Το φύλο και η φυλή στον αστερισμό της πολιτικής ορθότητας

[Ευγενία Σαρηγιαννίδη]

Το φύλο και η φυλή στον αστερισμό της πολιτικής ορθότητας
Της Ευγενίας Σαρηγιαννίδη





Δεν μπορούμε να αναρωτηθούμε αν η γυναίκα
είναι ανώτερη ή κατώτερη από τον άνδρα,
όπως δεν μπορούμε να αναρωτηθούμε
αν το νερό είναι ανώτερο ή κατώτερο από τη φωτιά.
Julius Evola, Metaphysique du sexe

Το πολιτικά ορθό δίδαξε αρχικά στους ανθρώπους να υποπτεύονται οτιδήποτε έρχεται από το παρελθόν και την ιστορία των κοινωνιών. Τώρα βρισκόμαστε στη δεύτερη φάση, σε μια περίοδο παραληρήματος, όπου το πολιτικό γυρνάει, θα τολμούσαμε να ισχυριστούμε, στο ψυχιατρικό.

Επιχειρώντας να περιγράψουμε το εσωτερικό περιεχόμενο του παραληρήματος, θα σημειώναμε πως εκφράζεται μέσα από δύο εσωτερικούς λόγους – αντικείμενα. Πιο αναλυτικά, το πολιτικά ορθό στηρίζεται σε δύο βιολογικές παραμέτρους – πυλώνες που τις χρησιμοποιεί ρατσιστικά και σεξιστικά αντιστοίχως, αναστρέφοντάς τες. Το πρώτο αφορά έναν νεοφυλετισμό με έμμονη ιδέα το δέρμα: να κατηγορηθεί η λευκότητα (whiteness) στο όνομα μιας «μαύρης ανωτερότητας». Με άλλα λόγια, πρόκειται για έναν ρατσιστικότατο «αντιρατσισμό». Το δεύτερο αφορά έναν πολιτικά ορθό παραισθησιόπληκτο νεοφεμινισμό. Το ανδρικό φύλο κατηγορείται. Η ετεροαιχμαλωσία (heterocaptivity στην αμερικανική φεμινιστική διάλεκτο, δηλαδή η αιχμαλωσία από την ετερότητα στο πεδίο του φύλου), συνδέεται με ένα είδος έκδηλης μισανδρίας (αντιπάθειας για το αντρικό φύλο από τον νεοφεμινισμό) - ιδέα που συνυφαίνεται με την συμπληρωματική της ιδέα ότι η διάκριση αρσενικού – θηλυκού δεν αντιστοιχεί σε τίποτα. Το σύνολο των παραπάνω αναδεικνύει την απόλυτη δαιμονοποίηση του συνδυασμού: Ντόπιος – Λευκός – Ετεροφυλόφιλος Άνδρας.

Επιπρόσθετα, ο πολιτικά ορθός τρόπος σκέψης έχει ενοχοποιήσει ιδεολογικά όλα τα στερεότυπα, τα οποία ωστόσο, κοινωνιοψυχολογικά, αποτελούν «μήτρες» κοινωνικά καθιερωμένης σκέψης (καλές, μέτριες ή κακές), για διάφορα ζητήματα. Βοηθούν τα άτομα να συγκροτούν την σκέψη τους, να ερμηνεύουν την πραγματικότητα, να έχουν υποδείγματα συμπεριφοράς και να εξάγουν συμπεράσματα (εσφαλμένα ή μη) σε δεδομένες συνθήκες. Η ανυπαρξία των στερεοτύπων θα σήμαινε μια κοινωνική σκέψη χυλό, χωρίς εσωτερικό ειρμό ή μπούσουλα. Το χειρότερο με την στερεότυπη φράση «να καταργηθούν τα στερεότυπα» είναι ότι ανοίγει το δρόμο στη χείριστη μορφή στερεοτύπων που μπορεί κανείς να φανταστεί: Λόγου χάρη, η αντιρατσιστική κατήχηση (μια πολιτικά ορθή κατήχηση κατά των στερεοτύπων, όπως υποτίθεται), πολύ της μόδας στους σημερινούς δήθεν προοδευτικούς κύκλους, δεν φαίνεται να ενοχλείται καθόλου από τις διαρκείς ρατσιστικές επιθέσεις και κυνικές ομολογίες μίσους ενάντια στις κατηγορίες του πολιτισμικώς οικείου, του λευκού ανθρώπου ή του αντρικού φύλου. Έτσι, μια εμπορική αφίσα που καλύπτει διάφορες σαδομαζοχιστικές φαντασιώσεις και εκφράσεις της λίμπιντο του δυτικού κοινού, δεν διστάζει καθόλου να δηλώσει δείχνοντας μια ξανθιά λευκή γυναίκα στα χέρια ενός μαύρου άντρα, ότι «η γενοκτονία των λευκών είναι κάτι όμορφο». (white genocide is beautiful).

Ο σεξισμός επομένως αναδεικνύεται ως τμήμα μιας ευρύτερης πολιτικά ορθής made in USA κουλτούρας και τυπικό προϊόν του αγγλοσαξονικού πουριτανισμού : οι New York Times έδωσαν τον τόνο, αποφασίζοντας ότι από εδώ και στο εξής το black θα γράφεται με Β κεφαλαίο και το white με μικρό w. Τον Ιούνιο του 2020 η εταιρεία l’ Oreal αποσύρει τις λέξεις «λευκό» και «λευκαντικό» από όλα τα προϊόντα της. Η εταιρεία Lock – heed – Martin στέλνει τα διευθυντικά στελέχη σε επιμορφώσεις για να αποδομήσει την κουλτούρα των λευκών ανδρών και να τους βοηθήσει να αποκηρύξουν το «λευκό τους προνόμιο». Η coca – cola παρακαλεί τους υπαλλήλους της να «είναι λιγότερο λευκοί». Η μαύρη και λεσβία Δήμαρχος του Chicago Lori Lightfoot αποφάσισε να μην δώσει καμία συνέντευξη σε λευκούς δημοσιογράφους. Η κεντρική ιδέα τους είναι: «Από τους λευκούς περιμένουμε να γονατίσουν και να ζητήσουν συγγνώμη». Από την άλλη, η θεωρούμενη ως βλαβερή μελέτη της αρχαιότητας πρέπει να εξαφανιστεί. Το Howard University ήδη κατήργησε τον τομέα των Κλασσικών Σπουδών. Οι εκπαιδευτικοί αναγνωρίζουν το mea culpa. Ο Dan- el Padilla Peralta, Καθηγητής ρωμαϊκής ιστορίας στο Stanford, ελπίζει ότι αυτή η ύλη θα πεθάνει και θα ήταν καλό αυτό να γίνει και σύντομα, γιατί η λευκότητα υπάρχει μέσα στα σπλάχνα των κλασσικών συγγραφέων. H Donna Zuckerberg του Πανεπιστημίου του Πρίνστον κάνει έκκληση να καταστραφούν τα πάντα στις φλόγες. Το πανεπιστήμιο του Wake Forest ξεκινά ένα σεμινάριο πολιτισμικής αναθεώρησης για να αποδομήσει την προκατάληψη σύμφωνα με την οποία οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι ήταν λευκοί. Με άλλα λόγια, κλείνει η σχέση με τον παλαιό κόσμο και τους εκπροσώπους του: Λευκούς, Άντρες, Αρχαία Ιστορία, Αγάλματα αρχαίων, ηρώων κλπ., κλασσικά Βιβλία. Υπάρχουν «αναγνώστες ευαισθησίας» («sensitivity readers»), όπως λέγονται, το έργο των οποίων είναι να διορθώνουν τα κείμενα, ώστε να μην μπορούν να προσβάλλουν κανέναν αναγνώστη. Οι προβληματικές σκηνές πρέπει να έχουν δίπλα τους “trigger warnings”. Τα φιλμ, οι σειρές, τα αστυνομικά από εδώ και στο εξής πρέπει να δίνουν τους καλούς ρόλους σε μειονότητες φύλου και φυλής. Ενώ οι κακοί πρέπει να είναι χωρίς εξαίρεση λευκοί άντρες ρατσιστές και μισογύνηδες. Τα παιχνίδια για παιδιά που διαθέτουν διαχωρισμούς φύλου σταδιακά τείνουν στην απαγόρευση. Τα πάρκα Disney προτείνουν τώρα ρούχα gender -fluid. Η λογοτεχνία για νέους και τα φιλμ για παιδιά επανεγγράφονται για να εξαφανισθούν τα στερεότυπα. Η Χιονάτη λόγου χάρη, ούσα πολύ λευκή, κινηματογραφείται από την Disney σε μια νέα εκδοχή, όπου η ηρωίδα θα ενσαρκώνεται από μια μιγάδα. Ο καλός πρίγκηπας θα αποφύγει βεβαίως να την ξυπνήσει με ένα φιλί για το οποίο δεν έχει συναινέσει η ίδια. Οι παραγωγοί παρακαλούνται να δημιουργήσουν υπερήρωες χοντρούς και ανάπηρους (δίπλα στην ξανθιά Barbie προστέθηκε η μαύρη Barbie και εκείνη με αναπηρικό αμαξίδιο σε εκδοχή λευκή και μαύρη.)

Η άλλη προτεραιότητα είναι «να σπάσει η τοξική αρρενωπότητα και η απελευθέρωση από μια ετεροφυλία που θεωρείται σαν μια πολιτική φαντασίωση, μέσω της οποίας αναδομήθηκε η αποικιακή κυριαρχία», όπως χαρακτηριστικά λέει ο νεοφεμινιστικός λόγος. Στη Γαλλία μια Alice Coffin προτείνει να μην διαβάζουμε πλέον βιβλία που έχουν γράψει οι άντρες ούτε να ακούμε μουσική που έχουν συνθέσει.

Στο Πανεπιστήμιο του Dundee μια φοιτήτρια τιμωρήθηκε γιατί δήλωσε ότι «οι γυναίκες έχουν αιδοίο». Στο πανεπιστήμιο Exeter μια γυναίκα καθηγήτρια κατηγορήθηκε για διακρίσεις επειδή τόλμησε να πει ότι μόνο οι γυναίκες έχουν περίοδο. Η ατυχής καθηγήτρια είχε ξεχάσει τους transgender. Η πολιτική ορθότητα επιβάλλει λοιπόν να μην μιλάμε για γυναίκες, αλλά για «πρόσωπα με έμμηνο ρύση». Στα πανεπιστημιακά νοσοκομεία του Brigthon και του Sussex οι λέξεις «μητρικό γάλα» αντικαθίστανται από το «γάλα στήθους» και η λέξη «μητέρα» από το «γονέα που γεννά». Για να συμφιλιώσει όλο τον κόσμο η εταιρεία Moodz προτείνει ένα ωραίο μποξεράκι περιόδου unisex. Οι τρανσέξουαλ αρσενικού φύλου μπορούν από εδώ και στο εξής να συμμετέχουν σε γυναικείες ανταγωνιστικές αθλητικές οργανώσεις. Στην Αμερική μπορούν επίσης να μπουν στον στρατό με «ταυτότητα γένους» και όχι φύλου. Στην Αγγλία η εταιρεία τραίνων LNER ζήτησε συγγνώμη στους χρήστες non-binary που πληγώθηκαν διότι άκουσαν τον υπεύθυνο του τραίνου να δηλώνει από τα μεγάφωνα «Καλημέρα Κυρίες και Κύριοι» ενώ υποχρεούται να λέει «Γεια σε όλους».

Όσοι θεωρούν ότι όλα αυτά είναι μακριά από την καλώς ή κακώς εννοούμενη «υπανάπτυκτη» Ελλάδα, ξεχνούν την ταχύτητα με την οποία επελαύνει η πολιτισμική αποικιοκρατία σε όλο το δυτικό κόσμο.

Υποστηριζόμενοι από τα lobby που δεν έχουν καμία δημοκρατική νομιμότητα, χειροκροτούμενοι από την κλίκα των φίλων της μεταμοντέρνας καταστροφής, οι δρώντες της κουλτούρας woke μοιάζουν να είναι παιδιά των κινέζων ερυθροφρουρών, αλλά επίσης και ταυτόχρονα απόγονοι ενός πουριτανικού καλβινισμού. Είναι κυνηγημένοι από το απρόσιτο ιδεώδες της ηθικής καθαρότητας, των ενοχών για το αποικιοκρατικό παρελθόν τους και της δήθεν απεριόριστης μετάνοιας, που υποκρύπτει ένα είδος μαζοχιστικής λίμπιντο του «πολιτικώς ορθά» σκεπτόμενου τμήματος του αγγλοσαξονικού ιδίως δυτικού κόσμου. Αφιερώνονται στην άρνηση της πραγματικότητας, αφού δεν αποδέχονται ούτε την τραγικότητα ή τις αντιφάσεις του κόσμου όπως είναι, ούτε τους ανθρώπους ως έχουν. Ονειρεύονται μια ηθική ιστορία που επιβάλλεται από την αστυνομία των συναισθημάτων. Γι’ αυτό ακριβώς μεταμορφώνουν την κοινωνία σε ένα συνονθύλευμα ατόμων ευαίσθητων και παρεξηγησιάρηδων σε οτιδήποτε φαντάζονται ή αισθάνονται ότι τους ακουμπάει. Προκηρύσσουν την προτεραιότητα του ορθού επί του καλού και εφαρμόζουν την άρνηση του «είναι» στο όνομα του «τι πρέπει να είναι και τι πρέπει να γίνει». Συνεπώς, βρισκόμαστε μπροστά σε απολίτικους, κατά φαντασία ριζο-σπάστες (με την κυριολεξία του όρου), αλλά και ενώπιον πραγματικών μεγάλων παραληρούντων. Ο Edward Limonov μιλούσε για το μεγάλο δυτικό ίδρυμα. Θα έκανε ίσως καλύτερα αν μίλαγε για ένα ψυχιατρικό ίδρυμα όπου οι τρελοί πήραν την εξουσία!

Αναφύεται συνεπώς, ένας πουριτανισμός που ξεθεμελιώνει ότι πέτυχε η σεξουαλική απελευθέρωση: Ποινικοποίηση του φλερτ, της έκφρασης πάθους, των σωματικών εκδηλώσεων που δεν έχουν ρητή και σαφή συναίνεση. Ο έρωτας δικάζεται και καταδικάζεται ως ο ηθικός αυτουργός σεξιστικών «εγκλημάτων» και ρητορικής μίσους. Πρόκειται για την ανάδειξη ενός ψευδεπίγραφου, μεταμοντέρνου φιλειρηνισμού, μιας cool κουλτούρας της απόλυτης αποβλάκωσης.

1Benoist, A. Είναι σοβαρό γιατρέ, Elements, 191, Σεπτέμβριος, 2021