«Δεν είμαστε οι εφοπλιστές του δρόμου»

[ΡΕΠΟΡΤΕΡ]

Από ΛΙΣΤΟΝ
http://listonplace.blogspot.com/2010/09/blog-post_7087.html
«Δεν είμαστε οι εφοπλιστές του δρόμου» [: Σβήνουμε μαζί με τα αυτοκίνητά μας...]



Πίσω από τα εκατοντάδες φορτηγά αυτοκίνητα, τις νταλίκες και τα βυτιοφόρα που βρίσκονταν χθες παρατεταγμένα σε ουρές χιλιομέτρων, βρίσκονται ανθρώπινες ιστορίες.

Γραμμένες πίσω από τα βολάν, με 12 έως και 15 ώρες καθημερινής οδήγησης.

Δεν μπορούν πλέον να κοιτάξουν μπροστά. «Χρόνο με τον χρόνο σβήνουμε», λένε επαγγελματίες οδηγοί Οπως είπαν στην «Ε» οι επαγγελματίες οδηγοί που μίλησαν, «δεν είμαστε οι εφοπλιστές του δρόμου». Η αγανάκτηση σε όσα είχαν να πουν δεν έκρυβε τόσο οργή όσο φόβο και αβεβαιότητα για το μέλλον.

Οι περισσότεροι δυσκολεύονταν να μιλήσουν. «Παιδιά, ό,τι πουν οι πρόεδροι, εμείς τσιμουδιά».

Μανώλης Πανάγος

«Ο κόσμος λέει ότι κονομάμε λεφτά. Οτι είμαστε οι εφοπλιστές του δρόμου. Να 'ταν έτσι. Δουλεύουμε από 12 έως 15 ώρες καθημερινά. Διακοπές έχω να κάνω εννιά χρόνια. Σηκώνομαι από τις 5 το πρωί και δεν θα γυρίσω ούτε στις επτά ούτε στις εννιά ούτε στις 12. Πολλές φορές δεν ξέρω καν πότε θα γυρίσω. Στους δρόμους, κούραση, άγχος και επικινδυνότητα. Τα μάτια μου, όχι 14 αλλά 1.014. Να προσέχω διαρκώς στους καθρέφτες μη χτυπήσω κάποιον. Το στομάχι μου σφίγγεται και το νιώθω να ...ανεβοκατεβαίνει», λέει ο Μανώλης Πανάγος σαν να το ξαναζεί.

«Σηκώνομαι από τις 5 το πρωί και δεν θα γυρίσω ούτε στις 7 ούτε στις 9 ούτε στις 12. Πολλές φορές δεν ξέρω καν πότε θα γυρίσω», λέει ο οδηγός Μανώλης Πανάγος «Τα νεύρα μου τεντώνονται και όταν σου λέω τεντώνονται, τεντώνονται», συνεχίζει σφίγγοντας γροθιές και δόντια. «Και μετά να με παίρνουν στο τηλέφωνο και μου λένε, "άργησες" και "δεν έχεις πάει ακόμα;" και "να πας" και "θα χάσεις τη δουλειά σου εάν δεν πας" κ.λπ.

»Δεν καθόμαστε σε ένα κάθισμα με το ερκοντίσιον, όπως φαίνεται. Δουλεύουμε πολλές ώρες σε δύσκολες συνθήκες. Εχουμε ένα σωρό προβλήματα. Με τους πελάτες, στα εργοστάσια, στα λιμάνια κ.λπ. Ομως όλα αυτά είναι μέρος της δουλειάς. Λογικό να υπάρχουν και γι' αυτό ποτέ δεν αντιδράσαμε γι' αυτά. Ομως κόσμος τα έχει μαζί μας», επαναλαμβάνει διαρκώς με παράπονο. «Δεν είμαστε ούτε οι κακοί ούτε οι αλήτες.

Οι περισσότεροι είμαστε οικογενειάρχες και νοικοκύρηδες άνθρωποι», λέει φέρνοντας ως παράδειγμα ένα κοντέινερ.

«Μας ρωτάνε, γιατί να θέλει αυτό το κοντέινερ 1.200 ευρώ για να πάει στη Θεσσαλονίκη, ενώ το καράβι θα το φέρει από τη Σανγκάη με 1.500 ευρώ. Το καράβι όμως θα πάρει από 7 έως 20 χιλιάδες ευρώ. Εγώ από Θεσσαλονίκη θα γυρίσω άδειος. Χωρίς δουλειά να κατεβάσω. Από τα 1.200 που θα πάρω, τα 800 θα πάνε σε καύσιμα και διόδια. Μόνο σε διόδια φεύγουν 150 ευρώ. Ενα φορτηγό αυτοκίνητο φορτωμένο καίει ανά 2 χλμ. 1 λίτρο πετρέλαιο. Υπολόγισε την τιμή του πετρελαίου και τα 1.000 χλμ. Αθήνα - Θεσσαλονίκη. Επειτα με το που βάζουμε μπρος, θέλουμε 150 ευρώ σε εφορίες και ασφάλειες ημερησίως», λέει και προσθέτει αναλυτικά:

«1.800 ευρώ στην ασφάλεια, 830 ευρώ ανά δίμηνο στο ΤΣΑ, τέλη κυκλοφορίας 1.000 ευρώ και η σύνταξή μας είναι 670 ευρώ. Χρόνο με το χρόνο σβήνουμε μαζί με τα αυτοκίνητά μας. Εάν ψηφιστεί ο νόμος, τελειώσαμε. Με την απελευθέρωση θα μπουν στην αγορά οι μεγάλες εταιρείες κι εμείς θα σβήσουμε. Γιατί; Είναι αμαρτία».


«Ολα πάνω μας ξεσπάνε. Κουβαλάμε εμπορεύματα εκατομμυρίων για χιλιάδες χιλιόμετρα και με ελάχιστα ευρώ», λέει ο Μιχάλης Μπαξεβανάκης :

«Κουβαλάμε εμπορεύματα εκατομμυρίων για χιλιάδες χιλιόμετρα και με ελάχιστα ευρώ. Υποθήκη έβαλα το σπίτι της οικογένειάς μου για να πάρω το φορτηγό να δουλέψω. Να μην είμαι άνεργος, να μη γίνω κλέφτης. Περιουσία 150 χιλ. ευρώ στον δρόμο. Είμαι 33 χρονώ», λέει και σηκώνει το πόδι του δείχνοντας τη σκισμένη σόλα σε ένα ήδη φθαρμένο παπούτσι. «Τη στιγμή που σου μιλάω έχω ένα χρόνο να πληρώσω το ΤΣΑ. Είμαι ανασφάλιστος. Εχω μια εβδομάδα που παντρεύτηκα και δεν μπορώ να βάλω τη σύζυγο στο βιβλιάριό μου. Διακοπές ξεχασμένες. Βλέπω παιδιά με εγκεφαλικά και εμφράγματα. Κοίτα εμάς. Δυο μέτρα λεβέντες και όμως πέφτουμε κάτω σαν τα κοτόπουλα.

»Ολα πάνω μας ξεσπάνε. Αισθανόμαστε ξοφλημένοι. Εάν μας δινόταν η δυνατότητα να πουλήσουμε και να πάρουμε τα λεφτά, να ξεχρεώσουμε και να πάμε να γίνουμε υπάλληλοι των 1.000 ευρώ σε κάποιο γραφείο, θα είχαμε φύγει. Ομως εγκλωβιστήκαμε. Εχουμε ένα κράτος που δεν μας δίνει υποδομή να δουλέψουμε, αλλά όχι και να μας πάρουν και τις άδειες. Πώς θα πάω εγώ να πω σε μια γριά γυναίκα, ξέρεις κάτι, μάνα, χάσαμε το σπίτι, πρέπει να βρούμε αλλού γιατί μας βγάζουν έξω. Χάσαμε το αυτοκίνητο! Το μηχανάκι που έχεις και γράφει μπορεί να μην το βλέπει, όμως το βλέπεις εσύ», λέει και δείχνει τα χέρια του που έχουν ανατριχιάσει. *

[ΜΟΥΡΑΛΩΦ]

Η αιχμή του δόρατος είναι οι φορτηγατζήδες



Είτε μας αρέσει είτε όχι η αιχμή του δόρατος κατά της δικτατορίας που ζούμε και των κομματικών και δημοσιογραφικών της κομισάριων είναι οι φορτηγατζήδες.
Δεν έχουμε την πολυτέλεια να επιλέγουμε τον πυροδότη της λαϊκής οργής. Αυτό το καθορίζει η πραγματικότητα.

Σήμερα, λοιπόν, ο σπινθήρας που μπορεί να πυροδοτήσει τα συμπιεσμένα εκρηκτικά υλικά της ελληνικής κοινωνίας είναι ο αγώνας των φορτηγατζήδων.

Γι’ αυτό όλες οι ύαινες του καθεστώτος χύνουν ποταμούς συκοφαντιών εναντίον τους και με ποικίλα τεχνάσματα επιχειρούν να εξαπατήσουν τον ελληνικό λαό.

Μιλούν για «απελευθέρωση της αγοράς»!

Τι σημαίνει, όμως, «απελευθέρωση της αγοράς»;

«Απελευθέρωση της αγοράς» σημαίνει ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ της αγοράς από τα υπερεθνικά μονοπώλια, σκλαβιά και υποταγή της αγοράς στη δικτατορία των πολυεθνικών μηχανισμών.

Όσο πιο ελεύθερη είναι η αγορά τόσο πιο σκλάβοι είναι οι άνθρωποι.

Είναι μύθος, λοιπόν, μύθος του νεοφιλελευθερισμού, η «απελευθέρωση της αγοράς».

Η «απελευθερωμένη αγορά» μας οδήγησε στη σημερινή δικτατορία της τρόικας, στο σημερινό εφιάλτη των ΜΜΕ («απελευθέρωση» των γενιτσάρων και των φελλών για να δολοφονούν τη σκέψη μας), στον κατακλυσμό της χυδαιότητας, του ψεύδους, του κιτς και των ποικίλων διαστροφών, στα ανδρείκελα της κυβέρνησης, στα κόμματα εμπορικές εταιρείες, στα διακοσμητικά κοινοβουλευτικά ντεκόρ απάτης, στις πολύχρωμες πολιτικές μαϊμουδιές…

Το «άνοιγμα» του επαγγέλματος των οδικών εμπορευματικών μεταφορών εντάσσεται στο πλαίσιο της συνολικότερης πολιτικής «απελευθέρωσης» των αγορών, ως μία ακόμη «ενισχυτική ένεση» για δράση των μονοπωλίων στο συγκεκριμένο τομέα.

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για την «υφαρπαγή» της μικρής και μεσαίας ιδιοκτησίας, απαξίωση του μικρού περιουσιακού στοιχείου και η επιβολή των πολυεθνικών στον κλάδο.

Το «άνοιγμα του επαγγέλματος», συνεπώς, σημαίνει απαξίωση και αρπαγή της περιουσίας των φορτηγατζήδων, άλωση του κλάδου τους, στραγγαλισμό και σκλάβωμα της αγοράς από τα μονοπώλια…

Απαξιώνουν, λοιπόν και κλέβουν κυριολεκτικά τις περιουσίες των φορτηγατζήδων, τους ρίχνουν στα τάρταρα της ολοκληρωτικής καταστροφής, τους μετατρέπουν, μέσα σε μια νύχτα, σε άνεργους, και έχουν το απύθμενο θράσος (κυβέρνηση και παπαγαλάκια), αυτή τη δολοφονία εν ψυχρώ χιλιάδων οικογενειών, να την λένε «απελευθέρωση» του επαγγέλματος…

Το ίδιο κάνουν σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Την κατασπαράζουν, εξοντώνουν, χωρίς έλεος, τον ελληνικό λαό και μας παραμυθιάζουν με νεοφιλελεύθερα σοφίσματα περί «απελευθέρωσης» της κοινωνίας και περί «μεταρρυθμίσεων σωτηρίας» του ελληνικού λαού!!!

Τόσο κυνικοί και πωρωμένοι λακέδες των μαφιών του χρήματος είναι. Τόσο αποκρουστικά δωσίλογα ανδρείκελα…

Γι’ αυτό ο αγώνας των φορτηγατζήδων μας αφορά όλους.
Είναι ο σπινθήρας ανάφλεξης της ελληνικής κοινωνίας…

Όλοι στο πλευρό τους...

[Κυπριανός Χριστοδουλίδης]

"Αιχμές δοράτων"



Αιχμή του δόρατος δεν είναι μόνο οι φορτηγατζήδες. Είναι και πολλοί άλλοι, είναι και αυτοί με τις άσπρες μπλούζες. Δεν αναφέρομαι στους συμπαθείς κουρείς ή άλλους. Αναφέρομαι στις νοσοκομειακές άσπρες φορεσιές, που το οικονομικό μοντέλο τους θέλει και τους κάνει άχρηστους γραφιάδες ή κυνηγούς της μίζας από τις φαρμακοβιομηχανίες.

Τους πετάνε σε μια θεσούλα ασφαλιστικού οργανισμού, τους δίνουν μια σφραγίδα και ένα ταμπόν - εμένα μου είχαν δώσει (με το μισθό μου) ένα μηχανάκι για να γυροφέρνω κλινικές και νοσοκομεία - και τους λένε : Θα υπογράφεις, θα σφραγίζεις και αυτό είναι το μόνο που θα κάνεις.

Και αν τυχόν ο φέρελπις νέος γιατρός ευαγούς τινός ασφαλιστικού ταμείου τους πει: "Μα η δουλειά μου δεν είναι να υπογράφω και να σφραγίζω χαρτιά, είναι να εξετάζω ανθρώπους", θα βρεθεί κάποιος να του απαντήσει: "Αν ήθελα (ήθελαν) εξέταση δεν θα ερχόμουν (ερχόταν) σε σένα, αλλού θα πήγαινα (πήγαιναν), γράφε σε παρακαλώ". Το είπαν σε μένα, το άκουγα σχεδόν καθημερινά για 37 χρόνια, με πέρασαν και από ένορκη διοικητική γιατί τόλμησα να γράψω κάποια πράγματα.

Συλλογίζομαι πόσοι άλλοι το ακούν και εξακολουθούν να κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια. Γι΄ αυτό φροντίζουν οι φαρμακευτικές εταιρίες.