Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Το αλφάβητο των λαϊκών αγώνων

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
Παλαίμαχος



Ένταξη: 31 Αύγ 2006
Δημοσιεύσεις: 976

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Ιούν 30, 2010 12:20 pm    Θέμα δημοσίευσης: Το αλφάβητο των λαϊκών αγώνων Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Το αλφάβητο των λαϊκών αγώνων


Έχουμε αναλύσει πολλές φορές ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις σε μορφές παρελάσεων είναι όχι απλώς αδιέξοδες και καταδικασμένες, αλλά αποτελούν και καθεστωτική βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής οργής.

Τα λαϊκά κινήματα και οι απεργιακές κινητοποιήσεις έχουν τους δικούς τους νόμους.


Και αυτοί είναι οι νόμοι της σπειροειδούς ανάπτυξης της δράσης, της οργάνωσης, συνακόλουθα και της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ του λαού…

ΟΤΑΝ ένας αγώνας δεν αναβαίνει πολιτικά στάδια και οργανωτικές μορφές ανάπτυξης είναι αδιέξοδος και οδηγεί σε καταστροφικές απογοητεύσεις και ήττες.

Η Αριστερά
θα έπρεπε να το γνωρίζει αυτό από την πλούσια ιστορική εμπειρία των Κινημάτων που έχει συμπυκνωθεί στην επαναστατική θεωρία.

Αλλά αυτή η «αριστερά», σε όλες της ποικιλίες της, δεν έχει ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ με την Αριστερά, συνακόλουθα ούτε με τη σοσιαλιστική Θεωρία και Πράξη.

Πριν αναλύσουμε κάποια αλφαβητικά ζητήματα θα παραθέσουμε ένα απόσπασμα άρθρου μας, το πλέον πρόσφατο.

Υπάρχουν τα κείμενα εδώ:


http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=24108#24108


Οι αγώνες δεν είναι παρελάσεις

Η συνταγή της θανατικής καταδίκης κάθε λαϊκού αγώνα είναι γνωστή και πιστά εφαρμοσμένη, χρόνια και χρόνια, από την αξιοθρήνητη «αριστερά» και τους ακόμα πιο θλιβερούς συνδικαλιστές εργατοπατέρες: Το «κλείδωμα» της λαϊκής οργής και ενεργητικότητας στο μπουκάλι των κομματικών και συνδικαλιστικών παρελάσεων.

Αυτοί οι «κλειδοκράτορες» της λαϊκής οργής ανακηρύσσουν Γενικές Απεργίες και καλούν τον κόσμο να κατεβεί στο δρόμο με ένα και μόνο στόχο: Να προσφέρουν το θαυμαστό θέαμα μιας ομόφωνης άρνησης για εργασία και μιας επίσης ομόφωνης ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ στη δουλειά!!!

Μια τέτοια «πολιτική» θεάματος δεν είναι αγώνας. Είναι μια πολιτική που υποσκάπτει κάθε προϋπόθεση αγώνα, που αποχρωματίζει και αφυδατώνει κάθε προϋπόθεση ΣΥΝΕΙΔΗΤΗΣ αγωνιστικής πράξης, που δεν επιτρέπει τη λαϊκή οργή να μετεξελιχτεί σε ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ οργή και το χειρότερο: Επιχειρεί να διοχετεύσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια και αγανάκτηση στα κανάλια του εκτονωτικού θεάματος των λαϊκών παρελάσεων…

Η πολιτική που γίνεται θέαμα είναι νεκρή. Οι κινητοποιήσεις που γίνονται θέαμα δεν είναι αγώνες, είναι παρελάσεις: Νεκροί «αγώνες»…

Οι απεργίες

Η απεργία δεν είναι πανάκεια, πολύ περισσότερο δεν είναι «εμπόρευμα» κομματικής κατανάλωσης, όπως την αντιμετωπίζουν τα κατΆ ευφημισμό «αριστερά» κόμματα και ιδιαίτερα η ηγεσία του ΚΚΕ.

Η απεργία είναι ένα από τα απλά μέσα πάλης των εργαζομένων το οποίο συντελεί στην ενότητα και συσπείρωσή τους, στην ανάπτυξη της αγωνιστικής τους συνείδησης και αποτελεί μια σκαλωσιά για ανώτερες μορφές πάλης.

Εξ ορισμού, λοιπόν, μια απεργία είναι ένα μέσον ενότητας των εργαζομένων, συσπείρωσης και κλιμάκωσης του αγώνα τους.

Αυτό σημαίνει το εξής ΟΥΣΙΩΔΕΣ: Η απεργία αποφασίζεται από τις ίδιες συνελεύσεις των εργαζομένων, οι οποίοι συγκροτούν (μέσα από τις Συνελεύσεις) τις ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ, εξ αντικειμένου ΕΝΑΙΟ-ΜΕΤΩΠΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ.

Οι Συνελεύσεις και οι Επιτροπές τους είναι τα ΟΡΓΑΝΑ που αποφασίζουν για τον απεργιακό αγώνα τους και τα μέσα του αγώνα τους.

Μόνο σε αυτή τη βάση μπορεί να ενοποιηθεί το εργατικό και λαϊκό κίνημα, να μαζικοποιηθεί και να δράση με δυναμισμό.

Ένα πραγματικό αριστερό κόμμα στηρίζει αυτή την αυτόνομη δράση και λειτουργεί ΕΝΤΟΣ αυτής, δεχόμενο τις αποφάσεις των συνελεύσεων και των Επιτροπών τους.

Ακόμα και αν θεωρεί «εξτρεμισμό» κάποιες αποφάσεις ή κάποια μέσα αγώνα.

Είναι χίλιες φορές προτιμότερα τα λάθη των ίδιων των εργαζόμενων από οποιαδήποτε «σοφή» κομματική ντιρεκτίβα.


Αυτά αποτελούν το αλφάβητο της επαναστατικής θεωρίας και πρακτικής.

Τι γίνεται σήμερα;



Τα λεγόμενα κόμματα των εργαζομένων και του λαού, ιδιαίτερα η ηγεσία του ΚΚΕ, λειτουργούν ΕΝΤΕΛΩΣ αντίθετα από το αριστερό αλφάβητο.

ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ:


α). Υποκαθιστούν τον ίδιο τον αγώνα των εργαζομένων, των Συνελεύσεων και των Επιτροπών με κομματικά όργανα.

β) κατασκευάζουν μέσα στην εργατική τάξη και γενικότερα στο λαό κομματικά υποκατάστατα, μεταφέροντας έτσι τις πολιτικές διαιρέσεις στα μαζικά ΚΙΝΗΜΑΤΑ, τα οποία από τη φύση τους και τη λειτουργία τους είναι ΕΝΙΑΙΟ-ΜΕΤΩΠΙΚΑ…

γ). Οι κομματικές και συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ, κηρύσσουν, η κάθε μια ΔΙΚΕΣ της απεργίες και κινητοποιήσεις…

Και ο πλέον ηλίθιος αντιλαμβάνεται ότι τέτοιες πρακτικές διασπούν την ενότητα των εργαζομένων, απομαζικοποιούν κάθε αγώνα, κατασκευάζουν όχι δυναμικά όργανα αγώνα, αλλά γραφειοκρατικά και κομματικά φέουδα εκλογικής διαπραγμάτευσης, εμπορίας και καπηλείας των αγώνων.

Με απλά λόγια: Σκορπούν την απογοήτευση και την ηττοπάθεια, δολοφονώντας ανελέητα, στο βωμό των κομματικών ή συνδικαλιστικών συμφερόντων, κάθε ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ανάπτυξης και συνειδητοποίησης των λαϊκών αγώνων…

Η απεργία για όλους αυτούς τους στραγγαλιστές των μαζικών κινημάτων, καθεστωτικά δεκανίκια αυθάδους προδοσίας των εργαζομένων (με ποικιλίες «κόκκινων γιλέκων»), αποτελεί εμπόρευμα εκλογικής κερδοσκοπίας και ΟΧΙ «σκαλωσιά» ανάπτυξης, κλιμάκωσης και κορύφωσης των αγώνων.

ΓιΆ αυτό ανακηρύσσουν συχνά παρελάσεις Γενικών Απεργιών χωρίς κανένα πολιτικό και οργανωτικό αντίκρισμα.

Αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν, γιατί παίζουν διαπραγματευτικά και εκλογικά με το καθεστώς, τούτο το ουσιώδες: Μια Γενική Απεργία αποτελεί κορύφωση των αυθεντικών απεργιακών κινητοποιήσεων, μια κορύφωση που θέτει επί τάπητος το θέμα της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.

Δεν είναι παιχνίδι η Γενική Απεργία, ούτε κηρύσσεται από κόμματα και Συνδικάτα.


Είναι έξω από κόμματα και συνδικάτα. Είναι η θυελλώδης και ρωμαλέα κορύφωση ενός απεργιακού πυρετού που στηρίζεται στους εργαζόμενους και στα ΔΙΚΑ τους πολιτικά και οργανωτικά μέσα…

Τέτοιου είδους εργατικές,
ρωμαλέες κινητοποιήσεις ΠΑΝΤΑ γίνονται ΕΞΩ από τα Συνδικάτα, έξω από κάθε «διαπραγματευτή» με το καθεστώς.

Τα Συνδικάτα,
σήμερα είναι κρατικά συνδικάτα, ο πράκτορας του κεφαλαίου μέσα στον εργαζόμενο λαό.

Δεν μπορεί ΠΟΤΕ αυτά τα συνδικάτα να αποτελέσουν πυροδότες και οργανωτές αυθεντικών και δυναμικών λαϊκών κινητοποιήσεων.

Εκτονωτικές βαλβίδες αποτελούν…

Το προδοτικό έγκλημα της ηγεσίας του ΚΚΕ.




Η ηγεσία του ΚΚΕ, γενικά ολόκληρη η λογική του σταλινισμού αποτελούν τους μεγαλύτερους νεκροθάφτες και προδότες των εργατικών και λαϊκών αγώνων.

Ας το δούμε πρακτικά, γιατί οι άνθρωποι κρίνονται όχι από αυτά που λένε ή τις φορεσιές που φοράνε, αλλά από αυτά που κάνουν.


α). Η ηγεσία του ΚΚΕ λειτουργεί με τη λογική του κρατικού συνδικαλισμού.

Κατασκεύασε μέσα στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα ένα υποκατάστατο του κόμματος: Το ΠΑΜΕ.


Αφήνει, δηλαδή ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων κάτω από την κυριαρχία των κρατικών συνδικάτων και συντείνει στη ΔΙΑΣΠΑΣΗ του εργατικού κινήματος, στη σύγχυση και στον αποπροσανατολισμό, επενδύοντας όλες αυτές τις πρακτικές της φρενοβλαβούς προδοσίας του εργατικό κινήματος, με ταξικές και υπέρ-επαναστατικές φράσεις.

β). Είναι τέτοια η καθεστωτική προδοσία της ηγεσίας του ΚΚΕ, δηλαδή της διάσπασης και πολυδιάσπασης κάθε μορφής αγώνα (και των απλών κινητοποιήσεων διαμαρτυρίας) που «οργανώνει» κομματικές εκδηλώσεις ή ξεχωριστές από τα Συνδικάτα και τις άλλες δυνάμεις της προδοσίας.

Έτσι το καθεστωτικό παιχνίδι παίζεται πολύ καλά: Ευνουχίζεται κάθε αυτόνομη λαϊκή πρωτοβουλία αγώνων, οι εργαζόμενοι χωρίζονται μεταξύ τους ακόμα και στις παρελάσεις, και ΟΛΑ περνούν και καναλιζάρονται μέσα στους αγωγούς των «ανταγωνιστικών» κομματικών και συνδικαλιστικών παιχνιδιών: Τους αγωγούς εκτόνωσης, απογοήτευσης και ηττοπάθειας.

Και το καθεστώς αμείβει την ηγεσία του ΚΚΕ για την προδοσία της: Της κολλάει «ένσημα» επαναστατικότητας με τον να την κατηγορεί ως «υποκινητή» «σκληρών» αγώνων…

Προδίδει στην πράξη, η ηγεσία του ΚΚΕ, και διαλύει κάθε αυθεντικό αγώνα και κατηγορείται ως «πραξικοπηματική»!!!


Η «επιστήμη» της προβοκάτσιας έχει πάρα πολύ εξελιχτεί…

γ). Ας δούμε τη στάση του ΠΑΜΕ στα πρόσφατα γεγονότα.

Το ΠΑΜΕ, όπως πάντα, έκανε τη δική του διασπαστική συγκέντρωση στο Σύνταγμα.

Πριν καταφτάσει το μπλοκ της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στο Σύταγμα, το ΠΑΜΕ τάχιστα αποχώρησε από τη Βουλή!!!

Τόσο πολύ τρέμει, ακόμα και τη φυσική ένωση των εργατών, μήπως και γίνει κανένα «παρατράγουδο» ανεξέλεγκτων κινήσεων!!!

Οι εργαζόμενοι των άλλων μπλοκ είναι «μιάσματα» και το ΠΑΜΕ μοχθεί να μην έρθουν σε επαφή;

Αν αυτή η στάση του ΠΑΜΕ
δεν είναι απόλυτα διασπαστική και υπέρ της κυβέρνησης που υποτίθεται πολεμάει, τότε οι έννοιες έχουν χάσει κάθε σημασία πλέον.

Τα μέλη και οι οπαδοί του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ, για άλλη μια φορά, αποχώρησαν με σκυμμένο το κεφάλι. Ήταν τόσο φανερή και αδιανόητη η στάση του ΠΑΜΕ που ακόμα και οι μπάτσοι που ήταν συγκεντρωμένοι στην γωνία της οδού Αμαλίας τους έλεγαν: «Παιδιά τι έγινε που πάτε».

Εδώ μαζί με την προδοτική διασπαστική πολιτική έχουμε και την «πολιτική» της λιποταξίας.

Προδοσία και λιποταξία, όταν η κατάσταση ζορίσει, είναι η «συνταγή» κάθε εργατοπατέρα, ιδιαίτερα αυτών του ΚΚΕ.

Τα μέλη του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ πρέπει κάποτε να επαναστατήσουν και να απεγκλωβιστούν από τις αγχόνες των γραφειοκρατών της προδοσίας και λιποταξίας…


_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Εξόριστος



Ένταξη: 22 Ιαν 2007
Δημοσιεύσεις: 457

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Ιούλ 02, 2010 7:41 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Οι προδοτικές καμαρίλες των συνδικαλιστών

Τα πτώματα όχι μόνο δεν είναι ικανά για αγώνα, αλλά εμποδίζουν και τους ζωντανούς να αγωνιστούν.



Ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα έχει πεθάνει προ πολλού. Γραφειοκρατικές αλητείες του κρατικού και κομματικού συνδικαλισμού υπάρχουν.

Το μεγάλο, όμως, πρόβλημα δεν είναι ότι αυτές οι συνδικαλιστικές καμαρίλες είναι πτώματα: Πτώματα γιατί και ο ρεφορμισμός αποτελεί πτώμα.


ΚΑΝΕΝΑ περιθώριο ρεφορμιστικών διεκδικήσεων δεν υπάρχει πλέον σε καθεστώς Νέας Τάξης, σήψης και αποσύνθεσης του καπιταλιστικού συστήματος. Οι εποχές των ρεφορμιστικών «περιθωρίων» έχουν περάσει ανεπιστρεπτί…

Το μεγάλο, όμως πρόβλημα δεν είναι ο θάνατος του ρεφορμισμού και των συνδικαλιστικών του παρασίτων.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι αυτά τα παράσιτα της συνδικαλιστικής αλητείας δολοφονούν ανελέητα τις αγωνιστικές διαθέσεις των λαϊκών μαζών, μπλοκάρουν και εκτονώνουν τη λαϊκή οργή, σκορπούν την απογοήτευση και στέλνουν τους εργαζόμενους στο σπίτι τους.

ΣΗΜΕΡΑ αποτελούν, αυτές οι συνδικαλιστικές και κομματικές καμαρίλες, τους μεγαλύτερους προδότες των εργαζομένων και τους πλέον μοχθηρούς και ύπουλους συμμάχους της κατοχικής κυβέρνησης.

ΔΕΝ υπάρχει πιο ελεεινή προδοτική πολιτική και πιο ύπουλη αβάντα στην κυβέρνηση να παίζεις με τους εργαζόμενους και να τους περιπαίζεις με επαναλαμβανόμενες 24ώρες απεργίες: Απεργίες χωρίς ΚΑΜΙΑ αγωνιστική προοπτική, αγωνιστική και οργανωτική κλιμάκωση, απεργίες χωρίς καμία ουσιαστική πολιτική και οργανωτική συνέχεια, απεργίες χωρίς ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΕΝΑ ΑΝΤΙΚΡΙΣΜΑ: πολιτικό, αγωνιστικό και οργανωτικό.

¶σφαιρες τουφεκιές ρίχνουν τα παράσιτα της γραφειοκρατικής λέπρας και της καθεστωτικής «αριστεράς»: μακάβριας διασπαστικής και προδοτικής…

Σε ένα τέτοιο «είδος» απεργιακού παιχνιδιού συνεχίζουν να πορεύονται οι κυβερνητικές ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, καθώς και το «κόκκινο συνδικάτο» του ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ.



Σε νέα 24ωρη πανελλαδική απεργία προχωρούν οι «εγκάθετοι» του καθεστώτος (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ), καθώς και το «κομμουνιστικό» γρανάζι του καθεστώτος με την ξύλινη «ταξική» γλώσσα: ΚΚΕ- ΠΑΜΕ

Πρόκειται για τη δεύτερη, μέσα σε δέκα ημέρες, και τέταρτη το τελευταίο δίμηνο 24ωρη απεργία.

Το πολιτικό αποτέλεσμα αυτών των «μαφιόζικων» συνδικαλιστικών και κομματικών παιχνιδιών είναι: δραματικά φθίνουσα πορεία των πανεργατικών κινητοποιήσεων, διαρκής απομαζικοποίηση και διασπαστικές παρελάσεις.

Σε μια περίοδο που η κυβέρνηση καταλύει με αφηνιασμένη βαναυσότητα και κακουργία, αλλά και με απανωτές πράξεις βιαστικής μοχθηρίας, ΤΑ ΠΑΝΤΑ, σε μια εποχή βρασμού της λαϊκής οργής, οι κινητοποιήσεις φθίνουν και ο κόσμος δεν ακολουθεί τα καλέσματα των «εργατικών» κομμάτων και των συνδικάτων.

Υπάρχει μεγαλύτερη αβάντα στην κυβέρνηση από αυτό;

Υπάρχει πιο καταλυτικό γεγονός από αυτό που δείχνει την προδοσία και τον καθεστωτικό ρόλο των συνδικάτων και του ΚΚΕ;




Το θλιβερό και άκρως προκλητικό είναι ότι όλα αυτά τα παράσιτα του κυβερνητικού συνδικαλισμού, καθώς και τα κομματικά παράσιτα του ΚΚΕ, επαγγελματίες απατεώνες και προδότες, ρίχνουν το φταίξιμο στις πλάτες των εργαζομένων!!!

Φταίνε οι εργαζόμενοι που δεν παίζουν στα παιχνίδια τους και δεν βλέπουν ΚΑΜΙΑ προοπτική αγώνα, ΚΑΜΙΑ διάθεση εκ μέρους των κομματικών και συνδικαλιστικών ιερατείων να αγωνιστούν πραγματικά, με συνέχεια και προοπτική εναντίον τη κυβέρνησης και του καθεστώτος συνολικά!!!

Οι σημερινοί αγώνες είναι αγώνες ζωής και θανάτου για τους εργαζόμενους και τον ελληνικό λαό. Δεν μπορεί, λοιπόν, οι εργαζόμενοι και ο λαός να παίζουν ή να συμμετέχουν στα παιχνίδια των προδοτών του αγώνα τους, των μεταμφιεσμένων πολιτικών κομπάρσων του καθεστώτος.

Με τέτοιου είδους «απεργίες» (παρελάσεις και φιέστες εκλογικές) ο λαός κουράζεται και πάει στο σπίτι του, απογοητεύεται, ζει μια αδιέξοδη απελπισμένη τραγωδία…

Με τέτοιου είδους «απεργίες» ισχυροποιείται η κυβέρνηση, νομιμοποιούνται πολιτικά τα «συμβόλαια θανάτου» που εκτελεί, θεμελιώνεται η μοιρολατρία και η παθητικότητα.


ΑΥΤΟ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΠΡΑΤΤΟΥΝ οι κρατικοί συνδικαλιστές και οι γραφειοκράτες του ΚΚΕ, ανεξάρτητα από τα παχιά και κούφια λόγια που λένε, τις δόλιες «ταξικές» ρητορείες απάτης, και τις …κόντρες: Οι κόντρες των αγοραίων δικηγόρων…

Αυτές οι πτωματικές και προδοτικές «καμαρίλες» έχουν πεθάνει και βρίσκονται ΚΑΘΑΡΑ στο πλευρό των δημίων της εργατικής τάξης και του λαού…

ΓΡΗΓΟΡΑ θα τους στείλει η εργατική τάξη και ο ελληνικός λαός στον σκουπιδοτενεκέ…

Το είπαμε: Σήμερα δεν υπάρχουν περιθώρια ούτε για ρεφορμιστικά ψίχουλα…

Ήδη αυτούς τους Ρασπούτιν ο λαός τους έχει καταλάβει και δεν τους ακολουθεί.

Οι συνεχείς 24ωρες απεργίες-φιέστες διασπαστικές που κηρύσσουν αποτελούν τον επιθανάτιο σπασμό τους. Τις τελευταίες πράξεις στήριξης της κυβέρνησης και του νεοταξικού εφιάλτη…


Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4706

_________________
Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού ΔΕΝ πρέπει ΚΑΙ να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει ο ισχυρός για τον εαυτό του!
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Παλαίμαχος



Ένταξη: 31 Αύγ 2006
Δημοσιεύσεις: 976

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Ιούλ 03, 2010 10:40 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Το ΚΚΕ δεν είναι «ανάχωμα»
Γρανάζι του καθεστώτος είναι




Κάποιοι δεν χάνουν απλώς το δάσος πίσω από το δέντρο, αλλά μπερδεύουν και τα όπλα της κριτικής. Ταυτίζουν τις καθεστωτικές προβοκάτσιες και συκοφαντίες εναντίον του ΚΚΕ με την πολιτική κριτική για τον προδοτικό και διασπαστικό ρόλο του ΚΚΕ, σε σχέση με το εργατικό και λαϊκό κίνημα…

Συγκρίνουν και ταυτίζουν δύο διαμετρικά αντίθετες καταστάσεις.

Μια λοιπόν και η ηγεσία του ΚΚΕ, καθώς και το «κόκκινο συνδικάτο» του (ΠΑΜΕ) δέχεται τις προβοκατόρικες και συκοφαντικές επιθέσεις από τους εφοπλιστές, την κυβέρνηση, τα Παπαγαλάκια τους (ΜΜΕ) και τους χυδαίους «μπράβους» τους, τύπου Καρατζαφέρη, θα πρέπει να το «βουλώσουμε», γιατί «συντασσόμαστε με τους κοινούς συκοφάντες»!!!

Η σταλινική λογική στο κορύφωμά της!!!

Με αυτή την απλοϊκή λογική τους, φτάνουν ακόμα σε πιο ακραίους παραλογισμούς. Υποστηρίζουν, μια και συκοφαντείται το ΚΚΕ, τούτο: «Το ΠΑΜΕ αποδεικνύεται ως το μοναδικό ανάχωμα στη λαίλαπα που σαρώνει αυτήν την εποχή τον τόπο»!!!

«Ανάχωμα»!!!

Από πού αποδεικνύεται αυτό;


Μήπως από τη διάλυση της εργατικής τάξης και της ελληνικής κοινωνίας, που αγωνίστηκε σθεναρώς το ΚΚΕ για αυτό το επίτευγμα, με την αποδοχή και τη νομιμοποίηση της αλλοδαπής λαίλαπας, εισβολής και κατοχής της χώρας;

Μήπως με τις συγκεβερνήσεις του που άνοιξαν το δρόμο στο θηριώδη νεοφιλελευθερισμό του Μητσοτάκη και Σημίτη, καθώς και στο σημερινό τοπίο των ΜΜΕ;

Μήπως με το κτύπημα κάθε αγωνιστικής κινητοποίησης που ξέφευγε από τον έλεγχό του;

Και το ναυτεργατικό κίνημα όταν πήγαινε να κορυφωθεί στο άμεσο παρελθόν το πρόδωσε και το «καταλάγιασε» για να το «διαχειρίζεται» το ίδιο κατά το δοκούν…

Μήπως με τις απεργιακές φιέστες-παρελάσεις και την ανοικτά διασπαστική πολιτική του σε κάθε λαϊκή διαμαρτυρία; Γράφουμε σχετικά σε άλλα άρθρα…

Είναι άπειρη η «λίστα» των «μήπως».

Η ηγεσία του ΚΚΕ, ΠΡΑΚΤΙΚΑ, αλλά και στα λόγια σε πολλά καίρια ζητήματα, στήριξε και έδωσε άλλοθι στις στρατηγικές επιλογές του πλανητικού ιμπεριαλισμού: Από τα εθνικά θέματα μέχρι τους «αγώνες» (εκλογικές εμπορίες) του λαού.

Η Ελλάδα ισοπεδώθηκε και αυτό:

α). Στηρίζει ακόμα την αλλοδαπή εισβολή: την καταστροφή κάθε προϋπόθεσης αγώνων και της ταξικής συνείδησης.

β). Στηρίζει πρακτικά τη στρατηγική της κατάτμησης της χώρας: ακόμα δέχεται και το προτεκτοράτο των Σκοπίων με το όνομα «Μακεδονία» (σε γεωγραφικό προσδιορισμό).

Και για τον «Καλλικράτης» τίποτα δεν αποκαλύπτει. Ψελλίζει απλώς ότι θα μαραθούν οικονομικά οι δήμοι!!!

Στρατηγικό σχέδιο «αλλαγής συνόρων» και το ΚΚΕ ψελλίζει περί «οικονομικού μαρασμού των δήμων»!!!

γ). Η Ελλάδα ισοπεδώθηκε και βρίσκεται υπό κατοχή και το ΚΚΕ παίζει με την οργή του κόσμου, αναλώνεται σε εκλογικές φιέστες και θεαματικές παρελάσεις, ΠΕΡΙΠΑΙΖΟΝΤΑΣ τη λαϊκή οργή και απογοητεύοντας και τα μέλη του.

δ). Και στους λιμενεργάτες τα ίδια κάνει. Διαχειρίζεται τυχοδιωκτικά και εκτονωτικά την οργή των λιμεναργατών.

Κρατάει το κίνημα των λιμεναργατών απομονωμένο, προωθεί πρακτικές τελεσιγραφικές και διασπαστικές, πρακτικές θεάματος, δεν το οργανώνει σε ανώτερα επίπεδα δράσης, το διαχειρίζεται σαν φέουδό του, οδηγώντας του στο τσάκισμα: Αυτό έκανε και κάνει πάντα…

Η συκοφαντική εκστρατεία εναντίον του ΚΚΕ από τους εφοπλιστές, τις προπαγανδιστικές ύαινες του καθεστώτος (ΜΜΕ) και τα προβοκατόρικα κακουργηματικά τσιράκια τους (Καρατζαφέρης και ΣΙΑ), ΕΧΕΙ ΔΥΟ ΣΤΟΧΟΥΣ:

α). Το ρωμαλέο κίνημα των ναυτεργατών. Αυτό το κίνημα τρέμουν να μην ξαπλωθεί και αποτελέσει τον πυροδότη γενικής ανάφλεξης και ΟΧΙ το ΚΚΕ που αποτελεί τον πυροσβέστη.

Οι προβοκατόρικες και εμετικές επιθέσεις κατά του ΚΚΕ, απλώς αποσκοπούν στην παραπέρα ολοκληρωτική υποταγή του στη «νομιμότητα» των εφοπλιστών και του κράτους, γιατί σήμερα δεν υπάρχουν περιθώρια ούτε για τέτοιου είδους παιχνίδια.

Οι δυνάμεις του κεφαλαίου γνωρίζουν πολύ καλά την πολιτική του ΚΚΕ και την αξιοποιούν δεόντως.

ΟΤΑΝ βλέπουν κάποιο κίνημα ικανό να σπάσει το κάδρο της αστικής νομιμότητας τότε χιμούν συκοφαντικά στο ΚΚΕ, το οποίο λειτουργεί σφετεριστικά, διασπαστικά και τυχοδιωκτικά, για να πετύχουν πιο άμεσα το τσάκισμα του κινήματος. Γνωρίζουν ότι το ΚΚΕ σέβεται την αστική νομιμότητα πιο πολύ και από τις καθεστωτικές δυνάμεις…

Γνωρίζουν ότι η ηγεσία του ΚΚΕ θα περιφρουρήσει με νύχια και με δόντια την αστική νομιμότητα, όπως περιφρούρησε και τη Βουλή…

β). Οι συκοφαντικές και χυδαίες επιθέσεις εναντίον του ΚΚΕ έχουν και άλλο σκοπό: Τη διατήρησή του στη ζωή!!!

Σε μια περίοδο που ο ελληνικός λαός και η εργατική τάξη τού γυρίζουν επιδεκτικά την πλάτη (πρωτοφανές ιστορικό γεγονός: Τα πάντα να αποσυντίθενται και να καταρρέουν και το «κόμμα του λαού» να καταρρέει και αυτό!!!), το καθεστώς εναγωνίως προσπαθεί να το δώσει «ένσημα» επαναστατικότητας και να το διατηρήσει στη ζωή.

ΓΙΑΤΙ, όταν σε συκοφαντούν οι εφοπλιστές, η χυδαιότητα Καρατζαφέρη και οι ακροδεξιοί κάθε κοπής, καθώς και οι γενίτσαρου των ΜΜΕ, ΤΟΤΕ παίρνεις «γαλόνια»…

Χωρίς το ΚΚΕ το καθεστώς θα είχε πολλά προβλήματα και οι κίνδυνοι θα ήταν απείρως μεγαλύτεροι…


Ας μη χάνουμε, λοιπόν, και εδώ το δάσος πίσω από το δέντρο…

ΚΑΝΕΝΑ «ανάχωμα» δεν αποτελεί η ηγεσία του ΚΚΕ…

Το αντίθετο: Αποτελεί γρανάζι του καθεστώτος, τον «αριστερό» προβοκάτορα του καθεστώτος. Μέρος του παιχνιδιού είναι. Ενός παιχνιδιού από τα πλέον δόλια και ύπουλα εναντίον των εργαζομένων και της ελληνικής κοινωνίας.

Το ΚΚΕ και γενικά η ενσωματωμένη «αριστερά» είναι που άνοιξαν το δρόμο στο σημερινό εφιάλτη, έδωσαν το τεκμήριο και το άλλοθι σε αυτόν τον νεοταξικό εφιάλτη…

_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Επισκέπτης






ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Ιούλ 03, 2010 9:34 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Προσοχή! Στο μπλογκ το τελευταίο κείμενο δεν έχει μπει κανονικά.
Και μια απορία: τι τρέχει με τις μειώσεις μεισθών σε εργαζόμενους του Ριζοσπάστη και του 902;
Είναι αλήθεια ή το διακινούν οι πολέμιοι του ΚΚΕ;
Έχετε γνώση του θέματος μήπως και μάθουμε και εμείς τι τρέχει;
Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Ιούλ 03, 2010 10:34 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Δεν γνωρίζουμε τέτοιες λεπτομέρειες...
Ούτε τις πέρνουμε σοβαρά υπόψη μας.
Τέτοια επιμέρους επεισόδια τραβιούνται συχνά από τα μαλιά και γίνονται αντικείμενο φτηνής και σκανδαλολογικής "κριτικής"...

ΠΟΙΟ ελάττωμα υπάρχει στο μπλογκ;
Δεν το διακρίνουμε...

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Επισκέπτης






ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Ιούλ 04, 2010 9:23 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Αν προσπαθήσεις α διαβάσεις το κείμενο "το ΚΚΕ δεν είναι ανάχωμα" και κάνεις κλικ δεν εμφανίζεται η συνέχεια όπως θα έπρεπε αλλά ουσιαστικά μόνο ο πρόλογος
Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Ιούλ 04, 2010 9:30 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Κάτι γίνεται στον υπολογιστή σου.

Όπου και να πατήσεις (στον τίτλο ή "διαβάστε συνέχεια") ανοίγει όλο το κείμενο.

Σε εμάς ανοίγει...

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
¶ργος



Ένταξη: 04 Ιούλ 2010
Δημοσιεύσεις: 5

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Ιούλ 04, 2010 10:00 pm    Θέμα δημοσίευσης: Συνδικαλισμός ... και κλάματα Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Επειδή εδώ και μήνες (αν όχι χρόνια θα έλεγε κάποιος φαντασμένος), η επίθεση στον λαό έχει αγγίξει απροκάλυπτα τα όρια των κεκτημένων, κι έχει πάει πολύ παραπέρα με θεσμικά θεμέλια τέτοια ώστε να μην μπορεί να επανέλθει σύντομα η κατάσταση που αλώνεται – τουλάχιστον τα κατακτημένα απΆ τον λαό, η στάση του συνδικαλισμού θα πρέπει να ήταν τέτοια ώστε να αναστείλει την κατάλυσή τους. Με πολιτική πρόταση που θα είναι ρεαλιστική και με πολιτική δράση που πειθαναγκάζει στην αποτροπή της φτωχοποίησης που συμβαίνει, όχι μόνο με πολιτική στάση καταγγελίας ή τελευταίας στιγμής σπασμωδικές αντιδράσεις που σαν σπασμωδικές, τμηματικές δηλαδή, στερούνται γενικής, συνολικής αποτελεσματικότητας. Αν η συνολική θέση που προτείνεται και που θα προταθεί είναι ρεαλιστική, θα φανεί από το εάν τον ξεκολλήσει από το τριανταεξάχρονο επτά, οκτώ τοις εκατό αποδοχής του από τον λαό.

Το εάν ο λαός χρειάζεται κι άλλη διαφώτιση κι ωρίμανση κι ακριβώς γιΆ αυτό ο λαός δεν έχει σταθεί δίπλα στον συνδικαλισμό, εάν δεν είναι τόσο συνειδητοποιημένος μετά από τριάντα έξι χρόνια κατακρεουργήματος, είτε ο συνδικαλισμός έχει κάνει τέτοια δουλειά σαν το πολύ που μπορεί, ή δεν μπορεί πια να αποτελεί ωφέλιμη δύναμη για την κοινωνία μετά από τριάντα έξι χρόνια δουλειάς που δεν έπεισε για την ανάγκη μαζικότητας. ¶ρα δεν έχει λόγο ύπαρξης άλλο πια με αυτή την μορφή.

Εάν συνεχίσει την ίδια πολιτική στάση και δράση έως τώρα, θα υποψιασθώ ότι το μόνο που επιδιώκει από το 1974, είναι να συνεχίσει να επιβιώνει για χάρη του ίδιου, όχι του λαού. Νεώτερη καταχώρηση: ύστερα από έναν μήνα τώρα, συνεχίζει κυρίως με ημερήσιες διαμαρτυρίες απεργίας. Λες και, που δεν το πιστεύω πραγματικά ή δεν τολμώ να το δεχθώ, το κάνει επίτηδες να ξεδοντιάσει τον λαό εκτονώνοντας την αντίδρασή του με τρόπο που δεν πλήττει τους εκκαθαριστές του!


Αν οποιοσδήποτε έχει την γενναιοδωρία να μιλήσει πάνω σε αυτά για να βοηθήσει τουλάχιστον να ηρεμήσει η ψυχή, αναμένεται πρώτα να απαντήσει στο ερώτημα, τι περιμένει ο συνδικαλισμός τουλάχιστον για να κάλεσμα σε γενική και διαρκή απεργία; Διαρκή πρώτα για ένα διάστημα μιας εβδομάδας είτε εισακουσθούν τα αιτήματα ή όχι, κι ύστερα χωρίς τέλος, μέχρι την επίτευξη των στόχων. Το πρώτο βήμα προτείνεται γιατί υπεισέρχονται χρηματο-ικονομικές μεταβλητές που πιστεύεται ότι θα φέρουν αποτέλεσμα χωρίς σκληρότερες απαιτήσεις, για παράδειγμα την δύσκολη πειθώ για να ξεκινήσει απεργία χωρίς τέλος.

Αν η απάντηση είναι ότι εκτιμάμε πως ο λαός δεν θα απεργήσει έτσι στις σημερινές συνθήκες, θα φανερώσει πως ο συνδικαλισμός δεν μπορεί να κάνει κάτι χρήσιμο πια σήμερα. Ελπίζω η απάντηση να μην είναι πως πρέπει η πρόταση να γίνει φανερή και μετά να μπει στην διαδικασία των ζυμώσεων των διαφόρων βαθμίδων του συνδικαλισμού για διαδοχικές εκτιμήσεις και συμπεράσματα ώστε το κεντρικό όργανο να λάβει το μήνυμα το οποίο θα κριθεί αν διαμορφώνει γενική ή ικανού μέρους του λαού απαίτηση, κι ύστερα να σχεδιάσει πολιτική και δράσεις σχετικά.

Η προσπάθεια εδώ για ολιγολογία κι ευγένεια που χρησιμοποιεί λέξεις όπως φτωχοποίηση, εκκαθαριστές, συνδικαλισμός, δεν σημαίνει ότι δεν είναι σαφείς οι αναφορές.

Τώρα που το σκέπτομαι πάλι, ίσως κάνω λάθος, βέβαια.
_________________
Όταν συμφωνούν μαζί μου, φοβάμαι ότι κάνω λάθος - Ο. Ουάϊλντ.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες