ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ

[ΔΙΟΓΕΝΗΣ]

ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ


Ξέσπασε σήμερα, στα ΝΕΑ, μικρός, ως τώρα, καυγάς, μεταξύ Μάνου Ελευθερίου και Κώστα Γεωργουσόπουλου. Αποτέλεσμα, ο πρώτος δεν ξαναγράφει στα ΝΕΑ και ο δεύτερος φεύγει για διακοπές...

Αιτία η εκπομπή του Ελευθερίου με θέμα τη «θανατηφόρα», κριτική πολλών σοβαρών κριτικών. Και το σκληρό χρονογράφημα του Γεωργουσόπουλου, προκαλώντας το Μάνο να κατονομάσει ποιοι είναι αυτοί οι σκληροί κριτικοί.

Ελπίζουμε να πάρουν θέση αρκετοί ενδιαφερόμενοι γιαυτό το μέγιστο θέμα.

Η δική μας θέση είναι πολύ απλή. "Όποιος έχει τη μύγα…μυγιάζεται..»

Και δυό διαπιστώσεις:

Πρώτη διαπίστωση.

Υπάρχουν δυό ειδών «θανατηφόρων» κριτικών,που ίσως αγνοεί ο Μάνος Ελευθερίου. Οι κριτικοί που με φανατισμό κατακεραυνώνουν κάθε «βιασμό» των δικών τους, προσωπικών, θέσεων. Και οι κριτικοί που κατακεραυνώνουν ή λιβανίζουν, ανάλογα με τις φιλίες τους ή τις εντολές των εκδοτών τους.

Δεύτερη διαπίστωση.

Η έλλειψη αυτοκριτικής μερικών σοβαρών κριτικών που μάλλον αγνοεί ο Κώστας Γεωργουσόπουλος. Κάτι που θα έπρεπε να κάνει πρώτα ο ίδιος, αν, έστω και αυτή τη στιγμή, έβαζε δίπλα-δίπλα, μερικά βιβλία του, όπου θα μελαγχολούσε βλέποντας πόσες τρομερές αντιφάσεις υπάρχουν, από χρόνο σε χρόνο, για τα ίδια έργα,τα ίδια πρόσωπα και τα ίδια γεγονότα.

31.7.09

[Θύμιος]

Το θανατηφόρο ιερατείο της λογοκρισίας

Τόλμησε ο Μάνος Ελευθερίου να ξεστομίσει μια αλήθεια, το αυτονόητο για κάθε σκεπτόμενο (για τη «θανατηφόρα» κριτική των σοβαρών κριτικών), και αμέσως έπεσε ο πέλεκυς από το δημοσιογραφικό ιερατείο.

Και δεν είναι μόνο η «αστραπιαία» επίθεση Γεωργουσόπουλου εναντίον του. Πολύ σοβαρότερα είναι αυτά που δεν εκδηλώνονται ανοικτά και λειτουργούν υπόγεια και «αόρατα».

Γιατί όποιος έχει στοιχειώδεις εμπειρίες και γνώσεις και φυσικά όχι νωθρό εγκέφαλο αντιλαμβάνεται τούτο: Ότι ο Μάνος Ελευθερίου πρέπει να «προπηλακίστηκε» και «τσαλαπατήθηκε» αγρίως από το ιερατείο του Συγκροτήματος για να φτάσει σε σημείο να μην ξαναγράψει, αν φυσικά δεν εκδιώχτηκε με πλάγιο τρόπο.

Δεν παραιτείται κάποιος από ένα βήμα, όπως τα «Νέα», αν δεν εκδιωχθεί εμμέσως ή αν δεν προσβληθεί «θανατηφόρα».

Φυσικά οι περισσότεροι καταπίνουν τα πάντα, επανέρχονται στην τάξη και προσκυνούνε τους «νταβάδες» για να μη χάσουν τα προνόμια της πρόσβασης στα ΜΜΕ.

Και είναι αυτή η δουλική υποταγή των διανοουμένων και καλλιτεχνών (για τους δημοσιογράφους δεν μιλάμε, αυτοί είναι, πλέον, δίχως ραχοκοκαλιά), η οποία (υποταγή) δεν επιτρέπει να βγαίνουν στον αφρό οι τρομοκρατικές πρακτικές λογοκρισίας και φίμωσης που ασκούνται από τα «προοδευτικά» και «δημοκρατικά» ιερατεία της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας.

Να, όμως, που υπάρχουν κάποιοι «παλαβοί» που κατά διαστήματα χαλάνε αυτή την «αρμονία» της «δημοκρατικής», δικτατορικής, «πολυφωνικής μονοφωνίας».

Φυσικά τέτοια «κρούσματα» μέχρι σήμερα μένανε στο σκοτάδι, γιατί η συνοχή της συνενοχής του δημοσιογραφικού ιερατείου κρατούσε στοκαρισμένους τους πόρους της «ενημέρωσης».

Σήμερα με το διαδίκτυο έχουν αλλάξει τα πράγματα και πολλά γίνονται γνωστά. Καιρός είναι να αποκαλυφτούν και όλα αυτά τα τρομοκρατικά μέσα λογοκρισίας που έχουν συντελεστεί στο παρελθόν και είναι τυλιγμένα στο σκοτάδι.

Πρέπει επιτέλους να αποκαλυφτεί σε όλο το μέγεθος η αποκρουστική λογοκρισία και η τρομοκρατία που ασκούν αυτά τα δήθεν «δημοκρατικά» και «προοδευτικά» ΜΜΕ.

Είναι μια λογοκρισία διπλή:

α). Η έμμεση: αυτή επιβάλλεται αόρατα από την ίδια τη λογική και πρακτική των ΜΜΕ. Μια πρακτική που οδηγεί στην αυτοματοποίηση της αυτολογοκρισίας προκειμένου να μην χάσεις τη «θεσούλα» ή την πρόσβαση.

Είναι από τις πιο καταθλιπτικές μορφές λογοκρισίας γιατί εξαναγκάζεσαι, χωρίς εξωτερικές πιέσεις, να λειτουργείς σαν αυτόματο μέσα στο μηχανισμό των ΜΜΕ, να «προσαρμόζεσαι» και να γίνεσαι μυστική αστυνομία της σκέψης σου.

Αυτή η λογοκρισία είναι κυρίαρχη μέσα στα μεγάλα «δημοκρατικά» συγκροτήματα των ΜΜΕ. Είναι το κυρίαρχο καθεστώς: ποδηγετούνται οι άνθρωποι χωρίς ανοικτή βία και οι περισσότεροι έχουν και την ψευδαίσθηση ότι γράφουν ελεύθερα…

β). Η άμεση. Αυτή επιβάλλεται ανοικτά με ωμές πράξεις πίεσης, τρομοκρατίας και λογοκρισίας.

Σήμερα ασκείται αυτή η μορφή λογοκρισίας όλο και πιο πλατειά. Εγκαταλείπονται πλέον τα δημοκρατικά προσχήματα. Όποιος δεν συμμορφώνεται αποβάλλεται ή εξαναγκάζεται σε παραίτηση.

Η περίπτωση του Μάνου Ελευθερίου πρέπει, μάλλον, να κατατάσσεται σε αυτή την άμεση τρομοκρατική «πειθώ». Ίσως το Ιερατείο να μη υπολόγισε τις ευαισθησίες του Ελευθερίου και να το «παρατράβηξε»…

Όπως και να έχει όμως, ο Ελευθερίου αξίζει συγχαρητηρίων. Δύσκολα σήμερα, σε μια εποχή όπου οι διανοούμενοι και οι καλλιτέχνες (οι περισσότεροι) προσκυνούν τους «νταβάδες» και «εκλιπαρούν» τις ποικίλες «επιδοτήσεις» τους (όχι μόνο οικονομικές, αλλά και προβολής κ.α.) τολμά κάποιος να σηκώσει το ανάστημά του και να βροντοφωνάξει: «Φτάνει πια».

Τέτοιες γενναίες πρωτοβουλίες βγάζουν στην επιφάνεια όλο αυτό το ζοφερό, καταθλιπτικό και εφιαλτικό καθεστώς των ΜΜΕ. Αποκαλύπτουν την τρομοκρατία των δημοσιογραφικών ιερατείων και τη φαιά φιλοσοφία τους.

Αποκαλύπτουν και την αβυσσαλέα υποκρισία τους: Φωνασκούν υστερικά εναντίον της λογοκρισίας και είναι οι πλέον στυγνοί και αποτρόπαιοι λογοκριτές.

Σημείωση: Για το ιερατείο της δημοσιογραφίας έχουμε γράψει και παλιά.
Διαβάστε εδώ:

http://www.resaltomag.gr/212.mag


Υ.Γ. θα συνεχίσουμε αύριο με το ρόλο της κριτικής και τους «θανατηφόρους» κριτικούς. Για την αλήθεια που είπε ο Μάνος Ελευθερίου και «καρατομήθηκε»…

[Θύμιος]

Τέχνη και κριτική


Είναι ουτοπία να ζητάμε σήμερα από μια διανόηση αποκομμένη από τους σπασμούς και τους σπαραγμούς της κοινωνικής ζωής, πλήρως ενσωματωμένη στο σύστημα και επιδοτούμενη (στην πλειονότητά της) από τις οικονομικές ελίτ εξουσίας, το κράτος και τους μηχανισμούς τους, να παράγει Τέχνη και Κριτική.

Αυτή η διανόηση έχει μεταλλαχτεί σε ιδεολογικό ροπαλοφόρο, συνακόλουθα και «καλλιτεχνικό ροπαλοφόρο των μηχανισμών προπαγάνδας της οικονομικής εξουσίας. Έχει μεταλλαχτεί σε καταστροφέας της Τέχνης, της Κριτικής και της σκέψης γενικότερα. Ελάχιστες είναι οι εξαιρέσεις που αγωνίζονται «κόντρα στο ρεύμα» και αυτές αφανίζονται από τους μηχανισμούς της προπαγάνδας και της κατήχησης (ΜΜΕ).

Όπως έχουν αφανιστεί τόσοι και τόσοι καλλιτέχνες αγωνιστές που παρήγαγαν έργο βελονιασμένοι από τους κοινωνικούς σεισμούς της εποχής τους και συμμετέχοντας ενεργά σε αυτούς.

Σήμερα ζούμε τη γενική νεοταξική έφοδο εναντίον και των ιστορικών οροσήμων της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Σήμερα επιχειρείται η απαξίωση, η πολτοποίηση και η «καρατόμηση» των γιγάντων του πνεύματος και της Τέχνης. Πρέπει να δυσφημιστεί και να αφανιστεί η Τέχνη που έχει ποτιστεί με τους χυμούς της ιστορίας και της κοινωνίας, ακριβώς γιατί αυτή η Τέχνη εμπνέει, πυροδοτεί, διατηρεί το συλλογικό είναι και προτρέπει σε νέους αγώνες.

Βεβαίως δεν καταλήξαμε στο σημερινό εφιάλτη ξαφνικά. Το ξέφτισμα της Τέχνης και η καταστροφή των ορίων της έχει αρχίσει από πολύ παλιά και είχε αναλυθεί από πολλούς θεωρητικούς και πραγματικά σοβαρούς κριτικούς.
Γράφει, π.χ. ο Βάσος Βαρίκας:

« Έτσι ήρθε με τη σειρά της η κριτική να ενισχύσει τη γενική σύγχυση. Προσφέρει κι αυτή τη βοήθειά της στη διάλυση των ορίων της τέχνης, στη σμίκρυνση και τον ξεπεσμό της έννοιας του ποιητή. Η έννοια αυτή στις μέρες μας γυμνώθηκε από κάθε περιεχόμενο. Σύρθηκε στους δρόμους, μεταβλήθηκε σε κοσμικό τίτλο, έγινε πρόσχημα της μηδαμινότητας, κάλυμμα και δικαιολογία σε πολλούς αποτυχημένους της ζωής.
Η κριτική με την ανοχή της ενίσχυσε την κατάσταση. Αντί να ζητήσει να κρατήσει ψηλά το ιδεώδες της τέχνης, επηρεασμένη από τη μετριότητα, εξαιτίας του καθημερινού συγχρωτισμού μαζί της, τείνει να εξαφανίσει από τη μνήμη της τα πρότυπα της μεγάλης τέχνης, στένεψε και περιόρισε το οπτικό της πεδίο. Λησμόνησε τις προϋποθέσεις της δημιουργίας της, το ρόλο που έχει να παίξει και τη σημασία που έχει για μια οργανωμένη κοινωνία η τέχνη. Περιορίζοντας την έρευνα σε καθαρά τυπικά και εξωτερικά γνωρίσματα αφήνει να της διαφύγει το βασικό και ουσιώδες, η προσφορά του καλλιτέχνη στην οργάνωση της γύρω του ζωής, δηλαδή το μόνο και βασικό κριτήριο κάθε αληθινής δημιουργίας» («Η μεταπολεμική μας λογοτεχνία»).

Αυτό που ήταν αμυχή τότε έγινε γάγγραινα μετά. Οι μηχανισμοί της καπιταλιστικής εξουσίας και οι «νονοί» της Τέχνης μετέτρεψαν την Τέχνη σε απλό παιχνίδι λέξεων, τοποθετώντας την έξω από τα βασικά προβλήματα της εποχής μας. Έτσι το χάσμα ανάμεσα στο κοινό και τον καλλιτέχνη διευρύνθηκε δραματικά. Χάθηκε πλέον κάθε κοινωνικός έλεγχος και αυτοσεβασμός. Κάθε ένας φανταζόταν τον εαυτό του καλλιτέχνη, τα σύνορα μεταξύ του σοβαρού και του γελοίου, μεταξύ δικαιούχων και παρείσακτων καταργήθηκαν.

Η Τέχνη πλέον αναπτύσσεται στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής, σαν ιδιωτική υπόθεση ενός στενού κύκλου μυημένων, χωρίς η ύπαρξή της να εξασκεί την παραμικρή επίδραση στη διαμόρφωση της καθόλου ζωής. Από βασική κοινωνική λειτουργία μεταβλήθηκε σε παιχνίδι ή αντικείμενο μελέτης περιορισμένου αριθμού ανθρώπων, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν συρφετός αυνανιζόμενων της πλατείας Κολωνακίου…

Φυσικά υπήρχαν και αυτοί που αντιστεκόντουσαν και «ακτινοβολούσαν» όταν η κοινωνική ζωή κόχλαζε και οι λαϊκοί αγώνες ήταν στο προσκήνιο. Αυτούς, με την πάροδο του χρόνου και όταν το επέτρεψαν οι συνθήκες (η πτώση των ιδεών και των αξιών) τους αφάνισαν, τα καλλιτεχνικά «φέουδα» και οι «νονοί» τους…

Μετά την πτώση της Χούντας, έγινε καθεστώς όλος αυτός ο διασπαρμένος συρφετός που παρασιτούσε στο περιθώριο της πνευματικής και καλλιτεχνικής ζωής. Οι κομπάρσοι μεταβλήθηκαν σε πρωταγωνιστές. Όλος αυτός ο «ωραίος» κόσμος της καλλιτεχνικής και πνευματικής παρασιτίας «οργανώθηκε» σε μικρά «φέουδα», με βάση ΟΧΙ κανένα καλλιτεχνικό κριτήριο (τέτοιο κριτήριο στο περιθώριο της κοινωνίας δεν υπάρχει), αλλά με βάση τις φιλίες, τις «παρέες», τις «ιδιαιτερότητες» ή κάποιο σύμπτωμα «νεωτερισμού».

Αυτά, λοιπόν, τα «φέουδα» των υπερφυσικών μπεμπέδων, με την επιμονή ενός πάθους που οι ψυχίατροι θα το ονόμαζαν μονομανία, φαντάζονταν τον εαυτό τους πνευματικό ηγέτη, έπαιρναν όλες τις πόζες που απαιτεί ένα τέτοιο αξίωμα και δίνανε δονκιχωτικές μάχες, αυτό- υβριζόμενοι και αυτό-επαινούμενοι…

Κάθε κριτικός λειτουργούσε «δολοφονικά» και σύμφωνα με τον κύκλο του, τις «φιλίες» του ή τις «ιδιαιτερότητές» του. Αν άλλαζε ο «κύκλος», οι «φιλίες» του και ο «νταβάς» του (ΜΜΕ) άλλαζε και κριτικές απόψεις. Υμνούσε εκεί που έφτυνε και το αντίστροφο. Τέτοιος ξεπεσμός!!!

Αν εξετάσει κανείς αυτούς τους «σοβαρούς» κριτικούς θα διαπιστώσει την τραγικότητα της κατάστασης: Ασπόνδυλα όντα που αλλάζανε απόψεις ανάλογα με τις «φιλίες» της στιγμής και τα γούστα των «νταβάδων», υπερφυσικοί μπεμπέδες, που σε πείσμα της ηλικίας τους, παίζανε τις κούκλες και είχαν την απαίτηση να προβάλλονται ως «σοβαροί», υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας…

Προϊόν αυτής της παρακμής και χυδαιότητας είναι ο σημερινός εφιάλτης της ολοκληρωτικής ισοπέδωσης της Τέχνης, κάθε κοινωνικού και ιστορικού κριτηρίου, της Σκέψης…

Σήμερα, όλος αυτός ο κόσμος αποτελεί του έμμισθους γενίτσαρους των «νταβάδων». Εκτελούν «δολοφονικά» τις εντολές τους και ό,τι ξεφεύγει από τα όρια που ορίζουν τα μεγάλα αφεντικά…