Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Τράπεζες: Η «ποίηση» της νεοταξικής βαρβαρότητας

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
ΡΕΠΟΡΤΕΡ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Ιούλ 15, 2010 6:32 pm    Θέμα δημοσίευσης: Τράπεζες: Η «ποίηση» της νεοταξικής βαρβαρότητας Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Τράπεζες: Η «ποίηση» της νεοταξικής βαρβαρότητας



Το «απόσταγμα» της καπιταλιστικής βαρβαρότητας είναι οι τράπεζες.

Μέσω των διεθνών καρτέλ του χρηματιστηριακού κεφαλαίου προωθήθηκε και επιβλήθηκε η παγκοσμιοποίηση και συγκροτείται το πλανητικό κράτος της Νέας Τάξης.
Θα μπορούσαμε με μια δόση ειρωνείας να πούμε ότι τα καρτέλ των τραπεζών αποτελούν την «ποίηση» της νεοταξικής βαρβαρότητας.


Σήμερα βρίσκονται στην ηγεσία της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης την οποία προωθούν για να καρατομήσουν τις κοινωνίες και να επιβάλλουν την απόλυτη παγκόσμια κυριαρχία τους.

Η κρίση δεν είναι τεχνητή και κατασκευασμένη από τις τράπεζες: Αυτή η σύγχυση υπάρχει σε πολλούς φίλους.

Η κρίση είναι ενδημικό φαινόμενο του καπιταλισμού. Οι Τράπεζες και γενικά το χρηματιστηριακό κεφάλαιο αποτελούν τον κεντρικό παράγοντα της κρίσης και τον ΚΕΝΤΡΙΚΟ μοχλό κερδοσκοπικής αξιοποίησης της κρίσης και ΕΠΙΒΟΛΗΣ των συμφερόντων τους.

Η παραπέρα καρτελοποίηση των τραπεζών αποτελεί τη λογική συνέπεια αυτής της καπιταλιστικής λογικής που οδηγεί στη συγκέντρωση και ισχυροποίηση της τραπεζικής «κερδοσκοπικής απληστίας».

Δεν μπορεί να φανταζόμαστε και να ερμηνεύουμε τα γεγονότα σαν να συνωμοτούν κάποιοι σε ένα τραπέζι και να τα σχεδιάζουν στο χαρτί…

Τα οικονομικά και κοινωνικά φαινόμενα και γεγονότα υπαγορεύονται από τη διαλεκτική των πραγμάτων και όχι από τις συνωμοσίες κάποιων.

Οι συνωμότες και οι σχεδιαστές υπάρχουν είτε για να καθυστερούν τις αντικειμενικές εξελίξεις ή να τις επισπεύδουν και να κερδοσκοπούν πάνω σε αυτές, όπως οι διεθνείς μαφιόζοι του χρήματος.

Τα καρτέλ των διεθνών τραπεζών, αναμφίβολα διαβάζουν σωστά τις εξελίξεις, ετοιμάζονται γιΆ αυτές και τις πυροδοτούν όταν είναι προς το συμφέρον τους.

Υπό αυτή την έννοια και μόνο μπορούμε να μιλήσουμε ότι οι Τραπεζίτες πυροδότησαν (ΟΧΙ κατασκεύασαν τεχνητά) τη σημερινή οικονομική κρίση η οποία είναι από τις πλέον μεγάλες του καπιταλισμού…

ΣΗΜΕΡΑ, οι Τράπεζες, επειδή ακριβώς είναι η ηγεσία της νεοταξικής βαρβαρότητας, ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ και τη Λυδία Λίθο της πολιτικής.

Μια πολιτική που ευνοεί και προωθεί την ολοκληρωτική κηδεμονία τους και την παραπέρα καρτελοποίησή τους είναι πολιτική υπαλληλική των τραπεζών: όπως είναι της κυβέρνησης, αλλά και όλου του πολιτικού κατεστημένου.

Μια πολιτική υπέρ του λαού θα πρέπει να κινείται σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση: Στην ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ Τραπεζών.

Το αίτημα της «εθνικοποίησης των τραπεζών» αποτελεί σήμερα το επαναστατικό μεταβατικό αίτημα που θα έπρεπε η Αριστερά, αν υπήρχε, να το έχει ως αίτημα αιχμής και δράσης.

Θα επανέλθουμε πάνω σε αυτό.

Τώρα διαβάστε ένα καλό κείμενο από το «Κλασσικοπερίπτωση»
http://klassikoperiptosi.blogspot.com/2010/07/blog-post_3863.html


Τράπεζες:"Η Ισχύς εν τη ενώσει" -¶λλο ένα σφίξιμο στη θηλειά που μας έχουν περάσει στο λαιμό

Εμείς διαλυμένοι και ανίσχυροι και οι Τράπεζες ενωμένες και ισχυρές.

Οι καρκινικές μεταλλάξεις της σοσιαλδημοκρατίας , δια του οικονομικού τους εκπροσώπου κ. Παπακωνσταντίνου προέτρεψαν τους τραπεζίτες να ενωθούν ώστε να γίνουν ακόμα πιο ισχυροί.


«Είναι επείγον πια να γίνουν στρατηγικές κινήσεις από όλες τις τράπεζες. Χρειαζόμαστε λιγότερες και πιο ισχυρές τράπεζες» έλεγε με έμφαση χθές στην επιτροπή οικονομικών υποθέσεων της βουλής ο "Τροϊκανός" υπουργός οικονομικών.


Έλεος πιά!

Μέχρι ποίου σημείου θα φτάσει αυτή η προκλητική αναισχυντία;


Δεν φτάνει που παρέδωσαν τη χώρα σε ξένη κυριαρχία και υποθήκευσαν το μέλλον μας για χάρη της συνέχειας της τραπεζικής ασυδοσίας, έρχονται σήμερα να μας ανακοινώσουν τον τρόπο που οι "συμμορίες" των τραπεζιτών (δηλαδή εκείνων που τζόγαραν με κρατικές εγγυήσεις στο χαμό μας), θα ενωθούν φτιάχνοντας ένα ισχυρό "καρτέλ".

Την ίδια στιγμή που οι εντολοδόχοι της "Νέας Τάξης Πραγμάτων" κόβουν με το χασαπομάχαιρο μισθούς, συντάξεις, εργατικά δικαιώματα, και διαλύουν με πρωτοφανή βαρβαρότητα την ήδη χαλαρή κοινωνική συνοχή, ομολογούν ξεδιάντροπα πως θα κάνουν οτιδήποτε προκειμένου να παραμείνουν ισχυροί και ενωμένοι αυτοί που δημιούργησαν την παγκόσμια οικονομική κρίση.

Επί της ουσίας δεν κοινοποιούν τις προθέσεις τους αλλά επιβάλλουν μια νεο-εποχήτικη προπαγάνδα η οποία μεταξύ των άλλων θέλει να μας ξεπλύνει τον εγκέφαλο από κάθε "λεκέ" λογικής και να πιστέψουμε ότι ολόκληρη η ύπαρξή μας εξαρτάται από το μέλλον του τραπεζικού συστήματος.

Αν αφήσουμε έστω και για λίγο χαλαρή τη σκέψη μας θα δεχτούμε και αυτή την "κοτρόνα" σαν λουκούμι και θα την καταπιούμε αμάσητη.

Το μεγαλύτερο παραμύθι
που επαναλαμβάνουν μονότονα όλα τα παπαγαλάκια της "Νέας Σιωνιστικής Τάξης Πραγμάτων" είναι αυτό της θνησιμότητας του τραπεζικού συστήματος.

Μα οι ίδιοι οι τραπεζίτες που δημιούργησαν την δήθεν παγκόσμια κρίση, όταν κατακάθισε ο κουρνιαχτός της προγραμματισμένης "κατεδάφισης", παρουσιάστηκαν ως οι "από μηχανής θεοί" για να σώσουν τον κόσμο από τον λιμό και τη μιζέρια.

Ανέκαθεν ακόμα και η πιο μικρή τράπεζα ήταν ένα κύτταρο, ένα τμήμα του αδιάρρηκτου ιστού της παγκόσμιας οικονομικής κυριαρχίας ο οποίος μαζί με τους άλλους ισχυρούς ιστούς της πολιτικής, των ΜΜΕ, των γεωπολιτικών και στρατιωτικών επιτελείων, της "νέας κουλτούρας" και της "νέας θρησκείας" αποτελούν το νευρικό σύστημα της "Νέας Εποχής" που απολύτως συντονισμένα λειτουργεί προς όφελος του σώματος της αναδυόμενης "Παγκόσμιας Κυβέρνησης".

Ας αφήσει λοιπόν τα παραμύθια περί "ενωτικών αναγκαιοτήτων" ο κάθε Παπακωνσταντίνου κι ας δει τη κατσαρόλα που βράζει και είναι έτοιμη να εκραγεί.

Επιστροφή στην κορυφή
ΜΟΥΡΑΛΩΦ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Ιούλ 15, 2010 9:58 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ



Παραθέτουμε ένα κείμενο του Λένιν
ο οποίος τα λέει πολύ πιο καλά από μας
και πολύ πιο απλά.

Αν αυτά ίσχυαν μια φορά τότε που
τα έγραψε, σήμερα
ισχύουν εκατό φορές περισσότερο.

Αυτά για τους «αριστερούς»!



Όπως είναι γνωστό, οι τράπεζες αποτελούν τα κέντρα της σύγχρονης οικονομικής ζωής, τους βασικούς νευραλγικούς κόμβους όλου του καπιταλιστικού συστήματος εθνικής οικονομίας.

Το να μιλάς για «ρύθμιση της οικονομικής ζωής» και να παρακάμπτεις το ζήτημα της εθνικοποίησης των τραπεζών σημαίνει είτε ότι δείχνεις τη μεγαλύτερη αμάθεια, είτε ότι πας να ξεγελάσεις το «λαουτζίκο» με παχιά λόγια και μεγαλόστομες υποσχέσεις, με την προμελετημένη απόφαση να μην εκπληρώσεις αυτές τις υποσχέσεις.

Το να ελέγχεις και να ρυθμίζεις την προμήθεια των σιτηρών, ή γενικά την παραγωγή και την κατανομή των προϊόντων, χωρίς να ελέγχεις, χωρίς να ρυθμίζεις τις πράξεις των τραπεζών, είναι παραλογισμός. Μοιάζει με το να μαζεύεις τα «καπικάκια», που περνάνε τυχαία από τα χέρια σου και να κλείνεις τα μάτια μπρος σε εκατομμύρια ρούβλια.

Οι σύγχρονες τράπεζες έχουν συνυφανθεί τόσο στενά και αδιάρρηκτα με το εμπόριο (των σιτηρών και κάθε άλλου είδους) και με τη βιομηχανία, που, αν δεν «βάλεις χέρι» στις τράπεζες, δεν μπορεί να γίνει απολύτως τίποτε το σοβαρό, τίποτε το «επαναστατικό-δημοκρατικό».

Μήπως όμως αυτό, το «να βάλει χέρι» το κράτος στις τράπεζες, είναι κάποια πολύ δύσκολη και μπερδεμένη επιχείρηση; Τους φιλισταίους προσπαθούν συνήθως να τους εκφοβίσουν ακριβώς με μια τέτοια εικόνα – προσπαθούν, φυσικά, να το κάνουν αυτό οι καπιταλιστές και οι συνήγοροί τους, γιατί αυτό τους συμφέρει.

Στην πραγματικότητα όμως η εθνικοποίηση των τραπεζών, χωρίς νΆ αφαιρεί ούτε ένα απολύτως καπίκι από κανέναν «ιδιοκτήτη», δεν παρουσιάζει καμιά απολύτως δυσκολία ούτε τεχνική, ούτε πολιτιστική και παρεμποδίζεται αποκλειστικά από τη βρωμερή απληστία μιας ασήμαντης χούφτας πλουσίων.

Αν την εθνικοποίηση των τραπεζών τη συγχέουν τόσο συχνά με τη δήμευση των ιδιωτικών περιουσιών, για διάδοση της σύγχυσης των εννοιών φταίει ο αστικός τύπος, που το συμφέρον του είναι να εξαπατά το κοινό.

Η ιδιοκτησία στα κεφάλαια που διαχειρίζονται οι τράπεζες και που συγκεντρώνονται στις τράπεζες πιστοποιείται με έντυπα και χειρόγραφα αποδεικτικά έγγραφα, που λέγονται μετοχές, ομολογίες, γραμμάτια, αποδείξεις κτλ. Κανένα απΆ αυτά τα αποδεικτικά έγγραφα δεν χάνεται ούτε και αλλάζει με την εθνικοποίηση των τραπεζών, δηλαδή με τη συγχώνευση όλων των τραπεζών σε μια κρατική τράπεζα.
Όποιος είχε 15 ρούβλια, σύμφωνα με το βιβλιάριο του ταμιευτηρίου, παραμένει κάτοχος των 15 ρουβλιών και υστέρα από την εθνικοποίηση των τραπεζών, κι όποιος είχε 15 εκατομμύρια αυτός κι υστέρα από την εθνικοποίηση των τραπεζών θα έχει 15 εκατομμύρια σε μετοχές, ομολογίες, γραμμάτια, εμπορικά αποδεικτικά έγγραφα και τα παρόμοια.

Σε τι λοιπόν συνίσταται η σημασία της εθνικοποίησης των τραπεζών;

Στο ότι είναι αδύνατον να γίνει οποιοσδήποτε πραγματικός έλεγχος στις ξεχωριστές τράπεζες και στις πράξεις τους (ακόμη κι αν έχει καταργηθεί το εμπορικό απόρρητο κτλ.), γιατί δεν μπορεί να παρακολουθήσει κανείς τις εξαιρετικά πολύπλοκες, μπερδεμένες και πανούργες μεθόδους που χρησιμοποιούνται κατά τη σύνταξη των ισολογισμών, την ίδρυση εικονικών επιχειρήσεων και υποκαταστημάτων, τη χρησιμοποίηση βαλτών προσώπων κτλ, κτλ.

Μόνο η ένωση όλων των τραπεζών σε μια, χωρίς να σημαίνει αυτή καθαυτή ούτε την παραμικρότερη αλλαγή στις σχέσεις ιδιοκτησίας, χωρίς να αφαιρεί, το επαναλαμβάνουμε, ούτε ένα καπίκι από κανένα ιδιοκτήτη, δίνει τη δυνατότητα για έναν πραγματικό έλεγχο, φυσικά με τον όρο πως θα εφαρμόζονται όλα τα άλλα μέτρα που αναφέραμε πιο πάνω.

Μόνο με την εθνικοποίηση των τραπεζών μπορούμε να πετύχουμε, ώστε να ξέρει το κράτος πού και πώς, από πού και πότε διοχετεύονται τα εκατομμύρια και τα δισεκατομμύρια.

Και μόνο ο έλεγχος πάνω στις τράπεζες, σΆ αυτό το κέντρο, τον κύριο άξονα και βασικό μηχανισμό του καπιταλιστικού κύκλου εργασιών, θα επέτρεπε να οργανωθεί, στην πράξη κι όχι στα λόγια, ο έλεγχος όλης της οικονομικής ζωής, της παραγωγής και της κατανομής των σπουδαιότερων προϊόντων, να οργανωθεί η «ρύθμιση της οικονομικής ζωής», που διαφορετικά είναι καταδικασμένη αναπότρεπτα να παραμείνει μια υπουργική φράση για την εξαπάτηση του λαουτζίκου.

Μόνο ο έλεγχος των πράξεων των τραπεζών,
με τον όρο ότι θα έχουν ενωθεί σε μια κρατική τράπεζα, επιτρέπει να οργανωθεί, με τη βοήθεια άλλων ευκολοεφάρμοστων μέτρων, μια πραγματική είσπραξη του φόρου εισοδήματος, χωρίς να μπορούν να κρύβουν την περιουσία και τα εισοδήματα, ενώ σήμερα αυτός ο φόρος εισοδήματος εξακολουθεί να είναι σε τεράστιο βαθμό πλασματικός.

Θα αρκούσε να εκδοθεί απλώς ένα διάταγμα για την εθνικοποίηση των τραπεζών, κι όσο για την πραγματοποίησή της, θα την κάνουν μόνοι τους οι διευθυντές και οι υπάλληλοι. Εδώ δεν χρειάζεται κανένας ιδιαίτερος μηχανισμός, κανένα ιδιαίτερο προπαρασκευαστικό μέτρο από μέρους του κράτους. Το μέτρο αυτό μπορεί να εφαρμοστεί ακριβώς μΆ ένα διάταγμα, "διαμιάς". Γιατί η οικονομική δυνατότητα ενός τέτοιου μέτρου έχει δημιουργηθεί από τον ίδιο τον καπιταλισμό, μια και η ανάπτυξή του έφτασε μέχρι τα γραμμάτια, τις μετοχές, τις ομολογίες κ.λπ.

Εδώ υπολείπεται μονάχα η ενοποίηση της λογιστικής, κι αν το επαναστατικό-δημοκρατικό κράτος έπαιρνε την απόφαση να συγκληθούν αμέσως, τηλεγραφικώς, σε κάθε πόλη συνελεύσεις και στις περιοχές και σ' όλη τη χώρα συνέδρια των διευθυντών και των υπαλλήλων για τη χωρίς αναβολή συνένωση όλων των τραπεζών σε μια κρατική τράπεζα, η μεταρρύθμιση αυτή θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μέσα σε μερικές εβδομάδες. Είναι ευνόητο ότι ακριβώς οι διευθυντές και οι ανώτεροι υπάλληλοι θα πρόβαλλαν αντίσταση, θα προσπαθούσαν να εξαπατήσουν το κράτος, να τραβήξουν την υπόθεση σε μάκρος κ.λπ., γιατί οι κύριοι αυτοί θα έχαναν τις ιδιαίτερα προσοδοφόρες θεσούλες τους, θα έχαναν τη δυνατότητα να κάνουν ιδιαίτερα επικερδείς κερδοσκοπικές επιχειρήσεις.

Εδώ βρίσκεται όλη η ουσία.
Δεν υπάρχουν όμως ούτε οι παραμικρότερες τεχνικές δυσκολίες για τη συνένωση των τραπεζών, κι αν η κρατική εξουσία δεν είναι μόνο στα λόγια επαναστατική (δηλαδή, αν δεν φοβάται να ξεκόψει από την αρτηριοσκλήρωση και τη ρουτίνα), αν δεν είναι μόνο στα λόγια δημοκρατική (δηλαδή, αν δρα προς το συμφέρον της πλειοψηφίας του λαού κι όχι μιας χούφτας πλουσίων), τότε θΆ αρκούσε να εκδώσει ένα διάταγμα που θα προβλέπει την ποινή της δήμευσης της περιουσίας και της φυλάκισης των διευθυντών, των μελών της διεύθυνσης, των μεγάλων μετόχων, για την παραμικρότερη χρονοτριβή στην υπόθεση και για την προσπάθεια να αποκρύψουν έγγραφα και λογαριασμούς, θα έφτανε λ.χ. να ενωθούν χωριστά οι φτωχοί υπάλληλοι και να χορηγείται χρηματική αμοιβή σε όσους ανακαλύπτουν τις απάτες και τις κωλυσιεργίες των πλουσίων, – και η εθνικοποίηση των τραπεζών θα γινόταν ομαλότερα από ομαλά, γρηγορότερα από γρήγορα.

Τα οφέλη από την εθνικοποίηση των τραπεζών θα ήταν τεράστια για όλο το λαό, και όχι ειδικά για τους εργάτες (γιατί οι εργάτες δεν έχουν πολλές δοσοληψίες με τις τράπεζες), αλλά για τη μάζα των αγροτών και των μικροεπιχειρηματιών.

Θα είχαμε μια γιγάντια εξοικονόμηση της εργασίας, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι το κράτος θα διατηρούσε τον προηγούμενο αριθμό τραπεζικών υπαλλήλων, και πάλι η εθνικοποίηση θα σήμαινε ένα εξαιρετικά μεγάλο βήμα προς τα μπρος, προς μια καθολική (γενική) χρησιμοποίηση των τραπεζών, προς την αύξηση του αριθμού των υποκαταστημάτων τους, και οι πράξεις τους θα γίνονταν πιο προσιτές κ.λπ. κλπ.

Οι πιστώσεις
θα γίνονταν πάρα πολύ πιο προσιτές και πιο εύκολες ακριβώς για τους μικρονοικοκυρέους, για την αγροτιά. Και το κράτος θα αποκτούσε, για πρώτη φορά, τη δυνατότητα πρώτα να επιβλέπει όλες τις κύριες χρηματικές πράξεις, χωρίς απόκρυψή τους, ύστερα να τις ελέγχει, κατόπι να ρυθμίζει την οικονομική ζωή, τέλος να παίρνει εκατομμύρια και δισεκατομμύρια για τις μεγάλες κρατικές επιχειρήσεις, χωρίς να πληρώνει «για την εξυπηρέτηση» εξωφρενικές «μεσιτείες» στους κυρίους καπιταλιστές.

Γι' αυτό –και μόνο γι' αυτό– όλοι οι καπιταλιστές, όλοι οι αστοί καθηγητές, όλη η αστική τάξη, όλοι οι Πλεχάνοφ, Πότρεσοφ και Σία που την υπηρετούν είναι έτοιμοι με αφρούς στο στόμα να καταπολεμήσουν την εθνικοποίηση των τραπεζών, να σοφιστούν χίλιες προφάσεις ενάντια σ' αυτό το ευκολότατο και επιτακτικότατο μέτρο, παρά το γεγονός ότι, ακόμη και από την άποψη της «άμυνας» της χώρας, δηλαδή από στρατιωτική άποψη, το μέτρο αυτό θα ήταν τεράστιο πλεονέκτημα, θα ανέβαζε σε τεράστιες διαστάσεις τη «στρατιωτική δύναμη» της χώρας.

********

Η εθνικοποίηση των τραπεζών θα διευκόλυνε εξαιρετικά την ταυτόχρονη εθνικοποίηση των ασφαλιστικών επιχειρήσεων, δηλαδή τη συνένωση όλων των ασφαλιστικών εταιριών σε μία, τη συγκεντροποίηση της δράσης τους, τον έλεγχό τους από το κράτος. Τα συνέδρια των υπαλλήλων των ασφαλιστικών εταιριών θα πραγματοποιούσαν κι εδώ τη συνένωση αυτή αμέσως και χωρίς καμιά δυσκολία, αν το επαναστατικό-δημοκρατικό κράτος έβγαζε το σχετικό διάταγμα κι έδινε εντολή στους διευθυντές, στους μεγάλους μετόχους να πραγματοποιήσουν τη συνένωση χωρίς την ελάχιστη καθυστέρηση με αυστηρή προσωπική τους ευθύνη.

Οι καπιταλιστές έχουν επενδύσει εκατοντάδες εκατομμύρια στις ασφαλιστικές επιχειρήσεις• όλη τη δουλειά την κάνουν οι υπάλληλοι. Η συνένωση των ασφαλιστικών εταιριών θα μείωνε τα ασφάλιστρα, θα έδινε ένα σωρό πλεονεκτήματα και διευκολύνσεις σε όλους τους ασφαλισμένους, θα επέτρεπε να πλαταίνει ο κύκλος τους με την ίδια δαπάνη δυνάμεων και μέσων.

Κανένας απολύτως άλλος λόγος,
έκτος από την αρτηριοσκλήρωση, τη ρουτίνα και την απληστία μιας χούφτας ανθρώπων που κατέχουν προσοδοφόρες θεσούλες, δεν εμποδίζει αυτή τη μεταρρύθμιση, που συνάμα θα ανέβαζε και την «αμυντική ικανότητα» της χώρας, εξοικονομώντας τη λαϊκή εργασία, ξανοίγοντας πολλές σοβαρότατες δυνατότητες για τη «ρύθμιση της οικονομικής ζωής» στην πράξη κι όχι στα λόγια.
Επιστροφή στην κορυφή
Εξόριστος



Ένταξη: 22 Ιαν 2007
Δημοσιεύσεις: 457

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Ιούλ 16, 2010 12:07 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Ο φαύλος κύκλος του χρηματοπιστωτικού συστήματος



Επανερχόμαστε στις τράπεζες για να ξεκαθαρίσουμε κάποια ζητήματα.

Το τραπεζικό κεφάλαιο δεν είναι ένα ανεξάρτητο τεμάχιο μέσα στο καπιταλιστικό κύκλωμα. Είναι το ηγεμονικό κεφάλαιο του καπιταλιστικού. Το να απομονώνει κανείς τους τραπεζίτης και να προσπαθεί να εξηγήσει τα τεκταινόμενα με το «κακό» ή «αδηφάγο» χαρακτήρα των τραπεζιτών, αυτό δεν είναι οικονομία…


Η Πίστη αποτελεί το βάθρο του καπιταλιστικού συστήματος, την καρδιά των λειτουργιών του. Και ως τέτοια αποτυπώνει με μεγαλύτερη οξύτητα την κρίση του καπιταλιστικού καθεστώτος.

Τα καθεστωτικά κόμματα και οι ποικιλόχρωμοι απολογητές του καπιταλισμού αγωνιούν για τις τράπεζες! Δικαιολογημένες οι αγωνιώδεις ανησυχίες: Αγωνιούν για την καρδιά του συστήματός τους…

Ας απλοποιήσουμε, συνοπτικά, τις θεμελιακές καπιταλιστικές λειτουργίες της Πίστης.

α). Οι πιο σοβαρές λειτουργίες της Πίστης είναι δύο: Η αύξηση της επεκτατικής (ιμπεριαλιστικής) ικανότητας της καπιταλιστικής παραγωγής και η διευκόλυνση των ανταλλαγών.

Η τάση της απεριόριστης επέκτασης της καπιταλιστικής παραγωγής προσκρούει στα όρια της ατομικής ιδιοκτησίας, στην περιορισμένη δηλαδή ποσότητα του ατομικού κεφαλαίου. Εδώ επεμβαίνει η Πίστη, σαν μέσο, για το ξεπέρασμα των ορίων αυτών, συγχωνεύοντας πολλά ατομικά κεφάλαια σε ένα και διοχετεύοντάς τα στην καπιταλιστική επέκταση. Αυτή η λειτουργία του χρηματιστηριακού κεφαλαίου το ανέδειξε σε ηγετικό «μοχλό» της παγκοσμιοποίησης.

Από την άλλη η πίστη επιταχύνει, σαν εμπορική πίστη, την ανταλλαγή των εμπορευμάτων και εδραιώνει τη διεθνοποίηση αυτής της ανταλλακτικής λειτουργίας.

β). Οι θεμελιακές αυτές λειτουργίες της πίστης αποτελούν και την κεντρική πηγή όξυνσης και διεθνοποίησης των κρίσεων.

Είναι γνωστό, ότι οι οικονομικές κρίσεις οφείλονται στη δομική αντίφαση της καπιταλιστικής οικονομίας: Αντίθεση ανάμεσα στις ικανότητες ανάπτυξης-επέκτασης της παραγωγής ΚΑΙ της περιορισμένης καταναλωτικής ικανότητας.

Η πίστη, λοιπόν, ωθεί την παραγωγή σε υπερπαραγωγή, χωρίς ταυτόχρονα να μπορεί να ανταποκριθεί στις ανταλλακτικές απαιτήσεις αυτής της υπερπαραγωγής, έστω και αν το κενό καλύπτεται για ένα διάστημα με εικονικό, πλαστικό χρήμα.

Το εικονικό χρήμα συσσωρεύει πιο πιεστικά τα στοιχεία της αντίφασης: Παραγωγής-κατανάλωσης. Αργά ή γρήγορα θα εκραγούν με μεγαλύτερη σφοδρότητα.

γ). Κατά τη διάρκεια των κρίσεων η πίστη καταστρέφει τις ίδιες παραγωγικές δυνάμεις που έφερε στη ζωή.
Με τις πρώτες ενδείξεις της στασιμότητας στην αγορά η Πίστη συστέλλεται, αφήνοντας στη μέση την ανταλλαγή, τη στιγμή ακριβώς που η ανταλλαγή τής είναι αναγκαία. Έτσι αποδείχνεται ανίκανη και άσκοπη εκεί ακριβώς που οι καπιταλιστές την έχουν μεγάλη ανάγκη, περιορίζοντας στο ελάχιστο την καταναλωτική ικανότητα.



δ). Οι τράπεζες, εκτός από τα παραπάνω, συντελούν και με άλλους τρόπους στη δημιουργία των κρίσεων. Δεν είναι μόνο το τεχνικό μέσο, χάρις στο οποίο ο καπιταλιστής διαχειρίζεται ξένα κεφάλαια , αλλά αποτελεί συγχρόνως γιΆ αυτόν το κίνητρο που τον ωθεί στην τολμηρή και ανενδοίαστη χρησιμοποίηση της ξένης ιδιοκτησίας, που τον ωθεί κατά συνέπεια σε ριψοκίνδυνες κερδοσκοπίες.

Αυτό συντελεί στο να βαθαίνει το χάσμα ανάμεσα στην πραγματική οικονομία και την πλαστή χρηματιστηριακή οικονομία.

ε) ΣΗΜΕΡΑ έχει τόσο γιγαντωθεί το χάσμα ανάμεσα στις χρηματιστηριακές αξίες και τις πραγματικές οικονομικές αξίες που γίνεται η κατάσταση ανεξέλεγκτη. Το πλαστό χρήμα που κυκλοφορεί απέχει έτη φωτός από την οικονομική πραγματικότητα».

Η ίδια παρασιτική κερδοσκοπική απληστία του χρηματιστηριακού κεφαλαίου το οδηγεί στην αφαίμαξη, μέσω των κερδοσκοπικών παιχνιδιών, του παραγωγικού πλούτου, υποσκάπτοντας έτσι τα ίδια τα βάθρα της παραγωγικής διαδικασίας.

Παράλληλα η αυτοκρατορία των ΗΠΑ για να κυριαρχήσει πάνω στην υφήλιο διόγκωσε τερατωδώς το χρηματιστηριακό οικοδόμημα, συνεπώς και το βάθος και τις εντάσεις της κρίσης.

Μέσα σε αυτήν τη θεομηνία και ωκεάνια τρικυμία της σημερινής κρίσης το χρηματιστηριακό κεφάλαιο «συσπειρώνεται» εναντίον της παραγωγικής διαδικασίας, των κοινωνιών και των λαών, υποσκάπτοντας έτσι την ίδια την οικονομική υπόσταση του καπιταλιστικού συτήματος.

Η κατάσταση είναι ΑΔΙΕΞΟΔΗ και θα συντριβεί, αφού πρώρα ισοπεδώσει και συντρίψει τα πάντα: Κανένα σύστημα δεν μπορεί να ζήσει χωρίς παραγωγικά θεμέλια και αυτά δεν μπορούν να αναστηθούν πλέον μέσα στον καπιταλισμό…

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η Πίστη ως θεμελιακή λειτουργία του καπιταλισμού, αυξάνει τη αντίθεση μεταξύ του τρόπου παραγωγής και του τρόπου ανταλλαγής, με το να εντείνει στον ανώτερο βαθμό την παραγωγή, ενώ παραλύει με την παραμικρότερη αιτία την ανταλλαγή.

Με άλλα λόγια, η Πίστη είναι το «μέσο» που οξύνει στον ανώτερο βαθμό τις αντιθέσεις του καπιταλισμού.

Αυτό το γνωρίζουν άριστα οι αστοί οικονομολόγοι και τα πολιτικά επιτελεία του καθεστώτος, γιΆ αυτό αγωνιούν και ανησυχούν και προσπαθούν να διασώσουν και να χρηματοδοτήσουν τις τράπεζες: Αλλά αυτός ο φαύλος κύκλος είναι αδιέξοδος…

Η παραδοξολογία, βεβαίως, δεν βρίσκεται στις καθεστωτικές δυνάμεις. Βρίσκεται στις δυνάμεις εκείνες που μιλούν στο όνομα της αριστεράς και του σοσιαλισμού. Αυτές αγωνιούν το ίδιο για το σύστημα και μοχθούν να «αμβλύνουν» τις αντιθέσεις του καθεστώτος: Να καθυστερήσουν δηλαδή την «κατάρρευση» του καπιταλισμού και να χειραγωγήσουν τις λαϊκές μάζες στα κανάλια διάσωσης του συστήματος.

Διαβάστε σχετικά κείμενα:
Η παγκόσμια κρίση
(Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας)

http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3311
Σοσιαλισμός η βαρβαρότητα
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2736


_________________
Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού ΔΕΝ πρέπει ΚΑΙ να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει ο ισχυρός για τον εαυτό του!
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες