Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης
Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Αρχική σελίδα
Προτάσεις
Τεύχη
Αρθρα
Αναζήτηση διαλόγου
Αναζήτηση - άρθρα/τεύχη
Σύνδεσμοι
Πληροφορίες
Ρεσάλτο Blog
Αναζήτηση
::
Κατάλογος Μελών
Εγγραφή
::
Σύνδεση
::
Προφίλ
Πολιτισμός-Παιδεία-Γλώσσα
Δημοσίευση απάντησης
Όνομα μέλους
Θέμα
Περιεχόμενο
Emoticons
Περισσότερα Emoticons
Χρώμα γραμματοσειράς:
Προεπιλογή
Βαθύ Κόκκινο
Κόκκινο
Πορτοκαλί
Καφέ
Κίτρινο
Πράσινο
Λαδί
Κυανό
Μπλέ
Βαθύ Μπλέ
Λουλακί
Βιολετί
Λευκό
Μαύρο
Μέγεθος γραμματοσειράς:
Μικροσκοπικό
Μικρό
Κανονικό
Μεγάλο
Τεράστιο
Να κλείσουν τα Tags
[quote="Αγχιδαίμων"]Φίλε, Σύντροφε και Συνάδελφε Ηλία, μακάρι το αστραποβόλημα της σκέψης σου να φτάσει σ` όλές τις καρδιές των ανθρώπων της καταστρεφόμενης ολοκληρωτικά ανθρωπότητας από το μηδενιστικό ΤΙΠΟΤΕΝΙΟ ΓΕΝΟΣ που επιβάλλεται στον καιρό μας από τους μασιωνιστές και τους κολαούζους τους. Τα δάκρυα των Ποιητών μακάρι να γίνουνε βροχή στις καρδιές των κατατρεγμένων και να γεμίσουν όχι μόνο τον Αλφειό αλλά και όλα τα ποτάμια του Κόσμου ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΝΉΞΟΥΜΕ πρίν την καταστροφή γιατί μετά την καταστροφή δεν γίνεται τίποτα. Οι μεταλλαγμένοι του ΜΗΔΕΝΟΣ, του ΤΙΠΟΤΑ, περιμένουν να διαδεχτούν το τελευταίο έλλογο ελεύθερα σκεπτόμενο ΓΕΝΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.[/quote]
Επιλογές
HTML
Ενεργό
BBCode
Ενεργό
Smilies
Ενεργά
Απενεργοποίηση HTML σ' αυτή τη δημοσίευση
Απενεργοποίηση BBCode σ' αυτή τη δημοσίευση
Απενεργοποίηση Smilies σ' αυτή τη δημοσίευση
*** Αυτή η Δημοσίευση θα εξετασθεί και θα μείνει κρυφή μέχρι την έγκρισή της. ***
Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Μετάβαση στη:
Επιλέξτε μια Δημόσια Συζήτηση
----------------
Πολιτική Δημοσίευσης
Ανακοινώσεις
Ευρετήριο
----------------
Ειδήσεις
Πολιτική - Oικονομία
Εθνικό - Μεταναστευτικό
Ορθοδοξία - Κοινωνία
Πολιτισμός-Παιδεία-Γλώσσα
Ιστορία - Φιλοσοφία
MME - Τρομοκρατία - Μ.Κ.Ο.
Οικολογία - Περιβάλλον
Γεωπολιτική - Επιστήμη
Καταγγελίες
Χιούμορ - Σάτιρα
Γενικές Συζητήσεις
Ανασκόπηση Θέματος
<table border="0" cellpadding="3" cellspacing="1" width="100%" class="forumborder"> <tr> <td class="forumtitle" width="22%">Συγγραφέας</th> <td class="forumtitle">Μήνυμα</th> </tr> <tr> <td width="22%" align="left" valign="top" class="row1"><span class="name"><a name=""></a><b>Αγχιδαίμων</b></span></td> <td class="row1" height="28" valign="top"><table width="100%" border="0" cellspacing="0" cellpadding="0"> <tr> <td width="100%"><img src="templates/newhome/images/icon_minipost.gif" width="12" height="9" alt="Δημοσίευση" title="Δημοσίευση" border="0" /><span class="gen">Δημοσιεύθηκε: Κυρ Σεπ 11, 2011 3:54 pm<span class="gen"> </span> Θέμα δημοσίευσης: Του Ποταμού ο Αντίλαλος</span></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><hr /></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><span class="genmed">Φίλε, Σύντροφε και Συνάδελφε Ηλία, μακάρι το αστραποβόλημα της σκέψης σου να φτάσει σ` όλές τις καρδιές των ανθρώπων της καταστρεφόμενης ολοκληρωτικά ανθρωπότητας από το μηδενιστικό ΤΙΠΟΤΕΝΙΟ ΓΕΝΟΣ που επιβάλλεται στον καιρό μας από τους μασιωνιστές και τους κολαούζους τους. Τα δάκρυα των Ποιητών μακάρι να γίνουνε βροχή στις καρδιές των κατατρεγμένων και να γεμίσουν όχι μόνο τον Αλφειό αλλά και όλα τα ποτάμια του Κόσμου ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΝΉΞΟΥΜΕ πρίν την καταστροφή γιατί μετά την καταστροφή δεν γίνεται τίποτα. Οι μεταλλαγμένοι του ΜΗΔΕΝΟΣ, του ΤΙΠΟΤΑ, περιμένουν να διαδεχτούν το τελευταίο έλλογο ελεύθερα σκεπτόμενο ΓΕΝΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.</span></td> </tr> </table></td> </tr> <tr> <td colspan="2" height="1"><img src="templates/alexis2/images/spacer.gif" alt="" width="1" height="1" /></td> </tr> <tr> <td width="22%" align="left" valign="top" class="row2"><span class="name"><a name=""></a><b>Ηλίας Σιαμέλας</b></span></td> <td class="row2" height="28" valign="top"><table width="100%" border="0" cellspacing="0" cellpadding="0"> <tr> <td width="100%"><img src="templates/newhome/images/icon_minipost.gif" width="12" height="9" alt="Δημοσίευση" title="Δημοσίευση" border="0" /><span class="gen">Δημοσιεύθηκε: Παρ Σεπ 02, 2011 7:53 am<span class="gen"> </span> Θέμα δημοσίευσης: ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ Ο ΑΝΤΙΛΑΛΟΣ</span></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><hr /></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><span class="genmed"><span style="font-size: 24px; line-height: normal"><span style="color: red"><span style="font-weight: bold">ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ Ο ΑΝΤΙΛΑΛΟΣ</span></span></span> <br /> <br /><img src="http://www.ilianet.gr/web_images/ALFEIOS.jpg" border="0" /> <br /> <br /><span style="font-size: 18px; line-height: normal"> <br /> <br /><span style="color: red"><span style="font-weight: bold">Και να ΅ναι, <br />Του ποταμού ο αντίλαλος <br />Αντίθετα και μόνος …</span></span> <br /> <br /><span style="font-weight: bold">ΠΟΙΗΤΗΣ</span> <br />Κύλα Αλφειέ, γέρο σοφέ, σιγά, σιγά, τα όνειρά σου <br />Είναι ο άνεμος γλυκός, γλυκιά είναι η καρδιά σου <br />Κι εγώ, θα ξανασάνω στο δεντρί, σ τον ίσκιο τον κρασάτο <br />Και θα φιλώ την ομορφιά, στο πρόσωπό σου το δροσάτο <br />Μα να πΆ ακούγεται λαλιά, στο ξάγναντο του Μύλου, <br />Που ανεβαίνει στο βουνό, με τα φτερά του ήλιου <br />ΕίνΆ ένα πουλί μοναχικό, κρυφό καμάρι της καρδιάς σου <br />Στο Λύκαιο πάνω σα περισκοπεί, και θρέφει τΆ όνομά σου <br />Κρατά τη μελωδία τΆ αηδονιού, τΆ ανύχτωτα όνειρά σου <br />Σα σκύβει και σα λούζεται στη δροσερή αγκαλιά σου <br />Όραμα να ήτανε σ τα μάτια μου, στίχοι με σμίλη χαραγμένοι, <br />Υπέρλαμπροι, σα χάραμα, στα χρώματα λουσμένοι <br />Νύμφες γυμνές κρυφόπαιζαν, στον ώριο καλαμιώνα <br />Χρυσάφι είχαν στα χείλη τους, ασημονέρια στα λαγόνια <br />Και η Αρέθουσα μακριά, πηγή, μες των δεντριών τα κλώνια, <br />Στης Ορτυγίας τον παράδεισο, ακοίμητη ανάπνια κι αιώνια… <br /> … <br />Εκεί ήσουν Αλφειέ, στη σκέψη μου και στη γαλήνια την καρδιά μου <br />Όταν σε είδα ξάφνου να πονάς, απΆ ένα σπυρί στα σωθικά σου <br />Πως όταν σε ζώνει το θεριό, κι ανατριχιάς σαν ο οσκρός κεντρίζει <br />Ένα κοπάδι είναι όλοι αυτοί, πολιτικοί, αχόρταγοι, και σκύλοι <br />Και σαν την όχεντρα οι οχτροί, κρατικοδίαιτοι και οι ψύλλοι <br />Θλίψη αμέτρητη σκορπoύν, περίπτυστο καρτέρι του θανάτου <br />Αποκοντά κι οι άνθρωποι απόχτησαν, τη μυρωδιά του βάλτου <br />Μαυροντυμένο το νερό , κι ο δρόμος μας σκοντάφτει στην νωθρότη <br />Αυτή που ο αμορφοποίητος εσμός, μαζί της βαδίζει προς τα σκότη <br />Ω, ποταμέ και να ξανάνιωνες, σε μια μειλίχια εποχή να ζούσες <br />Της Αρκαδίας πάλε να γινόσουν η ηχώ, και στην ψυχή της να κυλούσες <br /> <br /><span style="color: red"><span style="font-weight: bold">ΠΟΤΑΜΟΣ</span></span> <br />Ναι, ήμουν καθάριος κάποτε, και νύμφες λούζονταν στα νερά μου <br />Τα δέντρα ολοπρόθυμα, ακόμη και οι σκιές λαλούσαν τΆ όνομά μου <br />Παιγνίδια με τον ήλιο στήναμε, σΆ απάτητες κι απόμακρες γωνιές <br />Κι οι χρυσαφένιες πέστροφες ζευγάρωναν, κάτω απΆ τις τιλιές <br />Κοντά και οι βουκόλοι σα ροβόλαγαν, αφήνοντας τις στρούγκες <br />Κοπάδια έφερναν να πιουν, να δροσιστούν στις γούρνες <br />Φωνές που με συντρόφευαν, ζωή παντού και λιόχαρα λουλούδια <br />Μαζί και οι ποιμενίδες, πΆ έφερναν του κόσμου τα καλούδια <br />Στήθη στητά σπαρτάριζαν, και άνθιζαν στων εραστών τις φούχτες <br />Την ώρα που ο κότσυφας κελάηδαγε πάνω στων καλαμιών τις φούντες <br />Και σαν η πάχνη αναδευότανε και σκέπαζε τη ντροπαλή ψυχή μου <br />Κι ο έρωτας κυκλόφερνε και στέναζε στη σκοτεινή αυλή μου <br />Τότε του Ιόνιου τα νερά, μΆ ανείπωτη λαχτάρα τα περνούσα <br />Και τις αλίπλακτες Σικελικές ακτές, ακράτητα φιλούσα <br /> <br /><span style="color: red"><span style="font-weight: bold">ΠΟΙΗΤΗΣ</span></span> <br />Ω, ποταμέ, θύμα και φτύσμα των καιρών και της παραφροσύνης <br />Ωραία ήταν η γη που σε ανάδειξε, φωλιά της καλοσύνης <br /> Τρογύρω σου οι θεοί, ο ουρανός, οι άνθρωποι και οι μύθοι <br />Της Αρκαδίας η ύπαιθρο, τα βοσκοτόπια και η γαλήνια φύση <br />Οι ευωδιές απΆ τους καρπούς και τα δεντρά, να σμίγουν στον αέρα <br />Κι ο βοσκός στο ένα χέρι το γιδοράβδι να κρατά, και τΆ άλλο τη φλογέρα… <br /> <br /><span style="color: red"><span style="font-weight: bold">ΠΟΤΑΜΟΣ</span></span> <br />-ΝΑΙ, Ποιητή, στο αιώνιο διάβα μου, τι χίλια καλά κι αν είδα <br />Τι κι αν έζησα την Αρμονία του καλού, και χόρτασα της ¶νοιξης τα μύρα <br />Τώρα μπροστά σε βάρβαρα μάτια θα μιλώ, και με πρησμένα χείλια <br />Βρισιά στον έναστρο ουρανό, γροθιά στης ποίησης τα στήθια <br /> <br /><span style="color: red"><span style="font-weight: bold">ΠΟΙΗΤΗΣ</span></span> <br />Ω, συμφορά κακή, της μοίρας τα παιχνίδια, τα ανούσια <br />Και οι άνθρωποι μια σπιθαμή, τσιμπάνε σαν κουνούπια <br />Στάχτη φυτρώνει γύρω μας, σκοτάδι και πανούκλα <br />Μασκαρεμένοι οι στοχαστές, και η Ελλάδα δούλα <br />Ω Αλφειέ, η φύση που αγάπησες κι έθρεψες είναι πια νεκρή <br />Μια συνοικία δολοφόνων, οργώνει δίπλα σου, και καταστρέφει ότι βρει <br />Και σαν η όρεξη κρατά, τα άγρια ένστικτα αυξάνουν και πληθαίνουν <br />Η αποχτήνωση ανθεί, και οι λειψοί ταγοί μωραίνουν <br />Πάει ο ευαίσθητος λαός, πεθάνανε και της φυλής οι παραδόσεις <br />ΜονΆ φυλακές όλοι σα νείρονται, και χρήματα σε δόσεις… <br /> <br /><span style="color: red"><span style="font-weight: bold">ΠΟΤΑΜΟΣ</span></span> <br />Ω, ποιητή, στο Λύκαιο Δία θάθελα τα χέρια να υψώσω <br />Και μιαν ευχή στον ουρανό, με θέρμη να απλώσω <br />Ας ήταν τούτα τα μαύρα τα νερά, να στέρευαν, να σφαλιστούν στον ¶δη <br />Μόνο τα δάκρυα να κυλάν των ποιητών, στην κοίτη μου, σα χάδι <br /> <br /><span style="color: red"><span style="font-weight: bold">ΠΟΙΗΤΗΣ</span></span> <br />ΝΑΙ, μα ποταμέ, δεν τέλειωσα κι υπάρχουν βάσανα μεγάλα <br /> Που δε μπορώ να πω, γιατί οι στίχοι μου ηχούνε σαν κατάρα <br />ΜόνΆ ένα σου λέω, με όση ευγένεια απόμεινε, στου ποιητή την πένα <br />Δίπλα στην Κοίτη σου θα φτιάξουνε Χαβούζα, και Δηλητήριων στέρνα <br />Πυρηνικά εισαγωγής κι Απόβλητα θα θάβουνε, Σκουπίδια και Χολέρα … <br />Είναι αυτοί που ρίξανε στα τάρταρα τη γη, και την Αρκαδική Ιδέα <br /> <br /><span style="color: red"><span style="font-weight: bold">ΠΟΤΑΜΟΣ</span></span> <br />Ω, Εσείς παλιοί μου σύντροφοι, απέθαντα σμαράγδια της ζωής μου <br />Όλου του κόσμου οι ποιητές, πΆ ανθίσατε στον κήπο της ψυχής μου <br />Της Αρκαδίας η Χρυσή Εποχή, και η πάναγνη φύση των ανθρώπων <br />Και του Ησίοδου η πένα πΆ άστραψε και φώτισε το διάβα των αιώνων <br />Μην κλάψετε εσείς νεκροί και ταπεινοί, η ομορφιά οριστικά εχάθη <br />Το ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ ΓΕΝΟΣ παραμέρισε, το ΤΙΠΟΤΕΝΙΟ ΓΕΝΟΣ να ΅ρθει . <br /> … <br /> <br /><span style="color: red"><span style="font-weight: bold">ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ,</span></span> (προς Σαδδουκαίους): <br />Όταν το φως του ποταμού ραγίσει <br />Ένα στοιχειό είνΆ ο άνθρωπος <br />Και μάταιη η φύση. <br /><span style="font-weight: bold"> <br />Παρώρεια Αρκαδίας , 1 Σεπτεμβρίου 2011</span></span> <br /><span style="font-size: 12px; line-height: normal"></span><span style="font-size: 12px; line-height: normal"></span></span></td> </tr> </table></td> </tr> <tr> <td colspan="2" height="1"><img src="templates/alexis2/images/spacer.gif" alt="" width="1" height="1" /></td> </tr> </table>
