Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης
Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Αρχική σελίδα
Προτάσεις
Τεύχη
Αρθρα
Αναζήτηση διαλόγου
Αναζήτηση - άρθρα/τεύχη
Σύνδεσμοι
Πληροφορίες
Ρεσάλτο Blog
Αναζήτηση
::
Κατάλογος Μελών
Εγγραφή
::
Σύνδεση
::
Προφίλ
Πολιτισμός-Παιδεία-Γλώσσα
Δημοσίευση απάντησης
Όνομα μέλους
Θέμα
Περιεχόμενο
Emoticons
Περισσότερα Emoticons
Χρώμα γραμματοσειράς:
Προεπιλογή
Βαθύ Κόκκινο
Κόκκινο
Πορτοκαλί
Καφέ
Κίτρινο
Πράσινο
Λαδί
Κυανό
Μπλέ
Βαθύ Μπλέ
Λουλακί
Βιολετί
Λευκό
Μαύρο
Μέγεθος γραμματοσειράς:
Μικροσκοπικό
Μικρό
Κανονικό
Μεγάλο
Τεράστιο
Να κλείσουν τα Tags
Επιλογές
HTML
Ενεργό
BBCode
Ενεργό
Smilies
Ενεργά
Απενεργοποίηση HTML σ' αυτή τη δημοσίευση
Απενεργοποίηση BBCode σ' αυτή τη δημοσίευση
Απενεργοποίηση Smilies σ' αυτή τη δημοσίευση
*** Αυτή η Δημοσίευση θα εξετασθεί και θα μείνει κρυφή μέχρι την έγκρισή της. ***
Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Μετάβαση στη:
Επιλέξτε μια Δημόσια Συζήτηση
----------------
Πολιτική Δημοσίευσης
Ανακοινώσεις
Ευρετήριο
----------------
Ειδήσεις
Πολιτική - Oικονομία
Εθνικό - Μεταναστευτικό
Ορθοδοξία - Κοινωνία
Πολιτισμός-Παιδεία-Γλώσσα
Ιστορία - Φιλοσοφία
MME - Τρομοκρατία - Μ.Κ.Ο.
Οικολογία - Περιβάλλον
Γεωπολιτική - Επιστήμη
Καταγγελίες
Χιούμορ - Σάτιρα
Γενικές Συζητήσεις
Ανασκόπηση Θέματος
Συγγραφέας
Μήνυμα
Ηλίας Σιαμέλας
Δημοσιεύθηκε: Κυρ Φεβ 07, 2010 8:50 pm
Θέμα δημοσίευσης: Η ΣΙΩΠΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΛΕΕΙ...
Η ΣΙΩΠΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΛΕΕΙ…
«Μαύρο σύννεφο σαλπάρει, φαρδύ
σαν τη σχεδία του Οδυσσέα…»
Johannes Edfelt
Της αλήθειας ο πόθος, δε με άγγιξε μόνος # Κρεμασμένο ένΆ αστέρι κι η σιωπή μου ένα ταίρι.
Η σιωπή που ταράζει, η σιωπή που τρομάζει # Μες στο φως σαν γλυκαίνει, η ζωή κι αν μικραίνει
Μες τη νύχτα πατάει, μες το αίμα κυλάει # Η σιωπή που με καίει, η σιωπή που μου λέει
***
¶γρια λουλούδια στο φως, να τα έβλεπα πως # Στη σιωπή κολυμπάνε, στην ψυχή μου μιλάνε
Ένας κόσμος, ένας τόπος, ένας γνώριμος λόφος # Χωρίς όρια και τρόμο, χωρίς έλκη και πόνο
Μες τη νύχτα σαλεύουν και τα όνειρα ζεύουν # Την ημέρα προσμένουν, το χρώμα σμιλεύουν
***
Τίμιοι άνθρωποι στο φως, να τους έβλεπα πως # Μες τη θλίψη κολυμπάνε, τα φαντάσματα ρωτάνε
Ένας κόσμος, ένας τόπος, ένας άμοιρος κόρφος # Μες σε όρια και τρόμο, μες σε έλκη και πόνο
Μες τη νύχτα σαλεύουν, σαν την πέτρα σκληραίνουν # Την ημέρα προσμένουν, τις θύελλες ζεύουν
***
Νεοταξίτες στο φως, να τους έβλεπα πως # Μες το χρήμα κολυμπάνε, του Σόρος τη θρησκεία προσκυνάνε
Ένας κόσμος , ένας ρόλος, ένας επίβουλος κόρφος # Χωρίς όρια και φόβο, με του «καθηγηταρά» το χνώτο
Μες τη νύχτα ενεδρεύουν, την ιστορία μας μοιχεύουν # Την ημέρα προσμένουν, το φαρμάκι αργοσπέρνουν
***
Πολιτικοί στο φως, να τους έβλεπα πως # Σαλτιμπάγκοι δίχως τύψεις, εφιάλτες με διαχύσεις
Ένας κόσμος στην ψευτιά, ένας ρόλος στην κλεψιά # Χωρίς όρια και φόβο, με του καταχτητή το χνώτο
Μες τη νύχτα σαλεύουν, για την τσέπη τους παλεύουν # Την ημέρα προσμένουν, τη λογική μας μολεύουν
***
Ας έφτανε ο καιρός, να ερχόταν βλοσυρός! # Όλοι στου αγώνα τα νερά, να βουτούσαν μια σταλιά
Να αστράψει η ορμή, στης πατρίδας την αυλή # Στη γη μας την καταχτημένη, στην Ελλάδα που ασθμαίνει
Γιατί μύχιος πόθος είνΆ η λευτεριά, του ηλιόφωτου κυρά # Γιατί άνθος είναι η αντρειά, μες τις πόλεις, στα βουνά
***
Μια πατρίδα από αίμα, μια Ελλάδα από πνεύμα # Πλατύφτερος ο δρόμος της, έρωτας ο κόρφος της
Σαν τη δόξα όμοια, σαν τον ουρανό της κόσμια # Η ψυχή της μυστικιά, τα βουνά της μια γροθιά!
Όχι! Δεν θα παραδοθεί, «Να πεθάνει δε μπορεί»! # Οι ρίζες της κρατούν γερά, τις αρδεύουν κυματόχρωμα νησιά !
***
Στίχοι στη σιωπή καμωμένοι, σαν φωτιά ορθωμένοι! # Της αλήθειας ο όρθρος, δε με άγγιξε μόνος
Η καρδιά μου ένΆ ασκέρι, η σιωπή στο καρτέρι # Η σιωπή που μιλάει, η σιωπή που γροικάει
Η σιωπή που αρνείται, η σιωπή που προηγείται # Η σιωπή που στενάζει, το ηφαίστειο που βράζει!
***
7 του Φλεβάρη 2010.
Λιμποβίσι Αρκαδίας - (φωλιά των Κολοκοτρωναίων) : (Συνειδησιακά Ελεύθερη Ζώνη, σε μια κατεχόμενη και λεηλατημένη απΆ το πολιτικο-οικονομικό σύστημα, χώρα).