Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Οι δήμιοι μιλάνε για "πνεύμα των Χριστουγέννων"!!!

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
ΘΥΜΙΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Δεκ 19, 2010 11:08 pm    Θέμα δημοσίευσης: Οι δήμιοι μιλάνε για "πνεύμα των Χριστουγέννων"!!! Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η αίσθηση του τραγικού και το πραγματικό πνεύμα των Χριστουγέννων


Κάθε χρόνο αυτές τις ημέρες ζούμε την καταιγίδα της καταναλωτικής «πορνείας» και της καθεστωτικής υποκρισίας.

Μαζί με τα πηχτά και πολύχρωμα κύματα του ψεύδους που μας σερβίρει καθημερινά το κοινωνικό και πολιτικό κατεστημένο, αυτές τις μέρες ζούμε και τη νεροποντή του γαργαλιστικού καταναλωτικού ιλίγγου:
Μια υστερία του «χρήματος» και των χρωμάτων και των ήχων του κόσμου του εμπορίου τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με το πνεύμα των Χριστουγέννων και της λαϊκής Ορθόδοξης παράδοσης.

Οι εστίες της πολιτικής πορνείας (ΜΜΕ), εστίες αναπαραγωγής και ανακύκλωσης της σήψης και της διαφθοράς, «ξερνούν» από τη μια τα εκκρίματα του «πολιτισμού» τους και από την άλλη μας εύχονται «ευτυχία» και «χαρά»!!!

Την ίδια ώρα που μας εύχονται «καλές γιορτές» και μιλούν για αγάπη, εξωραΐζουν τα εγκλήματα του καθεστώτος, εμφανίζουν την εξαθλίωσή μας σαν «αρετή» και παίζουν, ξεδιάντροπα το τέλος μας…

Φέτος το κακό έχει πάρει αποκρουστικές διαστάσεις.

Η Ελλάδα βρίσκεται κάτω από τη δικτατορική μπότα των μαφιών του χρήματος, καθημερινά εκτελούνται τα «συμβόλαια» θανάτου της και του ολοκληρωτικού αφανισμού της, ο λαός υποφέρει και βογκά, αγανακτεί και εξεγείρεται από τη φρίκη της καθεστωτικής λεηλασίας και της βαρβαρότητας και τα ποικίλα ιερατεία της εξουσίας (κυβερνητικά, κομματικά, ΜΜΕ και CIA) έχουν στήσει τον καταναλωτικό χορό τους πάνω στο κατασπαραγμένο σώμα της ελληνικής κοινωνίας!!!




Και με θράσος απύθμενο και υποκρισία θηριώδη μιλάνε για το «πνεύμα των Χριστουγέννων» και μας εύχονται «ειρήνη» και «αγάπη» Την «ειρήνη» και την «αγάπη» των ληστών και της «τάξης» της Νέας Τάξης…

Τα ανδρείκελα της εξουσίας και οι «μαϊμούδες» της προπαγάνδας τους, όπως έχουν μεταλλάξει και εξοντώσει ακόμα και τις έννοιες, έτσι έχουν «καρατομήσει» και αντιστρέψει τις έννοιες της «αγάπης», της «ειρήνης» του «πνεύματος των Χριστουγέννων».

Η «ειρήνη» γι αυτούς είναι ο μοχθηρός πόλεμος που έχουν κηρύξει στον ελληνικό λαό, τις αξίες και παραδόσεις της ελληνικής κοινωνίας: Είναι η «ειρήνη» της αποδοχής της πολεμικής καταστροφής μας, η «ειρήνη» της υποταγής μας…

Η «αγάπη», για όλα αυτά τα παράσιτα του καθεστώτος είναι το ΜΙΣΟΣ και η ΒΙΑ εναντίον των λαών και των εθνών.

Με την «αγάπη» εννοούν να «αγαπήσουμε» και να «λατρέψουμε» το μίσος τους εναντίον μας, να υποταχθούμε αδιαμαρτύρητα στην κακουργία τους…

Με το «πνεύμα των Χριστουγέννων» εννοούν να αγοράζουμε και να καταναλώνουμε για να αυξάνουν τα κέρδη τους, να ξεχνάμε τις συμφορές και τα δηλητήρια που μας ποτίζουν…

Έτσι, σήμερα, γίνεται πιο σπαρακτική η αίσθηση του τραγικού που βιώνουμε πάντα αυτές τις χριστουγεννιάτικες ημέρες.

Και γίνεται πιο σπαραχτική αυτή η αίσθηση
γιατί ζούμε την τραγωδία της δικτατορικής κατοχής μας, του ψεύδους όλων των κομμάτων, της σήψης, των αποκρουστικών πολιτικών παιχνιδιών, της διαφθοράς και της χυδαιότητας.

Τα πάντα περιτυλίγονται με την ομίχλη των σκανδαλολογικών μυθολογιών και των νταβατζήδικων σεναρίων, των κομματικών δημοκοπιών, της ανηθικότητας και της ολοκληρωτικής ψευτιάς.

Κάθε γεγονός παραμορφώνεται μοχθηρά, το ασήμαντο διογκώνεται και δραματοποιείται για να εξαφανιστεί το σημαντικό, για να μη φανεί το ουσιώδες…

Ο λαός που αρχίζει να αντιστέκεται και να σηκώνει την οργισμένη γροθιά του λιθοβολείται και συκοφαντείται αγρίως. Όλα τα μαύρα κοράκια του καθεστώτος ορμούν να τον κατασπαράξουν και να τον επαναφέρουν στην «τάξη»…

Ζούμε τη δικτατορία, όχι μόνο των μαφιών του χρήματος, αλλά όλων των «μπράβων» του: Όλων των γλοιωδέστατων, ημιμαθών και χυδαίων μεταπρατών της εξουσίας, κάθε πολιτικής απόχρωσης…

Ωστόσο, η αίσθηση του τραγικού έχει και μια άλλη διάσταση, αισιόδοξη και επαναστατική: το αγωνιστικό πάθος που αρχίζει να εκδηλώνεται στον ελληνικό λαό.




Είναι ένα ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΖΩΗ, για ανθρώπινη ζωή και όχι για τη μηχανοκίνητη «ζωή» της Νέας Εποχής. Αυτή δεν είναι ζωή είναι το κομμάτιασμα, η απονεύρωση και η διάλυση του ανθρώπου μέσα στα ψυχωτικά του αδιέξοδα…


ΤΟ ΠΑΘΟΣ για ζωή, δηλαδή οι αγώνες και οι εξεγέρσεις των λαών, είναι αυτά που αποτελούν το μεγαλείο της ΙΣΤΟΡΙΑΣ, το συναρπαστικό της στοιχείο. Και αυτό το «συναρπαστικό» της ιστορίας ουδέποτε ακολουθεί τη γραμμική προέκταση του σήμερα. Κατά κανόνα και συστηματικά αιφνιδιάζει όλους εκείνους που πίστεψαν ότι ελέγχουν το παιχνίδι.

Η ιστορία είναι αμείλικτη. Απρόβλεπτα σκορπάει όλους τους πολιτικούς σχεδιασμούς των δυναστών-συνωμοτών και αποκαλύπτει ότι όλοι οι «μάγοι» του κατεστημένου στην πραγματικότητα δεν είναι παρά παράσιτα στον κορμό ενός δένδρου που δεν μπορούν ούτε να το διακρίνουν.

ΟΙ λαϊκές «ανταρσίες» οξύνουν την τραγωδία των παρασίτων και επισπεύδουν το ΤΕΛΟΣ τους…

Θα πρέπει πιο δυναμικά και με ΣΥΝΕΧΕΙΑ να ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ το δικαίωμα στη ζωή και στο όνειρο και να μη μας καταβάλει «η πίκρα της μοιρολατρίας».

Θα διδαχτούμε από την αγωνιστική πράξη να μην τρομάζουμε μπροστά στους πιο ισχυρούς εχθρούς όταν η δύναμη των τελευταίων βρίσκεται σε αντίφαση με τις ανάγκες της ιστορικής εξέλιξης, με τη ζωή και το όνειρο.


Οι επαναστατικές πλημμυρίδες άρχισαν να έρχονται…

Ας συμβάλλουμε συνειδητά στον πιο ταχύ ρυθμό τους.

Αυτό, είναι σήμερα το πραγματικό πνεύμα των Χριστουγέννων…

Επιστροφή στην κορυφή
ΡΕΠΟΡΤΕΡ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Δεκ 20, 2010 10:09 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Κάθε χρόνο τέτοιο καιρό, τα ίδια και τα ίδια.. Χριστούγεννα ! ΤΙ σημαίνει για μας;
Γράφει ο Στουδίτης
http://santo-rinios.blogspot.com/2010/12/blog-post_19.html



Το σκηνικό της γιορτής έτοιμο.

Φέτος, λίγο νωρίτερα από πέρυσι. Κλέβουμε κάθε χρόνο λίγες μέρες παραπάνω. Οι μέρες των γιορτών είναι λίγες τελικά. Πού να προλάβεις να διασκεδάσεις, κούραση και πλήξη μιας ολόκληρης χρονιάς σε 15 μόνο μέρες...

Πρόσχημα είναι τα Χριστούγεννα.

Ο Χριστός γίνεται άλλοθι. Χριστούγεννα σε καιρούς παγκοσμιοποίησης.

Τί γυρεύει, αλήθεια, ο Χριστός στην πλατεία του Πεκίνου, στην αίθουσα υποδοχής του Λευκού Οίκου;

Ισοπεδωτικά μονότροπα και ανιαρά γιορτάζει τα Χριστούγεννα όλος ο πλανήτης. Το παγκόσμιο αναψυκτικό, ο μέγας χορηγός της παγκόσμιας γιορτής.

Πρωτεύουσες του κόσμου, πόλεις και χωριά ανταγωνίζονται τούτες τις μέρες σ΄ ένα εορταστικό παραλήρημα, στο ξόδεμα της ελπίδας.

Ακόρεστα τα ένστικτα του ανθρώπου, απίστευτα εφευρετική η αγορά. Καταιγισμός διαφημίσεων και προσφορών. Δελεάζουν τις πιο απίθανες επιθυμίες. Home cinema, dvd player, ψηφιακή videocamera και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Το γιορτινό τραπέζι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Πρώτο θέμα επικαιρότητας η τιμή πώλησης της γαλοπούλας. Δόλωμα ο 13ος μισθός έστω και κουτσορεμένος φέτος...

Πολιτικές αντιπαραθέσεις στα τηλεοπτικά παράθυρα για τα αγαθά ευρείας κατανάλωσης με μπόλικη δόση υποκρισίας. Θα μας πείσουν στο τέλος, ότι το πρόβλημα των απόκληρων της ζωής είναι η αύξηση της τιμής των κουραμπιέδων,... όχι ο ευτελισμός της αξιοπρέπειας του ανθρώπου μπροστά στην πρωτοκαθεδρία των κερδών.

Μέσα σ΄ όλα περισσεύει και η φιλανθρωπία. Φροντίζουν οι καναλάρχες γι΄ αυτό. Εικόνες κοινωνικής δυστυχίας κατακλύζουν τους τηλεοπτικούς μας δέκτες και ερεθίζουν τα φιλάνθρωπα αισθήματα. Υποκριτικά και ανέξοδα: ο ανέραστος σύζυγος, ο ανύπαρκτος πατέρας, ο εκμεταλλευτής εργοδότης ελεεί την ανέχεια του κόσμου στα βρώμικα χεράκια του παιδιού των φαναριών, στο δίσκο εράνου των κυριών του φιλοπτώχου, στον τηλεμαραθώνιο αγάπης που έγινε πια τηλεοπτικός θεσμός. Πλειοδοσία αισθημάτων και ... απόσβεση ενοχών !

Και μέσα στους στολισμένους και φωταγωγημένους δρόμους των πόλεων, στην κοσμοσυρροή των πολυκαταστημάτων, κυκλοφορεί ανατριχιαστικά η παγωνιά της απουσίας του Θεού.

Περιοριζόμαστε έτσι «στη γέννηση του ηθικολόγου Ιησού, του ακίνδυνου Χριστού των κηρυγμάτων, των στερεότυπων ευχών, του ρομαντικού Ναζωραίου των παραισθήσεων» (Γιανναράς).

Αυτοκτονίες και εγκλήματα πάθους τέτοιες μέρες έρχονται στο προσκήνιο με τρόπο τραγικό και παράταιρο, απειλώντας την ειδυλλιακή ευτυχία της γιορτής. Με στατιστικές και μελέτες πασχίζουν κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι να εξηγήσουν την έκρηξη του παραλογισμού και της ανομίας, να λύσουν το αίνιγμα της αντίφασης που κρύβεται στη συνωμοσία της χαράς.

Κι όταν οι γιορτές τελειώσουν... Το χριστουγεννιάτικο δένδρο με τα στολίδια στο κουτί για του χρόνου, τα επιπλέον κιλά άγχος δυσβάσταχτο για την αισθητική του σώματος που αφέθηκε, «οι μέρες των γιορτών που πέρασαν τόσο γρήγορα» και οι δόσεις του δανείου που μόλις άρχισαν να τρέχουν.

Κουρασμένα Χριστούγεννα... Zωή εκπτώσεων που γίνεται επιβίωση. Βαριά και πηχτή η νύχτα των συνειδήσεων. Περισσότερο έντονη η μελαγχολία των μεθεόρτιων στιγμών.

Στον αντίποδα του αγοραίου κοσμοπολιτισμού των Χριστουγέννων ο μυστικός κόσμος της παράδοσης που γέννησε το ήθος αυτού εδώ του τόπου, μπολιασμένος με την πίστη της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Στη γλώσσα και τη ζωή της Εκκλησίας τα Χριστούγεννα σημαίνουν Σάρκωση. Σάρκωση θα πει πως ο απερινόητος, απρόσιτος και άκτιστος Θεός ταπεινώνεται και γίνεται ένα με τη φθαρτή και θνητή φύση μας. Πραγματικά, όχι φανταστικά. Γίνεται πλήρης, όμοιος με μας άνθρωπος, αποκτά σάρκα και οστά. Αδειάζει η θεότητα μέσα στο κορμί της ανθρωπότητας από αγάπη και μόνον.

Σκάνδαλο για τη λογική, τρέλα ακατανόητη. «Μυστήριον ξένον ορώ και παρόδοξον» ψάλλει ο υμνωδός της Εκκλησίας και έχει βαθιά επίγνωση του μυστηρίου που συντελείται, της παραδοξότητας δίχως προηγούμενο. Μόνο με πίστη, δηλαδή εμπιστοσύνη, χωρίς όρους και όρια βιώνεις τέτοια αποκάλυψη. Ρίσκο, τελικά, η πίστη στο Θεό - όπως και στον έρωτα - δεν έχει ασφαλίσεις, κατοχυρώσεις, αποδείξεις. Διακινδυνεύεις, χάνεις ή κερδίζεις τα πάντα. «Κι΄ όποιος δεν απελπίστηκε απ΄ όλα δεν τρέχει κοντά στον Θεό» (Κόντογλου).

Με τόλμη που εκπλήσσει ακόμη και σήμερα, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος σχολιάζει το γεγονός της Σάρκωσης του Θεού: «Πόρνη επιθυμούσε ο Θεός; - αναρωτιέται - ναι πόρνη, τη δική μας (ανθρώπινη) φύση - εξηγεί... Ήταν τρανός κι΄ αυτή ταπεινή, τρανός στη φύση... αχώρητος στο νου, άπιαστος από τη σκέψη. Πώς να το πω; Πώς να το παραστήσω; Το μεγαλείο του απέραντο, πού να πιαστεί η σοφία του με αριθμούς. Κι αυτός ο μέγας και τρανός επεθύμησε πόρνη (την ανθρώπινή μας φύση). Και τι κάνει; Δεν της στέλνει κάποιον απ΄ τους δούλους του, δεν στέλνει άγγελο στην πόρνη αλλά καταφθάνει αυτός ο ίδιος, ο ερωτευμένος. Επειδή δεν μπορούσε ν΄ ανέβει εκείνη στα ψηλά, κατέβηκε ο ίδιος στα χαμηλά. Έρχεται στην καλύβα της. Τη βλέπει μεθυσμένη, καταπληγωμένη και εξαγριωμένη. Και με ποιο τρόπο έρχεται; Όχι μ΄ ολοφάνερη τη θεότητά του, αλλά γίνεται εντελώς ίδιος μαζί της...»

Αυτό είναι το μεγαλείο της Σάρκωσης! Και μια τέτοια θεολογία και φιλοσοφία ζωής που πιστεύει σ΄ αυτήν, είναι που γέννησε τον πολιτισμό που ξέρει γιατί γιορτάζει τα Χριστούγεννα. Πολιτισμό γιορτής με επίγνωση, δίχως φαντασιώσεις, ηθικισμούς και λυρικές εξάρσεις.
Πολιτισμό που σαρκώθηκε και αποτυπώθηκε διαχρονικά,
- στην υμνολογία των αγίων ημερών με την ιλιγγιώδη ποίηση και το κατανυκτικό μέλος των τροπαρίων
- στην ορθόδοξη εικόνα της Γέννησης με το βρέφος Ιησού τυλιγμένο νεκρικά σάβανα μέσα σε λάρνακα, να θυμίζει το Σταυρό, την Ταφή και την Ανάστασή του
- στην ταπεινή λογοτεχνία ενός Παπαδιαμάντη κι ενός Κόντογλου που κράτησαν την πίστη των ανθρώπων στο σωστό της το ύψος
- στο λαϊκό πολιτισμό που τραγουδά τη Σάρκωση, στα κάλαντα, με το στόμα των παιδιών πως «Άναρχος Θεός καταβέβηκεν και εν τη Παρθένω κατώκησεν...»

- και που ξέρει να στρώνει τραπέζι γιορτινό απλό και λιτό αλλά αρχοντικό και φιλόξενο έτσι που να δοξάζεται η ύλη και τα υλικά αγαθά δίχως να γινόμαστε δούλοι τους.

Τούτη την παράδοση που δίνει μέτρο ζωής υποτιμούμε σήμερα εμείς από παχυλή άγνοια, την πουλάμε στα ανταλλακτήρια της ιστορίας, την κάνουμε μουσείο για τους ξένους. Ανυποψίαστοι, γονατισμένοι και γυμνοί απομείναμε έτσι να γιορτάζουμε Χριστούγεννα...

- στολίζοντας κακόγουστα τα σπίτια, τους δρόμους και τις πόλεις μας
τραγουδώντας ανάλαφρα στιχάκια κι΄ αυτά από μετάφραση
χαζεύοντας με συγκίνηση εικόνες θρησκευτικής ζωγραφικής που παριστάνουν καλοθρεμμένο μωρό με ροδοκόκκινα μάγουλα που βαφτίσαμε Χριστό
- ξενυχτώντας σε ρεβεγιόν μαζικής και απρόσωπης διασκέδασης για να καταλήξουμε σε κάποια εκκλησιά εκτελώντας αγχωμένα το ετήσιο θρησκευτικό μας καθήκον «για το καλό του χρόνου».

Τι κρίμα, αλήθεια, βαφτισμένος ορθόδοξος, να ζεις στην Ελλάδα και να γιορτάζεις σαν δυτικοευρωπαίος...
Όπως και να χει... Καλά Χριστούγεννα!

Επιστροφή στην κορυφή
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Δεκ 20, 2010 2:21 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Το πνεύμα των Χριστουγέννων
Από Τρελο-Γιάννη
http://trelogiannis.blogspot.com/2010/12/blog-post_6477.html



Τούτες τις μέρες, από την αρχή σχεδόν του Δεκεμβρίου μέχρι και τα Θεοφάνεια, όλοι μιλούν για «το πνεύμα των Χριστουγέννων». Στολίδια, λαμπιόνια, ετοιμασίες, δώρα, αγορές, χαρά και προσμονή σε πρόσωπα μικρών και μεγάλων, στοιχειοθετούν αυτό το σκηνικό.

Ένα πανηγύρι φωτός, χρωμάτων, μυρωδιών και διαφορετικής απ’ ότι τον υπόλοιπο χρόνο διάθεσης, έρχεται να αλλάξει για λίγες μέρες την ζωή μας, αλλά και την όψη των σπιτιών, των δρόμων, των πόλεων.

Το πνεύμα των Χριστουγέννων δεν είναι για τους πολλούς παρά ένα πνεύμα καταναλωτικό, μια συγκυρία κοινωνικών συναναστροφών και καταναλωτικής μανίας. Μια εικόνα και μια πρακτική που, δυστυχώς, μας έχει έρθει και αυτή από έξω, από τις κοινωνίες που δεν έχουν κάτι βαθύτερο μέσα τους, που έχουν ξεχάσει τον Θεό, που έχουν λησμονήσει ότι γιορτάζουμε ακριβώς την Γέννηση του Θεανθρώπου και κατά συνέπεια δεν μπορούν να κατανοήσουν τη σημασία αυτού του γεγονότος στην ίδια τους τη ζωή.

Δεν είναι λίγοι που αποφασίζουν να περάσουν Χριστούγεννα κάνοντας ένα ταξίδι στο εξωτερικό, στην καρδιά της Ευρώπης, γιατί εκεί τα Χριστούγεννα έχουν ένα χρώμα πιο λαμπερό, πιο φαντασμαγορικό, αλλιώτικο από τα δικά μας δεδομένα. Κι έτσι ακριβώς είναι.

Γιατί όσο κανείς ξεχνά το νόημα και το περιεχόμενο κάποιου πράγματος, τόσο μεγαλύτερη σημασία δίνει σε ό,τι το περιβάλλει, στα εξωτερικά του γνωρίσματα, στη λάμψη δηλαδή του περιτυλίγματος και της εντύπωσης που αυτό προκαλεί.

Στην Ευρώπη, δυστυχώς, τα Χριστούγεννα γιορτάζονται χωρίς Θεό. Ελάχιστοι μιλούν ή θυμούνται αυτή την παράμετρο, αυτή την πραγματικότητα. Έτσι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, από την λάμψη των εξωτερικών γνωρισμάτων, από την δημιουργία ενός τεχνητού κλίματος ευδαιμονίας και χαράς, το οποίο, ελλείποντος του βάθους, προσπαθούν να επεκτείνουν χρονικά με γιορτές και εκδηλώσεις από τα μέσα ακόμη του Νοέμβρη.

Είναι όμορφη η ατμόσφαιρα, χαρούμενη, πολύχρωμη, μα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα καταναλωτικό όργιο, από μια επίπλαστη χαρά, που συνοδεύεται από τα ρεβεγιόν της νύχτας των Χριστουγέννων, όπου όλοι πρέπει να είναι ντυμένοι στα καλά τους, να φορούν το πιο πλατύ τους χαμόγελο και να ανταλλάσσουν ευχές μηχανικά, που η υπέρμετρη επανάληψή τους έχει φτάσει στο σημείο να στερείται παντελώς νοήματος και ουσίας.

Για το καταναλωτικό πνεύμα η γιορτή κορυφώνεται με τα πλούσια και συχνά εξεζητημένα φαγητά, με το πολύ και καλό κρασί και την διασκέδαση μέχρι πρωίας.

Στην Ευρώπη ακόμα και η συνήθεια των δώρων, από χειρονομία αγάπης έχει γίνει σχέση δοσοληψίας, αναγκαίο κακό, ένα ακόμα έξοδο… δεν είναι λίγοι που για να βγουν από αυτή την υποχρέωση απλά προσφέρουν ένα φάκελο με κάποιο χρηματικό ποσό, νομίζοντας πως με τον τρόπο αυτό αγοράζουν την εύνοια των άλλων ή ότι προσφέρουν ευτυχία.

Είναι αλήθεια όμως ότι τα χρήματα ή η καταναλωτική μανία των ημερών στο τέλος δεν γεμίζει τις καρδιές κανενός, ξεθυμαίνει αμέσως και τελικά κουράζει τους ανθρώπους.

Είναι αλήθεια ότι εκεί που απουσιάζει κάποιο βαθύτερο νόημα, τα πάντα μετατρέπονται σε αριθμούς, σε χρήματα, σε έξοδα… και η ζωή συνεχίζεται, παίρνοντας και πάλι τους καθημερινούς της ρυθμούς.

Το πνεύμα των Χριστουγέννων πώς μπορεί να είναι άλλο από το πνεύμα της Γέννησης του Χριστού; Πώς μπορεί να απουσιάζει ο εορτάζων από μια γιορτή; Πώς μπορούμε να μιλάμε για αγάπη και να ευχόμαστε ειρήνη κι ευτυχία, χωρίς Αυτόν που έχει την δύναμη να την προσφέρει; Χωρίς Αυτόν που ήρθε ανάμεσά μας κι έγινε άνθρωπος μόνο και μόνο για να μας προσφέρει αυτά τα αγαθά, πού τόσο ποθεί η καρδιά όλων, και να μας διδάξει τον τρόπο για να τα αποκτήσουμε; Και δυστυχώς για μας, μας έδειξε ότι η ευτυχία και η αγάπη δεν βρίσκονται στα χρήματα, ούτε στην ευδαιμονία, ούτε στις καθώς πρέπει κοινωνικές συναναστροφές, ούτε στην δύναμη, ούτε στην εξουσία, ούτε στην περιχαράκωση της ζωής μας πίσω από τύπους και κοινωνικούς συμβιβασμούς.

Με την παρουσία Του, με την Γέννησή Του και με την ζωή Του μας έδειξε πως την μεγαλύτερη αξία έχουν οι παιδικές ψυχές, από τις οποίες απουσιάζει το άγχος της καθημερινότητας, η αγωνία για κοινωνική καταξίωση, το κυνήγι του χρήματος ή η υποκρισία στην επικοινωνία. Μας παρότρυνε να γίνουμε και πάλι παιδιά, δηλαδή ειλικρινείς, άνθρωποι της αγάπης, ειρηνοποιοί, με πραγματική αξία.

Αν αναζητούμε λοιπόν να βρούμε κάποιο νόημα τούτες της ημέρες, που θα μας συνοδεύει όλο το χρόνο και όλη μας τη ζωή, δεν έχουμε παρά να μιμηθούμε τους βοσκούς και τους Μάγους που ταπεινά Τον προσκύνησαν στο σπήλαιο της Βηθλεέμ, δεν έχουμε παρά να βρούμε την χαμένη αθωότητα, αυτή που βρίσκεται στα καθαρά μάτια των παιδιών.


Πρωτότυπο κείμενο από Απλά & Ορθόδοξα - π. Χερουβείμ Βελέτζας


Επιστροφή στην κορυφή
ΜΟΥΡΑΛΩΦ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Δεκ 21, 2010 11:37 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
«Το πνεύμα των Χριστουγέννων», Στην κλίνη του Προκρούστη



Φαίνεται ότι κάποια «Ορθόδοξα» ιστολόγια έχουν βαλθεί να μας τρελάνουν!

Από τη μια κόπτονται για την «καθαρότητα» της Ορθοδοξίας και στηλιτεύουν το καταναλωτικό πνεύμα των Χριστουγέννων και από την άλλη προβάλλουν θετικά τα καταναλωτικά σώου τους «πνεύματος των Χριστουγέννων».

Αλήθεια είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια «διάσπαση» εγκεφάλου και τέτοιες ακραίες αμφισημίες και συνειδησιακές «ανωμαλίες»;

Από τη μία να γράφουμε κείμενα εναντίον της «λέπρας» της αγοράς και του καταναλωτισμού και από την άλλη να προβάλλουμε τα είδωλα αυτής της αγοραίας, καταναλωτικής λέπρας;

Το Λάκη Λαζόπουλο και άλλους καλλιτέχνες να «τιμούν» το «πνεύμα των Χριστουγέννων» σε εμπορικούς «άμβωνες», διαβάζοντας παραμύθια στα παιδιά!!!!

Ποιον; Το Λάκη Λαζόπουλο τον σόουμαν της καταναλωτικής χυδαιότητας και της νεοταξικής ισοπέδωσης!!!!

Τέτοια καλλιτεχνίζουσα «Ορθόδοξη» ειδωλολατρία είναι ακατανόητη και θλιβερή.

«Μούγκα στη στρούγκα» για τα εφιαλτικά γεγονότα των ημερών, αλλά το στοματάκι μας ανοίγει μπροστά στα είδωλα της καταναλωτικής αγοράς και στα εμπορικά, «φιλανθρωπικά» τους σώου…

Τότε γιατί δεν προβάλλουμε, για τις χριστουγεννιάτικες και συχνές «φιλανθρωπίες» της, τη Μαριάννα Βαρδινογιάννη και πολλούς άλλους «στυλοβάτες» του καθεστώτος;

Μα, είναι δυνατόν, να μας έχουν φτάσει σε τέτοιοι σημείο κομματιάσματος της σκέψης και της συνείδησης, στο να έχουμε δύο εντελώς αντίθετες και αγεφύρωτες συνειδήσεις;

Μία της «αντικαταναλωτικής» αδιαλλαξίας και μία της καταναλωτικής ειδωλολατρίας;

Επιστροφή στην κορυφή
Κυπριανός Χριστοδουλίδης



Ένταξη: 03 Δεκ 2009
Δημοσιεύσεις: 564
Τόπος: Αθήνα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Δεκ 21, 2010 2:46 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Οι Νεοταξικοί μηχανισμοί του γέλωτος



Μέσα σ΄ αυτή τη γενικευμένη κατάθλιψη της ισόβιας ληστείας μας από το Δημόσιο χρέος, που μας επέβαλλαν οι ανάξιοι κυβερνήτες, πρέπει να υπάρχουν και μικρές νησίδες ευθυμίας και χαράς.

Αυτές οι "μικρές νησίδες", τώρα παραμονές Χριστουγέννων, δεν μπορούσαν να είναι άλλες από τα μικρά παιδιά, που ζουν το μικρό τους παραμύθι : Τα λίγα χρόνια της ανέμελης ζωής τους. Δηλαδή, χωρίς να υποψιάζονται αυτό που τα περιμένει, αυτό που εμείς τους αφήνουμε κληρονομιά. Να δουλεύουν για την αποπληρωμή των χρημάτων που οι άλλοι έφαγαν.

Οι Νεοταξικοί σχεδιασμοί έχουν τους κατάλληλους ανθρώπους, με το ταλέντο "να βγάζουν γέλιο". Και άλλοτε να λένε παραμύθια στα παιδιά, άλλοτε δε στους μεγάλους.

Διάλεξαν (πάλι) τον ευτάλαντο κύριο Λαζόπουλο, ο οποίος ως γνωστόν φιλοξενεί μεγάλα παιδιά στο τηλεοπτικό τσαντιράκι του - παραμυθία γέλιου της τραγωδίας μας - για να πει τώρα παραμονές Χριστουγέννων ένα παρόμοιο στα νήπια.

Τους είπε για το βασίλειο της κατήφειας και του αγέλαστου βασιληά, αφού ζούμε σε τέτοιους καιρούς, χωρίς όμως να έχουμε πρίγκηπες και βασιλιάδες. Πήρε τη θέση τους η Δημοκρατία και στο κεφάλι μας βάλαμε, σαν βασιλιάδες, αυτούς που ψηφίζουμε γιατί μας τάζουν. Ας πούμε λεφτά, που όμως δεν υπάρχουν.

Αυτό δεν ήταν μέσα στο παραμύθι.

Η ιστοριούλα που έμαθαν τα νήπια από τον γελωτοποιό του συστήματος ήταν, πως γεννήθηκε άλλο ένα βασιλόπουλο άρρωστο "με σκαστό το χειλάκι του". Η αρρώστια αυτή μεταδόθηκε και στους υπόλοιπους, οπότε οι άλλοι κατάλαβαν ότι το "σκαστό χειλάκι" συνοδευόταν με τη χαρά. Δεν την ήξεραν.΄Ετσι αποφάσισαν να είναι όλοι χαρούμενοι και άρχισαν να γελάνε.

Και τα σπίτια τους, που κάποτε ήταν καμωμένα με τον ιδρώτα και τις στερήσεις τους, έγιναν τσαντίρια. Έπρεπε να πουληθούν μετά χαράς για την απόσβεση ενός χρέους, όχι δικού τους, αλλά όπως το προγραμμάτισαν οι Νεοταξικοί μηχανισμοί του γέλωτος και της ληστείας.

Αυτό δεν ήταν μέσα στο παραμύθι.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
Κυπριανός Χριστοδουλίδης



Ένταξη: 03 Δεκ 2009
Δημοσιεύσεις: 564
Τόπος: Αθήνα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Δεκ 21, 2010 3:10 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Το πνεύμα των Χριστουγέννων



Εν Αθήναις τη 21/12/ 2... μΧ
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες