 Δημοσιεύθηκε: Παρ Απρ 23, 2010 12:04 am Θέμα δημοσίευσης: Προφητικό άρθρο του Γέροντος Θεόκλητου Διονυσιάτου |
|
| Προφητικό άρθρο του Γέροντος Θεόκλητου Διονυσιάτου για τους λαθρομετανάστες
15 Σεπτεμβρίου, 2009 — VatopaidiFriend 
Και μια και αναφερόμεθα στο Μοναχό Θεόκλητο, Διονυσιάτη παραθέτουμε κι ένα προφητικό άρθρο του για τους λαθρομετανάστες Πηγή http://vatopaidi.wordpress.com/ Παραθέτουμε ένα προφητικό και αρκετά επίκαιρο άρθρο του αειμνήστου Γέροντος Θεόκλητου Διονυσιάτου που δημοσιεύτηκε στον Ορθόδοξο Τύπο στις 23 Νοεμβρίου 2001 και που αναφέρεται στην εισβολή των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα. Το άρθρο του Γέροντος Θεόκλητου είχε τίτλο: «Μελαγχολικαί ενοράσεις» Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, μεταξύ άλλων, λέγει, ότι «οι Μοναχοί είναι οι κήρυκες της ερχομένης Βασιλείας, οι προφήται της Καινής Διαθήκης». Την φράση αυτη μού θύμισαν κάποιες συζητησεις, πού είχα τελευταίως με τρεις φίλους ησυχαστές, πού και οι τρείς, ωσάν από προφητική διαίσθηση, ισχυρίζοντο για την επέλευση απιθάνων εθνικών καταστάσεων. Και ποιές καταστάσεις είναι αυτές; Ότι, ταχα, η Ελλάς, σταδιακώς, δεν θά συρρικνωθεί μέν εδαφικώς, αλλά θά κατακτηθεί εκ των ένδον από τό Ισλάμ! Και εστήριζαν τον ισχυρισμόν των, στις ηλεγμένες πληροφορίες, όπως έλεγαν, πού τούς μετέδιδαν παλαιοί φίλοι τους κορυφαίων πολιτικών θέσεων, πού τούς επεσκέπτοντο στην Ερημο τού Αθωνος ή τους έγραφαν. Και στην ερώτησή μου· Ο Θεός θά επιτρέψει την αντικατάσταση της αγίας Εκκλησίας Του, πού «επεριποιήσατο τώ ιδίω Αίματι», μέ τόν σκοτεινό και δαιμονικόν μουσουλμανισμόν μέσα στην Τοπική Ορθοδοξία της Ελλάδος; Μού απήντησαν με ένα στόμα ότι, ο Θεός θα το επιτρέψει εξ αφορμής τής εκτεταμένης αμαρτίας. Καί ανεφέρθησαν στους βυζαντινούς ρωμηούς, πού δεν μετανοούσαν. Και όταν πάλιν τους ερώτησα· πώς θα συμβεί αυτό και πότε και τί θά γίνουν οι Έλληνες; Απήντησαν, ότι ήδη ενεργείται η άλωση με τα 2-3 εκατομμύρια των μωαμεθανών, πού ονομάζονται μετανάστες, καί πού θα στερεώνονται σταδιακώς μέ τήν ελληνικήν ιθαγένεια, πού θά τούς χορηγεί ευχαρίστως τό Κράτος, δηλαδή η άθεη κυβέρνηση. Οι δε Έλληνες βαθμιαίως θά γίνουν μειονότης, έως ότου θά μείνουν ελάχιστοι χριστιανοί ως…δείγμα. Μή απορείς, πάτερ Θ., έσπευσαν να εξηγήσουν, αυτήν τήν τραγωδία του λαού μας. Πολλοί θά αποδεχθούν τον μουσουλμανισμόν αβιάστως. Αλλοι, με κάποιαν βίαν ποικίλης μορφής. Και άλλοι «χριστιανοί» θα μεταναστεύσουν σέ χριστιανικές χώρες, μή δυνάμενοι νά συμβιώσουν με τους βαρβάρους αυτούς, πού τους χρησιμοποιεί ο Θεός ως μέσον παιδαγωγίας, όπως ανά τους αιώνες ενεργούσε στούς Ισραηλίτες και στους χριστιανούς, πού δεν μετανοούσαν για τίς αμαρτίες τους. Παράδειγμα ο Κατακλυσμός, τα Σόδομα, ο Ελληνισμός της Ανατολής, το Βυζάντιον. Αυτά όλα με είχαν συντρίψει ψυχικώς και σκεφτόμουνα, τάχα θά επιτρέψει ο Θεός αυτήν την ασύλληπτον συμφοράν; Επηκολούθησε σιωπή για αρκετή ώρα. Στη συνέχεια, έθεσα το ερώτημα· Πατέρες άγιοι και αδελφοί, φανταζεσθε σείς, πώς θα ανεχθεί ο Κύριος τίς μουσουλμανικές δαιμονικές θυσίες, αντί των ορθοδόξων θυσιαστηρίων; Τότε ένας ησυχαστής μου υπενθύμισε την περίπτωση του ασκητου πού, μετά την άλωση τής Κωνσταντινουπόλεως, είδε επάνω στήν αγία Πρόθεση ερειπωμένου Ναού, μία γουρούνα με τα νεογνά της και άρχισε να κλαίει και νά οδύρεται. Τότε ενεφανίσθη Αγγελος Κυρίου και του λέγει· Αββά, τί κλαίεις; Γνωρίζεις ότι, αυτό πού είδες, είναι πιο ευάρεστον στόν Κύριον από την αναξιότητα τών ιερέων, πού λειτουργούσαν; Και ο Αγγελος εγένετο άφαντος. Η συζήτηση κράτησε περισσότερον από δύο ώρες, οπότε οι ησυχαστές ανεχώρησαν και μου ετόνισαν να ευχαριστώ τον Κύριον γιά όσα επιτρέπει να γίνωνται εξ αγάπης και για την σωτηρίαν τών ψυχών. Και να μή παρασύρομαι συναισθηματικώς από την επιφάνεια τών γεγονότων, αλλά να εισδύω στήν ουσίαν των, αφού είναι δεδομένον, ότι «ο Θεός αγάπη εστί». Κι έμεινα μόνος… Μέσα στον συγκλονισμό μου γιά τήν τραγωδία του λαού μας, τόν κλαυθμόν και τους στεναγμούς μου προς τον πανυπερεύσπλαγχνον Θεόν, άρχισα να μελετώ όσα είπαν με βεβαιότητα οι όσιοι εκείνοι ερημίτες και άνθρωποι τού Θεού και να αναλύω λογικώς τούς ισχυρισμούς τους. Παρ ότι καμιά ανησυχούσα φωνή δεν ακούεται, όμως, κάποια σποραδικά δημοσιεύματα προ μηνών στον γρηγορούντα «Ορθόδοξον Τύπον» ήρχοντο να επαληθεύσουν σχεδόν τούς ισχυρισμούς των φίλων μου ησυχαστών. Και μάλιστα κάποια δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών, πάλιν στον «Ο.Τ.» από σώφρονες χριστιανούς, θεολόγους καί συγγραφείς, οι οποίοι με πειστικά επιχειρήματα κατέληγαν στα ίδια συμπεράσματα, πού εβασίζοντο σέ αντικειμενικά στατιστικά στοιχεία. Αλλά το σκάνδαλον ευρίσκεται στήν σιωπήν των κοινής πληροφορήσεως μέσων, των λεγομένων μαζικής ενημερώσεως. Ομως, όσον και αν φαίνεται περίεργη η βαθειά σιγή επί ενός βοώντος εθνικού κινδύνου, το φαινόμενον δέν είναι ανεξήγητον. Πρόκειται περί σχεδόν καθολικής πωρώσεως τών συνειδήσεων. Και είναι ιστορικώς αποδεδειγμένον, ότι όταν η αμαρτία καθολικοποιείται, γενικεύεται, ακολουθεί, δίκην συνδρόμου, η άγνοια του κακού. Ιδού η απόδειξη· Οταν ο Θεός είχεν αποφασίσει τόν Κατακλυσμόν, με το αιτιολογικόν· «Ου μή καταμείνη το πνεύμα μου εις τους ανθρώπους του τους, διά το είναι αυτούς σάρκας», έδωκεν εντολήν στον δίκαιον Νώε νά κατασκευάσει την Κιβωτόν. Ειργάζοντο οι τεχνίτες επί ένα χρόνον. Βλέποντες οι απονεκρωθέντες αμαρτωλοί την κατασκευαζομένην Κιβωτόν και τον σκοπόν, πληροφορούμενοι, έλεγαν· και τί κάνουμε ώστε να πνιγούμε; Και όταν οι Αγγελοι είπαν στον δίκαιον Λώτ νά ειδοποιήσει τους συγγενείς του, γιατί θα έριχναν φωτιά να κάψουν τά Σόδομα, όλην την Πεντάπολιν, οι συγγενείς του γελούσαν με τόν γέροντα· και τί κάνουμε, ώστε νά μάς κάψει ο Θεός; Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, σέ κάποιο μέτρο· το σύνδρομο της πωρώσεως. Καμμία εφημερίδα δέν έγραψε για τον εθνικόν κίνδυνον μέ εξαίρεση την πολύτιμη ορθόδοξη έπαλξη, τον «Ορθόδοξον Τύπον», πού, και μόνον γιατί από ένα χρόνο σχεδόν σαλπίζει, το σάλπισμα τής μετανοίας, αξίζει τον έπαινον τής Εκκλησίας και την εκ Θεού δικαίαν μισθαποδοσίαν. Οι απόψεις και οι απελπιστικές ενοράσεις των αγίων εκείνων ερημιτών, όσον και αν δεν είναι αποδεικτικές, δεν στερούνται, όμως, σέ κάποιον βαθμόν, πειστικότητος, γιατί βασίζονται σε απτά δεδομένα, ένα των οποίων, είναι οι ενεργούμενες αμαρτίες αγνοουμένης τής μετανοίας, σ' όλην την Ελλάδα, παρά τις ελάχιστες νησίδες χριστιανικής ζωής και ηθικής αντιστασεως. Δεύτερον ότι, ο προφητικός λόγος «αμαρτίαι, έθνη ελαττονούσι», έχει πολλάκις επαληθευθεί. Τρίτον, στην δραστηριότητα τής αμαρτίας, περιλαμβάνονται και οι ένα εκατομμύριον εκτρώσεις κάθε τριετίαν· οι υπερτερούντες θάνατοι των γεννήσεων· ναρκωτικά καί άλλες ηθικές πληγές. Και τέλος, τό κυριώτερον, είναι τα τρία σχεδόν εκατομμύρια των νομιμοποιουμενων μουσουλμάνων, πού αυξάνονται και πληθύνονται με ταχύτατους ρυθμούς, ένα φαινόμενον, πού ερμηνεύει και τις απόψεις των ησυχαστών, των μουσουλμανων ενεργούντων ως οργάνων ασυνειδήτων του Θεού. Οπως επίσης ασυνείδητα όργανα —όχι ανεύθυνα, βεβαίως— είναι οι άθεοι κυβερνήτες μας, πού υποδέχονται τους δεδηλωμένους εχθρούς του Εθνους μας, για να μή κατηγορηθούν, ταχα, ως ρατσιστές ή εθνικιστές. Αυτή η καραμέλλα έχει πολύ πέραση στην εποχή μας, μεταξύ τών επιπολαίων και αθέων, πού γίνονται καταγέλαστοι με τις παραδοξολογίες των. Παράδειγμα, «τό αλβανάκι» πέρυσι και τώρα η γερμανιδούλα του Βόλου, πού αν είναι διαποτισμένοι, ο πρώτος από τόν αλβανικόν ανθελληνικόν σωβινισμόν και η δεύτερη πιστεύει στό γερμανικό «ούμπερ άλλες» τότε, στά χέρια των το ελληνοχριστιανικόν σύμβολον η γαλανόλευκη μέ Σταυρόν, είναι τιμωρία, δεν είναι τιμή! Είναι αντίφαση. Τώρα το πρόβλημα, το παμπρόβλημα, είναι η αλλοτρίωση του ελλαδικού χώρου, κατά παραχώρηση Θεού, για την αμετανοησία τών πιστών. Οπότε αβιάστως ανακύπτει η υποχρέωση της ποιμαινούσης Εκκλησίας νά κηρύξει μετάνοιαν στόν λαόν. Αλλοιώς; «Εάν μή μετανοήτε, πάντες ωσαύτως απολείσθε» (Λουκ. ιγ´ 3). Το γάρ στόμα Κυρίου ελάλησε ταύτα. Θεόκλητος Μοναχός Διονυσιάτης Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 23 Νοεμβρίου 2001 |
|
| Δημοσιεύθηκε: Πεμ Απρ 22, 2010 11:08 pm Θέμα δημοσίευσης: Για την Ορθοδοξία και το Βατικανό |
|
| Για την Ορθοδοξία και το Βατικανό
Θεοκλήτου Μοναχού, Διονυσιάτου Πηγή: http://trelogiannis.blogspot.com/2010/04/blog-post_9096.html 
Για την Ορθοδοξία και το Βατικανό (Αποσπάσματα) ***** Εάν θα απολεσθώμεν ή θα επιζήσωμεν, ως Εκκλησία ή ως Έθνος, ουκ εστίν ημών. Ημών είναι να κρατήσωμεν την ομολογίαν μας εις την Εκκλησίαν και την αγάπην μας προς τον Χριστόν, εις όλας τας συνεπείας της ηθικής και δογματικής βιώσεως και ολα τα άλλα αφορούν τον Κύριόν μας, ότι «αυτώ μέλει περί ημών».... ***** * Η Ορθοδοξία είναι θεμελιωμένη επί 20 αιώνας επί της αγίας Γραφής, των Οικουμενικών Συνόδων, της ιεράς Παραδόσεως και επί των ιερών αιμάτων των Μαρτύρων και Ομολογητών. * Αι προσπάθειαι προς ένωσιν μετα του Καθολικισμού, εφ' όσον ούτος εμμένει εις τας αιρέσεις και τας καινοτομίας του, συνιστούν δι' ημάς κίνδυνον δογματικής εκτροπής, ματαίωσιν του εκχυθέντος αίματος των Ομολογητών μας, ως και ανατροπήν της διδασκαλίας της Αγιωτάτης Εκκλησίας μας. * Η επιδιωκόμενη «ενότης» είναι δι' ημάς τους Ορθοδόξους ασύμφορος, και αν -ως είναι πιθανόν- πραγματοποιηθή, θα διαβρώση το Ορθόδοξον φρόνημα παρά τω λαώ και θα αποβή πηγή πολλών κακών. * ...Εις τα θέματα της πίστεως, όταν δεν υπάρχει ένωσις, θεμελιούμενη εις το «αυτό φρονείν», η ενότης ως ιδέα και πρακτική συνέπεια είναι ολεθρία δι' ημάς τους Ορθοδόξους, εκτός της γραφικής απαγορεύσεως της αναστροφής μετα ετεροδόξων. Εάν η αίρεσις είναι «βλασφημία κατα του Αγίου Πνεύματος» και συνεπάγεται στέρησιν της θείας ενεργείας Του, πως θα γίνη συνεργασία με «αντιπίπτοντας τω Πνεύματι τω Αγίω»; Πως δεν θα κινδυνεύση ο απλούς λαός μας από τον συναγελασμόν μετά των φορέων προτεσταντικών και παπικών δαιμονίων; Πως θα αποφύγωμεν τας εκκλησιαστικάς σχέσεις εν τη λατρεία; Και πως δεν θα έχωμεν προσηλυτισμόν και μεταστάσεις Ορθοδόξων προς παπικούς και προτεστάντας, όταν εκ της «συνεργασίας» αμβλυνθούν προοδευτικώς αι διαφοραί που μάς χωρίζουν;.... * Εάν θα απολεσθώμεν ή θα επιζήσωμεν, ως Εκκλησία ή ως Έθνος, ουκ εστίν ημών. Ημών είναι να κρατήσωμεν την ομολογίαν μας εις την Εκκλησίαν και την αγάπην μας προς τον Χριστόν, εις όλας τας συνεπείας της ηθικής και δογματικής βιώσεως και ολα τα άλλα αφορούν τον Κύριόν μας, ότι «αυτώ μέλει περί ημών».... * Ο ρόλος της Ορθοδοξίας εις τον κόσμον συνοψίζεται εις την μαρτυρίαν της αληθείας, εις «των Αποστόλων το κήρυγμα και των Πατέρων τα δόγματα». Μόνον αυτό.... * Καλή είναι η αγάπη, αλλά κάλιστον το μίσος εις θέματα πίστεως. Όχι βεβαίως να μισώμεν τους ανθρώπους, αλλά τα κακόδοξα και αιρετικά φρονήματά των. * Ο Χριστιανισμός εξαίρει την αγάπην, αλλά συνιστά και το μίσος. Χωρίς το μίσος προς την αμαρτίαν είναι αδύνατος η αρετή. «Μέτρον αρετής το μίσος προς την αμαρτίαν», λέγει ό Μ. Βασίλειος. Και αν οφείλωμεν να μισώμεν την ηθικήν αμαρτίαν, πόσω μάλλον την «αμαρτίαν του Πνεύματος;». Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, εις τον «Δεκάλογον της κατα Χριστόν νομοθεσίας», γράφει: «Αν δε σοι και εμπόδιον ώσι και μάλιστα προς την αληθή και σωτήριον πίστιν, ετερόδοξοι τινες όντες, ου μόνον φεύξη, αλλά και μισήσεις ουκ εκείνους μόνους, αλλά και πάντας τους προς γένους και τους κατά πάσαν άλλην φιλίαν και συνάφειαν...... * Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αποσαφηνίζων την στάσιν των Ορθοδόξων έναντι των αιρετικών, έγραφε: «Τα κακόδοξα φρονήματα και τα παράνομα έθη των Λατίνων και των άλλων αιρετικών πρέπει να μισώμεν και να αποστρεφώμεθα».... * Ημείς δεν είμεθα αγιώτεροι και σοφώτεροι των μακαρίων εκείνων ανδρών, οι οποίοι εμίσουν τας κακοδοξίας ως παραιτίους απωλείας.... * Οι Μοναχοί, είναι κατά Χρυσόστομον, «τα νεύρα της Εκκλησίας». Διά το μοναχικόν Τάγμα, ο μέγας Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος ό ΣΤ' λέγει τόσα εύφημα και το θεωρεί ως φρουρόν της Ορθοδοξίας: «...οι σημερινοί αιρετικοί, γράφει εις Εγκύκλιόν του εν έτει 1836, διά να μολύνωσι την ημετέραν θρησκείαν... εκχέουσι τον ιόν της ιοβόλου αυτών ψυχής διά τοσούτων φλυαριών, κατά του ατενώς επαγρυπνούντος και φυλάσσοντος την Ορθόδοξον Ποίμνην και μόνου δυναμένου αντιστήναι και ανατρέψαι τα τούτων πονηρά σχέδια μοναχικού Τάγματος... Αλλά γνώτωσαν οι παραλελογισμένοι... ότι εξ αύτου του Τάγματος και μέχρι του νυν εισίν οι ορθοτομούντες τον λόγον της αληθείας και οδηγούντες την Ορθόδοξον νεολαίαν, διά της διδασκαλίας αυτών εις το Ιερόν Δόγμα και εις την ορθήν ηθικήν. Το Τάγμα αυτό ούτε εμόλυνε ποτέ την ορατήν Εκκλησίαν του Χριστού, άλλ' αείποτε ελάμπρυνεν, εδόξασεν, εκράτυνε και εστερέωσεν αυτήν και διά του πνευματικού βίου, και διά των δογματικών συγγραμμάτων και ηθικών...» |
|