ΠΑΣΟΚ και Ευ. Βενιζέλος

[Σουλιώτης]

Παρατηρώντας τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ εκπλήσσεται κανείς βλέποντας με πόση ενεργητικότητα συντάσσονται στο πλευρό του Γ. Παπανδρέου σημαντικοί άνθρωποι που βρίσκονταν στο πλευρό του χαρισματικού πατέρα του, διαμορφώνοντας σιγά σιγά ένα κλίμα που τείνει να ανατρέψει την αρχική δυναμική του Ευ. Βενιζέλου.

Και εκπλήσσεται, διότι αντιλαμβάνεται ότι τα κριτήρια, με τα οποία διαμορφώνεται η προτίμηση προς τον Γ. Παπανδρέου δεν είναι κριτήρια θέσεων (πρόκειται για πολιτικό με θέσεις εκ διαμέτρου αντίθετες από αυτές του πατέρα του), δεν είναι κριτήρια προσωπικών ικανοτήτων (πρόκειται για πολιτικό που απέτυχε στην καθημερινή διαχείριση του κόμματός του), δεν είναι κριτήρια αίγλης και επιρροής στο εκλογικό σώμα (βρέθηκε σταθερά πολύ πίσω σε όλες τις δημοσκοπήσεις σε σχέση με τον αντίπαλό του, Κ. Καραμανλή), δεν είναι κριτήρια ταύτισης, εν τέλει, πολιτικής, αλλά κριτήρια που συμπυκνώνονται στο εξής ένα: ότι πρόκειται για τον γιο του Ανδρέα Παπανδρέου! Σκέψη που οδηγεί σε προβληματισμό σχετικά με το ποια σκοπιμότητα μπορεί να είχε, υπό αυτές τις συνθήκες, η κατάργηση του κληρονομικού μονάρχη από τη θέση του επικεφαλής του κράτους, η οποία κατάργηση, μάλιστα, απετέλεσε την ύψιστη ιστορική δικαίωση για την παράταξη του ΠΑΣΟΚ, που έλκει την καταγωγή της από το κόμμα Φιλελευθέρων του Ελ. Βενιζέλου.

Αντιπαρατηρώντας όμως από την πλευρά του κ. Ευ. Βενιζέλου, ίσως μπορεί κανείς να βρει απάντηση στο αμείλικτο αυτό “γιατί” που ταλανίζει τον Έλληνα πολίτη, ανεξάρτητα από την πολιτική του τοποθέτηση: Τον κ. Βενιζέλο στηρίζουν όλες οι δυνάμεις εκείνες που έστησαν τη μεγαλύτερη πολιτική και οικονομική απάτη της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, την εκσυγχρονιστική απάτη. Δεν είναι της ώρας να αναλύσουμε, για ποιο λόγο είναι απολύτως εσφαλμένη η κατά κόρον ακουγόμενη τοποθέτηση των ημερών ότι “τιμούμε το τεράστιο έργο που συνετελέσθη για τη χώρα επί των ημερών των κυβερνήσεων Σημίτη”. Εν περιλήψει, μόνον, θα πρέπει να αναφερθεί ότι μεγάλο μέρος των έργων είχαν ήδη δρομολογηθεί επί κυβερνήσεως Κ. Μητσοτάκη και ότι άλλο μεγάλο μέρος των έργων σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε στην κυριολεξία “στο πόδι” ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων, τους οποίους κέρδισε για την Ελλάδα μια ιδιώτις, η κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου, και για τους οποίους η κυβερνητική συμμορία των εκσυγχρονιστών μέχρι το έτος 2000 δεν κατάφερε να κάνει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ, πριν ξανακαλέσει την κυρία Αγγελοπούλου και της παραδώσει δικτατορικές, στην κυριολεξία, εξουσίες, για το σχεδιασμό και την εκτέλεση των αναγκαίων έργων. Και πάλι προλάβαμε τελευταία στιγμή, με τη νύχτα της 12ης προς την 13η Αυγούστου 2004 να βλέπει να αποχωρούν οι τελευταίοι εργάτες! Για το τι ήταν αυτό το “έργο”, ας σκεφθούμε μόνον τη ρήση κορυφαίου εκσυγχρονιστικού στελέχους, που προσπάθησε να απαξιώσει τις νεοδημοκρατικές προσπάθειες της τελευταίας στιγμής με τη ρήση ότι “όταν άλλαξε η κυβέρνηση το Μάρτιο, το 80% των έργων ήταν έτοιμο”. Οποίο θράσος! Τα έκαναν όλα κακήν κακώς και περηφανεύονται κιόλας!

Αφήνοντας την οικονομική εκσυγχρονιστική απάτη κατά μέρος, ας έλθουμε στο κυριότερο διακύβευμα αυτής της αναμέτρησης. Αφορμή για τη συγγραφή του παρόντος στάθηκε η χθεσινή επίσκεψη Κλίντον στον κ. Γ. Παπανδρέου, σε καθόλου τυχαία, βέβαια, χρονική στιγμή, και η χαρά των Γιωργοπαπανδρεϊκών για το ότι ο εκλεκτός τους έχει διεθνείς σχέσεις, ενώ ο αντίπαλός τους υστερεί στον τομέα αυτόν. Αναρωτήθηκα σε ποιους απευθύνονται: Στους κατοίκους και πολίτες αυτής της χώρας; Γιατί, αν απευθύνονταν σε κατοίκους και πολίτες αυτής της χώρας θα πρέπει να προβληματισθούν σοβαρά για το εξής: Άραγε ο εκλεκτός τους χρησιμοποίησε τις υψηλές διεθνείς του διασυνδέσεις για το καλό αυτής της χώρας, ή, αντιθέτως, για να προωθήσει τα συμφέροντα ξένων δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας; Η απάντηση, νομίζω, ότι είναι προφανής στον καθένα, όποιον τουλάχιστον σκέπτεται στοιχειωδώς εθνικά: Ουδέποτε χρησιμοποίησε ο κ. Παπανδρέου τις διεθνείς του διασυνδέσεις για το καλό της χώρας, παρά μόνον ξεπούλησε παντού και πάντοτε τα δικά μας συμφέροντα, προκειμένου να καθίσταται φυσιολογικά φυσιολογικότατα προνομιακός συνομιλητής των ξένων. Πώς να μην τον συμπαθούν μετά, όταν παγίως υιοθετεί αυτό που συμφέρει σε αυτούς και όχι αυτό που συμφέρει στον Ελληνισμό;! Και όταν οι αντεθνικές αυτές θέσεις του απλώνονται από το σχέδιο Ανάν μέχρι το πρώην (προς το παρόν…) βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού;

Το πλέον παράδοξο σε αυτή την ιστορία είναι ότι με τον κ. Γ. Παπανδρέου συντάσσεται το σύνολο σχεδόν του λεγόμενου “πατριωτικού ΠΑΣΟΚ” ενώ, αντιθέτως, όλη σχεδόν η εκσυγχρονιστική συμμορία συντάσσεται με τον κ. Βενιζέλο, τη στιγμή που ο τελευταίος διαφοροποιήθηκε διακριτικά στο σύνολο σχεδόν των κρισίμων για τον Ελληνισμό ζητημάτων που ξεπούλησε με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο το ΠΑΣΟΚ του εκσυγχρονισμού, με κορυφαίες τις θέσεις του για το θρήσκευμα στις ταυτότητες και το σχέδιο Ανάν. Αν και η στάση του αυτή επικρίνεται σήμερα από ορισμένους ως “καιροσκοπική”, δεν μπορεί πάντως παρά να σημειώσει κανείς ότι οι θέσεις του διατυπώθηκαν σε καιρούς ιδεολογικής παντοκρατορίας του εκσυγχρονισμού. Υπέρ του κ. Βενιζέλου πρέπει, άλλωστε, να λειτουργήσει και η συνεπής υποστήριξή του στο πρόσωπο του Ανδρέα Παπανδρέου, όταν ο υιός του και επωφελούμενος σήμερα από την πατρική αυτή σχέση τον εγκατέλειπε αβοήθητο στην κρισιμότερη στιγμή της πολιτικής του διαδρομής.

Είναι άραγε η χώρα τελικά δέσμια ενός παράδοξου συστήματος δυαδικής ή τριαδικής μοναρχίας, όπου θα εναλλάσσονται σήμερα και στο μέλλον με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο οι γόνοι ορισμένων δυναστειών; Μιλούν σήμερα στο ΠΑΣΟΚ για την ανάγκη συζήτησης πολιτικής. Ποιας πολιτικής; Αφού η πολιτική καθίσταται δέσμια της κληρονομικής διαδοχής. Αφού όσοι θα είχαν κάθε λόγο να εγκαταλείψουν τον Γ. Παπανδρέου και να στηρίξουν έναν πολιτικό που αποδεδειγμένα έχει στηρίξει πατριωτικότερες θέσεις σε καιρούς πολιτικής παντοδυναμίας του εκσυγχρονισμού και μπορεί, ενδεχομένως, να ξαναφέρει το ΠΑΣΟΚ σε θέσεις πατριωτικότερες, στηρίζουν τον Γ. Παπανδρέου και όχι τον Ευ. Βενιζέλο! Ενώ, αντιθέτως, όσοι θα είχαν κάθε λόγο να στηρίζουν Γ. Παπανδρέου, σαρξ εκ της σαρκός της λαίλαπας του εκσυγχρονισμού, στηρίζουν σήμερα Β. Βενιζέλο! Η στάση αυτή των παπανδρεϊκών δεν μπορεί να στηρίζεται μόνον στην (πάντως, δικαιολογημένη) αντιπάθειά τους για το Σημίτη και το Σημιτισμό.

Πώς φθάσαμε άραγε σε αυτό το σημείο; Πώς φθάσαμε σε αυτή τη σχιζοφρενική κατάσταση; Πώς φθάσαμε στο σημείο άνθρωποι πραγματικοί πατριώτες να στηρίζουν έναν άνθρωπο που αποδεδειγμένα στηρίζει το διεθνές τζετ σετ της Νέας Τάξης, επιφανέστατος εκπρόσωπος της οποίας συνέφαγε μαζί του (το επαναλαμβάνω με κίνδυνο να γίνω βαρετός) σε ένδειξη στήριξης, χθες βράδυ; Οφείλω να ομολογήσω ότι το δείπνο αυτό με έφερε στα σύγκαλά μου και μου θύμισε ποιο είναι το πραγματικό διακύβευμα πίσω από την επανεκλογή του Γ. Α. Παπανδρέου. Είναι εθνική ανάγκη, ο άνθρωπος αυτός να εκλείψει από την πολιτική σκηνή. Μπορεί να είναι ευγενής, μπορεί να έχει ήθος, αλλά αποτελεί όργανο στήριξης ξένων συμφερόντων για τη χώρα μας. Πρέπει αυτός ο άνθρωπος να μην γίνει πρωθυπουργός. Είναι εθνική ανάγκη. Με το Λαμπράκη και το Μπόμπολα θα τα κανονίσουμε στην πορεία. Άλλωστε, το χτύπημα που ήδη δέχθηκαν στο μεσοδιάστημα από τις 16 Σεπτεμβρίου, όταν απέτυχαν εμφανώς να ελέγξουν τις εξελίξεις, είναι ήδη πολύ μεγάλο. Δεν θα συνέλθουν εύκολα από αυτό. Είναι καθήκον του “όλου ΠΑΣΟΚ” να παραμείνει σε πνεύμα πολιτικής, σε πνεύμα δημοκρατίας, και να αποκαθηλώσει τον Διάδοχο, ανακαλύπτοντας εκ νέου την πολιτική και γενόμενο εκ νέου ένα κόμμα πατριωτικό, για το οποίο η απόρριψη των νεοταξικών σχεδίων θα ξαναπεράσει στη σφαίρα του αυτονοήτου.