλλου οι περισσότερες αναμετρήσεις από το 1985 και μετά – θα κριθούν από τις ψήφους των λεγόμενων αναποφάσιστων. Η κρίσιμη, για το εκλογικό αποτέλεσμα, αυτή κατηγορία αποτελείται είτε από εκείνους που ταλαντεύονται κάθε φορά προς τον πιθανότερο νικητή – κόμμα εξουσίας, είτε από εκείνους που πολιτικά νιώθουν να μην καλύπτονται από τους υπάρχοντες κομματικούς σχηματισμούς. Σ’ αυτήν την τελευταία κατηγορία μπορούμε να διακρίνουμε δύο σημαντικές υποκατηγορίες ανάλογα με τις ιδεολογικοπολιτικές τους αφετηρίες και τον χώρο απ’ όπου προέρχονται.
Αυτούς, που ανησυχούν για την πορεία των εθνικών ζητημάτων (Κύπρος, Αιγαίο, Θράκη, Μακεδονία, κλπ) ή/και αισθάνονται ότι απειλείται η ελληνική ιδιοπροσωπία και πολιτισμική ταυτότητα από την κυριαρχία της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης Πραγμάτων και θεωρούν ότι τα υπάρχοντα κόμματα έχουν αποδεχτεί ή τουλάχιστον είναι απρόθυμα να αντισταθούν στο εξαιρετικής επικινδυνότητας αυτό υπάρχον πλαίσιο προβλημάτων. Η ανατίναξη των Βαλκανίων στις αρχές του ’90 και η αποθράσυνση της τουρκικής επεκτατικότητας την ίδια περίοδο (Ίμια, Οτσαλάν, Κύπρος ’96, κλπ) και κυρίως η ολοκληρωτική υποταγή του πάλαι ποτέ εθνικοανεξαρτησιακού ΠΑΣΟΚ στη Νέα Τάξη (επί Σημίτη) και η μετατροπή του σε κύριο εκφραστή του Αμερικανισμού στην Ελλάδα, τροφοδότησε αυτόν τον χώρο με κόσμο, κατά κύριο λόγο, προερχόμενο από το ΠΑΣΟΚ. Αυτός ο δημοκρατικός πατριωτικός χώρος στήριξε τα τελευταία χρόνια διάφορα εγχειρήματα, προερχόμενα από το ΠΑΣΟΚ (ΔΗΚΚΙ, Χαραλαμπίδης, Παπαθεμελής, κλπ), των οποίων η οριστική πολιτική κατάρρευση, τον αφήνει μετέωρο.
Και εκείνους, που προέρχονται από την Αριστερά και ειδικά αυτούς που μετά την κατάρρευση του ’89 και την ολοσχερή αποδυνάμωση του αριστερισμού, νιώθουν να μην έλκονται ούτε από τον ιδιότυπο «δικομματισμό» της Αριστεράς μεταξύ αρτηριοσκληρωτικού ΚΚΕ και υποταγμένου στο σύστημα ΣΥΝ, ούτε από τα εξωκοινοβουλευτικά γκρουπούσκουλα και κινούνται κάθε φορά μεταξύ λευκού-άκυρου και στανικής ψήφου σε κάποιο από τα υπάρχοντα κομματικά μορφώματα.
Οι δυο αυτές δεξαμενές αναποφάσιστων, ο δημοκρατικός πατριωτικός χώρος και οι ανένταχτοι αριστεροί, σ’ αυτές τις εκλογές δείχνουν να πολώνονται γύρω από δύο καιροσκοπικά πολιτικά εγχειρήματα, τα οποία φαίνεται να αναπτύσσουν μια δυναμική και προωθούνται από ποικίλες μεριές ως η εναλλακτική λύση τιμωρίας του δικομματισμού. Τον ΛΑ.Ο.Σ. και τον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ., αντίστοιχα.
