Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
TO ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ..Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ.

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
Επισκέπτης






ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Νοέ 19, 2007 11:16 am    Θέμα δημοσίευσης: TO ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ..Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ. Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
δικηγόρου
προέδρου του Δ.Σ. του Δικτύου 21




Οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο το 1973 ανέμιζαν περήφανα την ελληνική σημαία και απευθύνονταν στον πατριωτισμό των Ελλήνων. Οι σημερινοί ψευτοπροοδευτικοί κάνουν το ακριβώς αντίθετο.
«Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία», απ’ ότι θυμάμαι. Το Ψωμί το χουμε πια περιορίσει γιατί παχαίνει και παλεύουμε με τα τριγλυκερίδια. Σχεδόν κανείς δεν κινδυνεύει πια από την πείνα, το δρεπάνι το ‘χει πια στα χέρια της η πρέζα.


Την Παιδεία την πλησιάζουνε όλοι σαν θεριό από πίσω και διστακτικά. Ποιος να βάλει χέρι στο άσυλο της πλάκας που καλύπτει ακόμη και πρεζέμπορους, κλέφτες και βάνδαλους, στον αφασιακό συνδικαλισμό, στην ασύδοτη συντεχνία της ψευτοπροοδευτικής βλακείας, που, ναι, εμείς τους πληρώνουμε ή στην μαφία των προγραμμάτων; Κάτι πάνε να κάνουν με την αξιολόγηση, να ανεβούμε κανένα σκαλί αλλά θα δούμε στο μέλλον. Σκέφτομαι δε με δέος τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια που θα τα αναλάβουν οι γνωστοί πλασιέ, μπετατζήδες, πρόεδροι ομάδων, καναλάρχες. Υποθέτω ότι οι τελετές αποφοίτησης σε αυτά θα είναι σαν τα Βραβεία Αρίων.

Από Ελευθερία πάντως υπερπλήρεις. Δεν νομίζω ότι τίθεται ζήτημα. Ο καθένας λέει και κάνει ότι του καπνίσει. Μπορείς να πληρώνεσαι από τον Έλληνα φορολογούμενο και να τον βρίζεις ως φασίστα και ρατσιστή, να συγγράφεις για τα μυαλά των παιδιών του αριστερίστικες μπούρδες, μπορείς να βγεις και να αβαντάρεις τους κεμαλικούς φασίστες, τους σκοπιανούς αλυτρωτικούς, να φτύνεις την Εκκλησία κι όλα αυτά από κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας, ραδιόφωνα, εφημερίδες και περιοδικά, μπορείς να υποστηρίξεις την πιο ακραία και ανθελληνική σαχλαμάρα, να γίνεσαι πόρνη των ΗΠΑ και των Τούρκων προπαγανδίζοντας υπέρ του σχεδίου Ανάν, να λαδώνεσαι από Υπουργεία και πρεσβείες, μπορείς να αφοδεύεις πάνω στην τιμή, την Ιστορία και το φιλότιμο του λαού σου. Μπορείς να κάνεις πολλά και παρ’ όλα αυτά να κυκλοφορείς μάγκας και ωραίος, ενίοτε επιχορηγούμενος κρατικώς και πάντα με την ταμπέλα του «προοδευτικού», του «διανοούμενου» και σούπερ δημοκράτη.

Αν τολμήσεις όμως να πεις ότι σήμερα η πύλη του Πολυτεχνείου βρίσκεται στην Κερύνεια, στην Χειμάρα και στο Μοναστήρι, τότε την έβαψες. Τότε θα αγωνιστούν για το δικαίωμα σου να το βουλώσεις, θα σε πουν φασίστα, σωβινιστή, εθνικιστή κι άμα τους τραβήξεις την μάσκα, αν επισημάνεις το αυτονόητο του ανήθικου και τσίγκινου διεθνισμού τους, αν πεις πως δεν μπορείς να αγνοείς τα συμφέροντα, την Ιστορία και τους κινδύνους του ίδιου του λαού σου, και πως είναι φασίστας αυτός που υποστηρίζει τους Τούρκους φασίστες και συκοφαντεί τον πατριωτισμό των Ελλήνων, τότε θα επικαλεσθούν τις αγωνιστικές τους περγαμηνές επί χούντας.

Ε, λοιπόν για να τα κάνουμε ακόμη πιο λιανά: τα στερνά τιμούν τα πρώτα. Όποιος κάποτε αγωνιζόταν εναντίον της αυθαιρεσίας αυτών που κατέλυσαν το πολίτευμα, απογύμνωσαν αμυντικά την Κύπρο και στην συνέχεια ΔΕΝ πολέμησαν τον Αττίλα και σήμερα είναι καθεστωτική πόρνη και στρέφεται ενάντια στα Εθνικά μας Συμφέροντα, αυτός έχει το πρόβλημα κι όχι εμείς. Να μην τα κάνουν για να μην τους τα λέμε. Ότι δώσαμε, δώσαμε. Δεν φταίω εγώ αν οι τρομεροί αγωνισταράδες που ήταν έτοιμοι να βγουν στο βουνό, να κυκλώσουν αλά Μάο τις πόλεις από την ύπαιθρο, να φτιάξουν κολεκτίβες και να τσακίσουν τον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό, σήμερα στελεχώνουν τα διαφθορεία των βαρώνων ή είναι κι οι ίδιοι αφεντικά με ένστικτα και συμπεριφορά αρπακτικού και περιφέρονται στις δεξιώσεις με το ποτήρι και την χαρτοπετσέτα.

Όπως λένε «ο Θεός να σε φυλάει από αριστερό αφεντικό». Με τόσους πια καραπροοδευτικούς, κοπάδια ολόκληρα, πως κατρακυλάμε έτσι; Όλους αυτούς τους ημεδαπούς κι αλλοδαπούς ανασφάλιστους εργαζόμενους, ποιος τους εκμεταλλεύεται, εξωγήινοι; Τα κανάλια που κακοποιούν την αλήθεια, την δημοκρατία και τον πολιτισμό μας, ποιος τα στελεχώνει και τα διευθύνει; Βρείτε μου ένα τηλεοπτικό, ραδιοφωνικό ή εκδοτικό μπορντέλο που να μην έχει «προοδευτικό» διευθυντή - πατρόνα. Βρείτε έστω ένα και κερδίζετε τα άπαντα του Ανδρέα Ανδριανόπουλου και συνδρομή στο Down Town.

Δεν θα κάνω καμμία αναδρομή αλλά θυμάμαι τότε, 8 χρονών, έβλεπα κάποια ελάχιστα, βουβά, πλάνα στην τηλεόραση και θυμάμαι ότι έβλεπα ΜΙΑ και μόνο σημαία να κραδαίνουν στα χέρια τους οι φοιτητές και να κρέμεται στα κάγκελα. Αυτή που υπερασπίστηκαν λίγους μήνες μετά ο Τάσος Μάρκου και ο Γιώργος Κατσάνης, την ίδια σημαία που σκέπασε τον Αυξεντίου, αυτή που πήγε πολεμώντας ο παππούς μου ως έξω από την Άγκυρα, αυτή που ως και τώρα ανεμίζουν οι Έλληνες τρελοί από χαρά όταν διακρίνονται οι ομάδες μας, στην Αθήνα, στην Λευκωσία, στην Αμερική, στην Αυστραλία, όπου ζουν Έλληνες. Είναι η ίδια σημαία που σκεπάζει τους πιλότους μας που πέφτουν υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντα μας απέναντι στις συνεχείς παραβιάσεις των Τούρκων.

Ο λαός δεν είναι μια κτηνώδης πόρνη που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά, όπως έλεγε ο Μουσολίνι. Σίγουρα όχι ο δικός μας λαός, όχι το δικό μας Έθνος (κακιά λέξη). Έχει μνήμη, φιλότιμο, εξεγείρεται υπέρ του αδικημένου. Όταν το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ ισοπέδωναν την Σερβία όλη η χώρα παλλόταν από την αγανάκτηση. Σέρβος φίλος μου έλεγε πως έβλεπαν με τους γονείς και την αδελφή του στις ειδήσεις την απίστευτη λαοθάλασσα της συγκέντρωσης της Αθήνας και δεν πίστευαν στα μάτια τους, κλαίγανε. Εμείς μόνον απ’ όλη την Ευρώπη. ΟΙ Φράγκοι κι οι Γερμαναράδες δουλεύανε, αποταμιεύανε και κουρεύανε το γκαζόν. Μόνον αυτός ο λαός, απ’ όλη την Ευρώπη, αγκάλιασε τόσο ζεστά τους Κούρδους αγωνιστές, γιατί ένοιωθε ότι διεξάγουν το δικό τους ‘21, ώσπου ήρθε ο «εκσυγχρονιστής» σαράφης, φόρεσε την κουκούλα και σήκωσε το δάχτυλο.

Ναι, είναι οι ίδιοι που μπορεί να εκβιαστούν, να πιαστούν στο δόκανο του ρουσφετιού και να ψηφίσουν ακόμη και ανθρώπους που δεν θα τους εμπιστεύονταν ούτε το σκύλο τους, αλλά είναι οι ίδιοι που στην κρίσιμη στιγμή, όταν το αγκάθι περάσει τις στοιβάδες της καθημερινότητας και αγγίξει το φιλότιμο, τότε λοιπόν τα στυλώνουν, ανοίγουν το μπαούλο και βγαίνουν στο δρόμο με το Σύμβολο τους. Γιατί ο Έλληνας στο βάθος είναι πάντα ο Δαιμόνιος Ανυπότακτος. Ευτυχώς.
Επιστροφή στην κορυφή
Θύμιος



Ένταξη: 19 Μάρ 2006
Δημοσιεύσεις: 283

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Νοέ 20, 2007 9:05 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ: Σιδερώνουν τις μνήμες

Οι πορτοφολάδες της ιστορίας δεν λείψανε ποτέ. Ούτε οι ηθικολόγοι της πολιτικής «φρονιμάδας» και «ωριμότητας». Έργο τους: Να σιδερώνουν τις μνήμες, να πλαστογραφούν την Ιστορία και να εξαφανίζουν κάθε μαρτυρία που μπορεί να αποδείξει πως, σε τούτα τα μέρη, υπήρξε κάτι παραπάνω από τη σιωπή, την ανοχή και της δειλία.
Ποιος ξεχνάει αλήθεια, ότι μετά την πτώση της Χούντας οι πάντες έγιναν «αντιστασιακοί» και τους καρπούς της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου έδρεψαν οι «ειρηνικοί έμποροι» των ιδεών;
Τι απόμεινε σήμερα από το Πολυτεχνείο; Η πολιτική εμπορία και καπηλεία, η εκφυλιστική πτώση και τα συντρίμμια της γενιάς του…
Οι μεγάλες φιλοδοξίες της Εξέγερσης έγιναν μικρές, οι ιδέες, τα διδάγματα και τα οράματα του Πολυτεχνείου μάς έγιναν βρόχος στο λαιμό. Σβήσαμε το παρελθόν για να απελευθερωθούμε από τα καθήκοντα του παρόντος. Το κενό που έμεινε το γεμίσαμε με μνημόσυνα και γαρύφαλλα, με γιορτές και πανηγύρια, με «λαϊκές αγορές»…
Όλοι μιλούν για ηρωικό έπος, αποκρύπτοντας ωστόσο τις ιδέες και τις πρωτοβουλίες που οδήγησαν στο έπος. Το Πολυτεχνείο αντιμετωπίζεται σαν μουσειακό είδος, αφυδατωμένο από όλα τα ιδεολογικά και πολιτικά του χαρακτηριστικά. Από ζωντανό λαϊκό κίνημα μετατράπηκε σε μούμια Αιγυπτιακή…
Η ιστορία κείνων των ημερών έχει αλλοιωθεί. Γιατί ένα λαϊκό κίνημα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί σύμφωνα με τις κομματικές ή προσωπικές ανάγκες οποιουδήποτε, πολύ περισσότερο σύμφωνα με τα κυρίαρχα ιδεολογήματα του σήμερα, αλλά με βάση τις ιδέες που το ίδιο έθεσε και πάνω στις οποίες κινήθηκε, με βάση τη δική του πολιτική και οργανωτική πρακτική. Η ιστορία δεν μπορεί να περάσει πάνω από τους πρωταγωνιστές, τα ΕΘΝΙΚΑ συνθήματα και τα σύμβολα του κινήματος, πάνω από τις πολιτικές διαφορές και διενέξεις μέσα στους κόλπους του ίδιου του κινήματος, πάνω από τις συγκεκριμένες οργανωτικές μορφές του κινήματος. Με δύο λόγια: Πάνω από το ιδεολογικό, πολιτικό και οργανωτικό του στίγμα.
Πολλά δεν λέγονται σήμερα για το Πολυτεχνείο. Συνοπτικά θα αναφέρω τα πιο ουσιώδη:

1. Το Πολυτεχνείο ήταν πρώτα από όλα ένα κίνημα «εθνικό». Αντλούσε τα σύμβολά του και τη δύναμή του από τις αγωνιστικές παραδόσεις της ελληνικής κοινωνίας. Τα στρατηγικά του αιτήματα ήταν εθνικό-απελευθερωτικά, αντί-ιμπεριαλιστικά. Το κίνημα ένωνε διαλεκτικά το «εθνικό» με το διεθνικό: Την ελληνική σημαία με τις διεθνείς επαναστατικές σημαίες. Τα εθνικά αγωνιστικά σύμβολα με τα διεθνή. Το Πολυτεχνείο δεν αντιπαρέθετε το «εθνικό» με το «διεθνικό». Αντίθετα ξεκινώντας από το «εθνικό» ξετυλιγόταν προς το διεθνικό: στην αγωνιστική αλληλεγγύη των λαών και των εθνών...
Αυτό του ουσιαστικό σήμερα εξαφανίζεται παντελώς! Με τα σημερινά κυρίαρχα νεοταξικά ιδεολογήματα το Πολυτεχνείο είναι ένα «εθνικιστικό» κίνημα. Δεν τολμούν, βεβαίως ακόμα να το ξεστομίσουν. Μετά, όμως, από μερικά χρόνια θα το βγάλουν «εθνικιστικό» και «τρομοκρατικό»!!!

2. Το Πολυτεχνείο αντιμετωπίστηκε από όλο, τότε, τον πολιτικό κόσμο, συμπεριλαμβανομένων και των ηγεσιών της παραδοσιακής αριστεράς, ΕΧΘΡΙΚΑ. Έγινε, δηλαδή, έξω και ενάντια στα πολιτικά κόμματα.

3. Μέσα στο Πολυτεχνείο συγκρούστηκαν δύο διαμετρικά αντίθετες αντιλήψεις.
Αυτή, που δεν ήθελε την κατάληψη, που αγωνιζόταν να σπάσει την κατάληψη και να περιορίσει το κίνημα μόνο στα φοιτητικά αιτήματα και η άλλη, που αγωνιζόταν για την κατάληψη και την ώθηση του κινήματος, καθώς και την επέκτασή του σε όλον τον ελληνικό λαό
Και πάνω σε αυτό το κρίσιμο σημείο της εσωτερικής διαπάλης των ιδεών, καθοριστικό για την εξέλιξη του κινήματος, σιγή ιχθύος…

4. Στο όνομα μιας αφηρημένης αντιδικτατορικής πάλης καλλιεργήθηκε ένας «δημοκρατικός» μύθος για την Εξέγερση του Νοέμβρη που επέτρεψε σε κάθε καθεστωτικό κόμμα της «δημοκρατίας» να διεκδικεί πολιτικές μετοχές!!!
Το Πολυτεχνείο, όμως, δεν στρεφόταν απλώς εναντίον της δικτατορίας, αλλά και εναντίον ΓΕΝΙΚΑ του καπιταλιστικού καθεστώτος: των ιδεών του, της φιλοσοφίας του, της πολιτικής του. Ο χαρακτήρας των ιδεών του δεν ήταν απλώς αντιδικτατορικός, αλλά αντιιμπεριαλιστικός και αντικαπιταλιστικός. Το ίδιο και η πολιτική και οργανωτική του πρακτική…

5. Η ιστορία του Πολυτεχνείου είναι πρώτα από όλα η ιστόρηση της άμεσης εισβολής του λαού στην πολιτική αρένα. Είναι η ιστόρηση της δημιουργικής ενέργειας του λαού για την απελευθέρωσή του και την αυτοοργάνωσή του…

Σήμερα, βεβαίως, που από την καταγγελία της κατανάλωση έχουμε φτάσει στην κατανάλωση της καταγγελίας, καταναλώνουμε και την εξέγερση του Νοέμβρη στο χρηματιστήριο της πολιτικής εμπορευματοποίησης. Δεν αναδεικνύουμε τις ιδέες του Πολυτεχνείου, τα ουσιαστικά στοιχεία της Εξέγερσης που επιβεβαιώνουν τη δυνατότητα και την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού. Δεν αναδεικνύουμε το γεγονός ότι στην Εξέγερση του Νοέμβρη αναδύθηκε η δυνατότητα ενός νέου ανθρώπου, του ανθρώπου της «βασιλείας της ελευθερίας». Αποκρύπτουμε ότι το Πολυτεχνείο απελευθέρωσε ένα χείμαρρο κριτικής ενέργειας και έδειξε ότι η εξυπνάδα και η φαντασία, η επαναστατική κινητικότητα και αυτενέργεια θα μπορούσαν να αλλάξουν πραγματικά τον κόσμο, αν δοθεί σ’ αυτές η δυνατότητα…

Σημείωση: Δεν άντεξα με αυτά που ακούω και κάθισα να γράψω για την Εξέγερση. Τα κείμενα που θα ακολουθήσουν, αποτελούν περίληψη της εργασίας που έγραψα, αμέσως μετά τα γεγονότα, Δεκέμβριος 1973, δημοσιευμένης στο περιοδικό «Νέοι Στόχοι».
Αύριο, θαεπανέλθω με τα εξής:
• Το χρονικό της Εξέγερσης.
• Τα χαρακτηριστικά της Εξέγερσης.

Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Θύμιος



Ένταξη: 19 Μάρ 2006
Δημοσιεύσεις: 283

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Νοέ 21, 2007 11:44 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Το χρονικό της Εξέγερσης

Μια συνοπτική, αλλά συνθετική εικόνα εκείνων των ημερών: Το χρονικό των γεγονότων, η ατμόσφαιρα και τα πιο ουσιαστικά χαρακτηριστικά του Νοέμβρη του 1973.

Ο πρώτος σταθμός του κινήματος αρχίζει με το μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου, στις 4 Νοεμβρίου. Πάνω από 25.000 μαζεύονται. Φωνάζουν: «Ελευθερία», «έξω οι Αμερικάνοι», «κάτω ο φασισμός». Τότε ακούστηκε και για πρώτη φορά το σύνθημα: «ΕΣΑ-ΕΣ-ΕΣ-Βασανιστές». Η αστυνομία αιφνιδιάζεται από αυτή τη μεγαλειώδη συγκέντρωση. Οι συγκρούσεις με την αστυνομία αρχίζουν. Οι διαδηλώσεις μεταφέρονται σε πολλά σημεία της Αθήνας. Οι διαδηλωτές οπισθοχωρούν, ανασυντάσσονται και επιτίθενται ολόκληρη την ημέρα, καταπατώντας ανοικτά πλέον τη χουντική νομιμότητα. Εκατοντάδες οι τραυματίες. Τριάντα άνθρωποι διαδηλωτές συλλαμβάνονται…
Στις 8 Νοεμβρίου 17 διαδηλωτές δικάζονται. Νέες μικροδιαδηλώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία.

Το μνημόσυνο λοιπόν του Γ. Παπανδρέου έδωσε την αφορμή για το ξεκίνημα μιας κατάστασης πολύχρονων πολιτικών διεργασιών: Συγκεντρώσεις, μικρές διαδηλώσεις, συγκρούσεις με την αστυνομία, άνθρωποι να πηγαινοέρχονται στους δρόμους ανήσυχα, έντονες και χωρίς καμιά προφύλαξη συζητήσεις, ένας νευρικός παροξυσμός αναμονής, αυτά είναι τα εξωτερικά πολιτικά γνωρίσματα και ψυχολογικά συμπτώματα εκείνων των ημερών, πολύ ενδεικτικά της ανόδου της πολιτικής θερμοκρασίας.
Τα γεγονότα της 4ης Νοεμβρίου ο Ανδρέας Παπανδρέου τα χαρακτήρισε «αποφασιστική καμπή στον απελευθερωτικό αγώνα του ελληνικού λαού». Στις «Ειδήσεις», το έντυπο που εξέδιδε το ΠΑΚ στο εξωτερικό, διαβάζουμε από τη δήλωση του Ανδρέα: «Η επέμβαση του στρατού και της αστυνομίας και η χρήση ωμής βίας για την αντιμετώπιση του λαού των Αθηνών αποτελούν τρανή απόδειξη για τον συνεχιζόμενο καταπιεστικό χαρακτήρα του στρατοκρατικού καθεστώτος. Αποτελούν επίσης απόδειξη πως η αδιαλλαξία του λαού κλιμακώνεται. Πως έχει βαθιές ρίζες η απόφασή του να προχωρήσει στην αναμέτρηση με τις δυνάμεις κατοχής της πατρίδας μας….».

Η απόφαση του λαού για «αναμέτρηση»εκδηλώνεται λίγες μέρες μετά: Στις 14 του Νοέμβρη!
Όταν εκείνο το μεσημέρι, ομάδες φοιτητών κατηφόριζαν προς το Πολυτεχνείο, κανένας δεν φανταζόταν το τι θα επακολουθούσε. Και στους πιο ενθουσιώδεις, που έτρεχαν συνεπαρμένοι από τη σκέψη της διαδήλωσης, δεν περνούσε από το μυαλό τους, ότι η ενέργειά τους αυτή θα γινόταν το σπίρτο που θα άναβε μια τεράστια πυρκαγιά. Ακόμα και ύστερα από την πρώτη ημέρα τίποτα δεν έδειχνε ότι το φοιτητικό κίνημα θα έπαιρνε τέτοιες διαστάσεις λαϊκού τυφώνα. Το κίνημα, ωστόσο, από το πρώτο βράδυ είχε προχωρήσει πολύ πιο πέρα από ό,τι φαντάζονταν και οι πιο αισιόδοξοι. Ήταν τέτοια η συσσώρευση και τα αποθέματα των εκρηκτικών υλών που τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει την ανάφλεξή τους. Και εδώ πρέπει να το πούμε καθαρά: Οι ηγεσίες τότε των δύο παραδοσιακών κομμουνιστικών κομμάτων δεν ήθελαν την κατάληψη, προσπάθησαν το πρώτο βράδυ να την «σπάσουν». Υπερφαλαγγίστηκαν όμως από τα γεγονότα και ακολούθησαν…
Αυτό το γεγονός και μόνο αποδεικνύει ότι καμιά ομάδα «προβοκατόρων» (ακούστηκε και αυτή η συκοφαντία ενάντια στην κατάληψη και όχι μόνο από τη χούντα) δεν θα μπορούσε να δώσει ζωή στο ξεσήκωμα του Νοέμβρη, αν αυτό δεν υπήρχε μέσα στα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας…

Από την πρώτη, λοιπόν, ημέρα της κατάληψης, εκδηλώνεται μια αυθόρμητη, ενεργητική συμπαράσταση του λαού, με συμμετοχή όλων σχεδόν των κοινωνικών στρωμάτων του πληθυσμού. Ο ραδιοφωνικός σταθμός του Πολυτεχνείου, μεταφέροντας τη φωνή των εξεγερμένων φοιτητών σε ολόκληρη την Αθήνα, αποτέλεσε αποφασιστικό παράγοντα συγκέντρωσης και επιτάχυνσης της μαζικής κίνησης.

Η Αθήνα εκείνες τις ημέρες είχε μεταβληθεί σε ένα ηφαίστειο με ισχυρές δονήσεις, που ξεσήκωνε ολοένα πλατύτερα στρώματα του πληθυσμού. Ο αριθμός των εξεγερμένων αυξάνει με ταχύτητα γεωμετρικής προόδου. Ο γιγάντιος αυτός κυκλώνας, αρχίζει να τραντάζει όλες τις περιοχές της ελληνικής κοινωνίας. Τα πρώτα συμπτώματα μετάδοσής του στην εργατική τάξη γίνονται καθαρά: Ο αριθμός συμμετοχής των εργατών αυξάνει με καταπληκτική ταχύτητα. Οι οικοδόμοι ετοιμάζονται να κατέβουν σε απεργία. Το σύνθημα της «γενικής απεργίας» έχει φτάσει σε πολλά εργοστάσια και συζητείται. Τα Μέγαρα έχουν εξεγερθεί. Η Θεσσαλονίκη και η Πάτρα έχουν μπει στον αγώνα…

Το απόγευμα της Παρασκευής (16 Νοέμβρη) ολόκληρη η Αθήνα ζει τον πυρετό της εξέγερσης. Την επαναστατική αυτή θύελλα την εκφράζει παραστατικά το ακόλουθο τηλεφώνημα, μαγνητοφωνημένο από το ΠΑΚ Τορόντο, καταγραμμένο στις «ειδήσεις» του Νοεμβρίου 1973: «Η Αθήνα καίγεται! Παντού φωτιές! Οι άνθρωποι είναι έξω στους δρόμους. Άκου του πυροβολισμούς; Άκου! Άκου! Ο λαός κατέλαβε το υπουργείο Δημόσιας Τάξεως και τη Νομαρχία Αττικής. Δεν τους νοιάζει για τη ζωή τους. Να μπορούσες να το δεις, να μπορούσες να το δεις!».

Η κατάσταση δεν αφήνει άλλα περιθώρια στο καθεστώς του Παπαδόπουλου να συνεχίσει το σκηνοθετημένο παιχνίδι της «φιλελευθεροποίησης». Η χούντα δείχνοντας το αληθινό της πρόσωπο, επιτίθεται με απροκάλυπτη βιαιότητα και κτηνωδία. Οι δρόμοι της Αθήνας έχουν μεταβληθεί σε πεδίο αιματηρών συγκρούσεων. Παντού έχουν υψωθεί οδοφράγματα και πραγματοποιούνται ηρωικές και βίαιες συγκρούσεις των διαδηλωτών με την αστυνομία και το στρατό.
Στις τρεις τα ξημερώματα εισβάλουν τα τανκς στο Πολυτεχνείο. Ιστορική θα μείνει η τελευταία φράση του εκφωνητή του ραδιοφωνικού σταθμού: «Θα αγωνιστούμε μέχρι την τελευταία στιγμή…».
Την επόμενη ημέρα η χούντα εξαπολύει ένα μαζικό κύμα τρομοκρατίας και συλλήψεων. Τα στρατιωτικά ανακοινωθέντα των «αποφασίζομεν» και «διατάσσομεν» διαδέχεται ένα το άλλο. Ωστόσο ο λαός δεν έχει δειλιάσει και συνεχίζει να μάχεται. Σε πολλά μέρη των Αθηνών πραγματοποιούνται συγκρούσεις και παντού αντηχεί η κραυγή: «Δολοφόνοι»…

Εκείνες τις ημέρες ο λαός έμαθε ότι όταν αγωνίζεται υπάρχουν αποτελέσματα. Κα αυτό το μεγάλο δίδαγμα εκείνων των ημερών δεν πρέπει να ξεχνάμε σήμερα…

Σημείωση: Ακολουθεί: «Τα χαρακτηριστικά της Εξέγερσης».
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Θύμιος



Ένταξη: 19 Μάρ 2006
Δημοσιεύσεις: 283

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Νοέ 21, 2007 1:55 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Τα χαρακτηριστικά της Εξέγερσης

Σε πολλούς εγκεφάλους οι εξεγέρσεις φαίνονται σαν έργο «παραφρόνων», αν όχι «προβοκατόρων». Πάντα μια επαναστατική θύελλα παρουσιάζεται σαν παραφροσύνη σε εκείνους που σαρώνει και εκμηδενίζει. Όσοι, όμως, συμμετέχουν σε αυτή και τη ζουν είναι κάτι το συγκλονιστικό, μια «αταξία» μέσα στην οποία προβάλλει κάτι το καινούργιο, μια τακτοποίηση ανθρώπων και ιδεών γύρω από καινούργιους άξονες. Αυτό είναι και το κύριο χαρακτηριστικό κάθε Επανάστασης.
Το Νοέμβρη, αυτό που εντυπωσίασε ήταν η αριθμητική έκταση του κινήματος και η εκρηκτική του διάσταση. Δεν μιλάμε για το βάθος του, αλλά για την ταχύτητα των ποσοτικών συσσωρεύσεων και τον οξύ χαρακτήρα του.
Το κίνημα του Νοέμβρη, εκτός από τους φοιτητές που ήταν οι πρωτοπόροι, αγκάλιασε όλα τα κοινωνικά στρώματα του πληθυσμού. Ένα φαινόμενο που επίσης παρατηρήθηκε και εντυπωσίασε ήταν η μεγάλη συμμετοχή των μαθητών.
Το ουσιώδες, όμως, χαρακτηριστικό του ήταν το παραμέρισμα της χουντικής νομιμότητας. Οι εξεγερμένοι δεν δέχονταν καμιά εξουσία έξω από τη δική τους και αδίσταχτα συγκρούονταν με τις δυνάμεις της χουντικής καταστολής. Η μόνη εξουσία που αναγνώριζαν ήταν εκείνη που γεννιόταν από τους ίδιους στο δρόμο. Και επειδή η εξουσία βρισκόταν πραγματικά στο δρόμο, η πολιτική γινότανε στο δρόμο. Και ο δρόμος υπήρξε μια πολιτική σχολή με ασυναγώνιστη δύναμη.
Η απελευθέρωση της πρωτοβουλίας και της δραστηριότητας του λαού, η άμεση συμμετοχή του στις αποφάσεις, η ελεύθερη έκφραση των ιδεών, η αφύπνιση των δημιουργικών ικανοτήτων, υπήρξαν διαδικασίες που έδωσαν γιγάντια ώθηση στην πολιτική σκέψη. Το Πολυτεχνείο έμοιαζε όλες εκείνες τις μέρες, σαν ένα καζάνι που έβραζε: Διαρκείς και επεισοδιακές συνελεύσεις, όμιλοι να καυγαδίζουν έντονα, να συζητούν, να γράφουνε συνθήματα και προκηρύξεις, πρόσωπα αναψοκοκκινισμένα, επιθετικά, λαίμαργα να ρουφήξουν τα πάντα που γίνονταν γύρω τους, μια κίνηση διαρκής, νευρική, έντονη. Αυτά είναι τα εξωτερικά συμπτώματα εκείνων των ημερών που αντανακλούσαν τις τρομακτικές διεργασίες που συντελούνταν στη συνείδηση των εξεγερμένων. Το πλήθος διψασμένο ρουφούσε άπληστα, αναμασούσε τις εντυπώσεις, έφτυνε τα μικρά και τυχαία κι έκανε το βαρύ απολογισμό του.
Οι συνελεύσεις που γίνονταν σαν μια αυθόρμητη οργανική έκφραση του κινήματος, έδειχναν στους εξεγερμένους, πώς συντελούνται στην πράξη οι διαδικασίες της συμμετοχής στις αποφάσεις, πώς αναδεικνύονται οι ηγέτες και πώς αυτή η συμμετοχή συντελεί στην απελευθέρωσή τους και στην πολιτική συνειδητοποίηση.
Τα έμβρυα αυτά της δυαδικής εξουσίας (μιας άλλης δηλαδή εξουσίας που αναιρούσε στην πράξη την καπιταλιστική εξουσία), δίνουν το οργανωτικό, αντικαπιταλιστικό στίγμα της Εξέγερσης. Γι’ αυτό αυτή η μορφή της πραγματικής, ζωντανής δημοκρατίας, έχει παρασιωπηθεί τελείως…
Τέλος, το Πολυτεχνείο τις μέρες της κατάληψης ήταν μια μικρή κοινωνία που λειτουργούσε με υποδειγματική τάξη, χωρίς κανένα εξαναγκασμό και με υψηλό το αίσθημα της ευθύνης στα μέλη του. Μια κοινωνία που το κάθε τι που γινόταν παρουσίαζε χαρακτήρα δημιουργικό, αναμφισβήτητα απελευθερωτικό της ανθρώπινης ύπαρξης.

Σημείωση: Οι σημερινές καταλήψεις δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με την κατάληψη του Πολυτεχνείου. Αυτό το γράφω γιατί κάποιοι επιχείρησαν να ταυτίσουν το Πολυτεχνείο με τη «δημοκρατία» των κουκουλοφόρων…








,
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Επισκέπτης






ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Νοέ 21, 2007 10:30 pm    Θέμα δημοσίευσης: δεν ειναι προς δημοσιευση. Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Συζητηση στο φορουμ της ΝΕΟΣ σχετικα με το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ.
http://neos-forum.com/viewtopic.php?p=28603#28603
Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες