Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΑΣΥΔΟΣΙΑ;

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Μάρ 10, 2009 2:59 pm    Θέμα δημοσίευσης: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΑΣΥΔΟΣΙΑ; Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΑΣΥΔΟΣΙΑ;


Με επιστολή που απέστειλαν στον πρόεδρο της ΕΛΣ, δεκατρείς μη-κυβερνητικές, oμοφυλοφιλικές οργανώσεις, εκφράζουν την οργή τους για το κείμενο που διένειμαν μέλη της ορχήστρας της Λυρικής Σκηνής για ένα ομοφυλοφιλικό φιλί στη γαλλική παραγωγή της όπερας του Ντβόρζακ «Ρούσαλκα».

«Με μεγάλη θλίψη και μεγαλύτερo θυμό βλέπουμε ότι στην ελληνική επικράτεια και δη στο θέατρό σας επιτρέπονται πρακτικές Ταλιμπάν εναντίον στην ελευθερία της Τέχνης» σημειώνουν με έμφαση και θέτουν τα εξής ερωτήματα:

"· Με ποια επαγγελματική αρμοδιότητα παρεμβαίνει το ΔΣ μιας ορχήστρας στη σκηνοθετική ερμηνεία της σκηνοθέτιδας;
"· Ποιος τους επιτρέπει να μοιράζουν φυλλάδια προσβλητικού περιεχομένου εναντίον συντελεστών που φιλοξενείτε από το εξωτερικό και εναντίον άλλων πολιτών;
"· Ποιος τους επιτρέπει να εκβιάζουν να μην κάνουν την εργασία για την οποία πληρώνονται από τους φορολογούμενους πολίτες μεταξύ αυτών και γκέι και λεσβιών– αποκαλώντας ένα φιλί ‘ακραία’ σκηνή».


=============================================

Και τώρα τα δικά μας,με θλίψη και θυμό,ερωτήματα:

Ερωτήματα που δεν είναι μόνο δικά μας αλλά αμέτρητων σοβαρών ανθρώπων των Γραμμάτων και των Τεχνών και χιλιάδων Ελλήνων Πολιτών που δεν είναι ούτε ομοφοβικοί ούτε ρατσιστές. Απλώς έχουν το δικαίωμα να διαφωνούν με κάποιους σκηνοθέτες, έλληνες και ξένους, που όπως ΟΙ ΙΔΙΟΙ δηλώνουν,δημόσια,ότι έχουν το δικαίωμα να ΑΣΕΛΓΟΥΝ πάνω στα κλασσικά κείμενα, όχι μόνο με ομοφυλοφιλικό αλλά και με οποιονδήποτε τρόπο.

Ρωτάμε λοιπόν κι εμείς με τη σειρά μας όπως ρωτούν κι αυτοί:

Ποιος επιτρέπει στον οποιονδήποτε σκηνοθέτη,με οποιονδήποτε τρόπο, να αλλάζει, να παραμορφώνει, να πλαστογραφεί,να δολοφονεί τα κλασσικά κείμενα και να ασελγεί πάνω στο πτώμα τους..Όχι μόνο με ένα φιλί αλλά με ουσιαστικές αλλαγές και προσθήκες που αλλοιώνουν το ήθος,την ευαισθησία και το μήνυμα του έργου.

Ποιος θα επέτρεπε σε έναν οποιονδήποτε ‘μεταμοντέρνο’ τύπο, να μετατρέψει την Ακρόπολη σε ουρανοξύστη,τη Τζοκόντα σε μάγκα μουστακαλή και τη μουσική του Μπετόβεν σε μερακλίδικες νότες για νυχτομάγαζα και τηλεκπομπές της παρακμής.

Ποιός μας βεβαιώνει ότι δεν θα δούμε αργότερα τις "Ικέτιδες" να παίζονται στην Επίδαυρο σε στυλ "Κλουβί με τις τρελλές.." και τις "Κλουβίτσες.." να μετατρέπονται στο Ηρώδειο σε χορό αρχαίων πορνογερόντων..

Ποιός απαγορεύει στον οποιονδήποτε Έλληνα Πολίτη να διαμαρτύρεται, με οποιονδήποτε τρόπο κιαυτός, για όλα αυτά τα εγκλήματα που διαπράτονται.

Ποιοί είναι αυτοί,τέλος πάντων,που με υστερικό τρόπο,σε πολλά ΜΜΕ αποδοκιμάζουν τη διαμαρτυρία και επιδοκιμάζουν την ασυδοσία.

Και μεχρι πότε, επι τέλους, κάποιοι θα μπερδεύουν,συνειδητά, την ελευθερία με την ασυδοσία.

10.3.09

Επιστροφή στην κορυφή
Ροζ δεκανίκι
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Μάρ 10, 2009 3:48 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η νεοταξίτικη "προοδευτική" μπόχα

Αν δεν έχεις μια σαφή εικόνα του τι παίζεται γενικότερα και στη χώρα μας τα συμβάντα που σχολιάζετε παραπάνω φαίνονται "τρελά".

Στο indymedia γράφτηκαν κατεβατά ολόκληρα ότι ο μόνος που μπορεί να έχει άποψη είναι ο... σκηνοθέτης!
Οι αναρχοαυτόνομοι δηλαδή, ή ό,τι τέλος πάντων είναι αυτοί, εμφανίζονται να υπερασπίζονται τη σκηνοθετική (ή διευθυντική) αυθεντία!!!

Στο ίδιο μήκος κύματος και η "προοδευτική" Ελευθεροτυπία στηλίτευσε τη στάση των εργαζομένων στην ορχήστρα που... δεν έχουν συνείδηση των ορίων τους (!) και θεωρούν ότι μπορούν να τοποθετούνται σε... καλλιτεχνικά ζητήματα!

Οι νεοταξικές γραφίδες αμφισβητούν ακόμη και αυτά για τα οποία "κόπτονται" εάν οι απόψεις που κατατίθενται δεν είναι του γούστου τους.

Αποκαλύπτουν έτσι σε όποιους έχουν ακόμη αυταπάτες ότι δεν είναι γενικά υπέρ των δικαιωμάτων αλλά υπέρ των "εγκεκριμένων" από τη Νέα Τάξη "δικαιωμάτων", υπέρ κινήσεων δηλ. που σε δεδομένες συγκυρίες προωθούν τα πλανητικά σχέδια των ΗΠΑ ή τη σημερινή πολιτική των εκπροσώπων του κοσμοπολιτισμού στη χώρα μας.

Τα όσα "προοδευτικά" διακηρύσσουν έχουν σχετική αξία: ισχύουν εάν είναι υπέρ τους - ξεχνιούνται αν είναι υπέρ άλλης άποψης.

Δεν είναι δηλ. υπέρ της ελευθερίας έκφρασης αλλά υπέρ της δικής τους και μόνο ελευθερίας έκφρασης!

Για αυτό -εν προκειμένω- οι "αναρχικοί" τάσσονται υπέρ της αυθεντίας και οι "ριζοσπαστικές" πένες κατά του δικαιώματος των (όποιων) εργαζομένων να τοποθετούνται σε ζητήματα που "ανήκουν" σε... διευθυντές και εργοδότες!

Επιστροφή στην κορυφή
1000 φορές Τεχεράνη!
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Μάρ 10, 2009 5:52 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Ακόμη και η αστική ηθική εξεγείρεται!...


Τις τελευταίες μέρες στην Εθνική Λυρική Σκηνή, ("εθνική" τρόπος του λέγειν αφού πρόεδρός της έχει τοποθετηθεί ο Οδ. Κυριακόπουλος του ΣΕΒ!!!), διαδραματίζονται γεγονότα απείρου κάλλους μεν, ενδεικτικότατα του νεοταξικού ολοκληρωτισμού δε.

Στην πρεμιέρα ενός έργου του Ντβόρζακ, οι μουσικοί της ορχήστρας είχαν προειδοποιήσει ότι δεν θα ξεφτιλίσουν την υπόληψη και την παιδεία τους, παίζοντας για ένα έργο που η "στρατευμένη" παρέμβαση μιας κυρίας Ντε Πομπαντούρ, σκηνοθέτιδος εκ Γαλλίας, προσέθετε το πολύ στρατευμένο και πολύ αντιεξουσιαστικό και ανατρεπτικό στοιχείο του μπαλαμουτιάσματος ανάμεσα σε άνδρες επί σκηνής.

Οι μουσικοί προειδοποίησαν ότι δεν προτίθενται να υποστούν τέτοιο φιάσκο.

Στην παράσταση της Παρασκευής ωστόσο απ' ό,τι φαίνεται υποχώρησαν και η "παράσταση" διεξήχθη κανονικά, όμως αρκετοί από τους θεατές στο τέλος άρχισαν τα ξεφωνήματα και τα γιουχαΐσματα. Τρομοκρατημένοι, κάποιοι συνασπισμένης αντίληψης επίσης από το ακροατήριο έσπευσαν να στιγματίσουν και να ανακόψουν την αντίδραση κραυγάζοντας "Δεν ανήκετε στην Ευρώπη, να πάτε στην Τεχεράνη".

Το αποκορύφωμα προέκυψε το Σάββατο όταν επιστρατεύτηκε μια πλιεάδα επιδοτούμενων να διαμαρτύρονται με τραμπουκικό, νατοϊκό θράσσος και ξετραχήλωμα, έξω από την Λυρική Σκηνή. Η πλειάδα των επιδοτούμενων:
η Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας (ΟΛΚΕ), Ελεύθεροι Πολίτες Ενάντια Στην Ομοφοβία, Σύνθεση Ενημέρωση Ευαισθητοποίηση για το HIV/AIDS, Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι, Περιοδικό 10%, Περιοδικό Screw, City Uncovered, ΑΝΤΙΓΟΝΗ-Κέντρο Πληροφόρησης και Τεκμηρίωσης για το Ρατσισμό, Be Positive-εθελοντισμός για θέματα φύλου ισότητας και διακρίσεων, www.gayhellas.gr Πρωτοβουλία Νέων ΟΛΚΕ, Athens Pride.

Μοίραζαν φυλλάδια και διαμαρτύρονταν κατά των μουσικών της Λυρικής καταγγέλοντας τους για "ρατσισμό και ομοφοβία". Όπως ακριβώς δασκαλεύει το ΝΑΤΟ.

Το αποτέλεσμα ήταν να μην συγκρατηθούν οι μουσικοί της ορχήστρας στην οργή τους για την συντονισμένη επίθεση που δεχόντουσαν από επιδοτούμενους και μέσα (Λαμπράκης, Ελευθεροτυπία κλπ.) και να βγούνε στο δρόμο κυνηγόντας και προπηλακίζοντας τις διαμαρτυρόμενες υπάρξεις των κουβαλημένων εκεί ΜΚΟ. Ακολούθησαν στο παράδειγμα των μουσικών και οι φύλακες τις Λυρικής οι οποίοι προηγουμένως είχαν αποκρούσει απόπειρα των επιδοτούμενων υπάρξεων να εισβάλλουν στην Λυρική.

Οι μουσικοί (όπως εξανίσταται ο κύριος Λαμπράκης στα ΝΕΑ) έσκισαν τις σημαίες των επιδοτούμενων και κάτι ουράνια τόξα που είχαν τα οποία συμβολίζουν την διαφορετικότητα και "την ανοχή της ίριδας σε όλα τα χρώματα". Τα γεγονότα "καλύφθηκαν" στο Χαφιεδομήντια συνοδευόμενα από καταγγελίες "ομοφοβίας" κάτω από πολύ ριζοσπαστικά και αντιεξουσιαστικά ψευδώνυμα όπως "κόκκινοι πούστηδες".

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=999726
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1000126
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=999986

Ο εκπρόσωπος των εργαζομένων μουσικών της Λυρικής, φλαουτίστας κος Θ. Μαυρομμάτης "κλήθηκε" χθες στα κανάλια για να υπάρχει και το άλλοθι της αντιπροσώπευσης των ομοφοβικών εργαζομένων αλλά φυσικά δεν του επετράπει να μιλήσει ούτε δευτερόλεπτο.


Να σημειωθεί ότι ανάλογης φύσεως αντιδράσεις στην νεοταξική αθλιότητα και υποκρισία έχουν υπάρξει και στο πρόσφατο παρελθόν από κριτικούς και θεατές, θεάτρων και χώρων "θεσμικών" όπως η Επίδαυρος.

Σ' όλες αυτές τις περιπτώσεις το Κράτος, και οι "διευθυντές" του, δεν έχουν υπάρξει ουδέτεροι θεατές αλλά τάσσονται σιωπηλά με το μέρος του εξαμερικανισμού αφού πρώτα έχουν αβαντάρει τον ξεπεσμό πλειοδοτόντας ξεφτιλισμένες "εκδόσεις" κλασσικών έργων, και μετά, όταν δημιουργούνται οι αντιδράσεις, βάζουν μπροστά τις ΜΚΟ τους.

Δεν παραδίδεται τυχαία η υπόθεση της Όπερας σε μία χώρα στα χέρια των βιομηχάνων και του ΣΕΒ, τόσο επίσημα και απροκάλυπτα.

Ο κριτικός Γεωργουσόπουλος, αστικής αντίληψης, όπως και ενδεχμένως και οι διαμαρτυρόμενοι θεατές αυτών των περιπτώσεων, αντιλαμβάνονται κάθε φορά το προφανές, την γελοιότητα και την αποθράσυνση του πράγματος.

Στην περίπτωση όμως των μουσικών της Λυρικής Σκηνής, έχουμε να κάνουμε με επίπτωση των νεοταξικών ανακατατάξεων στα συμφέροντα μιας τάξης. Μπορεί επαγγελματικά ο μουσικός να μην αντιμετωπίζει την εξαφάνιση που αντιμετώπισε ο αμμοβολητής ή ο οικοδόμος από τον εθελοντή σκλάβο Πακιστανό, αλλά στο επίπεδο της παιδείας του αντιλαμβάνεται ως προσβολή και ως μειοδοσία την ισοπέδωση του Κλασσικού και της Τέχνης επειδή η κάθε στρατευμένη ντε Πομπαντούρ, σκηνοθέτιδα εκ Παρισίων, έχει για "στρατευμένη" τέχνη τις περιπέτειες του εντέρου. Και όχι του οικοδόμου, του λαουτζίκου, του μεροκάματου, της ανέχειας, της ανεργίας, του νατοίκού αφανισμού, της γκετοποίησης και του θρασύτατου εξαμερικανισμού.


Το γεγονός ότι αυτοί οι μουσικοί εξεγέρθηκαν και έσπασαν τα μούτρα στους επιδοτούμενους που τους κουβαλάει το ΝΑΤΟ να μοιράζουν καταγγελίες ρατσισμού και ομοφοβίας, όπως επίσης ότι ακόμη και οι (συνήθως) αστικής ηθικής θεατές και κριτικοί αντιδρούν και γιουχαϊζουν που βλέπουν την αισθητική τους και το επαγγελματικό τους συμφέρον να παραμερίζεται από μιά άλλη αντίληψη πολύ πιο μηδενιστική και αντιλαϊκή απ' ό,τι η αστική αντίληψη, είναι μάλλον ελπιδοφόρο.

Όταν ακόμη και ο προπομπός της νεοταξική ισοπέδωσης, η ξενομανής αστική ηθική, εξεγείρεται και αντιδρά, φτύνει και σπάει κεφάλια, μπορούμε να φανταστούμε πόσο νύχτα θα αναγκαστεί να φυγαδευτεί ο αμερικανικός δάκτυλος και οι παρατρεχάμενοί του, όταν διαολοστείλουμε τα αμερικανάκια δια παντός (και αιματηρώς) και για τις συνασπισμένες κατίνες "φτάσουμε στο κατάντημα της Τεχεράνης"...


Καλλίτερα Τεχεράνη, χίλιες φορές καλλίτερα Τεχεράνη, παρά νατοϊκά πουτανάκια...
Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Μάρ 10, 2009 11:51 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Τα κριτήρια πλέον έχουν αποδομηθεί από τα επιδοτούμενα φερέφωνα του πνευματικού αυνανισμού.
Το καθολικό εξαφανίστηκε και αντικαταστάθηκε από το φασισμό του «ιδιαίτερου», το συλλογικό από τον παρακμασμένο ατομικισμό…
Ο παραγωγός των καλλιτεχνικών δημιουργημάτων κατασπαράσσεται από τους πλαστογράφους εμπόρους του κεφαλαίου, από τους δολοφόνους των ιστορικών έργων…
Η τέχνη από κοινωνική λειτουργία μεταλλάχτηκε σε αυθαίρετη αυθάδεια των οικότροφων νοσηρών ατόμων…
Θα επανέλθουμε.


Διαβάστε, τώρα, ένα καλό κείμενο
ΕΔΩ:

http://klasikoperiptosi.blogspot.com/2009/03/blog-post_6948.html


ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΖΕ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΤΗΝ ..."ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ"

Δεν είναι είδηση της "τελευταίας στιγμής" ούτε ένα μείζονος σημασίας γεγονός που πρέπει να απασχολεί την επικαιρότητα.Αναφέρομαι σε αυτά που έγιναν στην λυρική σκηνή κατά τη διάρκεια της πρεμιέρας της όπερας Rusalka του A. Dvořák

Το κοινό αντέδρασε με έντονες αποδοκιμασίες και χειροκροτήματα στην ..."σκηνοθετική παρέμβαση" της Μαριόν Βάσερμαν ,η οποία άλλαξε το λιμπρέτο του έργου μεταρέποντάς το σε ομοφυλοφιλική θεατρική επίδειξη.
Προηγουμένως είχαν διαμαρτυρηθεί οι μουσικοί της λυρικής αφού θεώρησαν παραχάραξη του έργου την αυθαίρετη μετατροπή των ρόλων έτσι όπως τους είχε φαντασθεί και γράψει στο λιμπρέτο του ο συγγραφέας.

Η είδηση που απασχολεί εμάς δεν είναι όπως είπαμε η φυσιολογική αντίδραση του κοινού και των μουσικών αλλά η υστερία που κατέλαβε τα κανάλια και τα έντυπα ,τα οποία αναφερόμενα στα γεγονότα καθύβριζαν το κοινό και τους μουσικούς ότι δήθεν είναι ..."ομοφοβικοί" ,αντιδραστικοί,σκοταδιστές κ.ά.

Συντονισμένα αντέδρασαν 13 Μ.Κ.Ο (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις) και διάφορες ενώσεις ομοφυλοφίλων.Τέτοια αντίδραση δεν είδα απο αυτές τις αποδεδειγμένα κυβερνο-κρατικοδίαιτες ..."Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις" όταν το Ισραήλ έκαιγε με τις βόμβες λευκού φωσφόρου παιδάκια στη Γάζα ,ούτε είδα καμία ένωση ομοφυλοφίλων να κάνει αγώνα για να σταματήσει η σφαγή στο Νταρφούρ.

Ο κόσμος έχει αντιληφθεί τον φανατικό αγώνα που δίνουν αυτοί οι κύκλοι μέσω της τηλεόρασης ,των εντύπων ,του υπουργείου παιδείας κ.ά να επιβάλλουν την σεξουαλική επιλογή του ομοφυλόφιλου ως προοδευτική και απελευθερωτική ιδεολογία.

Αναρωτιέμαι από πότε η ...ιδιαιτερότητα κάποιων ορίστηκε να είναι το "σαβουάρ βίβρ" της καθημερινότητας ενός πολίτη και πολύ περισσότερο γιατί να θεωρείται "ταμπού" ο οποιοσδήποτε σχολιασμός γύρω απο την ομοφυλοφιλία; Με ποιό δικαίωμα παραδίδεται στην χλεύη αυτός που δεν έχει επιλέξει να είναι ομοφυλόφιλος ενώ ταυτοχρόνως θεωρείται εκφραστής συντηρητικών αναχρονιστικών και σκοταδιστικών απόψεων.Μήπως έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο;Μήπως σήμερα βιώνουμε έναν άλλου είδους σκοταδισμό που θέλει τον κόσμο να σκέπτεται και να δρά με τρόπο όμοιο και προπαντός σύμφωνο με τα προστάγματα της "Νέας εποχής";

Για αυτούς που θυμούνται είναι εξοργιστικό να βλέπουν π.χ τον Βέλιο με ύφος δέκα λόρδων "διανοουμένων" να χλευάζει και να βρίζει τον εκπρόσωπο των μουσικών της λυρικής διακόπτοντας τον συνεχώς , την στιγμή που ο άνθρωπος προσπαθούσε να άποκαλύψει τα τερατώδη ψέματα που έβγαιναν απο τα αφρίζοντα στόματα των αγανακτισμένων "φωταδιστών" δημοσιογράφων.

Θυμηθείτε την ποιότητα του λόγου του κ.Βέλιου όταν ανέβαινε στον "άμβωνα" του καναλιού της τότε "πράσινης" Αυριανής εγκαινιάζοντας μαζί με άλλους "συντρόφους" την χειρότερη περίοδο της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας, όπου ο "Αυριανισμός" είχε αντικαταστήσει τον πολιτικό λόγο με τη χυδαιότητα και τον λεκτικό τραμπουκισμό.

Κάτι τέτοιοι ψευτοδιανοούμενοι υπηρέτες του τυρανικού καθεστώτος των ΜΜΕ και των όποιων κέντρων εξουσίας,σήμερα βγαίνουν με την παντιέρα του εκσυγχρονιστή και τη μουτσούνα του ...προοδευτικού να πετάξουν στην πυρά όποιον τολμήσει να αντισταθεί στον φασισμό του ομοφυλόφιλου,του ετεροφυλόφιλου,του ημιμαθή ,του πονηρού,του παιδεραστή,του τρομοκράτη κουκουλοφόρου,του καναλάρχη-εφημεριδάρχη και του κάθε ενός λεχρίτη που θέλει καθορίσει πως θα ζούμε και θα αναπνέουμε.

Φτάνει πιά!Αυτό που σήμερα παρουσιάζεται ως πνευματική τροφή είναι ένα σιχαμερό ζουμί που περιέχει ανακατεμένα τα χρήσιμα και τα κοπρώδη ,είναι ο εφιάλτης και όχι το όραμα της Δημοκρατίας και της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.


_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΡΕΣΑΛΤΟ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Μάρ 11, 2009 1:32 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Ένα άρθρο δημοσιευμένο στο τρίτο τεύχος του ΡΕΣΑΛΤΟ, Δεκέμβρης 2005. Αποκτάει επικαιρότητα...


Ομοφυλοφιλία και ο «αριστερός» ερμαφροδιτισμός
Γράφει: Η Θάλεια Βεργή



Η ελληνική αριστερά ακολουθώντας τα αχνάρια της ευρωπαϊκής αριστεράς αρχίζει να εκτοπίζει και από το λεξιλόγιό της τα βασικά ταξικά ζητήματα και να περιστρέφεται γύρω από περιθωριακά ζητήματα μικρομεταρρυθμίσεων και «μειονοτικών ευαισθησιών». Εδώ ο κόσμος καίγεται και οι «αριστερές» ηγεσίες το μόνο «προοδευτικό» που έχουν να πούνε είναι γύρω από το χωρισμό της Εκκλησίας από το κράτος, για τον πολιτικό γάμο, τα «δικαιώματα των μειονοτήτων», το γάμο των ομοφυλοφίλων και τα παρόμοια: ευθυγραμμίζονται πλήρως με όλα τα ιδεολογικά κόπρανα του «εκσυγχρονιστικού νεοφιλελευθερισμού». Τα προϊόντα του κοσμοπολιτισμού και τα πολύ-πολιτισμικά ιδεολογήματα τα πλασάρουν σαν πρόοδο και τα καθιστούν «επίκαιρα» πολιτικά ζητήματα.
Το πλέον θλιβερό είναι ότι οι καθεστωτικές αριστερές ηγεσίες με σημαιοφόρο τον κ. Αλαβάνο, φιλοδοξούν να «εμπλουτίσουν» το σοσιαλιστικό κίνημα με τη διεκδίκηση της «χειραφέτησης» των ομοφυλοφίλων. Ουσιαστικά προβάλουν την απαίτηση να αναγνωρίσει το σοσιαλιστικό κίνημα την ύπαρξη κάποιου «τρίτου φύλου» που η φύση τάχα δημιούργησε, πλάι στη γυναίκα και τον άνδρα. Ζητούν να παρέμβουμε σε εντελώς προσωπικά ζητήματα και να υιοθετήσουμε μια εντελώς ανόητη και αντεπιστημονική άποψη: Ότι δηλαδή η ομοφυλοφιλία είναι πολιτικό δικαίωμα και διεκδίκηση! Μια κοινωνική και ψυχολογική διαστροφή την ανάγουν σε διεκδικητικό πολιτικό αίτημα!

Κοινωνική διαστροφή

Οι ιδρυτές του επιστημονικού σοσιαλισμού βεβαίως ασχολήθηκαν ελάχιστα με το θέμα και αυτό δεν οφείλεται στα συντηρητικά ήθη της εποχής τους. Τους απασχολούσαν σοβαρότερα ζητήματα. Στο βαθμό πάντως που ασχολήθηκαν χαρακτήρισαν την ομοφυλοφιλία διαστροφή. Αυτή την άποψη διατυπώνει ο Ένγκελς στην περίφημη μελέτη του για την «καταγωγή της οικογένειας». Θεωρεί μάλιστα ότι οι αρχαίοι Έλληνες τιμωρήθηκαν με τη «διαστροφή της ομοφυλοφιλίας» για την καταπίεση που επέβαλαν στη γυναίκα.
Ξέρουμε τι λένε για τον Ένγκελς κάποιες τραυματικές περιπτώσεις φιλελευθέρων μικροαστών: ότι είναι ένα «σεξιστικό γουρούνι»! Οι αντιδράσεις τους έχουν την κατανόησή μας. «Διαστροφή» επίσης χαρακτηρίζει την ομοφυλοφιλία ένα άλλο «σεξιστικό γουρούνι», ο Λένιν, σε μια δημοσιευμένη συνομιλία του με την Κλάρα Τσέτκιν, το 1920.
Μήπως όμως οι μεγάλοι δάσκαλοι του επιστημονικού σοσιαλισμού λάθευαν;
Η επιστήμη έχει αποδείξει ότι τα αίτια της ομοφυλοφιλίας πρέπει να αναζητηθούν όχι στη φύση, αλλά μόνο στο πεδίο της ψυχολογίας και σε τελική ανάλυση στο πεδίο της κοινωνικής μας ύπαρξης. Ο καπιταλιστικός «πολιτισμός», που έχει αναπτύξει τεράστιο κοινωνικό πλούτο, όσο κανένας άλλος πολιτισμός πριν από αυτόν, έχει πληρωθεί με πανάκριβο ψυχικό τίμημα: την παραμόρφωση και εξαθλίωση της ανθρώπινης ευαισθησίας, τον κατακερματισμό των ενστίκτων, την καταστροφή της ψυχοσεξουαλικής ικανότητας για ποιοτική ικανοποίηση των αναγκών, την επιβολή διεστραμμένων κοινωνικών και ερωτικών σχέσεων.
Ο σύγχρονος εφιάλτης έχει τα χαρακτηριστικά του δυτικού ατομικισμού: Νευρώσεις, ψυχώσεις, ψυχοσεξουαλικές διαστροφές…

Ζήτημα επιλογής;

Βεβαίως ο προσανατολισμός της σκέψης προς την κατεύθυνση του κοινωνικού καθορισμού των ψυχολογικών διαστροφών ενοχλεί μερικούς. Διατείνονται ότι η ομοφυλοφιλία και η ετεροφυλία είναι απλά ζητήματα «επιλογής»!!! Οι «θεωρητικοί» των ομοφυλόφιλων στο ερώτημα «το πώς γίνεται ένας ομοφυλόφιλος» αντιτείνουν το ερώτημα «το πώς γίνεται ένας ετερόφυλος»! Δηλαδή αρνούνται κάθε αιτιατή σχέση. Η ομοφυλοφιλία ή ετεροφυλία είναι απλά θέματα ατομικής επιλογής.
Για τους βαγιανάτους και τους λοιπούς «θεωρητικούς» της ομοφυλοφιλίας τα καταλαβαίνουμε τέτοιου είδους «επιχειρήματα». Κάθε άνθρωπος χρειάζεται μια θεωρία που να δικαιολογεί και να δικαιώνει την πράξη του. Το κατά πόσο ανταποκρίνεται στα πράγματα είναι άλλο ζήτημα. Τι να πούμε όμως για κάποιους αυτό-καλούμενους μαρξιστές που αποδέχονται την άποψη της «επιλογής»; Πώς είναι δυνατόν μια λειτουργία με πυρήνα την αναπαραγωγή της ζωής να είναι ζήτημα υποκειμενικής επιλογής; Αφήνουμε το γεγονός ότι κάθε «υποκειμενική επιλογή» είναι κοινωνικά καθορισμένη.
Η αναπαραγωγή μαζί με τη διατροφή-αφοτερίωση, είναι φαινόμενα ταυτόσημα με τη έννοια της ζωής. Δεν θα υπήρχε ζωή χωρίς τη διαρκή αυτό-ανανέωσή της. Κι αυτό στον άνθρωπο και στους άλλους ανώτερους οργανισμούς γίνεται με τη συνεύρεση θηλυκού-αρσενικού. Επομένως η συνεύρεση θηλυκού-αρσενικού είναι νόμος της ζωής και όχι τυχαία επιλογή. Δεν είναι λοιπόν ο φυσικός νόμος που χρειάζεται αιτιολόγηση ( «πώς γίνεσαι ετερόφυλος»), αλλά η παρέκκλιση από αυτόν. Δεν μας φαίνεται παράδοξη η στροφή της πυξίδας στο Βορά. Οπωσδήποτε όμως θα μας προβλημάτιζε η στροφή της νοτιοανατολικά.
Λένε κάποιοι ότι η σεξουαλική επαφή γίνεται για την ευχαρίστηση και όχι για την αναπαραγωγή. Αν έτσι έχουν τα πράγματα θα πρέπει να δεχτούμε ότι και η διατροφή επίσης γίνεται για την ικανοποίηση της γεύσης και όχι για την επιβίωση. Η ηδονή είναι το επακόλουθο των υλικών λειτουργιών και ενστικτωδών δομών του ανθρώπου που υπόκεινται στις παραμορφώσεις και αλλοιώσεις των πολλαπλών κοινωνικών καταπιέσεων. Είναι άλλο πράγμα οι νόμοι της φύσης και της ζωής και άλλο πράγμα η συνείδηση ή οι παραμορφώσεις και ακρωτηριασμοί της φύσης, των ενστίκτων του ανθρώπου και των φυσικών λειτουργιών του. Οι «αριστεροί» που επιμένουν στο αντίθετο πρέπει να αφαιρέσουν από τα εμβλήματά τους το πορτρέτο του Μαρξ και να βάλουν το Χότζα και το γάιδαρό του. Και ο Χότζας πίστευε ότι το να ταΐζεις ή όχι το γάιδαρό σου είναι ζήτημα επιλογής…

Ο «πολιτισμός» του ανταγωνισμού

Κάθε παρέκκλιση από τη φυσική συμπεριφορά έχει να κάνει με το βιασμό του ανθρώπινου ψυχισμού, της ανθρώπινης φύσης: κακοποιούνται εξίσου βάναυσα με το φυσικό περιβάλλον. Ο άνθρωπος έχει καταδικαστεί μέσα στις ταξικές κοινωνίες να επιβιώνει σε ανταγωνισμό (συχνά θανάσιμο) με τα άλλα μέλη της κοινωνίας και επομένως να διαμορφώνει μια επίκτητη ψυχολογία που αντιφάσκει προς το φυσιολογικό της υπόβαθρο. Όλες οι πλευρές της ζωής, μαζί και ο έρωτας, αντικρίζονται υπό το πρίσμα μιας ανταγωνιστικής ψυχολογικής διάθεσης, η οποία είναι εντονότερη στον αγώνα για οικονομική και κοινωνική υπεροχή. Γι αυτό οι άνθρωποι μπορούν να μιλούν όχι μόνο για τις αντιλήψεις της μιας ή της άλλης εποχής στα θέματα της ζωής και του έρωτα, αλλά και για διαφορετικές ταξικές αντιλήψεις. Τις διαφορετικές αντιλήψεις για τον έρωτα από κοινωνία σε κοινωνία και από τάξη σε τάξη, δεν παρέλειψε να σημειώσει ο Ένγκελς: «Ερωτικοί δεσμοί, με τη σύγχρονη έννοια, παρουσιάζονται μονάχα έξω από την επίσημη κοινωνία. Οι βοσκοί που τις χαρές και τους καημούς του έρωτά τους μας τους τραγουδούν ο Θεόκριτος και ο Μόσχος, ο Δάφνης και η Χλόη του Λόγγου, είναι αποκλειστικά όλοι δούλοι που δεν συμμετέχουν καθόλου στο κράτος, στη σφαίρα της ζωής του ελεύθερου πολίτη. Εκτός όμως από τους δούλους, μονάχα στα προϊόντα αποσύνθεσης του κόσμου που έδυε, βρίσκομε ερωτικές περιπέτειες, και με γυναίκες που επίσης βρίσκονται έξω από την επίσημη κοινωνία, με εταίρες, δηλ. με ξένες ή απελεύθερες.»
Ο Φρόιντ, μολονότι οι αστικές του προλήψεις τον εμποδίζουν να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα, παρατηρεί, επίσης, ότι το προλεταριάτο στα θέματα του έρωτα έχει διαφορετική στάση από τις ιδιοκτήτριες τάξεις, τις «καλλιεργημένες», όπως τις ονομάζει. Αυτό το αποδίδει με ένα φανταστικό παράδειγμα: Δύο κοριτσάκια 5-6 χρόνων, το ένα του ιδιοκτήτη μιας πολυκατοικίας, το άλλο κόρη του θυρωρού, παίζουν. Ανάμεσα στα άλλα παιχνίδια παριστάνουν και το αντρόγυνο. Στη συνέχεια η κόρη του ιδιοκτήτη εξελίσσεται σε νευρωτική και σεξουαλικά ανώμαλη, η κόρη του θυρωρού εξελίσσεται νορμάλ από όλες τις απόψεις. Γιατί;
Γιατί το «ανεπτυγμένο Εγώ» παρουσιάζει ψυχο-σεξουαλικές διαταραχές; Φταίει η «καλλιέργεια» και ο «πολιτισμός», μας λέει ο Φρόιντ. Είναι το τίμημα που πληρώνει η ανθρωπότητα για την πρόοδο! Αυτό είναι το γενικό συμπέρασμα. Ενώ σωστά διαπιστώνει την αλληλεξάρτηση του χαρακτήρα και της σεξουαλικότητας, δεν περνάει από το μυαλό του, ούτε αναρωτιέται, τι είδους «καλλιέργεια» είναι αυτή και τι «πολιτισμός» διαμόρφωσε την κόρη του ιδιοκτήτη;
«Καλλιεργημένος» θεωρείται στη σύγχρονη κοινωνία όποιος έχει αφομοιώσει την αστική παιδεία. Με άλλα λόγια αυτός που με τη διδασκαλία και την πρακτική ζωή έχει αφομοιώσει όχι μόνο κάποιες θετικές γνώσεις, αλλά και την αστική ιδεολογία. Τις αντιλήψεις και την ηθική που δικαιώνουν το νόμο της ζούγκλας – τον θεμελιωμένο στην οικονομία της αγοράς. Είναι μια παιδεία που αποδίδει κεντρική σημασία στην προσωπική αξία, το προσωπικό συμφέρον, σε ανταγωνισμό με την αξία και το συμφέρον των άλλων.

Ατομισμός

Αναμφίβολα αυτός ο ατομισμός γεννήθηκε και αναπτύχθηκε μαζί με τον πολιτισμό. Είναι το αποτέλεσμα της βαθμιαίας απόσπασης του ανθρώπου από τη φύση. Επειδή όμως αυτή συντελείται, μέχρι σήμερα, δια μέσου ταξικών κοινωνιών και ταξικών ανταγωνισμών, συνοδευόταν και από μια αναπτυσσόμενη απόσπαση του ανθρώπου από την ίδια του τη φύση. Η ομοφυλοφιλία δεν είναι παρά η απόσπαση του ανθρώπου από την ίδια του τη φύση. Στην πρωτόγονη κομμουνιστική κοινωνία, η οποία χαρακτηριζόταν από την ενότητα συμφερόντων των μελών της ομάδας και αποκλειόταν ο ατομισμός, η ομοφυλοφιλία ήταν εντελώς άγνωστη. Στη βάση της συντροφικότητας και της αγάπης η ψυχρότητα και η σεξουαλική ανικανότητα ήταν επίσης φαινόμενα άγνωστα.
Σε αντίθεση με τη συντροφικότητα που χαρακτήριζε τον πρωτόγονο κομμουνισμό οι ταξικές κοινωνίες και ιδιαίτερα ο καπιταλισμός ανέπτυξαν τον ατομισμό σε θεότητα. Η θεοποίηση του ατόμου είναι η αρχή των μαρτυρίων του και της μοιραίας πτώσης του. Αναπόφευκτα ορισμένα άτομα εξελίχθηκαν σε μάστιγες των συνανθρώπων τους και ολόκληρης της κοινωνίας. Η κοινωνία του ατομισμού είναι η κοινωνία του εξευτελισμού της ανθρώπινης προσωπικότητας: « Η ανώτερη ανάπτυξη της ατομικότητας πληρώνεται με μια ιστορική διαδικασία που κάνει τα άτομα θύματά της» (Μαρξ).
Και αυτή η προσωπικότητα νιώθει τόσο πιο εξευτελισμένη, πιο πληγωμένη και πιο μανιασμένη, όσο περισσότερο αυτάρεσκα και ματαιόδοξα στρέφεται στον εαυτό της. Αυτή η προσωπικότητα βρίσκεται μονίμως σε αναμέτρηση με κάθε άλλη. Αγωνίζεται να ανέλθει όσο γίνεται ψηλότερα. Και όταν δεν τα καταφέρνει παρηγορείται υποβιβάζοντας τους διπλανούς της. Τα παθήματα των άλλων, η δυστυχία τους, είναι μια δική της επιτυχία και ευχαρίστηση.
Στην πραγματικότητα κανείς μας δεν είναι εντελώς απαλλαγμένος από τις ψυχολογικές επιρροές της κοινωνίας που ζούμε, έστω και αν τις καταδικάζουμε και τις πολεμάμε. Σε κάποιες περιπτώσεις όμως ο βαθμός κάνει τη διαφορά.
Όπως για τον έμπορο το έπαθλο του πετυχημένου ανταγωνισμού είναι ο πελάτης, έτσι για τους επίδοξους εραστές (άντρες και γυναίκες) η προσωπική τους αξία επιβεβαιώνεται στην προτίμηση του άλλου φύλου. Και όταν αντί αυτής έρχεται η απόρριψη, η ψυχολογική καταβαράθρωση είναι τόσο πιο βαθιά και τόσο πιο τραυματική, όσο πιο μεγάλο είναι το πάθος για προσωπική αναγνώριση, κοινωνική υπεροχή και καταξίωση. Με άλλα λόγια είναι τόσο πιο οδυνηρή, όσο περισσότερη σημασία δίνουν τα άτομα στις κυρίαρχες αξίες.

Η μαρξιστική οπτική

Εάν λοιπόν οι ανταγωνιστικές σχέσεις και η ανταγωνιστική ψυχολογία που διαμορφώνουν, είναι το κρυμμένο μυστικό των ψυχο-σεξουαλικών παρεκκλίσεων, μπορεί να αντιμετωπίζουμε τους ομοφυλόφιλους με κατανόηση και ανοχή, αλλά δεν καθαγιάζουμε την κατάστασή τους. Τους θεωρούμε θύματα ενός απάνθρωπου καθεστώτος που πρέπει να ανατραπεί. Για τους μαρξιστές λοιπόν το ζήτημα μπαίνει διαφορετικά: Αγώνας για τη διάλυση ή την εξασθένιση του αστικού Εγώ (πηγή όλων των διαστροφών), αγώνας για μια νέα, συλλογική δομή του Εγώ, ένα είδος ομαδικού Εγώ που αποτελεί την προϋπόθεση για μια νέα συνεργατική δομή των ενστίκτων, που θα είναι το ψυχοσεξουαλικό ισοδύναμο στη συλλογική ιδιοποίηση της παραγωγής.
Αν παρόλα αυτά κάποια μικροαστικά στοιχεία επιμένουν να ανάγουν την ομοφυλοφιλία σχεδόν σε αρετή, δεν μας παραξενεύει καθόλου. Ούτε μας παραξενεύει ότι οι «αριστερές» ηγεσίες και ο μικροαστικός επαναστατισμός θέλουν να «εμπλουτίσουν» το σοσιαλιστικό πρόγραμμα με τα «δικαιώματα» των ομοφυλοφίλων. Ο ταξικός και πολιτικός ερμαφροδιτισμός πάει πακέτο με κάθε λογής ερμαφροδιτισμό!
Πολιτικά ερμαφρόδιτους και όλους ομοφυλόφιλους θέλει να μας κάνει ο κοσμοπολιτισμός της Νέας Τάξης…




Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες