 Δημοσιεύθηκε: Τετ Μάρ 26, 2008 4:05 pm Θέμα δημοσίευσης: Ένας ήρωας που δολοφονήθηκε από τους φασίστες της Κολομβίας |
|
| Ραούλ Ρέγιες (Raúl Reyes): Ένας ήρωας που δολοφονήθηκε από τους φασίστες της Κολομβίας
Από τον Μιγκέλ Ουρμπάνο Ροντρίγκεζ (Miguel Urbano Rodrigues) Δημοσιεύτηκε: 05 Μαρτίου 2008 ώρα Ο συγγραφέας είναι πρώην συντάκτης της εβδομαδιαίας εφημερίδας Avante στη Λισσαβώνα, στην Πορτογαλία, πρώην γερουσιαστής στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και σήμερα συντάκτης του πορτογαλόφωνου ηλεκτρονικού περιοδικού odiario.info. Συνάντησε τον Ραούλ Ρέγιες το 2001 στην Κολομβία. Η κυβέρνηση του Αλβάρο Ουρίμπε (Αlvaro Ουρίμπε) δολοφόνησε τον στρατηγό (κομαντάντε) Ραούλ Ρέγιες των Έπαναστατικών Ένοπλων Δυνάμεων της Κολομβίας (FARC - Fuerzas Armadas Revolucionarias de Colombia) την αυγή της 1ης Μαρτίου, σε μια επιχείρηση που σχεδιάστηκε και εκτελέσθηκε με Αμερικανική υποστήριξη. Ο κολομβιανός υπουργός άμυνας του προέδρου Αλβάρο Ουρίμπε ανήγγειλε κατ' αρχήν την είδηση αυτή με μια θριαμβευτική επίσημη δήλωση, η οποία διαστρέβλωνε κατά πολύ τα γεγονότα, ώστε να αποκρυβεί η εγκληματική φύση της τρομοκρατικής πράξης. Σύμφωνα με τον κολομβιανό υπουργό άμυνας Χουάν Μανουέλ Σάντος (Juan Manuel Santos) ο Ραούλ Ρέγιες σκοτώθηκε σε ένα στρατόπεδο στο Εκουαδόρ, σε βάθος ενάμιση χιλιομέτρου από τα σύνορα, κατά τη διάρκεια ενός βομβαρδισμού, που η πολεμική αεροπορία της χώρας του πραγματοποίησε από το κολομβιανό έδαφος προκειμένου “να μη παραβιαστεί η κυριαρχία” των γειτονικών χωρών. Αλλά σύντομα διευκρίνισε ότι τα στρατεύματα του κολομβιανού στρατού διέσχισαν αργότερα τα σύνορα για να μαζέψουν το σώμα του Ραούλ Ρέγιες και να το φέρουν στην Μπογκοτά, ώστε να αποτρέψουν τους αντάρτες των FARC να το θάψουν. Συνεπώς, η αναφορά του υπουργού είναι βλακώδης ή και σουρεαλιστική ακόμα. Είναι αδιανόητο οποιοδήποτε αεροπλάνο να μπορεί να ρίξει βροχή από βόμβες σε ένα στρατόπεδο, χτυπώντας τον στόχο σε οριζόντια απόσταση ενάμιση χιλιομέτρου. Αυτό το τραγελαφικό ψέμα ακολουθήθηκε από την ομολογία ότι, εντέλει, οι δυνάμεις του κολομβιανού στρατού είχαν αμέσως μετά παραβιάσει την κυριαρχία του Εκουαδόρ. Στην πραγματικότητα, τα πράγματα συνέβησαν διαφορετικά. Ενημερωμένος από την δορυφορική επιτήρηση των ΗΠΑ, ο Ουρίμπε γνώριζε για την παρουσία μιας ομάδας ανταρτών των FARC στο από την μεριά του Εκουαδόρ κολομβιανό Διαμέρισμα του Πουτουμάγιο (Putumayo), στην περιοχή του Αμαζονίου. Η Μπογκοτά ήξερε ότι ο Ραούλ Ρέγιες ήταν εκεί. Ο επαναστάτης ηγέτης ήταν επικηρυγμένος, ζωντανός ή νεκρός, στην τιμή των 2,7 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο πληροφοριοδότης πληρώθηκε και τα αεροπλάνα Super Tucan της πλέον ισχυρής και καλά εξοπλισμένης πολεμικής αεροπορίας στη λατινική Αμερική έριξαν βροχή από βόμβες στο στρατόπεδο των FARC. Εκτός από τον Ρέγιες στην από αέρος πειρατική, εγκληματική επίθεση σκοτώθηκαν ο επαναστάτης τραγουδιστής Χουλιάν Κονράντο (Julián Conrado) – ο μεγάλος καλλιτέχνης του εκτός νόμου ραδιοφωνικού σταθμού Φωνή της Αντίστασης (Voice of Resistance Radio) – και άλλοι 16 αντάρτες. Κατασφάχτηκαν ενώ κοιμόντουσαν, υπό συνθήκες ακόμα ανεπαρκώς γνωστές. Όταν έμαθε τα νέα, ο Ουρίμπε συνεχάρη την πολεμική αεροπορία. Το σώμα του Ρέγιες, ακρωτηριασμένο από τα θραύσματα των εκρήξεων, μεταφέρθηκε στην Μπογκοτά. Σύντομα οι φωτογραφίες του αιματοβαμμένου πτώματος του ήρωα εμφανίστηκαν στην τηλεόραση και στις εφημερίδες δεκάδων χωρών. Η δημοσιότητα έγινε σχεδόν με το ίδιο μακάβριο τελετουργικό που συνόδεψε τη δολοφονία του Τσε Γκεβάρο, τον Οκτώβριο του 1967 στη Βολιβία. Το υπόβαθρο για το έγκλημα Η τρομοκρατική πράξη έγινε την στιγμή που η εκστρατεία για την απελευθέρωση της γαλλοκολομβιανής Ίνγκριντ Μπετανκούρ (Ingrid Betancourt) είχε προκαλέσει πηχυαίους τίτλους στον αποκαλούμενο ευρύτερο διεθνή Τύπο. Ποτέ δεν έχουν γραφτεί περισσότερα ψέματα για την πραγματικότητα στην Κολομβία από όσα αυτές τις μέρες όταν, χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία τα όσα υπέφερε η πρώην υποψήφια για την προεδρία, οι FARC έγιναν ο στόχος μιας τεράστιας δυσφήμησης. Κάποια μέρα θα γίνει φανερό ότι στη σχετική με την ανθρωπιστική ανταλλαγή διαπραγμάτευση, οι FARC ενέργησαν πάντα με ειλικρίνεια και επαναστατική αυθεντικότητα προς μια ανθρωπιστική λύση, ενώ ο Ουρίμπε ενέργησε με υποκρισία έχοντας καλυμμένες κρυφές επιδιώξεις. Ανταποκρινόμενες στις επίμονες εκκλήσεις του προέδρου της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες (Hugo Chαvez) και της κολομβιανής γερουσιαστού Πιεδάδ Κόρδομπα (Piedad Córdoba), οι FARC είχαν αποφασίσει σε πρώτη φάση να ελευθερώσουν μονομερώς την Κλάρα Ρόχας (Clara Rojas) και το πρώην μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων, την Κονσουέλο Περντόμο (Consuelo Perdomo). Η επιχείρηση έπρεπε να αναβληθεί για μερικές ημέρες, επειδή ο Ουρίμπε αύξησε τη συγκέντρωση των στρατευμάτων στην περιοχή, όπου υποτίθτεται ότι θα έπρεπε και οι δύο να παραδοθούν στον διεθνή Ερυθρό Σταυρό και να μεταφερθούν στο Καράκας με ελικόπτερα της Βενεζουέλας. Οι FARC είχαν επίγνωση των τεράστιων κινδύνων που εγκυμονούσε η επιχείρηση αυτή. Εκείνοι που ξέρουν την γεωγραφία της Κολομβίας με τα 1,141,568 τετραγωνικά της χιλιόμετρα και τα 45 εκατομμύρια κατοίκων, που διασχίζεται από τρεις οροσειρές, από γιγάντιους ποταμούς και που καλύπτεται σε μεγάλο βαθμό από το πυκνό τροπικό δάσος του Αμαζονίου μπορούν να αξιολογήσουν την πρόκληση της μεταφοράς των δύο γυναικών από ένα άγνωστο στρατόπεδο μέχρι το Διαμέρισμα Γκουαβιάρε (Guaviare), κοντά στα σύνορα της Βενεζουέλας. Είναι χρήσιμο να αναφερθεί ότι ο κολομβιανός στρατός παραβίασε την συμφωνία εκεχειρίας και άρχισε να βομβαρδίζει τη θέση μια ώρα αφότου είχαν πετάξει μακριά τα ελικόπτερα. Οι αμερικάνικοι δορυφόροι είχαν διαβιβάσει, προφανώς, στην Μπογκοτά αναλυτικές πληροφορίες για την πορεία που ακολούθησε η ομάδα των ανταρτών, που ανέλαβε την παράδοση της Ρόχας και της Περντόμο στον Ερυθρό Σταυρό. Αργότερα, οι FARC είχαν επιμείνει στην αποστρατιωτικοποίηση των πόλεων Πραντέρα (Pradera) και Φλορίντα (Florinda) ως αναγκαίου όρου για την ανθρωπιστική ανταλλαγή, όπως απαιτεί ο λαός της Κολομβίας, 40 ομήρων που κρατούν οι αντάρτες των FARC- περιλαμβανομένης και της Ίνγκριντ Μπετανκούρ - με 500 αντάρτες φυλακισμένους στα σωφρονιστήρια της κυβέρνησης. Ο Ουρίμπε αρνήθηκε να αποδεχτεί όλες τις διεθνείς προτάσεις που έγιναν και είχαν στόχο μια συμφωνία που θα επέτρεπε την ανταλλαγή. Παρά την αδιάλλακτη στάση του νεοφασίστα Προέδρου της Κολομβίας, οι FARC, σε συμφωνία με μια νέα έκκληση από τον Ούγκο Τσάβεζ, είχαν πάρει την απόφαση να ελευθερώσουν, επίσης με μια μονομερή χειρονομία, τέσσερα μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων που κρατούσαν. Για ακόμα μια φορά, η επιχείρηση αναβλήθηκε επειδή ο στρατός, την παραμονή της καθορισμένης ημερομηνίας, κινητοποίησε ισχυρές δυνάμεις, που τις συγκέντρωσε στα Διαμερίσματα Κακετά (Caquetá), Μέτα (Meta) και Γκουαβιάρε, όπου οι FARC έχουν βαθιές ρίζες και από όπου τα μέλη του κοινοβουλίου μπορούσαν να περάσουν. Αυτή η κυβερνητική πρωτοβουλία είχε έναν διπλό στόχο: Εάν γινόταν άμεση σύγκρουση, ο Ουρίμπε θα θεωρούσε τις FARC υπεύθυνες για τον θάνατο των μελών της Βουλής των Αντιπροσώπων. Ταυτόχρονα, η αεροπορία, εξοπλισμένη με τεχνολογία, που η Ουάσιγκτον προηγουμένως είχε παράσχει μόνο στο Ισραήλ, ήταν εξαιρετικά δρστήρια. Οι αμερικάνικοι δορυφόροι είχαν διαβιβάσει τις πολύτιμες πληροφορίες στην Μπογκοτά. Οι FARC τα είχαν καταφέρει ακόμα μια φορά, αλλά αυτό δεν είχε κανένα αποτέλεσμα στο να σταματήσει η εντατικοποίηση της εκστρατείας για την άμεση απελευθέρωση της Ίνγκριντ Μπετανκούρ. Υπ' αυτές τις συνθήκες, ήταν αδύνατο να εκπληρωθεί αυτή η απαίτηση. Ένα εύθραυστο, άρρωστο άτομο δεν θα μπορούσε με καμία λογική να περπατήσει για μέρες μέσα από τη ζούγκλα, όπου τα κολομβιανά στρατεύματα θα ήταν σε θέση να παρεμποδίσουν την υπεύθυνη για το ταξίδι ομάδα. Οι FARC, συνεπώς, ανανέωσαν την πρότασή τους για την αποστρατιωτικοποίηση της Πραντέρα και της Φλορίντα, χωρίς την οποία η ανθρωπιστική ανταλλαγή θα ήταν ανέφικτη. Ένας ήρωας που έπεσε στη μάχη Ο κομαντάντε Ραούλ Ράγιες ήταν, μετά τον Μανουέλ Μαρουλάντα (Manuel Marulanda), το πιό διακεκριμένο μέλος της γραμματείας και της κεντρικής Επιτροπής των FARC. Επαναστάτης από τα νιάτα του – ήταν ήδη 60 χρόνων – οι πρώτοι του πολιτικοί αγώνες ήταν συνδικαλιστικοί. Αυτοί αποτέλεσαν την μύηση για άλλους αγώνες. Περισσότερο από 30 χρόνια πριν, Ο Λουίς Εντγκάρ Δεβία (Luis Edgar Devia) βγήκε στα βουνά, συνένωσε τις FARC και έγινε ο Ραούλ Ρέγιες. Τον συνάντησα τον Μάιο του 2001. Είχα λάβει μια πρόσκληση για να περάσω μερικές εβδομάδες στο στρατόπεδο των FARC, κοντά στο Σαν Βιθέντε δελ Καγκουάν (San Vicente del Caguán), πρωτεύσουσα αυτού που αποτελούσε τότε την Αποστρατιωτικοποιημένη Ζώνη. Δέχτηκα με ευχαρίστηση. Η φυσική εμφάνιση του Ραούλ Ρέγιες δεν προξενούσε ιδιαίτερη εντύπωση. Κοντός, με ελαφρώς γκρίζα μαλλιά, η φωνή του είχε μια μαλακή χροιά. Αλλά την πρώτη νύχτα, μετά από το βραδυνό, όταν μιλήσαμε στο διοικητήριό του – ένα λιτό γραφείο με ένα τραπέζι και δύο καρέκλες, κάτω από μια σκηνή κρυμένη από την πυκνή βλάστηση του Αμαζονίου - αντιλήφθηκα ότι αυτός ο εύθραυστος αντάρτης ήταν ξεχωριστό άτομο. Μιλήσαμε για τον κόσμο που βρίσκεται σε κρίση προτού να μου προσφέρει βιβλία και τεκμήρια ως τον αναπόφευκτο πρόλογο στην προσέγγιση του αγώνα των FARC. Ήταν αρμόδιος για τις διαπραγματεύσεις ειρήνης που γίνονταν εκείνες τις εβδομάδες στο χωριουδάκι Λος Πόζος (Los Pozos) με τους αντιπροσώπους της κυβέρνησης του Προέδρου Αντρές Παστράνα (Andrés Pastrana). Ήταν η εποχή που ο Παστράνα χαιρέτισε τον Μανουέλ Μαρουλάντα με το φιλί του Ιούδα, οι μέρες όταν ήρθαν οι πρεσβευτές των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και προσπαθούσαν να ανταγωνιστούν τα λόγια και το χαμόγελο του θρυλικού Τιροφίχο (Tirofijo), ανώτατου διοικητή των FARC. Ταξίδεψα με τον Ρέγιες στην Λα Μακαρένα (La Macarena), όπου οι FARC είχαν ελευθερώσει μονομερώς 304 στρατιώτες και αστυνόμους, οι οποίοι ήταν αιχμάλωτοι πολέμου, και είχα το προνόμιο να κάνω μακρές συζητήσεις μαζί του τα δροσερά πρωινά στο δάσος για την επαναστατική του οργάνωσή, την Λατινική Αμερική και την στρατηγική του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, του μεγαλύτερου εχθρού της ανθρωπότητας. Συζητήσμε, επίσης, για τη ζωή. Στο Αβάντε (Avante) έγραψα τα άρθρα μου για την διαμονή μου στο στρατόπεδο, για τους πολεμιστές των FARC και επίσης δημοσίευσα μια συνέντευξη στην εβδομαδιαία εφημερίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος Πορτογαλίας. Η ατμόσφαιρα είχε κάτι το εξωπραγματικό, επειδή τα ίδια τα κείμενα διαβιβάζονταν από τον γραμματέα του Ρέγιες σε έναν παραλήπτη που κατόπιν τα έστελνε στο περιοδικό. Το Διαδίκτυο, παραδόξως, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως όργανο στην υπηρεσία ενός επαναστάτη αντάρτη. Αισθάνθηκα τιμή επειδή ο Ραούλ Ρέγιες συνέχισε να έχει επαφή μαζί μου. Λάμβανα συχνά τα μηνύματά του, με την μεσολάβηση των φίλων του, στα οποία μερικές φορές εκφράζονταν ευχαριστίες για τα άρθρα που δημοσιεύθηκαν σχετικά με τον αγώνα των FARC. Θυμάμαι ότι λίγο πριν την σύλληψη στο Εκουαδόρ του κομαντάντε Σιμόν Τρινιδάδ (Simón Trinidad) - που παραδόθηκε αργότερα από τον Ουρίμπε στις Η.Π.Α. - ο Ρέγιες πρότεινε να επιστρέψω στα δάση της Κολομβίας. Το εγχείρημα εγκαταλείφθηκε τότε, επειδή τα σύνορα του Εκουαδόρ είχαν γίνει πολύ επισφαλή. Μέχρι την τελευταία του μέρα, ο Ρέγιες ήταν η φωνή των FARC στην επαφή τους με τον κόσμο. Παρ' όλα αυτά, ο διοικητής των ανταρτών με τις άπειρες ευθύνες έβρισκε ακόμα χρόνο να γράφει άρθρα, μερικά για τα πιο σύνθετα ιδεολογικά ζητήματα, για το περιοδικό Ρεζιστέντσια (Resistencia), το διεθνές όργανο των FARC, και να δίνει συνεντεύξεις σε περιοδικά στην Ευρώπη, στην Λατινική Αμερική και στις Η.Π.Α. Σε αυτά τα άρθρα, παρουσίαζε την σταθερότητα ενός σκληρού κομμουνιστή που συμπληρωνόταν αρμονικά από την κουλτούρα ενός διανοούμενου ανθρωπιστή. Ο Ουρίμπε γιορτάζει τώρα τον θάνατο του πολεμιστή που, σύμφωνα με τα λόγια που απέτισε ως φόρο τιμής ο Χάιμε Καϊθέντο (Jaime Caicedo), γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Κολομβίας, ήταν ένας υποδειγματικός επαναστάτης, που “έδωσε τη ζωή του για τα πιστεύω του”. Η θριαμβευτική εμφάνιση του νεοφασίστα Προέδρου της Κολομβίας, που χρηματοδοτούσε παραστρατιωτικές οργανώσεις όταν ήταν κυβερνήτης της Αντιόκια (Antioquia) και που το όνομά του είναι γραμμένο στον κατάλογο εμπόρων ναρκωτικών, ο οποίος δημοσιεύθηκε από την Υπηρεσία Επέμβασης κατά των Ναρκωτικών των Η.Π.Α. (Drug Enforcement Agency) αλλά είναι σήμερα ο μέγιστος σύμμαχος του Μπους στην Λατινική Αμερική, δεν έχει την δύναμη να γράψει ιστορία. Ο Ουρίμπε και οι εξαρτώμενες απο τον Μπους κυβερνήσεις στις χώρες τους θα αφήσουν στη μνήμη μόνο σκοτεινές διαπραγματεύσεις και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Η πορεία ενάντια στους παραστρατιωτικούς και υπέρ της Ειρήνης στην Κολομβία, που πρόκειται να γίνει στις 6 Μαρτίου σ' αυτή την χώρα και σε διάφορες πρωτεύουσες της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής (και στις Η.Π.Α.), θα παίξει, επίσης, τον ρόλο μιας μεταθανάτιας απότισης φόρου τιμής στον Ραούλ Ρέγιες. Η αλληλεγγύη με εκείνους που παλεύουν και πεθαίνουν για μια δημοκρατική και προοδευτική Κολομβία είναι απαραίτητη τώρα περισσότερο από ποτέ. Καθώς εξαφανίζεται δολοφονημένος, ο Ραούλ Ρέγιες εισέρχεται στο Πάνθεον των ηρώων της Λατινικής Αμερικής. Όπως ο Σούκρε (Sucre), όπως ο Μπολιβάρ (Bolivar), όπως ο Αρτίγας (Artigas) και o Τσε, ο Ραούλ Ρέγιες διασχίζει τα σύνορα προς την μόνη πιθανή μορφή αιωνιότητας, αυτή των ανδρών και των γυναικών που έζησαν υπηρετώντας την ανθρωπότητα και συμβάλλοντας, ώστε αυτή να συνεχίζει να επιζεί και να υπερισχύει. http://www.workers.org/2008/world/raul_reyes_0313/ η ελληνική μετάφραση και η παρουσίαση του άρθρου έγιναν από το crazy-press.blogspot.com |
|
