Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης
Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Αρχική σελίδα
Προτάσεις
Τεύχη
Αρθρα
Αναζήτηση διαλόγου
Αναζήτηση - άρθρα/τεύχη
Σύνδεσμοι
Πληροφορίες
Ρεσάλτο Blog
Αναζήτηση
::
Κατάλογος Μελών
Εγγραφή
::
Σύνδεση
::
Προφίλ
Πολιτική - Oικονομία
Δημοσίευση απάντησης
Όνομα μέλους
Θέμα
Περιεχόμενο
Emoticons
Περισσότερα Emoticons
Χρώμα γραμματοσειράς:
Προεπιλογή
Βαθύ Κόκκινο
Κόκκινο
Πορτοκαλί
Καφέ
Κίτρινο
Πράσινο
Λαδί
Κυανό
Μπλέ
Βαθύ Μπλέ
Λουλακί
Βιολετί
Λευκό
Μαύρο
Μέγεθος γραμματοσειράς:
Μικροσκοπικό
Μικρό
Κανονικό
Μεγάλο
Τεράστιο
Να κλείσουν τα Tags
Επιλογές
HTML
Ενεργό
BBCode
Ενεργό
Smilies
Ενεργά
Απενεργοποίηση HTML σ' αυτή τη δημοσίευση
Απενεργοποίηση BBCode σ' αυτή τη δημοσίευση
Απενεργοποίηση Smilies σ' αυτή τη δημοσίευση
*** Αυτή η Δημοσίευση θα εξετασθεί και θα μείνει κρυφή μέχρι την έγκρισή της. ***
Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Μετάβαση στη:
Επιλέξτε μια Δημόσια Συζήτηση
----------------
Πολιτική Δημοσίευσης
Ανακοινώσεις
Ευρετήριο
----------------
Ειδήσεις
Πολιτική - Oικονομία
Εθνικό - Μεταναστευτικό
Ορθοδοξία - Κοινωνία
Πολιτισμός-Παιδεία-Γλώσσα
Ιστορία - Φιλοσοφία
MME - Τρομοκρατία - Μ.Κ.Ο.
Οικολογία - Περιβάλλον
Γεωπολιτική - Επιστήμη
Καταγγελίες
Χιούμορ - Σάτιρα
Γενικές Συζητήσεις
Ανασκόπηση Θέματος
<table border="0" cellpadding="3" cellspacing="1" width="100%" class="forumborder"> <tr> <td class="forumtitle" width="22%">Συγγραφέας</th> <td class="forumtitle">Μήνυμα</th> </tr> <tr> <td width="22%" align="left" valign="top" class="row1"><span class="name"><a name=""></a><b>Βίκτωρ Σερζ</b></span></td> <td class="row1" height="28" valign="top"><table width="100%" border="0" cellspacing="0" cellpadding="0"> <tr> <td width="100%"><img src="templates/newhome/images/icon_minipost.gif" width="12" height="9" alt="Δημοσίευση" title="Δημοσίευση" border="0" /><span class="gen">Δημοσιεύθηκε: Σαβ Ιούλ 21, 2007 2:45 pm<span class="gen"> </span> Θέμα δημοσίευσης: </span></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><hr /></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><span class="genmed"><span style="font-size: 18px; line-height: normal">Ο κύκλος του φόνου</span> <br /> <br /> Κρίνεις μια πράξη αν είναι καλή από το σκοπό της και το αποτέλεσμά της ( ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, τα καθορίζει). Συγκαλυμμένα ή όχι, από τα πολύ παλιά χρόνια, θέλησαν να χρησιμοποιήσουν τη θανατική ποινή εναντίον μας, εναντίον στον εργαζόμενο λαό. Αλλά και εμείς θέλουμε να τη χρησιμοποιήσουμε, για να βάλουμε ένα <span style="font-weight: bold">ΤΕΛΟΣ</span> σε όλα αυτά. Ο φόνος θα κλείσει τον κύκλο του φόνου. Γιατί μόνο με τη νίκη τελειώνει ο πόλεμος. Γιατί μόνο οι νικητές μπορεί να είναι απελευθερωτές, αφού πρώτα ελευθερώσουν τους εαυτούς τους. <br /> Στον ταξικό πόλεμο, που είναι όπως κι ο άλλος, αλλά ξεγυμνωμένος από την υποκρισία, πρέπει να συνδυαστεί, ο μεγαλύτερος ανθρωπισμός με την αποφασιστική χρήση της βίας. Η τάξη που θέλει να κτίσει έναν καινούργιο κόσμο απαλλαγμένο για <span style="font-weight: bold">ΠΑΝΤΑ</span> από φονικά μηχανήματα, πρέπει να μάθει πώς να σκοτώνει για να μη σκοτωθεί. <span style="font-weight: bold">Αλλά πρέπει ακόμα να μάθει (μαζί με όλους αυτούς που πρσβλέπουν αποφασιστικά προς το μέλλον) πώς να σβήσει ένα παρελθόν που έχει βάλει στα χέρια της αυτά τα όπλα,</span> πώς να καταργήσει αυτή την εξευγενισμένη, άχρηστη, παράλογη, αδικαιολόγητη ωμότητα του θανάτου που επιβάλλεται με τη «νομική πράξη» στους ενόχους, οι οποίοι μερικές φορές είναι κτήνη ή άτυχοι φουκαράδες ή επαναστάτες, αλλά πάντοτε αναπόφευκτα προϊόντα των μηχανισμών της κοινωνίας, πάντοτε θύματα που πληρώνουν λύτρα για άλλους…</span></td> </tr> </table></td> </tr> <tr> <td colspan="2" height="1"><img src="templates/alexis2/images/spacer.gif" alt="" width="1" height="1" /></td> </tr> <tr> <td width="22%" align="left" valign="top" class="row2"><span class="name"><a name=""></a><b>Θύμιος</b></span></td> <td class="row2" height="28" valign="top"><table width="100%" border="0" cellspacing="0" cellpadding="0"> <tr> <td width="100%"><img src="templates/newhome/images/icon_minipost.gif" width="12" height="9" alt="Δημοσίευση" title="Δημοσίευση" border="0" /><span class="gen">Δημοσιεύθηκε: Σαβ Ιούλ 21, 2007 11:06 am<span class="gen"> </span> Θέμα δημοσίευσης: </span></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><hr /></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><span class="genmed"><span style="font-size: 24px; line-height: normal"><span style="color: red">Επαναστατική βία</span></span> <br /> <br /> <br /> Δυστυχώς, φίλε Φιλαλήθη, για την ανατροπή και εξάλειψη της καπιταλιστικής βίας απαιτείται Βία. Στη βία του κεφαλαίου πρέπει να αντιτάξεις την επαναστατική βία του λαού. Αυτή η επαναστατική βία βγαίνει διαλεκτικά, <span style="font-weight: bold">ως ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ,</span> από τη βία της καπιταλιστικής θηριωδίας. Όπως βλέπεις, η αντίφαση δεν βρίσκεται στη μαρξιστική θεωρία, αλλά στο ίδιο το ταξικό σύστημα εκμετάλλευσης και βίας. <br /> Είναι γνωστό, ότι όλες οι κυρίαρχες τάξεις έχουν υπερασπίσει τα προνόμιά τους ως το τέλος με την πιο σκληρή ενεργητικότητα. Γι’ αυτά τα προνόμια σημάδεψαν το δρόμο τους με τα πτώματα των θυμάτων τους. Προκάλεσαν εμφύλιους πολέμους και κατέφυγαν σε κάθε προδοσία με μοναδικό σκοπό τα προνόμια και την εξουσία τους. <br /> Η τάξη των ιμπεριαλιστών καπιταλιστών, τελευταία προβολή των εκμεταλλευτριών τάξεων, πλειοδοτεί σε κτηνωδία, σε πεισματωμένο κυνισμό, σε αποκρουστική απανθρωπιά από όλες τους προκατόχους της. <br /> Για να υπερασπίσει τα άγια των αγίων της: το κέρδος, το μονοπώλιο της εκμετάλλευσης και της εξουσίας της, θα χρησιμοποιήσει δόντια και νύχια, θα βάλει σε ενέργεια στο μάξιμουμ ψυχρά και αμείλικτα κάθε μέθοδο. Θα εξαπολύσει την κόλαση εναντίον κάθε απελευθερωτικού, σοσιαλιστικού κινήματος. Θα εξαγοράσει τις ηγεσίες (σήμερα το βλέπουμε), θα σφάξει, θα στρέψει τα καθυστερημένα λαϊκά στρώματα εναντίον του σοσιαλισμού, θα κάνει το πάν, ακόμα θα μεταβάλει τη χώρα σε σωρό από καπνίζοντα ερείπια παρά να δεχτεί ΘΕΛΗΜΑΤΙΚΑ να παραιτηθεί από την υποδούλωση των μισθωτών και την εξουσία της. <br /> Πώς αλήθεια μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση χωρίς οργανωμένες μορφές αντίστασης, στιβαρές, ενεργητικά ακλόνητες και που σαν σιδερένια γροθιά θα συντρίβουν την εξουσία των καπιταλιστών; <br /> <span style="font-weight: bold">Η πάλη για το σοσιαλισμό, τον ανθρωπισμό και την ΕΞΑΛΕΙΨΗ της βίας, δυστυχώς, είναι ο πιο βίαιος εμφύλιος πόλεμος που είδε ποτέ η Ιστορία</span>. Δυστυχώς για να εξαλείψεις τη βία πρέπει να τη χρησιμοποιήσεις (επιβάλλεται αυτό ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ), πρέπει για να οικοδομήσεις μια ανθρώπινη κοινωνία να μάθεις την τέχνη να μάχεσαι και να νικάς. <br /> Μόνο όταν αύριο οι άνθρωποι αποφασίζουν Ελεύθερα και δημοκρατικά, <span style="font-weight: bold">μέσα στα Συμβούλια και τις Κοινότητες, </span>το πεπρωμένο τους, τότε και μόνο τότε μπορεί να εξαλειφθεί η Βία. <br /> <span style="font-weight: bold">Μέχρι τότε ο βαθύτερος σοσιαλιστικός ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ θα συνδυάζεται με την επαναστατική αυτοάμυνα-βία των λαών… </span></span></td> </tr> </table></td> </tr> <tr> <td colspan="2" height="1"><img src="templates/alexis2/images/spacer.gif" alt="" width="1" height="1" /></td> </tr> <tr> <td width="22%" align="left" valign="top" class="row1"><span class="name"><a name=""></a><b>φιλαλήθης</b></span></td> <td class="row1" height="28" valign="top"><table width="100%" border="0" cellspacing="0" cellpadding="0"> <tr> <td width="100%"><img src="templates/newhome/images/icon_minipost.gif" width="12" height="9" alt="Δημοσίευση" title="Δημοσίευση" border="0" /><span class="gen">Δημοσιεύθηκε: Σαβ Ιούλ 21, 2007 1:28 am<span class="gen"> </span> Θέμα δημοσίευσης: </span></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><hr /></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><span class="genmed"><span style="font-size: 15px; line-height: normal">Φίλτατε κ.Θύμιε, γενικά δεν διαφωνώ με το ότι η "αστική νομιμότητα" είναι μία απατηλή σύλληψη. Είναι χαρακτηριστικό επ' αυτού , ότι η δομή διοικήσεως των επιχειρήσεων είναι μία καθαρά "tyrannical", όπως λέει ο Τσόμσκι, δηλαδή τυραννική, κοινώς φασιστική δομή, εντός της ...Δημοκρατίας του "ελευθέρου κόσμου"(=καπιταλιστικού...)... Στο πανεπιστήμιο, είναι από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνει κανείς περί Διοικητικής Επιχειρήσεων, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων έχουν αυτό που συνήθως αποκαλούμε κάθετη -ιεραρχική δομή. Κάτι που σημαίνει, ότι ΌΛΕΣ οι εξουσίες εκπηγάζουν από ΈΝΑ ΠΡΌΣΩΠΟ, το οποίο είναι σαφέστατα ο βασικός επιχειρηματίας, ΚΕΦΑΛΑΙΟΎΧΟΣ, "capital owner" αγγλιστί, ή σκέτο "capital". Οι δε εργαζόμενοι, με μόνη πηγή εισοδήματος την "εργασιακή δύναμη" τους, δεν έχουν πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως στην Γερμανία, όπου έχει επιτευχθεί <span style="font-weight: bold">μερικώς</span> συνδιοίκηση (=αυτό που αποκαλούμε "σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής"- νομίζω), κανένα (τελικό) λόγο πάνω στην θεμελιώδη διοίκησι. Δεν είναι καθόλου τυχαία η γνωστή "αξία" της τάχα μου "καθώς πρέπει" Δεξιάς, που είναι η <span style="font-weight: bold">νομιμοφροσύνη</span>. Και δεν είναι επίσης καθόλου τυχαία η προσκόλληση του ριζοσπαστικά Δεξιού Μ. Φρίντμαν στην ΚΕΊΜΕΝΗ ΝΟΜΟΘΕΣΊΑ, η οποία πρέπει να τηρειται ευλαβικά, κατ' αυτόν. Αλλά, και οι Πατέρες παλαιότερα το είχαν διαγνώσει αυτό. Οι Καππαδόκες συγκεκειμένα σχετικά με την άδικη, άνιση πολιτική νομοθεσία(στην τιμωρία της "μοιχείας") σχετικά με τις γυναίκες στο πρώιμο "Βυζάντιο"/Ρωμανία, ο (Άγιος) Ν. Καβάσιλας επ' ευκαιρία του ξεσπάσματος του κινήματος των Ζηλωτών, αλλά και ο ίδιος ο θεωρούμενος ως θεωρητικός όχι μόνο του νεοελληνικού πολιτισμού, αλλά και του νεοελληνικού εθνικισμού Ίων Δραγούμης(αυτά να τα "ακούνε" οι "εθνικόφρονες")... Εννοώ την φύσι των (σήμερα αστικών)κρατικών νόμων. <br /> <br /> Παρ'όλ'αυτά, το θέμα είναι μάλλον διαφορετικό: αυτό που υποστηρίζεται από τον γνωστό ελευθερόφρονα χριστιανοσοσιαλιστή (πρώην ιδεολόγου μαρξιστή, επίσης χαρακτηρίζεται ως υπαρξιστής και περσοναλιστής) φιλόσοφο Νικολάι Μπερντιάγεφ (και όχι από εμένα), ότι η "βία", η "λύσσα", "δίψα για δύναμη/ εξουσία" και η "αιμοβορία" που αναδύεται -ΔΙΚΑΊΩΣ, φυσικά- στο βάναυσα καταπιεζόμενο "προλεταριάτο" ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊ να είναι αυτό που θα φέρει(διαλεκτικά, ας πούμε) τον ορθολογισμό, τον κοινωνισμό, την αλληλεγγύη κ.λπ. στον κόσμο, όπως, ας πούμε, το φως από το σκοτάδι... Η βία, ΓΕΝΙΚΆ, αν και παραβιάζει την ελευθερία, βεβαίως μπορεί -μερικώς- να δικαιωθεί κατά την άποψί μου, όταν υπάρχει αγαθός σκοπός. Είναι αυτό που λέμε το "αναγκαίο κακό", πάντα εξαρτάται φυσικά από την περίπτωσι... Η τελειότητα είναι κάτι διαφορετικό και όχι φυσικά απαραίτητο. Ο συγκεκριμένος "στοχαστής" είναι γενικότερα από αυτούς που πολύ αξίζει, κατά την ταπεινή μου άποψι, ένας μαρξιστής (ή, έστω, μαρξίζων) να μελετήσει, διότι τον οδηγεί σε γόνιμο προβληματισμό γύρω από βασικές μαρξικές θέσεις, άρα σε βαθύτερη συνείδησί τους. <br /> <br /> Μια που ετέθη, ένα ενδιαφέρον ενδεικτικό που λέει ο Μπερντιάεφ στο -έξοχο- δοκίμιό του "ο χριστιανισμός και η πάλη των τάξεων" είναι, ότι στο "πολυεθνοτικό αμάγαλμα" της Σοβιετίας υπήρξε μία θεμελιώδης εκτροπή της θεωρίας του Μαρξ σχετικά με την μεταβολή του συστήματος. Λέει, ότι δεν υπήρξε ΑΝΆΓΚΗ εδώ(αφού, άλλωστε, η αστική δημοκρατία είχε εδραιωθεί επαναστατικά μόλις τον Φεβρουάριο του '17), αλλά ελευθερία. Δηλαδή οι Ρώσοι και οι λοιποί <span style="font-weight: bold">εξ ελευθερίας</span> αποφάσισαν την μετάβασι στο σοσιαλισμό και, έτσι, δεν είχαμε το "βασίλειο της Ανάγκης"(εκδήλωσή του), παρά το "βασίλειο της Ελευθερίας".... <br /> <br /> Αυτά, με το πνεύμα του προβληματισμού και της ανταλλαγής σκέψεων. <br /> <br /> Υ.γ Το βέβαιον είναι, ότι σήμερα που το Κράτος καταπίπτει οικονομικά, προκύπτει, ότι (ένας) βασικός του ρόλος του είναι ΌΝΤΩΣ ο ...κατασταλτικός(και προληπτικός φυσικά, γενικά βίαια "αστυνομικός)" και επιβεβαιώνεται και ο Τσόμσκι-που δεν είναι μαρξιστής- που λέει, ότι οι μεγάλες(πολυεθνικές) επιχειρήσεις και το -σημερινό- Κράτος είναι γενικά οντότητες με παρόμοια συμφέροντα...... Έτσι, σήμερα , που η εκμετάλλευση και η βία των μεγαλοκεφαλαιούχων φθάνει σε επίπεδα Μεσαίωνα και πρώιμου καπιταλισμού του 19ου αιώνος(1850-1880, ιδιαίτερα) πράγματι(υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία που το επιβεβαιώνουν αυτό), οι σκέψεις του παραπάνω άρθρου επιβεβαιώνονται πάρα πολύ, δυστυχώς!.... </span></span></td> </tr> </table></td> </tr> <tr> <td colspan="2" height="1"><img src="templates/alexis2/images/spacer.gif" alt="" width="1" height="1" /></td> </tr> <tr> <td width="22%" align="left" valign="top" class="row2"><span class="name"><a name=""></a><b>Θύμιος</b></span></td> <td class="row2" height="28" valign="top"><table width="100%" border="0" cellspacing="0" cellpadding="0"> <tr> <td width="100%"><img src="templates/newhome/images/icon_minipost.gif" width="12" height="9" alt="Δημοσίευση" title="Δημοσίευση" border="0" /><span class="gen">Δημοσιεύθηκε: Παρ Ιούλ 20, 2007 5:57 pm<span class="gen"> </span> Θέμα δημοσίευσης: </span></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><hr /></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><span class="genmed"><span style="font-size: 18px; line-height: normal">Αγαπητέ Φιλαλήθη δεν υπάρχει καμιά αντίφαση στο Μαρξ σχετικά με τη θεωρία της βίαιης Επανάστασης. <br />Παραθέτω ένα παλιό μου κείμενο (υπάρχει στη συλλογή άρθρων "Μυθολογίες") που αποπειράται να απαντήσει στο γιατί η "βία είναι η μαμή της Ιστορίας".</span> <br /> <br /> <br /><span style="font-size: 24px; line-height: normal"> <br /><span style="color: red">Βία και νομιμότητα</span></span> <br /> <br /> <br /> Η μυθολογία που σήμερα εδραιώνει μια τρομοκρατία ιδεολογική και προλειαίνει το έδαφος για μια απροκάλυπτη κρατική τρομοκρατία είναι αυτή που αναφέρεται στην «ανεξαρτησία της δικαιοσύνης». Αν και οι πλούσιες σε ποικιλία εμπειρίες της περιόδου που ζούμε γκρεμίζουν το μύθο της «ανεξάρτητης δικαιοσύνης», είναι χρήσιμο να πούμε δύο λόγια για το αστικό δίκαιο και τη «νομιμότητα». <br /> Το Δίκαιο θεμελιώνεται στην έννοια του κράτους και της κυριαρχίας. Οι κανόνες συμπεριφοράς που καθορίζει, είναι κανόνες αναγκαστικοί, με την έννοια ότι η τήρησή τους εξασφαλίζεται με την υλική βία, που τα κρατικά όργανα έχουν ή διεκδικούν τη μονοπωλιακή χρήση τους. <br /> Το Δίκαιο είναι ο ρυθμιστικός παράγοντας της συμπεριφοράς των ανθρώπων. Για να λειτουργήσει η κοινωνία σύμφωνα με τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, δεν αρκεί ένας κοινωνικός αυτοματισμός, θρησκευτικός ή ηθικός, στη δράση των ανθρώπων. Είναι απαραίτητος ένας συστηματικός, ευσυνείδητος, εσωτερικά συνεπής, εξοπλισμένος με δύναμη εξαναγκασμού καθορισμός της συμπεριφοράς. Κι αυτό είναι η «έννομος τάξις», το Δίκαιο, η θεμελιώδης κοινωνική λειτουργία του κράτους, υπέρτατου οργάνου της ταξικής κυριαρχίας. <br /> Βεβαίως, σε εποχές σχετικά ομαλές, το δίκαιο δίνει την εντύπωση ότι είναι σύμφωνο με την ιδέα της δικαιοσύνης. Δίκαιο για όλους τους ανθρώπους, έκφραση της προόδου της κοινωνίας. Σε εποχές όμως κρίσεων και κοινωνικής σήψης, αυτό το φαινομενικά αρμονικό σύστημα νόμων σπάζει, αποκαλύπτεται η μόνιμη ταξική ταξική του φύση, πέφτει ο πέπλος της υπερταξικότητας και αμεροληψίας του Δικαίου. Και όταν οι κοινωνικοί ανταγωνισμοί οξυνθούν προβάλλονται πλέον απροκάλυπτα και προκλητικά ως ιδεώδη του δικαίου και της «εννόμου τάξεως», η ωμή βία του κρατικού καταναγκασμού και οι τερατώδεις απάνθρωπες μορφές του: Το ψέμα, η υποκρισία, ο κυνισμός, η περιφρόνηση στη λογική, η βαρβαρότητα. <br /> Συμπέρασμα: Ο,τι παρουσιάζεται στα μάτια μας για αστική νομιμότητα, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η βία της κυρίαρχης τάξης, ανυψωμένη σε επιτακτικό κανόνα. <br /> Από τη στιγμή λοιπόν που οι διάφορες πράξεις βίας καθορίστηκαν ως υποχρεωτικοί κανόνες, το πράγμα αντικαθρεφτίζεται από την ανάποδη στο κεφάλι των αστών νομομαθών και μικροαστών ηθικολόγων: Η «έννομος τάξις» παρουσιάζεται ως ανεξάρτητο δημιούργημα της «Δικαιοσύνης» και η κρατική βία ως μια απλή της συνέπεια. Στην πραγματικότητα είναι το αντίθετο: Η αστική νομιμότητα είναι μια ορισμένη κοινωνική μορφή που παίρνει η πολιτική βία της αστικής τάξης, μια βία που φυτρώνει στο οικονομικό έδαφος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. <br /> Συμπέρασμα: Η καπιταλιστική βία, όχι μόνο δεν εκθρονίζεται από τη «νομιμότητα», αλλά αποτελεί γι αυτή και το θεμέλιο και το υποστήριγμά της. Το να θέλει να εξαλείψει κανείς τη βία με τη νομιμότητα είναι μια αυταπάτη. Γιατί ακριβώς είναι αυτή η νομιμότητα που επιτρέπει στην καπιταλιστική βία να γίνεται ο υπέρτατος κοινωνικός κανόνας. <br /> Από αυτό το θεωρητικό συμπέρασμα καταλήγει ο μαρξισμός στην πολιτική θέση: <span style="font-weight: bold">«Όταν υποχρεώνεις την εργατική τάξη να σέβεται την αστική νομιμότητα, τότε όλοι οι αγώνες της, κοινοβουλευτικοί και άλλοι, θα χρεοκοπήσουν αξιοθρήνητα αργά ή γρήγορα, για να δώσουν θέση στη δίχως όρια βία της αντίδρασης». </span> <br /><span style="font-size: 9px; line-height: normal"></span></span></td> </tr> </table></td> </tr> <tr> <td colspan="2" height="1"><img src="templates/alexis2/images/spacer.gif" alt="" width="1" height="1" /></td> </tr> <tr> <td width="22%" align="left" valign="top" class="row1"><span class="name"><a name=""></a><b>φιλαλήθης</b></span></td> <td class="row1" height="28" valign="top"><table width="100%" border="0" cellspacing="0" cellpadding="0"> <tr> <td width="100%"><img src="templates/newhome/images/icon_minipost.gif" width="12" height="9" alt="Δημοσίευση" title="Δημοσίευση" border="0" /><span class="gen">Δημοσιεύθηκε: Τετ Ιούλ 18, 2007 7:47 pm<span class="gen"> </span> Θέμα δημοσίευσης: </span></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><hr /></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><span class="genmed"></span><table width="90%" cellspacing="1" cellpadding="3" border="0" align="center"><tr> <td><span class="genmed"><b>Παράθεση:</b></span></td> </tr> <tr> <td class="quote">Είναι ο μέτριος του Μοντερλάν, ο παλιάνθρωπος του Ζάν-Πώλ Σαρτρ, ο άνθρωπος-πυγμαίος προσεχτικός στο να προφυλακτεί απο κάθε συγκίνηση, απο κάθε μεγάλο πόνο και κάθε μεγάλη χαρά και απο τους συνδεδεμένους με τέτοια ύπαρξη κινδύνους. Είναι ο άνθρωπος του ναι. Είναι ο άνθρωπος της μνησικακίας, του παιγνιδιού των καμμάτων, της μικροπολιτικής, των συμβιβασμών, της περιορισμένης δυνατότητας. Το ναί που απαντά σε κάθε όχι. Είναι ο μέσος: ο τελευταίος άνθρωπος.</td> </tr></table><span class="postbody"> <br /> <br /><span style="font-size: 15px; line-height: normal">Πολύ ωραία... Πραγματικά πολύ σωστά και κομψά τα γραφέντα... Θα πρόσθετα, ότι είναι ό,τι πολύ ωραία περιέγραψε ο Μπωντλαίρ στο (αυτοβιογραφικό, φευ...) ποίημά του Spleen, μεταφρασμένο ελληνιστί από Καρυωτάκη και Σημηριώτη... Διάθεση,η οποία, όπως μας βεβαιώνει ο κ.Καργάκος, για μία μεγάλη περίοδο κυκλοφορούσε πολύ στην Λογοτεχνία: αυτή η αθυμία, η βαρυθυμία, αναίσθητη μελαγχολία κ.τ.τ.. Έχει να κάνει με τον άνθρωπο αυτόν, ο οποίος διακατέχεται από αυτό το πάθος της πλεονεξίας, που ανάβει περισσότερο όσο ικανοποιείται, το οποίο ρεαλιστικότατα σκιαγραφεί κάπου και ο Μ.Βασίλειος: είναι αυτός ο οποίος ποτέ δεν "απολαμβάνει" αυτά τα οποία έχει αποθησαυρίσει(και "ουαί στους θησαυρίζοντας αργύρια"....), αλλά ενδιαφέρεται μονάχα για το πώς θα τα πολλαπλασιάζει, φονεύοντας -αν το δούμε θεολογικά/ Πατερικά, με αυτό ισοδυναμεί η αδικία, αυτολεξεί- έτσι τους γύρω του, αφού με την κτήσι του στα κοινά αγαθά, οδηγεί στην εξαθλίωσι τόσους συνανθρώπους του, καθώς και με την βία που τους ασκεί... Είναι αυτός που ακόμη και τα παιδιά του αρχίζει να εχθρεύεται, αφού βλέπει πως έρχεται η ώρα της κληροδοσίας, περιουσιακής φυσικά, αφού τίποτα δεν έχει να τους δώσει άλλο.... Είναι αυτός που ακούει τον παράμικρο θόρυβο έξω από το σπίτι του και φρίττει από την ταραχή του, διότι φοβάται την δια της βίας δικαιοσύνη, της οποίας την καταπίεσι εσωτερικά βιώνει έντονα... <br /> <br /> Ακόμη, εξαιρετικά ειπώθηκε, είναι αυτός ο οποίος αποκαλεί ακριβώς όλους τους ανθρώπους που ακολουθούν κανόνες Ηθικής στην ζωή τους υποκριτές και ανόητους... Είναι ο τέλειος μακιαβελλιστής, ο οποίος θεωρεί, ότι επειδή ο ίδιος είναι το μέγιστο ατομικιστικό ον, όλοι οι άλλοι είναι το ίδιο και, άρα, απλώς υποκρίνονται... Όπως ακριβώς νόμιζαν και ορισμένοι Ρωμαίοι της εποχής των "Διχτατόρων" για τον "ελληνολάτρη" σοφό Κικέρωνα, ο οποίος γι' αυτούς ήταν ένας "διεφθαρμένος ηθικολόγος", όπως σημειώνει ο Βάρναλης στο ομώνυμο έργο του... <br /> <br /> Είναι, τέλος, αυτό στο οποίο ωθείται ΚΑΙ από το φαύλο, καπιταλιστικό, ψευδοελευθεριακό, πλουτοκρατικό(οι πλούσιοι κατακυριεύουν, ΔΟΜΙΚΆ, όπως δεν θέλουν να παραδεχθούν οι πονηροί "ευαγγελιστές της αγοράς") σύστημα στο οποίο ζούμε, το οποίο ισοδυναμεί με ένα είδος χαμαιτυπείου και "σαλούν".... Βέβαια, είναι δύσκολο να επιτευχθεί "διαλεκτικώ τω τρόπω" αυτό που έλεγε ο Μαρξ, κατά την άποψί μου, δηλαδή μέσω της βίαης επανάστασης να φθάσουμε σε ένα "βαθύτατα εξορθολογισμένο και εκκοινωνισμένο άνθρωπο", πράγμα που ο Μπερντιάεφ θεωρεί την μεγαλύτερη αντίφασι του Μαρξ... Κατά την άποψί μου, το κακό δεν είναι ΜΌΝΟ "αντικειμενοποιημένο", υπάρχει εντός του ανθρώπου, και έτσι είναι αδύνατον να επέλθει η δια της βίας απάρνηση της φιλαργυρίας και ατομικισμού, που είναι μέρος της "διεφθαρμένης", "μεταπτωτικά" φύσης του ανθρώπου... <span style="text-decoration: underline"><span style="font-weight: bold">ΠΆΝΤΩΣ</span> </span>,το σύστημα παίζει ΜΕΓΆΛΟ ρόλο στην διαμόρφωσι του ανθρώπου.... <br /> <br /> Ιδιαίτερα δε, ο νεοφιλελευθερισμός, ο πλέον ακραίος καπιταλισμός δηλαδή, <span style="font-weight: bold">παράγει κατ'εξοχήν τέτοια άτομα</span>... Ειλικρινά, είναι φρικτό και θλιβερότατο να ακούει κάποιος τέτοιες αποστροφές, όπως το ότι "δεν πρέπει να υπάρχει καμμία κοινωνική ηθική, ευθύνη των επιχειρήσεων" και να αφορίζεται η κοινωνική ευθύνη ως καθαρά σοσιαλιστικό στοιχείο, άρα ...ανελεύθερο!!... Αυτά έλεγε αυτός ο διεστραμμένος και ξεδιάντροπος guru του υπαρκτού μονεταρισμού του δικτάτορα και καταστροφέα της Χιλής στρατηγού Πινοτσέτ Μίλτον Φρίντμαν... Τον αναφέρω, διότι σκεφτείτε σε τι κόσμο χρειάζεται κάποιος νέος να "προσαρμοστεί", όταν σήμερα η Ε.Ε., όπως έχει αναφερθεί, έχει υιοθετήσει "την πιο ακραία μορφή του νεοφιλελευθερισμού"(που πρεσβεύουν άνθρωποι με απόψεις σαν τον Φρίντμαν)...... Αυτός ο κόσμος, που αν και οικονομικά(δηλ. κερδοσκοπικά)... ελεύθερος (υποτίθεται, <span style="font-weight: bold">βασικά </span>αυτό που ενδιαφέρει είναι να απαλειφθεί το "Κράτος πρόνοιας"), συμπιέζει με τρόπο εγκληματικό τόσο τους σημερινούς ανθρώπους, που οι γονείς-παιδαγωγοί των νέων διακηρύσσουν , ότι δεν υπάρχουν σήμερα αξίες, και πρέπει να ξεπουληθείς, για να ...επιβιώσεις...... <br /> <br /> Και μετά από τους συνήθεις μου "πλατιασμούς", ας παραθέσω και το εν λόγω εκφραστικότατο και διδακτικότατο ποίημα του (έκλυτου οπιομανή) Κ.Μπωντλαίρ...:</span> <br /><span style="font-size: 16px; line-height: normal"><span style="font-weight: bold"><span style="font-style: italic">Είμαι σαν κάποιο βασιλιά σε μια σκοτεινή χώρα, <br />πλούσιον, αλλά χωρίς ισχύ, νέον, αλλά από τώρα <br />γέρο, που τους παιδαγωγούς φεύγει, περιφρονεί, <br />και την ανία του να διώξει ματαιοπονεί <br />μ' όσες μπαλάντες απαγγέλει ο γελωτοποιός του. <br />Τίποτε δε φαιδρύνει πια το μέτωπο του αρρώστου, <br />ούτε οι κυρίες ημίγυμνες, που είν' έτοιμες να πουν, <br />αν το θελήσει, πως πολύ πολύ τον αγαπούν, <br />ούτε η αγέλη των σκυλιών, οι ιέρακες, το κυνήγι, <br />ούτε ο λαός. Προστρέχοντας, η πόρτα όταν ανοίγει. <br />Γίνεται μνήμα το βαρύ κρεβάτι του, κι αυτός, <br />χωρίς ένα χαμόγελο, σέρνεται σκελετός. <br />Χρυσάφι κι αν του φτιάχνουν οι σοφοί, δε θα μπορέσουν <br />το σαπισμένο τού είναι του στοιχείο ν' αφαιρέσουν, <br />και με τα αιμάτινα λουτρά, τέχνη ρωμαϊκή, <br />ιδιοτροπίατων ισχυρών τότε γεροντική, <br />να δώσουνε θερμότητα σ' αυτό το πτώμα που έχει <br />μόνο της Λήθης το νερό στις φλέβες του και τρέχει. <br /> </span></span></span> <br /> <br /> Αυτά προς το παρόν... <img src="images/smiles/icon_rolleyes.gif" alt="Rolling Eyes" border="0" /></span></td> </tr> </table></td> </tr> <tr> <td colspan="2" height="1"><img src="templates/alexis2/images/spacer.gif" alt="" width="1" height="1" /></td> </tr> <tr> <td width="22%" align="left" valign="top" class="row2"><span class="name"><a name=""></a><b>Απορία</b></span></td> <td class="row2" height="28" valign="top"><table width="100%" border="0" cellspacing="0" cellpadding="0"> <tr> <td width="100%"><img src="templates/newhome/images/icon_minipost.gif" width="12" height="9" alt="Δημοσίευση" title="Δημοσίευση" border="0" /><span class="gen">Δημοσιεύθηκε: Τετ Ιούλ 18, 2007 5:31 pm<span class="gen"> </span> Θέμα δημοσίευσης: </span></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><hr /></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><span class="genmed"></span><table width="90%" cellspacing="1" cellpadding="3" border="0" align="center"><tr> <td><span class="genmed"><b>Παράθεση:</b></span></td> </tr> <tr> <td class="quote">Το μέλλον δεν τον απασχολεί</td> </tr></table><span class="postbody"> <br /> <br />Εγώ βλέπω γύρω μου νέους που τους προβληματίζει το μέλλον και που κάθε άλλο παρά ευτυχείς δείχνουν με τις προοπτικές του, με τις ευκαιρίες που τους δίδονται κ.λπ. <br />Θέλουν να σπουδάσουν, αλλά τα έξοδα πολλά και η απόσβεση του πτυχίου αμφίβολη. Θέλουν να κάνουν οικογένεια, αλλά και πάλι το εισόδημα δεν φθάνει για μία στοιχειωδώς ευπρεπή διαβίωση, ιδίως αν υπάρχουν παιδιά. Ζούμε στον 21ο αιώνα, σε μία χώρα-μέλος της ΕΕ που λέγεται Ελλάδα. <br />Ο άνθρωπος που περιγράφεις, ο ευτυχής, ο μη σκεπτόμενος το μέλλον, πού τοποθετείται;</span></td> </tr> </table></td> </tr> <tr> <td colspan="2" height="1"><img src="templates/alexis2/images/spacer.gif" alt="" width="1" height="1" /></td> </tr> <tr> <td width="22%" align="left" valign="top" class="row1"><span class="name"><a name=""></a><b>Ροβεσπιέρος</b></span></td> <td class="row1" height="28" valign="top"><table width="100%" border="0" cellspacing="0" cellpadding="0"> <tr> <td width="100%"><img src="templates/newhome/images/icon_minipost.gif" width="12" height="9" alt="Δημοσίευση" title="Δημοσίευση" border="0" /><span class="gen">Δημοσιεύθηκε: Τετ Ιούλ 18, 2007 8:47 am<span class="gen"> </span> Θέμα δημοσίευσης: </span></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><hr /></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><span class="genmed"><span style="font-weight: bold">Φίλοι, βάλτε ένα ψευδώνυμο για να μην μπερδεύονται οι <br />..."Επισκέπτες"!</span></span></td> </tr> </table></td> </tr> <tr> <td colspan="2" height="1"><img src="templates/alexis2/images/spacer.gif" alt="" width="1" height="1" /></td> </tr> <tr> <td width="22%" align="left" valign="top" class="row2"><span class="name"><a name=""></a><b>Επισκέπτης</b></span></td> <td class="row2" height="28" valign="top"><table width="100%" border="0" cellspacing="0" cellpadding="0"> <tr> <td width="100%"><img src="templates/newhome/images/icon_minipost.gif" width="12" height="9" alt="Δημοσίευση" title="Δημοσίευση" border="0" /><span class="gen">Δημοσιεύθηκε: Τετ Ιούλ 18, 2007 2:03 am<span class="gen"> </span> Θέμα δημοσίευσης: Ο Μεσαίος Ανθρωπος</span></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><hr /></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><span class="genmed">Είμαστε σήμερα στον καιρό ενός διαφορετικού είδους οργανικού όντος, αυτό του μεσαίου ανθρώπου, ο οποίος είναι ο άνθρωπος-εμπορος, ο μαζα-άνθρωπος, ο άνθρωπος καταναλωτικό αντικείμενο, ο άνθρωπος των υλικών αγαθών και ανέσεων προηγμένων σε τελικο στόχο και προοπτική. Το παρελθόν τού είναι βουβό . Το μέλλον δεν τον απασχολεί. Το παρόν του είναι το «βασίλειο του κανείς» των εμπορικών κέντρων που του χαρίζουν την ψευδαίσθηση της εντατικότητας και της πλησμονής. Οι αξίες έχουν μικρύνη. Η γή έχει στενέψει και πάνω της χοροπηδά ο μεσαίος άνθρωπος που τα μικραίνει όλα. Η ράτσα του είναι άφθαρτη, όπως του ψύλλου. Ο μεσαίος άνθρωπος ειρωνεύται τα πράγματα που ξεφεύγουν απο την φιλοδοξία του και την ευφυία του, οι οποίες ειναι καθαρά και ουσιαστικά υπολογιστικές: «Αγάπη; Δημιουργία; Πάθος; Αγώνας; Ενταση;...Τί είναι αυτά»; Ετσι ρωτά ο μεσαίος άνθρωπος και κλείνει πονηρά το μάτι ήσυχος, ασυνείδητος και ευτυχής. Εφεύρα την χαρά της ζωής κραυγάζει. Εφεύραμε την χαρά μας λένε πρόεδροι, υπουργοί, πολιτικοί, όλοι χαμογελαστοί με τα επισκευασμένα και γυαλισμένα δόντια τους! Και όλοι με μιά νοικοκυρά στο πλευρό τους, όταν δεν είναι με παιδιά και εγγόνια. Συχαμερές εικόνες μιά ηλίθιας χαμέρπειας. Ο μεσαίος άνθρωπος ειναι αυτος που ζεί πιό πολύ γιατί είναι αυτός που διακινδυνεύει λιγώτερο. Δεν μετρά την αξία της ζωής με την έντασή της αλλά με την διάρκειά της. Δεν αναρωτιέται τι θα μπορούσε να δώσει στην ζωή, αλλά τι μπορεί να πάρει απ’ αυτήν. Ο κόσμος του είναι ένας κόσμος χωρίς εντάσεις, είναι ένας κόσμος εκτός ιστορίας, γιατί είναι οι εντάσεις που υπάρχουν κατω από την εξέλιξη εκείνες που παράγουν τα γεγονότα. Είναι ο μέτριος του Μοντερλάν, ο παλιάνθρωπος του Ζάν-Πώλ Σαρτρ, ο άνθρωπος-πυγμαίος προσεχτικός στο να προφυλακτεί απο κάθε συγκίνηση, απο κάθε μεγάλο πόνο και κάθε μεγάλη χαρά και απο τους συνδεδεμένους με τέτοια ύπαρξη κινδύνους. Είναι ο άνθρωπος του ναι. Είναι ο άνθρωπος της μνησικακίας, του παιγνιδιού των καμμάτων, της μικροπολιτικής, των συμβιβασμών, της περιορισμένης δυνατότητας. Το ναί που απαντά σε κάθε όχι. Είναι ο μέσος: ο τελευταίος άνθρωπος.</span></td> </tr> </table></td> </tr> <tr> <td colspan="2" height="1"><img src="templates/alexis2/images/spacer.gif" alt="" width="1" height="1" /></td> </tr> </table>
