Οι απαρχές του ελληνικού εμφυλίου(;)

[φιλαλήθης]

Αυτό είναι ένα ζήτημα το οποίο με το οποίο με απασχολεί
εδώ και αρκετό καιρό. Το πώς δηλαδή ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος, αφού τελείωσε η Εθνική Αντίσταση, μετά το 1944(Οκτώβριο).

Είναι σημαντικό να ειπωθεί το εξής:
ο π. "Ανυπόμονος", γέροντας Γερμανός(Δημάκος, στρατιωτικός ιερέας του Ελ.Α.Σ.) αλλοιώς έχει γράψει βιβλίο του που κυκλοφορεί από "Πρότυπες θεσσαλικές εκδόσεις" και το οποίο από κορυφαίους ιστορικούς και διανοούμενους (όπως ο Καργάκος, ο π.Μεταλληνός)θεωρείται κορυφαίο υπό έποψι ειλικρίνειας και αποκαλυπτικότητας. Σε αυτό λέει, ότι τα 2/3 της χώρας είχαν απελευθερωθεί και ελέγχονταν από το "αντάρτικο" του Ε.Α.Μ.(περίοδο '41-'44) . Φίλος μου, που είχε προπάππο που υπήρξε αντιστασιακός με την μεριά των αστών, λέει, ότι το 80% της χώρας ελεγχόταν από το Ε.Α.Μ. και τα τεράστια πλήθη του Λαού που το στήριζαν. Οι αστοί(ΕΔΕΣ, κυρίως) είχαν το 15%, με βάσι αυτή την αναφορά. Επίσης, η πλειοψηφία του Λαού -λέει- στήριζε Ε.Α.Μ., εννοώντας βασικά τους λαοπρόβλητους Άρη, καπετάν-Μάρκο, Σαράφη.

Τίθεται, λοιπόν, το ερώτημα πώς συνέβη αυτή η θεαματική ανατροπή.

Ήθελα να πω, ότι, με βάσι την μαρτυρία του φίλου μου, που ο "προπάππος" πολέμησε με τους αστούς, αλλά μετά το πέρας της Αντίστασης, αρνούμενος να αφοπλισθεί, δεν ενεπλάκη καθόλου στον εμφύλιο, οι Αστοί ήσαν αυτοί που πρόδωσαν, κατόπιν εκβιασμού. Δέχθηκαν εκβιασμό από τους ..."συμμάχους" Άγγλους(του "ανθέλληνα Τσώρτσιλ", όπως λέει ο π.Ανυπόμονος), οι οποίοι απείλησαν ότι θα τους παρέδιδαν στους Γερμανούς, εάν δεν επετίθεντο στους ΕΑΜ-ίτες. Έτσι, εξεπλήρωσαν και την "υπόσχεσι"-απειλή που έδωσαν στην ηγεσία του ΕΑΜ πολύ ενωρίς, ότι η Αγγλία είχε σχέδια για την περίοδο μετά την αποχώρησι των Γερμανών... Κατ' αυτήν την μαρτυρία, λοιπόν, οι αστοί αντιστασιακοί, που σε σημαντικο μέρος ήσαν απροκάλυπτα βασιλόφρονες(πηγή εδώ είναι ο π.Ανυπόμονος-βιβλίο :"Στο βουνό, με τον Σταυρό, κοντά στον Άρη"), άρχισαν τον (βασικότερο μακράν, βέβαια) γύρο αυτό του Εμφυλίου, που ξεκίνησε μετά το πέρας της Αντίστασης, και με τους Γερμανούς να κατέχουν μόλις ένα απελπιστικό ...5% της χώρας γύρω από το κέντρο των Αθηνών...


Αυτό που θα ήθελα -εδώ και καιρό- να ρωτήσω, λοιπόν, για να ξεκαθαρίσουν κάποια πράγματα σε αυτήν την πονεμένη αλλά και ομιχλώδη περίοδο της Ιστορίας είναι:
οι φίλοι του Φόρουμ-ή όποιος άλλος- επιβεβαιώνουν αυτήν την πραγματική μαρτυρία ή την αποτάσσονται; Μήπως ήταν ο θάνατος-αυτοκτονία του πλέον λαογενούς και λαοπρόβλητου ηγέτη, Άρη στον οποίον τον εξανάγκασαν οι κομματάρχες, και ιδιαίτερα ο Ζαχαριάδης(όπως ομολόγησε κατόπιν, μιλώντας για ένα μόνιμο βάρος στην συνείδησί του), μετά τον Αφοπλισμό η οποία έφερε τον Εμφύλιο;
Μήπως ήταν η προσπάθεια, παρά την θέλησι του αρχικαπετάνιου του ΕΑΜ-Ελ.Α.Σ. Άρη, να επιβληθεί βίαια κάποιο κομμουνιστικό καθεστώς, ή, όπως λέει ο Τσόμσκυ, ότι είναι σωστότερο: "ριζοσπαστικά δημοκρατικό", με "έλεγχο των εργαζομένων" (στην παραγωγή) κ.τ.λ.;
Μήπως ήταν οι εχθροπραξίες που είχαν προηγηθεί('42-'44) και οι οποίες ώθησαν στα άκρα τελικά, μετά την σχετική απομάκρυνσι της γερμανικής απειλής, μακρυά από τις παλαιές -νηφάλιες- νουθεσίες του ΕΔΕΣ-ίτη υπαρχηγού Πυρομάγλου και του Ελ.Α.Σ.-ίτη αρχηγού Άρη για "εθνική συμφιλίωσι" κ ομόνοια; Μήπως ήταν η(τεκμηριωμένη) αρχομανία του (αρχηγού του ΕΔΕΣ) Ν. Ζέρβα, η οποία τον ώθησε να μην δεχθεί να υπάρξει κοινό διοικητικό όργανο του άγωνα, αφού ήθελε την απόλυτη εξουσία για τον εαυτό του;

Να, λοιπόν, ΦΛΈΓΟΝΤΑ ερωτήματα που περιμένουν απαντήσεις, μαζύ φυσικά και με το σκυλευμένο σκήνωμα από τον ..."Εθνικό(κυβερνητικό) στρατό" του παλληκαριού που έδωσε τα πάντα για την ελευθερία της πατρίδας και την εθνική αυτοδιάθεσι .... Διότι, είναι αλήθεια, ότι ο οικτρά προδομένος Άρης, πραγματικό "σκεύος εκλογής", δεν ήθελε χωρίς την συναίνεσι, την απόφασι του Λαού, ούτε την(επαίσχυντη , φραγκικού τύπου) βασιλεία να καταργηθεί(δια της βίας)...

_________________
Α.«Μη πεποίθατε επ' άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία» (Ψαλμ.145, 3)
Β."....κλοπή είναι η οπωσδήποτε και οθενδήποτε αποκτηθείσα ιδιοκτησία....": Μέγας Βασίλειος, "Ασκητικά", 34,1-2

[Παλαίμαχος]

Συναγωνιστή Φιλαλήθη, βάζεις τώρα μεγάλα ζητήματα!

Θα προσπαθήσω πολύ συνοπτικά να παραθέσω τη ροή των γεγονότων, μέσα από την οποία αναδεικνύονται καθαρά δύο θεμελιώδη πολιτικά ζητήματα, που εξηγούν ΠΟΙΟΙ και το ΓΙΑΤΙ προκάλεσαν τον εμφύλιο.

Πρώτο θεμελιώδες πολιτικό ζήτημα: Όλες οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και ιδιαίτερα του αγγλικού, από κοινού με την ελληνική αστική τάξη, τους πολιτικούς της, και με ακραίες τρομοκρατικές αιχμές (βασιλικούς, δοσίλογους, ταγματασφαλίτες κ.λπ) ένα στόχο είχαν: Τον αφοπλισμό και τη συντριβή του ΕΑΜ και του Ε.Λ.Α.Σ.

Δεύτερο πολιτικό ζήτημα: Σε αυτούς τους στρατηγικούς στόχους του ιμπεριαλισμού και του ελληνικού καπιταλισμού έστρωσε το δρόμο η ζαχαριαδική ηγεσία του ΚΚΕ με τις συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας. Όταν προδίδεις ένα αγώνα πολιτικά, δηλαδή ηττάσαι πολιτικά, θα συντριβείς και στρατιωτικά.

Η ροή των γεγονότων
Στις 27 Σεπτεμβρίου 1941 διάφορες συνδικαλιστικές ομάδες, προσωπικότητες του πολιτικού και πνευματικού κόσμου, Το ΚΚΕ και άλλα μικρότερα σοσιαλιστικά και προοδευτικά κόμματα ίδρυσαν το Ε.Α.Μ., δημιουργώντας ταυτόχρονα τη στρατιωτική του οργάνωση, τον Ε.Λ.Α.Σ. Φεβρουάριος του 1942.

Το ΕΑΜ ήταν το κύριο στήριγμα του αντιστασιακού κινήματος και είχε την υποστήριξη της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού. Η δράση του ξεπέρασε τα όρια μιας απλής αντίστασης στην κατοχή. Δημιούργησε ελεύθερες ζώνες, προστάτεψε τη συγκομιδή από την αρπακτικότητα του κατακτητή, απελευθέρωσε πολλές περιοχές, στις οποίες έγιναν κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, εγκαθιδρύοντας λαϊκή αυτοδιοίκηση, κ.λπ.

Αυτό, όπως ήταν φυσικό, ανησύχησε σφόδρα τις καπιταλιστικές δυνάμεις. Γι’ αυτό, προκειμένου να αποκλείσουν την ανάληψη της εξουσίας από τις δυνάμεις του ΕΑΜ, δημιούργησαν (οι δυνάμεις της αντίδρασης) κι αυτές αντιστασιακές οργανώσεις. Η κυριότερη ήταν ο ΕΔΕΣ του Ζέρβα. Σε αυτές εντάχθηκαν μια μικρή μειοψηφία αξιωματικών, δεν είχαν λαϊκή βάση, είχαν την υποστήριξη των Άγγλων, του Βασιλιά και της βασιλικής κυβέρνησης που βρισκόταν στο Κάϊρο. Ο μοναδικός στόχος αυτών των οργανώσεων, όπως ανέφερα, ήταν να καταπολεμήσουν την επιρροή του ΕΑΜ και, χωρίς να έχουν σημαντική δράση κατά του κατακτητή.

Η βασιλική κυβέρνηση στο Κάϊρο περιστοιχιζόταν από αξιωματικούς με δικτατορικό πνεύμα. Οι δημοκρατικοί αξιωματικοί εξωθήθηκαν σε στάση και έτσι άδραξαν την ευκαιρία οι βασιλόφρονες να καθαρίσουν την κυβέρνηση, κι αυτή του Καΐρου, από κάθε δημοκρατικό στοιχείο που εβρίσκετο υπό διωγμό (Απρίλιος 1944).

Μάιος 1944: Η συμφωνία του Λιβάνου που αναγνωρίζει την κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Γ. Παπανδρέου, μια κυβέρνηση που είχε ως στόχο να ανασυγκροτήσει την αστική εξουσία, τσακίζοντας τις λαϊκές δυνάμεις της Αντίστασης.

Σεπτέμβρης 1944: Συμφωνία της Καζέρτας, στην οποία το ΕΑΜ, δηλαδή η ηγεσία του ΚΚΕ, δέχτηκε να αποβιβαστούν τα αγγλικά στρατεύματα στην Ελλάδα και ο Ε.Λ.Α.Σ να μην εισέλθει στην Αθήνα!!!

Εδώ υπογράφτηκε η κηδεία του αγώνα. Η ηγεσία του ΚΚΕ υπέγραψε, με το να αποδεχτεί τους όρους του ιμπεριαλισμού, την αναδιάταξη και ανασυγκρότηση του ελληνικού καπιταλισμού και του κράτους του και το τσάκισμα του ρωμαλέου αντιστασιακού αγώνα. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η αφετηρία του εμφύλιου πολέμου. Γιατί τα αγγλικά στρατεύματα, προφανώς, δεν ήρθαν για τουρισμό, αλλά για να επιβάλουν την καπιταλιστική τάξη και να τσακίσουν τις ένοπλες λαϊκές δυνάμεις.

΄Ετσι στις 14 Οκτωβρίου έφτασε στην Ελλάδα μια αγγλική ταξιαρχία με διοικητή το στρατηγό Σκόμπι. Μερικές μέρες αργότερα έφτασε και η αστική ελληνική κυβέρνηση, με τα βασιλόφρονα στρατεύματα από την Αίγυπτο.
Ο Σκόμπι, αμέσως απαίτησε τον αφοπλισμό του Ε.Λ.Α.Σ. έως τις 10 Δεκεμβρίου. Ακολουθεί παραίτηση των εαμικών υπουργών από την κυβέρνηση.
Στο σημείο αυτό άρχισε η πρώτη ένοπλη σύγκρουση, γνωστή με το όνομα Δεκεμβριανά (3 Δεκεμβρίου 1944), που κράτησε πάνω από ένα μήνα.
Στο μεταξύ άρχισε να οργιάζει η δράση των ακροδεξιών παρακρατικών οργανώσεων, με πιο γνωστή τα «Τάγματα ασφαλείας», η οποία στρεφόταν εναντίον όχι μόνο των κομμουνιστών, αλλά και κάθε μη βασιλόφρονα πολίτη.

Και εδώ δίνεται η χαριστική βολή στο ένοπλο λαϊκό κίνημα από την ηγεσία του ΚΚΕ. Διαπραγματεύεται με τους ιμπεριαλιστές και την κυβέρνησή τους, υπογράφοντας τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Μια συμφωνία αφοπλισμού του Ε.Λ.Α.Σ., συγκρότησης και εκδημοκρατισμού(!) του αστικού στρατού και των σωμάτων ασφαλείας. Ανοίγει πλέον ο δρόμος στο αστικό κράτος και στη Δεξιά όχι μόνο να εδραιώσει τη θέση της, αλλά και να εξαπολύσει μια ανοικτή τρομοκρατία εναντίον των λαϊκών δυνάμεων.

Η ηγεσία του ΚΚΕ είναι που παρέδωσε αμαχητί την εξουσία που είχε το εαμικό κίνημα στους ιμπεριαλιστές και τους βασιλόφρονες. Η άγρια τρομοκρατία που εξαπολύθηκε μετά από τη δεξιά (φυλακίσεις, εκτοπίσεις, εξορίες) εναντίον των αντιπάλων της εξανάγκασε πολλούς εαμίτες να καταφύγουν στα βουνά. Κάτω από αυτή την πίεση η ηγεσία του ΚΚΕ διαπράττει το απελπισμένο τυχοδιωκτικό λάθος: αποφασίζει, με τσακισμένο πολιτικά και στρατιωτικά το λαϊκό αντιστασιακό κίνημα και χωρίς καμιά βοήθεια (ο Στάλιν είχε παραδώσει την Ελλάδα στον Τσώρτσιλ), το δεύτερο αντάρτικο.

Με την παροχή άφθονης αμερικανικής βοήθειας υπέρ της Δεξιάς, το τυχοδιωκτικό αυτό εγχείρημα της ηγεσίας του ΚΚΕ νικήθηκε (μάχες Βίτσι-Γράμμου, 1-30 Αυγούστου 1949).

Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.

[konapo]

Πολύ καλά τα λέει ο σ.Παλαίμαχος. Σε ένα πόλεμο, όταν έχεις την πρωτεύουσα ενός κράτος έχεις και το 99% του ίδιου του κράτους υπό τον έλεγχο σου. Έχεις στα χέρια σου το κέντρο όλης της διοικητικής, οργανωτικής, οικονομικής ζωής της χώρας. Ο ΕΛΑΣ, υπό τις οδηγίες του ΚΚΕ, κι ενώ είχε σχεδόν την απόλυτη κυριαρχία στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας, και με τον τρόπο που είχαν αναπτυχθεί οι δυνάμεις του μέχρι και στο τελευταίο χωριουδάκι ως γνήσιος λαικός στρατός, ΔΕΝ ΕΙΧΕ αντίπαλον δέος, παρόλα αυτά δεν του επετράπη να βαδίσει μέσα στην Αθήνα! Έφτασαν οι μεραρχίες μέχρι την Θήβα, (με τον Άρη, αν δεν κάνω λάθος επικεφαλής) και το ΚΚΕ του είπε μην μπεις...
Αν δεν είναι αυτό προδοσία, να ΄πουλάς τις ελπίδες ενός ολόκληρου λαού, και να τους παραδίδεις στα χέρια των συμμοριών, τότε τι είναι?

