Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης
Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Αρχική σελίδα
Προτάσεις
Τεύχη
Αρθρα
Αναζήτηση διαλόγου
Αναζήτηση - άρθρα/τεύχη
Σύνδεσμοι
Πληροφορίες
Ρεσάλτο Blog
Αναζήτηση
::
Κατάλογος Μελών
Εγγραφή
::
Σύνδεση
::
Προφίλ
Ιστορία - Φιλοσοφία
Δημοσίευση απάντησης
Όνομα μέλους
Θέμα
Περιεχόμενο
Emoticons
Περισσότερα Emoticons
Χρώμα γραμματοσειράς:
Προεπιλογή
Βαθύ Κόκκινο
Κόκκινο
Πορτοκαλί
Καφέ
Κίτρινο
Πράσινο
Λαδί
Κυανό
Μπλέ
Βαθύ Μπλέ
Λουλακί
Βιολετί
Λευκό
Μαύρο
Μέγεθος γραμματοσειράς:
Μικροσκοπικό
Μικρό
Κανονικό
Μεγάλο
Τεράστιο
Να κλείσουν τα Tags
[quote="Καχύποπτος"][size=18][color=blue] [b]Παρμένο από το «Κλασσικοπερίπτωση»[/b][/color][/size] [size=18][url]http://klasikoperiptosi.blogspot.com/2009/05/blog-post_9850.html[/url][/size] [size=24] [color=red][b]ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ![/b] [/color][/size] [size=18]Αναδημοσίευση απο το press.gr[/size] [size=24][color=blue][b]Η γενοκτονία των Ποντίων.[/b][/color][/size] [size=18]Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης.[/size] [b]Από τις διηγήσεις της 7χρονης τότε μητέρας μου, το γεγονός θα πρέπει να συνέβη πριν τα Χριστούγεννα του 1918, στην Τραπεζούντα.[/b] [i]«Ηταν μια κρύα και βροχερή ημέρα, όταν ακούσαμε τις καμπάνες όλων των εκκλησιών να χτυπούν, προαναγγέλοντας κάτι δυσάρεστο. Ως συνήθως κατεβήκαμε όλοι στο λιμάνι της πόλης. Τον ενθουσιασμό από την ήττα των τούρκων και τις συζητήσεις για την ανεξάρτητη Δημοκρατία του Πόντου(είχε ήδη υπογραφεί η ανακωχή του Μούδρου) διαδέχτηκε η παγωμάρα της τραγικής είδησης. Ολοι σχεδόν οι πόντιοι σρατιώτες που επέστρεφαν στα σπίτια τους με τα καράβια πνίγηκαν. Βούλιαξαν όλα τα καράβια μας είπαν».[/i] [b] Οι Eλληνες της Μικράς Ασίας[/b] ήταν υποχρεωμένοι να καταταγούν με τον τουρκικό στρατό, σε βοηθητικές θέσεις φυσικά και σε καταναγκαστικά έργα. Οκτώ αδέρφια της μητέρας μου, το γένος Παρασκευά Μωυσίδη, παντρεμένοι όλοι και με παιδιά, «πνίγηκαν» στην επιστροφή, με απλά λόγια τους έπνιξαν. Οι τούρκοι έκαναν αυτό που είχαν κάνει και...οι εγγγλέζοι με τους επιζήσαντες ινδούς φαντάρους της μάχης της Καλλίπολης, οι οποίοι παραδόξως πνίγηκαν κι εκείνοι στον ινδικό κατά την επιστροφή στην πατρίδα τους. [b] Τα γεγονότα αυτά ήταν προάγγελοι όσων άλλων ακόμη τραγικότερων επρόκειτο να ακολουθήσουν.[/b] Σε λίγους μήνες πέθανε ο πατέρας της από τον καημό του και αργότερα, το 22, κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών πέθανε και η μητέρα της στο καράβι της επιστροφής και κηδεύτηκε στο νησί Αντιγόνη του Βοσπόρου. Ενας 24χρονος αδερφός ανέλαβε να φέρει στην Ελλάδα 3 αδέρφια και 24 ορφανά ανίψια με κάποιες επιζήσαντες μητέρες. [b]Οι γονείς του πατέρα μου[/b] ήταν πιο τυχεροί, αφού σώθηκαν χάρη στο αντάρτικο κίνημα της επτάκωμης Σάντας, κοντά στην Παναγία τη Σουμελά (όρος Μελά). Κάποιοι λίγοι συγγενείς είχαν συλληφθεί για να δοκιμαστούν στη μεγάλη αναγκαστική πορεία με τα πόδια μέσω των άγριων κουρδικών περιοχών μέχρι τη Μέση Ανατολή, όπου οι επιζήσαντες διασώθηκαν από τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό. [b]Οποιος δεν έχει βιώσει ο ίδιος τέτοιες εμπειρίες [/b]ή δεν έχει μεγαλώσει, ακούγοντας διαρκώς για τα τραγικά γεγονότα όπως τα έχουν ζήσει παιδιά , που μέσα σε λίγο χρόνο είδαν να καταρρέουν τα πάντα και να χάνουν ότι πολυτιμότερο είχαν στη ζωή τους, μπορεί να λέει ότι ΜΑΛΑΚΙΑ θέλει. Μπορεί να μιλάει για εκδίκηση, να πάρουμε ξανά την πόλη, να διώξουμε τους τούρκους πέρα από την κόκκινη μηλιά ή να μην αφήσουμε τούρκο ζωντανό. [b]Είχα την ευτυχία[/b] να έχω γονείς που μπορούσαν να δουν τα γεγονότα σε όλες τους τις διαστάσεις και να μην μιλούν γενικά και αόριστα κατά των τούρκων αλλά για συγκεκριμένες ομάδες και ανθρώπους. Ελάχιστοι ήταν οι τούρκοι, που ζούσαν σε γειτονιές με έλληνες και αρμένιους, οι οποίοι συμμετείχαν στη γεννοκτονία. Οι φανατικοί διώκτες τους ήταν τσέτες, εθνικιστές-νεότουρκοι και κούρδοι, τους οποίους ο Κεμάλ Ατατούρκ υποσχέθηκε ελεύθερο Κουρδιστάν μετά τη δίωξη των Ελλήνων. [b] Μετά τον αφοπλισμό[/b] του επίσημου τουρκικού στρατού από τους συμμάχους, αυτές ήταν οι ομάδες που οπλοφορούσαν και οι οποίες είχαν αρχίσει ένα όργιο μαζικών φόνων, με κύριο σκοπό το πλιάτσικο.Ο καθένας έχει τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο του πως αντιλαμβάνεται το «τιμώ την μνήμη των αδικοχαμένων ανθρώπων μου». [size=18] Τιμώ τη μνήμη τους[/size] δε σημαίνει κάνω τα ίδια στους αντιπάλους και εχθρούς μου γενικά και αόριστα. Το σημαντικότερο είναι να μην τους λησμονείς. Τότε μόνο πεθαίνει κάποιος πραγματικά όταν πέσει σε λήθη. Η λέξη Α-λήθεια, από το στερητικό Α και τη λήθη, θα πρέπει να αποτελεί το Α και το Ω εκείνων που θέλουν να τιμήσουν τους προγόνους τους. Αισθάνθηκα πραγματική έκπληξη, όταν το 74, είπα σε τούρκους φοιτητές από την Τραπεζούντα, ότι η μητέρα μου γεννήθηκε στην ίδια πόλη και η απάντησή του ήταν «μα τότε η μητέρα σου πρέπει να είναι τουρκάλα». Οι άνθρωποι, όχι μόνο δεν είχαν ακούσει για τους διωγμούς των ελλήνων, αλλά δεν είχαν ακούσει καν ότι στα μέρη εκείνα ζούσαν έλληνες δύο χιλιάδες χρόνια περίπου πριν έρθουν οι τούρκοι. [size=18][color=red]Ημουν εναντίον του βιβλίου ιστορίας της Ρεπούση, όχι γιατί δεν είχε εθνικιστικές κορώνες, αλλά γιατί στο πνεύμα μιας δήθεν συμφιλίωσης των λαών, ωραιοποιούσε, δηλαδή, έκρυβε την αλήθεια και αυτό είναι μια ύβρις στη μνήμη αδικοχαμένων ανθρώπων και δεν εννοώ μόνο τους δικούς μας.[/color][/size] [b] Ειμαι της γνώμης,[/b] πως αντί να συζητούν έλληνες , τούρκοι, βούλγαροι, κ.α. για το πώς θα αμβλύνουν τα πάθη, αποσιωπώντας αληθινά γεγονότα, να καθίσουν κάτω και να πουν στα παιδιά τους όλη την αλήθεια, αναλύοντας όμως τα βαθύτερα αίτια που οδήγησαν σε αυτά τα τραγικά γεγονότα. [b] Θέλω οι νέοι [/b]της Τουρκίας και της Βουλγαρίας να ξέρουν τις βαρβαρότητες των προγόνων τους πάνω στους έλληνες και στους γειτονικούς λαούς, όπως το ίδιο θέλω να ξέρουν τα σημερινά ελληνόπουλα τις βαρβαρότητες των δικών μας, όπως π.χ. κατά την άλωση της Τριπολιτσάς ή της συμπεριφοράς του Βουλγαροκτόνου με τις 12 χιλιάδες αιχμαλώτους βούλγαρους, που τελευταία εξαλείφθηκε από τα βιβλία μας. Κρύβοντας τις λεγόμενες μαύρες σελίδες της ιστορίας, κρύβοντας την αλήθεια, δεν αποτρέπεις αλλά βοηθάς να επαναληφθούν ακριβώς τα ίδια στο μέλλον.Στο ίδιο αυτό, δήθεν προοδευτικό πνεύμα, μπορούμε να πούμε (κι ας φαίνεται λίγο ακραίο) πως και ο Πλεύρης, όταν αμφισβητεί ή αποσιωπά το ολοκαύτωμα των εβραίων, βοηθά στην άμβλυνση των παθών. Παρότι υπήρξα δραστήριο μέλος σε πρωτοβουλία πολιτών υπέρ των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων, οργίζομαι αφάνταστα, όταν ακούω κάποιους να αρνούνται το ολοκαύτωμα των εβραίων. Όταν κάποιος ταυτίζει μικρά αθώα παιδιά με το σιωνισμό και δεν μπορεί να μπει για λίγο στο πετσί ενός 5χρονου παιδιού που ζει ένα απέραντο δράμα, το οποίο δεν μπορεί να κατανοήσει και του οποίου η ζωή σημαδεύεται για πάντα, τότε αυτός ο άνθρωπος προσβάλει την ανθρώπινη υπόσταση. [b]Στις 24 Φεβρουαρίου 1994 [/b]η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως „Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο“, ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στην Αμισό/ Σαμψούντα.Η γενοκτονία ως όρος διαμορφώθηκε στη δίκη της Νυρεμβέργης το 1945. Πριν από τον όρο «Γενοκτονία» υπήρχε ο όρος «Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας». Η έννοια της γενοκτονίας, σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας, ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. Η γενοκτονία αποτελεί το μεγαλύτερο έγκλημα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, για το οποίο μάλιστα δεν υπάρχει παραγραφή. Είναι καιρός οι σύγχρονη Τουρκία να αναλάβει τις ευθύνες της. Το ότι κυκλοφορούν πλέον βιβλία και γυρίζονται φιλμ για τα γεγονότα του 22 και του 55, στην Τουρκία, δείχνει ότι κάτι αλλάζει, έστω αργά και αυτό είναι ήδη ένα πρώτο βήμα.[size=12][/size][size=12][/size][size=12][/size][size=12][/size][size=12][/size][size=12][/size][size=12][/size] [size=24][color=red]Σχόλιο απο την klasikoperiptosi:[/color][/size] [size=18]Σε όλα σχεδόν μάς βρίσκει σύμφωνους το όμορφο άρθρο του συμπολίτη μας κ.Πιστοφίδη.Σε αυτό όμως που είμαστε αναγκασμένοι να διαφωνήσουμε, είναι ότι "... στην Τουρκία,δείχνει ότι κάτι αλλάζει". Αγαπητέ κ. Πιστοφίδη εύχομαι οι προσδοκίες σας , όσον αφορά στη μεταστροφή της Τουρκίας, να γίνουν κάποτε πραγματικότητα.Αυτό όμως που δείχνει η σημερινή εξωτερική πολιτική και συμπεριφορά της Τουρκίας μας προιδεάζει αρνητικά, ειδικά για το μέλλον των Ελληνο-Τουρκικών σχέσεων. Σήμερα οι γεωστρατηγικές ...συγκυρίες και οι ορισμοί της "Νέας Τάξης πραγμάτων",θέλουν την Τουρκία ως σημαίνουσα περιφερειακή δύναμη με εντολές για εφαρμογή της ...τάξης στα Βαλκάνια και την Μ.Ανατολή ,όπως αρχικά υπαινίχθηκε ο πρόεδρος των ΗΠΑ και αργότερα δήλωσε ο νύν υπουργός εξωτερικών της γείτονος.[/size] [size=18][color=blue][b]Καχύποπτος:[/b][/color] [/size] [size=18][color=red]Θα πρόσθετα και μία άλλη ένσταση. Τι είναι αυτά περί «βαρβαρότητας» των Ελλήνων στην Τριπολιτσά; Είναι δυνατόν να εξισώνεται η βία ενός αυταρχικού κράτους με τη βία εκείνων που αγωνίζονται να απελευθερωθούν από τον φεουδάρχη δυνάστη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας; Αυτές οι εξισώσεις είναι οι «τυπικές εξισώσεις» των λακέδων της Νέας Τάξης…[/color][/size] [size=12][/size][size=12][/size][size=12][/size][/quote]
Επιλογές
HTML
Ενεργό
BBCode
Ενεργό
Smilies
Ενεργά
Απενεργοποίηση HTML σ' αυτή τη δημοσίευση
Απενεργοποίηση BBCode σ' αυτή τη δημοσίευση
Απενεργοποίηση Smilies σ' αυτή τη δημοσίευση
*** Αυτή η Δημοσίευση θα εξετασθεί και θα μείνει κρυφή μέχρι την έγκρισή της. ***
Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Μετάβαση στη:
Επιλέξτε μια Δημόσια Συζήτηση
----------------
Πολιτική Δημοσίευσης
Ανακοινώσεις
Ευρετήριο
----------------
Ειδήσεις
Πολιτική - Oικονομία
Εθνικό - Μεταναστευτικό
Ορθοδοξία - Κοινωνία
Πολιτισμός-Παιδεία-Γλώσσα
Ιστορία - Φιλοσοφία
MME - Τρομοκρατία - Μ.Κ.Ο.
Οικολογία - Περιβάλλον
Γεωπολιτική - Επιστήμη
Καταγγελίες
Χιούμορ - Σάτιρα
Γενικές Συζητήσεις
Ανασκόπηση Θέματος
Συγγραφέας
Μήνυμα
Ανθίππη
Δημοσιεύθηκε: Τετ Μάϊ 20, 2009 8:14 am
Θέμα δημοσίευσης:
«Π Ο Ν Τ Ο Σ Ε Ν Α Σ Τ Ρ Ο Ν Φ Ω Τ Ε Ι Ν Ο Ν…»
19η Μαΐου: Μέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.
Από τα πρώτα χρόνια της παλιάς Χριστιανικής Αυτοκρατορίας ο Πόντος ήταν η πρώτη γραμμή άμυνας του ελληνισμού και του Χριστιανισμού. Οι Ακρίτες του Πόντου στέκονταν πάντα με το σπαθί στο χέρι για να υπερασπιστούν τα ιερά και τα όσια του γένους. Γι’ αυτό δίκαια ονόμαζαν τους εαυτούς τους τρανούς Έλληνες, τραντέλληνες.
Αλλά και στα νεώτερα χρόνια, όταν οι Τούρκοι του Κεμάλ Αττατούρκ άρχισαν τη συστηματική εξολόθρευση των χριστιανών του Πόντου, πάλι οι Έλληνες εκείνοι βγήκαν στα απάτητα, δασωμένα βουνά του για να πολεμήσουν για τα δίκαια του Γένους. Προδόθηκαν όμως από τους ισχυρούς της γης κι ο Πόντος ο ελληνικός έμεινε «με εκκλησίας έρημας, μοναστήρια ακάντηλα πόρτες και παράθυρα που έμειναν ακράνυχτα».
Ως ένα ελάχιστο μνημόσυνο στις ψυχές των αδικοχαμένων εκείνων εθνομαρτύρων θα κάνουμε μια μικρή αναφορά σε δυο μορφές του Ποντιακού Ελληνισμού, οι οποίοι θυσίασαν τη ζωή τους για ένα ιδανικό το οποίο, δυστυχώς στις μέρες κάποιοι θέλουν να μείνει ξένο και μακρινό.
Εθνομάρτυρας Επίσκοπος Ευθύμιος ο Ζήλων
Ο εθνομάρτυρας επίσκοπος Ζήλων-Αμασείας Ευθύμιος Αγριτέλλης γεννήθηκε στα Παράκοιλα της Λέσβου το 1876. Από τη θεολογική Σχολή της Χάλκης αποφοίτησε αριστούχος το 1907 και το Σεπτέμβριο του 1909 έγινε πρεσβύτερος και πρωτοσύγκελος. Στις 27 Ιουνίου 1912 χειροτονήθηκε βοηθός του μητροπολίτη Αμασείας του Πόντου από τον Πατριάρχη Ιωακείμ Γ' και έλαβε τον τίτλο του επισκόπου Ζήλων, που ήταν γνωστή ιστορική επισκοπή του Πόντου. Έτσι ο επίσκοπος Ευθύμιος μετέβη στις 6 Αυγούστου 1912 στην έδρα της μητρόπολης Αμισό, και ανέλαβε τα καθήκοντα του.
Ο Ευθύμιος είχε ουσιαστικά την ευθύνη των 340 περίπου ενοριών και των 150. 000 Ελλήνων χριστιανών της μητρόπολης, αφού ο μητροπολίτης Γερμανός Καραβαγγέλης ως συνοδικός απουσίαζε συχνά από την έδρα του. Στις 14 Ιανουαρίου του 1913 τοποθετήθηκε επίσκοπος Παύρας ή Αλύας. Η επισκοπή της Παύρας είχε καταργηθεί το 1461 όταν ο Μωάμεθ ο Β' κατέλαβε την Τραπεζούντα και ολόκληρο τον Πόντο.
Αναλάμβανε διπλή ευθύνη, να αναπληρώνει το μητροπολίτη Γερμανό Καραβαγγέλη και να είναι επίσκοπος της Παύρας. Στην περιοχή αυτή εργάστηκε επί 10 χρόνια. Επισκεπτόταν συνεχώς τα 130 αμιγή ελληνικά χωριά της περιοχής Παύρας. Έχτισε εκκλησίες σε 40 από αυτά και χειροτόνησε δεκάδες ιερείς, ενώ ενίσχυσε σε μεγάλο βαθμό την παιδεία και την κοινοτική οργάνωση. Ο ελληνορθόδοξος πληθυσμός της Παύρας, κατά τα επίσημα στατιστικά στοιχεία του Πατριαρχείου, ανερχόταν σε 58. 000 άτομα. Φρόντισε για την ίδρυση Παρθεναγωγείου και Αρρεναγωγείου και την τοποθέτηση κατάλληλων εκπαιδευτικών μέσα στην πόλη της Παύρας. Δίπλα στον επισκοπικό ναό της Παύρας, την Αγία Μαρίνα, έκτισε το κτίριο της επισκοπής που σώζεται μέχρι σήμερα.
Την περίοδο 1914-1916 αλλά και 1918-1919 με την υπογραφή της ανακωχής, κάθε 25 Μαρτίου παρότρυνε τις διευθύνσεις των δημοτικών σχολείων, των αστικών γυμνασίων καθώς και το λαό να συμμετέχουν στην αναπαράσταση της αυτοκτονίας των 30 νεαρών κοριτσιών του Ασάρ Παύρας που κατακρημνίστηκαν από το Κάστρο του Άλυος, για να μην πέσουν στα χέρια του ντερέμπεη Χασάν Αλήμπεη το 1680.
Όταν οι διωγμοί και η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου από τους Νεότουρκους, τους Κεμαλικούς και τους κατευθυνόμενους άτακτους έφτασαν στο απόγειο, ο ατρόμητος ιεράρχης με κίνδυνο της ζωής του επισκέφτηκε όλες τις περιοχές νια να προσφέρει βοήθεια στον καθημαγμένο λαό.
Όσο διαρκούσε η μικρασιατική εκστρατεία, σε σύσκεψη των επικεφαλής των ανταρτών που συμμετείχε και ο ίδιος, ελήφθη η απόφαση δύναμη από 600-800 ένοπλους άνδρες να συναντήσει τον ελληνικό στρατό στην περιοχή του Σαγγάριου για να υπάρχει άμεση επαφή μεταξύ των ανταρτών και του προελαύνοντας ελληνικού στρατού. Μετά από αυτήν τη σύσκεψη ο Ευθύμιος εγκαταστάθηκε στην έδρα της μητροπόλεως την Αμισό ως αναπληρωτής του μητροπολίτη Γερμανού Καραβαγγέλη, ο οποίος εν τω μεταξύ είχε διοριστεί μητροπολίτης Ιωαννίνων για να αποφύγει τη σύλληψη.
Όταν τα περιβόητα «Δικαστήρια Ανεξαρτησίας» άρχισαν να καταδικάζουν με συνοπτικές διαδικασίες την ελίτ του ποντιακού ελληνισμού, στις 21 Ιανουαρίου 1921 οι κεμαλικοί εισέβαλαν στο κτίριο της μητρόπολης Αμάσειας και συνέλαβαν τον Ευθύμιο, μαζί με τον αρχιμανδρίτη Πλάτωνα Αϊβατζίδη), οδηγώντας τους στις φυλακές Σούγια της Αμασείας. Ο Ευθύμιος με επιστολή του στην κυβέρνηση της Άγκυρας ανέλαβε όλες τις ευθύνες προσωπικά για την αντίσταση και την οργάνωση των Ελλήνων κατά των Τούρκων, θέλοντας να απαλλάξει από κάθε ευθύνη τους συγκατηγορουμένους του.
Το Πάσχα του 1921 (18 Απριλίου) οι Τούρκοι τον οδήγησαν στην απομόνωση, στα ανήλιαγα μπουντρούμια των φυλακών. Μέσα σ' αυτό το κολαστήριο οι άλλοι φυλακισμένοι μάρτυρες του Πόντου τον άκουγαν να ψάλλει την παράκληση της Παναγίας και τη νεκρώσιμη ακολουθία κηδεύοντας στην ουσία τον ίδιο του τον εαυτό. Οι Τούρκοι προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να συντομεύσουν το θάνατο του γιατί φοβούνταν την αποφυλάκιση του, μετά από παρέμβαση κάποιας μεγάλης δύναμης. Μην μπορώντας να αντέξει στα βασανιστήρια ο Ευθύμιος άφησε την τελευταία του πνοή στις 29 Μαΐου 1921. Οι αρχές ανακοίνωσαν ότι πέθανε από τύφο και τον έθαψαν στον περίβολο εκκλησίας που ήταν κοντά στη φυλακή. Σαν ειρωνεία της τύχης μετά το θανατά του ήρθε η απόφαση του κεμαλικού δικαστηρίου που τον καταδίκαζε «εις τον δι' αγχόνης θάνατον».
Αντών Πασά, Αρχηγός των Ανταρτών.
Ο Αντώνιος Χατζηελευθερίου, ο γνωστός σε Έλληνες και Τούρκους ως Αντών πασά, γεννήθηκε στο χωριό Κουρούκιοκτσέ της Παύρας (1888). Το 1912 κλήθηκε να καταταγεί στον τουρκικό στρατό και μετά θητεία λίγων μηνών έφυγε στα βουνά της Παύρας, όπου μαζί με άλλους φυγόστρατους δημιούργησε ανταρτική ομάδα. Με την επιστράτευση του 1914 (Α' Παγκόσμιος Πόλεμος) αρκετοί Έλληνες της Παύρας, του Βεζίρ κιοπρού, της Χάβζας και του Καβάκ αρνούνται να καταταγούν στον τουρκικό στρατό και καταφεύγουν στα βουνά της περιοχής, όπου συγκροτούν ανταρτικές ομάδες. Πολύ συχνά οι αντάρτες παίρνουν στα βουνά και τις οικογένειες τους, για να αποφύγουν τα αντίποινα των Τούρκων επί του άμαχου πληθυσμού.
Το διάστημα αυτό ο Αντών πασά, λόγω της ισχυρής προσωπικότητας και της στρατιωτικής του ιδιοφυΐας, καθιερώνεται ως ο αδιαμφισβήτητος αρχικαπετάνιος της περιοχής που εκτείνεται μεταξύ των πόλεων Αμισού-Παύρας-Βεζίρκιοπρού-Χάβζας-Καβάκ. Οι παράλιες περιοχές μεταξύ Αμισού-Παύρας-Αλατσάμ διευκολύνουν την τροφοδοσία των ανταρτικών ομάδων με όπλα και πυρομαχικά, που εξασφαλίζουν οι πλούσιοι Αμισινοί και ·; Παυρενοί έμποροι της Ρωσίας. Έτσι σταδιακά, μέχρι το 1915 οι ανταρτικές ομάδες της περιοχής αποτελούν σημαντική στρατιωτική δύναμη, που υπολογίζει πλέον ο οθωμανικός στρατός.
Γι' αυτό το 1915 εκδηλώνεται η πρώτη επίθεση τακτικού στρατού με δύναμη συντάγματος πεζικού εναντίον των ομάδων του Αντών πασά, στο όρος Κοτζάνταγ. Η επιχείρηση δε φέρνει κανένα αποτέλεσμα για τον οθωμανικό στρατό, όπως δε φέρνουν κανέναν αποτέλεσμα άλλες τρεις επιχειρήσεις που εκδηλώνονται το 1916. Ο Αντών πασά με τη φήμη του αήττητου μεταβαίνει το 1916 στην Τραπεζούντα, όπου είχαν συγκεντρωθεί και άλλοι οπλαρχηγοί του δυτικού Πόντου για να συντονίσουν τη δράση τους. Εκεί ανακηρύσσεται από όλους Γενικός Αρχηγός των Ανταρτικών Ομάδων του Δυτικού Πόντου. Επιστρέφει στα λημέρια του στα όρη Νεμττιέν και συνεχίζει τη δράση του, έχοντας αυτή τη φορά τη στήριξη εκτός των άλλων οπλαρχηγών και των Ρώσων που ελέγχουν την Τραπεζούντα. Το 1917 με 400 αντάρτες περικυκλώνει την κωμόπολη Τσιντίκ και στέλνει τον ιμάμη στην Αμάσεια, ζητώντας από το νομάρχη να απελευθερώσει τη γυναίκα του Πελαγία, με την απειλή πυρπόλησης της κωμόπολης. Για να γίνει δε πιο πειστικός απειλεί το νομάρχη ότι στη συνέχεια θα βαδίσει εναντίον της ίδιας της Αμάσειας με δύναμη 5. 000 ανταρτών. Ο νομάρχης, υπό το φόβο της κατάληψης της πόλης από τις δυνάμεις των Ελλήνων ανταρτών και του διασυρμού, απελευθερώνει την Πελαγία και έτσι ο Αντών πασά πετυχαίνει την πρώτη νίκη του σε διαπραγμάτευση με το οθωμανικό κράτος.
Το Μάιο του 1917 το τουρκικό κράτος αποφασίζει να βρει οριστική λύση στο «πρόβλημα Αντών πασά» και ζητά τη μεσολάβηση του μητροπολίτη Αμασείας και Αμισού Γερμανού Καραβαγγέλη, για να πεισθεί ο αρχικαπετάνιος και οι άλλοι οπλαρχηγοί να σταματήσουν την ένοπλη δράση τους, να καταθέσουν τα όπλα και να χορηγηθεί γενική αμνηστία. Συγκροτείται επιτροπή υπό τον Ευθύμιο Αγριτέλλη, βοηθό του μητροπολίτη και επίσκοπο Παύρας και τους προύχοντες Πλάτωνα Χατζηγιάνη-Γελκεντζόγλου, Δημοσθένη Τημήτογλου, Αλέξανδρο Ααρών, Παντελή Αρζόγλου και Λάζαρο Εφραίμογλου, οι οποίοι μεταβαίνουν στο αρχηγείο του Αντών πασά, στα όρη Νεμπιέν και του μεταφέρουν τους όρους της οθωμανικής πλευράς. Ο Αντών πασά αρνείται να συνθηκολογήσει, αντιλαμβανόμενος τον πραγματικό σκοπό των Τούρκων, που ήταν η εξόντωση του και η εξουδετέρωση των ενόπλων ανταρτών. Ακολουθεί η επικήρυξη του με 5. 000 χρυσές λίρες από τους Τούρκους, που ήταν και η μοιραία εξέλιξη για τη ζωή του γενναίου οπλαρχηγού.
