 Δημοσιεύθηκε: Τετ Απρ 21, 2010 4:53 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
| ΤΡΙΤΗ 27 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2010
Η ΛΑΙΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ «ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ» ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΕΚΠΟΜΠΗ «ΕΧΕΙ ΓΟΥΣΤΟ», ΜΕ ΤΗΝ ΜΠΗΛΙΩ ΤΣΟΥΚΑΛΑ, ΣΤΗ ΝΕΤ 
Την Τρίτη 27 Απριλίου 2010, ώρα 16:00-18:00, η Λαϊκή Ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης» θα εμφανιστεί στην εκπομπή της ΝΕΤ, «Έχει Γούστο» με την Μπήλιω Τσουκαλά. Ερμηνεύουν οι Νένα Βενετσάνου, Καλλιόπη Βέττα, Δώρος Δημοσθένους και Μαρία Βλάχου. Η τηλεοπτική αυτή εμφάνιση θα γίνει με αφορμή την επικείμενη συναυλία στο Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, το Σάββατο 1η Μαΐου 2010. |
|
| Δημοσιεύθηκε: Τετ Απρ 21, 2010 4:19 pm Θέμα δημοσίευσης: ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ |
|
| Ποιητικό απόγευμα
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ Εκδήλωση για ποίηση από τη Χ.Ο.Ν (Χορωδία & Ορχήστρα Νέων) στη Θεατρική Σκηνή «Κάρολος Κουν» στον ¶λιμο υπό την αιγίδα του Δήμου. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί σήμερα τις 6 το απόγευμα, στην οδό Υψηλάντου & Θησείου τηλ. 210 9888200 Θα επαγγελθούν ποιήματα- μεταξύ αυτών και δύο ποιήματα του Θανάση Μπουντουτσίδη, από την δεύτερη ποιητική του συλλογή «οφθαλμοπόρος». . 1ο. Ποίημα Για τον Βαγορή, τον Γρηγόρη, τον Σολομό και τΆ άλλα τα παιδιά ! Ο Βαγορής είναι δικός μας, είναι ο αδελφός μας, ο πιο δικός δικός μας, ο ξεχασμένος αγαπημένος συμμαθητής, που έγραψε το όνομα της μέσα στο χαρτάκι, πάνω στο θρανίο το σκαλιστό, και το Άστειλε πέρα, στους πέρα κάμπους, το όνομα στο παγκάκι της πλατείας με τΆ άσπρα τα πλακάκια, και η καρδιά με το βέλος πάνω στο κυπαρίσσι, η σκαλιστή. Είναι το παιδί της γειτονιάς μας, που έφυγε με τις αμυγδαλιές, πέρα, στους πέρα κάμπους, στεφάνι -η αγχόνη- κι αρραβώνας. Ήταν λίγο πριν του Ευαγγελισμού, τον πήρε η Πανώρια η Κόρη, να συναντήσει η ζωή, τη Ζωή μετά το τάφο, τον μοσχομυριστό Απρίλη, μες στΆ αψηλά τα παλάτια, τα παλάτια τα χρυσά τΆ ουρανού, εκεί ψηλά που χτίζουν τις φωλιές τους τα αετόπουλα του Σταυρού, εκεί που χορεύουν οι αντάρτες τΆ ουρανού. 2ο. Ποίημα Υποψίες Πως τα φέρνει ο καιρός ... πως τα βλέπει ο φακός ... πως τα δείχνει ο λογισμός! Όμορφα, άσχημα και ομοιάμορφα! Πότε σκοτοδίνη και πότε φωτοδίνη περικυκλώνουνε το φως μας. Είναι τόσο δύσκολο να δούμε. Μια το φως μας φαίνεται και μία το σκοτάδι. Πού και πως να βρούμε μέσα μας, σΆ ένα κρανίου τόπο, τον τόπο του πλησίον; Κι όμως, ας είναι. Εμείς πρέπει να σπέρνουμε τον σπόρο της Ειρήνης· τον διπλοθεριστό. Ω στιγμή της απέναντι όχθης! Και στον ωκεανό της απεραντοσύνης να ευφραίνονται οι ανάλαφρες ψυχές. |
|