Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Συμπεράσματα από τον αγώνα των εκπαιδευτικών

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Μάϊ 21, 2013 8:42 am    Θέμα δημοσίευσης: Συμπεράσματα από τον αγώνα των εκπαιδευτικών Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Νέος ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΗΣ:
http://apergospastis.blogspot.gr/2013/05/blog-post_21.html


Συμπεράσματα από τον αγώνα των εκπαιδευτικών



Επανερχόμαστε και επιμένουμε πάνω στο ζήτημα της απεργίας των εκπαιδευτικών γιατί τα γεγονότα και η στάση ειδικά του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ ( (αναμενόμενη) απέναντί της είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικά.

Σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης από το 1974 ως το 2010 είχαν γίνει μέσα σε 40 χρόνια 6 επιτάξεις απεργών. Από το 2010 μέχρι σήμερα με αυτή των εκπαιδευτικών φτάσαμε αισίως τις 5 επιτάξεις μέσα σε 3 χρόνια. Οι τρεις μάλιστα είναι μέσα στους πέντε πρώτους μήνες του 2013.


Αυτά τα λίγα νούμερα δείχνουν καθαρά το πραξικοπηματικό ξεσάλωμα των κατοχικών ανδρεικέλων. Η επίταξη των εκπαιδευτικών αποτέλεσε αποκορύφωμα αυταρχισμού ποιοτικά και ποσοτικά.

Ποιοτικά γιατί η επίταξη είχε προαναγγελθεί πριν αποφασισθεί η απεργία και τέθηκε σε ισχύ πριν καν ξεκινήσει η απεργία.

Ποσοτικά γιατί η κυβέρνηση έστειλε 85.000 φύλλα πορείας σε απεργούς (οι μισοί και παραπάνω γυναίκες) νούμερο πρωτοφανές που προκαλεί ζάλη.

Αποκορύφωμα μέχρι το επόμενο γιατί όσο η κυβέρνηση θα συναντά τόσο ισχνές αντιδράσεις τόσο θα αποθρασύνεται.


Η πολιτική ουσία της απεργίας και του αγώνα των εκπαιδευτικών ήταν ότι αποτελούσε εξ αρχής μια πολύ καλή ευκαιρία για μετωπική σύγκρουση με τη κυβέρνηση που μπορούσε να δημιουργήσει απρόβλεπτες καταστάσεις.

Η συσσωρευμένη οργή της κοινωνίας που παραμένει βουβή ένα χρόνο τώρα μετά τις εκλογές θα μπορούσε να ξεσπάσει και να βρει διέξοδο στο δρόμο και σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις που με το δεδομένο της επιστράτευσης θα οδηγούσαν σε κάθετη ρήξη.

Ο χώρος της παιδείας επίσης είναι αρκετά ''εύφλεκτος''. Μαζί με τους καθηγητές εύκολα ο ξεσηκωμός θα μπορούσε να μεταφερθεί στους φοιτητές και στους μαθητές ακόμη και η εποχή ήταν ευνοϊκή. Ο Μάης έχει πλούσια αγωνιστική παράδοση και πρόσφατη μάλιστα. Οι μεγάλες και παρατεταμένες κινητοποιήσεις των φοιτητών ενάντια στο νομοσχέδιο της Γιαννάκου, Μάη είχαν φουντώσει.

Ίσχυε στο ακέραιο η περίφημη ρήση του Μάο ''Μιά σπίθα μπορεί ν' ανάψει φωτιά στον κάμπο'' και μάλιστα ο αγώνας των εκπαιδευτικών ήταν κάτι πολύ παραπάνω από σπίθα.

Αυτό το ενδεχόμενο το είχαν έγκαιρα αντιληφθεί τα αστικά επιτελεία γι' αυτό όλα τα παπαγαλάκια δημοσιογραφικά (το ΘΕΜΑ του κομιστή έφτασε στο επαίσχυντο σημείο να αποκαλεί παιδεραστές τους εκπαιδευτικούς) και πολιτικά από τη Ρεπούση μέχρι τη Χρυσή Αυγή έχυναν ωκεανούς λάσπης και χολής.

Δυστυχώς και τα ''αριστερά'' κόμματα με την στάση τους δεν πήγαν πίσω στην υπονόμευση του αγώνα.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουμε να πούμε και πολλά πλέον. Όταν σε χειροκροτεί ο ΣΕΒ και ο Σταθάκης διαβεβαιώνει τους εφοπλιστές για την διατήρηση του αφορολόγητου και των προνομίων τους τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Λογικό επακόλουθο η εντελώς απροκάλυπτη ταύτιση των συνδικαλιστών του με τον κυβερνητικό συνδικαλισμό στο ωμό και κυνικό ξεπούλημα της απεργίας.

Τα μεγάλα αποκαλυπτήρια ήταν για το ΚΚΕ.
Γιατί τόσο καιρό είχαμε χορτάσει από ταξική ρητορεία συνήθως γενικά και αόριστα αλλά μόλις ήρθαμε στο συγκεκριμένο είχαμε εκπλήξεις.

Ο Σοφιανός εκφράζοντας τη θέση του ΚΚΕ για την απεργία στο MEGA είπε ότι οι εκπαιδευτικοί του ΠΑΜΕ είναι οι μόνοι που είναι αντίθετοι σε απεργία μέσα στις πανελλαδικές.

Είπε επίσης ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν οι εξετάσεις ως μέσο εκβιασμού της κυβέρνησης.
Όσον αφορά τον εκβιασμό μπαίνοντας το ΚΚΕ σε αυτή τη λογική δικαιώνει την κυβέρνηση για τη χρονική επιλογή που διάλεξε και έχει ήδη υποκύψει στον εκβιασμό. Επίσης τα σχολεία άνοιγαν Δευτέρα και την Παρασκευή ξεκινούσαν οι εξετάσεις, είναι προφανές ότι το ΠΑΜΕ πρότεινε μία απεργία ντουφεκιά και μετά βλέπουμε.

Επίσης η ανακοίνωση της ΚΝΕ προς τους μαθητές της Γ' Λυκείου δεν καλούσε σε ξεσηκωμό και αγώνα αλλά ήταν στη λογική προβληματίσου αλλά διάβασε για τις πανελλήνιες.

Το πιο χαρακτηριστικό όμως ήταν η στάση του Ριζοσπάστη πάνω στο ζήτημα. Ούτε μία μέρα ο αγώνας των εκπαιδευτικών δεν έγινε πρώτο θέμα της εφημερίδας παρά το αρκετά σημαντικό αριθμητικό μέγεθος του κλάδου, την πολεμική από τα ΜΜΕ και τέλος την επίταξη 85.000 απεργών. Η συντακτική ομάδα του Ριζοσπαστή δεν τα θεώρησε αρκετά σημαντικά για να γίνουν έστω για μια μέρα πρώτη είδηση.

Η πρόθεση για υποβάθμιση και υπονόμευση του αγώνα είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.


Είναι προφανές ότι το ΚΚΕ δεν είδε ή δεν θέλησε να δει (δεν συνηθίζουμε να κάνουμε δίκη προθέσεων) το πολιτικό διακύβευμα. Γιατί το διακύβευμα ξέφευγε κατά πολύ από τα κλαδικά αιτήματα και τα θέματα της παιδείας.

Το ξαναλέμε ήταν ευκαιρία να ανοίξει ένας νέος κύκλος αγώνων και κινητοποιήσεων στο δρόμο που είναι η μόνη διέξοδος που μπορεί να πυροδοτήσει θετικές εξελίξεις. Όχι μόνο δεν κάλεσε και δεν πάλεψε για γενικό ξεσηκωμό ούτε τυπικά δεν στήριξε την απεργία.

Το ΚΚΕ προσπάθησε να βρει άλλοθι στη στάση των άλλων ξεπουλημένων συνδικαλιστών. Η ηγεσία της ΟΛΜΕ από την αρχή δεν είχε καμία διάθεση για αγώνα. Ομως κάθε συνδικαλιστική ηγεσία όσο ενσωματωμένη και αν είναι κάνει διάφορους ελιγμούς για να διαπραγματευθεί, για να ξεγελάσει και να εκτονώσει την πίεση από τη βάση.

Η ηγεσία της ΟΛΜΕ πρότεινε απεργία χωρίς φυσικά να την προετοιμάζει στην πράξη για τους εξής λόγους:

α)
Για να ρίξει την κλασική ντουφεκιά για την τιμή των όπλων.

β) Δεν έχει κατανοήσει ότι δεν υπάρχουν πλέον τα περιθώρια να ελίσσεται και να διαπραγματεύεται όπως συνέβαινε στο παρελθόν.

γ) Φυσικά δεν είχε καμία διάθεση να αγωνιστεί ενάντια στην επιστράτευση πόσο μάλλον να προσπαθήσει να τη σπάσει, αντίθετα βρήκε άλλοθι για ξεπούλημα με τη λογική εμείς κάναμε το χρέος μας αλλά η κυβέρνηση μας επιστράτευσε δεν είχαμε περιθώρια.

Όπως πολύ χαρακτηριστικά είπε και ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ «Οι καθηγητές δεν φοβούνται την επιστράτευση. Σε τελική ανάλυση, αν η πολιτική ηγεσία, αποφασίσει να μας φορέσει χακί θα γυρίσουμε στα σχολεία με ψηλά το κεφάλι και οι συνδικαλιστές θα κοιτάνε τους συναδέλφους στα μάτια!» Δηλαδή ρίχνουμε τη ντουφεκιά και επιστροφή στη ''νομιμότητα''.

Το ΚΚΕ θα είχε κάθε δίκιο να καταγγέλλει την ηγεσία της ΟΛΜΕ αν είχε στηρίξει ανεπιφύλακτα την απεργία πράγμα που δεν έκανε. Επίσης το ΚΚΕ συχνά μιλάει και σωστά για αλλαγή των συσχετισμών δύναμης μέσα στα συνδικάτα και στο εργατικό κίνημα. Εδώ είχε μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να σαρώσει τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία (που τόσο καιρό καταγγέλλει) που ξεβρακώθηκε αλλά την κλώτσησε πανηγυρικά.

Ακούσαμε πολλές δικαιολογίες για τον αγώνα που δεν έδωσαν το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ. Όπως ότι δεν ήταν ευνοϊκές οι συνθήκες, ήταν αρνητικός ο συσχετισμός δύναμης, ο λαός δεν είναι έτοιμος και επίσης τι έκανε η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ όλο το προηγούμενο διάστημα κτλ. Παρότι η μαζική συμμετοχή στις συνελεύσεις των ΕΛΜΕ και η υπερψήφιση της απεργίας έδειξαν ότι υπήρχε αγωνιστική διάθεση.

Για άλλη μια φορά το ΚΚΕ έδειξε τη γνωστή αλλεργία στη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης και της πάλης μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες. Είναι σωστή η κριτική και η πολεμική στη γραφειοκρατία της ΟΛΜΕ αλλά εδώ έγινε άλλοθι για να μην δοθεί καν η μάχη.

Η επίδειξη αυταρχισμού της κυβέρνησης έμεινε αναπάντητη και αυτό έχει πολύ βαριές και άμεσες μάλιστα συνέπειες. Είναι χαρακτηριστικό ότι δάσκαλος τέθηκε σε αργία (με μείωση των απολαβών του στο1/4 του μισθού) στη Λάρισα γιατί καταδικάστηκε για αντίσταση κατά της αρχής λόγο και για τον οποίο συνελήφθη από αστυνομικούς στην αντιμνημονιακή συγκέντρωση που έγινε στη Λάρισα μετά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου του 2012.

Είναι προφανές ότι πρόκειται για καθαρά πολιτική δίωξη και εξόντωση. Τα πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων επέστρεψαν σε σύγχρονη μορφή.

Κάθε ήττα και μάχη που δεν δίνεται οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερο κατήφορο γύψου και γενικευμένο καθεστώς φίμωσης και διώξεων. Δεν υπάρχει άλλη λύση πέρα από την αγωνιστική διέξοδο και τη σύγκρουση με κάθε αφορμή με τα κατοχικά ανδρείκελα.

Πρέπει να ξεπεραστούν και να σαρωθούν όλες αυτές οι ηγεσίες, πολιτικές και συνδικαλιστικές. που η υπονομευτική δράση τους έλαμψε στην περίπτωση των εκπαιδευτικών για τις οποίες ισχύει ότι τα πτώματα δεν είναι ικανά για αγώνα, αλλά είναι ικανά να εμποδίζουν κάθε αγώνα.

Επιστροφή στην κορυφή
Παλαίμαχος



Ένταξη: 31 Αύγ 2006
Δημοσιεύσεις: 976

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Μάϊ 21, 2013 6:56 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η ήττα των εκπαιδευτικών ήταν ο αναπόφευκτος «κρίκος» για να ζωντανέψει ξανά η φλόγα των ιστορικών μας αγώνων



Δεν υπάρχουν πλέον άλλα περιθώρια για ειρηνοφιλίες, δημοκοπίες, εκλογικά λόγια και κομματικές παρελάσεις…

Χωρίς αγωνιστικές κινητοποιήσεις και οργάνωση στο δρόμο, χωρίς ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ με τα ευρω-ανδρείκελα και τους μηχανισμούς τους δεν γίνεται τίποτα.

Η ΟΡΓΗ του λαού, όπως έχουμε επισημάνει πολλές φορές, για να ξεχυθεί στο δρόμο και να γίνει χείμαρρος ανατρεπτικός πρέπει να υπάρξουν τα «πολιτικά έμβολα» και οι «οργανωτικοί ιμάντες» του ΓΕΝΙΚΟΥ ξεσηκωμού και της ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ με το δικτατορικό καθεστώς των ευρω-ανδρεικέλων.

Αυτοί οι «ιμάντες» και τα «έμβολα» παλιότερα (ακόμα και στα πρώτα μεταδικτατορικά χρόνια) υπήρχαν μέσα στους οργανωμένους «ιστούς» του εργατικού κινήματος, του φοιτητικού κινήματος, καθώς και μέσα στα ίδιες τις αριστερές οργανώσεις.

Σήμερα, με τις ευλογίες, αλλά και τις συστηματικές, χρόνιες και εναγώνιες προσπάθειες της ενσωματωμένης «αριστεράς», τα ΠΑΝΤΑ έχουν καταλυθεί και ισοπεδωθεί.

Ο λαός κοχλάζει από ΟΡΓΗ, αλλά αυτός ο βρασμός της ΟΡΓΗΣ δεν βρίσκει το «έμβολο» και τον «κύλινδρο» να κινηθεί και να ξεχυθεί ανατρεπτικά στο δρόμο.

Παλιότερα, ισχυρές οργανωτικά και δυναμικές «πρωτοπορίες» μέσα στο εργατικό και φοιτητικό κίνημα αποτελούσαν τους καταλύτες της λαϊκής αγανάκτησης, καταλύτες που υπερφαλάγγιζαν τις γραφειοκρατικές ηγεσίες των συνδικάτων και των κομμάτων ή τις εξανάγκαζαν να συμμετέχουν στους άγριους και βίαιους λαϊκούς αγώνες…

Φυσικά ΤΟΤΕ και η «αριστερά» δεν ήταν ακόμα ολοκληρωτικά ενσωματωμένη, όπως σήμερα. Ήταν ατελώς προσαρμοσμένη και διατηρούσε σε σημαντικό βαθμό τους ρεφορμιστικούς της προσανατολισμούς.

Η ενσωμάτωση αυτής της παραδοσιακής αριστεράς, αλλά και η μετάλλαξή της σε εμπροσθοφυλακή της παγκοσμιοποίησης, πήρε πυρετικούς ρυθμούς μετά την πτώση της ΕΣΣΔ.

Και αυτό δεν αφορά μόνο τη σοσιαλδημοκρατία (ήδη ενσωματωμένη), αλλά και τα σταλινικά κόμματα της Ευρώπης τα οποία ήδη βρίσκονταν σε ένα προχωρημένο στάδιο σοσιαλδημοκρατικοποίησής τους…

Έτσι στη δεκαετία του 1960, ιδιαίτερα μετά τις εκλογές της βίας και νοθείας του 1961, η Ελλάδα βρισκόταν σε καθολικό αγωνιστικό αναβρασμό και ο λαός έγραψε λαμπρές ιστορίες αγωνιστικού ηρωισμού και σύγκρουσης με το τότε κράτος και παρακράτος της Δεξιάς…

Η αντιδικτατορική πάλη ήταν η συνέχεια και ο επόμενος διαλεκτικός κύκλος της αγωνιστικότητας και του ηρωισμού του ελληνικού λαού…

Το ίδιο και στα πρώτα μεταδικτατορικά χρόνια: Το αγωνιστικό νήμα δεν ανακόπηκε, και παρά τα πυροσβεστικά παιχνίδια της ειρηνόφιλης «αριστεράς», ο ελληνικός λαός με πρωτοπόρους τους εργαζόμενους και τους φοιτητές ΣΥΓΚΡΟΥΣΤΗΚΕ, πολλές φορές (σχεδόν καθημερινά) και βίαια με τις «αύρες» του Κωνσταντίνου Καραμανλή και το κράτος καταστολής του…

Μετά ήρθε το κράτος του ΠΑΣΟΚ το οποίο αξιοποιώντας τα εγκλήματα του δεξιού κράτους και τα «αντιδεξιά» σύνδρομα, ευνούχισε, διέφθειρε και ισοπέδωσε τα ΠΑΝΤΑ: Ήταν η εποχή που η Νέα Τάξη Πραγμάτων εφορμούσε (χωρίς το αντίπαλο δέος της Σοβιετικής Ένωσης), υπονόμευε τις εσωτερικές εθνικές μας λειτουργίες (σταθερά και ανεπαίσθητα στην αρχή) και καθιστούσε το ΠΑΣΟΚ την αιχμή του νεοταξικού δόρατος στον τόπο μας.

Δυστυχώς, αργήσαμε να συνειδητοποιήσουμε αυτή τη νέα κατάσταση της πλανητικής, ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας: Μια βαρβαρότητα που έλαμψε εκτυφλωτικά, επί Σημίτη, με το «εκσυγχρονιστικό» κράτος και παρακράτος…

Μέσα σΆ αυτά τα χρόνια της νεοταξικής επέλασης και του πράσινου παρακράτους και με τις ευλογίες της ολοκληρωτικά, πλέον, μεταλλαγμένης «αριστεράς», δεν έμεινε ΤΙΠΟΤΑ ΟΡΘΙΟ.

Κονιορτοποιήθηκαν, ιδιαίτερα οι κοινωνικοί και εθνικοί αρμοί, οι οργανωτικές δομές των λαϊκών κινημάτων, οι αγωνιστικές τους παραδόσεις, καθώς και το ιστορικό πνεύμα της λαϊκής ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ…

Παλιά για κάθε διεκδίκηση δίναμε μεγάλες αγωνιστικές μάχες και συγκρουόμασταν ρωμαλέα και ηρωικά με τις καθεστωτικές δυνάμεις: Π.χ το 114, τα Ιουλιανά, ιστορικοί απεργιακοί αγώνες, Πολυτεχνείο, κ.λπ αποτελούν ιστορικά ορόσημα λαϊκών αγώνων…

ΣΗΜΕΡΑ μας ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ολοκληρωτικά, αλώνουν και ξεπουλούν την Ελλάδα, μας έχουν βάλει στο φέρετρο και ετοιμάζονται να μας θάψουν και ΑΚΟΜΑ να ΞΕΣΗΚΩΘΟΥΜΕ…

ΣΗΜΕΡΑ η λαϊκή ΟΡΓΗ είναι χίλιες φορές μεγαλύτερη, πιο διογκωμένη και συμπιεσμένη από τότε και ΕΜΕΙΣ ακόμα να ΞΕΣΗΚΩΘΟΥΜΕ…

Φυσικά δεν φταίει ο λαός. Φταίει η ολοκληρωτική ΑΠΟΥΣΙΑ εκείνων των πολιτικών και οργανωτικών συντελεστών που θα ΠΥΡΟΔΟΤΗΣΟΥΝ τη λαϊκή ΟΡΓΗ…


ΣΗΜΕΡΑ απουσιάζουν δραματικά τα «πολιτικά έμβολα» και οι «οργανωτικοί ιμάντες» της Κίνησης και της ΑΝΑΦΛΕΞΗΣ της κοινωνικής οργής…

Τα «αριστερά» κόμματα και οργανώσεις, τα Συνδικάτα και οι παρατάξεις της Νεολαίας, ΣΗΜΕΡΑ αποτελούν τους άθλιους εμπόρους της λαϊκής εξαθλίωσης και αγανάκτησης, τα πυροσβεστικά, αλλά προδοτικά «όργανα» του καθεστώτος, γι αυτό ο κόσμος τα σιχαίνεται, τα έχει γνωρίσει πολύ καλά…

Η κατάσταση, βεβαίως, δεν είναι αδιέξοδη και απελπιστική. Αργά ή γρήγορα ο λαός θα εκραγεί και θα συνδεθεί, έστω με μεγάλο κόστος, με τις αγωνιστικές και επαναστατικές μας παραδόσεις.

Ένας άλλος αισιόδοξος παράγοντας
είναι ότι αρχίζει να εκκολάπτεται και να αναπτύσσεται ένα φάσμα οργανωμένων δυνάμεων σε όλο το κοινωνικό και πολιτικό «στερέωμα» που συνειδητοποιούν τη στρατηγική κατεύθυνση: Τον αγώνα και τη σύγκρουση στο δρόμο…

Η ολοκληρωτική κατάρρευση των ευρω-ανδρεικέλων, αλλά και ο εκλογικός κρετινισμός και η αθεράπευτη σήψη των «αριστερών» ηγεσιών θα θρέψουν και θα γιγαντώσουν τα νέα πολιτικά και οργανωτικά «έμβολα» των αγώνων και των συγκρούσεων του λαού στο ΔΡΟΜΟ…

Ήδη οι απεργίες και οι επιστρατεύσεις εκκολάπτουν τη μαγιά που πάνω της θα «ζυμωθούν» οι νέοι «ιμάντες» της επαναστατικής κίνησης.

Ιδιαίτερα η απεργία των εκπαιδευτικών που δεν έγινε ΠΟΤΕ προκάλεσε μεγάλες ρωγμές στη σκέψη, ρωγμές που θα γονιμοποιήσουν τα νέα πολιτικά και οργανωτικά έμβρυα του Αγώνα.

ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι όπως πρώτα. Η ήττα των εκπαιδευτικών, χωρίς να δοθεί καν η μάχη, είναι από αυτές τις ήττες που προετοιμάζουν τους πολιτικούς και οργανωτικούς όρους για τις αυριανές νικηφόρες μάχες…

ΓΡΗΓΟΡΑ θα ηχήσουν και πάλι οι σάλπιγγες της αγωνιστικής ιστορίας μας και θα πιάσουμε τα επαναστατικά νήματα των παραδόσεών μας…


_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες