 Δημοσιεύθηκε: Τρι Μάϊ 11, 2010 10:34 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
| http://www.resistance2003.gr/el/news/story.php?id=260
Aποψη αναρχικων για την μαρφιν.κατηγορούν τον χωρο τους!! |
|
| Δημοσιεύθηκε: Σαβ Μάϊ 08, 2010 12:40 pm Θέμα δημοσίευσης: Στη μνήμη των νεκρών της 5/5/10 |
|
| Είναι στιγμές που το μυαλό μου σταματάει αδύναμο να συλλάβει και να ερμηνεύσει την ψυχολογία των συνανθρώπων μου. Κάτι τέτοιες στιγμές το λόγο παίρνει η δική μου ψυχή και ανεξέλεγκτη υπαγορεύει στα δάκτυλά μου σκόρπιες λέξεις.
Τέτοιες ώρες έζησα πάλι την περασμένη Τετάρτη. Παραθέτω λοιπόν τις παρακάτω, αμφιβόλου λογοτεχνικής αξίας, "σκόρπιες λέξεις" ως ελάχιστο φόρο τιμής στους 4 νεκρούς. Πέρα από τις τύψεις Στριμωγμένοι στη σπηλιά που το τέρας διάλεξε γι’ αυτούς Με την αλυσίδα τους καρφωμένη στον κρύο βράχο Και τη Σιδερένια Φτέρνα που πήρε τη θέση του σπαθιού του Δαμοκλή Να απειλεί με συντριβή, τα ατροφικά φτερά τους Έστυβαν αγόγγυστα την πέτρα για μια σταγόνα γάλα. Είχαν αφήσει την πεταλούδα σε μια υγρή σκοτεινή γωνιά Άρρωστη και μουχλιασμένη Αλλά ακόμα ζωντανή, πίνοντας λαίμαργα τη μαρμαρυγή Ενός μικρού αστεριού που δειλά δειλά φύτρωνε Στην κοιλιά της Αγγελικής. Και οι άλλοι, που ακόμα έξω από τη σπηλιά νόμιζαν πως ζουν είχαν τα μάτια κόκκινα και απ΄ τα ρουθούνια τους έβγαιναν ριπές γκρίζου καπνού καθώς μες τα άμορφα και σκοτεινά κεφάλια τους για να προφυλαχθεί από το φως και από τον ουρανό το τέρας κατοικούσε. Η πεταλούδα μολυσμένη, μεταλλαγμένη μύγα Κατέτρωγε τα λευκά τους κύτταρα και μαύριζε το αίμα. Και όταν αυτοί αποφάσισαν το τέρας να σκοτώσουν Τυφλοί και διψασμένοι έψαξαν στο φαύλο αδιέξοδο λαβύρινθο Ψηλάφισαν τις λέξεις, τις έννοιες, τα σύμβολα, τις Ιδέες Και βρήκαν τη σπηλιά. Στα μάτια τους έτρεξαν σταγόνες αίμα Οι άγριοι πυρσοί τους ιαχές πολέμου έστειλαν Και σκέπασαν τη μουσική που με τη λύρα της καρδιάς Το μικρό αστέρι έπαιζε. Και όσο η φλόγα φούντωνε τα κίτρινα μαλλιά της Το αστέρι όλο και έσβηνε, η μουσική δεν ακουγόταν Και η πεταλούδα έκλαιγε πάνω στις στάχτες των φτερών της. Και εμείς που ακόμα βλέπουμε, ακούμε και αισθανόμαστε Και εμείς που ακόμα ξέρουμε πως ένα αστέρι είναι Που ήλιος θα γίνει και τον ουρανό μας θα φωτίσει Μένουμε ακόμα μακριά, μες στα αναπαυτικά κουτιά μας Παρέα με το τέρας. |
|