Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης
Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Αρχική σελίδα
Προτάσεις
Τεύχη
Αρθρα
Αναζήτηση διαλόγου
Αναζήτηση - άρθρα/τεύχη
Σύνδεσμοι
Πληροφορίες
Ρεσάλτο Blog
Αναζήτηση
::
Κατάλογος Μελών
Εγγραφή
::
Σύνδεση
::
Προφίλ
Ορθοδοξία - Κοινωνία
Δημοσίευση απάντησης
Όνομα μέλους
Θέμα
Περιεχόμενο
Emoticons
Περισσότερα Emoticons
Χρώμα γραμματοσειράς:
Προεπιλογή
Βαθύ Κόκκινο
Κόκκινο
Πορτοκαλί
Καφέ
Κίτρινο
Πράσινο
Λαδί
Κυανό
Μπλέ
Βαθύ Μπλέ
Λουλακί
Βιολετί
Λευκό
Μαύρο
Μέγεθος γραμματοσειράς:
Μικροσκοπικό
Μικρό
Κανονικό
Μεγάλο
Τεράστιο
Να κλείσουν τα Tags
[quote="Ροβεσπιέρος"][b]Ο Πάπα Ηλίας θα ήταν ένας ακαταμάχητος πολιτικός αγκιτάτορας. Έχει το ταλέντο να εκλαϊκεύει, χωρίς να εκχυδαΐζει, σύνθετες ιδέες. Με τις αλληγορίες του δίνει πολύ παραστατικά και κατανοητά το ΟΥΣΙΩΔΕΣ των πραγμάτων… Αυτά τα περί «νομιμότητας» μου θύμισαν ένα παρόμοιο κείμενο, θεωρητικό και όχι τόσο κατανοητό, γραμμένο πριν από 19 χρόνια ακριβώς: Δεκέμβριος 1990:[/b] [size=24][color=red][b]Βία και νομιμότητα[/b][/color][/size] [b]Η μυθολογία που σήμερα εδραιώνει μια τρομοκρατία ιδεολογική και προλειαίνει το έδαφος για μια απροκάλυπτη κρατική τρομοκρατία είναι αυτή που αναφέρεται στην «ανεξαρτησία της δικαιοσύνης».[/b] Αν και οι πλούσιες σε ποικιλία εμπειρίες της περιόδου που ζούμε γκρεμίζουν το μύθο της «ανεξάρτητης δικαιοσύνης», είναι χρήσιμο να πούμε δύο λόγια για το αστικό δίκαιο και τη «νομιμότητα». [size=18]Το Δίκαιο [/size]θεμελιώνεται στην έννοια του κράτους και της κυριαρχίας. Οι κανόνες συμπεριφοράς που καθορίζει, είναι κανόνες αναγκαστικοί, με την έννοια ότι η τήρησή τους εξασφαλίζεται με την υλική βία, [b]που τα κρατικά όργανα έχουν ή διεκδικούν τη μονοπωλιακή χρήση τους.[/b] [size=18]Το Δίκαιο[/size] είναι ο ρυθμιστικός παράγοντας της συμπεριφοράς των ανθρώπων. Για να λειτουργήσει η κοινωνία σύμφωνα με τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, δεν αρκεί ένας κοινωνικός αυτοματισμός, θρησκευτικός ή ηθικός, στη δράση των ανθρώπων. Είναι απαραίτητος ένας συστηματικός, ευσυνείδητος, εσωτερικά συνεπής, εξοπλισμένος με δύναμη εξαναγκασμού καθορισμός της συμπεριφοράς.[b] Κι αυτό είναι η «έννομος τάξις», το Δίκαιο, η θεμελιώδης κοινωνική λειτουργία του κράτους, υπέρτατου οργάνου της ταξικής κυριαρχίας.[/b] [size=18]Βεβαίως,[/size] σε εποχές σχετικά ομαλές, το δίκαιο δίνει την εντύπωση ότι είναι σύμφωνο με την ιδέα της δικαιοσύνης. Δίκαιο για όλους τους ανθρώπους, έκφραση της προόδου της κοινωνίας. [b] Σε εποχές όμως κρίσεων και κοινωνικής σήψης,[/b] αυτό το φαινομενικά αρμονικό σύστημα νόμων σπάζει, αποκαλύπτεται η μόνιμη ταξική ταξική του φύση, πέφτει ο πέπλος της υπερταξικότητας και αμεροληψίας του Δικαίου. [b] Και όταν οι κοινωνικοί ανταγωνισμοί οξυνθούν [/b]προβάλλονται πλέον απροκάλυπτα και προκλητικά ως ιδεώδη του δικαίου και της «εννόμου τάξεως», η ωμή βία του κρατικού καταναγκασμού και οι τερατώδεις απάνθρωπες μορφές του: [b]Το ψέμα, η υποκρισία, ο κυνισμός, η περιφρόνηση στη λογική, η βαρβαρότητα.[/b] [size=18][color=red]Συμπέρασμα:[/color][/size] [b]Ο,τι παρουσιάζεται στα μάτια μας για αστική νομιμότητα, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η βία της κυρίαρχης τάξης, ανυψωμένη σε επιτακτικό κανόνα. [/b] [b]Από τη στιγμή λοιπόν[/b] που οι διάφορες πράξεις βίας καθορίστηκαν ως υποχρεωτικοί κανόνες, το πράγμα αντικαθρεφτίζεται από την ανάποδη στο κεφάλι των αστών νομομαθών και μικροαστών ηθικολόγων: [size=18] Η «έννομος τάξις» παρουσιάζεται ως ανεξάρτητο δημιούργημα της «Δικαιοσύνης» και η κρατική βία ως μια απλή της συνέπεια. [/size] [size=18] [color=blue]Στην πραγματικότητα είναι το αντίθετο:[/color][/size] [b]Η αστική νομιμότητα είναι μια ορισμένη κοινωνική μορφή που παίρνει η πολιτική βία της αστικής τάξης, μια βία που φυτρώνει στο οικονομικό έδαφος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.[/b] [size=18][color=red]Συμπέρασμα:[/color][/size] [size=18]Η καπιταλιστική βία, όχι μόνο δεν εκθρονίζεται από τη «νομιμότητα», αλλά αποτελεί γι αυτή και το θεμέλιο και το υποστήριγμά της. [/size] [size=18] [color=blue]Το να θέλει να εξαλείψει κανείς τη βία με τη νομιμότητα είναι μια αυταπάτη. Γιατί ακριβώς είναι αυτή η νομιμότητα που επιτρέπει στην καπιταλιστική βία να γίνεται ο υπέρτατος κοινωνικός κανόνας.[/color][/size] [size=18]Από αυτό το θεωρητικό συμπέρασμα καταλήγει ο μαρξισμός στην πολιτική θέση: [i][color=red]«Όταν υποχρεώνεις την εργατική τάξη να σέβεται την αστική νομιμότητα, τότε όλοι οι αγώνες της, κοινοβουλευτικοί και άλλοι, θα χρεοκοπήσουν αξιοθρήνητα αργά ή γρήγορα, για να δώσουν θέση στη δίχως όρια βία της αντίδρασης».[/color][/i] [/size] [size=12][/size][size=12][/size][size=12][/size][size=12][/size][size=12][/size][size=12][/size][size=12][/size][size=12][/size][size=12][/size][size=12][/size][/quote]
Επιλογές
HTML
Ενεργό
BBCode
Ενεργό
Smilies
Ενεργά
Απενεργοποίηση HTML σ' αυτή τη δημοσίευση
Απενεργοποίηση BBCode σ' αυτή τη δημοσίευση
Απενεργοποίηση Smilies σ' αυτή τη δημοσίευση
*** Αυτή η Δημοσίευση θα εξετασθεί και θα μείνει κρυφή μέχρι την έγκρισή της. ***
Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Μετάβαση στη:
Επιλέξτε μια Δημόσια Συζήτηση
----------------
Πολιτική Δημοσίευσης
Ανακοινώσεις
Ευρετήριο
----------------
Ειδήσεις
Πολιτική - Oικονομία
Εθνικό - Μεταναστευτικό
Ορθοδοξία - Κοινωνία
Πολιτισμός-Παιδεία-Γλώσσα
Ιστορία - Φιλοσοφία
MME - Τρομοκρατία - Μ.Κ.Ο.
Οικολογία - Περιβάλλον
Γεωπολιτική - Επιστήμη
Καταγγελίες
Χιούμορ - Σάτιρα
Γενικές Συζητήσεις
Ανασκόπηση Θέματος
Συγγραφέας
Μήνυμα
Κυπριανός Χριστοδουλίδης
Δημοσιεύθηκε: Παρ Δεκ 04, 2009 10:26 pm
Θέμα δημοσίευσης:
Δικαίω νόμος ου κείται
Συμπληρωματικό των ανωτέρω μπορεί να είναι κι αυτό.
Αν το λεγόμενο Δίκαιον είναι έννοια συγκεκριμένη και αυτή βρίσκει την ένσαρκη πληρότητά της στο Πρόσωπο του Χριστού, τότε αυτό που εκ του Δικαίου παράγεται, δεν είναι η δικαιοσύνη. Είναι η χριστιανοσύνη, έννοια που έχει διαστρεβλωθεί και εκλαμβάνεται ανάλογα με το δόγμα, αρχής γενομένης από τον εκφραγκισμό των Λατίνων. Συνηθισμένη έκφραση "η δυτική χριστιανοσύνη".
Έκτοτε, ο ορισμός της χριστιανοσύνης (: δικαιοσύνη) έπαψε να είναι απότοκος και εκφορά του Ενός Χριστού, άρα και του ενός Δικαίου. Οπότε, έκπεφρασμένη μορφή του δικαίου είναι πλέον αυτό που αόριστα λέμε "δικαιοσύνη", όπως αόριστο είναι και το δίκαιον. Το τελευταίο εμπεριέχεται και εμπεριέχει, ρητορικά ή καλύτερα καταχρηστικά, την "αβγδ" χριστιανοσύνη.
Τα ανωτέρω, σε συσχετισμό με τον τίτλο του σχολίου.
Ροβεσπιέρος
Δημοσιεύθηκε: Παρ Δεκ 04, 2009 9:20 pm
Θέμα δημοσίευσης:
Ο Πάπα Ηλίας θα ήταν ένας ακαταμάχητος πολιτικός αγκιτάτορας. Έχει το ταλέντο να εκλαϊκεύει, χωρίς να εκχυδαΐζει, σύνθετες ιδέες. Με τις αλληγορίες του δίνει πολύ παραστατικά και κατανοητά το ΟΥΣΙΩΔΕΣ των πραγμάτων…
Αυτά τα περί «νομιμότητας» μου θύμισαν ένα παρόμοιο κείμενο, θεωρητικό και όχι τόσο κατανοητό, γραμμένο πριν από 19 χρόνια ακριβώς: Δεκέμβριος 1990:
Βία και νομιμότητα
Η μυθολογία που σήμερα εδραιώνει μια τρομοκρατία ιδεολογική και προλειαίνει το έδαφος για μια απροκάλυπτη κρατική τρομοκρατία είναι αυτή που αναφέρεται στην «ανεξαρτησία της δικαιοσύνης».
Αν και οι πλούσιες σε ποικιλία εμπειρίες της περιόδου που ζούμε γκρεμίζουν το μύθο της «ανεξάρτητης δικαιοσύνης», είναι χρήσιμο να πούμε δύο λόγια για το αστικό δίκαιο και τη «νομιμότητα».
Το Δίκαιο
θεμελιώνεται στην έννοια του κράτους και της κυριαρχίας. Οι κανόνες συμπεριφοράς που καθορίζει, είναι κανόνες αναγκαστικοί, με την έννοια ότι η τήρησή τους εξασφαλίζεται με την υλική βία,
που τα κρατικά όργανα έχουν ή διεκδικούν τη μονοπωλιακή χρήση τους.
Το Δίκαιο
είναι ο ρυθμιστικός παράγοντας της συμπεριφοράς των ανθρώπων. Για να λειτουργήσει η κοινωνία σύμφωνα με τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, δεν αρκεί ένας κοινωνικός αυτοματισμός, θρησκευτικός ή ηθικός, στη δράση των ανθρώπων. Είναι απαραίτητος ένας συστηματικός, ευσυνείδητος, εσωτερικά συνεπής, εξοπλισμένος με δύναμη εξαναγκασμού καθορισμός της συμπεριφοράς.
Κι αυτό είναι η «έννομος τάξις», το Δίκαιο, η θεμελιώδης κοινωνική λειτουργία του κράτους, υπέρτατου οργάνου της ταξικής κυριαρχίας.
Βεβαίως,
σε εποχές σχετικά ομαλές, το δίκαιο δίνει την εντύπωση ότι είναι σύμφωνο με την ιδέα της δικαιοσύνης. Δίκαιο για όλους τους ανθρώπους, έκφραση της προόδου της κοινωνίας.
Σε εποχές όμως κρίσεων και κοινωνικής σήψης,
αυτό το φαινομενικά αρμονικό σύστημα νόμων σπάζει, αποκαλύπτεται η μόνιμη ταξική ταξική του φύση, πέφτει ο πέπλος της υπερταξικότητας και αμεροληψίας του Δικαίου.
Και όταν οι κοινωνικοί ανταγωνισμοί οξυνθούν
προβάλλονται πλέον απροκάλυπτα και προκλητικά ως ιδεώδη του δικαίου και της «εννόμου τάξεως», η ωμή βία του κρατικού καταναγκασμού και οι τερατώδεις απάνθρωπες μορφές του:
Το ψέμα, η υποκρισία, ο κυνισμός, η περιφρόνηση στη λογική, η βαρβαρότητα.
Συμπέρασμα:
Ο,τι παρουσιάζεται στα μάτια μας για αστική νομιμότητα, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η βία της κυρίαρχης τάξης, ανυψωμένη σε επιτακτικό κανόνα.
Από τη στιγμή λοιπόν
που οι διάφορες πράξεις βίας καθορίστηκαν ως υποχρεωτικοί κανόνες, το πράγμα αντικαθρεφτίζεται από την ανάποδη στο κεφάλι των αστών νομομαθών και μικροαστών ηθικολόγων:
Η «έννομος τάξις» παρουσιάζεται ως ανεξάρτητο δημιούργημα της «Δικαιοσύνης» και η κρατική βία ως μια απλή της συνέπεια.
Στην πραγματικότητα είναι το αντίθετο:
Η αστική νομιμότητα είναι μια ορισμένη κοινωνική μορφή που παίρνει η πολιτική βία της αστικής τάξης, μια βία που φυτρώνει στο οικονομικό έδαφος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Συμπέρασμα:
Η καπιταλιστική βία, όχι μόνο δεν εκθρονίζεται από τη «νομιμότητα», αλλά αποτελεί γι αυτή και το θεμέλιο και το υποστήριγμά της.
Το να θέλει να εξαλείψει κανείς τη βία με τη νομιμότητα είναι μια αυταπάτη. Γιατί ακριβώς είναι αυτή η νομιμότητα που επιτρέπει στην καπιταλιστική βία να γίνεται ο υπέρτατος κοινωνικός κανόνας.
Από αυτό το θεωρητικό συμπέρασμα καταλήγει ο μαρξισμός στην πολιτική θέση:
«Όταν υποχρεώνεις την εργατική τάξη να σέβεται την αστική νομιμότητα, τότε όλοι οι αγώνες της, κοινοβουλευτικοί και άλλοι, θα χρεοκοπήσουν αξιοθρήνητα αργά ή γρήγορα, για να δώσουν θέση στη δίχως όρια βία της αντίδρασης».
Παπα-Ηλίας
Δημοσιεύθηκε: Παρ Δεκ 04, 2009 8:53 pm
Θέμα δημοσίευσης: Aνάγωγοι αρχισυνάγωγοι...
Aνάγωγοι αρχισυνάγωγοι...
Την καλή νομιμότητα για τους Εβραίους την αντιπροσώπευαν οι δέκα εντολές.
Και την κακή οι χιλιάδες διατάξεις («εντάλματα ανθρώπων» τις έλεγε ο Χριστός), που επινόησε το πολιτικοθρησκευτικό κατεστημένο, για να χειραγωγούν το λαό και να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους.
Γεγονός που ισχύει και για τους άρχοντες όλων των τόπων και των εποχών.
Αφού, και μετά Χριστόν, απέναντι στον ευαγγελικό νόμο της ανθρωπιάς, αντιπαρατάχθηκε το αντευαγγέλιο της απανθρωπιάς. Που περιλαμβάνει τους νόμους που έκαναν, σύμφωνα με τα συμφέροντα τους και τα καταχθόνια σχέδιά τους, η άρχουσα αναρχία.
Έτσι ώστε ο νόμος, να γίνεται το μακρύ χέρι, που κλέβει τον ίδρώτα του λαού, για να εκτρέφει και να πλουτίζει το γαλαζοαίματο τεμπελχανείο του κατεστημένου.
Ή που χτίζει βαστίλλες και Γκουαντανάμο, για να φυλακίζεται και εξευτελίζεται η αξιοπρέπεια των λαών και των πολιτών. Ή που στήνει καρμανιόλες, για να καρατομείται η ελευθερία και η δικαιοσύνη.
Και το χειρότερο είναι πως το προκρούστειο και αλλοπρόσαλλο αυτό συνονθύλευμα αδικίας ταυτίζεται με την ιερή έννοια της Δικαιοσύνης, που είναι το ύψιστο κοινωνικό αγαθό.
Και λειτουργεί έτσι ώστε, όχι μόνο να εξαθλιώνονται οι ασθενέστερες τάξεις, αλλά και να κινδυνεύουν να γίνουν, γιΆ αυτές τα «έσχατα πολύ χείρονα» των πρώτων.
Γιατί η
νομιμότητα
του είδους αυτού,
ενώ δίνει το δικαίωμα της αρπαγής και της καταπίεσης σε βάρος του λαού, από το άλλο μέρος πατάσσει με αμείλικτη σκληρότητα κάθε προσπάθεια αντίστασης του λαού στις μεθοδεύσεις της αδικίας.
Ιδιαίτερα μάλιστα,
όταν, συχνά, τους κακούς νόμους καλούνται να τους εφαρμόσουν ακόμη χειρότεροι άνθρωποι:
Μισόκαλοι, δηλαδή, που επικαλούνται όλους τους νόμους και τους προφήτες, προκειμένου να καταστρατηγήσουν το καλό.
Χαιρέκακοι που τρίβουν τα χέρια τους από χαρά και πανηγυρίζουν, όταν αισθάνονται ότι μπορούν να βλάψουν ή να καταστρέψουν τους συνανθρώπους τους. Συμπλεγματικοί που μόνο μπροστά στη συντριβή των άλλων μπορούν να νιώθουν άνετοι και ανώτεροι…
Κάτω απΆ αυτές τις συνθήκες ο άνθρωπος του λαού, που λεηλατείται και καταληστεύεται, εν ονόματι του νόμου, δεν μπορεί ποτέ και πουθενά να βρει το δίκιο του.
Κι αν υποτεθεί ότι τολμήσει να πει την αλήθεια, η φαρέτρα της άδικης νομιμότητας διαθέτει πάμπολλα δηλητηριώδη βέλη, για να του κάμουν το βίο αβίωτο…
Ανατομία
της ανθρώπινης αυτής τραγωδίας μας προσφέρει η αριστουργηματική ευαγγελική περικοπή, που αναφέρεται στη συγκύπτουσα (=καμπουριασμένη) γυναίκα (Λουκά: ΙΓ, 10-17):
Κάποιο Σάββατο
σε κάποια εβραϊκή συναγωγή ο Χριστός, λέει το Ευαγγέλιο, θεράπευσε μια γυναίκα. Και ο αρχισυνάγωγος, ως εκπρόσωπος της νομιμοφροσύνης, καταδίκασε την πράξη αυτή. Γιατί, κατά τη γνώμη του, ο Χριστός και όσοι θεραπεύονταν το Σάββατο ενεργούσαν παράνομα:
«Δεν σας φτάνουν, είπε, οι έξι μέρες της βδομάδας για τις θεραπείες; Είναι ανάγκη να καταπατείτε και την αργία του Σαββάτου»!
Και μπαίνει το ερώτημα:
Εμείς πώς θα αντιδρούσαμε απέναντι στη συμπεριφορά αυτή του αρχισυνάγωγου; Ή μάλλον τι κάνουμε εδώ και τώρα, μπροστά στις ανάλογες συμπεριφορές κάποιων ανάγωγων αρχισυνάγωγων;
Τι κάνουμε;
Χειροκροτούμε αυτούς που σφυρηλατούν τις χειροπέδες του λαού. Ή στην καλύτερη περίπτωση, σιωπούμε. Γιατί σκεφτόμαστε πως, όσοι τόλμησαν να αντισταθούν στη μαφία του κατεστημένου, δεν είχαν καλά ξεμπερδέματα. Με πρώτο βέβαια και καλύτερο το Χριστό.
Και το στρουθοκαμηλισμό μας αυτό δε διστάζομε να τον ντύνουμε με τον τρίβωνα της χριστιανικής (τάχα) φρονιμάδας:
«Εμείς, λέμε, κοιτάμε την ψυχούλα μας. Και τα υπόλοιπα τΆ αφήνουμε στο Θεό». Ενώ στην πραγματικότητα δεν κοιτάμε, παρά μόνο την τσεπούλα μας και γενικότερα τη βολεψούλα μας. Και γράφουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας το Θεό και την ψυχή μας…
Τι έκαμε ο Χριστός;
Δεν περιορίστηκε μόνο να θεραπεύσει τη γυναίκα.
Θέλησε ακόμη πιο πέρα να θεραπεύσει και τη συγκύπτουσα (=καμπουριασμένη), απΆ τις διαστροφές κάποιων θεσμών, κοινωνία, που την κρατούν δέσμια και δεν την αφήνουν ποτέ να σηκώσει κεφάλι:
«Υποκριτή, είπε στον αρχισυνάγωγο, ενοχλήθηκες, επειδή το Σάββατο θεραπεύτηκε μια γυναίκα του λαού, που υπέφερε 18 χρόνια! Κι όμως εσύ πηγαίνεις το Σάββατο το βόδι σου και το γάιδαρό σου και τα ποτίζεις»!
Που σημαίνει
ότι τα ζωντανά του αρχισυνάγωγου ήταν υπεράνω της νομιμότητας και ασφαλώς πολύ ανώτερα από μια γυναίκα του λαού. Και, συνεπώς, το πότισμά τους το Σάββατο ήταν νόμιμο και δίκαιο. Ενώ η θεραπεία της γυναίκας, που υπέφερε απΆ την χρόνια βασανιστική αρρώστια της ήταν άδικη και παράνομη. Γεγονός που αποκαλύπτει το μέγεθος της διαστροφής και υποκρισίας τοου! …
Όπως, καλή ώρα, κάποιοι εντιμότατοι πολιτικοί χαλκεύουν σε βάρος του λαού νόμους σκληρούς και απάνθρωπους, ενώ για τους εαυτούς τους και τα λαμόγια τους εξασφαλίζουν την ασυλία και την ανευθυνότητα….
Ενώ για το Χριστό
απόλυτη προτεραιότητα έναντι οποιασδήποτε νομικής διάταξης έχει ο άνθρωπος. Και ιδιαίτερα ο άνθρωπος της ανάγκης.. Και συνεπώς ο, τι γίνεται για το καλό του ανθρώπου και ιδιαίτερα του πάσχοντος ανθρώπου, είναι, σε κάθε περίπτωση νόμιμο.
Ενώ το κακό, που γίνεται σε βάρος του ανθρώπου δεν μπορεί να είναι ποτέ νόμιμο. Οποτεδήποτε κι απΆ οποιονδήποτε κι αν γίνεται. Με πρόφαση την οποιαδήποτε κοσμική ή θρησκευτική
νομιμότητα.
Γιατί, όπως λέει ο Χριστός,
σε άλλη περίπτωση, «δεν έγινε ο άνθρωπος για το Σάββατο αλλά το Σάββατο για τον άνθρωπο». Δηλαδή, δεν έγινε ο άνθρωπος για τους νόμους, αλλά οι νόμοι για τον άνθρωπο.
Βέβαια το τι έπαθε ο Χριστός, που έλεγε και έκανε τέτοιες «παρανομίες», είναι γνωστό…
Πράγμα, άλλωστε, που συμβαίνει και με όλους εκείνους, που τολμούν να τα βάζουν με τα βόδια και τα γαϊδούρια των πάσης φύσεως ανάγωγων αρχισυνάγωγων….
http://papailiasyfantis.blogspot.com
http://papailiasyfantis.wordpress.com
e-mail:
papailiasyfantis@gmail.com