 Δημοσιεύθηκε: Πεμ Δεκ 27, 2007 10:42 pm Θέμα δημοσίευσης: Περί και επί της μεταρρυθμιστικής επικαιρότητας |
|
| Να και το δεύτερο μέρος του σχολιασμού της επικαιρότητας. Μπορεί να υπήρξε λίγο κοπιαστικό, αλλά
είπαμε, ότι πρόκειται περί ...μεταρρυθμιστικής ομοβροντίας.  :
Περί και επί της μεταρρυθμιστικής επικαιρότητας-Ασφαλιστικόν(Β' μέρος):Η "παλιά ιστορία", "το καταραμένο απόγευμα" ή το στοιχειό των "Reaganomics" "Με ζητούν στο τηλέφωνο μ'έχουν τρελλάνει απ'το πρωί θέλουν να μου μιλήσουν για το καταραμένο απόγευμα. -Μα αυτό είναι παλιά ιστορία τους λέω, δεν εννοούν να σταματήσουν. -Ναι, για την παλιά ιστορία για το καταραμένο απόγευμα(...) πάλι χτυπάει το τηλέφωνο(...)" Μίλτου Σαχτούρη, "η παλιά Ιστορία",1998, Κέδρος Προ λίγων ημερών και διαβάζοντας το έξοχο και όντως καταμεστωμένο με "πρακτική σοφία" βιβλίο του J.K. Galbraith "Ταξίδι στο χρόνο της Οικονομίας"(Κάκτος,1998) συνειδησιακά (αντ)έλαβα μία πολυκλαδική, πολυμερή έννοια, που συνίστατο από τις καθαρές ομοιότητες έως και ταυτότητες που παρουσιάζει η (ιδίως θολή) σκέψι του Ρέηγκαν και των συν αυτώ , οργανικών οπωσδήποτε, αν όχι εξωνημένων, οικονομολόγων και ακαδημαϊκών με τα καθ'ημάς. Εμπεριέχεται σε αυτό κεφάλαιο για το θέμα των λεγόμενων Reaganomics, όπου αναλύεται η "οικονομική σκέψη" του Ρόναλντ Ρήγκαν, ρεπουμπλικάνου(="Δεξιού", "συντηρητικού της ελεύθερης αγοράς") προέδρου των ΗΠΑ, την δεκαετία του '80('81-'89), ώσπου τούτος να αντικατασταθεί από τον τόσο αναγνωρίσιμο πρόεδρο Μπους τον πρέσβυν. Το κεφάλαιο τούτο επιγράφεται με τον γνωστό σαρδόνιο τρόπο του εν λόγω μάλλον δημοφιλέστερου οικονομολόγου συγγραφέα -δικαίως από των πλέον ευπωλήτων συγγραμμάτων-του 20ου αιώνα ως εξής:"το επίτευγμα του Ρέιγκαν". Ο σοφός καθηγητής προβαίνει σε εξαιρετική ανατόμησι αυτού του "επιτεύγματος" ακολούθως. Το στοιχειό, λοιπόν, αυτών των οικονομικών της περιόδου Ρέιγκαν, που ήσαν αρχικά ορθόδοξα μονεταριστικά και κατόπιν, λόγω της κατακραυγής, στηρίχθηκαν στο νέο σαθρό κίονα κάποιων παλιομοδίτικων, οπωσδήποτε, ελκόντων την καταγωγή πριν το κραχ του 1929, "οικονομικών της προσφοράς", είναι συνισταμένη των παρακάτω συνιστωσών που είναι κοινές. Εμείς, προσπαθώντας να είμαστε οικονόμοι του λόγου, θα σταθούμε, προς ώραν, στις κατωτέρω δύο.: Ο Galbraith, σε ώριμη ηλικία, από το site του Χάβαρντ. 
Πρώτα-πρώτα: Οι φοροαπαλλαγές προς τους πλουσίους(ιλιγγιωδώς τερατώδεις στο έγεθος, κατά περίπτωσι), οι αυτοδικαιωτικές των καθεστωτικών υπουργών, οικονομολόγων και διοικητικών δημοσίων λειτουργων να λένε, ότι το τάδε ή το δείνα (υποτυπώδες) κοινωνικό αίτημα υπερβαίνει τις "αντοχές της Οικονομίας". Θα λέγαμε, οπωσδήποτε και προς τους κεφαλαιούχους. Αυτή η κίνησι της ρηγκανικής διακυβέρνησης δικαιολογήθηκε με την παροχή "κινήτρων" προς επένδυσι ή επανεπένδυσι, στην περίπτωσι των επιχειρηματικών ("υπεραξιακών") κερδών που καρπούνται κατ'αρχάς λόγω της πατερναλιστικής φύσεως του καπιταλισμού και του τυραννικού μοντέλου διοικήσεως που αυτός προκρίνει στα κύτταρα του ιδιωτικού τομέα της Οικονομίας, που είναι οι επιχειρήσεις. Από την άλλη, βεβαίως, έχουμε την παροχή κινήτρων προς τους πτωχούς και εργαζομένους δίχως άλλες πηγές εισοδήματος πέραν αυτής της εξαρτημένης τους εργασίας, η οποία , όμως, γίνεται ...αντιστρόφως από ό,τι η εδώ άνω. Ήγουν με την παροχή μικρότερων μισθών, που κατορθώθηκαν με την σύνθλιψι των ενοχλητικών συνδικάτων και την σύνθλιψι της μόνιμης "σπείρας μισθών -τιμών"(το ένα ακολουθεί το άλλο, μέσω και δια τον λόγο των συνδικαλιστικών αγώνων), που επιτρέπει την αξιοπρεπή επιβίωσι των μισθωτών. Έτσι, κατ'εκείνους, με την δημιουργία (εργασιακής) ανασφάλειας, το σημαντικότερο κατόρθωμα τούτων των πολιτικών κατά τον υπεμφαινόμενο ως νεφεληγερέτη, κεραυνοβολητή πρόεδρο της FED, Άλαν Γκρίνσπαν, θα κατορθωθεί "η μεγαλύτερη παραγωγικότητα και η ευημερία" σύνολου του έθνους. Αλλά τούτο ακριβώς συμβαίνει και με την μεταρρυθμιστική δραστηριότητα των ΝΔ-ατών την τρέχουσα κυβερνητική περίοδο και παληότερα, με την τόσο (ευρωατλαντικο)εμπνευσμένη πολιτική της "εκσυγχρονιστικής" πλαστογραφίας και, άρα, κιβδηλείας. Νομίζω, ότι τα τεκμήρια των λόγων των ημεδαπών περισσεύουν. Δεύτερο: η έωλη έως, κάλλιον, χαύνη "πραγματικά καπιταλιστική-φιλελεύθερη", προς αναθύμησιν του θατσερισμού, ρητορική πολλών μελών του νυν κυβερνητικού θιάσου περί ...ευεργετικών αποτελεσμάτων για το Κράτος και τα δημόσια έσοδα πολιτική των τάχα ερεθιστικών(stimulating) για την Εθνική Οικονομία φοροαπαλλαγών προς τους πλουσίους, το Κεφάλαιο και την -περιβεβλημένη προσφάτως την εκθαμβωτική και δοξαστική αίγλη του παραγωγικού συντελεστή με αξιώσεις αμοιβής (παχυλότατης)- επιχειρηματικότητα. Αυτή είναι που απομυζά το συντριπτικά μείζον τμήμα της οικονομικής μεγέθυνσης και στην χώρα μας, βεβαίως, σαφώς και του ΑΕΠ. Αυτή η "λογική " είναι απλοϊκή: φοροπαλλαγές προς τους ήδη πλουσίους--> εξερεθισμός του ...επενδυτικού τους οίστρου --> δημιουργία και καινουργία θέσεων εργασίας --> αύξησι κύκλου εργασιών-πωλήσεων --> φορολόγησι εκ του Κράτους --> δημόσια έσοδα (ηυξημένα). Βέβαια αυτή η ακολουθία, κλασσική, νεοκλασσική και νεοφιλελεύθερη, δεν επαληθεύθηκε ποτέ ή σχεδόν ποτέ, σύμπερασμα εύλογο και απαγωγικά, θεωρητικά δηλ. ή και ψυχογραφικά. Πρέπει να επισημειωθεί, όμως, ότι ποτέ δεν υπήρχε η σκέψι, ότι ισχύε κάτι τέτοιο και τούτο αινίττεται ο Γκάλμπρειθ. Απλώς, ακόμη και σε μία κοινωνία όπως αι ΗΠΑ, που έχει δομηθεί με εθνικά ιδεώδη όπως το ατομικό συμφέρον και η "ελεύθερη", χωρίς περιορισμούς από το Κράτος Πρόνοιας/κοινωνία, επιδίωξι του ατομικού συμφέροντος, ήταν αδιανόητο για τον "θρησκευόμενο" Reagan και την εαυτού κουστωδία να κάνει δημοσίως κατάδηλο, ότι αδιαφορεί για τους πτωχούς, ότι θέλει να εξυπηρετήσει τους πλούσιους, που, αυξημένοι πληθικά και ευνοημένοι κυρίως εκ της θεωρούμενης ως μέλλουσας να συνεχιστεί αείποτε "ένδοξης(κεϋνσιανής) τριακονταετίας", τον εξέλεξαν (επί τούτου). Σαφώς η ίδια εικόνα διαγράφεται και στον τόπο μας, διότι τούτο δεν είναι, νεολογικά ειπωμένο, "πολιτικώς ορθόν". Δεν θα ηδύνατο ο οποιοσδήποτε αρμόδιος να ισχυρισθεί αυτά σε μία κοινωνία εμβολιασμένη με τον μετάρσιο ορθόδοξο κοινωνισμό και όχι την ειδική, ατομοκρατικού τύπου (και αποπνευματισμένη) καλβινιστική αμερικανική Ηθική. Έτσι, όπως μας λέει ο κορυφαίος αμερικανός "φιλελεύθερος" διανοητής, είχαμε απλώς ένα κακοτεχνουργημένο προπέτασμα-"κάλυψη", αλλά οπωσδήποτε, συνεχίζει, ένα ιλαροτραγικό προπέτασμα είναι καλλίτερο από το τίποτα, το να μην επιπολάζει το οποιοδήποτε λούστρο επίστρωσης του κυνισμού, της απληστίας και της αντικοινωνικότητας, προσθέτουμε. Η καμπύλη που συνέταξε κάποιος παγκοσμίως άγνωστος, βεβαίως, καθηγητής Λάφερ , που καταλέγεται, συγκαταλέγεται, για την ακρίβεια, με άλλους, όπως ο Γκίλντερ και ο Μάρει στην επονείδιστη συνομοταξία των οργανικών διανοουμένων, συνετέλεσε σε ένα κάποιο consensus, ή τουλάχιστον στην αποτροπή της "στάσεως" επί αυτών των θεμάτων της (κατα)κρεουργητικής περικοπής της Κοινωνικής Πρόνοιας. O Reagan σταρ σε καουμπόικες ταινίες, από την wiki-παιδεία.: 
Ο λόγος που τα λέμε όλα αυτά είναι σαφής και μπορεί να συντμηθεί τόσο ώστε να χωρηθεί σε ένα "κουκούτσι", όπως φημίζεται ο Γκάλμπρειθ πως συστηματικά κάνει. Είναι η αποσαφήνισι του πού οδηγούμαστε εκ των τυφλών οδηγών μας. Η περίοδος Ρέιγκαν κατετρύχετο ήδη κατά την διάρκειά της, από στασιμοπληθωρισμό, δηλαδή, ειδικότερα, από καλπάζουσες τιμές συν ύφεση, τόσο που και ...οι διανοούμενοι εκείνοι των ακροκαπιταλιστικών think tanks, όπως το Ινστιτούτο Κληρονομίας (και το Ινστιτούτο Χάγιεκ), που μας συνγνώρισε (στο ευρύ κοινό) μαζί με τον πρότερο Μπους επί "Gulf war" και τον όρο Νέα Τάξη, εξωθήθηκαν στο να "πετάξουν στα σκουπίδια την περίοδο αυτή", όπως ακριβώς προέκριναν οι ομόφρονές τους ρεηγκανικοί "διανοούμενοι" για το σύστημα στήριξης εισοδήματος των ηλικιωμένων. Η οξύτατη επίθεσι που εξαπέλυσε ο ακραίος μέσα στους ακραίους συντηρητικός της ελεύθερης αγοράς ή αναρχοκαπιταλιστής, αλλιώς, Ρόθμπαρντ είναι πράγματι εντυπωσιακή και αρκεί ως πειστήριο για αυτό. Και βέβαια, δεν ομιλούμε για τις εργοδοτικές υπερεξουσιαστικές πραγματώσεις(ονείρων), για την συντριβή των συνδικάτων, την κλιμάκωσι της ανεργία, για την τεράστια μείωσι της αγοραστικής δύναμης των πτωχών τάξεων, για την εύλογη τραγική κατάστασι των εναμπομεινασών δημόσιων υπηρεσιών. Όλα τούτα επιβεβαιώνουν και τον Κέυνς,του οποίου ο Ρέηγκαν μέχρι να γίνει υπότροφος(λαβών επιδότησι, για να παραδώσει κάποιες διαλέξεις εκεί) πολυεθνικής επιχείρησης(της General Motors) ήταν ακραιφνής υποστηρικτής*, αλλά κατόπιν (αν και έμεινε εν μέρει μαθητής του, και πολύ εντελέστερα στα λόγια)"ξέχασε" τις θεμελιώδεις θεωρητικά προειδοποιήσεις του για την ύφεσι που επιφέρει η μικρή εθνική αγοραστική δύναμη, κοινώς τα χρήματα που έχουν στα χερια τους οι άνθρωποι που πρόκειται να τα ξοδέψουν και όχι να αποταμιεύσουν. Ο Ρέηγκαν κατάφερε να δημιουργήσει το μεγαλύτερο έλλειμμα παγκοσμίως που είχαν ποτέ οι ΗΠΑ, από εκεί που τούτο απλώς ενέλειπε, εφαρμόζοντας ταυτόχρονα εξαιρετικά "σφιχτή", "συσταλτική", τυπικά μονεταριστική και ,σήμερα, τυπικά ευρωενωσιακή νομισματική πολιτική με αποτέλεσμα την λιμοκτονία και αποστέρησι των ανυπεράσπιστων φτωχών. Αυτά , όμως, μεταχειριζόμαστε και εμείς στην Ελλάδα: πολιτικες λιτότητας, φοροαπαλλαγές(των άμεσων, προοδευτικών φόρων) για τους πλουσίους, πτώσι φορολογικών συντελεστών, επακόλουθη υποβάθμισι ώς αφάνισι του δημόσιου τομέα. Ο κ.Τρισέ, πρόεδρος της ΕΚΤ, το έχει δηλώσει μετά παρρησίας, οτι οι χώρες Ε.Ε. τόσο ...εξεθαμβήθησαν από τα επιτεύγματα της (συντηρητικής/νεοσυντηρητικής) οικονομίας των Η.Π.Α. που την ακολουθούν πιστά. Το στοιχειό, λοιπόν, των Reaganomics πρέπει να εκδιωχθεί με την ξορκίστρα της εθνικής ανεξαρτησίας που επιτάσσει η στοιχειωδώς δημοκρατική συνείδησι και, το ελάχιστον, του (επιλεγόμενου) "ευρωσκεπτικισμού". Υπάρχουν βορειοευρωπαϊκά και κεντροευρωπαϊκά υποδείγματα απάρνησης, πρώτο στάδιο, του ανέρωτου καθεστωτικού συγκεντρωτικού ευρωκεντρισμού. Φιλοσοφούν δια πράξεων, κατακλείοντας το τηλέφωνο στα φερέφωνα εκείνων των "παληών ιστοριών" των εκτεταμένων (οκταετών) "καταραμένων απογευμάτων"... *"Ronald Reagan, Arthur Schlesinger, and I were among the founders or early supporters of Americans for Democratic Action, a highly liberal group. But Reagan left us when General Electric hired him to give lectures, and he came to believe his own lectures. He was not personally rich. That subsidy from General Electric was very important in his life", λέει συνεντευξιαζόμενος προ ετών ο Galbraith... |
|
| Δημοσιεύθηκε: Δευ Δεκ 24, 2007 7:23 pm Θέμα δημοσίευσης: Περί και επί της μεταρρυθμιστικής επικαιρότητας |
|
Κάποιες σκέψεις-γνώσεις μετά στοιχείων ΕΝΑΝΤΊΟΝ της γελοίας ψευτομεταρρυθμιστικής ομοβροντίας... Ελπίζω (και σκοπεύω) να ωφελήσουν τους αναγνώστες...: 
Περί και επί της μεταρρυθμιστικής επικαιρότητας (μέρος Α') Ο πανικός στις συνειδήσεις είναι ένας γενικός κανών. Ο οποίος ισχύει και με το περιώνυμο "ασφαλιστικό". "Το σύστημα καταρρέει" , "σε δέκα χρόνια", "σε πέντε χρόνια" κλπ. Σίγουρα σε όλα αυτά μας εντυπωσιάζει το μη-τεκμηριωμένον των "πορισμάτων". Αν θεωρήσουμε,λοιπόν, ως παράδειγμα το κοινωνικοασφαλιστικό πρόβλημα, τότε μπορούμε να πούμε, ότι υπάρχουν μελέτες και, επι πλέον, σημαντικές(ως αυτή της κ.Δελιβάνη, του τελευταίου της βιβλίου) που δείχνουν, ότι το ζήτημα-ερώτημα τέτοια εξελίξεως δεν είναι μόνον μακροπρόθεσμο, καθώς υπερβαίνει αρκετές δεκαετίες(2050)... Μα είναι και δυσείκαστο, λόγω του χρόνου που θα έχει παρέλθει... Παρ'όλ'αυτά, βλέπουμε, μίαν φαινομενικά αορίστου αιτίας βιάσι, προκειμένου να γίνουν οι "μεταρρυθμίσεις" αυτές. Αυτές και όχι άλλες. Τα ερωτήματα που είναι τα πλέον ουσιαστικά και κρίσιμα συνήθως δεν τίθενται και είναι επόμενο, διότι εάν τεθούν ,θα καταρρεύσει η επιεικώς γελοία και χαύνη, χαυνωτική (=μαλθακωτική) "επιχειρηματολογία", που εμπνέεται τελολογικά, ως προς τον σκοπό της, από τους λεγόμενους "σοφιστές" της αρχαιότητας: την χάλκευσι και πλάνησι. Βέβαια, θεωρούμε, δανείζεται και την (γενική) υπόθεσι (τους), ότι το μυαλό του ανθρώπου μπορεί να διαμορφωθεί δια της πειθούς με τρόπο τέτοιο που η αλήθεια είναι όντως από ξέθωρη έως αδιόρατη... Ποια είναι όμως τούτα τα ερωτήματα: α)ποια θα είναι η ατομική παραγωγικότητα μέχρι τότε; Μήπως θα αυξηθεί σε πολλαπλάσιο της σημερινής δεδομένης της διαρκούς τεχνολογικής επανάστασης και δεδομένης της εστιάσεως στην τεχνολογία (άρα και στην ακαδημαϊκή έρευνα) ;, β)Τι θα συμβεί με το δημογραφικό πρόβλημα, που είναι θανάσιμα οξύληκτο και για την ελλαδική κοινωνία , αλλά και, άρα, για την "εθνική Οικονομία"; Πώς μπορεί να υπάρξει , λοιπόν, παραγωγικότητα εν γένει, όταν δεν υπάρχουν καθόλου πρόσφορες συνθήκες για δημιουργία ή και διατήρησι οικογένειας, στο μεταβιομηχανικό, μεταφορντικό, ανεμοστροβιλωδώς "δημιουργικά καταστροφικό" καπιταλισμό που ζούμε, λόγω ακριβώς των όλων απορρυθμίσεων που προωθούνται; γ)Πώς μπορεί να λυθεί ένα τέτοιο πρόβλημα εστιάζοντας στην ατομική παραγωγικότητα, ήτοι με την επιμήκυνσι του εργασιακού χρόνου, υπερωρίες, εργοδοτικές υπερεξουσίες και όχι στην μακροοικονομική, συνολική παραγωγικότητα; Είναι "βιώσιμη" αυτή η λύσι ή μήπως ενδιαφέρει το ...αποκάμωμα των εν ζωή ανθρώπων, όπως καταγγέλλεται και όπως είναι η βούλησι κάθε αυταρχικού και κατακυριεύοντος που "δοκεί άρχειν των εθνών";, δ)Δεν μας απασχολεί, ότι στις ευρωενωσιακές χώρες το όριο ηλικίας συνταξιοδοτήσεως της Ελλάδας είναι από τα υψηλότερα(61,7-62,7, αρκούντως πάνω από τον μέσο όρο και περίπου ...τέταρτο στην ΕΕ); Επίσης, ότι οι ώρες εργασίας είναι οι υψηλότερες με διαφορά στην ΕΕ των 25(41,6 ώρες, μετριοπαθώς) και σε συγκεκριμένα επαγγέλματα προσπελάζουν, κοντεύουν ως και το εξωφρενικό επίπεδο του ...πενηντάωρου; Αυτές επιθυμούμε να αυξηθούν, ώστε να ...επιλυθεί το πρόβλημα;..., ε)Η γενικότερη (εισ)φοροδιαφυγή είναι τέτοια(70 δισ. κατά μία μέτρηση, δεν απέχει από το 1/3 του όλου Α.Ε.Π.!), ώστε το "Κοινωνικό Κράτος" από εκεί που πρέπει να επιτελεί αναδιανομή του εισοδήματος προς όφελος των πτωχών, αποβαίνει ...εις βάρος αυτών, όσο μη δυνάμενο να πιστευθεί!!!... Πού είναι η μέριμνα, ώστε να λυθεί η άκρα παθογένεια τούτη, που στοιχειώνει βέβαια σε μέγιστο βαθμό και το ασφαλιστικό; Συνεχίζεται... (Μέρος Β':Η "παλιά ιστορία", "το καταραμένο απόγευμα" ή το στοιχειό των "Reaganomics") |
|