Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης
Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Αρχική σελίδα
Προτάσεις
Τεύχη
Αρθρα
Αναζήτηση διαλόγου
Αναζήτηση - άρθρα/τεύχη
Σύνδεσμοι
Πληροφορίες
Ρεσάλτο Blog
Αναζήτηση
::
Κατάλογος Μελών
Εγγραφή
::
Σύνδεση
::
Προφίλ
Πολιτική - Oικονομία
Δημοσίευση απάντησης
Όνομα μέλους
Θέμα
Περιεχόμενο
Emoticons
Περισσότερα Emoticons
Χρώμα γραμματοσειράς:
Προεπιλογή
Βαθύ Κόκκινο
Κόκκινο
Πορτοκαλί
Καφέ
Κίτρινο
Πράσινο
Λαδί
Κυανό
Μπλέ
Βαθύ Μπλέ
Λουλακί
Βιολετί
Λευκό
Μαύρο
Μέγεθος γραμματοσειράς:
Μικροσκοπικό
Μικρό
Κανονικό
Μεγάλο
Τεράστιο
Να κλείσουν τα Tags
Επιλογές
HTML
Ενεργό
BBCode
Ενεργό
Smilies
Ενεργά
Απενεργοποίηση HTML σ' αυτή τη δημοσίευση
Απενεργοποίηση BBCode σ' αυτή τη δημοσίευση
Απενεργοποίηση Smilies σ' αυτή τη δημοσίευση
*** Αυτή η Δημοσίευση θα εξετασθεί και θα μείνει κρυφή μέχρι την έγκρισή της. ***
Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Μετάβαση στη:
Επιλέξτε μια Δημόσια Συζήτηση
----------------
Πολιτική Δημοσίευσης
Ανακοινώσεις
Ευρετήριο
----------------
Ειδήσεις
Πολιτική - Oικονομία
Εθνικό - Μεταναστευτικό
Ορθοδοξία - Κοινωνία
Πολιτισμός-Παιδεία-Γλώσσα
Ιστορία - Φιλοσοφία
MME - Τρομοκρατία - Μ.Κ.Ο.
Οικολογία - Περιβάλλον
Γεωπολιτική - Επιστήμη
Καταγγελίες
Χιούμορ - Σάτιρα
Γενικές Συζητήσεις
Ανασκόπηση Θέματος
<table border="0" cellpadding="3" cellspacing="1" width="100%" class="forumborder"> <tr> <td class="forumtitle" width="22%">Συγγραφέας</th> <td class="forumtitle">Μήνυμα</th> </tr> <tr> <td width="22%" align="left" valign="top" class="row1"><span class="name"><a name=""></a><b>φιλαλήθης</b></span></td> <td class="row1" height="28" valign="top"><table width="100%" border="0" cellspacing="0" cellpadding="0"> <tr> <td width="100%"><img src="templates/newhome/images/icon_minipost.gif" width="12" height="9" alt="Δημοσίευση" title="Δημοσίευση" border="0" /><span class="gen">Δημοσιεύθηκε: Πεμ Ιαν 17, 2008 3:45 am<span class="gen"> </span> Θέμα δημοσίευσης: Οι αληθινές μεταρρυθμίσεις</span></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><hr /></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><span class="genmed"><span style="font-size: 20px; line-height: normal"><span style="color: green"> Οι αληθινές μεταρρυθμίσεις:αντιτεινόμενα μέτρα:η ελπίδα.</span></span> <br /> <br />Πάντοτε ήταν επίμοχθη η προσπάθεια πειθούς κάποιου υψηλά ισταμένου στα δημόσια αξιώματα προσώπου, δραστηριότητα που έφθανε ως την ματαιοπονία και, άρα, ματαιοσχολία και αργολογία. Ο Galbraith που υπήρξε για ικανό χρόνο τέτοιος σύμβουλος(του J.F.Kennedy κ.α.) το συνάγει γενικώς για τους προέδρους(πρωθυπουργούς), το αιτιολογεί δε αναφερόμενος στην απουσία ενδιαφέροντος για την Οικονομική. Ενθυμείται δε κανείς και εκείνη την μνημειώδη "ανοικτή επιστολή" του J M Keynes", προς τον "συντηρητικό" πρόεδρο Ρούζβελτ, στις 31 Δεκεμβρίου, την τελική ημέρα του σωτηρίου έτους 1933. Αυτή η επιστολή, δημοσιευμένη στους Times της Νέας Υόρκης, και υφασμένη με λεκτικό ύφος και πνεύμα που μόνον δυσκόπως θα ηδύνατο κάποιος με ικανή οικείωση με τα θέματα τούτα να παραγνωρίσει, έμεινε τελικώς στα αζήτητα από την τότε αμερικάνικη "administration", στα δίχως ζήτησι, αυτήν, στης οποίας την υπερέμφασι συνίσταται η επανάσταση που επέφερε ο Keynes μετά το 1936, μετά την δημοσίευσι της "Γενικής Θεωρίας" του, που είναι ορόσημο για οποιονδήποτε κατέχει υποτυπωδώς την υποβαθμιζόμενη ευρωπαϊκά ,ακαδημαϊκά, <span style="font-style: italic">Οικονομική Ιστορία</span>, λόγω της ψευδώνυμης πλαστογραφηματικής "αξιολόγησης", η οποία για άφθονους κυβερνητικούς, και όχι μονο, τουλάχιστον λόγω του γνωστού εκείνου <span style="font-style: italic">θράσους της άγνοιας</span> αποτελεί ... καύχημα και την εκ των πιο τρανών αποδείξεων του έργου τους, αντί για τον παλαμικό περίφημο <span style="font-style: italic">"πιο τρανό καϋμό"</span>, καθώς έδει! Βεβαίως κατανοώ, ότι ο γνώστης της Οικονομικής Ιστορίας μπορεί να αντλήσει ή "αλιεύσει", έστω αδήλως όπως εμείς, πολλά αυτούσια επιχειρήματα ή αποδεικτικές προκείμενες προτάσεις, ώστε να καταστήσει περίγελω τις ηθικοπνευματικώς κατάπτυστες καθεστωτικές "μεταρρυθμιστικές" ιδέες. Τούτο ακριβέστατα πράξαμε με την επιστολή του Κέυνς, εκ της οποίας ποριστήκαμε σχεδόν α-παρ-άλλακτα ιδέες και συλλογισμούς. <br /> <br /> <br /> <span style="font-size: 18px; line-height: normal"><span style="font-weight: bold">Η κεκρυμμένη φιλοσοφική ενατένισι των αναζεσταμένων, αδήλων "οικονομικών της προσφοράς"</span></span> <br /> <br /> <br /> Ο μέγιστος της πολιτικής οικονομικής Keynes, τότε, είχε θέσει γενικά ζητήματα, φιλοσοφικά θα έλεγε κανείς, και τέτοιες καταφάσεις/εντυπώσεις("reflections"), αυτά τα οποία κάθε υπερεξειδικευμένος αγράμματος κάτοχος "προϊοντοποιημένων" υποπτυχίων δεν θα δυνηθεί να 'ψυχανεμιστεί', διανοητικά... Οι δε ειδικότερες προτάσεις, π.χ. περί δημοσίων επενδύσεων, ήσαν για αυτόν "beyond his province". Πράγματι, μετά το '36, όταν δημοσίευσε την "Γενική Θεωρία", επέφερε μία αλλαγή τεράστιας κλίμακος, που μετέστρεψε, ανέστρεψε θα λέγαμε, ακόμη και στο <span style="font-style: italic">Harvard</span>, την "ορθοδοξία" της Οικονομικής και, συγκεκριμένα, της Πολιτικής Οικονομίας, των οικονομικών πολιτικών. Έτσι, αν και η αποδοχή του <span style="font-weight: bold">"νόμου του Say"</span> ήταν έως τότε το μετρο της προσωπικής "λογικής" και σωφροσύνης(!), αυτό ανηρέθη, εις τέλος, και τα <span style="font-style: italic">"οικονομικά της προσφοράς"</span> εκτοπίσθηκαν από τα <span style="font-style: italic">"οικονομικά της ζήτησης"</span>. Δεν είναι, ουδ'όλως, τυχαίο, ότι πολλοί "οικονομικοί αναλυτές", που μας μιλούν αδιαλλείπτως για τα assets, τα hedge funds, αν και μάλλον ουδέποτε για τους accredited investors, ακόμη δε τα deals, τα investing groups, τα limit-up, τις αυξήσεις μετοχικών κεφαλαίων, την ρευστότητα ή liquidity(γενικώς κι απροσδιορίστως) και τα όμοια, δεν θα ήσαν σε θέση να αρθρώσουν μία θέση κάπως σαφή, αν όχι κρυσταλλωμένη και , άρα, 'πάγια', για τούτα τα θέματα. Δεν διδάχθηκαν να έχουν μακρύτερη και συνολική ενόραση. Αλλά το αείποτε δεύτερο δημοφιλέστερο(/ευπώλητο) οικονομικό σύγγραμμα είναι το <span style="font-weight: bold">"The Worldly Philosophers"</span> του Robert Heilbroner. Η οικονομική ανέκαθεν βασιζόταν σε ακρογωνιαίες συγκεκριμένες στοχεύσεις, κοινωνική/ατομική δεοντολογία, και έχει εύλογα αποκληθεί μη-ξεκαθαρισμένη επιστήμη. Αυτά δεν πρέπει να διαλανθάνουν του νοός μας. Ο δε Keynes είχε διακρατήσει ορθότατα εκ των (σύνολων) μελετών του, ότι όσοι επιμένουν στο να είναι 'άνθρωποι της πράξης' σε αυτά τα θέματα, συχνά, ανεπίγνωστα, περιπίπτουν και αποτελούν "θύματα" κάποιου μακαρίτη (ελάσσονος) "γραφιά" οικονομολόγου. Εν πάση περιπτώσει, ο Keynes απέδειξε το λάθος αυτών των ιδεών, και του γνωστού εκείνου 'ακτιβισμού' του ιδίου και των οικονομολόγων της σχολής του ένεκεν. Παρα ταύτα, αν συλλογαριάσουμε και τον παράγοντα της επιρροής των οικονομικά ευμαρών στοιχείων της κοινωνίας, κάτι που επισημαίνει εμφατικά και ο ίδιος ο Μέγας Βασίλειος σε λόγο του, "προς πλουτούντας", καταλήγουμε δίχως κόπο στο πόσο μας κατακυριεύουν τις τελευταίες δεκαετίες, οπωσδήποτε τελευτ(η)-αίες για τα εργασιακά δικαιώματα και άρσι του εργοδοτικού εξουσιασμού... <br /> <br /> Ο Edward Luttwak φρονεί επί τούτου, συμφωνώντας εντυπωσιακά απόλυτα, και με εγχώριους σπουδαίους ακαδημαϊκούς/ επιστήμονες, όπως η κ.Δελιβάνη, ότι οι βασικοί, αδροί, χονδροειδείς άξονες της κοινής ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής είναι ακέραιος ορθόδοξος μονεταρισμός, αλλοιώς δίχως παραλλαγή "κατά κεραία" ή κατά "ιώτα". Άλλως δε, είναι το "απαύγασμα" των νεοαυστριακών "συνταγών" του (θατσερικού) Friedrich von Hayek και των συν αυτώ. Οι ευθείες προτροπές της Λευκής Βίβλου του '93 για αμοιβές κάτωθεν της εργασιακής παραγωγικότητας, εκράθησαν με τα διάφορα Σύμφωνα Σταθερότητας, συνθήκες του Μάαστριχτ κτλ., ώστε να έχουμε ένα τέτοιο, ορθόδοξο μονεταρισμό, δηλαδή, ελληνιστί, "νομισματικισμό", ως κύριες, και θεωρούμενες ως απαράβατοι κανόνες, γραμμές των πολιτικών μας... Ποιος θα το περίμενε αυτό, όταν, τελείως δειγματοληπτικώς, όπως επισημειώνει ο -θανών- Galbraith σε πρόσφατη συνέντευξί του, στις ίδιες τις Η.Π.Α., δεν υπάρχει καμμία αποκοτιά προθέσεως να αποτελέσουν οι<span style="font-style: italic"> φιλελεύθεροι συντηρητικοί(=conservative liberal), στις προεκλογικές τους προγραμματικές δηλώσεις</span>, προασπιστές του Milton Friedman, που είναι εκ των κυρίων εμπνευστών των δικών μας πολιτικών; Και τούτο να μην μας ξενίσει, επειδή δεν μας το γνωστοποιούν οι ...ευγενικοί ημών αυθέντες και αυλικοί... Ποιος θα το προσδοκούσε δε, όταν το 1933, στην ανωτέρω μνημονευθείσα επιστολή του, ο Keynes καταγγέλει ως πηγή των τραγικών εκείνων κοινωνικοοικονονικών Δεινών ουσιαστικά τις ...ίδιες ιδέες, την Ποσοτική Θεωρία του Χρήματος κ.τ.τ.; <br /> <br /> <br /> <span style="font-size: 18px; line-height: normal"><span style="font-weight: bold">Γυμνάσματα (ανα)διατύπωσης μεταρρυθμίσεων</span> <br /> </span> <br /> <br /> Οι "μεταρρυθμίσεις", λοιπόν, που θα είχαμε εμείς να προτάξουμε θα ήσαν ριζικα διαφορετικές από όσες υπάρχει τάσι να υιοθετηθούν, ως <span style="font-style: italic">"self-serving nonsense"</span>(=αυτο- εξυπηρετικές ανοησίες), όπως αποκαλεί τις ιδιωτικοποιήσεις ο Galbraith σε σχετικά πρόσφατη συνέντευξί του, από/για αυτούς που "έχουν και κατέχουν", χρήμα και, άρα, ισχύ. Να επιχειρήσουμε να σηματοδοτήσουμε κάποιες; <br /> <br /> <br /> <br /><span style="font-size: 9px; line-height: normal"><span style="font-style: italic">O μέγας Θεσμικός(Θεσμικιστής-institutionalist) ακαδημαϊκός κοινωνιολόγος, οικονομολόγος και συγγραφέας Thornstein Veblen</span></span> <br /><img src="http://de.geocities.com/veblenite/images/veblen3a.jpg" border="0" /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br /> α) <span style="font-size: 18px; line-height: normal"><span style="font-weight: bold">μείωση του χρόνου/ετών υποχρεωτικής εργασίας</span></span>. Ήταν δε μόλις προ ολίγων ετών, όταν η Ελλάδα εχειμάζετο με την εκσυγχρονιστική λιτότητα, που η Γαλλία θεσμοθέτησε το 35ωρο, το οποίο ουσιαστικά ούτε ο νυν πρόεδρος Σαρκοζί αμφισβήτησε/ έβαλ(λ)ε στις "προγραμματικές διακηρύξεις" του. Κατά πολλές επόψεις αποτελεί ένα ευσκιόφυλλο μέτρο για τους εργαζομένους, οι οποίοι, γενικώς, υποφέρουν από μία έλλειψι χρόνου που τους μαστίζει, ή, ακριβέστερα, τους φραγγελώνει. Τούτο, σαφέστατα, είναι μία λύσι και στην χρόνια ασθένεια της ανεργίας. Αυτή είναι μία πρότασι που εμείς καταχωρούμε, όπως είπαμε, κι εδώ, πλην έχει προταθεί από πολλούς και εξόχους επιστήμονες. Και η κ. Δελιβάνη πολλάκις την έχει (αντι)τείνει, βεβαιότατα, μεταξύ ετέρων ποικίλων... Ο ίδιος ο J. K. Galbraith, σε ένα από τα πλέον νεοεκδεδομένα εν Ελλάδι έργα του(1997), ωνομασθέν "η καλή κοινωνία"("Good society: the humane agenda"), μιλάει για την συνειδητή επιλογή που υπάρχει απο την Πολιτεία για μικρού μεγέθους πληθωρισμό, η οποία σαφώς εξ-"ωθείται", έξωθεν, άμετρα από διαφόρους, ιδίως χρηματοοικονομικούς, παρασιτικούς παράγοντες, για τους οποίους ο πληθωρισμός, που συνεπάγεται μείωσι αγοραστικής δυνάμεως, θεωρείται άκρως προβληματικός για το (μάλλον, ονομαστικά, σταθερό) προσωπικό τους εισόδημα. Εδώ, για μία δέουσα πληρέστερη κατανόησι, πράγμα που σε πολλά κείμενα και ομιλίες δεν συναντούμε, πρέπει να πούμε, ότι από πολύ παληά, υπάρχει μία σχέσι "ανταλλαγής" μεταξύ πληθωρισμού και ανεργίας. Η καταγραφή των δύο (μακρο)οικονομικών μεγεθών για ένα διάστημα περίπου εκατό (1861-1957) ετών ήταν αυτή που μας χάρισε το πολυτίμητο μελέτημα του οικονομολόγου A.W. Phillips, εξ ου και η φερώνυμη καμπύλη. Τούτη (κατ)έστη ένα υπέροχα τελεσφόρο εργαλείο για αρκετά έτη, ιδίως την εν ευημερία ροβολήσασα δεκαετία του '60. Οπωσδήποτε καταδεικνύει και στα πράγματα την ύπαρξι μίας σχέσεως "ανταλλαγής" μεταξύ των δύο και, άρα χρείας πολιτικής επιλογής. Σήμερα επιλέγουμε απροϋπόθετο (πολιτικό) "αντιπληθωρισμό", πολιτική "λιτότητας". Πρόσθετα επί τούτων, συγχέουμε(συνδέουμε) τις αντιπληθωριστικές πολιτικές με την ληρωδία μίας απόλυτης, α-ιστορικής, α-θεσμικής, ά-χωρης, ά-χρονης Ποσοτικής Θεωρίας του Χρήματος που (ανα)διατείνεται -ταριχευμένη-, ότι αρκεί να (περι)ορίσουμε την ποσότητα του χρήματος, για να επιφέρουμε πτώσι των τιμών. Σημειωτέον, βεβαίως, εδώ, ότι η αυτοαλήθεια, χριστιανικά, ή η αλήθεια, απλώς, κείται εκτός του χώρου και του χρόνου, όπως αποφαινόταν ο Ludwig Wittgenstein, δεν συνεπάγεται, ότι είναι και ..."εκτός τόπου και χρόνου". Ο Keynes, που επ-αληθεύτηκε πανηγυρικότατα, ενν. ως προς τούτο, έλεγε στην ανοικτή του επιστολή: <span style="font-style: italic"><span style="font-weight: bold">" Το έτερο σύνολο πλανών, του οποίου φοβούμαι την επιρροή, εγείρεται από ένα άξεστο δόγμα κοινώς γνωστό ως η "Ποσοτική Θεωρία του Χρήματος". Το ανυψούμενο (ΑΕ)Προϊόν και τα ανυψούμενα εισοδήματα θα υποφέρουν από οπισθοδρόμηση αργά η γρήγορα, αν η ποσότητα χρήματος είναι άκαμπτα ορισμένη"</span></span>. Από αυτά, βέβαια, συνάγουμε, ότι είναι δέον να ριφθούν σε ..."απύθμενες ρεματιές" οι θεμελιωδέστερες αρχές των οικονομικών πολιτικών που εισάγονται/ εφαρμόζονται στις ημέρες μας: ο ορθόδοξος μονεταρισμός γενικώς, ο αντιπληθωρισμός, η μάλλον... συντήρησι της χρονίζουσας (να ιαθή, πραγματικής) ανεργίας. Όπου με την λέξι ανεργία εννοούμε την "Όντως ανεργία", όχι την ανεργία εν τω είδει της υποαπασχολήσεως. <br /> <br /><span style="font-size: 18px; line-height: normal"><span style="font-weight: bold">β) Ισοκατανεμητικά μέτρα</span></span>. Τούτο 'αινίττεται' πολλά. Ωστόσο, τα σημαντικότερα είναι, ίσως, η γενναία αύξησι των μισθών και των συντάξεων δια της εφαρμογής όχι χαμηλής, αυστηρά άμεσης δε φορολογίας, όπως, άλλωστε, προέτεινε και ο ίδιος ο ...Άνταμ Σμιθ, εν ονόματι του οποίου συνήθως οι θεωρητικοί νεοφιλελεύθεροι διακηρύχνουν τα ...μαργαριτάρια τους, στις (4) φορολογικές αρχές που περιλαμβάνει στον μνημειωδέστατο, κεφαλαιωδέστατον, βεβαιότατα, "Πλούτο των εθνών". Ο λαός έχει εθιστεί στις βασικότερες ιδέες των οικονομικών της προσφοράς, όπως έχουν κληθεί, ως εάν αυτές να ήσαν κάτι αναντίλεκτο(!). Ήτοι στην υπερέμφασι στους παρόχους των αγαθών/υπηρεσιών, τις επιχειρήσεις, και όχι στους ανθρώπους-νοικοκυριά(household) -"καταναλωτές". Κατ'αυτήν την (άθλια) όψι, οι μισθοί δεν είναι παρά ένα ...επιπλέον κόστος το οποίο μειώνει την (οριακή) "ροπή προς επένδυσι". Καλόν είναι στις επιστήμες που δεν είναι "καθαρές"(κοινωνικές-"ανθρωπιστικές") και δεν ασχολούνται με τους εν γένει Φυσικούς Νόμους να μην μιλούμε αποφθεγματικά, δογματίζοντας δόγματα ληρώδη. Διότι και αβεβαιότητα(uncertainty) υπάρχει και τύρβη(turbulence), ωσαύτως. Παρ'όλ'αυτά, θεωρούμε, ότι η πραγματικότητα όσον αφορά την γαλακτοτροφούσα των πτωχών, ανακατενεμητική άμεση φορολογία, ειδικότερα τις <span style="font-weight: bold">μειώσεις των φόρων</span>, φοροαπαλλαγές-"κίνητρα", και ενίσχυσι των εμμέσων φόρων ή ακόμη και τον ..."flat tax"(=ίδιος φόρος για ...άπαντα τα "οικονομούντα άτομα") συντέμνεται από τον Galbraith στην εξής ερωταπόκρισι: <br /><span style="font-weight: bold"><span style="font-style: italic">Q.-Should we have tax cuts to stimulate the economy today? <br />-A. I do not think that it is an effective stimulant. What we have is income going to the rich. They do not need the tax cuts in order to spend, and they will not invest. They will keep their assets in liquid form.</span></span> <br /> <br /> Λέει, το λοιπόν, ο σοφός καθηγητής και παλαιός "τσάρος των τιμών"(price czar), των 52(!) φημισμένων διδακτορικών τίτλων, του οποίου τα πάμπολλα συγγράμματα αυτοπροαίρετα έχουν πωληθεί σε πλήθος οκτώ εκατομμυρίων, καθιστώντας τον σχεδόν τον πλέον επιτυχημένο αμερικάνο συγγραφέα (του είδους τούτου) και τρίτον, μάλλον, στην σχετική πλανητική αλληλουχία, μετά τους Joseph Schumpeter, του οποίου ορισμένο σύγγραμμα (απο)τελεί (ως) εγχειρίδιο πανεπιστημιακό, και του της ιδίας, Αμερικανικής Θεσμικής Σχολής, "σοσιαλιστή" Robert Heilbroner: <br /><span style="font-weight: bold"><span style="font-style: italic">"Δεν σκέπτομαι[=νομίζω], ότι αυτό[σ.σ.: φοροαπαλλαγές] είναι ένα τελεσφόρο ερέθισμα[="κίνητρο"]. Αυτό που έχουμε είναι εισόδημα να πηγαίνει στους πλουσίους. Δεν χρειάζονται τις φοροαπαλλαγές, για να ξοδέψουν, και δεν θα επενδύσουν. Θα κρατήσουν τα όσα διαθέτουν σε ρευστή μορφή[σ.σ.:η κατ'εξοχήν ρευστή είναι, βεβαιότατα, το χρήμα-"ρευστό"]."</span></span> <br /> Πρέπει εδώ να υπομνηματίσουμε, ότι παρά την όλη κεϋνσιανή επανάστασι, που μας χάρισε την μονήρη εαρινή εποχή του καπιταλισμού και μία πραγματωμένη φιλάνθρωπη υπευθυνότητα για τους πτωχούς και ενδεείς, σήμερα δεν υπάρχει προσγραφή στην εθνική αγοραστική δύναμι-Ενεργό Ζήτησι, της εξαιρετικά σημαίνουσας λειτουργικότητος που έχει. Η οποία είναι, μαζύ και με τις δημόσιες/κρατικές επενδύσεις σε υποδομές, δημόσια αγαθά σε αυστηρά μη-αγοραίους τομείς κτλ, κτλ, ένα εξόχως σημαντικό εγερτήρι/ ερέθισμα της καθεμίας Οικονομίας. Αρκεί, βεβαίως, να σκεφθούμε το εξής: πώς μπορεί να υπάρξει τάσι για επένδυσι, εάν δεν υπάρχει τέτοια κοινωνική δικαιοσύνη, ελάττωσι της ανισοκατανομής, ώστε οι άνθρωποι που έχουν θεμελιώδεις, πρωτεύουσες ανάγκες, να κτήσουν και διαχειρισθούν το κατάλληλο χρήμα; Και αυτό, βεβαιότατα, μας οδηγεί στο τρίτο στοιχείο, που είναι η <span style="font-style: italic"><span style="font-weight: bold">μη- συσταλτική</span>, ας πούμε, η διασταλτική, επεκτατική <span style="font-weight: bold">νομισματική πολιτική</span>. </span> <br /> <br /> Πρέπει να επισημειωθεί, ότι ο Κέυνς ήταν αυτός που πρότεινε εμπύρως, και στον συντηρητικό Roosevelt(που κατόπιν συνδέθηκε αξεδιάλυτα στις διάνοιες με το κοινωνικό κράτος και το New Deal), τον <span style="font-style: italic">εξωτερικό δανεισμό</span>(loan-expenditures), προκειμένου να υπάρξουν τα εν λόγω. Αυτό είναι κάτι το οποίο αρέσει στους αδαείς/ συντηρητικούς της ελεύθερης αγοράς να κομπορρημονούν και μεγαλορρημονούν είναι, ότι ήταν (υπονοείται) μόνον ο ...Ανδρέας Παπανδρέου, ιδίως στην πρώτη -πρωτοφανώς κοσμαγάπητη, βέβαια- τετραετία του, που το εφήρμοσε. Αυτό, το αν το εφήρμοσε όντως, στασιάζεται. Αλλά, αστασίαστα, ήταν, ανεξαιρέτως ίσως, όλα τα μεγάλα βιομηχανικά Κράτη που ,εφαρμόζοντας για πρώτη φορά, ένεκα κεϋνσιανού ακτιβισμού, σαφείς και επιστημονικά θεμελιωμένες αστικές μεταρρυθμιστικές πολιτικές, ήχθησαν να δρέπουν ακραιφνή άνθισι, ευόδωσι, ευδοκίμησι μετά την συνετή σπορά, σε όλα τα επίπεδα, μαζί και με <span style="font-style: italic">πλεόνασμα προϋπολογισμού</span>, όπως, ενδεικτικά απλώς, οι μεταπολεμικές Η.Π.Α.... Και εν Ελλάδι, σε αυτήν την περίοδο, οι ρυθμοί ανάπτυξης ήσαν σχεδόν διπλάσιοι(7-8%) από την αρκούντως ζοφερή νεοφιλελεύθερη δεκαετία που διανύσαμε... <br /> <br /> Έχουμε να επισημάνουμε τόσα και τόσα... Υπάρχουν μελετήματα, αλλά και εμπειρικές έρευνες, που μας δίδουν τα όσα χρειάζεται να μετέλθουμε πολιτικά. Αλλά, κραυγαλέα, 'τηλαυγώς', εμείς, αντί να ορίσουμε συμβουλάτορά μας, παραδείγματι, την "Καλή κοινωνία" του Galbraith ή τα εν γένει "welfare economics" του Sen, έχουμε συμβουλάτορά μας το ..."constitution(=σύνταγμα) of liberty", το θατσερικό μανιφέστο, της ex profundis υπεραπλουστευτικής, προδήλως και ολόθυμα στρατευμένης με τα μείζονα εισοδήματα, ήσσονος "νεοαυστριακής (λεγόμενης) σχολής" ή το παλαιομονεταριστικό μανιφέστο "free to choose" του ζεύγους Milton-Rose Friedman. Και τον "κεϋνσιανό" (πλην ...νεοφιλελεύθερο) Ronald Reagan τον κατανοούμε και συμπονούμε που κατέληξε να πιστέψει στα παραπάνω, στις ...διαλέξεις που παρέδωσε ως(καθ'ότι) επιχορηγούμενος της General Electric, όπως γράψαμε... Αλλά εμείς ποιον λόγο έχουμε να πιστέψουμε σ'αυτά;; Το μέλλον, λοιπόν, μόνον αγλαόκαρπο δεν προοιωνίζεται: αυτό υπαγορεύει να πούμε το καθήκον της ορθοφροσύνης και χρυσορρημοσύνης. Εκτός κι αν επιλέξουμε συλλογικά, επι τέλους, τον δρόμο, την "μοναχική πάροδο" της αρετής...</span></td> </tr> </table></td> </tr> <tr> <td colspan="2" height="1"><img src="templates/alexis2/images/spacer.gif" alt="" width="1" height="1" /></td> </tr> </table>
