Ανδρέας |
Δημοσιεύθηκε: Τετ Απρ 02, 2008 3:56 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
Παράθεση: |
και τώρα θέλω να απαντήσω στο άλλο ερώτημα που τέθηκε...
"έχει σημασία ποιος αντέγραψε ποιον;"
αν δεν έχει σημασία...τότε γιατί το τονίζεις και το μπολντάρεις και το σημειώνεις και το ξαναλές και το βάζεις και στο τίτλο ότι η ελευθεροτυπία αντέγραψε το bulgarmak;
ανεξάρτητα του τι θα πεις...ο λόγος είναι προφανής...για να μειώσεις την εφημερίδα...όλοι καταλαβαίνουμε πως και γιατί...
όταν κάποιος βρέθηκε να πει αυτό είναι μπούρδα...δεν αντέγραψε ο ΙΟΣ αλλά το αντίθετο συνέβει...
βγήκαν όσοι μέχρι τότε έλεγαν "τον μαλακα τον ΙΟ που αντιγράφει τους βούλγαρους" και λένε..."και τι σημασία έχει ρε φίλε?! άντε και αντέγραψε το bulgarmak από τον ΙΟ όπως λες, το γεγονός ότι λένε τα ίδια πράγματα...δεν σε προβληματίζει;"
|
Το σωστό να λέγεται Χριστόφορε. Δεν νομίζω πως μπορεί ο όποιος Βοσκόπουλος μπορεί να γνωρίζει τόσο καλά Ιστορία ώστε να δίνει γραμμή στους «Ιούς». Το πιθανότερο, είναι να έχει αντιγράψει αυτός από κείνους, ή να του έχουν δώσει εκείνοι κείμενο για το site του. Αν όμως συνέβαινε, έστω και το τελευταίο, θεωρώ απίθανο να αναπαρήγαγαν το ίδιο κείμενο στην εφημερίδα τους.
Έχει σημασία, η διαφορά της μίας εκδοχής από την άλλη; Μέγιστη σημασία. Δεν κατέχω καλά τα ηλεκτρονικά, αλλά, αν κάποιος γνωρίζει ότι η ανάρτηση του «Ιού» προηγήθηκε εκείνης του Bulgarmac και το κρύβει, τότε είναι κοινός συκοφάντης. Αν κάποιος το λέει εν αγνοία του, οφείλει να παραδεχθεί δημόσια πως έχει κάνει λάθος και όχι να κάνει το κορόιδο.
Παράθεση: |
εγώ βλέπω ένα κείμενο του ΙΟΥ που με επιχειρήματα λέει κάποια πράγματα...εφόσον είναι προπαγάνδα...σημαίνει πως διακρίνετε τα ψεύδη της...περιμένω λοιπόν από κάποιον να μου αντικρούσει με επιχειρήματα και λόγο αυτά που λέει η ελευθεροτυπία και ο ΙΟΣ...αν δεν το κάνει κάποιος...εμένα μου δείχνει ότι χαρακτηρίζει ως προπαγάνδα κάτι που δεν τον βολεύει...αλλά δεν μπορεί να αντικρούσει...συνεπώς για να μην μπει στο κόπο να το κάνει...το βαφτίζει προπαγάνδα και τελειώνει...
το αν αυτά που λέει το άρθρο βόλεψαν ένα σωβινιστικό σκατοσάιτ που τα πήρε τα διάνθισε και τα χρησιμοποίησε...εμένα δεν μου λέει τίποτα...εγώ κρίνω το άρθρο τις ελευθεροτυπίας και το πόσο στέκουν αυτά που λέει...τα υπόλοιπα...είναι απλά λάσπη...λάσπη...λάσπη...
|
Σε ό,τι αφορά την πρώτη παράγραφο, συμφωνώ απόλυτα. Σε ό,τι αφορά τη δεύτερη, διαφωνώ αγαπητέ μου φίλε. Και ξέρεις γιατί; Διότι πάγια τακτική του Ιού, είναι να επισημαίνει τα διάφορα «συγκοινωνούντα δοχεία». Γράφω κάτι με το οποίο συμφωνεί η «Χρυσή Αυγή» - για παράδειγμα ενάντια στο βιβλίο της Στ΄Δημοτικού; Αμέσως σπεύδει ο Ιός να με κατατάξει στην εθνικιστική συμπαράταξη που ξεκινά από τους φασίστες και φτάνει μέχρι τους εθνικιστές της Αριστεράς.
Νομίζω πως δεν χρειάζεται να επεκταθώ άλλο φίλε μου. Αν εσένα δεν σου λέει τίποτα το γεγονός ότι ένα σκατοσάιτ χρησιμοποιεί την επιχειρηματολογία του «Ιού», τότε περιμένω να μου πεις ότι απορρίπτεις την τακτική "λάσπης, λάσπης, λάσπης" του ίδιου του «Ιού» που είναι συνειδητή, σκόπιμη και δοκιμασμένη. Ή απλώς να μου πεις ότι τους το συγχωρείς επειδή είναι φίλοι σου – και τότε θα σου το συγχωρήσω κι εγώ.
Παράθεση: |
λίγα είναι τα έντυπα που δίνουν τόσο μεγάλο βήμα σε αντίθετες απόψεις όπως ο ΙΟΣ...
συμβαίνει μάλιστα το εν λόγω άρθρο να είναι μια τέτοια περίπτωση...
|
Εδώ έχω μια ένσταση επί της διαδικασίας. Ο «Ιός» δίνει το βήμα σε αντίθετες απόψεις, επιφυλάσσοντας πάντα για τον εαυτό του, μεγαλύτερες σε μέγεθος απαντήσεις σε σχέση με τις επιστολές που δέχεται, σχεδόν πάντα συνοδευόμενες και με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τον αποστολέα.
Δευτερεύον ζήτημα ομολογουμένως – αλλά αρκετό ώστε να θρέψει την χαιρεκακία μου να βλέπω τώρα τον «Ιό» να απολογείται.
Για το προκείμενο ζήτημα, ο «Ιός» δίνει με ευχαρίστηση το λόγο στον «τυπικό εκπρόσωπο της μεταπολεμικής εθνικοφροσύνης», το στέλεχος της ΚΥΠ. Μαλάκες είναι οι άνθρωποι, να χάσουν την ευκαιρία να παίξουν με τις εντυπώσεις;
Μια ματιά στις τελευταίες παραγράφους του άρθρου τους, δείχνει πώς εννοούν την παρουσίαση των αντίθετων απόψεων: Με προβολή των ακροδεξιών πεποιθήσεων των φορέων τους (δυστυχώς η Αριστερά αδιαφορούσε μια ζωή…) και τσουβάλιασμα του Ν. Μέρτζου της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, με τον Φράνκυ τον πορνομαγαζάτορα. Και κάνοντας λόγο για «ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΠ», όταν κάποιος απόστρατος της ΚΥΠ, στέλνει στον «Ιό» την προσωπική απάντησή του.
Έχει ο καιρός γυρίσματα όμως. Ας κολυμπήσει τώρα ο «Ιός» στη χαβούζα που ο ίδιος δημιούργησε…
Παράθεση: |
περιμένω λοιπόν από κάποιον να μου αντικρούσει με επιχειρήματα και λόγο αυτά που λέει η ελευθεροτυπία και ο ΙΟΣ αν δεν το κάνει κάποιος...εμένα μου δείχνει ότι χαρακτηρίζει ως προπαγάνδα κάτι που δεν τον βολεύει...αλλά δεν μπορεί να αντικρούσει...συνεπώς για να μην μπει στο κόπο να το κάνει...το βαφτίζει προπαγάνδα και τελειώνει...
|
Ας έρθουμε λοιπόν και στα ζητήματα ουσίας, αναγνωρίζοντας τουλάχιστον, ότι χαρακτηριστική προπαγανδιστική τακτική, δεν είναι μόνον το ψεύδος, αλλά και το σόφισμα, ο χειρισμός.
Παράθεση: | Μύθος 1ος: Η ονομασία «Μακεδόνες» των βορείων γειτόνων μας πρωτοεμφανίζεται το 1943-44 και αποτελεί κατασκεύασμα του Τίτο.
Τυπικό δείγμα, το κήρυγμα του (πρώην κομιτατζή και εν συνεχεία μακεδονομάχου) καπετάν Κώττα προς τους προεστούς των Κορεστίων, όπως καταγράφηκε από τον αυτόπτη Παύλο Μελά: «Ημείς οι Μακεδόνες διά ν' αποκτήσωμεν ελευθερίαν έχομεν δύο δρόμους ν' ακολουθήσωμεν. Ο ένας πηγαίνει εις την Βουλγαρίαν, ο άλλος πηγαίνει εις την Ελλάδα» (Ναταλία Μελά, «Παύλος Μελάς», Αθήνα 1964, σ. 242).
Δεν πρόκειται για τη μοναδική καταγραφή του είδους. Κατά την είσοδό τους στις ΗΠΑ, την πρώτη δεκαετία του 20ού αι., πολλοί σλαβόφωνοι μετανάστες απαντούν στο ερώτημα ποια είναι η «φυλή» ή ο «λαός» τους με τη λέξη «Μακεδόνας»...
|
Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Ο «Ιός» γνωρίζει πολύ καλά, ότι η εθνικιστική, εντός ή εκτός εισαγωγικών θέση μας, είναι πως «η μακεδονική εθνότητα αποτελεί κατασκεύασμα του Τίτο». Γιατί, πολύ απλά, αν λέγαμε ότι η «ονομασία Μακεδόνες πρωτοεμφανίζεται το 1943-44» θα ήμασταν απλώς παράλογοι: Μια απλή ανάγνωση των απομνημονευμάτων των αγωνιστών του ‘21, θα απεδείκνυε πως οι Πελοποννήσιοι αποκαλούσαν συχνά τους εαυτούς τους «Μωραΐτες», οι Στερεοελλαδίτες «Ρουμελιώτες», κλπ. κλπ.
Ο «Ιός» διαστρέφει λοιπόν τη θέση μας, όπως τον βολεύει. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα: Γνωρίζει πολύ καλά, ότι βασικό στοιχείο της «μακεδονικής» ταυτότητας, είναι η άρνηση των ανθρώπων αυτών, να ενταχθούν στην βουλγαρική και την σερβική εθνική ταυτότητα, με αποτέλεσμα να αναπαράγουν τον δεδομένο τοπικό προσδιορισμό, ο οποίος ήταν κοινός για όλους τους κατοίκους της Μακεδονίας. Η εμμονή ωστόσο των μη Βούλγαρων και μη Σέρβων Σλάβων της Μακεδονίας στην κοινή τοπική ταυτότητα («Μακεδόνας», όπως «Μωραΐτης», «Ψαριανός», «Κρητικός» κλπ.), δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποδείξει την ύπαρξη «μακεδονικής εθνότητας» ή «μακεδονικού έθνους» την εποχή του Κώττα, ούτε πολύ περισσότερο, την συνειδησιακή ταύτιση του «έθνους» αυτού με τους αρχαίους Μακεδόνες.
Και κάτι ακόμα: Ευτυχώς για τους «Ιούς», που ο καπετάν Κώττας και οι όμοιοί του, δεν είναι εν ζωή. Θα είχε ενδιαφέρον να βλέπαμε τις αντιδράσεις ανθρώπων που οι Βούλγαροι αποκαλούσαν «γρεκομάνι» (δηλαδή, «γραικομανείς») λόγω της αγριότητας με την οποία αντιμετώπιζαν τους Βούλγαρους (αν και βουλγαρόφωνοι οι ίδιοι) απέναντι σε ανθρώπους που χρησιμοποιούν αποσπάσματα από τους λόγους τους για να στηρίξουν την επιχειρηματολογία περί ύπαρξης «μακεδονικής εθνότητας».
Παράθεση: | Καθώς η παραπάνω ομιλία έγινε στη γλώσσα που ο ίδιος ο Μελάς αποκαλεί «μακεδονικά», οι κατά Κώτταν «Μακεδόνες» αυτοαποκαλούνταν -προφανώς- «Μακεντόντσι» |
Ομολογουμένως, δεν έχω μπροστά μου τα αρχεία του ΥΠΕΞ, τα οποία είχε στη διάθεσή του ο Κωστόπουλος όταν έγραφε το βιβλίο του περί της «απαγορευμένης γλώσσας». Ίσως κάπου, κάποιος, ακόμα και ο Μελάς, να χαρακτήρισε «γλώσσα» τα μακεδονικά (δεν ήταν δα, γλωσσολόγος ο άνθρωπος) όχι όμως στο συγκεκριμένο απόσπασμα:
Εδώ ο Μελάς κάνει λόγο για «μακεδονικά» - όχι όμως για «μακεδονική γλώσσα». Ο «Ιός» όμως, συμπεραίνει ότι «η ομιλία έγινε στη γλώσσα που ο ίδιος ο Μελάς αποκαλεί μακεδονικά».
Ο Μελάς παρουσιάζεται λοιπόν από τον «Ιό», να αναγνωρίζει την ύπαρξη μακεδονικής «γλώσσας» (και όχι διαλέκτου), δια συναίρεσης. Με την ίδια λογική, αν κάποιος μιλά στα «ποντιακά», ή τα «κυπριακά» και το ομολογεί ο ίδιος, θα πρέπει να πιστεύει πως ανήκει σε διαφορετικό έθνος από το ελληνικό.
Ο «Ιοί» μπορούν και σ’ αυτήν την περίπτωση να κοιμούνται ήσυχοι. Ο Μελάς είναι νεκρός - και οι νεκροί, ως γνωστόν, δεν μιλάνε.
Παράθεση: | Το 1905, τέλος, ο επίσημος χαρτογράφος του ελληνικού μηχανισμού λοχαγός Πάτροκλος Κοντογιάννης, εισηγείται υπηρεσιακά την ενιαία χρήση του όρου «Μακεδόνες» για τους σλαβόφωνους χριστιανούς της ευρύτερης περιοχής, αναφερόμενος σε «Μακεδόνας ελληνίζοντας» και «Μακεδόνας βουλγαρίζοντας» και υποστηρίζοντας ότι «η εθνότης είναι η αυτή και εις τας δύο ταύτας κατηγορίας, ήτοι η Μακεδονική» (βλ. «Ιός» 5.6.05). |
Με βάση τον παραδοσιακό εθνικισμό, τα έθνη χαρακτηρίζονται από κοινότητα γλώσσας, θρησκείας και εδάφους. Μια ματιά στο απόσπασμα του Κοντογιάννη που παραθέτει ο «Ιός», μαρτυρά απλά τις δυσκολίες που συναντά ένας άνθρωπος, ο οποίος προσπαθεί να ταιριάξει την πραγματικότητα της Μακεδονίας των αρχών του 20ου αιώνα, στον προκρούστη ενός εθνικισμού κατασκευασμένου στη Δυτική Ευρώπη. Διαπιστώνει λοιπόν, ότι σε μία οικογένεια βουλγαρόφωνων, ο ένας ήταν «Βούλγαρος» και ο άλλος «Έλληνας» - και επειδή αυτό, πολύ απλά είναι αδύνατον να συμβαίνει βάσει της εθνικιστικής κυρίαρχης θεωρίας της εποχής του, θα πρέπει να επινοηθεί ένας ορισμός που να συγκεντρώνει και τους δύο. Σημειώνει λοιπόν, ότι το σωστό θα ήταν να λέγονται οι μεν «ορθόδοξοι Βουλγαρόφωνοι, Μακεδόνες Ελληνίζοντες» γιατί έστελναν τα παιδιά τους στα ελληνικά σχολεία και οι δε, «σχισματικοί Μακεδόνες Βουλγαρίζοντες» - με κοινό εθνοτικό στοιχείο, το «Μακεδόνας».
Ενώ τα δεδομένα αυτά, καταδεικνύουν απλώς τις ανεπάρκειες του παραδοσιακού εθνικισμού, ο «Ιός» τα χρησιμοποιεί προκειμένου να αποδείξει ότι και στελέχη του ελληνικού μηχανισμού, συνηγορούσαν υπέρ της ύπαρξης μακεδονικού έθνους. Σωστή σκέψη, αλλά στερούμενη περιεχομένου – και αυτό διότι ο Κοντογιάννης δεν δογματίζει για τη ΦΥΣΗ της εθνότητας αυτής, ούτε υπέρ του δικαίου της ονομασίας της, αλλά απλά την οριοθετεί, όπως θα οριοθετούσε κανείς το κοινό στοιχείο μεταξύ των χριστιανών Αρβανιτών και των Τουρκαλβανών το 1821.
Κανείς δεν αμφισβητεί την ύπαρξη των Σλαβομακεδόνων στα 1900, ούτε το δικαίωμά τους να υπάρχουν. Αμφισβητεί την ύπαρξη «μακεδονικής εθνότητας» ως trademark.
Παράθεση: |
Η πρώτη πανηγυρική διατύπωση της συγκρότησης ενός σύγχρονου, σλαβικού «μακεδονικού έθνους» γίνεται το 1903 από τον (γεννημένο στην Πέλλα των Γιαννιτσών) Κάρστε Μισίρκωφ. Για τις αντίστοιχες αποκρυσταλλώσεις στη βάση των τοπικών κοινωνιών, αποκαλυπτική είναι η διαπίστωση του Στράτη Μυριβήλη το 1917: «Αυτοί εδώ οι χωριάτες», γράφει για τους οικοδεσπότες του στη Βελούσινα, «δε θέλουν νάναι μήτε "Μπουλγκάρ", μήτε "Σρρπ", μήτε "Γκρρτς". Μοναχά "Μακεντόν ορτοντόξ"» («Η ζωή εν τάφω», 1η έκδοση [1924], επανέκδ. Αθήνα 1991, σ. 104-5).
|
Ένα έθνος συγκροτείται πάντα με τρεις τρόπους. Ο πρώτος τρόπος, είναι με διάκριση του «τι δεν είμαι» (εν προκειμένω, δεν είμαι Βούλγαρος, δεν είμαι Σέρβος). Ο δεύτερος τρόπος, είναι σε αντίθεση με κάποιον άλλον – τίποτα δεν ενίσχυσε την αυτοσυνειδησία των νεοελλήνων, περισσότερο από την αντίθεσή τους με τους Οθωμανούς, την οποία συντηρούσε η ίδια η Οθωμανική νομοθεσία, ή την αντίθεση της Εκκλησίας τους με την Ρωμαιοκαθολική. Ο τρίτος τρόπος, είναι ο τρόπος του αυτοπροσδιορισμού.
Ο εθνικός αυτοπροσδιορισμός, έχει να κάνει με τη γλώσσα, τη θρησκεία και το έδαφος, αλλά κυρίως με τον ιδρυτικό μύθο και τις ιστορικές και πνευματικές αφηγήσεις. Είναι το «τι είμαι» και όχι το «τι δεν είμαι».
Ο «Ιός» διαπιστώνει «διατύπωση της συγκρότησης ενός σύγχρονου σλαβικού μακεδονικού έθνους» μόνον επί τη βάσει της διάκρισής του από το βουλγαρικό και το σερβικό έθνος. Ξέρει βεβαίως πολύ καλά, ότι οι Βούλγαροι οι ίδιοι είχαν χάσει τελείως την εθνική τους συνείδηση και πως την απέκτησαν χάρις στην ιστορική εργασία του Παΐσιου του Χιλανδαρινού, ενός καλόγερου από τη σερβική μονή του Αγίου Όρους – και πως πιθανότατα, οι «Μακεδόνες» δεν είναι τίποτα παραπάνω, από Βούλγαρους που δεν έγινε κατορθωτό να ανακτήσουν την εθνική τους συνείδηση. Αυτό βεβαίως δεν αναιρεί το γεγονός ότι οι Σλαβομακεδόνες εξελίσσονται όντως σε διαφορετικό έθνος – όμως ούτε ο «Ιός», ούτε βεβαίως οι «ιστορικοί» της ΠΓΔΜ μπορούν να επιδείξουν έναν διανοούμενο, έναν ιεράρχη, έναν μεγαλέμπορο, έναν αθλητή, έναν συγγραφέα, ποιητή, μουσικό κλπ. κλπ. που να έχει προϋπάρξει προκειμένου να προσδώσει περιεχόμενο στη λεγόμενη «μακεδονική» ταυτότητα. Δεν έχει καν έναν αντάρτη «Μακεδόνα» κλεφταρματωλό την εποχή της δικής μας επανάστασης, ο οποίος να έχει διαχωρίσει εαυτόν από τους Έλληνες της Μακεδονίας στον αγώνα του κατά των Οθωμανών.
Ούτε βεβαίως ιδρυτικός μύθος υπάρχει – εξ ου και η ανάγκη να βρεθεί ο μύθος αυτός στον Μέγα Αλέξανδρο. Υπάρχουν μόνον δημοτικά τραγούδια σε ένα βουλγαρικό ιδίωμα, ίδιας έμπνευσης και λογικής με τα δημοτικά τραγούδια ολόκληρης της Βαλκανικής.
Αν είναι τέτοια η «πανηγυρική διατύπωση» για την οποία μιλά ο «Ιός», να την χαίρεται!
Παράθεση: | Μύθος δεύτερος: «Η εδαφική επικράτεια της ΠΓΔΜ βρίσκεται ως επί το πλείστον εκτός «ιστορικής» Μακεδονίας».
|
Στ’ αλήθεια δεν ξέρω πού διαπίστωσε τον μύθο αυτό ο «Ιός». Αυτό που θυμάμαι μια ζωή να παραδέχεται η Ελλάδα, είναι ότι ένα μέρος της σημερινής ΠΓΔΜ βρίσκεται στα εδάφη της αρχαίας Μακεδονίας - και ένα μέρος όχι.
Αν έχει εντοπίσει ο «Ιός» τη θέση αυτή, με την ίδια διατύπωση, σε επίσημο έγγραφο της Ελλάδας, ας μας το δείξει για να το καταδικάσουμε από κοινού.
Παράθεση: | Μύθος τρίτος: «Το πραγματικό ιστορικό όνομα της ΠΓΔΜ είναι «Βαρντάρσκα Μπανοβίνα».
Στην πραγματικότητα, η ονομασία αυτή χρησιμοποιήθηκε απ' το γιουγκοσλαβικό κράτος 12 χρόνια όλα κι όλα (1929-1941) και μάλιστα κάτω από συνθήκες που επιβεβαιώνουν πανηγυρικά τον τεχνητό χαρακτήρα της.
|
Αναρωτιέται κανείς: Είναι λίγα τα δώδεκα χρόνια σε ό,τι αφορά την «Βαρντάρσκα» - είναι όμως πολλά τα 26 χρόνια που μεσολαβούν ανάμεσα στην «πρώτη πανηγυρική διατύπωση του Μισίρκωφ» μέχρι την Βαρντάρσκα. Ας μας διευκρινίσει ο «Ιός» με ποια μεζούρα μετρά τα χρόνια.
Λίγο πάνω - λίγο κάτω, ό,τι μας βολεύει. Να το κόψω μπάρμπα, ή να το αφήσω;
Παράθεση: |
Οταν η στρατιωτική δικτατορία του βασιλιά Αλέξανδρου επιχείρησε το 1929 να εξαλείψει τις εθνότητες της χώρας συγχωνεύοντάς τις σε ένα ενιαίο «γιουγκοσλαβικό» έθνος υπό σερβική ηγεμονία, όλες οι «ιστορικές» περιφέρειες της Γιουγκοσλαβίας αντικαταστάθηκαν από Διοικήσεις («Μπανοβίνες») με τα ονόματα των τοπικών ποταμών. Η αλλαγή παγιώθηκε με το σύνταγμα του 1931 (άρθρο 83) και αντιμετωπίστηκε ειρωνικά από το διεθνή τύπο της εποχής.
Αν πάρουμε στα σοβαρά αυτή τη διοικητική διαίρεση, τότε εκτός από (γιουγκοσλαβική) Μακεδονία δεν υπάρχουν επίσης Σλοβενία (αλλά «Ντράβσκα» Μπανοβίνα), Κροατία («Σάβσκα» και «Πριμόρσκα» Μπανοβίνα), Μαυροβούνιο («Ζέτσκα» Μπανοβίνα), Βοσνία-Ερζεγοβίνη («Ντρίνσκα» και «Βρμπάσκα» Μπανοβίνα), Βοϊβοδίνα («Ντουνάβσκα» Μπανοβίνα) και -φυσικά- ούτε Σερβία («Μοράβσκα» Μπανοβίνα). Η γελοιότητα του όλου επιχειρήματος, που προπαγανδίστηκε κι από επίσημα χείλη (βλ. επιστολή Παπαθεμελή, «Ε» 17.3.01), είναι παραπάνω από προφανής.
|
Προφανής είναι η γελοιότητα να προσπαθούν κάποιοι να εξομοιώσουν τους «Μακεδόνες» με τους Κροάτες, τους Σλοβένους και βεβαίως…τους Σέρβους, δια της στατιστικής υπαγωγής τους στον κοινό παρονομαστή των «εθνοτήτων» της χώρας.
Ο «Ιός» με την καταπληκτική του σοφιστική, ουσιαστικά ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ την απόφαση του Αλέξανδρου, προκειμένου να εξισώσει ένα έθνος με ιστορία αιώνων, όπως οι Σέρβοι, με μία ομάδα ανθρώπων των οποίων η εθνική συνείδηση βρισκόταν στα σπάργανα. Και για να το κάνει αυτό, μοιράζει την απόσταση στη μέση, χρησιμοποιώντας τον όρο «εθνότητες» και λέγοντάς μας ότι «ό,τι έπαθαν οι μεν, έπαθαν και οι δε».
Ο «Ιός» γνωρίζει επίσης, ότι η Κροατία λαμβάνει την ονομασία της από το έθνος που την κατοικεί (το Κροατικό), η Σλοβενία το ίδιο, η Σερβία το ίδιο. Δεν συμβαίνει το ίδιο με τους Σλαβομακεδόνες της ΠΓΔΜ, ούτε με τους Βόσνιους, ούτε με τους Μαυροβούνιους, οι οποίοι λαμβάνουν το όνομά τους από την υφιστάμενη ονομασία των εδαφών τους. Είναι τυχαίο πως και τα τρία τελευταία κράτη, είναι κρατίδια-προτεκτοράτα, που προέκυψαν από τη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας;
Κι αλήθεια – πριν από το 1929, πώς λεγόταν η…(γιουγκοσλαβική) Μακεδονία; Είχε σύνθετη ονομασία, γεωγραφικό προσδιορισμό, ήταν σκέτη, ή ανύπαρκτη – και ποιος την είχε επιβάλει; Ή μήπως δεν υπήρχε ΚΑΘΟΛΟΥ επίσημη ονομασία;
Παράθεση: | Μύθος 4ος: Ονομασία των βορείων γειτόνων μας ως «Μακεδονία» συνεπάγεται αλυτρωτικές βλέψεις εις βάρος της Ελληνικής Μακεδονίας.
Στην πραγματικότητα, οι παλιότερες εδαφικές διεκδικήσεις εις βάρος της ελληνικής Μακεδονίας ουδέποτε στηρίχτηκαν σε «ονοματολογικές» παρανοήσεις. Κεντρικό επιχείρημα της Βουλγαρίας και της τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας (πριν από το 1950) ήταν η συνεχιζόμενη παρουσία μιας συμπαγούς σλαβόγλωσσης μειονότητας σε περιοχές της ελληνικής Μακεδονίας ή τα «ιστορικά δίκαια» που (υποτίθεται ότι) συνεπαγόταν η πληθυσμιακή σύνθεση της περιοχής πριν από τους Βαλκανικούς Πολέμους και την εγκατάσταση των προσφύγων της Μικρασίας.
Ακόμη κι αν η ΠΓΔΜ μετονομαζόταν «Δαρδανία», αυτό δεν θα εξαφάνιζε τις αναφορές των εκεί εθνικιστών σε «αλύτρωτους Δαρδανούς» της Β. Ελλάδας. Στη δε χώρα μας, θα γινόμασταν απλώς μάρτυρες της μετάλλαξης των «σλαβόφωνων Ελλήνων» σε «δαρδανόφωνους».
|
Μέγιστο ψέμα και ανοησία συνάμα. Κεντρικό επιχείρημα της τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας, που απετέλεσε και αιτία μιας ακόμη ρήξης μεταξύ του Τίτο και του Δημητρώφ, υπήρξε ακριβώς ο ισχυρισμός περί «μακεδονικής εθνότητας», την οποία είχε αποδεχθεί ο Δημητρώφ ως γραμματέας της Γ’ Διεθνούς – για να γνωρίσει τη γλύκα αργότερα, στο πετσί της ίδιας του της χώρας.
Ας ονομαστεί λοιπόν «Δαρδανία» η ΠΓΔΜ και ας διεδικεί αλύτρωτους «Δαρδανούς» στην Ελλάδα. Γιατί δεν το κάνει; Γιατί δεν θα μπορεί να ψαρεύει στα θολά νερά των σλαβικών ονομασιών, γιατί δεν θα μπορεί να διεκδικεί τη Θεσσαλονίκη ως «μακεδονική πόλη», γιατί δεν θα μπορεί να διεκδικεί το σύνολο των εδαφών της Μακεδονίας με τους χάρτες που τυπώνει, γιατί δεν θα μπορεί να διεκδικεί και την τελευταία ιστορική αναφορά περί Μακεδονίας που θα βρίσκει στο τελευταίο βιβλίο ανά την οικουμένη.
Ο «Ιός» το ξέρει πολύ καλά αυτό, αλλά περιορίζεται να μιλήσει μόνον για τη διαιώνιση των επιπτώσεων σε ό,τι αφορά τους Σλάβους της ελληνικής Μακεδονίας – «ξεχνώντας» όλα τα υπόλοιπα. Η προπαγάνδα σε όλο της το μεγαλείο!
Παράθεση: | Μύθος 5ος: Η (φαντασιακή) σχέση των Σλαβομακεδόνων με τους αρχαίους Μακεδόνες είναι μια ιστορική πλαστογραφία που χαλκεύθηκε από τα Σκόπια στα μεταπολεμικά χρόνια.
Στην πραγματικότητα, η υποτιθέμενη καταγωγή των σλαβόφωνων από τους αρχαίους Μακεδόνες υπήρξε αγαπημένο θέμα της ελληνικής προπαγάνδας, ήδη από τα μέσα του ΙΘ' αι.. Το πιστοποιούν σλαβόγλωσσα έντυπα που οι μακεδονομάχοι μοίραζαν στον τοπικό πληθυσμό, όπως η «Διακήρυξη του Ελληνομακεδονικού Συλλόγου της Αθήνας για τους αδελφούς μας Μακεδόνες»…
(…) Παρά την οφθαλμοφανή αυθαιρεσία του, το όλο «γενεαλογικό» σχήμα έχει συνεπώς τη δική του προϊστορία. Στο κάτω κάτω, τι φταίνε αυτοί αν πήραν τοις μετρητοίς όσα τους κανοναρχούσαν οι «δικοί μας» φωστήρες;
|
Είναι άλλο πράγμα να λες σ’ έναν άνθρωπο, «εσύ είσαι Έλληνας απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και όχι Βούλγαρος - αλλά δεν το ξέρεις, το έχεις ξεχάσει, γιατί δεν μιλάς πια τη γλώσσα μας» και άλλο να του λες πως «εσύ είσαι ο Μακεδόνας, ο απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου - και όχι ο Έλληνας».
Αυτό το καταλαβαίνει ο «Ιός», όταν στην ανάπτυξη της επιχειρηματολογίας του, μιλά για «σλαβόφωνους» (πολύ σωστά), τους οποίους ο «Ελληνομακεδονικός Σύλλογος» προσφωνεί ως «αδελφούς», όπως δηλαδή, θα προσφωνούσε κάποιος για παράδειγμα τους γρεκάνους της Νοτίου Ιταλίας, ή τους τουρκόφωνους Πόντιους.
Ποια είναι ωστόσο η κατάληξη του συλλογισμού του; Ότι οι δικοί μας φωστήρες (που έλεγαν στους Σκοπιανούς πως είναι σλαβόφωνοι Έλληνες απόγονοι του Μεγαλέξανδρου), είναι υπεύθυνοι της «χάλκευσης της ιστορικής πλαστογραφίας», την οποία οι Σκοπιανοί εξέλαβαν «τοις μετρητοίς»!
Αν αυτό δεν είναι προπαγάνδα, τότε τι είναι;
Παράθεση: |
Μύθος 6ος: Το ελληνικό κράτος αδιαφόρησε επί μισόν αιώνα για τις κινήσεις των Σκοπίων.
Στην πραγματικότητα, όπως εξηγεί σε απολογιστικό του κείμενο ο επίσημος ιστορικός του Μακεδονικού (κι εμπειρογνώμονας του ΥΠΕΞ επί τρεις τουλάχιστον δεκαετίες), Ευάγγελος Κωφός, «για τη διπλωματική μας Υπηρεσία, το θεωρούμενο από πολλούς ως "ανύπαρκτο θέμα" ήταν ένα πολύ υπαρκτό και ακανθώδες πρόβλημα. Υπήρξαν περίοδοι κατά τις οποίες το 50% των εισερχομένων ημερησίως εγγράφων στο αρμόδιο Βαλκανικό Τμήμα του Υπουργείου αναφέρονταν άμεσα ή έμμεσα στο Μακεδονικό».
Η αιτία αυτής της διατεταγμένης αυτολογοκρισίας δεν είναι δύσκολο να εντοπιστεί. Χάρη στη (μυστική) ελληνογιουγκοσλαβική «συμφωνία κυρίων» του 1962 για εκατέρωθεν αποχή από οποιαδήποτε δημόσια ανακίνηση του Μακεδονικού, το ελληνικό κράτος μπόρεσε να οργανώσει -χωρίς διεθνείς περιπλοκές- ένα εκτεταμένο πρόγραμμα αφομοίωσης της σλαβόφωνης μειονότητας του βορειοελλαδικού χώρου. Σε αντάλλαγμα αποδέχθηκε de facto την ύπαρξη της Σ. Δ. Μακεδονίας, όπως πιστοποιεί η αναγραφή της ονομασίας σε ΦΕΚ όλων των μεταπολεμικών κυβερνήσεων.
|
Τον ελληνικό λαό, δεν τον ενδιαφέρει εάν κάποιος τμηματάρχης του υπουργείου Εξωτερικών συνέλλεγε πληροφορίες και έστελνε αναφορές, αλλά το τι έκανε το ελληνικό κράτος στην πράξη. Το ίδιο ακριβώς θα μπορούσε κανείς να πει για οποιοδήποτε άλλο εθνικό θέμα, με πρώτιστο το Κυπριακό. Αν το «ενδιαφέρον» της Ελλάδας περιοριζόταν στο παρελθόν, στο να περισυλλέγει αποκόμματα για τα αιτήματα των Κυπρίων, χωρίς να σπεύδει να τα προωθήσει σε διεθνές επίπεδο, αυτή η συμπεριφορά ονομάζεται «αδιαφορία».
Ο «Ιός» λοιπόν, υποστηρίζει πως η αδιαφορία του ελληνικού κράτους, δεν ήταν πραγματική, αλλά ήταν αποτέλεσμα συγκεκριμένων επιλογών. Έστω. Τι αποδεικνύεται λοιπόν; Ότι η «ιμπεριαλιστική» και «εθνικιστική» Ελλάδα, το μόνο που έκανε ήταν να εξασφαλίσει ότι η εξέλιξη των σλαβομακεδόνων σε έθνος στα Σκόπια, δεν θα πέρναγε τα ελληνικά σύνορα.
Δεν βλέπω σε τι συνίσταται ο μύθος. Το ελληνικό κράτος αδιαφορεί επί μισόν αιώνα για τις κινήσεις των Σκοπίων, επειδή πιστεύει πως έχει εξασφαλίσει, ότι οι κινήσεις αυτές θα καταναλώνονταν στο εσωτερικό τους. Οι Σκοπιανοί έβαζαν ταμπέλες στο έδαφός τους με το όνομα «Μακεδονία» - και το ελληνικό κράτος αδιαφορούσε. Οι Σκοπιανοί διαδήλωναν στα σύνορα στη Δοϊράνη εναντίον της Ελλάδας και το ελληνικό κράτος αδιαφορούσε. Οι Σκοπιανοί έκαναν εκθέσεις «μακεδονικής τέχνης» στις ΗΠΑ και το ελληνικό κράτος αδιαφορούσε.
Εκεί όμως που ο «Ιός» αγγίζει το ζενίθ της προπαγανδιστικής αθλιότητάς του, είναι στο χειρισμό της απάντησης του Σωτηρόπουλου:
Ο Σωτηρόπουλος γράφει πως «όταν λέμε Αθήνα εννοούμε την πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων από την απελευθέρωση και μετά». Και τι απαντάει ο «Ιός»; «Πολύ λογικό, ένα πρώην στέλεχος της ΚΥΠ να αισθάνεται ότι το επίσημο κράτος, οι διπλωμάτες κι η επιστημονική κοινότητα «αδράνησαν» επί δεκαετίες…», προκειμένου να σχολιάσει: «Αρκεί μια βόλτα σε βιβλιοπωλεία και βιβλιοθήκες για να διαπιστώσει κανείς το ακριβώς αντίθετο».
Ενώ δηλαδή ο Σωτηρόπουλος τονίζει πως «οι ελληνικές κυβερνήσεις αδιαφόρησαν», ο «Ιός» προσθέτει στο στόμα του επιστολογράφου εκείνο που ο ίδιος ΡΗΤΑ ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ, προκειμένου να ταπώσει τον Σωτηρόπουλο γι’ αυτό που εκείνος δεν είπε ποτέ, ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ τελικά, εμμέσως, πως η μόνη αντίδραση που υπήρξε, ήταν «σε βιβλιοπωλεία και βιβλιοθήκες». Να χαίρεσαι την ηθική του «Ιού» αγαπητέ Χριστόφορε!
Παράθεση: |
Μύθος 7ος: Η ηγεσία των Σκοπίων υπήρξε σταθερά αδιάλλακτη στο ζήτημα του ονόματος, απορρίπτοντας κάθε συμβιβαστική λύση.
Στην πραγματικότητα, η ελληνική κυβέρνηση φρόντισε να απορρίψει πρώτη όλες τις εκδοχές σύνθετης ονομασίας που πρότειναν το 1992-93 οι μεσολαβητές της Ε.Ε. και του ΟΗΕ, όπως «Νέα Μακεδονία» (1.4.92) και «Nova Makedonija» (28.5.93).
Η δεύτερη απορρίφθηκε επίσημα (και) από τον Γκλιγκόροφ, μια μέρα όμως μετά το Μητσοτάκη.
Το ίδιο συνέβη και με τις βολιδοσκοπήσεις σε διμερές επίπεδο. Το Μάρτιο του 1992, κατά τη συνδιάσκεψη «Ελσίνκι-2» της ΔΑΣΕ, ο ΥΠΕΞ της ΠΓΔΜ Μάλεφσκι παρέδωσε σε μέλη της ελληνικής αντιπροσωπείας κατάλογο με πέντε εκδοχές σύνθετης ονομασίας («Μακεδονία του Βαρδάρη», «Βόρεια Μακεδονία» κ.λπ.) παροτρύνοντας σε άμεση από κοινού επίλυση του προβλήματος. Η ελληνική πλευρά απέρριψε το διάβημα με τη δικαιολογία ότι «η στιγμή δεν ήταν κατάλληλη». Τις ίδιες μέρες κλιμακώθηκε η εκστρατεία του (τότε) έλληνα ΥΠΕΞ, Αντώνη Σαμαρά, για αποτροπή οποιουδήποτε συμβιβασμού με το «ψευδοκράτος» - με αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στα σημερινά αδιέξοδα.
|
Δεν γνωρίζω τις πηγές του «Ιού» και πόσο επίσημη είναι η πληροφόρησή του – αλλά μπορεί όντως και να έχει δίκιο.
Μπορεί όμως και να έχει άδικο. Όταν ακούω τον στρατηγό Γρυλλάκη σε πρόσφατη τηλεοπτική του συνέντευξη, να υποστηρίζει πως είχε εξασφαλίσει τη «Σλαβομακεδονία» (με προοπτική μάλιστα και να συμπτύξουμε με τα Σκόπια …διμερή Ομοσπονδία!), κατόπιν μιας επίσκεψης των σκοπιανών αξιωματούχων στα μπουζούκια του “Romeo”, αναρωτιέμαι εάν έχει απομείνει στον τόπο τούτο η ελάχιστη σοβαρότητα.
Παράθεση: | Μύθος 8ος: Οι εθνικιστικοί κύκλοι της ΠΓΔΜ απειλούν άμεσα την ασφάλεια κι εδαφική ακεραιότητα της Β. Ελλάδας.
Η ύπαρξη εθνικιστών σε οποιαδήποτε χώρα είναι κάτι το αυτονόητο. Εντελώς διαφορετικό ζήτημα είναι η πραγματική επικινδυνότητά τους. Στην περίπτωση της ΠΓΔΜ, πολύς λόγος έγινε το 1991-93 για την αλυτρωτική συνθηματολογία του δεύτερου σε μέγεθος κόμματος της χώρας, του ΒΜΡΟ. Στην πραγματικότητα, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα από τον τοπικό τύπο, η ηγεσία του ΒΜΡΟ ήδη από το 1992 βρισκόταν σε επαφή με τις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες -και συγκεκριμένα με τον ειδικό απεσταλμένο του Μητσοτάκη, στρατηγό Γρυλλάκη («Ιός» 22.12.2001).
Οταν το 1998 το ΒΜΡΟ ανέλαβε τη διακυβέρνηση της ΠΓΔΜ, ακολούθησε έτσι πιο «ενδοτική» πολιτική απ' ό,τι οι προκάτοχοί του (ξεπούλημα στρατηγικών βιομηχανιών στο ελληνικό κεφάλαιο, κ.λπ.). Σύμφωνα με το «Βήμα» (3.6.2001), σύμβουλος του «εθνικιστή» πρωθυπουργού Γκεοργκίεφσκι «στις διαβουλεύσεις με την Αθήνα για την ονομασία» δεν ήταν άλλος από το Σταμάτη Μαλέλη -τον ίδιο άνθρωπο που, ως υπάλληλος του ελληνικού προξενείου, είχε ξεκινήσει το 1992 τις επαφές Γρυλλάκη-ΒΜΡΟ!
|
Για το στρατηγό Γρυλλάκη μιλήσαμε πιο πάνω. Όσο για τα υπόλοιπα, το τέχνασμα του «Ιού» εδώ, είναι η εισαγωγή της λέξης «άμεσα» στη διατύπωση του 8ου μύθου.
Κανείς, μα κανείς δεν υποστήριξε ποτέ ότι τα Σκόπια είναι σε θέση να απειλήσουν άμεσα την Ελλάδα, είτε στρατιωτικά, είτε με οιονδήποτε άλλον τρόπο. Όλοι οι φόβοι συνίστανται στο τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον, εφ’ όσον όλος ο πλανήτης θα αναγνωρίζει την ύπαρξη «μακεδονικού έθνους», φυσική κοιτίδα του οποίου λογικά θα αναγνωρίζεται η ιστορική Μακεδονία. Ο «Ιός» προσθέτει τη λέξη «άμεσα», προκειμένου να στήσει έναν δικό του μύθο, προκειμένου να του επιτεθεί με ευκολία.
Κατά τα άλλα, αν η «στρατηγική του ξεπουλήματος στρατηγικών βιομηχανιών στο ελληνικό κεφάλαιο», συνιστά «ενδοτική πολιτική», περιμένουμε να μας εξηγήσει ο «Ιός» πώς αυτήν την «ενδοτική πολιτική» δεν την βλέπουμε στην πράξη εδώ και 18 χρόνια με υιοθέτηση των ελληνικών θέσεων στο ζήτημα της ονομασίας.
Παράθεση: | Μύθος 9ος: Στην επικράτεια της ΠΓΔΜ ζει μια ευμεγέθης ελληνική μειονότητα.
Πρόκειται για ανυπόστατη κατασκευή που δεν στηρίζεται σε κανένα πραγματικό δεδομένο. Το αρχικό έναυσμα δόθηκε από μια σφυγμομέτρηση του περιοδικού «PULS» (1991) κατά την οποία, σε περίπτωση διάλυσης της ΠΓΔΜ, ένα 10,88 % των ερωτηθέντων θα προτιμούσε να ζήσει στην Ελλάδα κι όχι σε κάποια άλλη γειτονική χώρα -προτίμηση που από ελληνικά ΜΜΕ (και το Α2 του ΓΕΣ) ερμηνεύθηκε σαν εκδήλωση ελληνικής εθνικής συνείδησης! |
Αν είναι έτσι τα πράγματα, ο «Ιός» έχει δίκιο. Δεν γνωρίζω, δεν απαντώ.
Παράθεση: | Μύθος 10ος: Η στάση της Αθήνας απέναντι στα Σκόπια υπήρξε σταθερά ενδοτική και καθόλου απειλητική.
Στην πραγματικότητα, ο ελληνικός εθνικισμός φλέρταρε σοβαρά με την ιδέα της διάλυσης του «ψευδοκράτους». Εκτός από χιλιάδες διαδηλωτές που πλημμύρισαν τους δρόμους της Αθήνας ζητώντας «σπάσιμο των συνόρων» και «σύνορα με τη Σερβία» (10.12.92), τη «στρατιωτική πίεση» και το διαμελισμό της ΠΓΔΜ υποστήριξαν επίσης δημόσια προσωπικότητες όπως ο Στέλιος Παπαθεμελής, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο Κων/νος Βακαλόπουλος, ο Σαράντος Καργάκος, ο Χρήστος Πασσαλάρης ή ο τέως πρόεδρος Χρήστος Σαρτζετάκης. Στον αθηναϊκό τύπο δημοσιεύθηκαν σενάρια προέλασης του ελληνικού στρατού στο έδαφος της ΠΓΔΜ («Βήμα» 15.12.91 και 31.5.92), ακόμη και χάρτης με τις προτάσεις του ΓΕΕΘΑ για τα νέα σύνορα της Ελλάδας («Εθνος» 7.12.92). |
Ο ίδιος ο «Ιός» παραδέχεται πιο πάνω, ότι η Αθήνα επί 50 περίπου χρόνια, κινείτο στη βάση της αρχής της μη-επέμβασης στα εσωτερικά των Σκοπίων - και μάλιστα από το 1962, σε συμφωνία με τις αρχές της ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας.
Ο «Ιός» εξισώνει την στάση που κράτησε η Ελλάδα επί μισόν αιώνα και την στάση που κράτησε από το 1990 μέχρι σήμερα, με την έκρηξη ενός τρομαγμένου (από τη διάλυση του ανατολικού μπλοκ) και εξοργισμένου (από τις προκλήσεις των Σκοπιανών) ελληνικού πλήθους τον Δεκέμβριο του 1992. Εξισώνει επίσημες ανακοινώσεις και επίσημες συνταγματικές διακηρύξεις των Σκοπίων, με ανεπιβεβαίωτες φήμες περί διαμελισμού της ΠΓΔΜ μεταξύ Ελλάδας και Σερβίας, με δημοσιεύματα εφημερίδων και με περιθωριακές διατυπώσεις που «συζητήθηκαν επίσημα» το 2001 στη Βουλή, χωρίς να γράφει από πόσους, για πόσο και με ποιαν αφορμή.
Αν αυτό δεν συνιστά προπαγάνδα, αναρωτιέμαι τι άλλο νόημα έχει ο όρος… |
|