Ο ΛΑ.Ο.Σ. και ο Καρατζαφέρης, συσπειρώνοντας σε στελεχιακό επίπεδο πολιτικά περιττώματα του δικομματισμού και ταυτόχρονα χουντικούς, χρυσαυγίτες, δωδεκαθεϊστές, θρησκόληπτους, τηλεοπτικούς απατεώνες και λούμπεν στοιχεία, επιχειρεί να διαμορφώσει μια σύγχρονη λαϊκιστική ακροδεξιά στα πρότυπα των αντίστοιχων ευρωπαϊκών ρευμάτων, ποντάροντας στην ανασφάλεια και την αγωνία ευρύτερων στρωμάτων που βλέπουν τη θέση τη δική τους και της χώρας να υποβαθμίζεται την περίοδο της παγκοσμιοποίησης. Χοντροκομμένος λαϊκισμός, καλλιέργεια της ξενοφοβίας, χτίσιμο ενός προφίλ «χαρισματικού ηγέτη», πατριδοκαπηλία και καπηλεία του θρησκευτικού συναισθήματος είναι τα όπλα του Καρατζαφέρη στην προσπάθειά του να εμφανιστεί ως εναλλακτική λύση στο φθαρμένο πολιτικό σύστημα. Πίσω από αυτήν τη λαϊκιστική ρητορεία, όμως, κρύβονται αδιαφανή κεφάλαια, η κραυγαλέα υποστήριξη των «νταβατζήδων» (η τηλεοπτική προβολή των στελεχών του ΛΑ.Ο.Σ. δεν έχει προηγούμενο για μικρό κόμμα), το σύστημα εξουσίας ΠΑΣΟΚ και υπερεθνικά συμφέροντα τα οποία προωθούν το ΛΑ.Ο.Σ. με κάθε μέσο στο κοινοβούλιο. Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε φορά που αναδεικνύεται πεδίο αντιπαράθεσης με την υπερδύναμη (υποκλοπές, αντιτρομοκρατία, πυρκαγιές, κλπ) ο Καρατζαφέρης είτε σφυρίζει αδιάφορα, είτε συντάσσεται με την κυρίαρχη ρητορεία. Η προώθηση του ΛΑ.Ο.Σ. γίνεται με συγκεκριμένες στοχεύσεις: Την διοχέτευση της λαϊκής δυσαρέσκειας στα ευκόλως χειραγωγήσιμα κανάλια του ρατσισμού και του στείρου, αυτοϊκανοποιούμενου, εθνικιστικού πατριωτισμού. Την ύπαρξη μια «χρήσιμης» και «χρηστικής» εφεδρείας σε πιθανά κρίσιμες για τον τόπο περιόδους. Και τέλος, την δημιουργία του απαραίτητου «σκιάχτρου» για την κατασυκοφάντηση κάθε αντιστασιακής και αντινεοταξικής-αντιιμπεριαλιστικής δράσης. Έτσι, συχνά-πυκνά ο Καρατζαφέρης «συμφωνεί» με το ΚΚΕ, «διαβάζει» δημοσίως ‘Άρδην’, «μελετά» της προκηρύξεις της 17Ν βρίσκοντάς τες ενδιαφέρουσες και έχει «αναρτήσει» τη φωτογραφία του Τσε στο γραφείο του!
Ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. αποτελεί το έτερο, κραυγαλέο καιροσκοπικό εγχείρημα των εκλογών, στο χώρο της Αριστεράς αυτή τη φορά. Συγκροτείται από ένα συνονθύλευμα οργανώσεων και προσώπων που «συνωστίζονται» εκεί με μοναδικό μέλημα την πολιτική επιβίωση μέσα από τις κοινοβουλευτικές καρέκλες, την εκλογική και τηλεοπτική αναγνωρισιμότητα και φυσικά τις κρατικές επιχορηγήσεις. Μαοϊκοί και τροτσκιστές, χαβιαροαριστεροί και υπερεπαναστάτες, αντι-ιμπεριαλιστές και απολογητές του αμερικανισμού, πατριώτες και κοσμοπολίτες, όλοι μαζί για την νέα Μεγάλη Ιδέα, την «ενότητα»! Καμιά ιδεολογική διαπάλη και σύνθεση, απύθμενο οραματικό κενό, υποκατάσταση της διαλεκτικής από ιδεολογήματα, αναγωγή των χωρίς αρχές κομπρομί (βλ. παζάρια για εκλόγιμες θέσεις, περίπτωση ΔΗΚΚΙ, κλπ) σε πολιτική τακτική και του δόγματος «όλοι μαζί να φαινόμαστε πολλοί» σε γενική πολιτική γραμμή. Και όλα αυτά υπό την ξεκάθαρη, καταθλιπτική ηγεμονία του Συνασπισμού, της ισχυρότερης εκ των πραγμάτων συνιστώσας, ο οποίος χωρίς να συναντάει την παραμικρή αντίσταση προωθεί την πολιτική του ατζέντα. Ο αλαζονικός, λαϊκιστικός και συνάμα κομφορμιστικός λόγος της ηγεσίας του, η απροκάλυπτη καπηλεία κοινωνικών κινημάτων και «χώρων» (κίνημα για την Παιδεία, «Εξάρχεια», κλπ) και η επιβολή μιας ιδιότυπης μορφής αντι-δικομματικού αγώνα, όπου όλες οι επιθέσεις εξαντλούνται εναντίον του ενός μόνο πόλου του δικομματισμού, της ΝΔ (!), αποτελούν το φερετζέ του κυβερνητισμού και της αέναης επιθυμίας των ηγετικών ελίτ για συμμετοχή στη νομή της εξουσίας μέσω κυβερνήσεων συνεργασίας. Δεν είναι τυχαίο ότι η εφημερίδα που προωθεί περισσότερο τα σενάρια συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ, η «Ελευθεροτυπία», έχει μετατραπεί σ’ αυτές τις εκλογές, σε άτυπο δημοσιογραφικό όργανο του Αλαβάνου και του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. Γύρω, λοιπόν, από αυτό το κόμμα των προνομιούχων ελίτ και της ιδεολογικής προσαρμογής (ασύδοτος ευρωπαϊσμός, υπεράσπιση του Μάαστριχτ, του Σχεδίου Ανάν, των βιβλίων της Ιστορίας και των υπαλλήλων του Σόρος και του Στέιτ Ντηπάρτμεντ, κλπ) δεν μπορούσε παρά να χτιστεί ένα καιροσκοπικό και κατ’ ουσίαν απολίτικο ενωτικό εγχείρημα. Μια πιθανή επιτυχία του θα επιβεβαιώσει τα πρωτεία της μικροπολιτικής και του θεάματος στο χώρο της Αριστεράς, σε βάρος της επιτακτικής ανάγκης για τη διαμόρφωση ενός συνεκτικού (ιδεολογικά και πολιτικά) προγράμματος αντίστασης και εναλλακτικής πρότασης προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων.
Απέναντι στην πανθομολογούμενη κρίση του δικομματισμού, σ’ αυτές τις εκλογές, προβάλλονται ποικιλοτρόπως ως εναλλακτικές δύο λύσεις βαθιά βουτηγμένες στον καιροσκοπισμό και την πρακτική της κρυφής ατζέντας. Η μία (ΛΑ.Ο.Σ.) πουλάει «πατρίδα» στην εκλογική «πελατεία» για να μπορέσει να την ξεπουλήσει μετά στα συμφέροντα που την στηρίζουν. Η άλλη (ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ.) πουλάει «αριστερή ενότητα» για να μπορέσει αργότερα μια αριστερή ελίτ (προερχόμενη κυρίως από τον ΣΥΝ) να την εξαργυρώσει σε κυβερνητικούς θώκους και οφίτσια. Και οι δύο επιχειρούν να εγκλωβίσουν ευρύτερα ακροατήρια είτε σε επικίνδυνα μονοπάτια (ΛΑ.Ο.Σ.) είτε στην αυτοαναφορική αδράνεια και τον κομφορμισμό (ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ.).
Γι’ αυτό, σ’ αυτήν την προεκλογική περίοδο κοινωνούμε την άποψη:
Μαύρο στον Δικομματισμό
Αλλά και ταυτόχρονα
Καμία δημοκρατική πατριωτική ψήφος στον ΛΑ.Ο.Σ.
Καμία αριστερή ψήφος στο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ.