ΕΦΥΓΕ Ο ΛΑΚΗΣ Ο ΚΑΡΑΛΗΣ

[Στέφανος Ληναίος]

ΕΦΥΓΕ Ο ΛΑΚΗΣ Ο ΚΑΡΑΛΗΣ


Έφυγε αυτές τις μέρες ο Λάκης Καραλής… Ήρεμος και γελαστός, όπως πάντα. Έκρυψε ακόμη και στις τελευταίες στιγμές της ζωής του τον ανήσυχο, ριψοκίνδυνο, βασανισμένο βίο του.

Οι περισσότεροι ξέρουν απλώς ότι ο Λάκης Καραλής είταν ένας άνθρωπος που αγάπησε και υπηρέτησε, όσο μπορούσε,το αιρετικό θέατρο και το πικρό τραγούδι.

Εμείς οι λίγοι ξέρουμε ολόκληρη τη ζωή του.
Για τα νιάτα του που βρέθηκε στο Λονδίνο να σπουδάσει γιατρός, για τις περιπέτειές του στα χρόνια της δικτατορίας και τα τελευταία βάσανά του στην Αθήνα, στο «ΒΑΦΕΙΟ», το μικρό θεατράκι του, παλεύοντας να επιβιώσει, εκφράζοντας, χωρίς κανένα συμβιβασμό,τον πόνο της γενιάς του.

Θα γράψουν πολλά,πολλοί στενοί φίλοι του, που τον έζησαν ως το τέλος του.

Θα γράψω κι εγώ λίγα λόγια για κείνη την εποχή των ελπίδων, 1967-70, που ζήσαμε μαζί αυτοεξόριστοι στο Λονδίνο. Ως τις μέρες της απελπισίας μας, όταν γυρίσαμε στην Αθήνα.

Συναντηθήκαμε στα συλαλλητήρια κατά της δικτατορίας, στην πλατεία Τραφάλγκαρ.Και ξανασυναντιόμαστε,για ένα μικρό διάστημα,κάθε μέρα,πουλώντας τσιγάρα στο Κάμντεν Τάουν.

Και τελικά, τα καταφέραμε και οργανώσαμε, μια μικρή ομάδα, γυρίζοντας πολλά πανεπιστήμια της Αγγλίας, ενημερώνοντας τους φοιτητές για τη δικτατορία και απαγγέλλοντας και τραγουδώντας στίχους υπέρ της Ελευθερίας,από τον Όμηρο μέχρι το Ρίτσο.Με την Έλλη Φωτίου, τη Μόνικα Βασιλείου,το Τζών Θεοχάρη,δυό Άγγλους ηθοποιούς και το Λάκη με την κιθάρα του.

Και τα περισσότερα βράδια μαζευόμαστε στα μικρά δωματιάκια μας,πολλοί Έλληνες, τραγουδώντας τα αιρετικά (κολι-κολι-κολι..γιάννη.. κ.α.) του Λάκη.

Και αντέχαμε όλες τις αναποδιές ακόμη και τις ιδεολογικές που τρώγαμε,συχνά πια,στο κεφάλι μας.

Ως εκείνη τη μαύρη μέρα που είμαστε έτοιμοι να πραγματοποιήσουμε ένα όνειρο που ζούσαμε στο Λονδίνο,στα τέλη του ’69. Όλοι οι επώνυμοι αντιστασιακοί ενώνοντας τις δυνάμεις τους, κατάφεραν να στήσουν έναν παράνομο, αντιδικτατορικό, ραδιοσταθμό σε ένα παλιοκάραβο, στην Αδριατική. Θα ζούσαμε στο καράβ, όλοι οι δημοσιογράφοι στα κείμενα,οι ηθοποιοί στην εκφώνηση και ο Λάκης στις μουσικές. Και, ξαφνικά,όλα σταμάτησαν απότομα..Οι αιώνιοι πολιτικοί…ακόμη ψάχνουν να βρούν την… «ενιαία» πολιτική γραμμή που θ’ακολουθούσε ο σταθμός..!!

Φαρμακωμένοι από απελπισία εμείς γυρίσαμε πίσω στην Ελλάδα, κάνοντας ό,τι μπορούσαμε μέσα στον τόπο μας, μακριά από «ενιαίες» πολιτικές..

Ο Λάκης, χωρίς να χάσει ούτε μια στιγμή αυτό το παιδικό,πικρό,χαμόγελό του,άρχισε τις οδυνηρές περιπέτειές του, τριγυρίζοντας στην Ευρώπη.. Τις συνέχισε αργότερα και μέσα στην Ελλάδα..

Είχαμε χαθεί πια. Όταν ξαναβρεθήκαμε στα θέατρα που είχαμε στήσει κι οι δυο, θυμόμαστε κάπου-κάπου τα παλιά και γελούσαμε πικρά..Και ο Λάκης πάντα τέλειωνε την κουβέντα μας έτσι:« Δεν μας ξεγέλασαν οι ιδέες μας..Οι κακόμοιροι οι άνθρωποι μας ξεγέλασαν..»

Έχεις δίκιο Λάκη.. Μακάρι να μην « ξεγελαστούν » τόσο πολύ και τα παιδιά μας..

2.7.09