[ΑΝΤΩΝΗΣ]

Η τρομοκρατία της άκρας δεξιάς
Κοινή δήλωση των Θ. Σοφούλη, Γ.Καφαντάρη, Εμμ. Τσουδερού και Ν. Πλαστήρα, αρχηγών κομμάτων του Κέντρου(5 Ιουνίου 1945)


…Η εγκαθιδρυθείσα μετά το κίνημα του Δεκεμβρίου εις ολόκληρον την χώραν τρομοκρατία της άκρας δεξιάς επεκτείνεται καθημερινώς, έχει δε προσλάβει ήδη έκτασιν και βιαιότητα καθιστώσαν αφόρητον την ζωήν των μη βασιλοφρόνων πολιτών και αποκλείουσαν οιανδήποτε σκέψιν διεξαγωγής ελευθέρου δημοψηφίσματος ή εκλογών. Αι τρομοκρατικαί οργανώσεις της άκρας δεξιάς, των οποίων αι κυριώτεραι είχον οπλιστεί εν μέρει υπό των Γερεμανών και παντοιοτρόπως συνειργάστηκα μετ’ αυτών, όχι μόνο δεν αφωπλίσθησαν, όχι μόνο δεν διώκονται, αλλά αναφανδόν συμπράττουν με τα όργανα της τάξεως προς τελείαν κάθε δημοκρατικής πνοής κατάπνιξιν…

Φυσικά την πραγματική εξουσία την ασκούσαν τα ιμπεριαλιστικά στρατεύματα των Άγγλων. Οι δοσίλογοι δεν αφοπλίστηκαν!!! Αφοπλίστηκε ο ένοπλος ελληνικός λαός που έδιωξε τους κατακτητές. Και δεν επετράπη η είσοδος του Ε.Λ.Α.Σ στην Αθήνα. Γιατί αν έμπαινε ο Ε.Λ.Α.Σ. στην Αθήνα Άγγλοι και ταγμασφαλίτες θα τρέχανε να κρυφτούν. Η ιστορία θα τραβούσε άλλο δρόμο…

[φιλαλήθης]

Έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον όλα τα παραπάνω! Και ευχαριστώ θερμά και τον φίλτατο συναγωνιστή (αυτόν τον προσδιορισμό τον χρησιμοποιούσε και ο Άρης για τους ΕΑΜ-ίτες, τυγχάνει όμως και πατερικός όρος...) Παλαίμαχο, τον -ομοίως- Κονάπο, καθώς και τον Αντώνη, με αυτήν την άγνωστη καταγγελία της ακροδεξιάς εκ μέρους των κεντρώων δυνάμεων(άγνωστη σχετικά -και απολαυστικότατη- είναι κι αυτή του Γ.Παπανδρέου για την απριλιανή δικτατορία)...

Και ο π. Ανυπόμονος λεει, ότι δεν υπήρχε ΟΎΤΕ ΜΙΑ αντιστασιακή οργάνωση πλην ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που να μην ήταν και αγγλοκινούμενη και αγγλοδημιουργημένη. Βέβαια, και ο Στάλιν ήταν συνεργαζόμενος με τον Τσώρτσιλ και τους Άγγλους, και η ηγεσία του ΚΚΕ έμοιαζε να έχει ένα είδος (πλέριας) νομιμοφροσύνης προς αυτούς, και βέβαια σε μεμονωμένες περιπτώσεις συνεργάστηκαν-ακόμη και ως εντολείς- με το ΕΑΜ(π.χ. Γοργοπόταμος, οπότε ο Ζέρβας έπλεξε το εγκώμιο του Άρη).Ποιος ξέρει, λοιπόν, πώς καταλήξαμε σε αυτόν τον φρικαλέο εκβιασμό των συνωμοτών Άγγλων...

_________________
Α.«Μη πεποίθατε επ' άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία» (Ψαλμ.145, 3)
Β."....κλοπή είναι η οπωσδήποτε και οθενδήποτε αποκτηθείσα ιδιοκτησία....": Μέγας Βασίλειος, "Ασκητικά", 34,1-2

[μου-λου-σου-ζου]

Το ΚΚΕ για εμένα από τα λίγα που έχω διαβάσει προσπάθησε όσο το δυνατόν περισσότερο να χυθεί λιγότερο αίμα.Δεν ήθελε να στείλει στρατό στα Δεκεμβριανά για 2 λόγους

1)Φοβότανε τους Αγγλούς(αναίτια όπως αποδείκτηκε στην πορεία,και αναγκαστήκανε να έρθουν οι Αμερικανοί)

2)Για να μην σπάσει η συμμαχία του ΕΑΜ.

Ητάν τραγικό λάθος της ηγεσίας του ΚΚΕ,το οποίο προσπάθησε να "μπλοφάρει" με τους Αγγλους μην μπορόντας να φανταστεί τις αντιδράσεις τους(πυρ και πάλι πύρ!)

---
Από εκεί και πέρα,για το πρόσωπο του Αρη.Θέλω την γνώμη σας.

Η δικιά μου.Σαν λαικός αγωνιστής είχε τα ελλατώματα(βιαιότητα) του και τον κακό εννούμενο μικροαστισμό του,σαν ηγέτης του ΕΛΑΣ κορυφαίος και ίσως αναντικατάστατος.Αλλά οτι πήρε τα όπλα εκείνη την στιγμή που το κόμμα έχει υπογράψει την Βάρκιζα,τραγικό λάθος και αντικομμουνιστική ενέργεια.

[ΓΙΑΝΝΗΣΜ]

Προσωπικώς θεωρώ ότι το ΕΑΜ ως κίνημα ξεπερνούσε το ΚΚΕ και την άθλια ηγεσία του. Το ΚΚΕ μέχρι το 1940 ήταν ένα περιθωριοποιημένο πολιτικό κόμμα, που ο Μανιαδάκης το είχε κυριολεκτικώς διαλύσει. Μετά την γερμανική εισβολή και την έναρξη του πατριωτικού αντιστασιακού αγώνα το ΚΚΕ απέκτησε τέτοια δύναμη μέσω ΕΑΜ , η οποία το ξεπερνούσε. Ήταν ανίκανο και μάλλον και απρόθυμο να την διαχειριστεί. Ας μην ξεχνάμε και τις ποικίλες του εξαρτήσεις από τον ρωσικό παράγοντα, ο οποίος εκείνη την εποχή τα είχε καλά , με τους ιμπεριαλιστές Βρεττανούς. Δυστυχώς, ένα ρωμαλέο πολιτικό, πατριωτικό και λαϊκό κίνημα αναζητούσε ηγεσία εκεί που δεν υπήρχε και τα αποτελέσματα είναι γνωστά.
_________________
"Εάν δεν αφαιρέσεις από την αστική ηγεσία την υπεράσπιση του εθνισμού και την περάσεις στα χέρια της Αριστεράς, είσαι τελείως χαμένος σε οποιοδήποτε επαναστατικό σου παιχνίδι." Μιχάλης "Πάμπλο" Ράπτης.

[Εξόριστος]

Τα διδάγματα

Πιστεύω ότι η συζήτηση που άνοιξε ο Φιλαλήθης είναι πολύ σημαντική. Όχι τόσο για να καταδικάσουμε τους υπεύθυνους της τραγωδίας του λαϊκού κινήματος, αλλά για να βγάλουμε τα ορθά πολιτικά συμπεράσματα. Και είναι πολλά αυτά και εξαιρετικά επίκαιρα. Γιατί και σήμερα μπαίνει πιεστικά, δραματικά πιεστικά το «εθνικό ζήτημα». Και η τραγωδία του ΕΑΜικού κινήματος οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι το «εθνικό» αποσπάστηκε από το κοινωνικό αίτημα της εποχής. Και σήμερα, περισσότερο από ΠΟΤΕ άλλοτε, το «εθνικό» είναι υποταγμένο στο «κοινωνικό». Δηλαδή δεν μπορεί να υπάρξει «εθνικό» δίχως οι αγώνες να είναι προσανατολισμένοι, σταθερά και αταλάντευτα στο κοινωνικό αίτημα της εποχής, δηλαδή στο γκρέμισμα του καπιταλισμού και στη δημιουργία μιας άλλης ελεύθερης κοινωνίας.
Μόνο του το «εθνικό» ή αποσπασμένο από το ιστορικό αίτημα της ανατροπής του καπιταλισμού οδηγεί τους αγώνες σε ήττες και στη βίαιη επανεδραίωση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Αν η ηγεσία του ΚΚΕ οδήγησε στη συντριβή το ΕΑΜικό κίνημα ήταν γιατί η πολιτική της ήταν όπως αυτή των Μενσεβίκων στη Ρωσία. Δηλαδή αστικοδημοκρατική. Για να καταλάβει κανείς βαθύτερα αυτή τη σταλινική μενσεβίκικη στρατηγική, θα πρέπει να μελετήσει το βιβλίου του Παντελή Πουλιόπουλου: «Δημοκρατική ή Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα;»
Και όπως πολύ ορθά επισημαίνει ο ΓΙΑΝΝΗΣ.Μ, το ΕΑΜικό κίνημα ξεπερνούσε κατά πολύ το ΚΚΕ, δηλαδή την πολιτική του. Η ηγεσία του ΚΚΕ, σύρθηκε στο αντάρτικο, όταν είδε ότι αυτό φουντώνει. Λόγω των στενών δεσμών με τις μάζες η ηγεσία του ΚΚΕ ήταν σε θέση, αν όχι να διακρίνει καθαρά, αλλά να «διαισθανθεί» τα προβλήματα που μπορούσε να της δημιουργήσει το ένοπλο λαϊκό κίνημα, που ξεκινούσε αυθόρμητα από κάτω, εναντίον των δυνάμεων της κατοχής.
Η ίδρυση του ΕΛΑΣ μπορεί να αναγγέλθηκε το Φλεβάρη του 1942, αλλά οι πρώτες αντάρτικες ομάδες είχαν κιόλας σχηματιστεί από το καλοκαίρι του 1941. Στη Νιγρίτα του Θανάση Γκένιου, στο Κιλκίς του Χρίστου Μόσχου, στη Ρούμελη του ΑΡΗ, στην Αττική του Αντρέα Μουντρίχα (Ορέστης). Επίσης το Σεπτέμβριο του 1941, οι κάτοικοι πολλών χωριών του νομού Δράμας ξεσηκώθηκαν εναντίον των βουλγαρικών αρχών Κατοχής. Οι αντάρτικες ομάδες κάτω από τον κατοχικό καταναγκασμό και το φάσμα της ομηρίας που ζούσανε οι εργάτες της πόλης και του χωριού, ξεπηδούσαν με μια κοινωνική δυναμική ασύλληπτη.
Η ηγεσία του ΚΚΕ στην αρχή καταδίκασε αυτές τις αυθόρμητες αντάρτικες συγκροτήσεις. Και τον ΑΡΗ τον καταδίκασε στην αρχή για δηλωσία. Το αντάρτικο λέγανε είναι «μικροαστική μορφή πάλης»!!! Το ίδιο και οι Αρχειομαρξιστές…
Η ηγεσία βεβαίως του ΚΚΕ συνήλθε γρήγορα από τη νάρκη της (οι αρχειομαρξιστές μείνανε κολλημένοι για πάντα) και αποφάσισαν να επέμβουν στον ένοπλο αγώνα, για να το οδηγήσουν στην «εθνική ενότητα». Με τη δημιουργία του ΕΑΜ, που ελεγχόταν κατ’ ευθείαν από το ΚΚΕ, συγκεντρώθηκαν σε αυτό, μέσα σε ένα χρόνο τόσο πλατιές εργατικές και λαϊκές μάζες και νεολαία, σε όλα τα κέντρα της χώρας, που η ηγεσία του ΚΚΕ, ούτε θα μπορούσε να ονειρευτεί προπολεμικά.
Σημείωση: Το ίδιο έγινε και με την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Αντίθετο στην αρχή το ΚΚΕ, μετά έδρεψε τους καρπούς του…
Το ΕΑΜ συγκέντρωνε, σχεδόν αποκλειστικά, τις καταπιεσμένες μάζες της πόλης και του χωριού, που μέσα στην τραγωδία και την καταστροφή του πολέμου και της κατοχής, έβλεπαν σε αυτό μια δύναμη κοινωνικής τους χειραφέτησης. Δεν είναι δίχως σημασία ότι οι μάζες τραβιόντουσαν τόσο περισσότερο στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΚΚΕ, όσο ο Κόκκινος Στρατός της ΕΣΣΔ κέρδισε νίκες ενάντια στον γερμανικό ιμπεριαλισμό και προπάντων μετά την πανωλεθρία των Γερμανών στο Στάλινγκραντ.
Η ίδια, λοιπόν, δυναμική του λαϊκού κινήματος ενάντια στον εθνικό ζυγό έθετε το ζήτημα της κοινωνικής απελευθέρωσης, μιας άλλης κοινωνίας.
Αυτό το είχαν αντιληφθεί πολύ καλά οι αντιδραστικές δυνάμεις. Γι’ αυτό ενδιαφέρθηκαν πολύ νωρίς για τις αντάρτικες ομάδες που σχηματίζονταν στα βουνά και όντας ανίκανες να μπουν εμπόδιο, επιχείρησαν να τις χειραγωγήσουν και να τις υποτάξουν στις ανάγκες του ιμπεριαλισμού. Δημιούργησαν γι’ αυτό το σκοπό τις δικές τους ομάδες «εθνικόφρονης» αντίστασης. Ο Κ. Πυρομάγλου, υπαρχηγός της αντικομμουνιστικής αντιστασιακής οργάνωσης ΕΔΕΣ, επαινούσε πολύ αργότερα τον αστό πολιτικό Γ. Καρτάλη, γιατί υπήρξε από τους πρώτους που αντιλήφθηκαν την επείγουσα σημασία που είχε για την αστική τάξη ο σχηματισμός τέτοιων ομάδων.
« Ορθά εξετίμα ο Γ. Καρτάλης την πραγματικότητα και πόσον είχε δίκαιον να δυσανασχετή δια την καθυστέρηση της εξόδου του Ψαρού και την εκδήλωσίν του εις περιοχήν Γκιώνας-Παρνασού, αλλά και πόσον ήτο
Ορθή η άποψίς του ότι «ολιγώτερον αρμόδιοι άνθρωποι θα εμφανιστούν στο προσκήνιο».
Η οργάνωση ΕΚΚΑ (Εθνική Και Κοινωνική Απελευθέρωση» στον τίτλος της συνδέει τα «εθνικά» με τα «κοινωνικά με το κεφαλαίο «Και». Αρχηγός αυτής της οργάνωσης ήταν ο Καρτάλης, ένας αστός πολιτικός φαυλοκράτης, που ξεκίνησε στην περίοδο της Κατοχής φτωχός σαν τον Ιώβ και έγινε Κροίσος. Στρατιωτικός αρχηγός ήταν ο Δημ. Ψαρός, αξιωματικός του τακτικού στρατού. Υπαρχηγός ο Θύμιος Δεδούσης, σφοδρός αντικομμουνιστής που αργότερα «διέπρεψε» στα Τάγματα Ασφαλείας. Αυτή λοιπόν η ακροδεξιά κατάσταση μίλαγε στο πρόγραμμά της , γενικά βεβαίως και αφηρημένα, για δήμευση της μεγάλης περιουσίας, για κοινωνικοποίηση των τραπεζών, των μεγάλων βιομηχανιών, των μέσων μεταφοράς, του μεγάλου, εσωτερικού εμπορίου, των ορυχείων και μεταλλείων…
Δηλαδή οι αντιδραστικές δυνάμεις είχαν υποχρεωθεί από τη δυναμική του λαϊκού κινήματος και προκειμένου να το υπονομεύσουν να ΠΡΟΒΑΛΛΟΥΝ ένα πρόγραμμα που να φαντάζει σοσιαλιστικό.
Αυτό αποτελεί ΜΕΓΑΛΟ δίδαγμα και για σήμερα. Το νεοταξικό καθεστώς χρησιμοποιεί (Καρατζαφέρης) και θα χρησιμοποιήσει για την εξαπάτηση ακροδεξιές και άλλες δυνάμεις (τις «αριστερές» τις χρησιμοποιεί σαν ιδεολογική αστυνομία) με ΓΕΝΙΚΑ, δημαγωγικά «κοινωνικά αιτήματα» κατά του Κεφαλαίου δήθεν.
Είναι και αυτός ο λόγος που οι σημερινοί «εθνικιστές» βρίσκονται όχι μόνο σε αδιέξοδο, αλλά γίνονται και ροδέλες του καπιταλιστικού συστήματος. Γιατί δεν μπορεί να θέτεις το «εθνικό» αποκομμένο και ανεξάρτητο από το «κοινωνικό», αλλά υποταγμένο σε αυτό. Και το κοινωνικό αίτημα της εποχής μας, αυτό που δίνει και εθνική λύση, είναι η ΑΝΑΤΡΟΠΗ του καπιταλισμού και του συστήματος του Κεφαλαίου. «Εθνικό» χωρίς ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους του είναι το καθεστώς του κεφαλαίου και του κράτους του: Του νεοταξικού κράτους…

Σημείωση: Αν βρω χρόνο, αύριο θα αναφερθώ στην ελληνική αστική τάξη στα χρόνια της Κατοχής. Μετά τις εκλογές θα καταπιαστώ πιο διεξοδικά με την τραγωδία του ΕΑΜικού κινήματος και το «Εμφύλιο».


_________________
Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού ΔΕΝ πρέπει ΚΑΙ να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει ο ισχυρός για τον εαυτό του!

[Εξόριστος]

Η αστική τάξη στην Κατοχή


Η αστικοδημοκρατική στρατηγική της ηγεσίας του ΚΚΕ πρακτικά σήμαινε υποστήριξη της αστικής τάξης και συνεργασία μαζί της. Αλλά η αστική τάξη στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε χώρα στην εποχή του ιμπεριαλισμού δεν μπορούσε να επιτελέσει κανένα προοδευτικό έργο.
Το ελληνικό κεφάλαιο, ιδιαίτερα, είχε ορισμένα χαρακτηριστικά που το έκαναν εντελώς αντιδραστικό. Είχε εγκαθιδρύσει την αμιγή του πολιτική κυριαρχία στις αρχές του αιώνα, όταν δηλαδή ο καπιταλισμός σαν παγκόσμιο σύστημα είχε μπει στη φάση της παρακμής του. Επίσης η ελληνική αστική τάξη είχε γαλουχηθεί με το θανάσιμο φόβο και μίσος προς το εργατικό κίνημα και κάθε ριζοσπαστική ιδέα.
Η ελληνική αστική τάξη δεν απόκτησε ποτέ δημοκρατική παράδοση. Διατηρούσε πάντα πάνω από το κοινοβούλιο τη Μοναρχία, σαν βοναπαρτιστικό θεσμό. Αντιμέτωπη πάντα με τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια, καταδικάστηκε, μέσα στον παγκόσμιο καταμερισμό, στο ρόλο του φτωχού συγγενή που περιορίζεται να μαζεύει τα ψίχουλα από το πλούσιο ιμπεριαλιστικό τραπέζι. Ανίκανη για παραχωρήσεις στους εργαζόμενους, δεν έμαθε ποτέ να συνδιαλλάσσεται. Εμπιστευόταν μόνο το ματσούκι του χωροφύλακα. Στον κολοφώνα του «ριζοσπαστισμού» της, δεν μπόρεσε να καταγράψει στο ενεργητικό της παρά μόνο την αιματηρή καταστολή του αγροτικού κινήματος (1910) και το νόμο εναντίον των κομμουνιστών (το Ιδιώνυμο του Βενιζέλου).
Μέχρι τη γερμανική Κατοχή είχε εξαφανιστεί και κάθε ίχνος από την «αριστερή» της πτέρυγα. Ο Πάγκαλος είχε εγκαθιδρύσει μια βοναπαρτιστική δικτατορία και ο Κονδύλης, το 1935, παλινόρθωσε τη Μοναρχία.
Μετά την κατάρρευση του Μετώπου, όσοι αστοί πολιτικοί δεν έφυγαν με το βασιλιά (που ήταν υπεύθυνος για τη μεταξική δικτατορία), έμειναν στην Ελλάδα και συνεργάστηκαν με τους Γερμανοϊταλούς στην άγρια καταπίεση κατά του ελληνικού λαού.
Αρχικά η αστική τάξη συνωμότησε με του Γερμανούς και τους επέτρεψε να καταλάβουν τη χώρα μια ώρα γρηγορότερα. Μετά, ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων, στρατηγός Τσολάκογλου, έγινε ο πρώτος κατοχικός πρωθυπουργός.
Αλλά πιο γλαφυρά ο ρόλος της ελληνικής αστικής τάξης στην Κατοχή περιγράφεται από τα ίδια τα ιδεολογικά της μέσα, τον αθηναϊκό Τύπο της εποχής.
Εφημερίδα «Εστία», 29 Απριλίου 1941. άρθρο με τον τίτλο: «Ψυχική αποστράτευσις».
«Ο πόλεμος ετελείωσε και δια την Ελλάδα, όπως ετελείωσε και δι’ όλα τα κράτη της ηπειρωτικής Ευρώπης. Ο ελληνικός στρατός κατέθεσε τα όπλα. Αλλ’ αυτό δεν αρκεί. Δια την πραγματικήν ειρήνευσιν, της οποίας η χώρα έχει τόσον ανάγκην, χρειάζεται και ψυχική αποστράτευσις των Ελλήνων, η γοργή επάνοδός των εις την ψυχικής γαλήνην και την πνευματικήν ηρεμίαν, δια να προσαρμοστούν με όλην των την ενεργητικότητα εις τα πολλαπλά καθήκοντα, τα οποία τους επιβάλλει η νέα ταξις πραγμάτων…»

«Καθημερινή», στις 30 Απριλίου. Σχόλιο με τον ίδιο τίτλο: «ψυχική αποστράτευσις»:
«Ναι! Να γίνει και η ψυχική αποστράτευσις, περί της οποίας γράφει η «εστία». Ο πόλεμος ετελείωσε: και πρέπει να το πιστεύσωμεν και να ασχοληθώμεν με τα ειρηνικά μας έργα. Αυτή είναι η σπουδαιότερη υπηρεσία εξ όσων έχομεν να προσφέρωμεν εις την χώραν μας».

«Καθημερινή», 11Μαίου 1941, «Μωρίαι ανευθύνων»
«Μωρά όσο και ανεύθυνα στοιχεία προέβησαν εις τινάς εκδηλώσεις, καταφανώς αποδοκιμασθείσας εκ μέρους του παρισταμένου κοινού, υπέρ μεταφερομένων βρατανών αιχμαλώτων, οι συνοδεύοντες τους αιχμαλώτους Γερμανοί, ήταν φυσικόν να εκδηλώσουν την δυσφορίαν των δια τας εκδηλώσεις αυτάς, τας τόσον αναρμόστους»… «Θα ηθέλαμεν δε απολύτως ελικρινώς, να προσθέσωμεν ότι, ο Ελληνικός Λαός, εν τη μεγίστη πλειοψηφία, εδέχθη εις την Χώραν του του Γερμανούς, όχι ως κατακτητάς και εχθρούς, αλλά ως φίλους, φέροντες την Ειρήνην, την ασφάλειαν και την εργασίαν»(!).

Τέτοια και χειρότερα κείμενα βρίσκει κανείς άφθονα στον Τύπο της εποχής.
Αυτή ήταν η στάση των πολιτικών συγκροτημάτων του ελληνικού κεφαλαίου, στάση απολύτως αντιδραστική που αποκαλύπτει και το ποιος είναι ο πατριωτισμός του κεφαλαίου. Ζητώντας «ψυχική αποστράτευση» και συνεργασία με τις Αρχές Κατοχής, το ελληνικό κεφάλαιο ήθελε να εξασφαλίσει τη συνέχεια του καθεστώτος του και μετά τον πόλεμο.

Αυτή ήταν και η κύρια φροντίδα της κυβέρνησης Ράλλη, της τρίτης κατά σειρά κατοχικής κυβέρνησης μετά του Τσολάκογλου και του καθηγητή Λογοθετόπουλου.

Ο Βρετανός ταγματάρχης Μ. Γούντχάουζ (Κρίς), σύνδεσμος του Στρατηγείου της Μέσης Ανατολής με τους Έλληνες αντάρτες, στο βιβλίο του «Μήλον της Έριδος» έγραφε σχετικά:
«Ο τρίτος πρωθυπουργός, Ιωάννης Ράλλης, ήτο μια διάφορος περίπτωσις. Ήτο ο μόνος επαγγελματίας πολιτικός, μεταξύ των τριών. Ανέλαβε την πρωθυπουργίαν όταν ήτο ήδη σαφές ότι οι σύμμαχοι θα εκέρδιζαν τον πόλεμο. Τα αίτια, συνεπώς, που τον ώθησαν, θα πρέπει να ήσαν διάφορα από αυτά των προηγηθέντων. Φαίνεται, ότι υπελόγιζεν ότι οι σύμμαχοι θα ήταν εις αυτόν –τον Ι. Ράλλη- ευγνώμονες, εάν εκράτει την Κρατικήν μηχανήν εις κίνησιν κατά τη διάρκειαν των τελευταίων φάσεων της Κατοχής εις τρόπον ώστε κατά την επιστροφήν των να εύρουν την Ελλάδα εις μίαν κατάστασιν παθητικής τάξεως, αντί της μεταπτώσεως εις ένα χάος απ’ το οποίον μόνο οι κομμουνισταί θα είχαν να κερδίσουν. Η κυριωτέραν του πράξις, ήτο ο σχηματισμός, κατά το θέρος του 1943, των Ταγμάτων Ασφαλείας, υπό την έμπνευσιν του πρώην δικτάτορα Θ. Πάγκαλου. Και πιθανόν την σιωπηρά έγκρισιν του παλαιού επαναστάτου στρατηγού Σ. Γονατά…»
«…Ο Ράλλης απέβλεπε εις την δύναμιν αυτήν, ως μίαν γέφυραν, δια της οποίας η Ελλάς θα μετέβαινεν από Γερμανικής Κατοχής εις την Συμμαχική απελευθέρωσιν χωρίς να μεσολαβήσει χάος. Είχε την πρόθεσιν να απολαύση ό,τι καλύτερον και από τους δύο κόσμους, να δρέψει τους καρπούς της συνεργασίας εξ αμφοτέρων των πλευρών (των Γερμανών και των Συμμάχων). Ο υπολογισμός του ήτο καταπληκτικώς οξυδερκής…»

Ο Ράλλης και όλοι οι συνεργάτες των Γερμανών δεν αντιπροσώπευαν κάποιο δήθεν αντιδραστικό κομμάτι του ελληνικού κεφαλαίου. Η πολιτική του Ράλλη ήταν πολιτική του συνόλου της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών συμμάχων της.
Η κυβέρνηση Τσουδερού στο Κάιρο και οι περί αυτήν, είχαν το δικό τους τρόπο να συνεργάζονται επίσης με τις Αρχές Κατοχής. Ο Γούντχάουζ πάλι, στο ίδιο βιβλίο του, διηγείται ότι στις αρχές του Φθινόπωρου του 1943, έφτασε στην Αθήνα ο Βρετανός λοχαγός Σκοτ, της Συμμαχικής Στρατιωτικής Αποστολής, για σαμποτάζ. Αλλά αντί για σαμποτάζ, έρχεται σε επαφή με το στρατηγό Παπάγο, το δήμαρχο της Αθήνας, το Γρίβα και άλλους αντιδραστικούς και με τις γερμανικές Αρχές Κατοχής. Ο σκοπός της αποστολής Σκοτ ήταν να πετύχει κοινές ενέργειες όλων των ένοπλων δυνάμεων της αντίδρασης και των Γερμανών, εναντίον του Ε.Λ.Α.Σ.

Αυτή ήταν η στάση της αστικής τάξης. Στάση που αποδεικνύει περίτρανα τη γνωστή ρήση: το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Η πατρίδα είναι το ιδεολογικό όχημα για να εξαπατά τις λαϊκές μάζες, να τις καταπιέζει και να διώκει τους αγωνιστές πατριώτες. Σήμερα που ανοικτά πλέον θέλει να καταλύσει κάθε «πατρίδα» και έθνος, έχει εφεύρει νέα ιδεολογικά οχήματα: την «Ενωμένη Ευρώπη», τα «ανοικτά σύνορα», τον πολυπολιτισμό, τον αντιεθνικισμό κ.λπ….

_________________
Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού ΔΕΝ πρέπει ΚΑΙ να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει ο ισχυρός για τον εαυτό του!

[Ουζερί: Ο Μπελαμής]

[φιλαλήθης]

[ΓιώργοςΜ]

Φίλοι και φίλες, αν θέλατε να ακούσετε και την οπτική ενός δεξιού, πιστεύεω ότι θα μπορούσατε να ερμηνεύσετε ορισμένα θέματα με πιο ακριβή τρόπο.

1. Καταρχάς θα πρέπει να γίνει σαφές ότι το μεγάλο εκείνο κομμάτι του ελληνικού λαού που στήριζε ΕΑΜ-ΕΛΑΣ κατά την Κατοχή, δεν είχε κατά νουν ότι στήριζε μια οργάνωση ελεγχόμενη από το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ ενσυνειδήτως ΠΑΡΑΠΛΑΝΟΥΣΕ τον ελληνικό λαό με το να μην αποκαλύπτει την πραγματική ιδεολογική ταυτότητα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Το έκανε αυτό βέβαια για να διευκολύνει την απόκτηση οπαδών. Ο ελληνικός λαός στην μεγάλη του πλειονότητα απέρριπτε και απορρίπτει μέχρι σήμερα τον κομμουνισμό. Δεν ενδιαφέρουν εδώ οι λόγοι, ενδιαφέρει μόνον να τεθεί στην προβληματική της συζήτησης το γεγονός ότι οι περισσότεροι που ακολούθησαν τον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στην κατοχή τον εγκατέλειψαν στη συνέχεια (πριν και μετά τον εμφύλιο), όταν αποκαλύφθηκε η κομμουνιστική του ταυτότητα.

2. Έχει συνηθίσει η ελληνική Αριστερά να καταγγέλει την ξενοδουλεία των αστών της εποχής εκείνης στην Αγγλία. Όμως παραβλέπει την όμοια και χειρότερη ξενοδουλεία του ΚΚΕ στο Σοβιετικό παράγοντα. Η ξενοδουλεία των αστών ήταν άποτέλεσμα της ιδεολογικής αδυναμίας της αστικής τάξης, ενώ η ξενοδουλεία του ΚΚΕ ήταν οργανωμένη και στοχευμένη και αποτελούσε μάλιστα και την αιτία της τότε ιδεολογικής ισχύος της. Από την άποψη αυτή, η σοβιετική ξενοδουλεία του ΚΚΕ ήταν πολύ χειρότερη από την αγγλική (και εν συνεχεία, μετά το 1947, αμερικανική) ξενοδουλεία της αστικής τάξης.

3. Δεν είδα καμία αναφορά στη συμφωνία της Τεχεράνης. Ο Στάλιν "έδωσε" την Ελλάδα στον Στάλιν στη διάσκεψη της Τεχεράνης, ήδη από το φθινόπωρο του 1943. Για αυτό και ο Σοβιετικός στρατός έφθασε λίγο αργότερο μέχρι τα ελληνο-βουλγαρικά σύνορα και σταμάτησε εκεί.

4. Παραβλέπεται το γεγονός ότι οι Άγγλοι ήταν αυτοί που εξόπλισαν τον ΕΛΑΣ. Μέχρι και το 1943, τον ΕΛΑΣ τον εξόπλιζαν οι Άγγλοι, αδικώντας μάλιστα καταφανώς τις δεξιές και κεντρώες οργανώσεις. Ο Χ. Ζαλοκώστας (το βιβλίο του οποίου "το Χρονικό της Σκλαβιάς" πρέπει να το διαβάσει ο κάθε Έλληνας, δεξιός ή αριστερός, επειδή δείχνει την οπτική και τη σοβαρή μαρτυρία ενός μη δωσίλογου δεξιού για την Κατοχή, πέρα από τα τετριμμένα που έχουμε συνηθίσει να ακούμε) αναφέρει μια πολύ σημαντική συνομιλία του με τον Μαρκεζίνη (γνωστό αγγλόφιλο), όπου προσπαθεί ο ίδιος να ερμηνεύσει γιατί οι Άγγλοι εξοπλίζουν τον ΕΛΑΣ και όχι τις δεξιές οργανώσεις. Κάνει μια πολύ σημαντική επισήμανση. Λέει κάπου "εμένα μου είπαν [δεν κατονομάζει την πηγή] ότι οι Άγγλοι εξοπλίζουν τον ΕΛΑΣ γιατί δεν θα έχει εδαφικές απαιτήσεις μετά την απελευθέρωση". Η απάντηση του κάργα Αγγλόφιλου Μαρκεζίνη είναι "ίσως". Ήταν κάτι που το έβλεπαν τότε οι δέξιοι, (αν και ίσως να μην είχαν αυτό που θα λέγαμε "έγκυρες" αποδείξεις) όμως βέβαια αναγκάστηκαν να το "ξεχάσουν" όταν ο αγγλικός παράγοντας βοήθησε αποφασιστικά στη μετακατοχική νίκη τους έναντι των κομμουνιστών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.

5. Δεν πρέπει ο ΕΔΕΣ, ο Ψαρρός και άλλοι να κατατάσσονται στις δεξιές δυνάμεις άνευ ετέρου. Και ο Ζέρβας και ο Ψαρρός ήταν κεντρώοι, που έθεταν ευθέως πολιτειακό ζήτημα για μετά την απελευθέρωση. Όπως και όλοι οι πολιτικοί (βενιζελικοί και βασιλικοί, με μόνη εξαίρεση τον Κωνσταντίνο Τσαλδάρη), που δεν μπορούσαν να συγχωρήσουν στο Γεώργιο τη δικτατορία Μεταξά. Αντιθέτως, οι πραγματικά δεξιές οργανώσεις (αυτές που ξεπήδησαν από την αυθόρμητη διάθεση αντίστασης του λαού) δεν έθεταν πολιτειακό ζήτημα, όπως και το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού που, θα πρέπει να πούμε την αλήθεια, λάτρεψε το Μεταξά και τη διακυβέρνησή του. Ας μην επεκταθούμε σε τι και γιατί, είναι ένα αντικειμενικό γεγονός ότι αυτό συνέβη. Δεν ήταν άλλωστε τυχαίο ότι ο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ονόμασε την οργάνωση νεολαίας του "ΕΠΟΝ". Ήθελε να πάρει κάτι από την αίγλη της ΕΟΝ.

6. Τον Οκτώβριο, αλλά και τον Δεκέμβριο του 1944, Στάλιν και Άγγλοι πολεμούσαν ακόμη μαζί κατά του Χιτλερικού θηρίου, που δεν είχε ακόμη καμφθεί. Ήταν ακόμη αδιανόητο για το ΚΚΕ να πάει κόντρα στην επιθυμία των Άγγλων, όταν μάλιστα ο Στάλιν το είχε ήδη αφήσει de facto ξεκρέμαστο. Το Δεκέμβριο ο Στάλιν φέρθηκε πολύ πονηρά. Αφενός τήρησε με απόλυτη ακρίβεια και εντιμότητα τη συμφωνία του με τους Άγγλους ότι δεν θα βάλει χέρι στην Ελλάδα, αφήνοντας πολιτικά και στρατιωτικά ΤΕΛΕΙΩΣ αβοήθητο το μαχόμενο στην Αθήνα ΚΚΕ, αφετέρου όμως περίμενε ΜΗΠΩΣ και κερδίσει από μόνο του το ΚΚΕ τα Δεκεμβριανά και μπορέσει έτσι να βάλει χέρι στην Ελλάδα, χωρίς καθόλου να παραβιάσει τη συμφωνία του με τους Άγγλους, μήπως δηλαδή αναγκαστούν τελικά οι Άγγλοι εκ των πραγμάτων να εγκαταλείψουν την Ελλάδα. Για αυτό, τι έκανε; ΔΕΝ ΕΙΠΕ στο ΚΚΕ ότι υπήρχε ήδη συμφωνία με τους Άγγλους, ώστε να το αφήσει να βγάλει το φίδι από την τρύπα, αν μπορέσει να το βγάλει. Το ΚΚΕ όμως δεν μπορεί να μην δεν έβλεπε ότι δεν είχε ενεργή υποστήριξη από τον Στάλιν. Ήταν λοιπόν απολύτως λογικό το ΚΚΕ να μην έχει καθόλου τσαμπουκά απέναντι στους Άγγλους, που ήταν άλλωστε ακόμη ενεργά σύμμαχοι με τον Στάλιν και, τυπικώς τουλάχιστον, ήταν και οι αρχηγοί του αντικατοχικού αγώνα. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για παιχνίδι, για παγίδα που έστησε ο Στάλιν στο ΚΚΕ, μπας και κερδίσει την Ελλάδα στο δικό του μπλοκ στην επερχόμενη Γιάλτα, κατά αναθεώρηση της Τεχεράνης.

7. Ο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ πολέμησε από την αρχή τις δεξιές, αργότερα και τις κεντρώες οργανώσεις. Όχι μόνον πολιτικά, αλλά και στρατιωτικά. Βλέπω να κατηγορούνται οργανώσεις όπως η Χ, που πολέμησαν τον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, αλλά να μην κατηγορείται ο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ για την τεράστια και οργανωμένη επιχείρηση εξολόθρευσης κάθε μορφής αντίστασης, πλην του ίδιου του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Η μεγάλη απήχηση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ οφειλόταν στο ότι ο ΕΛΑΣ, με την πρόθυμη αρχική υποστήριξη των Άγγλων, δεν άφησε να αναπτυχθεί καμία άλλη οργάνωση στην ελληνική επικράτεια. Μπόρεσε στο τέλος να του αντισταθεί μόνον ο παμπόνηρος Ζέρβας. Στο πλαίσιο αυτό, ο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ μετήλθε πλήθος εγκλημάτων. Έβλεπε π.χ. ότι κάποιο μοναστήρι δεν του έκανε τα χατήρια γιατί είχε καταλάβει ότι ήταν κομμουνιστικό ή γιατί δεν συμφωνούσε με τις μεθόδους του ή απλώς γιατί επέμενε να βοηθά ισότιμα και άλλες οργανώσεις. Τι έκανε τότε; Πήγαινε τάχα για φιλοξενία, έκρυβε πυρομαχικά, και μετά έστελνε με κάποιο τρόπο μήνυμα στους Γερμανους ότι στο τάδε μοναστήρι υπάρχουν όπλα. Πήγαιναν τότε οι Γερμανοί και έκαιγαν το μοναστήρι. Έβλεπαν ότι στο τάδε χωριό δεν μπορούσαν να αποκτήσουν κομματικό (δηλαδή: κομμουνιστικό) έρεισμα. Έμπαιναν και "απελευθέρωναν" το χωριό, σκοτώνοντας κάνα-δυο Γερμανούς και μετά έφευγαν αφήνοντας το χωριό στο εκδικητικό έλεος των Γερμανών, που έρχονταν και κατέσφαζαν μετά τους κατοίκους και έκαιγαν το χωριό. Η ελληνική ύπαιρθος βοά ακόμη και σήμερα για τις προβοκατόρικες αυτές ενέργειες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.

9. Μέρος της ελληνικής αστικής τάξης, νιώθοντας την ανάσα του ΚΚΕ, απευθύνθηκε στο Γερμανό κατακτητή για βοήθεια. Έτσι δημιουργήθηκαν τα δωσίλογα Τάγματα Ασφαλείας. Άλλοι όμως (μαζί και η πλειονότητα των Ελλήνων δεξιών) δεν τους πήγε η συνείδηση να συνεργασθούν με τον κατακτητή και προσπαθούσαν είτε να κατευνάσουν το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΚΚΕ, είτε να αντισταθούν με ό,τι μέσα διέθεταν. Η πιο ενεργή αντίδραση κατά του ΚΚΕ ήταν αυτή της οργάνωσης Χι. Ο Γρίβας πολέμησε ανοικτά τον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ήδη από την κατοχή. ΔΕΝ ΣΥΝΕΡΓΑΣΘΗΚΕ όμως με τον κατακτητή και αυτό τον διαφοροποιεί από τα δωσίλογα τάγματα ασφαλείας. Η συνεργασία Γρίβα με Γερμανούς αποτελεί κατασκευασμένη συκοφαντία του ΚΚΕ, από την οποία ελπίζω να δικαιωθεί κάποτε στη συνείδηση της ελληνικής Αριστεράς ο μεγάλος αυτός αντι-ιμπεριαλιστής αγωνιστής της Κύπρου. Ο Γρίβας είχε απλώς την πολιτική διορατικότητα να δει την επερχόμενη σύγκρουση για τον μετακατοχικό έλεγχο της Ελλάδας και να κάνει ήδη από την κατοχή αυτό που όλη η ελληνική αστική τάξη αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να κάνει από την απελευθέρωση και μετά. Αν θέλετε να κατηγορήσετε τον Γρίβα, κατηγορήστε τον για ό,τι μπορείτε (ως Αριστερά) να κατηγορήσετε την υπόλοιπη ελληνική αστική τάξη για τον εμφύλιο. Αυτό που έκανε περισσότερο από τις λοιπές δεξιές οργανώσεις ο Γρίβας ήταν να σπάσει την κατοχική "ομερτά" της τότε αντιστασιακής δεξιάς "δεν χύνουμε ελληνικό αίμα". Πολέμησε οργανωμένα και, χάρη στην στρατιωτική-ανταρτική του ιδιοφυΐα, επιτυχημένα στον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ μέσα στην Αθήνα. Η διατήρηση του ελέγχου της Αθήνας από τα κυβερνητικά-αγγλικά στρατεύματα αποτελεί σε μεγάλο βαθμό έργο Γρίβα. Λογικό είναι να τον μισεί το ΚΚΕ για αυτό και να κατασκευάσει ολόκληρη συκοφαντική εκστρατεία εναντίον του, αλλά δεν συνεργάσθηκε με τον Γερμανό. Δεν μπορεί να κατηγορηθεί περισσότερο από τον ίδιο τον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που χτύπησε πρώτος άλλα ελληνικά ανταρτικά σώματα.

10. Η εγκατάλειψη του ΚΚΕ από τον Στάλιν οδήγησε, πέρα από την ήττα των Δεκεμβριανών (που οφείλεται όχι στον Σκόμπι, αλλά στον ηρωισμό των χωροφυλάκων του Μακρυγιάννη), στην αποδοχή της Βάρκιζας, μια συμφωνία εντελώς ανεξήγητη και ασύμβατη με την τότε στρατιωτική ισορροπία, που εξακολουθούσε να είναι συντριπτική υπέρ του ΚΚΕ. Οι Άγγλοι και οι ελληνικές αστικές κυβερνήσεις πάτησαν πάνω στα όσα τους έδωσε η Βάρκζα για πάρουν ακόμη περισσότερα στη συνέχεια. Όταν το ΚΚΕ είδε τι έγινε και κατάλαβε πόσο κορόιδο πιάστηκε στη Βάρκιζα, είχε ως μόνη διέξοδο για να σώσει την καταπληγωμένη τιμή του τον "δεύτερο γύρο". Ο "δεύτερος γύρος" έγινε για την τιμή του ΚΚΕ και μόνον. Ήταν ένας αγώνας που ήξερε από την αρχή η ηγεσία του ότι δεν έχει καμιά ελπίδα να κερδίσει και ήξερε, επίσης, ότι είχε χάσει και το λαϊκό έρεισμα που είχε αρχικά υπό το προσωπείο που δημιούργησε ο θρύλος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Το ΚΚΕ αιμοτοκύλισε την Ελλάδα εν γνώσει του ότι δεν έχει ελπίδα να κερδίσει τον αγώνα αυτόν. Αυτό αποτελεί για μένα το μεγαλύτερο έγκλημα και για αυτό καταλογίζω τον εμφύλιο ως καθαρή ευθύνη του ΚΚΕ και όχι των αστικών δυνάμεων. Η μόνη ελπίδα του ΚΚΕ για στρατιωτική υποστήριξη, μετά την καθαρή εγκατάλειψη από τον Στάλιν, ήταν ο Τίτο, στον οποίο αναγκάσθηκε να υποσχεθεί τη Μακεδονία ως αντάλλαγμα. Αυτό ήταν και το δεύτερο μεγάλο έγκλημα του ΚΚΕ. Έγινε απευθείας όργανο ξένων εχθρικών δυνάμεων (του Τίτο). Για αυτό και δεν έχει, κατά τη γνώμη μου, ηθικό έρεισμα σήμερα η Αριστερά να ομιλεί για την (επίσης υπαρκτή) ξενοδουλεία της αστικής τάξης, διότι το ίδιο το ΚΚΕ ήταν τότε το ίδιο και ακόμη περισσότερο ξενόδουλο από τους αστούς.

Ελπίζω φίλες και φίλοι να μην σας εκνεύρισα υπερβολικά με αυτά που έγραψα. Όμως τα περισσότερα (με την εξαίρεση των όσων γράφω για τη Χι), είναι γεγονότα που δεν τα αμφισβητεί ούτε η Αριστερά, νομίζω. Για αυτό και νομίζω ότι πρέπει να τα λάβετε και αυτά υπόψη σας στους προβληματισμούς σας για τον εμφύλιο. Να μην τον έχετε ως μπαϊράκι αγώνα και αποτυχία δικαίωσης, αλλά ως συμμετοχή, αθέλητη για το λαό που ακολούθησε, ηθελημένη όμως για την ηγεσία, σε ένα σχέδιο ξένων δυνάμεων (ΕΣΣΔ και Γιουγκοσλαβίας) κατά της Ελλάδος. Για αυτό και δικαιολογείται, κατά τη γνώμη μου, και ο όρος "συμμοριτοπόλεμος". Ένας όρος που πρέπει να ερμηνευθεί όχι με όρους πολιτικούς-διχαστικούς, αλλά με όρους ιστορικούς, επειδή καταδεικνύει εύγλωττα την ευθύνη του ΚΚΕ για το εμφύλιο αιματοκύλισμα, μια ευθύνη που είναι ιστορική ανάγκη έναντι του ελληνικού έθνους να την αποδεχθεί. Γιατί δεν ήταν αυθόρμητη λαϊκή επάνασταση ο εμφύλιος. Ήταν οργανωμένη επιχείρηση κατάληψης της εξουσίας (τα Δεκεμβριανά και ό,τι προηγήθηκε) και απελπισμένη απόπειρα διάσωσης της τιμής του ΚΚΕ (το 1946-49), που κατέληξε να είναι ευθέως ξενοκίνητη (Τιτοϊκή) επίθεση κατά της χώρας.

Αυτά από εμένα. Αναμένω τον αντίλογό σας.

[Ροβεσπιέρος]

Αγαπητέ Γιώργο Μ
Μπορεί να διαφωνούμε, αλλά εκτιμούμε τους αυθεντικούς πολιτικά ανθρώπους. Αυτούς που δεν κρύβουν τα ιδεολογικά και πολιτικά τους «πιστεύω».
Αυτοί που παρουσιάζονται με διαφορετικά προσωπεία και κατά κανόνα προκλητικά μας προκαλούν αηδία.
Ενδιαφέρουσες οι απόψεις σου. Θα τις μελετήσουμε προσεκτικά και ΜΕΤΑ τις εκλογές (τώρα έχουμε άλλες προτεραιότητες, να φράξουμε το δρόμο στην πατριδοκαπηλία που διαιρεί και γελοιοποιεί τον πατριωτισμό), θα απαντήσουμε.
Να είσαι καλά
_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)