Τον Αύγουστο του 1918 οι σύντροφοι του Αντών πασά Αναστάσιος Αβραμίδης και Ελευθέριος Κουλπαρίδης τον παρασύρουν σε χώρο μακριά από τη δύναμη των ανταρτών του και τον σκοτώνουν παρουσία της γυναίκας του. Κόβουν το κεφάλι του και το παραδίδουν στους Τούρκους, οι οποίοι το κάρφωσαν σε πάσαλο και το περιέφεραν στην Παύρα και την Αμισό, για να παραδειγματίζονται οι Έλληνες και να παίρνουν θάρρος οι Τούρκοι, που επί τρία χρόνια ένιωθαν την πίεση των Ελλήνων ανταρτών. Για την ιστορία, οι σύντροφοι-προδότες που σκότωσαν τον Αντών πασά δεν εισέπραξαν την επικήρυξη, γιατί αφ' ενός μεν είχε εκπνεύσει η προθεσμία και αφ' ετέρου αυτός που είχε υποσχεθεί να δώσει τις 5. 000 χρυσές λίρες, είχε φύγει στη... Γερμανία.
Η μορφή του Αντών πασά, παρά το ότι δεν έχουν σωθεί πολλά για τη ζωή του, παραμένει μια από τις πιο ηρωικές μορφές των αγωνιστών για τα δίκαια του ελληνισμού του Πόντου.
Σημ. Πηγή για το παρόν άρθρο ήταν το βιβλίο του Σάββα Καλεντερίδη «Δυτικός Πόντος».
Κωνσταντίνος
Δημοσιεύθηκε: Τετ Μάϊ 20, 2009 8:06 am
Θέμα δημοσίευσης:
http://kostasxan.blogspot.com/2009/05/blog-post_2969.html
Η ανίερη και λυσσαλέα σκύλευση της Σφαγής των Ποντίων
Σεβαστείτε τουλάχιστον τους νεκρούς
Η ημέρα της γενοκτονίας των Ποντίων από τον φιλοδυτικό και κοσμικού χαρακτήρα Κεμάλ Ατατούρκ πέρασε… Άλλη μια ημέρα που οι θύμισες γέμισαν το μυαλό και τα φαντάσματα των σφαγμένων και αδικοχαμένων από την Τουρκική θηριωδία, Ποντίων, ήρθαν να μας στοιχειώσουν.
Σήμερα διάβαζα και άκουγα συνεχώς δηλώσεις επιφανών πολιτικών, στις οποίες ανέφεραν ότι η σφαγή των Ποντίων, η γενοκτονία των Ποντίων, είναι μέρος της Ελληνικής ιστορίας…!
Αφού "βομβαρδίστηκα" με τις δηλώσεις τους και τα κροκοδείλια δάκρυά τους, αφού με έκαναν να νιώσω πως στέκονται απέναντι στους νεκρούς σαν να ήταν αδέλφια τους και συγγενείς τους, αναρωτιέμαι, ο δυστυχής:
- γιατί τότε δεν αναγράφεται στα βιβλία της Ελληνικής Ιστορίας που διδάσκονται στα σχολεία;
- γιατί δεν βρέθηκε ένας θαρραλέος υπουργός ή πρωθυπουργός που να τακτοποιήσει το κενό και να συμπεριληφθούν οι ανηλεείς σφαγές, των Τούρκων κατά των Ελλήνων του Πόντου, στην ιστορία;
- γιατί δεν βρέθηκε κάποιος από τους υπεύθυνους καθηγητές ιστορίας των Ελληνικών Πανεπιστημίων που να δρομολογήσει μέσα από το πανεπιστημιακό του έργο, ξεσηκώνοντας συναδέλφους του ιστορικούς ξένων πανεπιστημίων, την δικαίωση των θανάτων που ούτε σε ζώα δεν αρμόζουν;
- γιατί δεν βρέθηκε σήμερα κάποιος να καταδικάσει την κυρία Γιαννάκου (όψιμη ευρωβουλευτής του κυβερνώντος κόμματος) για τις θέσεις της απέναντι στις σφαγές κατά του Ελληνικού, συμπεριλαμβανομένων και των Ελλήνων Ποντίων;
- γιατί δεν βρέθηκε κανείς σήμερα να θυμίσει (υπάρχει και φωτογραφικό υλικό) στην κυρία Ρεπούση και σε όλα τα άλλα τα «καλά» και σπουδασμένα «παιδιά» πως οι νεκροί υπήρξαν και υπάρχουν ακόμη και ζητούν δικαίωση και όχι σπίλωση;
Βέβαια, ο κύριος Κουμουτσάκος πέταξε μία «φωτοβολίδα» ζητώντας από την Τουρκία να αναγνωρίσει την σφαγή των Ποντίων… Ζήτησε από τον φονιά να ομολογήσει το έγκλημά του!!! Ή ηλίθιος είναι ή προπονείται για το χρυσό στην ηλιθιότητα, θα σκεφθεί κανείς… Και όμως, ο κύριος Κουμουτσάκος ορθώς έπραξε και «αιτήθηκε» την ομολογία της Τουρκίας. Αλλά το έπραξε σκεπτόμενος τις Ευρωεκλογές και χρησιμοποίησε το δίκαιο αίτημα της δικαίωσης των νεκρών σφαγιασθέντων προκειμένου να εισπράξει ψήφους στις επικείμενες εκλογές το κόμμα και η κυβέρνηση στην οποία υπηρετεί και όχι για να δικαιωθεί η ιστορία, για να ακουστεί η αλήθεια και να δακτυλοδείξει τον σφαγέα…
Λυπάμαι πολύ, αλλά διαφορετική αντιμετώπιση και περισσότερο σεβασμό περίμενα, από τους σημερινούς κυβερνώντες και τον πολιτικό κόσμο, απέναντι στους νεκρούς Πόντιους… (που μάταια περίμεναν την «μητέρα πατρίδα» να γυρίσει και να τους αγκαλιάσει και σιωπηρά έπεσαν θύματα της εκδίκησης του Κεμάλ Ατατούρκ)…
Αυτά τα θύματα ζητούν αναγνώριση, τουλάχιστον από τους Έλληνες και όχι εμπαιγμό, όχι άλλη εκμετάλλευση, όχι… τουλάχιστον σεβαστείτε του νεκρούς… αν μπορείτε…
Καχύποπτος
Δημοσιεύθηκε: Τρι Μάϊ 19, 2009 5:51 pm
Θέμα δημοσίευσης: Η γενοκτονία των Ποντίων
Παρμένο από το «Κλασσικοπερίπτωση»
http://klasikoperiptosi.blogspot.com/2009/05/blog-post_9850.html
ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ!
Αναδημοσίευση απο το press.gr
Η γενοκτονία των Ποντίων.
Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης.
Από τις διηγήσεις της 7χρονης τότε μητέρας μου, το γεγονός θα πρέπει να συνέβη πριν τα Χριστούγεννα του 1918, στην Τραπεζούντα.
«Ηταν μια κρύα και βροχερή ημέρα, όταν ακούσαμε τις καμπάνες όλων των εκκλησιών να χτυπούν, προαναγγέλοντας κάτι δυσάρεστο. Ως συνήθως κατεβήκαμε όλοι στο λιμάνι της πόλης. Τον ενθουσιασμό από την ήττα των τούρκων και τις συζητήσεις για την ανεξάρτητη Δημοκρατία του Πόντου(είχε ήδη υπογραφεί η ανακωχή του Μούδρου) διαδέχτηκε η παγωμάρα της τραγικής είδησης. Ολοι σχεδόν οι πόντιοι σρατιώτες που επέστρεφαν στα σπίτια τους με τα καράβια πνίγηκαν. Βούλιαξαν όλα τα καράβια μας είπαν».
Οι Eλληνες της Μικράς Ασίας
ήταν υποχρεωμένοι να καταταγούν με τον τουρκικό στρατό, σε βοηθητικές θέσεις φυσικά και σε καταναγκαστικά έργα. Οκτώ αδέρφια της μητέρας μου, το γένος Παρασκευά Μωυσίδη, παντρεμένοι όλοι και με παιδιά, «πνίγηκαν» στην επιστροφή, με απλά λόγια τους έπνιξαν. Οι τούρκοι έκαναν αυτό που είχαν κάνει και...οι εγγγλέζοι με τους επιζήσαντες ινδούς φαντάρους της μάχης της Καλλίπολης, οι οποίοι παραδόξως πνίγηκαν κι εκείνοι στον ινδικό κατά την επιστροφή στην πατρίδα τους.
Τα γεγονότα αυτά ήταν προάγγελοι όσων άλλων ακόμη τραγικότερων επρόκειτο να ακολουθήσουν.
Σε λίγους μήνες πέθανε ο πατέρας της από τον καημό του και αργότερα, το 22, κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών πέθανε και η μητέρα της στο καράβι της επιστροφής και κηδεύτηκε στο νησί Αντιγόνη του Βοσπόρου. Ενας 24χρονος αδερφός ανέλαβε να φέρει στην Ελλάδα 3 αδέρφια και 24 ορφανά ανίψια με κάποιες επιζήσαντες μητέρες.
Οι γονείς του πατέρα μου
ήταν πιο τυχεροί, αφού σώθηκαν χάρη στο αντάρτικο κίνημα της επτάκωμης Σάντας, κοντά στην Παναγία τη Σουμελά (όρος Μελά). Κάποιοι λίγοι συγγενείς είχαν συλληφθεί για να δοκιμαστούν στη μεγάλη αναγκαστική πορεία με τα πόδια μέσω των άγριων κουρδικών περιοχών μέχρι τη Μέση Ανατολή, όπου οι επιζήσαντες διασώθηκαν από τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό.
Οποιος δεν έχει βιώσει ο ίδιος τέτοιες εμπειρίες
ή δεν έχει μεγαλώσει, ακούγοντας διαρκώς για τα τραγικά γεγονότα όπως τα έχουν ζήσει παιδιά , που μέσα σε λίγο χρόνο είδαν να καταρρέουν τα πάντα και να χάνουν ότι πολυτιμότερο είχαν στη ζωή τους, μπορεί να λέει ότι ΜΑΛΑΚΙΑ θέλει. Μπορεί να μιλάει για εκδίκηση, να πάρουμε ξανά την πόλη, να διώξουμε τους τούρκους πέρα από την κόκκινη μηλιά ή να μην αφήσουμε τούρκο ζωντανό.
Είχα την ευτυχία
να έχω γονείς που μπορούσαν να δουν τα γεγονότα σε όλες τους τις διαστάσεις και να μην μιλούν γενικά και αόριστα κατά των τούρκων αλλά για συγκεκριμένες ομάδες και ανθρώπους. Ελάχιστοι ήταν οι τούρκοι, που ζούσαν σε γειτονιές με έλληνες και αρμένιους, οι οποίοι συμμετείχαν στη γεννοκτονία. Οι φανατικοί διώκτες τους ήταν τσέτες, εθνικιστές-νεότουρκοι και κούρδοι, τους οποίους ο Κεμάλ Ατατούρκ υποσχέθηκε ελεύθερο Κουρδιστάν μετά τη δίωξη των Ελλήνων.
Μετά τον αφοπλισμό
του επίσημου τουρκικού στρατού από τους συμμάχους, αυτές ήταν οι ομάδες που οπλοφορούσαν και οι οποίες είχαν αρχίσει ένα όργιο μαζικών φόνων, με κύριο σκοπό το πλιάτσικο.Ο καθένας έχει τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο του πως αντιλαμβάνεται το «τιμώ την μνήμη των αδικοχαμένων ανθρώπων μου».
Τιμώ τη μνήμη τους
δε σημαίνει κάνω τα ίδια στους αντιπάλους και εχθρούς μου γενικά και αόριστα. Το σημαντικότερο είναι να μην τους λησμονείς. Τότε μόνο πεθαίνει κάποιος πραγματικά όταν πέσει σε λήθη. Η λέξη Α-λήθεια, από το στερητικό Α και τη λήθη, θα πρέπει να αποτελεί το Α και το Ω εκείνων που θέλουν να τιμήσουν τους προγόνους τους. Αισθάνθηκα πραγματική έκπληξη, όταν το 74, είπα σε τούρκους φοιτητές από την Τραπεζούντα, ότι η μητέρα μου γεννήθηκε στην ίδια πόλη και η απάντησή του ήταν «μα τότε η μητέρα σου πρέπει να είναι τουρκάλα». Οι άνθρωποι, όχι μόνο δεν είχαν ακούσει για τους διωγμούς των ελλήνων, αλλά δεν είχαν ακούσει καν ότι στα μέρη εκείνα ζούσαν έλληνες δύο χιλιάδες χρόνια περίπου πριν έρθουν οι τούρκοι.
Ημουν εναντίον του βιβλίου ιστορίας της Ρεπούση, όχι γιατί δεν είχε εθνικιστικές κορώνες, αλλά γιατί στο πνεύμα μιας δήθεν συμφιλίωσης των λαών, ωραιοποιούσε, δηλαδή, έκρυβε την αλήθεια και αυτό είναι μια ύβρις στη μνήμη αδικοχαμένων ανθρώπων και δεν εννοώ μόνο τους δικούς μας.
Ειμαι της γνώμης,
πως αντί να συζητούν έλληνες , τούρκοι, βούλγαροι, κ.α. για το πώς θα αμβλύνουν τα πάθη, αποσιωπώντας αληθινά γεγονότα, να καθίσουν κάτω και να πουν στα παιδιά τους όλη την αλήθεια, αναλύοντας όμως τα βαθύτερα αίτια που οδήγησαν σε αυτά τα τραγικά γεγονότα.
Θέλω οι νέοι
της Τουρκίας και της Βουλγαρίας να ξέρουν τις βαρβαρότητες των προγόνων τους πάνω στους έλληνες και στους γειτονικούς λαούς, όπως το ίδιο θέλω να ξέρουν τα σημερινά ελληνόπουλα τις βαρβαρότητες των δικών μας, όπως π.χ. κατά την άλωση της Τριπολιτσάς ή της συμπεριφοράς του Βουλγαροκτόνου με τις 12 χιλιάδες αιχμαλώτους βούλγαρους, που τελευταία εξαλείφθηκε από τα βιβλία μας. Κρύβοντας τις λεγόμενες μαύρες σελίδες της ιστορίας, κρύβοντας την αλήθεια, δεν αποτρέπεις αλλά βοηθάς να επαναληφθούν ακριβώς τα ίδια στο μέλλον.Στο ίδιο αυτό, δήθεν προοδευτικό πνεύμα, μπορούμε να πούμε (κι ας φαίνεται λίγο ακραίο) πως και ο Πλεύρης, όταν αμφισβητεί ή αποσιωπά το ολοκαύτωμα των εβραίων, βοηθά στην άμβλυνση των παθών. Παρότι υπήρξα δραστήριο μέλος σε πρωτοβουλία πολιτών υπέρ των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων, οργίζομαι αφάνταστα, όταν ακούω κάποιους να αρνούνται το ολοκαύτωμα των εβραίων. Όταν κάποιος ταυτίζει μικρά αθώα παιδιά με το σιωνισμό και δεν μπορεί να μπει για λίγο στο πετσί ενός 5χρονου παιδιού που ζει ένα απέραντο δράμα, το οποίο δεν μπορεί να κατανοήσει και του οποίου η ζωή σημαδεύεται για πάντα, τότε αυτός ο άνθρωπος προσβάλει την ανθρώπινη υπόσταση.
Στις 24 Φεβρουαρίου 1994
η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως „Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο“, ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στην Αμισό/ Σαμψούντα.Η γενοκτονία ως όρος διαμορφώθηκε στη δίκη της Νυρεμβέργης το 1945. Πριν από τον όρο «Γενοκτονία» υπήρχε ο όρος «Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας». Η έννοια της γενοκτονίας, σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας, ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. Η γενοκτονία αποτελεί το μεγαλύτερο έγκλημα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, για το οποίο μάλιστα δεν υπάρχει παραγραφή. Είναι καιρός οι σύγχρονη Τουρκία να αναλάβει τις ευθύνες της. Το ότι κυκλοφορούν πλέον βιβλία και γυρίζονται φιλμ για τα γεγονότα του 22 και του 55, στην Τουρκία, δείχνει ότι κάτι αλλάζει, έστω αργά και αυτό είναι ήδη ένα πρώτο βήμα.
Σχόλιο απο την klasikoperiptosi:
Σε όλα σχεδόν μάς βρίσκει σύμφωνους το όμορφο άρθρο του συμπολίτη μας κ.Πιστοφίδη.Σε αυτό όμως που είμαστε αναγκασμένοι να διαφωνήσουμε, είναι ότι "... στην Τουρκία,δείχνει ότι κάτι αλλάζει".
Αγαπητέ κ. Πιστοφίδη εύχομαι οι προσδοκίες σας , όσον αφορά στη μεταστροφή της Τουρκίας, να γίνουν κάποτε πραγματικότητα.Αυτό όμως που δείχνει η σημερινή εξωτερική πολιτική και συμπεριφορά της Τουρκίας μας προιδεάζει αρνητικά, ειδικά για το μέλλον των Ελληνο-Τουρκικών σχέσεων.
Σήμερα οι γεωστρατηγικές ...συγκυρίες και οι ορισμοί της "Νέας Τάξης πραγμάτων",θέλουν την Τουρκία ως σημαίνουσα περιφερειακή δύναμη με εντολές για εφαρμογή της ...τάξης στα Βαλκάνια και την Μ.Ανατολή ,όπως αρχικά υπαινίχθηκε ο πρόεδρος των ΗΠΑ και αργότερα δήλωσε ο νύν υπουργός εξωτερικών της γείτονος.
Καχύποπτος:
Θα πρόσθετα και μία άλλη ένσταση. Τι είναι αυτά περί «βαρβαρότητας» των Ελλήνων στην Τριπολιτσά;
Είναι δυνατόν να εξισώνεται η βία ενός αυταρχικού κράτους με τη βία εκείνων που αγωνίζονται να απελευθερωθούν από τον φεουδάρχη δυνάστη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας;
Αυτές οι εξισώσεις είναι οι «τυπικές εξισώσεις» των λακέδων της Νέας Τάξης…