Ομοφωνία...ΣΙΩΠΗΣ!!!

[Παντελής]

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ- σημερινός "Ριζοσπάστης".


Συμφωνία της Μαδρίτης


Τέτοια εκκωφαντική... σιωπή, σπανίζει.

Η συνέντευξη του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας στην «Καθημερινή» την περασμένη Κυριακή (που παραχωρήθηκε ανήμερα της επίσκεψης του κ. Καραμανλή στον Ερντογάν και στην οποία ο Γκιούλ δήλωσε ότι η Τουρκία διεκδικεί τα «νόμιμα και ζωτικά της συμφέροντα» στο Αιγαίο),... εξαφανίστηκε!

Ειδικά η αναφορά του ότι αυτά τα «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα» της Αγκυρας στο Αιγαίο απορρέουν από τη συμφωνία που υπέγραψαν στη Μαδρίτη οι Σημίτης - Πάγκαλος, κυριολεκτικά ...θάφτηκε από τα εγχώρια ηλεκτρονικά ΜΜΕ.

Τα κόμματα του κυρίαρχου δόγματος περί «εξευρωπαϊσμού» της Τουρκίας έκαναν ότι δεν άκουσαν.

Γιατί άραγε;...

*

Η απάντηση έχει να κάνει με το γεγονός ότι δε μιλά εκείνος (και για εκείνα τα θέματα) που έχει λερωμένη τη φωλιά του. Το ΠΑΣΟΚ που υπέγραψε εκείνη τη συμφωνία, η ΝΔ που ως αντιπολίτευση τήρησε μια εφεκτική στάση απέναντί της, ο ΣΥΝ που έσπευσε τότε να τη χαιρετίσει, λογικό είναι να θέλουν να ξεχαστεί η κοντόθωρη (τουλάχιστον) στάση τους και το αδιέξοδο των πολιτικών τους επιλογών.

Οσο για τα ΜΜΕ, ενταγμένα στο κυρίαρχο σύστημα εξουσίας, αφ' ενός δεν έχουν κανένα λόγο να αναφέρονται σε ζητήματα που πλήττουν το πολιτικό σύστημα, αφ' ετέρου αν μιλήσουν τότε θα πρέπει να αναφερθούν και στη δική τους στάση απέναντι στη συμφωνία της Μαδρίτης. Θα ήταν από μέρους τους λάθος επιλογή. Αλλωστε, δεν έχουν περάσει δα και πολλά χρόνια, για να έχει ξεχαστεί ο ρόλος που έπαιξαν τα «παπαγαλάκια» και σε εκείνη την περίπτωση.

*

Μπροστά σε αυτήν την άκρα του τάφου σιωπή, το μόνο που απομένει είναι να θυμίσουμε εμείς τι ακριβώς έλεγε εκείνη η συμφωνία, σε τι συνθήκες υπογράφτηκε, σε τι δεσμεύει την Ελλάδα, αλλά και τι είχαν προβλέψει οι ...«Λακεδαιμόνιοι» (όπως αποκαλούσαν το ΚΚΕ οι «παπαγάλοι»), όταν ο Πάγκαλος έβαζε την υπογραφή του κάτω από τη συμφωνία.

*

Στις 8 Ιούλη 1997, λοιπόν, άρχισε η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη. Στο περιθώριο της Συνόδου και με την επίβλεψη της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μαντλίν Ολμπράιτ, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κ. Σημίτης και ο Πρόεδρος της Τουρκίας Σ. Ντεμιρέλ, περιστοιχιζόμενοι από τους υπουργούς Εξωτερικών Πάγκαλο και Τζεμ, υπογράφουν συμφωνία με σκοπό «τη μείωση της έντασης στο Αιγαίο και την απομάκρυνση του κινδύνου σύρραξης ανάμεσα στις δύο χώρες». Η συμφωνία έμεινε στην ιστορία ως «Συμφωνία της Μαδρίτης».

Στη συμφωνία αναφέρεται ότι:

«Και οι δύο χώρες θα αναλάβουν προσπάθεια να προωθήσουν διμερείς σχέσεις, που θα βασίζονται σε:

* Αμοιβαία δέσμευση για την ειρήνη, την ασφάλεια και τη συνεχή ανάπτυξη σχέσεων καλής γειτονίας.
* Σεβασμό της κυριαρχίας της κάθε χώρας.
* Σεβασμό των Αρχών του Διεθνούς Δικαίου και των Διεθνών Συνθηκών.
* Σεβασμό στα νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία τους.
* Δέσμευση αποφυγής μονομερών ενεργειών στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού και της επιθυμίας, ώστε να αποτραπούν συγκρούσεις οφειλόμενες σε παρεξήγηση, και
* δέσμευση διευθέτησης των διαφορών τους με ειρηνικά μέσα, στη βάση αμοιβαίας συναίνεσης και χωρίς τη χρήση βίας ή την απειλή βίας».

Είναι ακριβώς η τρίτη παράγραφος εκείνης της συμφωνίας, την οποία επικαλείται σήμερα η Τουρκία, για να «νομιμοποιήσει» τις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο...

*

Η συμφωνία των Σημίτη - Πάγκαλου που έγινε δεκτή στην Αθήνα με τίτλους όπως «ΗΡΕΜΑ ΝΕΡΑ στο Αιγαίο έβγαλε η Μαδρίτη» («Νέα», 9/7/1997), αντιμετωπίστηκε τότε από το ΚΚΕ με την ακόλουθη ανακοίνωση από το Γραφείο Τύπου του Κόμματος:

«Το κείμενο που υπογράφτηκε από τους Κ. Σημίτη - Σ. Ντεμιρέλ δεν προσφέρεται για θριαμβολογίες. Αντίθετα, γεννά σοβαρές ανησυχίες, γιατί:

1. (...) το κοινό ανακοινωθέν δεν έγινε για να επιλύσει τα προβλήματα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αλλά για να προωθήσει τα σχέδια της "νέας τάξης πραγμάτων", ειδικότερα την αμερικανοποίηση του Αιγαίου, την ενίσχυση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στην περιοχή.

2. Στο κοινό ανακοινωθέν περιέχονται διακηρύξεις περί σεβασμού των Διεθνών Συνθηκών, του Διεθνούς Δικαίου κλπ., ταυτόχρονα όμως υπάρχουν σημεία, τα οποία η τουρκική πλευρά μπορεί να ερμηνεύσει όπως θέλει, π.χ. η διάταξη του κειμένου περί "ζωτικών συμφερόντων και ενδιαφερόντων της κάθε χώρας στο Αιγαίο".

3. Τα παραπάνω διφορούμενα στοιχεία μπορούν να ανοίξουν το δρόμο ενός διαλόγου "μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης", ο οποίος, στα πλαίσια του γνωστού αμερικανικού σχεδίου, εξυπηρετεί και τις επεκτατικές επιδιώξεις της τουρκικής κυβέρνησης».

*

Αυτά έλεγε το ΚΚΕ για τη συμφωνία της Μαδρίτης των Σημίτη - Πάγκαλου. Εχουν, νομίζετε, κανένα λόγο τα ΜΜΕ (και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο) να υπενθυμίζουν τι έλεγαν οι άλλοι;...


ΣΗΜΕΙΩΣΗ: το "κενό" της ΣΙΩΠΗΣ το καλύπτουν με κοκκορομαχίες άθλιας σκανδαλολογίας ή για το πότε θα γίνουν οι εκλογές!!!
ΔΗΛΑΔΗ με το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΤΙΠΟΤΑ και με τη βάναυση προσβολή της νοημοσύνης μας.

[φιλαλήθης]

Άκρα σιωπή-έλλειψη, ασάφεια, αλλά και φαντασιακά σημαινόμενα του πολιτικού λόγου!

Δυστυχώς, αυτή η άκρα σιωπή επικρατεί πολλές φορές... Οι λόγοι είναι προφανείς.

Από την άλλη υπάρχει και μία φοβερή ασάφεια. Όσοι έχουμε παρακολουθήσει τον κ.Καραμανλή π.χ. να αγορεύει, παρατηρούμε, ότι αυτά που λέει είναι τόσο πολύσημα, λες και βγήκαν από τα γραπτά κάποιου συμβολιστή/ υπερρεαλιστή ποιητή ή από την στιχουργική κάποιου "έντεχνου" τραγουδοποιού!... Οι "μεταρρυθμίσεις", που είναι "αναγκαίες" , ο "μεσαίος χώρος"(τρέχα γύρευε, που λέει κι ο λαός μας), η "σταθερότητα", η "ανάπτυξη", ιδίως δε η κατακρεουργημένη εκ των δημαγωγών "βιώσιμη ανάπτυξη", αποστροφές όπως αυτή:

«Βρισκόμαστε στο μέσο ενός ανηφορικού δρόμου για να φτάσουμε την οικονομία εκεί που θέλουμε, για να περιορίσουμε οριστικά τη γραφειοκρατία, για να μειώσουμε δραστικά τον απαιτούμενο χρόνο και τις διαδικασίες στα επίπεδα των ευρωπαίων εταίρων μας»(in.gr)

κάνουν ακόμη και κάποιον που γνωρίζει αρκετά περί πολιτικής/Οικονομίας να αναρωτιέται τι αλήθεια εννοεί
ο ομιλών και ,φυσικά, να αδρανοποιείται αρκούντως! Την ίδια λειτουργία είχε και ο όρος "ποιότητα", και η "διασφάλιση ποιότητας", που είχε χρησιμοποιηθεί για τη δημαγωγική σαγήνευση των μαζών και που δεν ήταν τελικώς άλλο από την "Quality assurance" βεβαίως, και από την βιομηχανική τυποποίησι των διαδικασιών και τον έλεγχο που γίνεται από κάποια διοικητικά στελέχη για να διαπιστωθεί εάν ο τύπος αυτός επιτυγχάνεται...

Και μέσα σε όλ'αυτά έχουμε και την φαντασιακή πραγματικότητα που "εγγίγνεται τοις αρχομένοις" από τα λόγια των καθεστωτικών πολιτικών! Οι μεταρρυθμίσεις, όπως τις λέει, και όπως τις ονειρεύεται ο τάδε κ.Καραμανλής και οι συναφείς προφανέστατα θα επιφέρουν έτι περαιτέρω το "ολοκαύτωμα των εργαζομένων", όπως το λέει πολύ καλά σε τελευταίο βιβλίο της επιφανής καθηγήτρια οικονομολόγος.... ΉΔΗ αυτό συμβαίνει και γνωρίζουμε, ότι αυτό έχει συμβεί, με βάσι στοιχεία ανεπίδεκτα αμφισβήτησης! Το να λέει ότι θα ...ωφελήσουν τον λαό(νομικά-το εκλογικό σώμα), λοιπόν, είναι κατάπτυστη φενάκη ολκής... Το ίδιο συμβαίνει και με αυτήν την έρμη την παιδεία και τον πολιτισμό: λέει, ότι θα τα στηρίξει, όπως ακριβώς έλεγε και στην αρχή της τετραετίας, ενώ τα έχει παραδώσει βορά στις άναρχες κερδοσκοπικές και σκυλευτικές διαθέσεις των κοράκων διεθνών μεγαλοεπιχειρηματιών για τους οποίους ισχύει, όπως το λέει κι ο Φρίντμαν(που είναι ο κορυφαίος ήρως των (νεο)"συντηρητικών" όπου γης) σε κλασσικό του άρθρο: The Social Responsibility of Business is to Increase its Profits. (by Milton Friedman. The New York Times Magazine, September 13, 1970.).

Το ότι κάποιοι αποχαυνωμένοι επι(χειρο)κροτούν σημαίνει, ότι ακόμη δεν έχουμε ξεφύγει τελείως από το ...εξελικτικό στάδιο του Homo Erectus;...... Μήπως, ότι τους πληρώνουν "τάληρα" ή "δεκάρικα"; Ή, μήπως, ότι βλέπουν τον "ιδεολογικό απογόνο" των Επαγγελματιών Ελλήνων που "έσωσε το έθνος από τον κομμουνισμό" σε μάχες τόσο θρυλικές και τόσο ...πατριωτικές όσο αυτές των βδελυρών Η.Π.Α. στο νότιο Βιετνάμ (κι αυτές για την απειλη του κομμουνισμού και της πανταχού παρούσης σοβιετικής επιρροής έγιναν...);... Όπως και να έχει οι αντίστοιχες κοινωνικές παθογένειες είναι μεγάλες...

_________________
Α.«Μη πεποίθατε επ' άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία» (Ψαλμ.145, 3)
Β."....κλοπή είναι η οπωσδήποτε και οθενδήποτε αποκτηθείσα ιδιοκτησία....": Μέγας Βασίλειος, "Ασκητικά", 34,1-2

[Θύμιος]

Φίλε Φιλαλήθη, όπως τα λες είναι.
Σήμερα μιλάνε όλοι για την αναγκαιότητα των "μεταρρυθμίσεων", για το "ολοκαύτωμα των εργαζομένων", όπως πολύ εύστοχα παρατηρείς.
Σε μια εποχή γενικών Αντιμεταρρυθμίσεων, όλες τις κατακτήσεις επιδιώκουν να αφαιρέσουν (ιστορικές, κοινωνικές, πολιτικές, εθνικές κλπ) τα καθεστωτικά κόμματα μας βομβαρδίζουν με τη μυθική έννοια: "Μεταρρύθμιση"!!!
Αναδημοσιεύω ένα παλιό μου κείμενο για τον "εκσυγχρονισμό": Μια άλλη μυθοποιημένη έννοια των παγκοσμιοποιητών.
Η ίδια λογική "πλασάρεται και με τη "μεταρρύθμιση".



Εκσυγχρονισμός

“Ο καταπιεσμένος, λέει ο Ρολάν Μπαρτ, φτιάχνει τον κόσμο, η γλώσσα του είναι ενεργητική, μεταβατική (πολιτική). Ο καταπιεστής συντηρεί τον κόσμο, ο λόγος του είναι άρτιος, αμετάβατος, θεατρικός: είναι ο ίδιος ο μύθος. Η γλώσσα του πρώτου έχει ως στόχο να μεταμορφώνει, η γλώσσα του δεύτερου, να διαιωνίζει”. Βεβαίως, ο θεατρικός λόγος που διαιωνίζει την υπάρχουσα κατάσταση είναι πλούσιος και ευρηματικός. Ανακαλύπτει νέες λεκτικές ετικέτες για να πλασάρει το... σάπιο εμπόρευμα. Ένα τέτοιο λεκτικό σχήμα είναι και ο “εκσυγχρονισμός” που αποτελεί σήμερα τον κυρίαρχο ρητορικό λόγο της πολιτικής μυθολογίας. Εδώ πραγματικά υπάρχει συναινετική ομοψυχία...
Φυσικά, δεν προσδιορίζεται από κανέναν το κρασί του βαρελιού. Δεν προσδιορίζεται κοινωνικά το παλιό που πρέπει να εκσυγχρονιστεί, ούτε και το καινούριο που πρέπει να έλθει. Έτσι, με την αφαίρεση κάθε κοινωνικού (ταξικού) περιεχομένου, με την αφαίρεση της αφαίρεσης φτάνουμε στον καθαρό λόγο, σε ένα λεκτικό φετίχ, σε ένα νέο μύθο: “εκσυγχρονισμός”.
Σε ιδεολογικό επίπεδο ο λόγος αυτός δεν λειτουργεί απλώς ανοσοποιητικά, αλλά “κατασκευάζει” και το ιδιοτελές και δόλιο συναινετικό ιδεολόγημα αναπαλαίωσης των συντηρητικών ιδεών.
Σε πολιτικό επίπεδο υπνωτίζει και καταστρέφει την ενεργητική, μεταβατική λειτουργία των λαϊκών μαζών. Οι πολιτικές λύσεις αναζητούνται πέρα και υπεράνω της κοινωνικής δυναμικής, στις μετέωρες θεσμικές και πολιτικές κατασκευές και φυσικά στις κυρίαρχες δομές της εξουσίας. Στην πραγματικότητα ο πολιτικός λόγος του “εκσυγχρονισμού” δεν εκφράζει τίποτα το σύγχρονο και το νέο. Καταρχήν το αίτημα δεν είναι ιστορικό, δεν υπερβαίνει το σύστημα. Εστιάζεται στον εκσυγχρονισμό του. Θα ήταν αποδεκτό ένα τέτοιο αίτημα εάν ιστορικά δεν είχε ξεπεραστεί. Όταν μια κοινωνία, όμως, διανύει το στάδιο της γεροντικής της κατάπτωσης, δεν μπορεί να δώσει ζωή σε τίποτα το νέο και ιστορικά σύγχρονο. Αυτό, συνεπώς, που μένει είναι η συντήρηση και αναπαλαίωση των πολιτικών μύθων του συστήματος, η απόπειρα αναστύλωσης των αξιών ενός νεκρού κόσμου. Πίσω από όλη αυτή τη ρητορική κρύβεται ο ταριχευμένος λόγος της δεξιάς, η νέα θρησκεία της αγοράς, με τα είδωλά της, τις τελετουργίες της και τα αλάθητα δόγματά της. Και αν όλα αυτά είναι πολύ καθαρά στον εκσυγχρονιστικό λόγο του κ. Ανδριανόπουλου, διατυπώνονται αμήχανα και καιροσκοπικά στον αριστερό “εκσυγχρονιστικό” και “ανανεωτικό” λόγο (ο πρώτος είναι επιθετικός, ο δεύτερος αμυντικός). Η κατεύθυνση, ωστόσο, είναι κοινή: οπισθοδρόμηση.
Μάρτιος 1992