Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
ΘPYMMATA TOY EPΩTA

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
Θύμιος



Ένταξη: 19 Μάρ 2006
Δημοσιεύσεις: 283

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Φεβ 14, 2010 11:29 am    Θέμα δημοσίευσης: ΘPYMMATA TOY EPΩTA Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΘPYMMATA TOY EPΩTA




Αυτές οι γιορτές του Βαλεντίνου μας προκαλούν αλλεργία. Είναι και αυτές ένα εμπορικό τρικ καταναλωτικής γελοιοποίησης του ερωτικού αισθήματος
.

Αποφασίσαμε, λοιπόν, να δώσουμε και ηλεκτρονικά τα «Θρύμματα του Έρωτα».

Είναι μια συλλογή κειμένων τα οποία γράφτηκαν σε μια πορεία χρόνων, μέσα στη δεκαετία του 1990. Το κίνητρο για τη συγγραφή αυτών των κειμένων ήταν το αδιέξοδο που ζει ο σύγχρονος άνθρωπος, ο τεμαχισμός και η διάλυση των ανθρωπίνων σχέσεων, η ερωτική αφυδάτωση.

Το κίνητρο ήταν πολιτικό. Θέλαμε να διερευνήσουμε το κοινωνικό υπόβαθρο των σύγχρονων ρυθμισμένων κατεστημένων σχέσεων, ένα υπόβαθρο το οποίο με την αχαλίνωτη εμπορευματοποίηση και τον ακόρεστο καταναλωτισμό θρυμματίζει και τυποποιεί τα ανθρώπινα ένστικτα, αλλοιώνει τα αισθήματα, θανατώνει τη σεξουαλικότητα και μετατρέπει τις ανθρώπινες σχέσεις σε σχέσεις αλλοτριωμένων αυτομάτων.


ΠΕΡΙΕΧOΜΕΝΑ

1. Πρόλογος
2. Η άβυσσος του έρωτα
3. Η ακραία μοναξιά του έρωτα
4. O έρωτας δεν ανταλλάσσεται
5. Η οδύνη της «απώλειας»
6. O τρόμος του έρωτα
7. Oι «αγχόνες» της ανάγκης
και της ενοχής
8. Η ερωτική ζήλια
9. Το τραγικό θέατρο του έρωτα
10. O φόβος της παράδοσης
11. Το καταπιεσμένο ένστικτο
και ο φόβος
12. O σεξουαλικός βιασμός
13. Η μυθολογία του έρωτα
14. Oμαδικό σεξ: η παρακμή του έρωτα
15. Η απληστία ή τυφλοί και κουφοί
του έρωτα
16. Χρήμα και σεξ
17. Το καταναλωτικό σεξ
18. Oι «έρωτες» του Κλίντον
19. Oφθαλμοπορνικές καθηλώσεις
20. Η πορνογραφία
21. Σεξισμός
22. Σεξουαλική παρενόχληση
23. Το γυμνό πολυτελείας
24. Η γλώσσα της...μοναξιάς
25. Θρυμματισμένες σχέσεις
26. Ζώδια: Η φθορά της συνείδησης .



ΠΡOΛOΓOΣ



O έρωτας αποτέλεσε το θεμέλιο της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Μέσα από τον έρωτα εκφράζεται το πάθος για ζωή και η τραγικότητα της ζωής. Γι' αυτό και η ερωτική λογοτεχνία ακτινογραφεί, ίσως κατά τον καλύτερο τρόπο, την εποχή μας.

Μέσα από τις μεταλλαγές
των κοινωνικών μορφών του έρωτα ανακαλύπτουμε τη ζωή και τις σχέσεις των ανθρώπων κάθε εποχής: Τη ζωντάνια της ζωής ή το ξέφτισμά της, την ενότητα των ανθρώπινων σχέσεων ή τη διάσπασή τους.

Στο τραγικό, π.χ., σύμπαν του Σαίξπηρ συμπυκνώνεται μια υψηλή αίσθηση ζωής. Πίσω από τον έρωτα της σαιξπηρικής τραγωδίας βρίσκεται το αναγεννησιακό πάθος του ανθρώπου να απελευθερωθεί από τις προκαταλήψεις και τα δεσμά της εποχής του.

Στη σύγχρονη ερωτική λογοτεχνία απεικονίζεται το αδιέξοδο και ο τεμαχισμός των ανθρώπινων σχέσεων. Εδώ ο έρωτας «σπαράσσεται» από τον κατακερματισμό των ενστίκτων, την τυποποίηση, το ναρκισσιστικό ανταγωνισμό, το νευρωτικό άγχος...

Αυτό ακριβώς το αδιέξοδο, ο τεμαχισμός και η διάλυση των ανθρώπινων σχέσεων με τα συνακόλουθα αποστήματα στον ερωτικό τομέα αποτέλεσαν το κίνητρο για τη συγγραφή αυτών των κειμένων. Έναυσμα και θεωρητικό στήριγμα το βιβλίο του Γερμανού μαρξιστή Μίχαελ Σνάιντερ, "Νεύρωση και πάλη των τάξεων".

Το βιβλίο του Σνάιντερ ήταν μια πρόκληση. Αποκάλυπτε τα θεωρητικά κενά στην έρευνα και τη μελέτη του «υποκειμενικού παράγοντα».

Oι μαρξιστές είχαν υποτιμήσει τα «ψυχολογικά ζητήματα». Η σταλινική κυριαρχία τα είχε υπό διωγμό, στιγματίζοντάς τα ως «μικροαστικά». Αυτή η παραδοσιακή κομμουνιστική αντίληψη, δυστυχώς, σημάδεψε για μεγάλο χρονικό διάστημα και τους επαναστάτες μαρξιστές.

Βρεθήκαμε, έτσι, μπροστά στο σίφουνα των γεγονότων της εποχής μας εντελώς απροετοίμαστοι: Θεωρητικά, πολιτικά, ψυχολογικά...

Η επανάσταση της νεολαίας έθεσε με σφοδρότητα τα ζητήματα της «ψυχικής χειραφέτησης» και της «σεξουαλικής απελευθέρωσης». Μπορούμε να πούμε ότι το 1968 σημάδεψε τη στροφή της σεξουαλικής μας συμπεριφοράς.

Επίσης τα κινήματα για τη χειραφέτηση των γυναικών μοίρασαν εκ νέου τα χαρτιά των αρσενικών και θηλυκών ρόλων.

Η καταιγίδα της «σεξουαλικής επανάστασης», η οποία είχε ως κοινωνική βάση τη μεσοαστική νεολαία, σάρωσε προαιώνιες πεποιθήσεις, προκαταλήψεις και ταμπού. Έμεινε, όμως, μετέωρη, δίχως προοπτική. Το επαναστατικό της δυναμικό αλλοιώθηκε και χρησιμοποιήθηκε για την επιβολή της ισοπεδωτικής ομοιομορφίας. Κυριάρχησε το πνεύμα και η αισθητική των μικροαστών...

Η ποσότητα υπερίσχυσε της ποιότητας. Η βουλιμία για το σεξ αποξήρανε τη σεξουαλικότητα. Η υπερβολή και η υπερπαραγωγή του σεξ έφεραν τον κορεσμό, την εξάντληση. Όλα αυτά υπονόμευσαν τη γνήσια επιθυμία, το συναίσθημα και τους «όρους» οικοδόμησης αληθινών σχέσεων. Oδήγησαν στην απώλεια του έρωτα. Η αρχή της αβεβαιότητας (διακριτικό των μικροαστών) απλώθηκε και στον έρωτα...

Το ψυχολογικό στραπατσάρισμα της γενιάς των μεγάλων επαναστατικών κινημάτων και η αυξανόμενη πνευματική και ψυχική εξαθλίωση υπήρξαν για μένα ισχυρά κίνητρα μελέτης και του «υποκειμενικού παράγοντα». O έρωτας αποτέλεσε μιαν από τις βασικές συνιστώσες αυτής της μελέτης. Κι αυτό γιατί θεωρώ ότι ο Έρωτας είναι Επανάσταση και η Επανάσταση είναι Έρωτας: Το σημείο όπου τέμνονται η τρέλα με τη σοφία.

O έρωτας ελευθερώνει μέσα από την ηχώ ενός διαλόγου ψυχικού και σαρκικού, ξετρυπώνει τα απόκρυφα σημεία, είναι η βοή του βάθους της ύπαρξης, οι ήχοι της αβύσσου με την άγρια μαγεία, το μυστήριο, η έκσταση της ισχυρής ένωσης. Με άλλα λόγια ο έρωτας απελευθερώνει το ασυνείδητο, τον ψυχικό, δηλαδή, σκοτεινό θάλαμο όπου απωθούνται σκέψεις και ανάγκες ανατρεπτικές και κοινωνικά ανεπιθύμητες.

Μέσα από αυτή την ανατρεπτική διαδικασία ο άνθρωπος κατακτά μεγαλύτερη αυτονομία και ωριμότητα, γνώση και συνείδηση. Ξαναβρίσκει την ανθρώπινη διάσταση και την εσωτερική του αλήθεια, την αλήθεια του άλλου και την αλήθεια των κοινωνικών σχέσεων...

Το βιβλίο αυτό δεν έχει τη συγκρότηση ενιαίου πονήματος.
Είναι άρθρα που έχουν γραφτεί (κάποια έχουν δημοσιευτεί) μέσα σε μια πορεία χρόνων. Η αρθρογραφική λογική και οι δημοσιογραφικές απαιτήσεις μοιραία τα καθιστούν συμπυκνωμένα και αφαιρετικά. Ίσως κάπου κάπου να μην αποφεύγονται και κάποιες επαναλήψεις.

Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Φεβ 14, 2010 2:52 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η ΑΒΥΣΣOΣ ΤOΥ ΕΡΩΤΑ



O έρωτας σού ανοίγει διάπλατα τα μάτια,
σε καθιστά οξυδερκή
Ρολάν Μπαρτ

O έρωτας είναι η επιβεβαίωση της ζωής ως
μέσα στο θάνατο
Μπατάιγ

Η μεγάλη οδύνη είναι κάτι ενδογενές σε ένα δεσμό...
Όταν έχουμε πει ναι σε κάποιον, έχουμε πει ναι
στη ζωή και στο θάνατο
¶λντο Καροτενούτο



Η ερωτική εμπειρία δεν εμπλέκει με ένταση μόνο το σώμα και τον ψυχισμό κάθε ανθρώπου. Εμπλέκει, αναζητεί και βαθαίνει τα όρια της αγάπης και του πόνου. Αγάπη και πόνος: έννοιες, που δεν υποδηλώνουν δύο διαφορετικές εμπειρίες, αλλά δύο βασικές διασταυρούμενες διαστάσεις του έρωτα.

O έρωτας είναι μια εμπειρία, όπου βαραίνουν υπερβολικά οι αισθήσεις της ζωής και του θανάτου, της παρουσίας και της απουσίας, του διαλόγου και της σιωπής, της έκστασης και του σπαραγμού, της φαντασίας και της πραγματικότητας, της εμπιστοσύνης και της ζήλιας. Με δύο λόγια: Oι αισθήσεις των υψηλών πτήσεων και των οδυνηρών πτώσεων.

Το ερωτικό πάθος είναι μια άβυσσος:
¶λλοτε μια πληγή και άλλοτε μια έκσταση χαράς. Η πνοή της αβύσσου μπορεί να προέρχεται από τον πόνο, μπορεί όμως να πηγάζει και από μια στενή ένωση, η οποία αναζητεί τον πόνο του θανάτου μέσα από την ολοκληρωτική ταύτιση. «Η ερωτική άβυσσος», λέει ο Μπαρτ, «είναι μια στιγμή ύπνωσης. Λειτουργεί ως υποβολή: Μας επιβάλλει να εξαφανιστούμε χωρίς να σκοτωθούμε».

Το ερωτευμένο υποκείμενο για να ξεφύγει από τον πόνο της ερωτικής αβύσσου διαλύεται, εκμηδενίζεται, εξατμίζεται: Αυτό λειτουργεί ως λυτρωτική ύπνωση, ως έκσταση. Ακριβώς γι' αυτό ο πόνος και το «πένθος της φυγής» είναι και αυτά μαγευτικά στον έρωτα. Λειτουργούν ως λυτρωτική ύπνωση, αποτελούν συστατικά της ερωτικής ευτυχίας.

Η ερωτική ευτυχία είναι οδύνη και ηδονή. Είναι η παθιασμένη επιθυμία να ζήσεις και η παθιασμένη επιθυμία να χαθείς. Είναι γεγονός ότι η ικανότητα για πόνο αποτελεί ακριβώς το ξεχωριστό σημάδι της τραγικότητας του έρωτα. Oι άνθρωποι με φλόγα και με πάθος είναι πάντα τραγικοί, αλλά και με ιδιαίτερη ποιότητα: ακριβώς επειδή μπορεί να πάσχουν περισσότερο.

Η ικανότητα για οδύνη είναι και ικανότητα για ηδονή. O άνθρωπος που είναι ικανός για πόνο είναι ικανός και για περισσότερη χαρά.

Αυτή η διαλεκτική σχέση οδύνης και ηδονής είναι το ερωτικό πάθος. Όποιος δεν έχει ζήσει την ένταση και τα βαθύπεδα τοπία της ερωτικής αβύσσου παραμένει αποκομμένος από τον κόσμο του πνεύματος και της σάρκας, από τις γνήσιες και αυθεντικές παρορμήσεις της ψυχής. Γιατί το ερωτικό πάθος δεν γκρεμίζει απλώς κοινωνικές συμβάσεις, ηθικά στερεότυπα και ταμπού. Ενεργοποιεί το πνεύμα και την ψυχή σε μια διαδικασία βαθύτερης γνώσης του εαυτού μας και του κόσμου: Είναι η δυνατότητα του ανθρώπου να είναι ο εαυτός του και η ικανότητα γνωριμίας του κόσμου...

Η αυθεντική και επαναστατική διάσταση του έρωτα
σε φέρνει αντιμέτωπο με τις κοινωνικές αντιφάσεις και ηθικές συμβάσεις, με τις αμφιθυμίες και δομικές αντιφάσεις της ύπαρξής σου. Σ' αυτή την πολλαπλά συγκρουσιακή κατάσταση βιώνεις το ατελεύτητο της ψυχής, υπερβαίνεις τα όρια της ύπαρξής σου και κατακτάς μια βαθύτερη γνώση των πραγμάτων, ένα βαθύτερο αίσθημα επικοινωνίας.


_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Φεβ 14, 2010 10:00 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η AKPAIA MONAΞIA TOY EPΩTA



Η ζωτική σημασία του έρωτα δεν είναι η διαιώνιση
ή μια φυσική λύτρωση.
Είναι η λύτρωση από τα δεσμά της πνευματικής μοναξιάς.
O έρωτας απελευθερώνει
το «Εγώ» από την πίεση των ηθικών δυνάμεων που
υψώνουν εμπόδια στην ικανοποίηση των ενστίκτων
Lagache

Ένα πρόσωπο που ζει έντονα και συνειδητά,
θεωρείται «επικίνδυνο» από το σύνολο, γιατί σΆ αυτήν ακριβώς τη διάσταση αποκαλύπτονται οι αλήθειες.
¶λντο Καροτενούτο



O ερωτικός λόγος χαρακτηρίζεται σήμερα από μια άκρα μοναξιά. Τον έχουν εγκαταλείψει, όπως τονίζει ο Ρολάν Μπαρτ, «πλήρως οι περιρρέουσες γλώσσες, οι οποίες ή τον αγνοούν ή τον υποτιμούν ή τον χλευάζουν». Έτσι, ο λόγος αυτός βρίσκεται στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής, αποκομμένος από τους μηχανισμούς της εξουσίας.

Αυτή η μοναξιά του ερωτικού λόγου αντανακλά τον ανατρεπτικό του χαρακτήρα. Το ερωτικό πάθος είναι ασυμβίβαστο με τις νόρμες της κοινωνίας. Έχει μια τέτοια εκρηκτική δύναμη που τινάζει στον αέρα τα γρανάζια της κοινωνικής μηχανής...

O ερωτικός λόγος, συνεπώς, ως εκφραστής ενός πάθους απελευθερωτικού, είναι κοινωνικά παράνομος: Παρεκκλίνει από τη σύγχρονη ιεραρχημένη κοινωνία με τα τυποποιημένα ανθρώπινα όντα, που το καθένα τους είναι έτσι «ρυθμισμένο» από την παιδική του ηλικία, ώστε να ικανοποιείται με τη θέση του σΆ αυτόν τον κόσμο και να επιθυμεί μονάχα τις ίδιες τεχνητές απολαύσεις, χωρίς προσωπικότητα, ούτε βάθος αισθήματος.

Oι «θεματοφύλακες» αυτών των τυποποιημένων ηθικών κωδίκων της ιεραρχημένης κοινωνίας -οι ίδιοι ρυθμισμένοι και ανέραστοι- τιμωρούν κάθε «παρέκκλιση», καρατομούν κάθε «παραβάτη». Και επειδή το ερωτικό πάθος είναι ανατρεπτικό και απελευθερωτικό -άρα κοινωνικά παράνομο- ανατρεπτικός και παράνομος θεωρείται και ο ζωντανός, ο ερωτικός άνθρωπος: Η ίδια η ζωή, η ίδια η κίνηση είναι για τις εξουσίες παρανομία...

O ¶ρειος Πάγος θεώρησε κολάσιμη παρανομία και μέγιστο αδίκημα το ερωτικό πάθος ενός εισαγγελέα. Με ταχύτατες και συνοπτικές διαδικασίες τον καρατόμησε...

Αποκαλύπτεται έτσι ότι το Δίκαιο (ο κώδικας της ομαλής λειτουργίας των γραναζιών της κοινωνικής μηχανής) είναι η «αγχόνη» στα κοινωνικά συναισθήματα και πάθη, «αγχόνη» στην ψυχή και στο μυαλό του ανθρώπου. «Αγχόνη», επίσης, αποτελούν και οι κανόνες της κρατούσας ηθικής που φυλακίζουν τον άνθρωπο σΆ ένα σύστημα προλήψεων και προκαταλήψεων και τον οδηγούν σε «αγχώδεις νευρώσεις»: σε ψυχικές καταστάσεις ταραχής, ενοχής, εσωτερικής σύγκρουσης, τύψεων κ.λ.π.

O έρωτας, ακριβώς επειδή ανατρέπει τις «αγχόνες» της εξουσίας και απεγκλωβίζει την ανθρώπινη ενέργεια, θεωρείται από την εξουσία παράνομος και περιθωριακός.
Η σύγχρονη κοινωνία δεν θέλει ανθρώπους ασυμβίβαστους με τη νωθρότητα και τη ρουτίνα. Δεν θέλει ανθρώπους να αναταράζουν την ατάραχη επιφάνεια της κανονικότητας και της συμβατικότητας.

O έρωτας είναι εχθρός ακριβώς γιατί είναι έκρηξη ζωής, μια έκρηξη που αποκαθιστά τη δύναμη και την αλήθεια της ζωής, που κατεδαφίζει τις νόρμες που σιδερώνουν και απονευρώνουν τη ζωή.

Και αν σήμερα τα ερωτικά πάθη βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής, εξόριστα σε μιαν ακραία μοναξιά, στο τέλος αυτά θα είναι που θα πυροδοτήσουν και θα πυρπολήσουν την κοινωνία. Η ζωή θα διεκδικήσει στο τέλος τα δικαιώματά της...

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Θ.Π.
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Φεβ 16, 2010 6:41 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
O EPΩTAΣ ΔEN ANTAΛΛAΣΣETAI

Δεν συναντάς κάθε μέρα αυτό
που είναι φτιαγμένο για να σου προσφέρει
την εικόνα του πόθου σου.
Λακάν
Η επιθυμία είναι επιλεκτική, απευθύνεται
σε συγκεκριμένες καταστάσεις ή πρόσωπα.
Oυίλι Παζίνι



Το μυστήριο του έρωτα είναι τούτο: Μεταξύ τόσων ανθρώπων μάς καθηλώνει μία και μόνο μορφή. Αυτό σημαίνει ότι ξαφνικά αποκαλύπτεται μέσα μας μια διάσταση που δεν γνωρίζαμε, που παρέμεινε ως εκείνη τη στιγμή άγνωστη. Η διάσταση αυτή, που ενεργοποιεί τον εσωτερικό μας κόσμο, εμπλουτίζει τον ψυχισμό μας και επιφέρει ανατρεπτικές αλλαγές.

O έρωτας ενεργοποιεί και μεταμορφώνει επαναστατικά τον άνθρωπο. Όταν αγαπούμε, δεν πηγαίνουμε από τους κεντρικούς δρόμους. Όταν είμαστε ερωτευμένοι, δεν ακολουθούμε ποτέ την πεπατημένη οδό. O έρωτας θέλει να ανοίγει δικούς του δρόμους. Επιβάλλει, συνεπώς, πρωτότυπες, άγνωστες, ως τότε, προσωπικές επιλογές και αποφάσεις. O ερωτευμένος ζει σε μια οριακή εμπειρία που τον βάζει σε μια εντελώς ιδιαίτερη υπαρξιακή θέση: Από τη μια δοκιμάζει μια κατάσταση ανανέωσης, σχεδόν μία αναγέννηση, και από την άλλη βιώνει το τέλος μιας πλευράς της προσωπικότητάς του, εκείνης που δεν ήταν ζωτική και ριζικά συνυφασμένη με την ύπαρξή του.

Χαρακτηριστικό του έρωτα είναι η βίαιη ρήξη του αμυντικού συντηρητικού ναρκισσιστικού πυρήνα του ατόμου. Το υποκείμενο αποσπάται από τη μοναξιά του για να ξανάρθει σε επαφή με ζωογόνες πλευρές του εαυτού του, απωθημένες έως εκείνη τη στιγμή.

Η ερωτική κατάσταση καθιστά το άτομο ανοικτό σε ευρύτερη και βαθύτερη ψυχική συμμετοχή. Βεβαίως, πριν κατακτηθεί αυτό, πριν αποκατασταθεί η συνέχεια της ζωής, το ερωτευμένο άτομο υφίσταται μια απότομη και ανεξέλεγκτη απώλεια της ισορροπίας του, ένα πλήγμα που θέτει υπό αμφισβήτηση όλη τη φαινομενικά σταθερή υπαρξιακή του οργάνωση: Είναι η περίοδος των παλινωδιών, των ενοχών, των «καταθλίψεων»...

Στην ερωτική σχέση, λοιπόν, που το κάθε μέτρο και κάθε ισορροπία διαταράσσονται, κανένας δεν είναι ανταλλάξιμος. Μόνο το συγκεκριμένο πρόσωπο καταφέρνει να ενεργοποιεί στον ερωτευμένο το μηχανισμό του ψυχισμού του, να φέρνει στο φως την κρυμμένη του διάσταση, να βγάζει στην επιφάνεια σκέψεις, συναισθήματα και ερωτισμό.

Το ερωτευμένο υποκείμενο
μέσα στο ενδόμυχο και την ταύτιση ανακαλύπτει τον εαυτό του, γνωρίζει τις εσωτερικές του αλήθειες. O ερωτευμένος είναι ένας καθρέπτης που βλέπει, σπάει τα κοινά όρια του Εγώ, αντιλαμβάνεται και κατανοεί τον κόσμο με μια εντελώς καινούρια ευαισθησία.

Αυτά δεν είναι ανταλλάξιμα. Τα εκπέμπει και τα προκαλεί μόνο ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. ΓιΆ αυτό και ο έρωτας είναι αποκλειστικός: Η ερωτική ευτυχία δεν αναζητάει συνεταίρους, θέλει τον εαυτό της, θέλει την αιωνιότητα, θέλει την επανάληψη...


Η OΔYNH THΣ «AΠΩΛEIAΣ»

Θάνατος είναι η μοναξιά των ανθρώπων που αγαπήθηκαν, η καταχνιά που τους τυλίγει και που καμιά τρυφερή λέξη δεν μπορεί να τη διαπεράσει.
Θάνατος είναι ο πόνος και η απόγνωση μέσα στις ίδιες εκείνες λέξεις που ήταν η μέθη της ευτυχίας.
Θάνατος είναι τα δάκρυα που αναβλύζουν στο άκουσμα μιας λέξης που σήμαινε αγάπη.
Joe Bouquet



Η αλήθεια είναι αντιφατική. Η αλήθεια του έρωτα εμπεριέχει πάντοτε την αμφιθυμία. Το ερωτικό πάθος μάς καθιστά ικανούς να δώσουμε τη ζωή μας, αλλά και να αφαιρέσουμε τη ζωή του άλλου. Δεν υπάρχουν μέσες λύσεις: Όπου υπάρχει έρωτας υπάρχουν και οδυνηρές συγκρούσεις.

O έρωτας είναι ζωή και θάνατος: Περιέχει τις προϋποθέσεις και τις προοπτικές της αιωνιότητας, αλλά και, ως φροϋδικό ένστικτο του θανάτου, το σπόρο του αφανισμού. Η πνοή του αφανισμού «φτάνει στο ερωτευμένο υποκείμενο από την οδό της απελπισίας ή της πλήρωσης» (Μπαρτ). Είναι η στιγμή που νιώθεις ότι δεν υπάρχει τίποτα πια για να μιλήσεις μαζί του, ότι δεν έχεις πια έρεισμα και ταλαντεύεσαι οδυνηρά, σαν ανυπόστατος.

Στον έρωτα γεύεται κανείς πολλούς θανάτους, ξαναγεννιέται όμως και γίνεται ανθός: Και μες στα δάκρυα υπάρχει δύναμη...

O πόνος, ο βαθύς εσωτερικός πόνος είναι το «στοιχείο» του θανάτου και της αναγέννησης.
Είναι σαν να κρατάς το κεφάλι σου κάτω από νερό και να πνίγεσαι, να νιώθεις τον αέρα που αναπνέεις να λιγοστεύει ασφυκτικά. ΣΆ αυτή την ασφυξία ανασυγκροτείς την αλήθεια του εαυτού σου. «Η οδός της οδύνης οδηγεί τον άνθρωπο στην ολοκλήρωσή του ως άτομο για τον απλό λόγο ότι κανείς δεν μπορεί να πάρει τη θέση του στον πόνο, όπως κανείς δεν μπορεί να πάρει τη θέση του στο θάνατο» (Νatoli).

Αυτή η αποκλειστικά προσωπική εμπειρία του ερωτικού πόνου είναι πάντοτε βουβή. Εκφράζεται μέσα από τη σιωπή που καθρεπτίζει τον εσωτερικό μας κόσμο. Αν εκφραστεί με λόγια, αυτά δεν είναι παρά η «μετάφραση της σιωπής».

O σπαραγμός της σιωπής είναι το δραματικό τέλος μιας ερωτικής σχέσης. Η οδύνη της απώλειας ή της εγκατάλειψης είναι η πένθιμη σιγή μιας νεκρής πόλης. Η εγκατάλειψη και η καταστροφή μιας ερωτικής σχέσης είναι ένας πίνακας θλιβερός. O εγκαταλειμμένος είναι ένας «ζωντανός νεκρός», ένας μάρτυρας της καταστροφής, αλλά και θύμα της συντριβής που έχει συντελεστεί στον εσωτερικό του κόσμο.

Το τέλος ενός αυθεντικού ερωτικού πάθους είναι ένα πλήγμα στο βαθύ πυρήνα της προσωπικότητας των ατόμων.

Αποδιοργανώνεται και καταρρέει η ψυχολογική οργάνωση που είχε κτιστεί. O έρωτας -ως δύναμη ταύτισης του «όλου»- πάντοτε θέτει σε κίνηση μεταμορφωτικούς μηχανισμούς που μεταβάλλουν την ψυχολογική μας οργάνωση, έτσι ώστε να μπορούμε να έρθουμε σε αρμονία με το αγαπημένο πρόσωπο. Με τη ρήξη ή την εγκατάλειψη ανατρέπεται αυτή η οργάνωση και αμφισβητούνται θεμελιώδη σημεία της ύπαρξής μας: Είμαστε ένα εγώ χωρίς «εγώ»...

Η απελπισία της απώλειας μας κλείνει στον εαυτό μας.
Καμιά λογική κουβέντα δεν μας βοηθάει. Μας λεηλατούν ανελέητα οι μνήμες των στιγμών που μας έδωσαν μια ταυτότητα που τώρα την έχουμε χάσει, την ταυτότητα εκείνου του Έρωτα. Αναδύονται απαιτητικά, προκαλώντας οδυνηρές επιθυμίες, ακόμα και οι λεπτομέρειες του έρωτα...

Δεν υπάρχει, όμως, μόνο πόνος. Υπάρχει και οργή. Υπάρχουν και εναλλασσόμενες φαντασιώσεις κακίας, εκδίκησης, ζήλιας και επιστροφής. Υπάρχει και ο εγωισμός: Νιώθεις αδικημένος και την επιθυμία της δικαίωσης. Υπάρχει το παράπονο για έναν έρωτα που ήταν δικό σου και πλέον φαίνεται να πέταξε. Υπάρχουν πολλά...

Το κατακάθι όλων αυτών είναι η ασφυξία της απόγνωσης: Ένα κενό, μια δίνη που σε κάνει να νιώθεις πιο κοντά στο θάνατο. «Oι ερωτικές ιστορίες, όταν τελειώνουν, συμμαχούν με το θάνατο» (Μπεβιλάκουα).

Μέσα από τις στάχτες, όμως, αναγεννιόμαστε. Μέσα από τον πόνο ανασυγκροτούμε την αλήθεια της ζωής: Φτάνουμε στην επίγνωση και συνειδητοποίηση των ορίων της ύπαρξής μας, σε «βάθος ωριμότητας». Έτσι οι ρωγμές στις ερωτικές σχέσεις δείχνουν τα όρια της ψυχικής μας ζωής και το μέγεθος της ανάγκης να ζήσουμε τον έρωτα παρά τον κίνδυνο του αφανισμού μας...

Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Φεβ 16, 2010 10:50 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
O ΤΡOΜOΣ ΤOΥ ΕΡΩΤΑ




O έρωτας, ως «σφοδρή» επιθυμία, είναι
η πιο αλάνθαστη δυναμική διάσταση που φέρνει στην επιφάνεια, στο φως, το υποσυνείδητο
Γιούνγκ



Όταν η σκέψη σε κουράζει και τα δυνατά πάθη σε αγανακτούν, όταν περιφρονείς τον αγώνα και αντικρίζεις το συναισθηματικό κόσμο σαν άχρηστη πολυτέλεια, τότε δεν ζεις: Είσαι ένας ζωντανός νεκρός...

Ένα μεγάλο ερωτικό πάθος
προκαλεί το φθόνο και κατακρίνεται από το θρυμματισμένο άνθρωπο της εποχής μας.

Και όμως, το πάθος είναι η ουσία της ζωής, είναι, θα τολμούσαμε να πούμε, η ίδια η ζωή. Η ζωή μας εξαρτάται από την ικανότητά μας και το βαθμό της τόλμης μας για παθιασμένη σκέψη και παθιασμένα συναισθήματα. Η διαλεκτική αυτού του πάθους, η ποίησή του, είναι ο έρωτας. Να γιατί ο αυθεντικός έρωτας είναι τολμηρός και ανατρεπτικός. Η τόλμη πάντα συμβαδίζει με το πάθος. Η παθιασμένη ζωή θέλει τόλμη, γιατί αυξάνει καθημερινά τους κινδύνους, καθώς και τις ικανοποιήσεις.

Το ερωτικό πάθος είναι το νεύρο της ζωής: Μια διαρκής σύγκρουση με καθετί που «σιδερώνει» τη συμπεριφορά μας, τη σκέψη μας και τα συναισθήματά μας.

O «σιδερωμένος», φυσικά, άνθρωπος του τεχνοκρατικού πολιτισμού τρομάζει μπροστά στον έρωτα. O σπαραγμός της μοναξιάς τον κεντρίζει κάπου κάπου και τον οδηγεί όχι στον έρωτα, αλλά στην περιπέτεια τον έρωτα: Σε επιπόλαιους ερεθισμούς που σκοτώνουν την ανία και ξυπνάνε λίγο τις ναρκωμένες ζωικές αισθήσεις.

O ρυθμισμένος άνθρωπος της εποχής μας δεν εμπλέκεται σε σοβαρές ερωτικές σχέσεις. O έρωτας είναι κίνδυνος. Τα ερωτικά πάθη τον τρομάζουν, απειλούν με απορρύθμιση και αποδόμηση την ύπαρξή του. O άνθρωπος-γρανάζι δεν μπορεί να ερωτευθεί. Είναι αναγκασμένος να περιορίζεται σε περιπέτειες.

Το να ερωτευθείς
σημαίνει να αντιμετωπίζεις συναισθηματικούς κινδύνους, να δέχεσαι αναπάντεχα τηλεφωνήματα, να έχεις το μυαλό σου αλλού, να αποδιοργανώνεις τα ωράρια σου και τις φαντασιώσεις σου, σημαίνει να εκτίθεσαι.
Μια διακριτική και βολική ερωτική περιπέτεια, αντιθέτως, είναι εντελώς συμβατή με τους χρόνους και τις συνήθειες των αλλοτριωμένων αυτομάτων. Επίσης εξυπηρετεί απόλυτα μια στρατηγική που στόχο έχει να αποφεύγει τις δυσάρεστες εκρήξεις του ερωτικού πάθους.

O έρωτας δεν είναι εχθρός μόνο της συνήθειας και της ρουτίνας. Απειλεί και τη «σιγουριά» των στερεοτύπων:
Τις ρυθμισμένες κατεστημένες σχέσεις. Απειλεί ακόμα με αποδόμηση τον ίδιο τον εαυτό μας. Φέρνει στην επιφάνεια και τις βαθιά κρυμμένες πλευρές του εαυτού μας που ντρεπόμαστε να ομολογήσουμε. O έρωτας δεν αφήνει τίποτα κρυφό στα υπόγεια της ύπαρξής μας.

Το ερωτικό πάθος «πιέζει» για ολοκληρωτική συγχώνευση.
Σε καθιστά, δηλαδή, ικανό να μπεις στο πετσί του άλλου χωρίς να εξαφανιστείς, αλλά και ικανό να αφήσεις τον άλλο να διεισδύσει βαθιά μέσα σου χωρίς να φοβάσαι ότι θα σε μολύνει ή θα σε υποτάξει. Αυτό το «γδύσιμο» τρομάζει το ανασφαλές άτομο της εποχής μας, το οποίο στηρίζει την «ασφάλεια» του στην απόσταση από τους ανθρώπους και στην κατοχή πραγμάτων...

Όποιος ταμπουρώνεται στο Εγώ του,
δεν θέλει ποτέ να αποκαλύψει τις ανομολόγητες πλευρές του εαυτού του. Μοιραία, ο έρωτας για έναν τέτοιο άνθρωπο αποτελεί προσωπικό κίνδυνο...


OΙ «AΓXONEΣ» THΣ ANAΓKHΣ KAI THΣ ENOXHΣ



Η ανάγκη είναι πείνα. Η ανάγκη
βρίσκεται πολύ κοντά στο βιολογικό ένστικτο.
Oυίλι Παζίνι

Το στοιχείο του σεξ δεν έχει νόημα
χωρίς σαγήνευση
¶λντο Καροτενούτο



Η γοητεία του έρωτα είναι το απρόβλεπτο. Σε μιαν αυθεντική ερωτική σχέση ο άλλος μάς σαγηνεύει γιατί δεν βρίσκεται ποτέ εκεί που πιστεύουμε...

O έρωτας δεν χωράει σε συνταγολόγια και «οδηγίες συμπεριφοράς». Oι ανθρώπινες σχέσεις και μάλιστα οι ερωτικές δεν είναι ισολογισμοί καταγραφής κανόνων και συμβουλών. Στον έρωτα, αυτό που ψάχνουμε να βρούμε στον άλλον έχει τις καταβολές του βαθιά μέσα μας. Δεν υπάρχει ενδοσκόπηση, δεν υπάρχει άλλη εμπειρία που να μας φέρνει σε επαφή με το ασυνείδητο, όσο ο έρωτας. Και όταν υποφέρουμε, υποφέρουμε γιατί ο έρωτας μας φανερώνει τη γύμνια μας, τη φτώχεια μας, την ανικανότητά μας. Γι αυτό πολλοί τρομάζουν μπροστά στο ερωτικό πάθος: Είναι ο φόβος της κατάρρευσης μπροστά στην αυθεντικότητα του εαυτού τους...

Βεβαίως οι ανθρώπινες σχέσεις, όπως και ο έρωτας σημαδεύονται και σε τελευταία ανάλυση καθορίζονται από το κοινωνικό γίγνεσθαι. Το καπιταλιστικό χρήμα και ο ακόρεστος καταναλωτισμός αλλοιώνουν και διαστρέφουν καταλυτικά τις σχέσεις των ανθρώπων.

Η εμπειρία πολλών ερωτικών σχέσεων αναδεικνύει τη διαστροφική εκμετάλλευση του ενός από τον άλλον. Σε κάθε σχέση, μαζί με τη δυνατότητα να έχουμε ένα Εσύ, με το οποίο να συνομιλούμε, διατρέχουμε τον κίνδυνο η συνάντηση να χαθεί και να εκπέσει από το Εσύ στο Αυτό.

Πάρα πολύ συχνά
ξεγελούμε τον εαυτό μας πιστεύοντας ότι αγαπούμε κάποιον, ενώ απλούστατα έχουμε την ανάγκη του. O έρωτας και η ανάγκη είναι δύο διαφορετικά πράγματα. H χαρά και η μαγεία είναι το κλειδί του διαχωρισμού. Nοιώθουμε μαγεία και γνήσια χαρά μόνο με τον έρωτα.

Διαφωτιστική είναι η σύγκριση ανάμεσα στη σεξουαλική ανάγκη και στον έρωτα. H σεξουαλική ανάγκη μάς φέρνει δυσφορία, απαιτεί ανακούφιση. Kαι όταν ανακουφιστεί, κάθε πραγματικό αίσθημα εκμηδενίζεται. Aντίθετα, ο έρωτας δίνει πάντα ευχαρίστηση. Tο ερωτικό συναίσθημα δεν «ικανοποιείται» ούτε «μειώνεται» με την εμπειρία. Eντείνεται μάλιστα ακόμη περισσότερο.

Oι σεξουαλικές ανάγκες ικανοποιούνται κατά τη συνουσία. Το ερωτικό αίσθημα, όμως, εξακολουθεί να υπάρχει, ακόμα και να αναπτύσσεται, ύστερα από την ικανοποίηση που φέρνει η σεξουαλική πράξη.

O έρωτας διαχωρίζεται απόλυτα από την ανάγκη.
O έρωτας δεν είναι, δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι μόνο διείσδυση, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι άντρες. O κομπασμός της διείσδυσης είναι βλαστήμια, μια επίδειξη δύναμης και αντρικής κυριαρχίας: Σεξουαλική βλακεία που βρίσκεται στον αντίποδα του έρωτα.

Το γεννητικό όργανο χωρίς ψυχή, έστω και μικρή, δεν αναδίδει κανέναν ερωτικό μαγνητισμό. O σεβασμός, λοιπόν, του νου και της συνείδησης για το σεξουαλικό όργανο, και όχι η απλή χρήση του, είναι ουσιώδης.

O έρωτας δεν είναι, επίσης, ενοχή.
Πολλοί νιώθουν δεμένοι από κάποιο αίσθημα ενοχής. Κάνουν αυτό που κάνουν, όχι γιατί νιώθουνε μαγευτικά, αλλά για να τερματίσουν την οδύνη της ενοχής. Για να προστατευτούν από τις ενοχές συμμορφώνονται με τις «απαγορεύσεις» οι οποίες «δολοφονούν» τη σφοδρότητα της επιθυμίας.

Και όμως, ο ερωτικός πόθος είναι αυτός που δίνει τα «όπλα» για να αντιμετωπίσει κανείς με καινούρια δύναμη τη ζωή, που ανοίγει το δρόμο για καινούριες αξίες και έννοιες.

« Στην κοινή γλώσσα - λέει ο Καροτενούτο - η εσωτερικοποιημένη απαγόρευση ονομάζεται «φωνή της συνειδήσεως», αλλά πρόκειται για μια στατική γνώση, «αγκυροβολημένη» σε σίγουρο λιμάνι. Για να ταξιδέψει και να προσεγγίσει άλλους τόπους η συνείδησή μας πρέπει να «λύσει τους κάβους»,να ανοιχτεί στους ωκεανούς, σε άγνωστες πορείες, να μπει σε καταιγίδες. Η συνείδηση σπρωγμένη από τον πόθο αναγκάζεται να εφευρίσκει διαρκώς το νόημα του άλλου» ( «Ερως και Πάθος» ).

Πολλές -αν όχι οι περισσότερες σήμερα- δήθεν ερωτικές σχέσεις είναι, στην πραγματικότητα, σχέσεις ανάγκης και ενοχής. H ενοχή, όμως, όπως και η ανάγκη είναι δύο ανηλεείς εχθροί του έρωτα.


_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Ιακωβινα
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Φεβ 17, 2010 12:12 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Απ΄όλα, κρατάω τούτο, που για μένα είναι η ουσία:
"Έρωτας είναι η βίαιη ρήξη της συντηρητικής άμυνας του ναρκισσισμού του ατόμου" ή αλλιώς "να κάνεις στην αγκάλη μου το γύρο του θανάτου"!
Όποιος το κατάφερε, έστω και μια φορά στη ζωή του σίγουρα μπορεί να το ξανακαταφέρει.
Είθε ή ανατροπή του καπιταλιστικού αδιεξόδου να επιτρέψει σε όλους τους ανθρώπους να αισθανθούν έτσι!
Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Φεβ 17, 2010 2:15 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Η ΕΡΩΤΙΚΗ ΖΗΛΙΑ



Δεν υπάρχει συναίσθημα δυνατό που να στερείται
κάποια μορφή νοσηρότητας.
Η ζήλια, επίσης, είναι ένα προνομιακό αγαθό
και γιατί εξάπτει τον κόσμο του φανταστικού,
του υποθετικού. Είναι δημιουργική

Αλμπέρτο Μπεβιλάκουα



Η ψυχαναλυτική επιστήμη έχει αποδείξει ότι, σε μια ερωτική σχέση, το άτομο που δεν ζηλεύει το σύντροφό του δεν είναι αυθεντικό. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα δεδομένα της ψυχανάλυσης, πρέπει να διατηρήσουμε την ικανότητά μας να ζηλεύουμε.

Βεβαίως, η γνήσια ερωτική ζήλια
δεν έχει καμιά σχέση με τη ζήλια που διαχέεται σε κάθε ανθρώπινη σχέση και φανερώνει ιδιαίτερα ψυχολογικά προβλήματα: Έντονες ανασφάλειες, νευρωτικές φοβίες, ναρκισσιστική επιθυμία να είμαστε το επίκεντρο της προσοχής κ.ά. Αυτές τις μορφές ζήλιας μπορούμε να τις συναντήσουμε σε οποιαδήποτε σχέση: Σε σχέσεις απλής γνωριμίας, σε σχέσεις που το στοιχείο του έρωτα έχει καταστραφεί (ζευγάρια που ζουν σε ερωτική αδιαφορία) ή δεν υπάρχει, σε σχέσεις σεξιστικές, απλής, δηλαδή, σεξουαλικής αρπακτικότητας.

Εδώ πρέπει να διευκρινιστεί
ότι χωρίς κάποιο επίπεδο ψυχολογικής κατανόησης του εαυτού μας, το σεξουαλικό ένστικτο γίνεται κτηνώδες, μια απελπισμένη προσπάθεια αρπαγής του άλλου. Αυτή η σεξουαλικότητα, που βιώνεται ως απελπισμένη αναζήτηση ενός σώματος, απέχει πολύ από το να εκφράζει έναν έρωτα. Είναι καρπός αδυναμίας του ανθρώπου να κάνει εξολοκλήρου δικό του το αγαπημένο πρόσωπο.

O έρωτας είναι ένα αίσθημα απίστευτης πληρότητας και συγχρόνως μια κατάσταση στέρησης. Το πρόσωπο στο οποίο έχει προσηλωθεί το βλέμμα μας και η επιθυμία μας αποκτά για μας μια μοναδική σημασία. Είναι αναντικατάστατο γιατί μόνο εκείνο μπορεί να ανακαλέσει τις πιο ενδόμυχες, βαθιές και ιδιαίτερες διαστάσεις μας.

Στον αυθεντικό έρωτα,
το άτομο - σύμφωνα με τον Μπατάιγ - θέτει βίαια υπό αμφισβήτηση όλες τις βεβαιότητές του και χάνει την υπαρξιακή του ισορροπία. Έτσι το άτομο ξεπερνά τη δική του υποκειμενικότητα και αποσπά την υποκειμενικότητα του άλλου. Η διαδικασία αυτή της ερωτικής ταύτισης, της βαθιάς επικοινωνίας και κατάκτησης είναι μαγευτική, ηδονική και επώδυνη. Συναντά τη βία και το θάνατο, που απαλύνονται με το καταλυτικό στοιχείο του έρωτα: την τρυφερότητα.

Πόσες φορές, στα ερωτικά πάθη, η σφοδρότητα του σεξουαλικού ενστίκτου ερχόταν σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με την τρυφερότητα. Και εδώ ακριβώς εντοπίζεται μια ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στο θηλυκό και το αρσενικό. Το θηλυκό με την τρυφερότητα υπηρετεί το απύθμενο βάθος της ζωής. Και αυτό είναι κάτι που μόνο το θηλυκό στοιχείο (τόσο στη γυναίκα όσο και στον άντρα) μπορεί να κάνει.

«Η αρχή του είδους μάς ανήκε, αλλά και το μέλλον του θα ανήκει στα υποκείμενα που φέρουν εντός τους το θηλυκό στοιχείο» (Μπαρτ). O άντρας που έχει την ικανότητα για πόνο, που μπορεί να υποφέρει έχει, κατά τρόπο θαυμαστό, θηλυκοποιηθεί. Και όπως λέει, επίσης, ο Ρολάν Μπαρτ «ο άντρας δεν θηλυκοποιείται αντιστρέφοντας τη φύση του, αλλά ερωτευόμενος».

Η τρυφερότητα, λοιπόν, δηλαδή το θηλυκό στοιχείο, αντιπαλεύει τη μεγάλη απειλή που προέρχεται από το αίσθημα του θανάτου και της απώλειας.

Στον έρωτα, τα βαθύτερα αισθήματα βίας και τρυφερότητας συνδέονται μεταξύ τους με τον αιώνιο φόβο της απώλειας του άλλου. Να, γιατί, τα ερωτευμένα υποκείμενα νιώθουν συχνά την ανάγκη για αμοιβαία αντιπαράθεση, για ερωτικούς καβγάδες, με έργα και με λόγια: Επιβεβαιώνουν, κατά κάποιον τρόπο, την παρουσία τους και διεισδύουν πιο βαθιά ο ένας στον άλλο.

Όταν, συνεπώς, η ψυχή μας διακατέχεται από το φόβο μήπως χάσουμε το αγαπημένο πρόσωπο, μπορούμε να μιλήσουμε για αγωνία. Σ' αυτό το έδαφος βλασταίνει και αναπτύσσεται ένα συναίσθημα που δεν θέλουμε να ομολογήσουμε και ακόμη πιο δύσκολο να αποφύγουμε: Η ζήλια.

Η ζήλια υπάρχει πάντα σε συνάρτηση με τη σχέση της αγάπης. Όσοι είναι ερωτευμένοι τη γνωρίζουν, γιατί αναπτύσσουν ένα ψυχολογικό πεδίο μέσα στο οποίο εκδηλώνονται φαινόμενα που έχουν τις ρίζες τους στην πρωταρχική σχέση με τη μητέρα.

Το δραματικό στοιχείο της ζήλιας,
ο πόνος και η αγωνία, είναι ένα συναίσθημα που μας εμποδίζει εμφανώς να διακρίνουμε την εξωτερική πραγματικότητα, και πυκνώνει το σκότος του εσωτερικού μας κόσμου. Ωστόσο, αποδεικνύεται διαφωτιστικό στο επίπεδο της αυτογνωσίας. Μας λέει τι περιμένουμε εδώ και τώρα από τον άλλο: Μια αποκλειστική αγάπη, χωρίς περιορισμούς και με απόλυτη προσήλωση.

Η ερωτική ζήλια βγάζει στην επιφάνεια τη «Σκιά» μας σε όλο της το μεγαλείο. Πρέπει να είμαστε σε θέση να αποδεχτούμε την παθολογία μας, γιατί μόνο έτσι θα αποκτήσουμε αυτογνωσία. Και όπως είναι λάθος να γιατρέψουμε τις παραισθήσεις μας με φάρμακα, είναι επίσης λάθος να νικήσουμε τη ζήλια με τη δύναμη της θέλησής μας, ακριβώς γιατί αυτή μάς βοηθάει να γνωρίσουμε τις απόκρυφες πλευρές του εαυτού μας. O ¶λντο Καροτενούτο, ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους ψυχαναλυτές, λέει στο βιβλίο του Έρως και Πάθος:

«Προσωπικά δεν θεωρώ ότι ωριμότατα σημαίνει απαραίτητα και απουσία ζήλιας, γιατί η ωριμότατα στις ερωτικές σχέσεις δεν συνίσταται στο να μη νιώθουμε κτητικότητα... Εκείνος που κάνοντας τον απολογισμό της ζωής του μπορεί να ισχυριστεί ότι ποτέ δεν παρασύρθηκε, ποτέ δεν δέχτηκε τον έρωτα, με όλους τους κίνδυνους που αυτός συνεπάγεται, και με τις ζηλοτυπίες του και με τις φωτεινές, αλλά και τις ταπεινές στιγμές του, μπορούμε να πούμε ότι έζησε μια άτολμη ζωή, ότι από δειλία δήλωσε άρνηση σε κάτι μεγάλο, σε μια γνήσια ζωή. Η αποδοχή της μικρότητας και της ανεπάρκειάς μας είναι σημάδι ωριμότητας».

Τέλος, να πούμε ότι στον αντίποδα αυτών των καταστάσεων βρίσκεται ο άνθρωπος που θέλει εξουσία. O άνθρωπος αυτός δεν μπορεί να ζήσει τη διάσταση του έρωτα, γεγονός που αποδεικνύει ότι η εξουσία και ο έρωτας δεν μπορούν να συνυπάρξουν. O άνθρωπος που αναλώνεται στην επιθυμία να εξουσιάζει δεν είναι σε θέση να αφεθεί ολοκληρωτικά στον έρωτα, γιατί κάτι τέτοιο προκαλεί αβεβαιότητες, αγωνίες, αναδόμηση της προσωπικότητας, βίαιες ρήξεις με τον αμυντικό ναρκισσισμό...

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Θ.Π.
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Φεβ 17, 2010 6:28 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΤO TPAΓIKO ΘEATPO TOY EPΩTA



O ερωτευμένος δεν παύει να τρέχει μέσα στο μυαλό του,
να επιχειρεί νέα διαβήματα, να μηχανορραφεί
εναντίον του εαυτού του.
Ρολάν Μπαρτ


Η ανάπτυξη και η εξισορρόπηση του ατόμου αναγκαστικά περιέχει συγκρούσεις, γιατί ο άνθρωπος πάντα θα προσπαθεί να συμφιλιώσει την επιθυμία με την απαγόρευση. Το τραγικό στοιχείο του έρωτα βρίσκεται ακριβώς σΆ αυτή τη σύγκρουση της επιθυμίας με την απαγόρευση.

Παρενθετικά,
ωστόσο, να πούμε, πως αν αναζητήσουμε τις ενστικτώδεις δυνάμεις που προκαλούν και αποτυπώνονται στις τραγικές μορφές του έρωτα, θα καταλήξουμε στη θεωρία του Φρόυντ για το «ένστικτο του θανάτου». Σύμφωνα με το Φρόυντ δύο αντιθετικά ένστικτα καθορίζουν τη ζωή της ύπαρξης: Το σεξουαλικό ένστικτο («Έρως») και το «ένστικτο του θανάτου» («Θάνατος»).

Το ένστικτο «Έρως» ερεθίζει κι εξυψώνει τη ζωντανή ουσία της ύπαρξης, δημιουργεί ένταση που ενώνει τη ζωή, είναι ζωηρό, ανατρεπτικό και η αιτία όλων των αναταραχών της ζωής. Πίσω, όμως, απΆ αυτό το ένστικτο λειτουργεί το σιωπηλό, αλλά πολύ σοβαρό ένστικτο του θανάτου. Αυτό τείνει να νεκρώσει τη ζωντάνια, να περιορίσει τη ζωή στο τίποτα. Κατά τον Φρόυντ, συνεπώς, οι νευρώσεις έχουν τη ρίζα τους στη σύγκρουση που υπάρχει ανάμεσα στη θετική ζωή ή τις σεξουαλικές δυνάμεις με το ένστικτο του θανάτου.

O Βίλχελμ Ράιχ διατυπώνει με μεγαλύτερη κοινωνική ακρίβεια το σχήμα του Φρόυντ. Σύμφωνα με τον Ράιχ, το ένστικτο του θανάτου είναι οι κοινωνικές διατάξεις της απαγόρευσης των σεξουαλικών δυνάμεων. Είναι ο φόβος του ατόμου για την τιμωρία της σεξουαλικής συμπεριφοράς του.

Συνοψίζοντας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το ένστικτο του θανάτου εκδηλώνεται στις αυτοκαταστροφικές τάσεις των ατόμων. Να διευκρινίσουμε επίσης ότι οι τάσεις αυτές βρίσκονται στο βάθος του ασυνείδητου αισθήματος ενοχής: Ενοχή για τη σεξουαλικότητά μας.

Το αίσθημα ενοχής
δημιουργείται πάντα από την απαγόρευση των επιθυμιών. Και πάντα η αντίφαση επιθυμία-απαγόρευση θα προκαλεί συγκρούσεις: Εξωτερικές και εσωτερικές.

Εξωτερικές: Είναι οι συγκρούσεις του ατόμου με τις κοινωνικές, πολιτικές, ηθικές και ψυχολογικές απαγορεύσεις που επιβάλλονται απΆ έξω, από άλλους.

Εσωτερικές: Είναι οι συγκρούσεις του ατόμου με τον εαυτό του, με τις «απαγορεύσεις» που έχει μέσα του, με τις ενοχές που του προκαλούν.

Συνεπώς, η ουσία του τραγικού βρίσκεται στη σύγκρουση ανάμεσα στην ελευθερία του υποκειμένου και τις απαγορεύσεις.

Στον έρωτα η τραγικότητα εκδηλώνεται με ποικίλες μορφές αμοιβαίων αμφισβητήσεων των ερωτικών υποκειμένων.
Oι αμφισβητήσεις αυτές περνούν μέσα από ένα θεατρικό σκηνικό. Παράδειγμα: Τα δύο ερωτικά υποκείμενα όταν φιλονικούν επιδιώκουν το καθένα να έχει αυτό την «τελευταία λέξη». Oι δύο υποκριτές σε τέτοιες σκηνές δεν κάνουν διάλογο, ο οποίος σημαίνει αμοιβαία ακρόαση, απλώς δίνουν θεατρική παράσταση. O καθένας υπαγορεύει τα στοιχεία αυτής της παράστασης και φορτίζει με τραγικότητα το θεατρικό τελετουργικό.

Βεβαίως, οι δύο υποκριτές, γνωρίζουν ότι η αντιπαράθεση στην οποία επιδίδονται δεν θα επιφέρει το χωρισμό, την τελική ρήξη, έστω και αν η γλώσσα μιλάει για τελειωτική ρήξη. Oι δύο υποκριτές απολαμβάνουν εκείνη τη στιγμή μια διαστροφική ηδονή: Την ηδονή του ενστίκτου του θανάτου.

Αυτό το τραγικό σύμπαν του έρωτα φορτίζεται ακόμα περισσότερο όταν ο πόθος συμπιέζεται. Η ερωτική συμπίεση εκδηλώνεται, συχνά, επιθετικά. Ασήμαντα περιστατικά, μέσα στην τραγική θεατρική παράσταση του έρωτα, υποκαθιστούν αιφνιδιαστικά τον πόθο με την «επίθεση». Oι δύο υποκριτές, τότε, αλληλοσπαράσσονται στα λόγια. Η γλώσσα έρχεται να καλύψει το κενό: Τα σώματα και οι υπάρξεις των ερωτευμένων θέλουν να σμίξουν σπαρακτικά και αφού αυτό δεν γίνεται τη διέξοδο τη δίνει η φιλονικία και η γλωσσική αλληλοεξόντωση...

Σε τέτοιου είδους βίαιες αντιπαραθέσεις παίζεται ένα θέατρο εξουσίας. O καθένας επιχειρεί να υποτάξει τον άλλο, θέλει να έχει την τελευταία λέξη, την τελευταία «ατάκα» που θα αποδιοργανώνει και θα «διαλύει» τον αντίπαλο, που θα του προξενεί μια θανατηφόρα πληγή. Η θεατρική αυτή σκηνή ξετυλίγεται με την προοπτική αυτού του θριάμβου. Αυτό που μετράει εκείνη τι στιγμή είναι η τελευταία ζαριά...

Το ένστικτο του θανάτου αποτελεί το κυρίαρχο στοιχείο αυτών των θεατρικών παραστάσεων.


O ΦOΒOΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔOΣΗΣ

Ένας τύπος άντρα, ο πλέον ακατάλληλος για ερωτική σχέση, είναι αυτός που υποφέρει από το φόβο της παράδοσης. O άντρας που είναι εργένης, λόγω συναισθηματικής επιλογής, νιώθει αυτόν το φόβο. Πάντα θα σκέφτεται: «Καλύτερα μόνος, παρά με παρέα».

Ένα φάντασμα εμφανίζεται συχνά σε αυτούς τους άντρες.
Το φάντασμα της «γυναίκας αράχνης», που υφαίνει ένα λεπτό και ανθεκτικό ιστό, μέσα στον οποίο ο άντρας νιώθει αιχμάλωτος και καταλήγει να χάνει την ελευθερία του.

Η δυσκολία, αν όχι η πλήρης ανικανότητα, να βιώσουν αυτοί οι άντρες μια συναισθηματική και σεξουαλική σχέση, οφείλεται σε ένα μεγάλο ρήγμα, που έχουν υποστεί από τις σχέσεις με τη μητέρα τους.

Το ρήγμα αυτό διαχωρίσει την καρδιά από το σεξ και θωρακίζει αυτούς τους άντρες μέσα σε μιαν άκαμπτη πανοπλία, η οποία προστατεύει τον αβέβαιο και ανασφαλή πυρήνα της ύπαρξής τους. Αυτή η ανικανότητα για συναισθηματική και ερωτική οικειότητα και δέσμευση παίρνει ποικίλες μορφές. Oι πιο βασικές και κεντρικές είναι τέσσερις. Φυσικά, γύρω απ' αυτές μπορεί να υπάρξει πλήθος παραλλαγών. Ωστόσο, η βάση είναι οι τέσσερις:

1. «Η καρδιά για τους φίλους, το σεξ για τις γυναίκες»:
Εδώ η ερωτική σχέση αντιπροσωπεύει το συζυγικό καθήκον, κάτι δηλαδή που εμποδίζει την ευχαρίστηση που περνά ο άντρας με τους φίλους του. «Η καρδιά για τους φίλους, το σεξ για τις γυναίκες» σημαίνει ότι η σεξουαλικότητα βιώνεται μόνο ως μια ευχάριστη δραστηριότητα, η οποία όμως δεν πρέπει να σε απασχολεί ιδιαίτερα και για την οποία συζητάς και βάζεις στοιχήματα μόνο με τους φίλους.

Εδώ, έχουμε μια πρόταση ζωής του Μεσαίωνα,
όπου οι πραγματικές συναισθηματικές ανταλλαγές πραγματοποιούνται μεταξύ των αντρών. Πράγματι, ο τύπος αυτών των αντρών δεν έχει σε υπόληψη τη γυναίκα. Γι' αυτούς η γυναίκα είναι η «γκόμενα» για λίγες ευχάριστες ώρες. Γι' αυτό οι τύποι αυτοί αναπτύσσουν φιλίες μόνο με άντρες, παρέες που χλευάζουν τη γυναίκα και μιλούν συνεχώς για «γκόμενες».

Δεν μιλούν ποτέ για έρωτα, για συναισθήματα, για ερωτικές συγκινήσεις και σχέσεις...

2. «Μόνο με τη μαμά»: Η εξιδανίκευση της σχέσης με τη μητέρα και η παρατεταμένη διατήρηση κάποιου είδους ομφάλιου λώρου καθιστούν τις σχέσεις με γυναίκες των επόμενων γενεών εντελώς αδιανόητες. Η μαμά είναι, πράγματι, το πρότυπο της «γυναίκας αράχνης», και επομένως όλες οι γυναίκες είναι εν δυνάμει επικίνδυνες. Από την άλλη, η μαμά είναι «τόσο καλή», που στην καρδιά δεν υπάρχει χώρος για καμία άλλη γυναίκα.

3. «O νάρκισσος»: O δονζουανισμός και ο ναρκισσισμός έχει σημαδέψει τέτοιους τύπους αντρών. Και αν ο Καζανόβας ή ο Δον Ζουάν δεν μπορούσαν να ικανοποιηθούν με μία μόνο γυναίκα, πόσο μάλλον ο Νάρκισσος; Μόνο ένας μεγάλος αριθμός γυναικών-αντικειμένων, σύγχρονη εκδοχή του χαρεμιού, μπορεί να αντιπροσωπεύει μια κατάσταση αντάξια του Νάρκισσου: Μια πλούσια γκαρνταρόμπα γυναικών...

Oι άνθρωποι που δεν μπορούν να νιώσουν βαθιά συναισθήματα και να βιώσουν ερωτικά πάθη και σχέσεις έχουν ανάγκη από τη γαρνιτούρα της γκαρνταρόμπας. Διανέμουν έτσι τους συναισθηματικούς κινδύνους σε διάφορα ερωτικά αντικείμενα, εφαρμόζοντας στο συναισθηματικό κόσμο τους ίδιους κανόνες με τους οποίους διαχειρίζονται την περιουσία τους...


4. «O ασκητής»: O ασκητής προτιμά ανθρώπους του ίδιου φύλου. Αποκλείει το άλλο φύλο, το αντιμετωπίζει σαν επικίνδυνο και εχθρικό, «όργανο του διαβόλου». Είναι ο φόβος της παράδοσης που διευρύνεται και εκφράζεται σε έναν αμυντικό ασκητισμό, που δεν εξηγείται ούτε από την ερωτική απογοήτευση, ούτε από την έλλειψη γυναικών που θα μας ταίριαζαν. Αυτός ο ασκητισμός υποκρύπτει μια λανθάνουσα ομοφυλοφιλία, που τροφοδοτείται καθημερινά από τις φιλίες μόνο με άντρες.

Συμπέρασμα: Το είδος αυτών των αντρών δεν μπορεί ποτέ να δοθεί και να συμβιώσει με μια γυναίκα.

Επιστροφή στην κορυφή
Θ.Π.
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Φεβ 18, 2010 10:46 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΤO ΚΑΤΑΠΙΕΣMEΝO ΕΝΣΤΙΚΤO ΚΑΙ O ΦOΒOΣ



O φόβος είναι ένα ιδεώδες μέσο
για την άσκηση εξουσίας

Ντήτερ Ντουμ


O φόβος από το περιβάλλον και η εχθροπάθεια απέναντί του είναι στοιχεία καταστρεπτικά για κάθε ανθρώπινη σχέση.


Αποτυπώνουν ταυτόχρονα και το σύνδρομο της καταπίεσης που βρίσκεται μέσα μας. Η καταπίεση γεννά τις συνθήκες ακριβώς εκείνες που είναι χαρακτηριστικές για άγχος: Το συναίσθημα ότι είσαι εκτεθειμένος και αβοήθητος μπροστά σε έναν κίνδυνο που φαίνεται ακατανίκητος.

Το καταπιεσμένο ένστικτο το κυριεύει ο φόβος και γεννά τη βία. Η βία εκτονώνεται στο μίσος και γεννά μίσος. Όσο πιο καταπιεσμένη είναι η ενστικτώδης δομή του ανθρώπου και ο ερωτισμός του, τόσο περισσότερο ο φόβος μεγεθύνεται, γίνεται κυρίαρχος και παίρνει συχνά μορφές καταδυνάστευσης και παραμορφωτικής αλλοίωσης της ανθρώπινης ύπαρξης: Μορφές που συρρικνώνουν, ρυτιδιάζουν και παγώνουν το μυαλό, την ψυχή και το σώμα.

Κάθε σύστημα εξουσίας αντιμετωπίζει εχθρικά τις ενστικτώδεις ανάγκες του ατόμου, ακριβώς γιατί θέλει πολίτες φοβισμένους, αγχώδεις, υπάκουους και υποταγμένους. Ένα σύστημα εξουσίας λειτουργεί τόσο πιο καλά, όσο απρόσκοπτα κι απαρατήρητα μπορεί να επιβληθεί η εξουσία. Και αυτό γίνεται με την αντικατάσταση της εξωτερικής κι απάνθρωπης βίας με την πιο «δημοκρατική» εσωτερική βία.

Η τελειότερη μορφή εσωτερικής καταπίεσης και βίας είναι η απώθηση. Όταν απωθείς στο Ασυνείδητο τις απαγορευμένες ανάγκες σου, δεν τις αντιλαμβάνεσαι πλέον συνειδητά και δεν έρχεσαι σε σύγκρουση με την εξουσία, μια σύγκρουση που προκαλεί φόβο. «Αλλά ακόμη κι ασυνείδητες, οι ανάγκες εξακολουθούν να δρουν σαν μια αδιάκοπη πηγή φόβου. Η πηγή του φόβου μετατοπίστηκε δηλαδή από τα έξω προς τα μέσα. Η σύγκρουση ανάμεσα στις συνειδητές ανάγκες και στην κοινωνική βία μετατράπηκε τώρα σε σύγκρουση ανάμεσα στις ασυνείδητες ανάγκες και στην εσωτερικευμένη βία» (Ντήτερ Ντουμ, Το άγχος στον καπιταλισμό).

Η οικονομική σχέση εξουσίας αναπαράγεται σε όλους τους τομείς της κοινωνίας. Η οικογένεια είναι ένας τέτοιος μηχανισμός αναπαραγωγής της καπιταλιστικής εξουσίας. Oι γονείς μεταβιβάζουν τη βία που δέχτηκαν στα παιδιά τους. Oι παιδικές ανάγκες (το ένστικτο της κίνησης, η σεξουαλικότητα, η επιθετικότητα κ.λπ.) έρχονται σύντομα σε σύγκρουση με τη βία των γονιών. Τη βία αυτή τη ζει το παιδί με τη μορφή της τιμωρίας και των απειλών. Μέσα στο παιδί γεννιέται μια μεγάλη ποσότητα πραγματικού φόβου. Για να αποφύγει το φόβο αυτόν, απωθεί τις απαγορευμένες ανάγκες του και εσωτερικεύει στο Υπερεγώ του τη βία και τα «απαγορεύω» των γονιών του.

Η οικογένεια, λοιπόν, ως πατριαρχική δομή εξουσίας, αποτελεί το πρωταρχικό κύτταρο καταπίεσης των ενστίκτων: Είναι το «εργοστάσιο» που κατασκευάζει τους μηχανισμούς του φόβου. Εδώ ακριβώς συντελείται η τελειότερη μορφή εσωτερικής καταπίεσης: Oι ενστικτώδεις ανάγκες απωθούνται στο Ασυνείδητο. Με αυτή την απώθηση δεν συνειδητοποιείται ο κοινωνικός χαρακτήρας της καταπίεσης και η ενστικτώδης ενέργεια του ατόμου μετατρέπεται σε εσωτερική πηγή φόβου.

Από αυτή την άποψη ο φόβος είναι κάτι που υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους και εκδηλώνεται στις σχέσεις, ιδιαίτερα στις ερωτικές, σε πολλές μορφές: Θυμός, ζήλια, φθόνος, κακία, «γκρίνιες», «επικρίσεις» κ.λπ.


Το καταπιεσμένο, συνεπώς, ένστικτο σφυρηλατεί μέσω της απώθησης τους εσωτερικούς μηχανισμούς του φόβου. O φόβος αυτός που φωλιάζει μέσα μας εκφράζεται με ποικίλες μορφές εχθροπάθειας προς το περιβάλλον. Όποιος φοβάται αντιμετωπίζει το περιβάλλον του με μία στάση αναμονής, που προεξοφλεί ήδη την εχθρότητα του περιβάλλοντός του. Η καταπιεσμένη εχθροπάθεια (πολλοί δεν αντιλαμβάνονται καν ότι διακατέχονται από αυτή) ενισχύει το άγχος και την εχθροπάθεια. Έτσι, ο φαύλος κύκλος φόβου-εχθροπάθειας μπορεί να καταλήξει σε βαρύτατους νευρωτικούς φόβους, που παραμορφώνουν τη σκέψη και διαστρεβλώνουν κάθε εξωτερικό γεγονός.

Η παρανοϊκή διαστρέβλωση των εξωτερικών εντυπώσεων και η καταπιεσμένη εχθροπάθεια αποκαλύπτονται καθαρά στις ερωτικές σχέσεις. O έρωτας «ξεγυμνώνει», βγάζει στην επιφάνεια όλες τις αθέατες πλευρές της ύπαρξής μας: Γι' αυτό αποτελεί και πηγή αυτογνωσίας. Στον έρωτα φαίνεται καθαρά τι είναι για μας στο υποσυνείδητό μας ο «άλλος»: Δεν είναι ο αλληλέγγυος σύντροφος, αλλά ο εχθρικά διατεθειμένος δικαστής ή αντίπαλος. Oύτε η επιθετικότητά μας, ούτε η αλαζονεία μας απέναντί του μπορούν να συγκαλύψουν τελείως το γεγονός ότι στην πραγματικότητα τον φοβόμαστε.

Το ερωτικό πάθος, ωστόσο, μαζί με τη γνώση ενισχύει και τη θέληση για αγώνα. Και η συνειδητή δράση κατά της καταπίεσης, των απωθήσεων και των απαγορεύσεων δεν ισορροπεί απλώς τον άνθρωπο, αλλά και τον απελευθερώνει από πολλές «αγχόνες» του φόβου και της εχθροπάθειας.


O ΣEΞOYAΛIKOΣ BIAΣMOΣ

Η κυρίαρχη κοινωνική και πολιτική βία είναι τόσο συνηθισμένη και καθημερινή, τόσο ομαλή, που σχεδόν περνάει απαρατήρητη. Μας έχουν συνηθίσει στη βία, όπως ο χειμώνας μας συνηθίζει το κρύο. Αντιλαμβανόμαστε μόνο τις ακραίες μορφές της βίας. Μια τέτοια μορφή βίας, αποκρουστικής βαρβαρότητας, σημαδεύει συχνά, αλλά και συμβολικά, το γκρίζο τοπίο της επικαιρότητας: Είναι τα αποτρόπαια εγκλήματα βιασμού!

O σεξουαλικός βιασμός και η ασέλγεια θεωρούνται οι πιο κορυφωμένες και ανοικτές πράξεις βίας κατά της γυναίκας. Βεβαίως, ο βιασμός αντιμετωπίζεται, κατά κανόνα, ως μία μεμονωμένη πράξη βίας που παρεκκλίνει από τα κοινωνικά πρότυπα, ως μία εξαίρεση ή ψυχιατρική περίπτωση. Τα εγκλήματα αυτά είναι τόσο ανατριχιαστικά, πολλές φορές, και η οργή που προκαλούν τόσο μεγάλη, που εύκολα τα απομονώνουμε ως κάτι κοινωνικά ανώμαλο, ως μία περίπτωση ιδιαίτερα νοσηρή, αλλά μεμονωμένη.

Και όμως δεν είναι έτσι.
Κάθε σεξουαλικός βιασμός, και ο πλέον αποτρόπαιος, είναι η ανύψωση της φυλετικής βίας στην ανώτατη μορφή της, είναι η τελική της κατάληξη, η ολοκλήρωσή της. O βιασμός αποτελεί το προϊόν μιας κοινωνίας ανταγωνισμού και βίας. O άντρας είναι απλώς ο φορέας και αναπαραγωγός αυτής της βίας.

Σε λανθάνουσα κατάσταση όλοι οι άντρες είναι βιαστές. Μια γυναίκα μόνη και άγνωστη είναι για τον άντρα ό,τι το κόκκινο πανί για τον ταύρο. Φυσικά, γιΆ αυτό δεν φταίει η αντρική του φύση, αλλά η κοινωνική του. Η ίδια η κοινωνία είναι αυτή που κατασκευάζει τους άντρες εν δυνάμει βιαστές.

O βιασμός, συνεπώς, ως πράξη ανοικτής φυλετικής βίας αποκαλύπτει με τον πιο κραυγαλέο τρόπο και σε όλη την τραγική τους σύγκρουση τα πρότυπα του ανδρισμού και της θηλυκότητας, που έχει κατασκευάσει και επιβάλει στους ανθρώπους η πατριαρχική κοινωνία.

Oυσιαστικά ο βιαστής δεν αναιρεί το αντρικό πρότυπο, αντίθετα μάλιστα, η συμπεριφορά του δεν είναι παρά η υπερτονισμένη έκφραση μιας αντρικής συμπεριφοράς, που η κοινωνία όχι απλώς ανέχεται, αλλά ενθαρρύνει και επιδοκιμάζει καθημερινά.

Καθημερινά και παντού, στο δρόμο, στο σπίτι και στη δουλειά, η γυναίκα βρίσκεται εκτεθειμένη σε άπειρες μορφές φυλετικής βίας. Τα πειράγματα στο δρόμο, οι εκβιασμοί των προϊσταμένων, το γυναικείο σώμα σεξουαλικό αντικείμενο μεγεθυμένο και διαστρεβλωμένο σε χιλιάδες παραλλαγές, η πορνογραφική και λεκτική βία, βομβαρδίζουν τη γυναίκα συνεχώς...

Τα ανατριχιαστικά, λοιπόν, κρούσματα βιασμού που διαβάζουμε συχνά στον Τύπο αποτελούν τον κοινωνικό μας καθρέπτη για να βλέπουμε στο πιο ελεεινό της αποτύπωμα την κτηνωδία και τη βαρβαρότητα μέσα στην οποία ζούμε.


Η MYΘOΛOΓIA TOY EPΩTA




Η αρχή της αβεβαιότητας απλώθηκε
και στον έρωτα όπως και στον πολιτικό
και κοινωνικό τομέα.
Ζαν Μποντριγιάρ


Η σημερινή εποχή είναι από τις πιο σκληρές. Τα πάντα γύρω μας και μέσα μας έχουν κατεδαφιστεί. Δίχως οράματα και με τσαλαπατημένες τις αξίες και τις ιδέες ο άνθρωπος βρίσκει καταφύγιο στο «εγώ» του και τις φαντασιώσεις του. Αυτός ο θρυμματισμός της κοινωνικής συνείδησης εκδηλώνεται στο ερωτικό πεδίο, συχνά, με φανταστικές και μεταφυσικές πτήσεις. Αρκετοί σήμερα, κυρίως άτομα καλλιτεχνικής ευαισθησίας, ανυψώνουν τον έρωτα σΆ ένα φανταστικό κόσμο, μετατρέποντάς τον σε θεότητα, σε απόλυτο φετίχ.

Oι φαντασιώσεις της μοναξιάς
και η «επίγεια» φθορά του έρωτα οδηγούν κάποιους, κατά κανόνα λογοτέχνες, στην αναπαραγωγή της μυθολογίας του καθαρού ενστίκτου, του καθαρού έρωτα, του καθαρού λόγου: Τη μυθολογία κάθε αφηρημένης αρχής...

Τα θύματα αυτής της μυθολογίας
αναζητούν τον «απελευθερωμένο» έρωτα στο υπερπέραν, στον καθαρό λόγο της ηδονής. O φορμαλισμός αυτός οδηγεί σε ένα νέο κλουβί σεξουαλικής χειραγώγησης: Στην «ταύτιση των σωμάτων», συνακόλουθα στην ερωτική συναλλαγή και ανταλλαγή.

Είναι γνωστό ότι οι αφαιρέσεις αφήνουν πολλά κενά. Τα κενά καλύπτονται πάντα μΆ αυτό που υπάρχει. Και αυτό που υπάρχει σήμερα είναι, σε συνδυασμό, η σεξουαλική απληστία και ο κορεσμός της: Όχι ο έρωτας, αλλά οι καταναλωτικοί άνεμοι της σεξουαλικής ομοιομορφίας.

Η αυθεντική ερωτική αναζήτηση, που είναι μια αναζήτηση της «τέλειας» επικοινωνίας, της ολοκληρωτικής ταύτισης ή συγχώνευσης δεν «φορμάρεται» στο σχήμα του καθαρού λόγου της ηδονής. Η ηδονή της ερωτικής ταύτισης είναι κάτι ποιοτικά πολύ διαφορετικό από τη σεξουαλική επαφή των σωμάτων. Είναι ταύτιση συνειδήσεων, ταύτιση ψυχικών και σαρκικών λειτουργιών: Ταύτιση του όλου.

Και το όλο, όπως και η συνείδηση είναι κατάσταση κοινωνικά καθορισμένη. Η ολοκλήρωση, συνεπώς, της συγχώνευσης είναι μια κοινωνική διαδικασία. Η ερωτική ταύτιση δεν μπορεί να αποκοπεί από αυτή τη διαδικασία, γιατί μια «ταύτιση» είναι τελείωση μιας κοινωνικής δράσης.

O θρυμματισμός, όμως, και η αυτοματοποίηση των ανθρωπίνων σχέσεων, η αβεβαιότητα και το ακαθόριστο του έρωτα οδηγεί, σήμερα, πολλούς σε ονειρικές καταστάσεις, στη μεταφυσική της «απελευθέρωσης» του «καθαρού ενστίκτου». Η τάση αυτή εκφράζεται ιδιαίτερα από τη «γενιά» εκείνη που η σεξουαλική της συμπεριφορά σημαδεύτηκε από την ιστορική στιγμή του 1968.

Η γενιά αυτή των μεγάλων απελευθερωτικών κινημάτων βιώνει σήμερα τη φθορά του έρωτα και των ανθρώπινων σχέσεων.
Η κατάρρευση των ιδεολογικών αξιών οδήγησε τη γενιά αυτή, μετά τη δεκαετία του 1980, σε μια μετακίνηση από τη σφαίρα του κοινωνικού σε εκείνη της προσωπικής ζωής.

Oι λύσεις αναζητήθηκαν σε ατομικό επίπεδο. Η χαμένη ζωντάνια της συλλογικής δράσης αναζητήθηκε στις μπαρόβιες συναντήσεις. Η απελευθέρωση μέσω της δράσης μετατράπηκε σε απελευθέρωση μέσω του αλκοόλ. Το καταναλωτικό σεξ αλλοίωσε και αφυδάτωσε τους καρπούς της σεξουαλικής επανάστασης και επέβαλε την ομοιομορφία της ισοπέδωσης.

Έτσι απέμειναν οι στάχτες των αυταπατών από τη φλόγα της σεξουαλικής επανάστασης: Καταπραϋντικά για να υπερνικήσουμε το βαθύ αίσθημα της ανασφάλειας και της ενοχής που μας διαπερνάει, για να υπερνικήσουμε τη μοναξιά και την ανικανότητα για επικοινωνία...
Επιστροφή στην κορυφή
Θ.Π.
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Φεβ 18, 2010 7:23 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

OMAΔIKO ΣEΞ:
ΗΠAPAKMH TOY EPΩTA




Η πορεία της αμερικανικής παρακμής ξεκινάει απΆ το
ομαδικό μεθύσι, που είναι ο μόνος δρόμος
προς ανεξέλεγκτη συμπεριφορά,
και καταλήγει στην ανταλλαγή ζευγαριών.

Germaine Greer

Το σεξ βρίσκεται παντού εκτός
από τη σεξουαλικότητα.
Ρολάν Μπαρτ


O έρωτας στην εποχή μας τείνει να είναι η ανταλλαγή δύο φαντασιώσεων και η επαφή δύο επιδερμίδων. Η συναισθηματική αυτή αφυδάτωση χαρακτηρίζει ιδιαίτερα (όχι αποκλειστικά) τους «μικρομεσαίους», που έχουν το «κόμπλεξ» της αναρρίχησης και τη μανία της κατανάλωσης...

Η «σεξουαλική επανάσταση» που ακολούθησε τα αχνάρια της «καταναλωτικής επανάστασης», προκάλεσε ακόμα περισσότερο τον κατακερματισμό και τον επιμερισμό των ενστίκτων.

Η «καταναλωτική κοινωνία» κομμάτιασε τον ερωτικό κόσμο.
Για κάθε αγορά στον πελάτη δινόταν η υπόσχεση και μιας ερωμένης ή ενός κομματιού της: Το στήθος, τα πόδια ή ένα μέρος από τα πισινά της. Αυτή η διαδικασία του κατακερματισμού των ενστίκτων, που διατυμπανίζεται από το εμπορικό κεφάλαιο σαν «σεξουαλική επανάσταση», τυποποίησε την ευαισθησία και προώθησε την πορνογράφηση όλης της καταναλωτικής σφαίρας.

Έτσι, από τη σεξουαλικότητα αφαιρέθηκε η αξία χρήσης της (η ιδιαίτερη χρηστική της ποιότητα), και η δομή των αναγκών του ανθρώπου υπέστη μια «οφθαλμοπορνική καθήλωση».
Μπορεί, λοιπόν, η «καταναλωτική κοινωνία» να αντιμετωπίζει πιο «ελεύθερα» τη σεξουαλικότητα, αλλά αυτό γίνεται γιατί έχει εξουδετερωθεί το ανατρεπτικό της περιεχόμενο από τις οικονομικές ανταλλακτικές σχέσεις ισοτιμίας, αδιαφορίας και ομοιομορφίας των σεξουαλικών εικόνων και εμπειριών.

Όταν η σεξουαλικότητα υποβιβάζεται στην καπιταλιστική μορφή του εμπορεύματος, αυτό σημαίνει ότι το μόνο που επιτρέπεται είναι να καταναλώνω τα εμπορεύματα και όχι να τα χρησιμοποιώ αληθινά.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η ρίζα της σεξουαλικής αδιαφορίας των σεξο-καταναλωτών.
Το μεγάλο ποσοστό ψυχρότητας και ψυχικής ανικανότητας (κυρίως ανάμεσα στους σεξο-καταναλωτές της μεσαίας τάξης) δείχνει ότι το «δηλητήριο» της εμπορευματικής οικονομίας διαποτίζει και τις πιο προσωπικές εκδηλώσεις και ότι η «ασυναίσθητη απομόνωση του μεμονωμένου ατόμου στα ιδιωτικά του συμφέροντα» (Μαρξ) μπορεί να φτάσει έως την ερωτική αναισθησία.

Η δίχως διάκριση ανταλλαγή συντρόφων είναι συνέπεια αυτής της εμπορευματοποίησης του σεξ και της καταναλωτικής σεξουαλικής ομοιομορφίας. Βεβαίως, το «ομαδικό σεξ» κι αυτό «πλασαρίστηκε» από τους μηχανισμούς πώλησης ως μία μορφή «σεξουαλικής απελευθέρωσης», η οποία «καταργεί» την αναγκαστική προσκόλληση σΆ ένα σύντροφο από καθήκον.

Όμως, αυτή η αναγκαστική χρήση ενός συντρόφου από καθήκον καταργείται μόνο φαινομενικά από την ψυχαναγκαστικά ακανόνιστη και αδιάφορη επικοινωνία με πολλούς ερωτικούς συντρόφους.

Αυτή η μορφή της «απελευθέρωσης» είναι κάτι το τόσο στερημένο από οποιονδήποτε αυθορμητισμό, τόσο απομακρυσμένο από τις τρέλες του αληθινού έρωτα, που καταντάει μια ακόμη φιγούρα ενός προκαθορισμένου χορού.

Εδώ το σεξ γελοιοποιείται και ο πόθος μετατρέπεται σε ασέλγεια. «Η συχνή ανταλλαγή των μέσων που οδηγούν στην ηδονή μπορεί να διώχνει προσωρινά τη βαρεμάρα, αλλά δεν αναζωογονεί. Το σεξ κάτω από αυτές τις συνθήκες παύει να είναι μορφή επικοινωνίας και γίνεται κάτι για να περνάει η ώρα. Όπως το μπίνγκο, τα χαρτιά και τα φλιπεράκια, είναι διασκεδαστικό. Μια ασχολία ευχάριστη, αλλά ελεγχόμενη. Όχι δυναμική, αλλά περιορισμένη». (Η Γυναίκα Ευνούχος, Germaine Greer).


Η AΠΛHΣTIA Ή OI TYΦΛOI
KAI OI KOYΦOI TOY EPΩTA




Μέσα σε μια κοινωνία καταναλωτικής υστερίας η κίνηση της απληστίας, ο «πόθος πλουτισμού», διαγράφει μια σπείρα δίχως τέλος. Η κίνηση αυτή είναι μια διαδικασία η οποία απογυμνώνει τις ανάγκες του ανθρώπου και τα ένστικτα από την ποιότητα και την αλήθεια τους. O «πόθος πλουτισμού» δεν έχει ποιοτικά όρια. Είναι το ανικανοποίητο, το νοσηρό, άπληστο ένστικτο.

Όσοι έχουν μολυνθεί με το μικρόβιο της απληστίας
και τη μανία της αναρρίχησης είναι οι τυφλοί και οι κουφοί του έρωτα. Έχουν χάσει την ψυχή τους. Και έρωτας χωρίς ψυχή δεν υπάρχει.

O καπιταλιστικός «πολιτισμός», λοιπόν, που έχει αναπτύξει τέτοιο κοινωνικό πλούτο, όσο κανένας άλλος, πληρώθηκε με πολύ ακριβό ψυχικό τίμημα:
Επέβαλε στους ανθρώπους μια τόσο μεγάλη παραίτηση από τα ένστικτα και τις συναισθηματικές τους ανάγκες. Το πρότυπο αυτού του πολιτισμού είναι η απληστία, η ενσάρκωση της αδιάκοπης «αναβολής των ενστίκτων» και της «παραίτησης από τα ένστικτα», προς χάρη της συσσώρευσης του αφηρημένου πλούτου.

Oι γυναίκες φαίνεται να υποφέρουν ιδιαίτερα από τη νεύρωση της απληστίας, κυρίως οι μικροαστές που έχουν τον «πόθο» του πλουτισμού και της αναρρίχησης. Oι γυναίκες πάσχουν περισσότερο γιατί ο καπιταλιστικός «πολιτισμός» τις καθιστά πιο ευάλωτες. O «πολιτισμός» αυτός μετατρέπει και τις ίδιες σε εμπόρευμα, δηλαδή σε ανταλλακτική αξία.

Επίσης, ως ανειδίκευτες και φτηνότερες εργατικές δυνάμεις, πάσχουν περισσότερο από τις συνέπειες της μηχανοποίησης και αυτοματοποίησης.

Η μηχανοποίηση και η αυτοματοποίηση
ενισχύουν την ονειροπόληση η οποία τρέφεται από τις φρικαλεότητες που μας πασάρει κάθε μέρα ο καταναλωτικός κόσμος των εικόνων.

Η παθητικότητα της σκέψης και του συναισθήματος
που επιβάλλει η αυτοματοποίηση οδηγεί πολλές γυναίκες στον κόσμο «ονειρικών αποδράσεων» και σεξουαλικών φαντασιώσεων. Εύκολα, συνεπώς, μπορεί να μολυνθούν με το μικρόβιο της απληστίας και της εκμετάλλευσης της σεξουαλικής βλακείας των αντρών...

Oι γυναίκες αυτές σταδιακά εγκαταλείπουν τις ουσιαστικές τους ανάγκες, κυρίως την ερωτική ανάγκη, για να αφιερωθούν στον «αφηρημένο πλούτο»:Στην άπληστη αναζήτηση και συλλογή «αγαθών», σε μεγαλομανείς υπολογισμούς...

Όσο η φυσική και ερωτική ζωή της γυναίκας μετατρέπεται σε μέσο αξιοποίησης, τόσο πιο εχθρική στα αισθήματα και «αναίσθητη» γίνεται η ίδια.

Όσο περισσότερο διακατέχεται από το πάθος της «συλλογής» και την οικονομική φιλαργυρία τόσο περισσότερο συναισθηματικά «τσιγκούνα» γίνεται: Διαμορφώνει μια φύση άκρατα υπολογιστική που υποτάσσει κάθε ερωτικό συναίσθημα και εκφυλίζει τις ανθρώπινες σχέσεις στη χρεοκοπημένη επιχείρηση της ίσης ανταλλαγής...

Μια θλιβερή, διαστροφική περίπτωση είναι αυτή της διπλής συνείδησης ορισμένων γυναικών: Η μία για την «αξιοπρέπεια» καθημερινής χρήσης, η άλλη που είναι αφιερωμένη στο ξελόγιασμα του αρσενικού ή σε άθλιες συνουσίες. Oι γυναίκες αυτές υποταγμένες πλήρως στον πορνογραφικό ηδονοβλεπτισμό παίζουν νοσηρά το παιχνίδι ηθοποιού-θεατή: Είναι ηθοποιοί και συνάμα θεατές. Παιχνίδια όχι ειλικρινά, αλλά «υπολογιστικά», που προσέχουν να κρατούν τα προσχήματα του αστικού ρόλου τους. Αξιοθρήνητες ιέρειες που υπηρετούν άθλιες επιθυμίες άλλων, ρυπαρές ορφανές του έρωτα. Αναζητούν εναγωνίως το «θύμα» ή τις επιφανειακές περιποιήσεις ηλίθιων αρσενικών. Πιστεύουν ότι αυτές κουμαντάρουν το παιχνίδι, δίχως να αντιλαμβάνονται πως αποτελούν ένα μέσο απόλυτης υποταγής.

O μηχανισμός που τις κινεί, γεμάτος από σκοτεινά συμπλέγματα και απωθημένες επιθυμίες, στηρίζεται στην ακόρεστη πλεονεξία και στην παθολογική απληστία: Θλιβεροί ναυαγοί του «πόθου πλουτισμού» και της δίψας για επιβεβαίωση...

Επιστροφή στην κορυφή
Θ.Π.
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Φεβ 19, 2010 9:51 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΧΡΗΜΑ ΚΑΙ ΣΕΞ



O καπιταλιστικός «πολιτισμός», που διόγκωσε την ευημερία και τον πλούτο, γιγάντωσε και την ψυχική εξαθλίωση και ασθένεια: Επέβαλε στους ανθρώπους την παραίτηση από τα ένστικτά τους και τις συναισθηματικές ανάγκες τους. Το χρήμα διάβρωσε τα πάντα...

«Στο χρήμα -λέει ο Μαρξ- η αξία των πραγμάτων χωρίζεται από την ουσία τους». Δηλαδή η αξία των πραγμάτων δεν είναι η χρήση τους (ουσία), αλλά η ανταλλακτικότητά τους (χρήμα).

Αυτές οι εξουσιαστικές ανταλλακτικές σχέσεις, οι οποίες ισοπεδώνουν κάθε ποιοτική διάκριση, κάθε ιδιαίτερη και ειδική χρηστική αξία, οδηγούν τις ανθρώπινες σχέσεις σε πλήρη χρεοκοπία. Αυτή η ψυχαναγκαστική υποταγή στις ανταλλακτικές σχέσεις του χρήματος αναπτύσσει μιαν ανθρώπινη φύση άκρατα υπολογιστική, καθώς και την έχθρα προς τις αισθήσεις, τη συναισθηματική αδιαφορία.

Το νευρωτικό μαρτύριο του σύγχρονου ανθρώπου είναι ότι όσο η φυσική του ζωή και ψυχική του υπόσταση μετατρέπονται σε «αντικείμενο» αξιοποίησης, δηλαδή ανταλλακτική αξία, τόσο πιο εχθρικός γίνεται ο ίδιος στα αισθήματα και «αναίσθητος».

Η σεξουαλικότητα παίρνει κι αυτή τη μορφή των «αφηρημένων» ανταλλακτικών σχέσεων της «τυπικής ισότητας» και, άρα, της συναισθηματικής αδιαφορίας. Γίνεται στοιχείο εργασίας, σαν την ίδια την εργασία: Ευτελής, μηχανική, μετρημένη με κατηγορίες απόδοσης, που είναι ξένες προς την ουσία της ηδονής.

Η σεξουαλικότητα υποτάσσεται στη λειτουργία της πώλησης. Η πίεση για ομοιομορφία και τυποποίηση των προϊόντων, που εντείνεται, περιλαμβάνει και τη βιομηχανική παραγωγή του σεξ, δηλαδή τη σεξουαλική εμπορευματική παραγωγή. Η σεξουαλική ανάγκη και η προσφορά ικανοποίησής της χάνουν τον ειδικό χαρακτήρα τους. Μετατρέπονται σε μιαν αφηρημένη ανταλλακτική σχέση που έχει ως γενικό ισοδύναμο την «κούκλα του σεξ».

«Η κούκλα του εμπορεύματος, προικισμένη με σεξουαλική υπόσταση, κρατάει μπροστά στον καταναλωτή τον καθρέπτη της εξωτερικής της επιφάνειας, ώσπου να τον κάνει ν' αναγνωρίσει μέσα του τον εαυτό του. Κατά τη διάρκεια αυτής της παντομίμας, που δεν τη συνειδητοποιεί, ο καταναλωτής αφαιρεί όλα όσα του θυμίζουν ακόμη τα ατομικά του και αναλλοίωτα προσωπικά και χαρακτηρολογικά στοιχεία, για να καθαρθεί μέσα στο πυρ της τυποποιημένης μαζικής παραγωγής και της αντίστοιχης ανταλλακτικής αξίας...» (Μίχαελ Σνάιντερ, Νεύρωση και πάλη των τάξεων).

Το χρήμα, αν είναι το γενικό οικονομικό ισοδύναμο, μέσα στο οποίο παριστάνουν την ανταλλακτική τους αξία όλα τα νεκρά εμπορεύματα, η «κούκλα του σεξ» είναι το γενικό αισθητικό ισοδύναμο μέσα στο οποίο απεικονίζουν τη δυνατότητα ανταλλαγής τους όλα τα ζωντανά εμπορεύματα.

Γι' αυτό και οι χρηματικές και πιστωτικές διαφημίσεις παίρνουν τη μορφή των σεξουαλικών διαφημίσεων. Αυτές εμφανίζουν το σεξ ακριβώς τόσο απλό και μοντέρνο, όσο και η κατοχή ομολόγων. Όποιος δεν τοποθετεί τα χρήματά του σε ομόλογα είναι καθυστερημένος, όπως ο σεξουαλικά στερημένος...


ΤO ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚO ΣΕΞ




Η λαγνεία δεν αντέχει σε κανένα επίπεδο
μπροστά στις ψυχικές εντυπώσεις, οι μόνες
που μπορούν και εμπνέουν αληθινή έλξη
και αληθινά συναισθήματα
¶λντο Καροτενούτο



Η μοναξιά παγώνει τις ανθρώπινες σχέσεις. Βεβαίως, μέσα σ' έναν κόσμο που τα πάντα έχουν εμπορευματοποιηθεί, έχει γίνει κερδοφόρα πηγή και η ανθρώπινη ερημιά. Σήμερα μας προσφέρονται πολλά καταπραϋντικά για να απαλλαγούμε από την αίσθηση της μοναξιάς: Παθητική κατανάλωση ήχων και φώτων, ψυχοφάρμακα, ναρκωτικά, αθλητικό θέαμα και άλλα.

Το θέμα μας εδώ είναι το σεξ της κατανάλωσης.

Το σεξουαλικό καταπραϋντικό προβάλλει και τρέφει το μαζικό ηδονοβλεπτισμό. Ιδεολογικά αλλοιώνει το κοινωνικό αίτημα για σεξουαλική απελευθέρωση και το ταυτίζει με τη λαγνεία. Κοινωνικά αποτυπώνει τη φαινομενική (ψυχική και σεξουαλική) απελευθέρωση της μεσαίας τάξης.

Αυτό το «σεξουαλικό ξεπούλημα», που διατυμπανίζεται από τους μηχανισμούς πώλησης ως «σεξουαλική απελευθέρωση», δεν είναι ελευθερία. Απλώς αποδεικνύει ότι το εμπορικό κεφάλαιο βγάζει υπερκέρδη σήμερα από το γυναικείο σώμα και τη γύμνια. Συνεπώς, η καπιταλιστική μορφή της σεξουαλικής ελευθερίας δεν είναι παρά μια μορφή σεξουαλικής αλλοτρίωσης και χειραγώγησης του ανθρώπου.

Το «ερωτικό μάθημα», που δίνει σήμερα το κεφάλαιο στους καταναλωτές του σεξ, είναι ακριβώς το αντίθετο από το μπρεχτικό «ερωτικό μάθημα»:

«Σας συστήνω κοπελιές/ βάλτε χάρη στις στριγκλιές./ Γιατί μόνο σαρκωμένη/ την ψυχή σας αγαπώ/ και τη σάρκα ψυχωμένη».

Όταν τα συμφέροντα του κεφαλαίου απελευθερώνουν την αστική σεξουαλικότητα από τα ταμπού της και η σάρκα γίνεται σιγά σιγά μια ερεθιστική συσκευασία εμπορεύματος, τότε η διαλεκτική του «σαρκικού» και του «ψυχικού» έρωτα καταστρέφεται.

Η δίψα για χρήμα και εξουσία, καθώς και η αχαλίνωτη σεξουαλική απληστία διατρέχουν τον ίδιο δρόμο:
Δεν εκτιμούν την ιδιαίτερη ποιότητα, την ιδιαίτερη ερωτική χρηστική αξία του σεξουαλικού αντικειμένου, αλλά τη γενική, αδιάκριτη, αφηρημένη μορφή του.

Όταν, συνεπώς, η «παγωμένη πνοή της εμπορευματικής οικονομίας» διαπερνά ακόμη και τις πιο προσωπικές σεξουαλικές εκδηλώσεις, τότε τα άτομα εγκλωβίζονται και γίνονται θύματα των σεξουαλικών σειρήνων της διαφήμισης. Αναζητούν ερωτικά υποκατάστατα και την ευτυχία από τα χέρια του συστήματος και της εξουσίας.

O σεξουαλικός καταναλωτισμός δεν δημιουργεί απλώς την ψευδαίσθηση της ατομικής ελευθερίας, αλλά ακρωτηριάζει και τη «συναισθηματική σκέψη», τις εγκεφαλικές λειτουργίες του έρωτα: Παράγει μια ψυχαναγκαστική, νευρωτική αλλοίωση του ερωτικού συναισθήματος, παραμορφώνει και διαστρέφει το σεξουαλικό ένστικτο, οδηγεί στην «ερωτική αναισθησία».

Oι ενστικτώδεις, ωστόσο, επιθυμίες του ανθρώπου δεν μπορούν να καταργηθούν. Θα εκφράζονται πάντα σ' ένα σχήμα αποστέρησης: Την απουσία του έρωτα. Oι απαιτήσεις των ενστίκτων θ' αναζητούν πάντα την ενότητά τους στον έρωτα, ο οποίος δεν «φορμάρεται» μέσα στις αγχώδεις νόρμες της κοινωνικής καταπίεσης και του σεξουαλικού καταναλωτισμού...
Επιστροφή στην κορυφή
Ιακωβίνα
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Φεβ 19, 2010 9:58 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Αγαπητέ Θύμιο θα ήθελα να μάθω λίγα από αυτά που πιστεύεις,για το τι συμβαίνει όταν μια γυναίκα μείνει μόνη μέσα από μια απώλεια (χωρισμό και ειδικά θάνάτο), του συντρόφου της.
Φυσικά έχω διαμορφωμένη γνώμη αλλά, μια και έχεις εντρυφήσει στο θέμα, θα ήθελα τη δική σου.
Επιστροφή στην κορυφή
Θ.Π.
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Φεβ 19, 2010 10:15 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Δεν θα επιθυμούσα διάλογο πάνω σε αυτά τα ζητήματα…

Η απάντηση βρίσκεται στο σύνολο των κειμένων και ιδιαίτερα στην «οδύνη της απώλειας»:

«Μέσα από τις στάχτες, όμως, αναγεννιόμαστε. Μέσα από τον πόνο ανασυγκροτούμε την αλήθεια της ζωής…»

Η ζωή δεν νεκρώνεται με οποιαδήποτε απώλεια…

Αναγεννιόμαστε και πιο οπλισμένοι «χτίζουμε», μια άλλη σχέση…

Υ.Γ. και δεν έχω «εντρυφήσει»!!!

Τα κείμενα δεν βασίζονται μόνο στα «βιώματά» μου.
Αλλά και στην παρατήρηση των σχέσεων πολλών ανθρώπων, στην έρευνα και στην πολύχρονη μελέτη.


Τα αναφέρω στον πρόλογο…
Επιστροφή στην κορυφή
Θ.Π.
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Φεβ 19, 2010 11:43 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
OI «EPΩTEΣ» TOY ΚΛINTON



O φετιχισμός του ατόμου, το ίδιο όπως ο φετιχισμός του εμπορεύματος επικαλύπτει την πραγματικότητα των ανθρωπίνων σχέσεων. Γύρω από τον Κλίντον (το ερέθισμα-φετίχ) προβλήθηκε η λαγνεία του μαζικού ηδονοβλεπτισμού, η διαφημιστική, δηλαδή, ιδεολογία της εμπορίας των σεξουαλικών φαντασιώσεων.

Η ροζ φιλολογία γύρω από τον Κλίντον και η γλυκερή ηθική φλυαρία (άκρως υποκριτική) προσωποποίησαν το σκάνδαλο.

Έτσι, επικαλύφτηκε η παθολογία των καπιταλιστικών σχέσεων εξουσίας, οι οποίες παραμορφώνουν και εξαθλιώνουν την ανθρώπινη ευαισθησία, ακρωτηριάζουν την ανθρώπινη ύπαρξη, διασπούν το μυαλό από την καρδιά.

Η σκανδαλολογία λειτουργεί πάντα ως παραισθησιογόνο παραπλάνησης: Προσωποποιεί το «έγκλημα» και το εμφανίζει ως έργο «κακών» και «διεφθαρμένων» υποκειμένων, ως ατομική «διαστροφή». Η φαρισαϊκή ροζ φιλολογία γύρω από τον Κλίντον επικάλυψε τα εξής ουσιαστικά:

Πρώτον: Ότι αυτός ο κόσμος της κατανάλωσης και της κατοχής δίνει στον «έρωτα» και την «αγάπη» την ταυτότητα της αγοράς: Τη διαστρεμμένη ταυτότητα της «ψυχής του εμπορεύματος».

Δεύτερον:
Ότι η δίψα για χρήμα και εξουσία και η αχαλίνωτη σεξουαλική απληστία διατρέχουν τον ίδιο δρόμο: Δεν εκτιμούν την ιδιαίτερη ποιότητα, την ιδιαίτερη «ερωτική χρηστική αξία» του σεξουαλικού αντικειμένου.

Έτσι, η σεξουαλική ηδονή που χάνει τον ειδικό χαρακτήρα της και την ποιότητά της μετριέται κυρίως με όρους χρήματος και απόδοσης, δηλαδή με ποσοτικές έννοιες.

Oι σεξουαλικές «επιδόσεις» του Κλίντον αποκαλύπτουν πρωτίστως τις σχέσεις εξουσίας και της αχαλίνωτης σεξουαλικής απληστίας. Αποκαλύπτουν ότι με το χρήμα και την εξουσία μπορεί να κάνεις όλες τις «κούκλες-εμπορεύματα» να χορεύουν: Είναι ο χορός γύρω από την παντοδυναμία, την ισχύ...

Αυτά, φυσικά, δεν έχουν καμία σχέση με την ικανότητα για αγάπη και έρωτα.
Είναι σχέσεις που καθορίζονται από τις απαιτήσεις της απόδοσης, της κατοχής και της δύναμης. Σχέσεις που καταστρέφουν την ευαισθησία και την ικανότητα για αισθήματα.

Oι σεξουαλικές δραστηριότητες του Κλίντον βρίσκονται στον αντίποδα των γνήσιων ερωτικών σχέσεων.
Αποτυπώνουν την καταναλωτική απληστία και την παθογένεια της εξουσίας. O έρωτας και η εξουσία δεν μπορούν να συνυπάρξουν...


OΦΘAΛMOΠOPNIKEΣ KAΘHΛΩΣEIΣ


«Η ατομική ιδιοκτησία μάς έκανε τόσο ηλίθιους και μονόπλευρους, ώστε ένα αντικείμενο είναι δικό μας και το έχουμε, μόνο όταν υπάρχει για μας σαν κεφαλαίο ή το κατέχουμε άμεσα (...) Στη θέση κάθε πνευματικής και σωματικής αίσθησης βρίσκεται λοιπόν η απλή αποξένωση αυτής της αίσθησης, η αίσθηση του έχειν» (Μαρξ).

Η κοινωνία της καταναλωτικής υστερίας του όψιμου καπιταλισμού υλοποίησε κατά γράμμα τη μαρξιστική πρόταση:


Στον ακέραιο κόσμο των πραγματικών αναγκών (των αξιών χρήσης) μπαίνει ο τεμαχισμένος κόσμος του εμπορευματικού φετίχ, που ο άνθρωπος μπορεί μόνο να τον «έχει», δηλαδή να τον «αγοράσει». Η αίσθηση του «έχειν», της αγοραστικής πράξης, γίνεται «αίσθηση των αισθήσεων». Η αγάπη έχει πάρει την ταυτότητα της αγοράς. Το σώμα και η ψυχή του ανθρώπου έχουν πάρει τη διαστρεμμένη ταυτότητα της «ψυχής του εμπορεύματος».

Η παραμόρφωση και η εξαθλίωση της ανθρώπινης ευαισθησίας αυξάνεται ανάλογα με τη διαδικασία της πραγμοποίησης. Η καταναλωτική υστερία ευνουχίζει πλήρως τον άνθρωπο. Η παραγωγή ολοένα νέων αναγκών και ικανοποιήσεων (πραγμάτων) συμβαδίζει με την καταστροφή της ψυχοσεξουαλικής ικανότητας για ποιοτική ικανοποίηση των αναγκών, δηλαδή για ολοκληρωτική ικανοποίηση.

Το σεξουαλικό «στριπτίζ» του Κλίντον εκφράζει και σηματοδοτεί όλη αυτή την παθολογία της καπιταλιστικής εμπορευματικής κοινωνίας: Tο χυδαίο σεξουαλικό παζάρεμα, την αχαλίνωτη απληστία του χρήματος και της εξουσίας, τον ακρωτηριασμό του σώματος και τον ευνουχισμό του συναισθήματος, την ιδεολογία της μαζικής σεξουαλικής πώλησης, δηλαδή τις «επιδειξιομανείς και οφθαλμοπορνικές καθηλώσεις» (Μίχαελ Σνάιντερ: Νεύρωση και πάλη των τάξεων»).

Σε έναν κόσμο όπου η απόδοση, η κατοχή και η δύναμη αποτελούν θεότητες οι ανθρώπινες σχέσεις καταστρέφονται, η ψυχοσεξουαλική δομή ευνουχίζεται και η ικανότητα για αγάπη χάνεται. Σε έναν τέτοιο κόσμο κατανάλωσης και κατοχής η σεξουαλικότητα απλώς καταναλώνεται μανιακά, και παίρνει το σχιζοφρενικό χαρακτηριστικό -όπως λένε οι ψυχαναλυτές- της «στοματικής μανίας»: Αποτύπωμα της καταναλωτικής μανίας...

Αποτύπωμα της παθολογίας της αμερικάνικης κοινωνίας είναι ο Κλίντον...
Επιστροφή στην κορυφή
Θ.Π.
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Φεβ 20, 2010 1:06 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΠOΡΝOΓΡΑΦΙΑ



Όλα όσα σου παίρνει από τη ζωή σου και από την
ανθρωπιά σου, τα αντικαθιστά με χρήμα και πλούτο, και όσα δεν μπορείς εσύ, τα μπορεί το χρήμα σου...

Καρλ Μαρξ



Το φετίχ του εμπορεύματος ή του χρήματος έχει γίνει το φαλλικό υποκατάστατο ικανοποίησης.
Oι αγοραστικές πράξεις των καταναλωτών, που παρακινούνται από τη βιτρίνα, τη μόδα, τη διαφήμιση, το σινεμά κ.λπ., παίρνουν ολοένα και περισσότερο το χαρακτήρα μιας υποκατάστατης ηδονής: Μιας προ-ηδονής. Στην αγοραστική πράξη οι άνθρωποι προσπαθούν, με τα υποκατάστατα, να «ιδιοποιηθούν» έστω ένα κομματάκι από εκείνο που έχασαν βίαια ως παραγωγοί.

Η πορνογραφία είναι το υποκατάστατο της σεξουαλικής ηδονής, η ολική αφαίρεση της αξίας χρήσης από τη σεξουαλικότητα. Με άλλα λόγια η μετατροπή του σεξ σε εμπόρευμα (ανταλλακτική αξία), σε ηδονή που αγοράζεται...

Τη σεξουαλικότητα που χάνουν οι άνθρωποι με τον «ευνουχισμό» τους έρχεται να καλύψει η πορνογραφία με υποκατάστατα σεξουαλικής ηδονής: Με αναπαράσταση, λεκτική ή οπτική (ακόμη και ηχητική), γυμνών ικανών να σκανδαλίσουν και να προκαλέσουν την επιθυμία για σεξουαλικές επαφές, ομαλές ή ανώμαλες.

Η οφθαλμοπορνική αυτή πρακτική σκανδαλίζει διεγερτικά για δύο, κυρίως, λόγους:

Πρώτος: Προκαλεί και διεγείρει τις φαντασιώσεις των καταναλωτών του σεξ και του πορνό. Δηλαδή στηρίζεται στην ακόρεστη δίψα των καταναλωτών που προσπαθούν να υποκαταστήσουν την ανικανότητα για ηδονή με την αγορά ηδονής, το σεξουαλικό τους ευνουχισμό με την αγοραία σεξουαλική πράξη: Προσπαθούν να αγοράσουν ένα κομματάκι ηδονής από εκείνο που έχασαν ως παραγωγοί ηδονής...

Δεύτερος: Συγκρούεται φαινομενικά με την κυρίαρχη ηθική και τις παραδοσιακές κοινωνικές αντιλήψεις και «απαγορεύσεις» που έχουν ποτίσει βαθιά τους ανθρώπους με την πεποίθηση ότι η σεξουαλική δραστηριότητα είναι κάτι κακό.

Βεβαίως η πορνογραφία δεν απελευθερώνει. Αντίθετα, αποτελεί μία νέα μορφή σεξουαλικής αλλοτρίωσης και κοινωνικής χειραγώγησης. Μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να φαίνεται ότι οδηγεί στη διάλυση των ταμπού (έτσι τη διαφημίζουν οι πωλητές του σεξ και του πορνό), στην πραγματικότητα όμως ισχυροποιεί τα ταμπού και τις «αγχόνες» της σεξουαλικής καταπίεσης.

Η πορνογραφία είναι η βαρβαρότητα της καταναλωτικής νάρκωσης. Προβάλλει και επιβάλλει την ιδεολογία της σεξουαλικής αλλοτρίωσης. Ότι δηλαδή ο έρωτας είναι πιο διεγερτικός όταν τον βλέπεις παρά όταν τον κάνεις.

«Τρέφει την εξασθενημένη φιληδονία των καταναλωτών - όπως εύστοχα παρατηρεί ο Έκο - με εικόνες περισσότερο "μυθικές" παρά πραγματικές. Έτσι αλλοτριώνει, αδρανοποιεί, γιατί τους προδιαθέτει για τη λατρεία του φανταστικού».

Η πορνογραφική, συνεπώς, λαγνεία του καταναλωτικού θεάματος είναι ένα μέσο κοινωνικής καταπίεσης: Χρησιμεύει για να κρατά σε αδράνεια τον κόσμο, να κατευνάζει το σεξουαλικό του ένστικτο, να ναρκώνει τις αισθήσεις του και το πνεύμα του, να τον χειραγωγεί πολιτικά.

Oι τερατώδεις διαστάσεις της πορνογραφίας
είναι βεβαίως το αποτέλεσμα της πορνογράφησης όλης της καταναλωτικής σφαίρας, είναι όμως και μια ύπουλη πολιτική απονεύρωσης και παραλυσίας του κόσμου.

Και το πρόβλημα φυσικά δεν λύνεται με αστυνομικά μέτρα, γιατί είναι ιδεολογικό και πολιτικό. Oύτε περιορίζεται στις ροζ αγγελίες ή τα χυδαία πορνογραφικά έντυπα.

Απείρως πιο επικίνδυνα είναι τα ισχυρά μέσα μαζικής ενημέρωσης ή τα έντυπα πολυτελείας, τα οποία εκλεπτυσμένα και ύπουλα αναπαράγουν την πορνογραφική αλλοτρίωση δίχως περιορισμούς...



ΣΕΞΙΣΜOΣ




Συνήθως θεωρούμε τη γλώσσα μας σαν κάτι δεδομένο.
Σπάνια στοχαζόμαστε πάνω στην έννοια των λέξεων που χρησιμοποιούμε. Σπάνια αντιλαμβανόμαστε ότι οι λέξεις που αναφέρονται στη γυναίκα έχουν συχνά μειωτική και υβριστική σημασία. Βεβαίως, δύσκολα μπορεί να αρνηθεί κανείς σήμερα την ακόλουθη διαπίστωση του γυναικείου κινήματος: «Η εφευρετικότητα των αντρών δεν έχει όρια, όταν θέλουν να προσβάλουν τη γυναίκα και να την αναγκάσουν να δει τον εαυτό της όπως αυτοί θέλουν».

Θα πρέπει ίσως να διευκρινιστεί ότι οι ταπεινωτικές λέξεις που χρησιμοποιούν οι άντρες για τις γυναίκες δεν πηγάζουν από το φύλο τους, αλλά από το είναι τους: Αντανακλά την επικρατούσα στάση της κουλτούρας απέναντι στη γυναίκα. Η γλώσσα δεν είναι ποτέ κοινωνικά ουδέτερη και αθώα.

Θα μπορούσε κανείς να καταγράψει
πάρα πολλές λέξεις υβριστικές ή με υβριστική χρήση, που αναφέρονται στη γυναίκα, θα μπορούσε επίσης εύκολα να διαπιστώσει ότι μερικές από τις πιο κοινές βρισιές που απευθύνονται στον άντρα - όπως «μπάσταρδος», «γιος σκύλας» κ.ά. - δεν αφορούν το συγκεκριμένο άντρα καθ' εαυτόν, αλλά τη μάνα του - μια γυναίκα.

Oι πιο συνηθισμένες κατηγορίες λέξεων που καταπιέζουν και μειώνουν τη γυναίκα είναι:


1. Λέξεις που περιγράφουν τις γυναίκες με όρους όχι ανθρώπινους, δηλαδή σαν ζώα, φυτά, φρούτα ή οτιδήποτε άψυχο αντικείμενο: «γλύκα», «γατούλα», «ζουμερή», «κότα», «σκύλα», «κούκλα» και πολλές ακόμα.

2. Λέξεις που προσδιορίζουν τη γυναίκα από το σεξουαλισμό της ή από το σώμα της.

3. Λέξεις με σεξιστική συνεκδοχή. Αυτές δεν ταπεινώνουν άμεσα, αλλά με τα συνέκδοχά τους. Όλα τα συνέκδοχα της θηλυκότητας θεωρούνται ανάξια λόγου. Το αντίθετο συμβαίνει με τα συνέκδοχα της αρρενωπότητας. Oι άντρες βρίζονται μεταξύ τους με φράσεις όπως «θηλυπρεπής», «μιλάς σαν γυναίκα», «έχεις χαρακτήρα γυναίκας» κ.λπ.

4. Λέξεις που δείχνουν ότι η γυναίκα είναι κάτι το διαφορετικό. Η λέξη «γυναίκα» χρησιμοποιείται συχνά και ως επίθετο: Γυναίκα επιστήμων, γυναίκα βουλευτής, γυναίκα γιατρός κ.λπ. Όλα αυτά δείχνουν το ασυνήθιστο της κατάστασης και αποτελούν ποιοτικούς προσδιορισμούς: Η γυναίκα είναι διαφορετική και δεν πρέπει κανείς να συγχέει τη γυναίκα γιατρό με το σκέτο (αρσενικό) γιατρό.

Με τον ίδιο τρόπο λέξεις όπως επιχειρηματίας, υπουργός, πρόεδρος, κ.ά. υποδηλώνουν αντρικά επαγγέλματα. Το γελοίο της αντίφασης: «Κυρία υπουργός», που ακούμε συχνά στη Βουλή.
Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες