Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Οι δύο «όψεις» των «εθνοσωτήριων ψαλμών

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
ΘΥΜΙΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Δεκ 09, 2011 4:03 pm    Θέμα δημοσίευσης: Οι δύο «όψεις» των «εθνοσωτήριων ψαλμών Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Οι δύο «όψεις» των «εθνοσωτήριων ψαλμών



Βαδίζουμε στον τάφο μας πολιορκημένοι από φαιδρούς ψαλμούς: Ψαλμοί για τη …σωτηρία μας!!!

Για ποια «σωτηρία»; Για το τέλος του δρόμου: Να μπούμε και να εντοιχιστούμε στον τάφο, για τον πλήρη δηλαδή ενταφιασμό μας…

Τέτοιου είδους είναι οι «εθνοσωτήριοι» ψαλμοί αυτής της εκτρωματικής κυβέρνησης των τριπόδων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ): Τα δωσίλογα «τρίποδα» της διεθνούς χρηματιστηριακής και τραπεζικής χούντας και των ευρω-δικτατορικών μηχανισμών της.

Οι «εθνοσωτήριοι» ψαλμοί κατακλύζουν, σαν άγρια νεροποντή, τα πάντα από τα μεγάλα λαρύγγια των μίσθαρνων οργάνων της φαιάς προπαγάνδας: ΜΜΕ και από τα πολυεδρικά και πολύχρωμα δίκτυα των ακαδημαϊκών και πνευματικών ιερατείων…

Οι «εθνοσωτήριοι» ψαλμοί δεν έχουν μόνο μία «όψη», την ορατή κυβερνητική «όψη». Έχουν και την «όψη» της καθεστωτικής «αντιπολίτευσης»: τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Η «αντιπολιτευτική» αυτή όψη αποτελεί πάντα την ασφαλιστική δικλίδα ενός καταρρέοντος καθεστώτος και φοράει πάντα πολύχρωμες μάσκες με αστραφτερά μακιγιάζ: Είναι, δηλαδή, το δόλιο ναρκωτικό και παραισθησιογόνο του καθεστώτος το οποίο, σε εποχές γενικής σήψης και πολιτικής κατάρρευσης, προβάλλεται σαν «αντίδοτο» στη φρίκη…

Ο χαρακτήρας αυτής της «αντιπολιτευτικής» απάτης συνίσταται σε τούτο: Στην εκλογική της λογική, λογική εξ ορισμού άκρως καθεστωτική.

Ο κοινοβουλευτικός φετιχισμός, δηλαδή ο εκλογικός κρετινισμός, αποτελεί το δομικό χαρακτηριστικό της καθεστωτικής απάτης.

Η ιστορία έχει αποφανθεί τελεσίδικα επΆ αυτού: Από τον κοινοβουλευτικό δρόμο ΠΟΤΕ και ΠΟΥΘΕΝΑ δεν έγιναν ριζικές ανατροπές και κατακτήσεις, ούτε καν πλησίασαν οι λαοί το δρόμο της δικής τους πολιτικής συμμετοχής και αυτό-οργάνωσης.

Το αντίθετο: Ο κοινοβουλευτισμός ήταν η «δημοκρατία» κατά την οποία εκχωρούσε ο λαός την εξουσία του στους μεταπράτες και πληρεξούσιους, μια εκχώρηση που έφραζε κάθε δίοδο στην πραγματική λαϊκή εξουσία και αυτό-οργάνωση, στην πραγματική δημοκρατία…

Ο κοινοβουλευτισμός είναι αναμφίβολα μια μεγάλη ιστορική κατάκτηση της ανθρωπότητας, αλλά έχει νόημα ΜΟΝΟ όταν αυτή η κατάκτηση δεν γίνεται ΑΥΤΟΣΚΟΠΟΣ. Έχει νόημα δηλαδή όταν αποτελεί συμπληρωματικό στοιχείο των εργατικών και λαϊκών αγώνων, τακτικό μέσον της στρατηγικής ανάπτυξης, οργάνωσης, διαπαιδαγώγησης και συνειδητοποίησης του λαού και ΟΧΙ υποκατάστασης του λαού και των κινημάτων από τους εκλογικούς πληρεξούσιους…

Σήμερα ο κοινοβουλευτικός δρόμος είναι ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ ελεγχόμενος και υποταγμένος στους μηχανισμούς των «νταβάδων» (διεθνών και εγχώριων), στα μεγάλα αφεντικά των μαφιών του χρήματος και των πολυπλόκαμων μηχανισμών και «μπράβων» τους: ΜΜΕ, εταιρείες βολιδοσκοπήσεων, δίκτυα ιδεολογικών και πολιτικών ροπαλοφόρων, ποικίλα και πολύχρωμα καθεστωτικά ιερατεία…

Το ίδιο, ολοκληρωτικά ελεγχόμενα, χειραγωγούμενα και υποταγμένα είναι και τα κόμματα τα οποία έχουν φετιχοποιήσει τον εκλογικό δρόμο και έχουν καταστήσει τον κοινοβουλευτισμό ειδωλολατρία…

Η άλλη «όψη», συνεπώς των «εθνοσωτήριων» ψαλμών είναι η «αντιπολιτευτική» κοινοβουλευτική ειδωλολατρία.

Αυτή η «ειδωλολατρία» θα πρέπει να αποτελεί το πολιτικό κριτήριο, τη Λυδία Λίθο, για την αξιολόγηση κάθε κόμματος και πολιτικού σχήματος, κάθε πολιτικής «εκκόλαψης».

Κάθε τι που καθορίζεται ΟΧΙ από την ανάπτυξη,
συνειδητοποίηση και ΑΥΤΟ-οργάνωση του λαού και των ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ του, κάθε τι που δεν συμβάλλει, θεωρητικά και πρακτικά, στην Πολιτική και Οργανωτική συγκρότηση της λαϊκής ΟΡΓΗΣ, αλλά κερδοσκοπεί εκλογικά πάνω στη λαϊκή ΟΡΓΗ, εξ ορισμού κινείται ΕΝΤΟΣ των καθεστωτικών πλαισίων: Των άμεσα ελεγχόμενων κα υποταγμένων στους μηχανισμούς της Νέας Τάξης.

Σήμερα, για να προσανατολιστεί κανείς μέσα στον κυκεώνα της πολιτικής σύγχυσης και της «αντιπολιτευτικής» ΑΠΑΤΗΣ (κομμάτων, νέων σχημάτων και Μεσσιών) ΔΕΝ πρέπει να πιστεύει τα λόγια, αλλά να μελετά την ιστορία όλων αυτών, να μελετά όχι τόσο αυτό που λένε όλοι αυτοί για τον εαυτό τους ή τα «ωραία» τους λόγια (και αυτά δραματικά ετεροχρονισμένα), ΑΛΛΑ να μελετά προσεκτικά την ΠΡΑΚΤΙΚΗ τους συμπεριφορά και τον πολιτικό τους ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ.

Να μελετά εκείνο που κάνουν στην πράξη, τη συνέπειά τους, πώς ενεργούν και ποια στάση κρατούν στα μεγάλα ζητήματα της εποχής μας και ιδιαίτερα σε κείνα που θίγουν καταλυτικά τα θεμέλια της Νέας Τάξης όπως και σε εκείνα που μας οδήγησαν στο σημερινό εφιάλτη: Από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, μέχρι τα στρατηγικά ζητήματα υπονόμευσης και διάλυσης της εθνικής μας υπόστασης και των ιστορικών ιστών της ελληνικής κοινωνίας (π.χ. λαθρομετανάστευση, άγριες και ισοπεδωτικές επιθέσεις εναντίον της Ιστορίας, εναντίον των εθνικών δομών και συμβόλων καθώς και του ορθόδοξου φρονήματος όπως και η «αντιρατσιστική» τρομοκρατία, τα ποικίλα τρομοκρατικά παιχνίδια χειραγώγησης του λαού και πολλά άλλα…).

Το σπουδαιότερο:
Για να προσανατολιστεί κανείς μέσα στο σημερινό τυφώνα των πολιτικών, «εθνοσωτήριων» ψαλμωδών πρέπει να εξετάσει προσεκτικά το ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ των πολιτικών σχέσεων που προωθούν αυτοί οι «ψαλμωδοί» με το λαό. Είναι χαρακτήρας που θέτει ΠΡΑΚΤΙΚΑ ως υποκείμενο των εξελίξεων το λαό, την πολιτική και οργανωτική του ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΗ συγκρότηση ή τοποθετεί ΠΡΑΚΤΙΚΑ το λαό και την ξεχειλίζουσα οργή του στη θέση του ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ της εκλογικής κερδοσκοπίας, προβολής και αναρρίχησης των «ψαλμωδών»…

Οι σχέσεις που αναπτύσσουν και εδραιώνουν με το Λαό τα κόμματα, οι ηγέτες και η πληθώρα των νέων «σωτήρων» που ξεφυτρώνουν, σαν τα Μανιτάρια σήμερα (με την συστηματική, διακριτική και δόλια προβολή τους από τους μηχανισμούς προπαγάνδας), είναι το Α και το Ω της πολιτικής έρευνας και κριτικής.

Ο «εθνοσωτήριος» Λόγος που αναπτύσσει και εδραιώνει εκλογικές σχέσεις μεταξύ κόμματος και λαού, που ερημώνει το κινηματικό τοπίο, που καταλύει τη διαλεκτική κλίμακα και τις «σκαλωσιές» ενός ισχυρού στελεχικού δυναμικού μέσα στο αγωνιστικό γίγνεσθαι αλλά εστιάζει τα πάντα στην εκλογική σχέση του κομματικού «πληρεξούσιου» με τα λαό, είναι ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ καθεστωτικός και ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ ελεγχόμενος από τους μηχανισμούς των μεγάλων αφεντικών…

Είναι, τουλάχιστον, αστείο να εμφανίζεται κάποιος σαν «σωτήρας» με βάση το «πρόσωπό» του και τα «ωραία» του λόγια, με βάση μια πολιτική σχέση με τους εξεγερμένους και απελπισμένους πολίτες, ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ προσωπική και εκλογική: Αυτό είναι ακραία μορφή εκλογικής ειδωλολατρίας και βοναπαρτισμού σταλινικής εξαχρείωσης…

Ένας ηγέτης από την πλευρά των λαϊκών κινημάτων δεν αναπτύσσει ΠΟΤΕ τέτοιου είδους προσωπολατρικές σχέσεις και δεν μπορεί να ΥΠΑΡΞΕΙ δίχως «σκαλωσιές» ισχυρών μεσαίων και ανώτερων στελεχών του λαϊκού κινήματος.

Τέτοιοι ηγέτες, δίχως κινηματικό «έδαφος» και «σκαλωσιές» εκκολάπτονται και κατασκευάζονται ΜΟΝΟ από το καθεστώς στη βάση των εκλογικών σχέσεων και της καθεστωτικής ειδωλολατρίας…

Γι αυτό και βρίσκουν ΠΑΝΤΑ πρόσβαση, διακριτική στην αρχή, στις εστίες προπαγάνδας, διαφήμισης και προβολής του καθεστώτος.

Σήμερα, όπως έχουμε αναλύσει σε άλλα κείμενα κατασκευάζεται μια πολύχρωμη ποικιλία νέων ανδρεικέλων τα οποία αύριο θα αξιοποιηθούν δεόντως για την αναπαλαίωση του καταρρέοντος πολιτικού σκηνικού: Σχήματα και πολιτικές δυνάμεις «αριστερών» ροπών και «κεντροαριστερών» επιμειξιών και χρωμάτων.

Διαβάστε τα πιο πρόσφατα κείμενά μας, ΕΔΩ:

http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=6139

Δεν είναι, λοιπόν, τυχαία η νεροποντή των δημοσκοπήσεων και η ανοικτή προβολή των «αριστερών» δορυφόρων και δεκανικιών της παγκοσμιοποίησης: ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, Κουβέλη και πιο «ριζοσπαστικών» …μετώπων «εθνοσωτήριων» μελωδών…

Η Συνταγή στην Ελλάδα έχει εφαρμοστεί με επιτυχία πολλές φορές και μας οδήγησε στο σημερινό εφιάλτη…

Αν πέσουμε και πάλι στην παγίδα τους θα θρέψουμε τους νέους «σωτήρες» μας από τις δυνάμεις εκείνες που όλο αυτό το διάστημα των τελευταίων δεκαετιών υπήρξαν οι πλέον φανατικοί στυλοβάτες της Νέας Τάξης, των ιδεολογημάτων της και των «διαστροφών» της: ΣΥΝ, Κουβέλης και λοιποί Μεσσίες του «αριστερού» και σταλινικού παιχνιδιού που σήμερα φοράνε «εθνοσωτήριες» μάσκες…

Φυσικά το σκοτάδι δεν είναι τόσο πυκνό, όσο φαίνεται. Θα διαλυθεί ΑΜΕΣΑ μόλις μπει σε κινηματική ενέργεια, δηλαδή ξεχυθεί στο ΔΡΟΜΟ, η λαϊκή ΟΡΓΗ, γεγονός που δεν θα αργήσει.

ΤΟΤΕ όλοι οι κάλπικοι παράδες (και είναι δραματικά πολλοί) θα αποκαλυφτούν…

ΟΛΑ τα σχέδια του καθεστώτος και οι πολιτικές τους κατασκευές θα σωριαστούν σαν χάρτινος πύργος…

Επιστροφή στην κορυφή
ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Δεκ 10, 2011 8:31 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
«Μεγάλες φιλοδοξίες και μικρές φιλοδοξίες»



Όπως γράψαμε, καθοριστικό και αλάθευτο κριτήριο αξιολόγησης των πολιτικών υποκειμένων είναι ο χαρακτήρας των σχέσεων που αναπτύσσουν με τις εργατικές και λαϊκές μάζες.

Ο Αντόνιο Γκράμσι συμπυκνώνει αυτή τη διαλεκτική του «χαρακτήρα των σχέσεων» σε ένα μικρό κείμενο με τον τίτλο: «Μεγάλες φιλοδοξίες και μικρές φιλοδοξίες» («παρελθόν και παρόν», εκδόσεις «Στοχαστής»).

Για τα πολιτικά υποκείμενα και τους «αρχηγούς» που χρησιμοποιούν το λαό σαν αντικείμενο, δηλαδή αναπτύσσουν σχέσεις εκλογικές και δημαγωγικές, γράφει:

«Ο κακός ΄΄δημαγωγός΄΄ θεωρεί τον εαυτό του σαν αναντικατάστατο, δημιουργεί γύρω του ερήμωση, συστηματικά εκμηδενίζει και εξαλείφει τους πιθανούς ανταγωνιστές του, θέλει να έρχεται κατΆ ευθείαν σε σχέση με τις μάζες…

…η κοινοβουλευτική και εκλογική νοοτροπία προσφέρουν έδαφος γιΆ αυτή την ιδιαίτερη μορφή δημαγωγίας, που κορυφώνεται στον καισαρισμό και βοναπαρτισμό…».


Για τα κόμματα που τοποθετούν το λαό στη θέση του υποκειμένου και για τους αυθεντικούς αρχηγούς ο Γκράμσι γράφει:

«Αντίθετα, ο πολιτικός αρχηγός με μεγάλες φιλοδοξίες τείνει να δημιουργήσει ένα ενδιάμεσο στρώμα μεταξύ αυτού και των μαζών (τις «σκαλωσιές» που λέμε, δική μας σημείωση), να δημιουργήσει ικανούς και όμοιούς του «ανταγωνιστές» για να ανεβάσει το επίπεδο της ικανότητας των μαζών, να δημιουργήσει στοιχεία που θα μπορούν να τον αντικαταστήσουν στη λειτουργία του αρχηγού. Αυτός σκέφτεται σύμφωνα με τα συμφέροντα των μαζών…».

Ο καθένας μπορεί να καταλάβει τις καρικατούρες του ακραίου βοναπαρτισμού όλων αυτών των «Μετώπων» που ξεπετάχτηκαν, από το κεφάλι της Αθηνάς, την τελευταία διετία και «ταξίδεψαν» από νεοταξικά «εκτρώματα» και κατασκευές «ΕΑΜ», σε πτήσεις διορισμένων «ηγετών» στη Σπίθα (Μίκη) και κατέληξαν σε νέες καιροσκοπικές επιμειξίες και σε ραδιοφωνικές εκπομπές της διαπλοκής…

Η εποχή μας θα γεννήσει πολλά εκτρώματα…

Αναδημοσιεύουμε ένα παλιό μας άρθρο, γραμμένο το 1998, εμπνευσμένο από το Γκράμσι (περιέχεται στη συλλογή κειμένων: «Μυθολογίες και Μεταλλάξεις», εκδόσεις Κάκτος).

Δημαγωγία

Ο κομματικός λόγος καθορίζεται από τις σχέσεις που αναπτύσσουν τα κόμματα με τις λαϊκές μάζες. Ο μεταβατικός ενεργητικός πολιτικός λόγος είναι αυτός που υφαίνει οργανικούς και εποικοδομητικούς δεσμούς με τον πολίτη και ανυψώνει το επίπεδο της πολιτικής γνώσης και συνείδησης. Ο λόγος αυτός αντιμετωπίζει το λαό ως υποκείμενο των εξελίξεων, ως τον κύριο ιστορικό πρωταγωνιστή.

Οι εκλογικοί κομματικοί μηχανισμοί αντιμετωπίζουν τους πολίτες σαν αντικείμενο, σαν εργαλείο εξυπηρετικό, για να πετύχουν τους σκοπούς τους. Το γλωσσικό αποτύπωμα αυτής της κοινοβουλευτικής φιλοσοφίας είναι η ξύλινη γλώσσα.

Το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της γλώσσας είναι η πληθωρική ρητορεία λέξεων-αξιών ή όρων νοηματικά ρευστών. Είναι ένας πολιτικός λόγος με πλεονασμούς και διακριτικά συστατικά την κατάχρηση συνωνύμων, την έντονη συναισθηματική φόρτιση, τη μεγαλοστομία και τη νοηματική ασάφεια.

Ο δημαγωγικός αυτός λόγος παγιδεύει το δέκτη συναισθηματικά και ηθικά. Ταυτόχρονα εμποδίζει και την επικοινωνία, μετατρέποντας τις λέξεις από έννοιες σε ασαφείς και νοηματικά ρευστές ηθικές κατηγορίες. Η «ξύλινη» γλώσσα προβάλλει την ηθική διάσταση σε βάρος του νοήματος και μαζί με την υπερβολή και το στόμφο εμποδίζει την κατανόηση και υποβάλλει την άκριτη αποδοχή. Αυτή η πληθωρική ασάφεια του κομματικού λόγου πετυχαίνει την απομάκρυνση της λογικής και την παγίδευση του οπαδού στα «θαυμαστικά επιφωνήματα και κατάρες».

Η κοινοβουλευτική και εκλογική νοοτροπία προσφέρουν έδαφος για τη δημαγωγία εκείνη που μεταχειρίζεται σαν εργαλείο τις λαϊκές μάζες, τροφοδοτεί και ξύνει τα ταπεινά ένστικτα και πάθη: Δημαγωγία που κορυφώνεται στον καισαρισμό και βοναπαρτισμό μέσα από μια συστηματική εκμηδένιση κάθε εποικοδομητικής σχέσης με το λαό και ερήμωσης του πολιτικού τοπίου.

Βεβαίως, σύμφωνα με τον Αντόνιο Γκράμσι, έχουμε και την «ανώτερη δημαγωγία» η οποία αναπτύσσει οργανικές σχέσεις του «δημαγωγού» με το λαό και συντελεί στην πολιτική εξύψωσή του: Δημαγωγία που στηρίζεται στον πρωταγωνιστικό ιστορικό ρόλο των μαζών, που αποτυπώνει τον επαναστατικό τους παλμό και είναι αξεχώριστο το ατομικό καλό από το συλλογικό καλό.

Ο Γκράμσι συνδέει την έννοια της «δημαγωγίας» με αυτή της «φιλοδοξίας»: Δύο έννοιες που έχουν καθιερωθεί με μειωτική σημασία και αξιοκαταφρόνητη, οι οποίες δείχνουν ταπεινό καιροσκοπισμό και προδοσία ιδεών και αρχών. Και αυτό γιατί συγχέεται η μεγάλη φιλοδοξία με τις μικρές φιλοδοξίες και συνήθως βλέπουμε την πάλη των μικρών φιλοδοξιών (των εντελώς προσωπικών) κατά της μεγάλης.

«Η μεγάλη φιλοδοξία, εκτός του ότι είναι αναγκαία για την πάλη, δεν είναι ούτε αξιοκαταφρόνητη ηθικά. Κάθε άλλο: όλα εξαρτώνται από το αν ο φιλόδοξος υψώνεται αφού έχει προκαλέσει γύρω του ερήμωση, ή αν η ανάδειξή του καθορίζεται συνειδητά από την εξύψωση ενός ολόκληρου κοινωνικού στρώματος και από το αν ο φιλόδοξος βλέπει ακριβώς τη δική του ανύψωση Σα στοιχείο της γενικής εξύψωσης» ( Γκράμσι: «παρελθόν και παρόν», εκδόσεις «Στοχαστής»).

Σήμερα μας πνίγουν σαν βρόχος στο λαιμό οι μικρές φιλοδοξίες. Η πάλη των ταπεινών κινήτρων έχει πάρει διαστροφικές διαστάσεις προσωπικής προβολής και αναρρίχησης. Σε αυτό συνετέλεσε και η πλήρης αλλοτρίωση της πολιτικής πράξης που επήλθε από την κυριαρχία του τηλεοπτικού θεάματος. Η δημαγωγία έχασε την απευθείας επαφή με τις μάζες και οι μικρές φιλοδοξίες προσαρμόστηκαν στις ανάγκες του διαφημιστικού θεάματος. Το «τέρας» της αλλοτριωμένης πολιτικής πράξης ισοπέδωσε εντελώς τις σχέσεις της κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης και επέβαλε το καθεστώς της «συνασπισμένης ηλιθιότητας».

Η κατάσταση αυτή εκφράζεται από τη στενότητα νέων ηγετών. Γιατί οι ηγέτες δεν κατασκευάζονται μέσα στις χοάνες των εργαστηρίων, ούτε από τα ΜΜΕ και τις γραφειοκρατικές κλίκες των αποστεωμένων κομματικών μηχανισμών. Οι ηγέτες διαμορφώνονται μέσα από τη θεωρητική και πολιτική πράξη, μέσα από τη ζωντανή αντιπροσώπευση κοινωνικών τάξεων και συλλογικών συμφερόντων. «Δεν μπορεί να υπάρξει επεξεργασία των ηγετών εκεί όπου λείπει η θεωρητική δραστηριότητα, εκεί όπου δεν αναζητούνται συστηματικά και δεν μελετώνται οι λόγοι ύπαρξης και ανάπτυξης της εκπροσωπευομένης τάξης». (Γκράμσι).

Ο αριστερός ηγέτης διαμορφώνεται και από τον αγώνα για την εξασθένηση της αλλοτριωμένης πολιτικής πράξης, αγώνα που έχουν εγκαταλείψει παντελώς τα παραδοσιακά αριστερά κόμματα, υποταγμένα πλήρως στο καθεστώς των μικρών φιλοδοξιών...

Φυσικά οι ηγέτες δεν πέθαναν, όπως δεν πέθανε και η πολιτική, έστω και αν βιάστηκαν κάποιοι να την κηδεύουν. Ο νέος ιστορικός κύκλος των κοινωνικών εντάσεων και λαϊκών κινητοποιήσεων θα γεννήσει τους ηγέτες του...

Ιούλιος 1998

Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες