Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
3 οικογένειες και ένα τέλμα (για τη χώρα και το λαό μας)

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
Μπρακούλιας
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Ιαν 28, 2008 3:30 pm    Θέμα δημοσίευσης: 3 οικογένειες και ένα τέλμα (για τη χώρα και το λαό μας) Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Εξαιρετικό κείμενο του πασίγνωστου Χρήστου Γιανναρά από την Καθημερινή. Απορώ πως ο Alexis το άφησε να δημοσιευτεί από τη στιγμή που σφάζει με το μπαμπάκι
την αγαπημένη των ΗΠΑ, γόνος της κρητικής γκαντεμοδυναστείας...


Τρεις οικογένειες και ένα τέλμα
Tου Xρηστου Γιανναρα

Τρεις οικογένειες καθηλώνουν το πολιτικό σύστημα της χώρας σε αδιέξοδο. Αποκλείουν την ανάκαμψη, την ανανέωση της ηγεσίας των κομμάτων, την επανασύνδεση της πολιτικής με την κοινωνία.

Σίγουρα δεν είναι η ευθύνη μόνο στις τρεις οικογένειες. Οι Ελληνες σήμερα ακκιζόμαστε σαν μαχητικοί δημοκράτες, αλλά τα πράγματα αποδείχνουν ψυχαναγκαστική την προτίμησή μας να μας κυβερνάνε κληρονομικές δυναστείες. Πιστεύουμε στη βιολογική διαδοχή, όχι στην ποιοτική επιλογή, στο όνομα, όχι στην ικανότητα.

Οπως όλες οι χαμηλής παιδευτικής στάθμης κοινωνίες, ειδωλοποιούμε ηγέτες του παρελθόντος και προβάλλουμε τα προσόντα τους στα έκγονά τους, πέρα από κάθε λογική. Η ειδωλοποίηση και μόνο είναι σημάδι υπανάπτυξης, πολύ περισσότερο ο αταβισμός της άκριτης προσκόλλησης στους βιολογικούς επιγόνους. Οι γενάρχες των δυναστειών δεν ήταν οπωσδήποτε οι εξαιρετικά προικισμένοι ηγέτες, οι συγκυρίες παίζουν τον αποφασιστικό ρόλο για τη μυθοποίηση.

Τυπικό παράδειγμα, ο γενάρχης της μακροβιότερης δυναστείας: Ενας μέτριος, παροιμιώδης για το ευμετάβλητο των «πεποιθήσεών» του δημοκόπος, που οι συγκυρίες τον αποκάθαραν, τον εξωράισαν, τον συμβολοποίησαν σαν «γέρο της δημοκρατίας». Ο γιος του ανέδειξε το πατρικό κληροδότημα, τη δημοκοπία, σε εκπληκτική δεξιότητα διαβουκόλησης των μαζών. Αν προλάβει η ελληνική κοινωνία και αποκτήσει κάποτε ιστοριογραφία ανυπότακτη στον ολοκληρωτισμό της κομματοκρατίας, θα τον κρίνει. Πάντως, η πολιτική του αμβλυωπία και ο αμοραλισμός του απομνημειώθηκαν σε ελάχιστες φράσεις στιλπνού αριβισμού: «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» – «Δικαιούτο ο τάδε (διαχειριστής δημόσιου χρήματος) να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του, αλλά όχι και τόσα εκατομμύρια» – «Βυθίσατε το Χόρα» – «Εγώ απλώς προήδρευα» – «Τσοβόλα δώσ’ τα όλα» – «Οι βάσεις φεύγουν (μόλις υπέγραψε την παραμονή τους), ο αγώνας τώρα δικαιώνεται».

Ο εγγονός δεν έχει ούτε τη δημοκοπική καπατσοσύνη του προπάτορα ούτε τον δαιμονικής γοητείας καμποτινισμό του πατέρα. Θήτευσε σε δύο υπουργικούς θώκους με ανεπάρκεια, που προκαλούσε θλίψη ή θυμηδία. Και με την πρώτη συγκυρία αναρριχήθηκε στην ηγεσία του κόμματος δίχως συγκριτική αναμέτρηση, με μαζικές διαδικασίες υπερψήφισης. Ανέχεται να συζητείται δημόσια και να διακωμωδείται η ολιγότητά του, γαντζωμένος στην καρέκλα και μπλοκάροντας κάθε εξελικτική δυναμική στο πολιτικό πεδίο. Είναι συμβολική προσωποποίηση του παρακμιακού αδιεξόδου της ελληνικής κοινωνίας.

Η δεύτερη δυναστεία έχει μυθοποιημένο γενάρχη με ασυγκρίτως ισχυρότερα ερείσματα πραγματικής αξιοσύνης και ουσιαστικής προσφοράς: Μας απάλλαξε από την επείσακτη (με ρόλο τοποτηρητή ξένων δυνάμεων) κληρονομική βασιλεία. Κυρίως χάρη στο πείσμα του έγινε δεκτή η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Και πέτυχε αναίμακτη μετάβαση από τη δικτατορία των συνταγματαρχών σε στοιχειωδώς ανακαινισμένο κοινοβουλευτισμό. Βέβαια, θα κριθεί από την Ιστορία για την οριστική πολεοδομική καταστροφή της Ελλάδας, η «αναπτυξιακή» του πολιτική είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας: η Αττική δεν υπάρχει πια, όχι μόνο ως ιστορικό τοπίο, αλλά ούτε και ως βιώσιμο φυσικό περιβάλλον. Οι ελληνικές πόλεις είναι όλες ίδιες, υποταγμένες στην κερδεμπορία των εργολάβων, στην εξαθλιωτική, τριτοκοσμική ομοιομορφία. Στον δε πολιτικό χώρο ο γενάρχης παρέκαμψε (σαφώς από έλλειψη προσωπικής καλλιέργειας) το έρμα της βιωματικής ελληνικότητας που (αλλοτριωμένα ή αυθεντικά) κόμιζε η «παράταξή» του και έδωσε το πρότυπο μιας διαχειριστικής αποκλειστικά εκδοχής της εξουσίας.

Πάντως, σάρκωνε την εικόνα σοβαρού ανθρώπου, με εγωκεντρικές, αλλά ουσιαστικές φιλοδοξίες τολμηρού ηγέτη. Αυτή τη σοβαρότητα νόμισαν ότι διακρίνουν οι ψηφοφόροι και στο πρόσωπο του ανιψιού του, που διέθετε επιπλέον σπουδές στην αλλοδαπή, μαζί με ομιλητική ευχέρεια όχι τυχαία. Το κόμμα του τον εξέλεξε αρχηγό, αν και αδοκίμαστον στην άσκηση εξουσίας, μόνο (ολοφάνερα) για λόγους «επικοινωνιακής» αποτελεσματικότητας του οικογενειακού του ονόματος. Πολύ σύντομα διέκριναν οι οξυδερκείς την αδυναμία του να δώσει στο κόμμα προγραμματική και στελεχιακή δυναμική, να το καταστήσει πρόταση εναλλακτική, ικανή να αντιπαλαίψει τον σοσιαλεπώνυμο αμοραλισμό και τον μηδενιστικό αποδομισμό της «Αριστεράς». Ετρεφαν, ωστόσο, την ελπίδα μήπως, αν φτάσει στην πρωθυπουργία, λυθούν οι κόμποι, ενεργοποιηθούν τα προσόντα του.

Εφτασε στην πρωθυπουργία και η συνέχεια είναι γνωστή: Περνούν οι μήνες, τα χρόνια, και η ανύπαρκτη προετοιμασία, η δραματική ανικανότητα επιλογής συνεργατών, η αδυναμία να διακρίνει ποιότητες, κάνουν τη διακυβέρνηση ένα παρατεταμένο Βατερλώ. Μιλάει συνεχώς για «μεταρρυθμίσεις» και όσες απόπειρες αποτόλμησε ήταν παιδαριωδώς επιπόλαιες. Εμφοβος, από την πρώτη στιγμή κατέφυγε στην ατολμία μιας διαχειριστικής πολιτική που εκκολάπτει κραιπάλη σκανδάλων αλλά και διπλωματική ανυποληψία σε σημείο που να χλευάζουν τη χώρα προκλητικά ακόμα και οι Σκοπιανοί. Σε συνδυασμό με την κωμικοτραγική ανεπάρκεια του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης η πρωθυπουργική αποτυχία έχει οδηγήσει την κοινωνία και το κράτος σε τέλμα.

Τρίβει τα χέρια και παραμονεύει (όχι στη γωνιά, αλλά από εκπορθημένα μετερίζια) η τρίτη δυναστεία. Ο γενάρχης, ενεργός ακόμα, δεν έχει προλάβει να μυθοποιηθεί, αντίθετα: τον συνοδεύει (και τον συνόδευε σε ολόκληρη τη μακρά πολιτική του διαδρομή) η δυσπιστία, η επιφύλαξη των Ελλήνων – κάτι σαν ανυποληψία ή στίγμα για μια «αποστασία» από το χρέος σε κρίσιμες για τη χώρα στιγμές. Πρωθυπούργευσε μία φορά για τρία μόλις χρόνια, με πεπραγμένα από μέτρια έως αμαρτωλά. Αλλά πυρετικήτου έγνοια ήταν και είναι η επιβολή της δυναστείας: να φτάσει στην κορυφή η οικογένεια.

Για το πιο προβεβλημένο έκγονο οι συγκυρίες ήταν ώς τώρα (αινιγματικά έως σκανδαλωδώς) ευνοϊκές. Σίγουρα έχει ρητορικό ταλέντο, τουλάχιστον ανάλογο με του πρωθυπουργού, αλλά με τον ίδιο φορμαλισμό της άσαρκης κομματικής εντυπωσιοθηρίας. Τίποτα το καινούργιο δεν σπιθίζει, καμία τόλμη για το διαφορετικό, για στόχους που μπορούν να συνεγείρουν την κοινωνική δυναμική – τέλεια έλλειψη δημιουργικής φαντασίας. Η ίδια εμφανίζεται πάντοτε σίγουρη για όλα, πάντοτε με πληθωρικά χαμόγελα που μοιάζει να τους αποδίδει ισχύ επιχειρημάτων. Ισως επειδή οι πολιτικές της απόψεις, τουλάχιστον για τα διεθνή θέματα, τυχαίνει να συμπίπτουν σταθερά με αυτές της μοναδικής σήμερα υπερδύναμης. Και το χαίρεται.

Πρωτεύει ωστόσο στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων του κόμματός της – δεν ενοχλεί ούτε καν η αισθητική της (στην ενδυμασία και στο φέρεσθαι) ακόμα λιγότερο η προδιαγεγραμμένη από τις διασυνδέσεις της δυναστείας προοπτική της.

Ολα δείχνουν ότι η εναλλακτική διαδοχή των δυναστειών θα καθηλώνει τον Ελληνισμό για πολλά ακόμη χρόνια σε παρατεταμένο ψυχορράγημα.

Τρεις οικογένειες μας καθηλώνουν στο τέλμα. Με τη δική μας ψήφο.
Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Ιαν 28, 2008 3:52 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Μη μαγευόμαστε από τη μεταφυσική του Γιανναρά.
Εδώ ο Γιανναράς, σαν ένας διανοούμενος κλεισμένος στο ναρκισσιστικό του πύργο,περιφρονεί ολόκληρο τον ελληνικό λαό και την ελληνική κοινωνία.
Είμαστε καθυστερημένοι γι'αυτό μας κυβερνούν τα είδωλα!!!

Από κοινωνική και πολιτική θεώρηση ο Γιανναράς είναι κάτω του μηδενός.

Ο ελληνικός λαός είναι από τους πλέον πολιτικά οξυδερκής. Με αγωνιστικές εμπειρίες και πολιτικό ένστικτο από τα πλέον ανώτερα παγκοσμίως.

Η Αμερικανοί, π.χ. που δεν είναι υπανάπτυχτοι ή οι Ευρωπαίοι βρίσκονται πολύ πίσω σε επίπεδο πολιτικής συνείδησης.

ΜΗΠΩΣ οι Αμερικανοί που δεν έχουν τις "τρεις οικογένειες", ή οι Ευρωπαίοι έχουν καθεστώτα πιο "προηγμένα" και "ανώτερα".

Η κατάσταση στις αναπτυγμένες αυτές χώρες και "πολιτισμένες", σε επίπεδο κοινωνικής΄, αγωνιστικής συνείδησης βρίσκεται πολύ πίσω από εμάς.

Ο Γιανναράς, δίχως να το αντιλαμβάνεται, ακριβώς επειδή είναι ναρκισσιστικά κολλημένος στα εμπαθή αντιλαϊκά του σύνδρομα πλάθει το ΕΓΚΩΜΙΟ των νεοταξικών μητροπόλεων!!!

Δηλαδή αν δεν υπήρχαν οι "τρεις οικογένειες", θα είχαμε έναν πιο "ανθρώπινο" καπιταλισμό;;;

Τέτοιες σοφιστείες, μόνο οι ρηχοί, σαν τον Καρατζαφέρη, μπορεί να ξεστομίζουν.

Και ασφαλώς διαννοούμενοι σαν τον Γιανναρά, που μισούν θανάσιμα το λαουτζίκο και την εργατική τάξη...
_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)


Έχει επεξεργασθεί από τον/την Ροβεσπιέρος στις Δευ Ιούν 14, 2010 9:31 am, 1 φορά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Ιαν 28, 2008 6:22 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Είναι πράγματι προκλητικό να παραδίδει μαθήματα ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ένας άνθρωπος παντελώς απών από κάθε κοινωνικό και πολιτικό αγώνα. Ένας που θεωρεί τον εαυτό του «εκλεκτή ψυχή» και που του προκαλεί αλλεργία οτιδήποτε αγωνιστικό. Ο Γιανναράς είναι ένας από κείνους τους «εστέτ» παιδαγωγούς όπου τον αχαλίνωτο μυστικισμό του μόνο η ομηρική του αυτοϊκανοποίηση τον ξεπερνά.
Διαβάζοντας τα παραπάνω μου μεγάλωσε η πεποίθηση ότι το χνώτο ενός προλετάριου είναι πιο σημαντικό, πιο αναγκαίο, να πούμε έτσι, στο μηχανισμό της ιστορίας, από αυτόν τον εγωπαθή «εστέτ», τον φροντισμένα καλλιεργημένο, αλλά ολότελα στείρο.
Δεν έχει καταλάβει τίποτα ο άνθρωπος. Ούτε για καπιταλισμό, ούτε για παγκοσμιοποίηση, ούτε για λαϊκούς αγώνες, ούτε για τους κοινωνικούς νόμους που καθορίζουν την πολιτική συνείδηση, ούτε για τα πολιτικά υποκείμενα…
Μιλάει για «αξιοκρατία», για «ηθική», για «πολιτική», για κόμματα, για ηγέτες, λες και είναι έννοιες μυστικιστικές, θεότητες, υπεράνω της κοινωνίας και των λαών…
Θέλει ο άνθρωπος να μας εξευρωπαΐσει, να ποδηγετούμαστε δηλαδή από τα δουλεμένα φίλτρα της καπιταλιστικής απάτης.
Λάτρης του καπιταλισμού είναι, αλλά του καπιταλισμού που εξαπατά πιο «προηγμένα» και «πολιτισμένα», χωρίς τις «τριβές» των αντιφάσεων εκείνων που βγάζουν στην επιφάνεια τα πυώδη αποστήματά του…
Αλλά αυτή η καθυστερημένη, και «άξεστη» Ελλάδα είναι που ο λαός της αντιστάθηκε σε όλα τα πλανητικά εγκλήματα, όταν οι «πολιτισμένοι» χειροκροτούσαν αυτά τα εγκλήματα…
Επιστροφή στην κορυφή
Σουλιώτης



Ένταξη: 24 Αύγ 2007
Δημοσιεύσεις: 54

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Ιαν 28, 2008 7:37 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Προσωπικά δεν μπορώ να συμφωνήσω με το σύνολο της κριτικής κατά του Γιανναρά.

Ας ξεκινήσουμε από το συγκεκριμένο κείμενο. Μπορεί να είναι ορθή επί της αρχής η κριτική στον έμφυτο ναρκισσισμό του Γιανναρά, όμως δεν μπορεί να πει κανείς ότι αντανακλάται ιδιαιτέρως ο ναρκισσισμός αυτός στο συγκεκριμένο κείμενο. Τι είναι λάθος, επί της ουσίας, από αυτά που λέει εδώ; Επί της ουσίας, αυτά που λέει στο κείμενό του είναι σωστά. Άραγε δεν μας κάνουν κουμάντο τρεις οικογένειες, τελικά; Και δεν επικροτούμε αυτές τις τρεις οικογένειες, ως λαός, με τη δική μας ψήφο. Η μοναδική εξαίρεση υπήρξε ο... Σημίτης, για τον οποίο καλύτερα να μη μιλήσουμε, αφού είναι χειρότερος και από τους τρεις τους!

Παίρνοντας αφορμή από αυτή την πρώτη παρατήρηση, δεν μπορώ να συμφωνήσω με τη γνώμη ότι ο ελληνικός λαός αποδείχθηκε οιονεί "αλάνθαστος" σε όλες τις επιλογές του. Αν ήταν έτσι, θα είχε επιτρέψει π.χ. ποτέ την εκλογή Μητσοτάκη στην εξουσία; Θα είχε υποστηρίξει "γαλλικόν", "αγγλικόν" και "ρωσικόν" κόμμα στις απαρχές του ελληνικού κράτους; Δεν υπήρχαν άλλα κόμματα τότε! Πού ήταν η αντίσταση του ελληνικού λαού στις πλανητικές επιλογές τότε; Στην αποικιοκρατία, π.χ., που ήταν το μεγάλο έγκλημα του 19ου αιώνα, όταν εξυμνούσε τους ξένους προστάτας;

Τα πράγματα, θέλω να πω, δεν είναι "άσπρο - μαύρο". Ο ελιτισμός του Γιανναρά πράγματι δύσκολα κρύβεται, όμως η σκέψη του αποτελεί χρήσιμο εργαλείο. Για μένα, το μεγαλύτερο λάθος του είναι άλλο: Ενώ ο ίδιος έχει προσφέρει αρκετά με τα γραπτά του στο θεωρητικό διαχωρισμό μεταξύ Ορθόδοξης Ανατολής και αιρετικής Δύσης, σύμβαλλοντας έτσι καίρια στην ορθή νεοελληνική μας αυτογνωσία, ωστόσο ο λόγος του δεν είναι απαλλαγμένος από το σαθρό νεοελληνικό πιθηκισμό της Δύσης. Θυμάμαι, ως χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της τάσης, ένα πρόσφατο άρθρο του στην Καθημερινή με τίτλο "το ευρωπαϊκό και το αμερικανικό", όπου περίπου ταύτιζε το ελληνικό με το ευρωπαϊκό, αν και δεν το έλεγε ευθέως. Από πού και ως πού; Δεν τη δέχομαι αυτή την ταύτιση και, κυρίως, δεν μπορώ να τη δεχτώ από έναν Γιανναρά που ο ίδιος αντιλαμβάνεται το πολιτισμικό Βατερλώ του Νέου Ελληνισμού μέσα από τον πιθηκισμό της Δύσης. Πώς λοιπόν πιθηκίζει ο ίδιος, τελικά, τη Δύση, τον πιθηκισμό της οποίας από τον Νέο Ελληνισμό έχει ο ίδιος καταγγείλει;

Κατά τα λοιπά, δεν μπορώ παρά να δεχθώ ως ορθή τη γενική αιτίασή του για δραματική μείωση αυτού που αποκαλεί "κατά κεφαλήν καλλιέργεια" στη σύγχρονη Ελλάδα. Ασχέτως αν ο ίδιος ελαύνεται στις κρίσεις του αυτές και από το ναρκισσισμό του. Είναι όμως επί της ουσίας λάθος η κρίση του; Δεν νομίζω. Ακόμη και η άμβλυνση των λαϊκών αντιστάσεων στον καταναλωτισμό και στον αφειδώς προσφερόμενο ευδαιμονισμό αποτελεί απόρροια της "μείωσης της κατά κεφαλήν καλλιέργειας" που ο ίδιος διανοητής προσάπτει.

Η σκέψη του Γιανναρά έχει να δείξει, γενικώς, τόσο χρήσιμα, όσο και επιβλαβή στοιχεία. Ορθά και εσφαλμένα. Δεν μπορούμε, επειδή δεν συμφωνούμε σε όλα ή επειδή δεν συμφωνούμε με τον τρόπο δράσης του να πετάμε τα πάντα στον κάλαθο των αχρήστων. Για μένα, και μόνον που γράφει όσα γράφει, είναι συμμετοχή σε κάποιου είδους αγώνα, κάπως βοηθάει και η πένα του, δεν μπορεί να κατεβούν όλοι στο πεζοδρόμιο και δεν μπορούμε να έχουμε από όλους αυτή την απαίτηση, ή έστω και την απαίτηση να συμφωνούν με τους αγώνες στο πεζοδρόμιο. Εγώ π.χ. έχω ιδιαίτερο πρόβλημα με τα περί "έρωτος" στη θεολογική του σκέψη. Πολύ ορθά έχουν καταδικαστεί από το Άγιον Όρος ως μη Ορθοδόξου περιεχομένου αυτές οι σκέψεις. Δεν μπορεί όμως από αυτόν το λόγο να πούμε ότι όλα όσα γράφει είναι άχρηστα. Ορισμένες διαπιστώσεις είναι εξαιρετικής οξυδέρκειας και, το κυριότερο, βλέπεις να τις κάνει μόνον αυτός στον ελλαδικό χώρο! Π.χ. η παραστατικότατη φράση "πλεκτάνη Ανάν" είναι δικής του εμπνεύσεως, όπως και εκείνο το εκπληκτικό άρθρο "Οδοιπόροι στα Σούσα" για τους Αναστασιάδη και Σία, τότε που έσπευδαν "στην αυλή του Αρταξέρξη" για να λάβουν το μισθό της προδοσίας τους, οι ξεπουλημένοι Κύπριοι και Ελλαδίτες πολιτικοί. Ποιος άλλος το κατήγγειλε τόσο παραστατικά; Και ποιος άλλος μας έδειξε τη διαχρονικότητα της συμπεριφοράς αυτής, ώστε να αντλήσουμε τα αναγκαία διδάγματα για το μέλλον;

Θα έλεγα, λοιπόν, ας κρίνουμε επί της ουσίας το καθετί που γράφει. Ας μη σπεύδουμε να πούμε "δεν έχει αγώνες και δεν έχει πολιτική σκέψη" καταδικάζοντάς τον σε μια ανυποληψία, που δεν του αξίζει, όσο και αν σίγουρα δεν μπορείς να συμφωνήσεις μαζί του σε όλα και όταν σίγουρα ο ναρκισσισμός του γίνεται μερικές φορές ενοχλητικός. Κανένας δεν είναι τέλειος. Είμαστε άραγε τέλειοι εμείς για να είμαστε τόσο αυστηροί με το συγκεκριμένο διανοητή;
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Ιαν 28, 2008 10:56 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Φίλε Σουλιώτη,
Θεωρώ μαζοχισμό να αναπτύξω διεξοδικά τη μυστικιστική σκέψη του Γιανναρά.
Έθεσα απλώς κάποια σημεία για να δείξω ότι η κακοδαιμονία της Ελλάδας δεν οφείλεται στις «δυναστείες».

Οι άλλες «ανεπτυγμένες» χώρες, με πρώτη την Αμερική, που οι κυβερνήσεις τους δεν «καταδυναστεύονται» από δυναστείες βρίσκονται στην πρωτοπορία της παγκοσμιοποίησης, της βαρβαρότητας και διαφθοράς. Απλώς εκεί ο πολιτικός ολοκληρωτισμός έχει προχωρήσει βαθύτερα και οι «ακαθαρσίες» πολύ πιο δύσκολα έρχονται στην επιφάνεια. Και επιπροσθέτως, έχουν επιβάλλει ένα καθεστώς φίμωσης, προπαγάνδας και εξαπάτησης των λαών πολύ χειρότερο από την Ελλάδα. Το γεγονός ότι εδώ μπορούμε ακόμα να αντιστεκόμαστε δείχνει πολλά…

Θέλω να πω με αυτό ότι δεν είναι ο υποκειμενικός παράγοντας που καθορίζει τις εξελίξεις, αλλά βαθύτερες αιτίες. Άλλαξε π.χ.η πολιτική των ΗΠΑ με τον βλάκα Μπους από αυτή του καπάτσου Κλίντον;

Οι ηγέτες σε κάθε συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία αποτελούν το προϊόν συγκεκριμένων κοινωνικών όρων. Το να καθόμαστε και να παπαγαλίζουμε μια ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ για τις «οικογένειες», και χωρίς να εξηγούμε τους ιστορικούς όρους που επέβαλλαν αυτούς τους πολιτικούς δεν λέμε απολύτως τίποτα.

Φυσικά η πολιτική ιστορία της Ελλάδας δεν περιορίζεται σε αυτές τις οικογένειες. Αυτό είναι μια ισοπεδωτική απλούστευση.

Αλλά και αν ακόμα δεχτούμε ότι οι σημερινοί επίγονοι αντλούν το κύρος του ονόματός τους πρέπει πρώτα να εξηγήσουμε:

ΠΡΩΤΟΝ: Ότι αυτό το κύρος των πρώτων ηγετών (Καραμανλής-Παπανδρέου) είναι κύρος που καταγράφηκε μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι. Δηλαδή ο Κων. Καραμανλής και ο Ανδρέας σφραγίσανε μια εποχή ιστορική. Αν αυτό ήταν καλό ή κακό είναι προς ανάλυση, αλλά δεν είναι ζήτημα ηθικό. Πρέπει να δείξουμε συγκεκριμένα πώς θα μπορούσε να προχωρήσει η ιστορία διαφορετικά, προς ποια κατεύθυνση, ούτως ώστε, να αναδειχτούν άλλοι ηγέτες: Δηλαδή άλλοι να αποτελέσουν την ατομική προσφορά στη μαζική κοινωνική, λαϊκή ζήτηση.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ:
Οι σημερινοί επίγονοι μπορεί να αντλούν από το κύρος του ονόματος, αλλά δεν θα επιβιώσουν αν δεν εκφράσουν τις συνιστώσες των πραγματικών παλαιών ηγετών και το πνεύμα της εποχής. Ήδη βλέπουμε το Γιωργάκη να αποσυντίθεται. Και ούτε αποτελούν κανένα εμπόδιο αν υπήρχαν ηγέτες να [b]εκφράσουν διαφορετικές πολιτικές.

ΤΡΙΤΟΝ. [/b]Πρέπει, τέλος να εξηγήσουμε το τι διαφορετικό εκφράζεται από άλλους σήμερα, ή τέλος πάντων ποια διαφορετική πολιτική υπάρχει που θα δώσει ζωή στην κοινωνία και από ποιους εκφράζεται.

Το να λέμε ότι φταίνε οι «οικογένειες» απλώς αερολογούμε και ηθικολογούμε. Όταν ήταν να εκφραστεί κάτι ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ, (η «εκσυγχρονιστική» μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ), βρήκε τον κατάλληλο εκφραστή, που δεν ήταν της «οικογένειας»: Τον Σημίτη!!!
Τι διαφορετικό εκφράζεται από τους άλλους του ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ για να ισχυριστούμε ότι οι «οικογένειες» μπλοκάρουν τα πολιτικά μας πράγματα; Νεοφιλελευθερισμός σε όλους. Η διαφορές είναι τυπικές και διαχειριστικές…

ΟΛΑ αυτά τα ισοπεδώνει Ο Γιανναράς. Αυτός μιλάει σαν να κατέχει την απόλυτη αλήθεια, αμέτοχος στα πάντα, κατεδαφίζοντας τους πάντες και τα πάντα. Αλήθεια, έκανε ΠΟΤΕ κάποια πρόταση ή μίλησε θετικά για κάποιον;

Το να αφορίζουμε τους πάντες και τα πάντα, από το γυάλινο πύργο μας, είναι εύκολο και ανέξοδο, δείγμα μιας νοσηρά ναρκισσιστικής και διεστραμμένης προσωπικότητας.
Το ίδιο είναι να μιλάμε με αφαιρέσεις για «αξιοκρατία», «δικαιοσύνη» κ.λπ, χωρίς να προσδιορίζουμε του αντικειμενικούς κοινωνικούς όρους που δημιουργούν αυτά τα νοσηρά φαινόμενα. Δηλαδή είναι θέμα προσώπων; Πολλοί μας τα λέγανε αυτά και όταν βρέθηκαν στους μηχανισμούς της εξουσίας έγιναν χειρότεροι…

Η Κριτική του Γιανναρά είναι όχι απλώς μετέωρη και επιδερμική (γενικόλογες αφαιρέσεις), αλλά ακόμα το χειρότερο προβάλλει και επαινεί το νεοφιλελεύθερο ολοκληρωτισμό της «εκσυγχρονιστικής ανάπτυξης»!!!

Και ούτε καν δεν αναρωτιέται ότι η ελληνική κοινωνία με τις ιστορικές αντιφάσεις της και τις «καθυστερήσεις» είναι που έχει αναπτύξει μια τέτοια συνείδηση στο λαό της που ακόμα αντιστέκεται, όταν οι μη καθυστερημένες κοινωνίες (που εξυμνεί ο Γιανναράς) είναι πλήρως ισοπεδωμένες…

Αυτά και δεν θα επανέλθω…

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Σουλιώτης



Ένταξη: 24 Αύγ 2007
Δημοσιεύσεις: 54

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Ιαν 29, 2008 12:18 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Σίγουρα ο χαρακτήρας του περιοδικού είναι μαρξιστικός, οπότε είναι δικαιολογημένο να τίθεται ο αγώνας κατά του καπιταλισμού σε βαθύτερη προτεραιότητα κάθε ενέργειας και δράσης. Όμως δεν σκέπτονται όλοι έτσι. Ο μαρξισμός και η συνειδητή αντικαπιταλιστική δράση εμπνέουν, καλώς ή κακώς, ένα ελάχιστο τμήμα της κοινωνίας και των διανοητών. Εδώ δεν εμπνέουν καλά καλά όσους δηλώνουν αριστεροί (βλ. π.χ. ΣΥΡΙΖΑ)! Πώς περιμένουμε μετά από ανθρώπους με διαφορετική αξιακή κλίμακα, όπως το Γιανναρά, να έχουν αντικαπιταλιστική αυτοσυνειδησία;

Η ελληνική κοινωνία έχει κατά κάποιο τρόπο στα "γονίδιά της" την αντι-βαρβαρότητα που περιγράφεις. Τα "γονίδια" αυτά είναι μπολιασμένα από το Ορθόδοξο Πνεύμα και δεν έχουν ούτε αυτά "αντικαπιταλιστική αυτοσυνειδησία". Όσο προχωράει η εκσυγχρονιστική αλλοτρίωση της κοινωνίας, τόσο μειώνονται αυτές οι αντιστάσεις, όμως κάπου βαθιά τα γονίδια αυτά της ελληνικότητας ακόμη αντιστέκονται και θα αντιστέκονται έστω και ασυνείδητα. Πόσο μάλλον όταν η αντίσταση αυτή γίνει συνειδητή. Εν πάση περιπτώσει, αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν μπορούμε να καταδικάζουμε τον συγκεκριμένο διανοητή, παρά τις επισημασμένες ατέλειες της σκέψης του, σε μια ανυποληψία αντίστοιχη με αυτή των εκσυγχρονιστών. Αν ο άνθρωπος αυτός δεν έχει πρόβλημα με το καπιταλιστικό σύστημα, ανήκει στους πολλούς, στους πάρα πολλούς, που δεν έχουν μελετήσει και αντιληφθεί επαρκώς το τι συμβαίνει στην "πεφωτισμένη Δύση".

Δουλειά όσων το έχουμε αντιληφθεί είναι να το εξηγήσουμε και στους άλλους. Και η σκέψη του Γιανναρά, ειδικά η κατανόηση ορισμένων βασικών διαφορών μεταξύ Ελλάδας και Δύσεως, έστω και ατελής, συμβάλλει προς αυτή την κατεύθυνση. Έστω και ως ερμηνεία, όχι αιτίων, αλλά συμπτωμάτων. Π.χ. οι "τρεις οικογένειες" πράγματι, δεν είναι αίτιο της σημερινής κατάστασης, είναι όμως σύμπτωμα. Αλλά και ο καπιταλισμός ο ίδιος δεν είναι αίτιο. Είναι και αυτός σύμπτωμα. Η ασθένεια της κοινωνίας, της δυτικής ή εκδυτικισμένης (βλ. Ελλάδα) κοινωνίας, είναι βαθύτερη. Ανάγεται στην φεουδαρχική βαρβαρότητα, μετεξέλιξη της οποίας είναι ο καπιταλισμός. Στην πραγματικότητηα, η "πολιτισμένη Δύση" δεν έχει εκπολιτιστεί καθόλου από την εποχή του Καρλομάγνου. Αντιθέτως, όσο επεκτείνεται, τόσο καταστρέφει πολιτισμό. Ο καπιταλισμός είναι ένα σύμπτωμα αυτής της βαρβαρότητας, αλλά όχι το μόνο. Η θέση π.χ. της γυναίκας έως πρόσφατα στη Δύση και ο βίαιος φεμινισμός που αντί να χτίσει κατέστρεψε, είναι ακόμη ένα σύμπτωμα βαρβαρότητας. Ακόμη εκπλήσσομαι όταν βλέπω πόσο υποτιμητικά σκέπτονται για το γυναικείο φύλο Δυτικοί φίλοι μου. Ούτε μπορούμε να διανοηθούμε εμείς εδώ τέτοια έλλειψη σεβασμού.

Δεν είναι όλα, συνεπώς, καπιταλισμός - αντικαπιταλισμός. Ας κρίνουμε τον καθένα από το πόστο που βρίσκεται. Ο Γιανναράς δεν είναι ταγμένος σε μαρξιστικούς αγώνες. Αυτό δεν αναιρεί την όποια αξία μπορεί να έχει ο λόγος του. Και, ναι, δύο φορές τουλάχιστον τον θυμάμαι να μιλάει με καλά λόγια για άλλους. Σίγουρα αν ψάξει κανείς θα βρει κι άλλες.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Μουράλωφ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Ιαν 29, 2008 12:26 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Εδώ DVD - εκεί Χόλιγουντ...
Νίκος Μπογιόπουλος
Ριζοσπάστης, 29/1/08

Στις ΗΠΑ το πολιτικό τους σύστημα τόσο «αδιάβλητο» είναι από τη φτήνια, που περιδινήθηκε επί μακρόν στον αστερισμό της κυρίας Λεβίνσκι, ενώ για δεκαετίες συνεχίζει να πλανάται το ερώτημα για ενδεχόμενο συσχετισμό της σχέσης Κένεντι - Μονρόε με το θάνατο της δεύτερης...

Στη Γαλλία, εδώ και βδομάδες η ...πολιτική επικαιρότητα έχει στρέψει τα φώτα της στην υπόθεση της κυρίας Κάρλα Μπρούνι, στην Ιταλία ανά τακτά χρονικά διαστήματα η ...πολιτική καθίσταται συνώνυμη της εκάστοτε «συντροφιάς» του Μπερλουσκόνι, ενώ στην Αγγλία η «υπόθεση Προφιούμο» έγινε μέχρι και χολιγουντιανό θέαμα.

Τα παραπάνω ουδόλως αθωώνουν την κατάντια της εγχώριας πολιτικής ζωής, όπως η τελευταία αποτυπώνεται στις σχέσεις μεταξύ των διαφόρων «εξουσιών» που εμπλέκονται στη «Ζαχοπουλειάδα». Υπενθυμίζουν, απλώς, ότι ο «ηθικός» καπιταλισμός, που διαφημίζουν ορισμένοι «απηυδισμένοι», όπως δηλώνουν, από την ημετέρα «ροζ» εκδοχή του, υπάρχει. Αλλά μόνο στο φαντασιακό κόσμο του κοσμοπολίτικου και χολιγουντιανού ευρω-λιγουρισμού τους.
Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες