Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Βαρύ μνημόνιο φέρνει η κυβέρνηση...

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Ιούν 04, 2015 6:05 pm    Θέμα δημοσίευσης: Βαρύ μνημόνιο φέρνει η κυβέρνηση... Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Βαρύ μνημόνιο με φοροκαταιγίδα και σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις φέρνουν κυβέρνηση – τρόικα




Στη δημοσιότητα δόθηκαν οι προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης και των ΕΕ – ΕΚΤ – ΔΝΤ.

Η πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης περιλαμβάνει:

• Φοροκαταιγίδα με αύξηση του ΦΠΑ ακόμα και σε βασικά είδη πρώτης ανάγκης (π.χ. 23% στα ζυμαρικά), διατήρηση και αύξηση της «εισφοράς αλληλεγγύης», βαριά χαράτσια στα ανασφάλιστα οχήματα, κίνητρα για τον «επαναπατρισμό» κεφαλαίων.


• Σαρωτικό κύμα ιδιωτικοποιήσεων, που περιλαμβάνει: Τα δύο Airbus της Ολυμπιακής, τις μετοχές του δημοσίου στον ΟΤΕ, κτήρια ιδιοκτησίας του Δημοσίου, τα κρατικά λαχεία, τον ΟΠΑΠ, την Κασσιώπη, το Παλιούρι, την Αφάντου, τα περιφερειακά αεροδρόμια, μικρά λιμάνια και μαρίνες, τον ΟΔΙΕ, την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, την Εγνατία Οδό, τον ΟΛΘ, τον ΟΛΠ και 10 μεγάλα λιμάνια, τον Αστέρα Βουλιαγμένης, τον ΔΕΣΦΑ.

• Μια σειρά ρυθμίσεων όπως άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, υιοθέτηση σειράς μέτρων της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ, ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων κ.ά.

Η πρόταση των ΕΕ – ΕΚΤ – ΔΝΤ περιλαμβάνει δύο συντελεστές ΦΠΑ (11% και 23%), σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ, αύξηση της συμμετοχής των συνταξιούχων στη φαρμακευτική δαπάνη, στενότερη σύνδεση εισφορών – παροχών, «ελαστικοποίηση» της «αγοράς εργασίας», ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ και πλήρη «απελευθέρωση» της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας.

Τα παραπάνω αποτελούν τα βασικά σημεία των δύο προτάσεων, των οποίων τα πλήρη κείμενα κυκλοφορούν ευρέως στο διαδίκτυο.

Μοναδικό αποτέλεσμα της πολύμηνης «σκληρής διαπραγμάτευσης», μικρότερα πρωτογενή πλεονάσματα, που σημαίνει μεγαλύτερο μερίδιο της πίτας από τη ληστεία των εργαζομένων και του δημόσιου πλούτου για το ντόπιο κεφάλαιο.

Αυτός ήταν άλλωστε και ο στόχος εξαρχής
, γιΆ αυτό και από την πρώτη στιγμή κορυφαίοι επιχειρηματικοί όμιλοι, αλλά και ο ίδιος ο ΣΕΒ, περιέβαλαν με πλήρη εμπιστοσύνη την κυβέρνηση της «πρώτης φοράς Αριστερά» και στήριξαν τη διαπραγμάτευση.

Το νέο μνημόνιο είναι προ των πυλών και δεν διαφέρει σε τίποτα απολύτως από τις αντίστοιχες συμφωνίες όλων των προηγούμενων ετών.

Νέα πεδία κερδοφορίας για το κεφάλαιο με ιδιωτικοποιήσεις και φτηνούς εργαζόμενους, νέο κύμα εξαθλίωσης για τον λαό.

Όποιος υπερασπιστεί το νέο κύμα εξαθλίωσης που βρίσκεται προ των πυλών ως το «μικρότερο κακό» αξίζει και θα λάβει ως απάντηση την οργή των εργαζόμενων και της νεολαίας.

ΠΗΓΗ:
http://www.pandiera.gr/%CE%B2%CE%B1%CF%81%CF%8D-%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BF-%CE%BC%CE%B5-%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%B3%CE%AF%CE%B4%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CE%B1/#prettyPhoto
Επιστροφή στην κορυφή
ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Ιούν 05, 2015 1:09 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Συγκρίνοντας τα δύο σχέδια συμφωνίας: Μεταξύ εκτέλεσης και αυτοκτονίας
Παναγιώτης Μαυροειδής




Δόθηκαν στη δημοσιότητα-φυσικά μέσω διαρροών- τα σχέδια συμφωνίας που προτάθηκαν από την ελληνική κυβέρνηση αφενός και τη θεσμοτρόικα αφετέρου.

Ας πούμε κατΆ ευθείαν τα πράγματα με τα όνομά τους: Πρόκειται για δύο σχέδια άγριων μνημονίων εργατικής και κοινωνικής δολοφονίας.

Δηλαδή είναι τα ίδια;


Όχι δεν πρόκειται για ταυτόσημα κείμενα, παρά τα πολλά κοινά σημεία τους, ακόμη και τις ίδιες εκφράσεις, που αντανακλούν τις συζητήσεις στα λεγόμενα τεχνικά κλιμάκια.

Συμφωνώντας στην ουσία

Η συμφωνία των δύο σχεδίων έγκειται στη βασική ουσία: Πρέπει να μείνει η ελληνική κοινωνία σε πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής. Επί το λαϊκότερο: μνημόνια στον αιώνα τον άπαντα.

Αυτό είναι εξαιρετικά σαφές σε τρεις κύριους άξονες:


Πρώτο: Διατηρείται με νύχια και με δόντια το αντεργατικό αιματηρό δημοσιονομικό και εν γένει αντιδραστικό αποτέλεσμα της πεντάχρονης εφαρμογής των δύο προηγούμενων μνημονίων.

Η συμφωνία για το λεγόμενο πρωτογενές πλεόνασμα
(ανεξάρτητα από την μικρή τελικά διαφορά στο ύψος), συμπυκνώνει αυτή την πλευρά και αποδίδει το συνολικό αντιλαϊκό και συστημικό χαρακτήρα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, σε πλήρη διάσταση και με τις ίδιες τις προεκλογικές εξαγγελίες του. Είναι σα να συμφωνείται να μείνει το μαχαίρι της κοινωνικής σφαγής βαθιά μπηγμένο στο σώμα της καθημαγμένης ελληνικής κοινωνίας.

Δεύτερο: Συμφωνείται πως πρέπει να παρθούν πρόσθετα μνημονιακά μέτρα άγριας λιτότητας και φορομπηξίας, έκτακτου αλλά και μόνιμου/διαρθρωτικού χαρακτήρα, ως προϋπόθεση για επανάληψη της χρηματοδοτικής ροής από το σύστημα της ευρωζώνης.


Τρίτο: το χρέος θα μείνει ακούρευτο και απείραχτο, ως μόνιμος μοχλός αιμοδοσίας της ελληνικής κοινωνίας προς το ευρωπαϊκό κεφάλαιο.


Η χρεομηχανή θα ξαναδουλέψει με τους όρους ενός νέου δανείου/πακέτου μέσω της «μεγάλης αναπτυξιακής συμφωνίας». Αυτή θα ακολουθήσει μετά τις σημερινές διευθετήσεις ολοκλήρωσης της πέμπτης αξιολόγησης του υφιστάμενου μνημονιακού προγράμματος και δανειακής σύμβασης.

Διαφωνώντας στην ένταση και τους ρυθμούς

Τα κείμενα πράγματι αντανακλούν τη φύση της «διαπραγμάτευσης» που έγινε, αποκαλύπτοντας τα όρια της.

Όποιο θέμα και αν πάρει κανείς, θα διαπιστώσει πως υπάρχει συμφωνία στο στόχο, αλλά διαφορετικές προσεγγίσεις στο πώς, στο βάθος και φυσικά στο ρυθμό, στο χρόνο.

Εύλογα, η κυβέρνηση επιχείρησε και επιχειρεί να περισώσει κάποιες από τις αναφορές της στα λαϊκά και εργατικά στρώματα που την ανέδειξαν, επιδιώκοντας παράλληλα να κερδίσει πολιτικό χρόνο. Εντελώς λογικά και προβλέψιμα, δεν το επιτυγχάνει, ακριβώς επειδή «διαπραγματεύεται» μέσα σε ξένο πεδίο, με σημαδεμένα χαρτιά και κανόνες.

Η κυβέρνηση λέει ναι στη συνέχιση της άγριας λιτότητας σε ότι αφορά τη συνολική σχέση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, αλλά θα ήθελε μια κάποια βελτίωση της θέσης του βυθού της εργατικής τάξης, διατηρώντας τον ίδιο μέσο και διάμεσο εργατικό μισθό.

Η κυβέρνηση λέει ναι
στη διάλυση της δημόσιας διοίκησης και των κοινωνικών υπηρεσιών με τη μείωση (απόλυση συμβασιούχων, συνταξιοδότηση κ.α.) κατά 350.000 περίπου από το 2011 των απασχολούμενων σε αυτή, δεσμεύεται για μηδενικές σχεδόν προσλήψεις, αλλά θα ήθελε και δρομολογεί την ικανοποίηση αιτημάτων επιστροφής διαθεσίμων και κάποιων κατηγοριών απολυμένων.

Η κυβέρνηση λέει ναι στις ιδιωτικοποιήσεις, σε όλες σχεδόν πλέον, αλλά διεκδικεί επιμέρους διευθετήσεις (ποσοστό κρατικής συμμετοχής κλπ).

Το σχέδιο της θεσμοτρόικας φαίνεται και είναι πιο συνεκτικό, ακριβώς διότι είναι απαλλαγμένο από αυτές τις δευτερεύουσες αντιφάσεις και είναι εξαιρετικά σαφές ως προς το χρόνο:

Πότε; Τώρα!

Και απαιτητικό ως προς τον τρόπο:
Πώς; Φανερά και ομολογημένα!


Συγκρίνοντας τα δύο σχέδια συμφωνίας
Επιλέγουμε μερικά βασικά στοιχεία των δύο προγραμμάτων, που καταδεικνύουν τη συμφωνία στην κατεύθυνση και τις αποκλίσεις στην ένταση.

1. Πρωτογενή πλεονάσματα

Η κυβέρνηση ζητά πλεόνασμα για το 2015 0,6% και η τρόικα 1% (περίπου 800 εκατομμύρια διαφορά). Στην ουσία υπάρχει συμφωνία και αυτό είναι μεγάλη επιτυχία της θεσμοτρόικας και όχι της κυβέρνησης. Πλεόνασμα ή έστω και ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί σημαίνει ότι οι δημόσιες κοινωνικές δαπάνες μένουν στη ζώνη του θανάτου, οι μισθοί παγωμένοι και το Πρόγραμμα Δημόσιων Επενδύσεων ανύπαρκτο, που σημαίνει δυνατότητες για ανάταξη της ανεργίας μηδαμινές.

2. ΦΠΑ

Ο ΦΠΑ αποτελεί περίπου το 50% των δημοσίων εσόδων και επειδή εισπράττεται οριζόντια, είναι ο πλέον αντιλαϊκός φόρος.

Κυβέρνηση και τρόικα συμφωνούν στην αύξηση εσόδων από το ΦΠΑ. Η τρόικα κάνει λόγο για επιπλέον 1,8 δις, ενώ η εφαρμογή του κυβερνητικού σχεδίου οδηγεί σε μια αύξηση μεταξύ 0,9-1,2 δις (αν και το κείμενο δεν αναφέρει ρητά αριθμούς, πράγμα ακόμη χειρότερο).

Ως προς την προέλευση και κατανομή των φόρων,
μέσω της διαφοροποίησης των συντελεστών, η τρόικα απαιτεί την υπαγωγή των τιμολογίων των ΔΕΚΟ (ενέργεια κλπ) στο 23%, που δε δέχεται η κυβέρνηση. Η τελευταία όμως, διατηρεί στο χαμηλό συντελεστή 6% μόνο φάρμακα, βιβλία, θέατρα, ενώ μετακινεί μεγάλο μέρος των εξόδων διατροφής στο 23%.

3. Ασφαλιστικό

Η συμφωνία έγκειται στην αύξηση της ηλικίας εξόδου στην σύνταξη και την παροχή άθλιων συντάξεων.

Η τρόικα απαιτεί
ρητή εφαρμογή των δύο προηγούμενων αντι-ασφαλιστικών νόμων και αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια, με άμεσες πρόσθετες νομοθετήσεις μείωσης των συντάξεων, καθώς και κατάργηση ΕΚΑΣ και αύξηση συμμετοχής ασφαλισμένων στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Η κυβέρνηση ζητά πάγωμα για δύο χρόνια της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος (μηχανισμός αυτόματης μείωσης), έως ότου ολοκληρωθούν οι λεγόμενες αναλογιστικές μελέτες. Προτάσσει όμως παράλληλα τον περιορισμό της πρόωρης συνταξιοδότησης, με στόχο αυτός να λειτουργήσει ως πρώτος μοχλός προσέγγισης της αύξησης των ορίων ηλικίας για σύνταξη. Έτσι, δεσμεύεται εντελώς συγκεκριμένα για αύξηση της μέσης ηλικίας εξόδου προοδευτικά κατά 2,2 χρόνια στο δημόσιο και κατά 2,5 χρόνια στον ιδιωτικό τομέα έως το 2022!

4. ¶μεσοι φόροι επί των μισθών


Η κυβέρνηση ανακάλυψε τους ..πλούσιους στους μισθωτούς που παίρνουν πάνω από 1400 ευρώ καθαρά και αυξάνει τους συντελεστές της λεγόμενης Εισφοράς αλληλεγγύης, στοχεύοντας στην είσπραξη 220 επιπλέον εκατομμυρίων ετησίως από τον εργατικό μισθό και πληρωμή του χρέους, ξεπερνώντας στο σημείο αυτό ακόμη και την κυβέρνηση Σαμαρά. Ακόμη χειρότερα, προπαγανδίζει αυτό το μέτρο, ως κίνηση υπέρ των φτωχών, αναπαράγοντας με άθλιο τρόπο λογικές εμφυλίου μέσα στους εργαζόμενους.

Η τρόικα από τη μεριά της, προτείνει την μόνιμη ενσωμάτωση αυτού του φόρου στο φόρο εργατικού εισοδήματος!

5. ΕΝΦΙΑ

Η μεν κυβέρνηση διατηρεί τον ΕΝΦΙΑ τουλάχιστον για το 2015, αποφεύγοντας κάθε άλλη αναφορά, η δε τρόικα είναι πιο συγκεκριμένη: Να μείνει ο φόρος εντελώς απείραχτος (2,65 δις ετήσια), για το 2015 αλλά και το 2016.

6. Φορολογία επιχειρήσεων

Στο βασικό ζήτημα δηλαδή στους φορολογικούς συντελεστές των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων, υπάρχει συμφωνία διατήρησης στα χαμηλά επίπεδα. Από εκεί και πέρα η κυβέρνηση αποζητά για το 2015 μια έκτακτη άπαξ εισφορά από τις πολύ μεγάλες (1 δις περίπου), σε εφαρμογή του νόμου Παπακωνσταντίνου (3808/2009) και επανάληψη της εφαρμογής του μέτρου το 2012. Η τρόικα ζητά αύξηση της προκαταβολής φόρου των επιχειρήσεων

7. Ιδιωτικοποιήσεις

Εδώ η κυβέρνηση τα δίνει όλα.
Σε μια μακροσκελέστατη λίστα υπάρχουν τα πάντα και μεταξύ αυτών όλα τα περιφερειακά αεροδρόμια, το Ελληνικό και ο ΟΛΠ. Και φυσικά, στις τιμές εκποίησης…ΠαρΆ όλα αυτά η τρόικα δεν ικανοποιείται και απαιτεί τη σαφή δέσμευση για ιδιωτικοποίηση και του ΑΔΜΗΕ (θυγατρική της ΔΕΗ)

8. Προστασία πρώτης κατοικίας και πλειστηριασμοί

Εδώ η κυβέρνηση ξεπερνά την τρόικα.
Η δεύτερη πιέζει γενικά για κατάργηση της όποιας προστασίας της πρώτης κατοικίας, ενώ η κυβέρνηση απαντά με συγκεκριμένο τρόπο, αλλάζοντας τα όρια των αντικειμενικών αξιών και εισοδήματος για την υπαγωγή στο λεγόμενο νόμο Κατσέλη, περιορίζοντας έτσι δικαιούχους και προστασία από πλειστηριαμούς.

9. Δημόσιο χρέος


Το δημόσιο χρέος είναι και για τα δύο μέρη δοσμένο. Ενώ η κυβέρνηση είναι το μέρος που επείγεται να θέσει το ζήτημα εν όψει μιας ευρύτερης συμφωνίας, οι προτάσεις της περιορίζονται στην αγορά του χρέους από τον ESM και την αποπληρωμή των δανείων του ΔΝΤ σε δύο φάσεις εντός ενός χρόνου.

Αυτό που δεν αλλάζει είναι η πληρωμή και βεβαίως αυτοί που θα πληρώνουν. Απλά πράγματα. Ούτε διαγραφή, ούτε απομείωση, ούτε οποιοσδήποτε «ευφημισμός» για να θυμηθούμε τον Βαρουφάκη…

10. Εργασιακά

Ξεκινάμε με ένα απόσπασμα:

«Οι αρχές θα εγκαινιάσουν μια διαδικασία διαβούλευσης παρόμοια με αυτή για τον καθορισμό του κατώτατου μισθού (ν.4172/2013) για να επανεξετάσουν το υπάρχον πλαίσιο των μαζικών απολύσεων, της απεργίας και της συλλογικής διαπραγμάτευσης, λαμβάνοντας υπόψη τις καλύτερες υπάρχουσες πρακτικές στην Ευρώπη. Περαιτέρω δεδομένα σε αυτή την εξέταση στη διερεύνηση αυτή, μπορεί να δοθούν διεθνείς οργανισμούς».

Είναι από την πρόταση των «θεσμών», αλλά είναι μια κοινή ορολογία που χρησιμοποιείται με παραλλαγές και από την κυβέρνηση με το διαρκή καθαγιασμό των «βέλτιστων πρακτικών στην Ευρώπη» και των οργανισμών τύπου ΔΟΕ (Διεθνής Οργάνωση Εργασίας) και ΟΟΣΑ. Μόνο που η τρόικα πιέζει βγάζοντας μπροστά τις απολύσεις, ενώ η κυβέρνηση καμώνεται πως προστασία των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των δικαιωμάτων αποτελεί η γρήγορη εφαρμογή των απαιτήσεων, οδηγιών και κατευθύνσεων της ΕΕ. Και αυτό τη στιγμή που αυτές προάγουν την ελαστική εργασία και τη διάλυση/κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων.

Παρεμπιπτόντως η ίδια κοινή ορολογία στα δύο κείμενα υπάρχει σε ότι αφορά τους δημόσιους υπαλλήλους. Πρώτο ζήτημα η «εφαρμογή των νόμων για την επιλογή των managers και η υλοποίηση της αξιολόγησης για τη διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού». Εννοείται ότι η τρόικα, με εφαρμογή της αξιολόγησης αφήνει να εννοηθεί ότι πρέπει να υπάρξουν μειώσεις μισθών στο πλαίσιο του νέου μισθολογίου και αυξήσεις για υπαλλήλους «με τα κατάλληλα προσόντα και απόδοση».

Κάτω τα χέρια από τις τράπεζες!


Ένα ξεχωριστό σημείο στο κείμενο της τρόικας είναι αυτό που αναφέρεται στο τραπεζικό σύστημα. Η πρώτη απαίτηση είναι να μη ασκήσει το ελληνικό δημόσιο τα δικαιώματα που απορρέουν από το πλειοψηφικό του πακέτο, μιας και τις έχει σώσει εκατό φορές. Και η δεύτερη είναι να υπάρξει σαφής δέσμευση για επιστροφή σε καθαρό καθεστώς ιδιωτικής ιδιοκτησίας και λειτουργίας με όρους αγοράς. Υπάρχουν λοιπόν και αυτοί που δε διστάζουν να βάζουν το ζήτημα της ιδιοκτησίας με σαφήνεια…

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δολοφονεί!


Κάθε εργαζόμενος πρέπει να διαβάσει ολόκληρο το κείμενο/πρόταση των λεγόμενων θεσμών. Πρόκειται για απροκάλυπτο πρόγραμμα κοινωνικής θανάτωσης εργαζομένων και συνταξιούχων. Για νεολαία ας μη μιλήσουμε, αυτή δεν υπάρχει…Αλλά και μνημείο δικτατορικής επιβολής: «Μην κάνετε αυτό αν δε συμφωνήσουμε, μην πειράξετε το άλλο αν δε το επιτρέψουμε κοκ».

Η πολιτική αφήγηση του ΣΥΡΙΖΑ έλεγε:
«Δε βάζουμε το θέμα της ΕΕ και του ευρώ μπροστά. Προτάσσουμε κατάργηση μνημονίων και λαϊκά συμφέροντα και αν τους βρούμε απέναντι, τότε δε θα μασήσουμε…».

Μάσησαν όμως. Όχι επειδή «είναι πουλημένοι» ή «ψεύτες». Αλλά γιατί η σημερινή γονυκλισία έχει την αφετηρία της ακριβώς στη λαθεμένη προγραμματική θέση πως υπάρχει δυνατότητα ουσιώδους λαϊκής ανακούφισης και βελτίωσης, μέσω μιας κυβέρνησης που θα κινείται μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ και με απείραχτη την ελληνική ολιγαρχία.

Η αριστερά βλέπει και ακούει;

Αλίμονο ωστόσο αν τα συμπεράσματα αποτελούν μόνο διαπιστώσεις για τα λάθη του χθες και όχι κυρίως οδηγό για τη δράση στο σήμερα.

Αν ηττηθεί η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα με την επιβολή νέων μνημονίων, θα έχει ηττηθεί και η αριστερά και η προοπτική μιας αντικαπιταλιστικής και σοσιαλιστικής διεξόδου με στρατηγικούς όρους.

Σε αυτό δε μπορεί να είναι αδιάφορος κανείς.


Ένα μαχόμενο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο με άξονες «Ρήξη τώρα με ευρώ και ΕΕ-Κανένα νέο Μνημόνιο-Αντεπίθεση για την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής», πρέπει να στηριχτεί από το σύνολο των μαχόμενων δυνάμεων της αριστεράς.

Είναι μεγάλες οι ευθύνες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΚΚΕ, καθώς και των αριστερών διαφοροποιήσεων στο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το ερώτημα.

Δεν είναι δυνατό να επιδίδονται με το κείμενο αυτό της τρόικα ταξικά τελεσίγραφα Μουσολινικού τύπου από την ΕΕ, σε μια κυβέρνηση που δεν τολμάει να πει μισό ΟΧΙ και το ΚΚΕ να στέκει αδιάφορο, παρελθοντολογώντας και μελλοντολογώντας, αλλά χωρίς μαχόμενη ενωτική στάση ανατροπής εδώ και τώρα.

Είναι αδιανόητο η κομματική πειθαρχία στο ΣΥΡΙΖΑ να πνίγει την πειθαρχία στην ανάγκη της λαϊκής ανταρσίας για να συντριβεί η μνημονιακή πολιτική και να μην επιβληθεί ένα νέο μνημόνιο με «αριστερό» υποβολέα, εφαρμοστή και απολογητή.

Ναι στη ρήξη τώρα- Όχι σε συμφωνία και νέο μνημόνιο


Το «πατριωτικό καθήκον» δεν είναι η «στήριξη Τσίπρα» όπως κάλεσε ο Δ. Παπαδημούλης, αλλά η στήριξη της προοπτικής λαϊκής νίκης και αυτό περνάει μέσα από την ήττα της κυβερνητικής πολιτικής και στάσης υποταγής στην ΕΕ και την αναζήτηση στηριγμάτων (και ψήφων σε ενδεχόμενη εκλογικής αναμέτρησης) στους μνημονιακούς βρυκόλακες ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ, που τρίβουν τα χέρια τους.

Ποιός πρέπει να είναι ο πολιτικός στόχος σήμερα που θα «μιλάει» στην καρδιά και τα συμφέροντα του κόσμου; Όχι, η στήριξη της αδιέξοδης και ανύπαρκτης τελικά «διαπραγμάτευσης» της κυβέρνησης. Ούτε κάποια πενιχρά πολιτικά κέρδη προς τα αριστερά εν μέσω της πλήρους συστημικής ένταξης του ΣΥΡΙΖΑ και επιβολής νέας συμφωνίας που θα τσακίζει τον κόσμο. Ο στόχος είναι να μην υπογραφεί, με λαϊκό ξεσηκωμό, μια νέα συμφωνία και να πάμε σε ένα ΟΧΙ, ανοιχτό πρός τη ρήξη και την αποσταθεροποίηση του μνημονιακού και «ευρωπαϊκού» κεχτημένου

Η εκτέλεση στην οποία αναφέρεται ο τίτλος του σημειώματος, περιγράφει το κοινωνικό αποτέλεσμα από την εφαρμογή και των δύο εκδοχών συμφωνίας/μνημονίου. Η αυτοκτονία περιγράφει μια αποδοχή της πρότασης Παπαδημούλη. Πρέπει να απορριφθούν απόλυτα και τα δύο.


ΠΗΓΗ:
http://www.pandiera.gr/%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CE%B4%CF%8D%CE%BF-%CF%83%CF%87%CE%AD%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82/

Επιστροφή στην κορυφή
Αγχιδαίμων
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Ιούν 06, 2015 12:10 am    Θέμα δημοσίευσης: Νέο Μνημόνιο Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Το αναμέναμε απ' την πιοπέρσυνη άνοιξη (του Σαμαρά), πριν βγει ακόμη ο ΣΥΡΙΖΑΣ. Τελικά ό,τι έμεινε (μέχρι τώρα) απ' την "πρώτη φορά κτλ" είναι το Ελληνορατσιστικό και τα τζαμιά. Να τους χαίρονται αυτοί που τους έχουν (ξέρομε ποιοί). Και εις άλλα με υγείαν. Γιατί αν την χάσουμε εντελώς...ένας λιγότερος (το επιθυμούν, μη νομίζετε).--- Αγχιδαίμων
Επιστροφή στην κορυφή
ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Ιούν 06, 2015 10:58 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Το θέατρο της Βουλής με «αριστερούς» σκηνοθέτες…




Τώρα ο νέος σκηνοθέτης των θεατρικών παραστάσεων στον άμβωνα της ΑΠΑΤΗΣ (τη Βουλή) είναι η «αριστερή» κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ…

Τώρα το «δημοκρατικό» διακοσμητικό ντεκόρ της Νέας Τάξης (και ιδιαίτερα του ευρώ-χουντισμού) χρησιμοποιείται και αξιοποιείται από τους «αριστερούς» σκηνοθέτες του συστήματος…

Σκηνοθέτησε, λοιπόν, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, χθες στη Βουλή, μια θεατρική παράσταση στηριγμένη πάνω σε ένα ταχυδακτυλουργικό τρικ: Το «σοκαριστικό» και «ακραίο» κείμενο των τοκογλύφων!!!

Σε τι συνίσταται η ταχυδακτυλουργία; Στην αποκοπή των απαιτήσεων των «δανειστών» από τις προτάσεις της κυβέρνησης, στην εξαφάνιση αυτών των προτάσεων και τη δραματοποίηση του κυνισμού των τοκογλύφων…

Έτσι το θέατρο παίχτηκε (από κυβέρνηση και Σαμαρο-Βενιζέλους) με βάση τις «ακραίες» και «παράλογες» απαιτήσεις της τοκογλυφικής κακουργίας…

Οι προτάσεις της «αριστερής» κυβέρνησης όχι μόνο επικαλύφτηκαν, αλλά και ΠΡΟΒΛΗΘΗΚΑΝ, αόριστα και θεατρικά, δίχως ουδεμία συγκεκριμενοποίηση, σαν προτάσεις «αντιστασιακές»: Κόντρα στις απαιτήσεις και τις επιδιώξεις των ευρώ-ληστών και δημίων…

Με αυτή τη δόλια σκηνοθετική ΑΠΑΤΗ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μας εμφανίστηκε και …ανυπότακτη!!!

Πολλαπλή ΑΠΑΤΗ!

Εμφανίζεται …ανυπότακτη μια κυβέρνηση που έχει προδώσει τα πάντα: Προγράμματα, υποσχέσεις και δηλώσεις της: Προεκλογικές και μετεκλογικές…

Εμφανίζεται …ανυπότακτη μια κυβέρνηση που έχει ΥΠΟΤΑΧΘΕΙ πλήρως στη λογική και στις στρατηγικές ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ των δυνάμεων του 4ου Ράιχ…

Τόσο «αριστερή» είναι αυτή η κυβέρνηση: Να εξαπατά τον ελληνικό λαό με την ίδια δολιότητα και αυθάδεια που εξαπατούσαν οι κυβερνήσεις των δωσίλογων ανδρεικέλων…

Να εμφανίζει τις προδοσίες της και την υποταγή της στους τοκογλύφους σαν νίκες και «αντιστασιακές» πράξεις: Το ίδιο όπως οι θλιβεροί Σαμαράς, Βενιζέλος και το κακό συναπάντημα…

Αυτό το «Σχέδιο Συμφωνίας» των «θεσμών» της νεοταξικής κακουργίας, φαίνεται ότι ήρθε την κατάλληλη ώρα: Για να επικαλυφτεί και να περπατήσει ανώδυνα, με ελάχιστους τριγμούς, το «Σχέδιο» των κυβερνητικών προτάσεων…

Και αν δεν υπήρχε αυτό το «ακραίο» και «σοκαριστικό» τοκογλυφικό «Σχέδιο» θα έπρεπε να εφευρεθεί. Με λίγη «συνωμοσιολογία» μπορεί να καταλήξεις ότι το όλο ζήτημα αποτελεί μια «στημένη» συμπαιγνία κυβέρνησης και ευρώ-ληστών: Τα πάντα μπορεί να σκαρφιστούν οι δόλιες δυνάμεις του σύγχρονου φασισμού…

Πρακτικά αυτό το «Σχέδιο» της χρηματιστηριακής κακουργίας εξυπηρετεί την «αριστερή» κυβέρνηση: Της δίνει τη δυνατότητα (προσωρινά) να σκεπάσει τις δικές της ακαθαρσίες, να καλύψει τις προδοσίες της και να αυτό-προβάλλεται σαν δύναμη …ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ στους ιμπεριαλιστές δυνάστες…

Αυτό ακριβώς το θέατρο σκηνοθέτησε και έπαιξε στη Βουλή η «αριστερή» κυβέρνηση.

Θέατρο δόλιας και αυθάδους ΑΠΑΤΗΣ. Ακριβώς διότι κάτω από τον κυνισμό των …προβοκατόρικων απαιτήσεων του 4ου Ράιχ κουκουλώθηκε το «Σχέδιο Συμφωνίας» της «αριστερής» κυβέρνησης: Σχέδιο και αυτό ΥΠΟΤΑΓΗΣ στις απαιτήσεις των τοκογλύφων, σχέδιο και αυτό ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ και νέας ΦΡΙΚΗΣ…

Τα δύο κείμενα (κυβέρνησης και τοκογλύφων) είναι πανομοιότυπα σε ΛΟΓΙΚΗ και ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ κατεύθυνση. Διαφέρουν μόνο σε επιμέρους τακτικά ζητήματα.

Διαβάστε τα παραπάνω κείμενα και ιδιαίτερα το:
«Συγκρίνοντας τα δύο σχέδια συμφωνίας: Μεταξύ εκτέλεσης και αυτοκτονίας».


Όταν βρίσκεσαι μπροστά σε τέτοιες άθλιες «αριστερές» σκηνοθεσίες κοινοβουλευτικής ταχυδακτυλουργίας, δεν μπορεί να συνεχίζεις να κλείνεις πεισματικά τα μάτια. Δεν μπορεί να μην θέλεις να διακρίνεις ότι και αυτή η κυβέρνηση είναι μια μεταμφίεση των προηγούμενων δωσίλογων κυβερνήσεων…

ΟΣΟΙ συνεχίζουν να παρέχουν «αριστερό» άλλοθι σΆ αυτήν την κυβέρνηση είναι εξίσου υπεύθυνοι…

Με «αριστερές» αυταπάτες δεν μπορεί να υπάρξουν ΑΡΙΣΤΕΡΑ κινήματα: Τα μόνα που μπορεί να ανοίξουν προοπτικές ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ…

Επιστροφή στην κορυφή
ΜΟΥΡΑΛΩΦ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Ιούν 08, 2015 3:56 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Και όμως, η ρήξη είναι εφικτή!
του Παναγιώτη Σωτήρη



Αφήνοντας κατά μέρος τη ρητορική, είναι σαφές ότι την ίδια ώρα που η ελληνική κυβέρνηση καταγγέλλει την αδιαλλαξία των δανειστών, η ίδια επιμένει στις «47 σελίδες», δηλαδή ένα νέο μνημόνιο.

Ακόμη χειρότερα, αυτή η γραμμή νομοτελειακά σημαίνει ότι στο τέλος ακόμη και εάν κάνουν υποχωρήσεις οι «Θεσμοί» θα βρεθούμε με κάτι που θα είναι χειρότερο και από τις «47 σελίδες».

Και αυτό είναι το καλό ενδεχόμενο. γιατί θα σημαίνει ότι θα «έχουμε συναντηθεί στη μέση του δρόμου». Στο κακό ενδεχόμενο απλώς θα αποδεχτούμε όλες τις προτάσεις των δανειστών.


Στην πραγματικότητα δέσμια του καταστροφικού σχήματος «ούτε ρήξη – ούτε υποταγή» η κυβέρνηση οδηγείται στην ταπείνωση (παρασύροντας στην ήττα μια ολόκληρη κοινωνία) ακόμη και εάν στο μεταξύ παίξει όλη τη χορογραφία της «ρήξης» (διακοπή διαπραγμάτευσης, προσφυγή στις κάλπες, νέα διαπραγμάτευση), ακριβώς γιατί δεν έχει στρατηγική ρήξης.

ΓιΆ αυτό το λόγο και σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ χρειαζόμαστε να συζητήσουμε ανοιχτά και όχι με όρους «μυστικής διπλωματίας», την αναγκαία «τεχνική της ρήξης». Γιατί μπορεί να υπάρξει άλλος δρόμος ακόμη και τώρα:

• Εφόσον οι «θεσμοί» διαλέγουν το δρόμο της αδιαλλαξίας πρέπει να σταματήσει η διαπραγμάτευση και να σταματήσουν να εξαρτώνται οι εσωτερικές πολιτικές αποφάσεις από τη διαπραγμάτευση.
Αυτό σημαίνει ότι επιστρέφουμε στη θέση ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις (που σημαίνει καμιά ιδιωτικοποίηση στα λιμάνια, στο Ελληνικό, στα αεροδρόμια, κανένα ξεπούλημα από το ΤΑΙΠΕΔ, κ.λπ.), ότι προχωρά μονομερώς η πλήρης επαναφορά των δικαιωμάτων των εργαζομένων και των συλλογικών συμβάσεων, ότι εγκαταλείπεται η θέση για πρωτογενή πλεονάσματα και ότι δοκιμάζεται πραγματική φορολογική μεταρρύθμιση (αντί για το φόρτωμα βαρών στις πλάτες των λαϊκών τάξεων μέσω του ΦΠΑ).

• Η παύση πληρωμών στο χρέος πρέπει να γίνει πραγματικότητα και αυτό αφορά και τις δόσεις του ΔΝΤ και τις δόσεις προς την ΕΚΤ.
Την ίδια στιγμή η έκδοση εντόκων πρέπει πλέον γίνεται χωρίς αίτημα αδείας από την ΕΚΤ. Ο λογιστικός έλεγχος του χρέους γίνεται πραγματικό όπλο και τα πορίσματα για την κλίμακα που μπορεί να χαρακτηριστεί παράνομο και επαχθές μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν βάση μιας θέσης για διαγραφή του χρέους.

• Ο πολιτικός έλεγχος της κεντρικής τράπεζας αποκτά ξεχωριστή σημασία.
Η αποπομπή με πολιτική απόφαση του Στουρνάρα γίνεται πρώτη προτεραιότητα, ώστε να μπορεί να υπάρχει άλλος έλεγχος και δυνατότητα χρήσης όλων των εργαλείων που μπορεί να χρειαστούν (συμπεριλαμβανομένου και της αναγκαίας πλήρους άσκησης ουσιαστικού δημόσιου ελέγχου στις «συστημικές τράπεζες»).

• Ο έλεγχος των κινήσεων κεφαλαίων
αλλά και ο περιορισμός των αναλήψεων από τράπεζες οφείλουν να αποτελέσουν άμεσα αναγκαία βήματα, σε πείσμα της ιδεολογικής τρομοκρατίας των συστημικών ΜΜΕ. Την ίδια στιγμή η δυνατότητα για παροχή ρευστότητας με μονομερή έκτακτη απόφαση της ΤτΕ (κατά το πρότυπο της Ιρλανδίας) επίσης είναι ένα αναγκαίο βήμα.

Προφανώς όλα αυτά βάζουν και θέμα ευρώ.
Όμως, το βάζουν μέσα σε μια ακολουθία πρακτικών ρήξης που το καθιστούν αναγκαία συνθήκη αλλά και πείθουν για την αναγκαιότητά του, όχι με όρους ιδεολογικής τοποθέτησης αλλά πρακτικής αναγκαιότητας.

Από εκεί και πέρα το ερώτημα μιας πραγματικής παραγωγικής ανασυγκρότησης με όρους εναλλακτικού παραγωγικού υποδείγματος αποκτά άλλη διάσταση και δεν μπορεί να υποκατασταθεί από την αναμονή του επόμενου ΕΣΠΑ (ας θυμηθούμε ότι το προηγούμενο ΕΣΠΑ καθόλου δεν απέτρεψε την καταστροφική ύφεση και την κοινωνική διάλυση).

Θα υπάρξει μια τέτοια κατεύθυνση ρήξης;
Δεν είμαι καθόλου βέβαιος. Για την ακρίβεια είμαι απόλυτα βέβαιος πώς δεν θα υπάρξει όσο η αντικαπιταλιστική Αριστερά μένει απλώς στο να καταγγέλλει με όρους αυτοδικαίωσης και όσο οι αριστερές τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ επίσης απλώς καταγγέλλουν εσωκομματικά.

Χρειάζεται και άλλης κλίμακας κινητοποίηση του λαού και πολύ πιο συγκεκριμένη τοποθέτηση για το τι σημαίνει ρήξη.

Η κινητοποίηση στις 11 Ιούνη οφείλει να αγκαλιαστεί από όλες τις δυνάμεις, κοινωνικές και πολιτικές που αναφέρονται στην αναγκαιότητα της ρήξης.

Η πίεση των δανειστών σημαίνει ότι εξακολουθούν να βλέπουν την Ελλάδα ως δυνάμει «αδύναμο κρίκο» και γι” αυτό επικεντρώνουν τις δυνάμεις τους στην επίτευξη όχι απλώς «αριστερής λιτότητας» αλλά ταπείνωσης. Αυτό σημαίνει ότι αντικειμενικά είμαστε μέσα σε ένα «παράθυρο ευκαιρίας» που δεν πρέπει να κλείσει.

Το πώς θα παρέμβουμε στη συγκυρία που ανοίγει το αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων θα κρίνει σημαντικά τις εξελίξεις.

ΠΗΓΗ:
http://ektosgrammis.gr/index.php?option=com_content&view=frontpage&Itemid=371

Επιστροφή στην κορυφή
ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Ιούν 08, 2015 6:08 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Πιτσιρίκος:
http://pitsirikos.net/


Πρώτη φορά Αριστερά, βουλιάζει στα βαθιά νερά…




Μετά από διαρκείς υποχωρήσεις -το γράφω κομψά-, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να κάνει μερικές υποχωρήσεις ακόμα, ώστε να καταλήξει σε συμφωνία με τους «εταίρους».

Φυσικά, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απομακρυνθεί -πάλι το γράφω κομψά- από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, αλλά και από τις προγραμματικές δηλώσεις.


Δηλαδή, όλα είναι έτοιμα για ένα νέο Μνημόνιο.
Το νέο Μνημόνιο θα έχει ένα πιο κομψό όνομα. Για παράδειγμα, θα λέγεται «Πρόγραμμα Ανάπτυξης» ή «Πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης».

Πάντως, οι Έλληνες Μνημόνιο θα πληρώσουν.

Υποψιάζομαι πως αυτό ήταν το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ. Από την αρχή.

Ένα νέο «αριστερό» Μνημόνιο.


Ίσως να στενοχωρώ κάποιους αριστερούς αναγνώστες αλλά εγώ δεν θέλω να με διορίσει κάπου ο ΣΥΡΙΖΑ, οπότε μπορώ να γράφω αυτά που σκέφτομαι.

Αν δεν ήταν αυτό το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ και οι «εταίροι» δεν τον αφήνουν να εφαρμόσει το πρόγραμμά του, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει άλλη επιλογή από το να στραφεί στους πολίτες.

Το «δεν γίνεται αλλιώς»
που λέει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτό για το οποίο ούρλιαζε τόσο χρόνια εναντίον των κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.

Αν «δεν γίνεται αλλιώς»,
γιατί σκοτωθήκατε να γίνετε κυβέρνηση;

Μα γιατί είναι ωραία να είσαι κυβέρνηση.

Είναι ωραία να αισθάνεσαι σημαντικός, να έχεις δική σου ομάδα, δικούς σου κόλακες και πολλοί να είναι δουλοπρεπείς απέναντί σου (σ.σ. Εγώ δεν τα θεωρώ ωραία όλα αυτά αλλά σε κάποιους καταπιεσμένους με χαμηλή αυτοεκτίμηση αρέσουν.)

Πάρα πολλοί από τους Συριζαίους έχουν λαλήσει κανονικά, μετά την υπουργοποίησή τους ή την ανάληψη κρατικών θέσεων.

Ζούμε ξανά μέρες ΠΑΣΟΚ. Καθόλου περίεργο με τόσους πασόκους μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.


Επίσης, μετά από τέσσερις μήνες διακυβέρνησης, έχω να παρατηρήσω πως δεν βλέπω καμία διάθεση για αλλαγές στα θέματα που δεν είναι σε «διαπραγμάτευση».

Οι ολιγάρχες είναι στην θέση τους και κάνουν μπίζνες με την νέα κυβέρνηση.

Τα χρεοκοπημένα και παράνομα ΜΜΕ λειτουργούν κανονικότατα, ώστε να πιάνουν στασίδι τα στελέχη της κυβέρνησης και να μιλάνε για ώρες, λέγοντας ανοησίες.

Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αρέσκονται να δηλώνουν -στα κανάλια των ολιγαρχών- πως δέχονται κυνηγητό από την τρόικα του εσωτερικού αλλά δεν βλέπω να κάνουν κάτι προς αυτή την κατεύθυνση. Μάλλον, τους αρέσει αυτό το κυνήγι.

Απογοητευτικό είναι και το γεγονός πως η «Πρώτη φορά αριστερά» κατέληξε πολύ γρήγορα να είναι μόνο ο Αλέξης Τσίπρας.

Δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά δεν υπάρχουν. Υπάρχει ο Τσίπρας που είναι μονάρχης, και υπάρχουν μερικοί άνθρωποι γύρω του -κάποιοι εξαιρετικά αντιπαθείς και καθόλου εκλεγμένοι-, οι οποίοι κάνουν κουμάντο.

Όπως ήταν πάντα η «δημοκρατία» στην Ελλάδα.
Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα…


Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος πρέπει να υποστηρίξει αυτή την κυβέρνηση, εκτός του γεγονότος πως η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά ήταν ακροδεξιά και γελοία.

Για όποιον είναι πραγματικά αριστερός και δημοκράτης, ο μόνος δρόμος είναι και πάλι ο δρόμος. Ο μόνος δρόμος είναι το κίνημα.

Αν η πρώτη φορά αριστερά
είναι η Αριστερά των Μνημονίων και των τραπεζιτών, δεν είναι καλό να έχεις σχέσεις μαζί της.

Εκτός αν Αριστερά για κάποιους σήμαινε η καρέκλα. Γιατί, διαφορετικά, έχεις και την επιλογή να παραιτηθείς και να πας στο σπίτι σου.

Από την άλλη, μπορεί να παλεύουν όλοι αυτοί να δικαιώσουν την αξέχαστη Μαλβίνα Κάραλη, η οποία είχε πει για τον τότε Συνασπισμό:

Ο Συνασπισμός δεν είναι κόμμα. Είναι δέκα κώλοι που γυρεύουν καρέκλα.

(Πάμε όλοι μαζί:

Πρώτη φορά αριστερά
βουλιάζει στα βαθιά νερά,
η τελευταία σου ελπίδα
Πρώτη φορά αριστερά
ένας αητός χωρίς φτερά
έπεσε στην παγίδα.

Αξέχαστος Στράτος!)

Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες