Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης
Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Αρχική σελίδα
Προτάσεις
Τεύχη
Αρθρα
Αναζήτηση διαλόγου
Αναζήτηση - άρθρα/τεύχη
Σύνδεσμοι
Πληροφορίες
Ρεσάλτο Blog
Αναζήτηση
::
Κατάλογος Μελών
Εγγραφή
::
Σύνδεση
::
Προφίλ
Εθνικό - Μεταναστευτικό
Δημοσίευση απάντησης
Όνομα μέλους
Θέμα
Περιεχόμενο
Emoticons
Περισσότερα Emoticons
Χρώμα γραμματοσειράς:
Προεπιλογή
Βαθύ Κόκκινο
Κόκκινο
Πορτοκαλί
Καφέ
Κίτρινο
Πράσινο
Λαδί
Κυανό
Μπλέ
Βαθύ Μπλέ
Λουλακί
Βιολετί
Λευκό
Μαύρο
Μέγεθος γραμματοσειράς:
Μικροσκοπικό
Μικρό
Κανονικό
Μεγάλο
Τεράστιο
Να κλείσουν τα Tags
[quote="Ουζερί: Ο Μπελαμής"][b]Κανονικά θα έπρεπε να λυπάμαι που την άποψή μου την την αποκαλείς "θεωρητικοποιημένη αηδία". Θα μπορούσα μάλιστα να προσθέσω ότι φαίνεται ως "αηδία" γιατί αποτελεί και μια διαφορετική άποψη. Όμως δεν είναι έτσι. Συμφωνώ τελικά πως είναι πράγματι αηδία γιατί αηδιαστική είναι και η εικόνα μιας κοινωνίας με μηδενική συνοχή, πλέον. Το να περιγράφεις αηδιαστικά πράγματα μόνο αηδία προκαλεί. Tίποτα παραπέρα, καμιά διάθεση να καταργηθεί η πηγή της αηδίας. Και μένα, είναι η αλήθεια, πολύ μεγάλη αηδία μου προκαλεί η εικόνα της μισής κοινωνίας που πεινά και της υπόλοιπης μισής που κατεβαίνει στο περίπτερο να πάρει τσιγάρα με λαμέ και κοστούμια όπως οι αρχοντόβλαχοι στα νυφοπάζαρα, είτε από δάνειο από την τράπεζα του Λάτση είτε ένεκα του τσαγανού της "ιδιωτικής πρωτοβουλίας" της. Είναι αλήθεια ότι αυτή την κατακερματισμένη κοινωνία ο Ψωμιάδης την συγκεράζει αρμονικά. Αρκεί βέβαια που ο Ψωμιάδης δεν είναι κανένας μη "καραγκιόζης", "προοδευτικός" και "αριστερός", από κεί και πέρα ό,τι και νά ΄ναι δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα, ούτε ξεφτυλίζει ιερά και όσια. Αφού δεν είναι Σημίτης δεν υπάρχει πρόβλημα. Θυμάμαι μια φορά που πήγα να κάνω αφισσοκόληση στο Περιστέρι, παρ΄ όλο που το θεωρούσα χαμένη υπόθεση (αφού από τον Παπαντρέα και μετά λαϊκές συνοικίες δεν υπάρχουν πλέον με την γνωστή έννοια), και ήρθε ένας πεινάος και επιτέθηκε γιατί λέει δεν ήθελε η τράπεζά του να έχει μπροστά της μια κολώνα λερωμένη με αφίσες. Όταν τον ρώτησαν αν είναι ο Λάτσης (γιατί η τράπεζα του Λάτση ήταν) απάντησε πως είναι σεκιουριτάς, αστυνομικός, δεν θυμάμαι τι, που εποπτεύει την τράπεζα και όταν του ζήτησαν να δείξει την ανάλογη ταυτότητα παραδέχτηκε ότι είναι ένα τίποτα, που ζεί για το τίποτα και θέλει την τράπεζά του καθαρή από αφίσες, έτσι, για το τίποτα. Μια ταπεινή ύπαρξη δηλαδή που απολαμβάνει να της πίνουν το αίμα και όλο το πρόβλημά της είναι να μην έρθουν αυτοί οι κακοί, οι "αναρχοκομμουνισταί" ντε, και της λερώσουν την καλή της την τράπεζα με "αναρχοκομμουνιστικά" τους. Η πλάκα είναι ότι εγώ δεν έμεινα διόλου άναυδος γιατί σε λαϊκή συνοικία γεννήθηκα, μεγάλωσα και δυστυχώς εξακολουθώ να μένω και ξέρω πόσοι τέτοιοι υπάρχουν γύρω μου, έζησα από πρώτο χέρι σε τί μετέτρεψε τις λαϊκές συνοικίες "ο Αντρέας ο Παπαντρέου". Από τέτοιους να φάνΆ κι οι κότες. Μην τους ταυτίζετε με τίποτα προλετάριους από εκείνους που διαθέτει εκατομμύρια η Ιστορία. Στην Ρωσία ο κόσμος ήταν σκοταδιασμένος και υπέφερε από την τυραννία. Έχει μεγάλη σημασία. Είναι εντελώς διαφορετικό απΆ το να ήταν σκοταδιασμένος και «ερεθιζότανε» με την τυραννία, πράγμα που γίνεται τώρα. Ευτυχώς στην Κίνα, όταν ήρθε η κατάλληλη ώρα, κανείς δεν βρέθηκε να κανακέψει με λαϊκισμούς τους οπιομανείς των αποικιοκρατών. Η άποψή μου για αυτές όλες αυτές τις ταπεινές υπάρξεις οι οποίες "φτιάχνονται" με τα δεσμά τους, με αυτό που τους κάνει ο Λάτσης, αλλά ΚΑΙ θέλουν να με δέσουν και μένα, είναι παραπάνω από "ελιτίστικη", "αντιλαϊκή" και "κρυπτοφασίζουσα". Όμως θα λυπηθώ αν χαρακτηριστεί και άκρως υποκειμενική γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι ο ταπεινός "Βούθουλας" στον οποίο εξακολουθώ να διαβιώ μπορεί να με καταδικάζει σε συγχρωτισμό με πλείστες τόσες παθητικές υπάρξεις αλλά τουλάχιστον μου εξασφαλίζει μια εικόνα άκρως αντιπροσωπευτική του εκχυδαϊσμού και του εκφυλισμού που κατάφερε στα λαϊκά στρώματα όχι ο Σημίτης αλλά πολύ πρωτύτερα ο Παπαντρέας. Να σημειωθεί ότι καν δεν μπήκα στον κόπο να περιγράψω ούτε να απευθύνω κατηγορίες στο ποιός αποδόμησε και απονέκρωσε τους στοιχειώδεις ιστούς που εξασφάλιζαν αν όχι την διατήρηση του "γνήσια λαϊκού" (αυτό είναι μεγάλη απαίτηση στο μετεμφυλιακό Ιράκ των Βαλκανίων) τουλάχιστον τις ελάχιστες συνθήκες για μια κοινωνία υποτυπωδώς συνεκτική. Η άποψή μου είναι μια άποψη-αηδία γιατί δεν διακρίνω τις ζωογόνες ιδιότητες του "μη εκσυγχρονιστή" Ψωμιάδη να αναστήσει μια κατακερματισμένη κοινωνία όχι στη βάση της ριζικής ανασύνθεσης (άλλωστε κάτι τέτοιο θα του προκαλούσε καρούλες) αλλά χρησιμοποιώντας τα καλούπια του συρφετού, χύδην και ακαθόριστα, μόνο και μόνο επειδή αυτή την στιγμή είναι "η μόνη διέξοδος". Ευτυχώς που κάτι τέτοιο δεν το διακρίνω ακόμη.[/b][/quote]
Επιλογές
HTML
Ενεργό
BBCode
Ενεργό
Smilies
Ενεργά
Απενεργοποίηση HTML σ' αυτή τη δημοσίευση
Απενεργοποίηση BBCode σ' αυτή τη δημοσίευση
Απενεργοποίηση Smilies σ' αυτή τη δημοσίευση
*** Αυτή η Δημοσίευση θα εξετασθεί και θα μείνει κρυφή μέχρι την έγκρισή της. ***
Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Μετάβαση στη:
Επιλέξτε μια Δημόσια Συζήτηση
----------------
Πολιτική Δημοσίευσης
Ανακοινώσεις
Ευρετήριο
----------------
Ειδήσεις
Πολιτική - Oικονομία
Εθνικό - Μεταναστευτικό
Ορθοδοξία - Κοινωνία
Πολιτισμός-Παιδεία-Γλώσσα
Ιστορία - Φιλοσοφία
MME - Τρομοκρατία - Μ.Κ.Ο.
Οικολογία - Περιβάλλον
Γεωπολιτική - Επιστήμη
Καταγγελίες
Χιούμορ - Σάτιρα
Γενικές Συζητήσεις
Ανασκόπηση Θέματος
Συγγραφέας
Μήνυμα
Δημήτριος
Δημοσιεύθηκε: Τετ Μάρ 12, 2008 5:24 pm
Θέμα δημοσίευσης:
Χτές Τρίτη 11-3-08 υπάρχει ένα αφιέρωμα στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ στους «φάκελους» του κ Παπαχελά για το «μακεδονικό». Κάποια αποσπάσματα που άκουσα στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ επιβεβαιώνουν το προφανές: ότι κάποιοι πολιτικοί και ακολούθως δημοσιογράφοι θα προσπαθήσουν να ισχυροποιήσουν την καραμέλα περί χαμένων ευκαιριών, περί εθνικιστικών συλλαλητηρίων, και πολλών άλλων. Αξίζει την ευκαιρία να το παρακολουθήσουμε όλοι για τον εξής απλούστατο λόγο:
Ότι κατ’ουσίαν όλοι σε αυτή την θ ενότητα δικαιωνόμαστε. Και ο Ροβεσπιέρος διότι όντως απο τον κάθε γραφικό τύπου Ψωμιάδη και Καρατζαφέρη κάποιοι σοβαροφανείς – Παπαχελάδες, Μανδραβέληδες, Πάγκαλοι, Μητσοτάκηδες – είναι απείρως πιο επικύνδυνοι για αυτόν τον τόπο και οι ( ουζερί :ο Μπελαμής ) και Μεγκουλίνα διότι δυστηχώς σε αυτές τις κρίσημες ώρες την υπεράσπιση των δικαίων μας καρπώνονται – προς άγραν ψήφων – άτομα τύπου Ψωμιάδη και Καρατζαφέρη αποκλείοντας – με την εσκεμμένη τακτική των ΜΜΕ – κάθε σοβαρή πατριωτική φωνή που θα μπορούσε να βάλει τον διάλογο/ αντίλογο απέναντι σε αυτό το πολιτικό/δημοσιογραφικό κατεστημένο σε άλλο επίπεδο.
Απο την πλευρά μου θα επαναλάβω αυτό που επισήμανα και στην προηγούμενη παρεμβασή μου.
Όταν οι σοβαρές πατριωτικές φωνές αυτού του τύπου αποκτήσουν συγκρότηση και συνοχή – χωρίς να κάνουν κάστα όπως στο απέναντι στρατόπεδο – τότε ο λαός μας θα βάλει στο περιθώριο κάθε πατριδοκάπηλο αυτού του τόπου δίνοντας την ευκαιρία σε σοβαρούς ανθρώπους να θέσουν τέλος στην παρακμή της κοινωνίας μας..
Μέχρι όμως αυτή την ώρα όσο οι σοβαρές φωνές είναι απομωνομένες, ΔΥΣΤΗΧΩΣ θα στοχοποιούνται και θα εξεφτελίζονταοι απο κάθε αρουραίο του συστήματος – Μ Θεωδοράκης και «Πανδώρα» του Βήματος – με τα ΜΜΕ να βάζουν τον διάλογο στο επίπεδο που θέλουν - Ψωμιάδη και Καρατζαφέρη – και να δίνουν την γραμμή των εκσυγχρονιστών/προοδευτικών: Ότι όποιος τα βάζει μαζί μας κινείται στην γραμμή των εθνικοκάπηλων.
Μακάρι να τελειώνουμε μ΄’αυτήν την ιστορία για το καλό της πατρίδας μας.
ΝΤΑΒΕΛΗΣ
Δημοσιεύθηκε: Τρι Μάρ 11, 2008 10:42 pm
Θέμα δημοσίευσης:
Ας μελετήσουμε συστηματικά τον Λένιν
Δεν έχει ξεπεραστεί!!!
Ο βαθύτερος μελετητής των κοινωνικών διεργασιών που βάζουν σε κίνηση τις λαϊκές μάζες είναι ο Λένιν. Τα γραπτά αυτού του μεγάλου επαναστάτη αποτελούν μια ιδιοφυή ακτινογραφία των μαζικών κινήσεων και ανακάλυψη του υγιούς στοιχείου και σε λαϊκές μαζικές κινήσεις και εκρήξεις που είχαν διοχετευτεί και καναλιζαριστεί (από το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο) σε εθνικιστικές και σοβινιστικές πολιτικές κατευθύνσεις. Το σπέρμα αυτών εκρήξεων ήταν επαναστατικό. Αντεπαναστατική ήταν η πολιτική κατεύθυνση που πήραν, λόγω απουσίας του επαναστατικού παράγοντα ή προδοσίας των αγώνων.
Ακόμα και το μαζικό κίνημα του φασισμού (σύμφωνα με τον Τρότσκι) κοινωνικά και στην αφετηρία του περιείχε υγιή, δυναμικά και ριζοσπαστικά στοιχεία. Πολιτικοί παράγοντες συνέβαλαν, ώστε αυτή η κοινωνικά ριζοσπαστική έκρηξη, να κατευθυνθεί στο φασισμό.
Κάθε επαναστατική κατάσταση, συνακόλουθα κάθε εκρηκτική μαζική λαϊκή κίνηση είναι μια διαλεκτική διαδικασία και Επανάστασης και Αντεπανάστασης. Το ποιο δρόμο θα ακολουθήσει η κίνηση των μαζών αυτό καθορίζεται από τους υποκειμενικούς όρους: Το επαναστατικό κόμμα, το ταξικό επίπεδο και η οργάνωση της πρωτοπόρας κοινωνικής τάξης.
ΟΤΑΝ συνεπώς αυτά συμβαίνουν σε επαναστατικές καταστάσεις, μπορεί να καταλάβει κανείς και τη διαλεκτική των λαϊκών κινήσεων που βρίσκονται ακόμα στα σπάργανα.
Και μπορεί ακόμα να αντιληφθεί το μεγάλο πολιτικό ατόπημα να καταδικάζονται οι μάζες που ακολουθούν σήμερα (και μάλιστα μέσα από τις απατηλές εκλογικές διαδικασίες) τις «ακροδεξιές» καρικατούρες,
ΟΤΑΝ ουδείς ΠΟΤΕ μαρξιστής κατηγόρησε, ούτε στιγμάτισε σαν φασιστικές και εθνικιστικές τις λαϊκές μάζες που ανέβασαν τον Χίτλερ και το Μουσολίνη.
Αυτό το «φρούτο» του στιγματισμού και του χλευασμού των λαϊκών κινήσεων εισήχθη από τους «αντιεθνικιστές» κάθε απόχρωσης. Φαίνεται ότι έχει επηρεάσει και πολλούς πολέμιους του «αντιεθνικισμού»…
Παλαίμαχος
Δημοσιεύθηκε: Τρι Μάρ 11, 2008 1:29 pm
Θέμα δημοσίευσης:
Η εξιδανίκευση των λαϊκών μαζών μάς είναι ολότελα ξένη.
Οι λαϊκές μάζες δεν είναι καθόλου άψογες. Τις είδαμε κάτω από διαφορετικές συνθήκες, σε διάφορες φάσεις και ακόμα στους μεγαλύτερους πολιτικούς συγκλονισμούς.
Έχουμε, λοιπόν παρατηρήσει τις δυνατές και τις αδύνατες πλευρές τους.
Η δυνατή τους πλευρά:
Αποφασιστικότητα, αυτοθυσία, ηρωισμός. Εκφράζεται σε περιόδους επαναστατικής ανόδου…
Η αδύνατη πλευρά:
Έλλειψη ομοιογένειας, πολιτιστική καθυστέρηση, στενότητα αντίληψης. Εκφράζεται μετά από ήττες και κούραση από τις εντάσεις, από μεγάλη απογοήτευση και έλλειψη πίστης. Σε αυτές τις περιόδους που είναι και οι μακρύτερες στην ιστορία οι μάζες εύκολα χειραγωγούνται και εξαπατούνται.
Και είναι αυτές οι περίοδοι που οι επαναστάτες αγωνιστές, κόντρα στο ρεύμα, πρέπει να διαφυλάξουν τις ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ: Θεωρητικές, πολιτικές και πολιτιστικές.
Την ιστορική κληρονομιά των εθνικών και κοινωνικών αγώνων.
ΣΗΜΕΡΑ, αυτό που ευαισθητοποιεί, συσπειρώνει και ΕΝΩΝΕΙ τις λαϊκές μάζες είναι το «ΕΘΝΙΚΟ».
Με αυθόρμητο τρόπο οι πλατιές λαϊκές μάζες νιώθουν τους μεγάλους εθνικούς κινδύνους που μας απειλούν: Την εθνική αλλοίωση και πολτοποίηση, τις απειλές από την εισαγωγή ξένων, τις απειλές για την εθνική ακεραιότητα κ.λπ.
Αυτό είναι το υπέρ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της εποχής μας
: Εθνικό και ταυτόχρονα κοινωνικό
Πάνω σε αυτό το στρατηγικό ζήτημα μπορεί να οικοδομηθεί μια πλατιά ενότητα και συσπείρωση, ένας ριζοσπαστικός αγώνας.
Πάνω σε αυτό το κεντρικό ζήτημα υπάρχει πολιτικό κενό!!!
Αυτό το κενό το αξιοποιεί το καθεστώς με τους πολιτικούς του: κλόουν ή σοβαρούς…
Ο εθνικός συνεπώς ριζοσπαστισμός των λαϊκών μαζών, αυτή η αναγκαία και επαναστατική μαγιά που ενώνει και συσπειρώνει, ΜΟΙΡΑΙΑ «διοχετεύεται», ένα μέρος της στους κάπηλους του πολιτικού κενού.
Τα εθνικά αντανακλαστικά των λαϊκών μαζών είναι ριζοσπαστικά, είναι η αφετηρία μιας πολιτικής αφύπνισης. Το γεγονός ότι εκφράζεται λάθος, γι’ αυτό δεν φταίνε οι μάζες!!!
Αλλού πρέπει να αναζητήσουμε τις ευθύνες και ΟΧΙ να στιγματίζουμε αυτή την «κίνηση» με το να την ταυτίζουμε με τους εθνικούς δημαγωγούς.
Δηλαδή δεν θα έπρεπε να έχουμε ούτε αυτή την έκφραση;
Και από την άλλη τι θα θέλαμε. Να έχουν οι λαϊκές μάζες τόσο ανεπτυγμένη τη θεωρητική και πολιτική τους γνώση να ανακαλύψουν με μιας τους επαναστάτες πατριώτες;
Αντί να δούμε το «σπέρμα» της εθνικής αφύπνισης το καταδικάζουμε, σαν «καθυστέρηση», όπως ακριβώς το νεοταξικό κατεστημένο.
ΝΤΑΒΕΛΗΣ
Δημοσιεύθηκε: Τρι Μάρ 11, 2008 12:09 pm
Θέμα δημοσίευσης:
Τα «λαγούμια» της φοβίας
Είναι να εκπλήσσεται κανείς με τα αστυνομικά και παρωχημένα επιχειρήματα κάποιων «πατριωτών»!
Είναι «εθνικά επικίνδυνος»
ο Ψωμιάδης επειδή ξύνει τα «ταπεινά ένστικτα» των μαζών. Αυτούσια αντιγραφή αναλύσεων για τους πολιτικούς δημαγωγούς όλων των πολιτικών αποχρώσεων και όχι μόνο για τον Μουσολίνι.
Μια κοινοτυπία
που βολεύει προκειμένου να κτυπήσουμε οποιονδήποτε πολιτικό: Από τον Ανδρέα μέχρι τους γραφικούς τύπου Ψωμιάδη. Ένα τέχνασμα που εξισώνει τους πάντες με το φασισμό και με το «εθνικά επικίνδυνος». Που καθιστά μάλιστα πιο επικίνδυνο «εθνικά» τον Ψωμιάδη π.χ. από το Γιωργάκη που δεν έχει ανεπτυγμένο το τάλαντο αυτού του ξυσίματος των «ταπεινών ενστίκτων»!!!
Καταρχήν
όταν λέμε «εθνικά επικίνδυνος» πρέπει να προσδιορίσουμε το τι εννοούμε με το «εθνικά επικίνδυνος».
Δεύτερον
είναι παραπλανητικό να σηματοδοτούμε κινδύνους φασιστικούς, δηλαδή εθνικιστικής υστερίας στη σημερινή εποχή.
Μια τέτοια σηματοδότηση δείχνει ότι είμαστε ΕΚΤΟΣ ΕΠΟΧΗΣ.
Τέτοιοι κίνδυνοι σήμερα δεν υπάρχουν. Όποιος, έστω και υπαινιχτηκά μιλάει για τέτοιους κινδύνους, αναπαράγει τα ιδεολογήματα της Νέας Τάξης και επικαλύπτει τον επελαύνοντα φασισμό της με αναφορές στα παλαιά φασιστικά πρότυπα.
Τρίτον.
Αν κάποιες γραφικές «ακροδεξιές» φιγούρες «έλκουν» τμήματα λαϊκών μαζών δεν είναι επειδή ξύνουν τα «ταπεινά ένστικτα»
(αυτό το κάνουν όλοι οι πολιτικοί και οι λαϊκιστές-και ο Τσίπρας),
αλλά επειδή ξύνουν τα
«εθνικά ένστικτα».
Και εδώ βρίσκεται το ΚΟΜΒΙΚΟ σημείο της ανάλυσης!!!
ΕΙΝΑΙ η εθνική πολτοποίηση
που επιβάλλεται ενορχηστρωμένα από όλες τις δομές εξουσίας του καθεστώτος, είναι το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΕΝΟ, το τεράστιο πολιτικό κενό πάνω στο ΕΘΝΙΚΟ, που καθιστά τη δημαγωγία του Ψωμιάδη «ελκυστική».
ΑΥΤΟ όμως το ξύσιμο των «εθνικών ενστίκτων» στη σημερινή εποχή είναι πιο μπροστά από την «εθνική αφασία»!!!
Αυτό δεν μπορούν να δουν όσοι κρίνουν αστυνομικά και με τις φοβικές αγκυλώσεις των αντιεθνικιστικών ιδεολογημάτων…
ΟΤΙ ο Ψωμιάδης είναι μια απάτη είναι άλλο ζήτημα. Ζήτημα που έχει καυτηριαστεί αμείλικτα από το ΡΕΣΑΛΤΟ.
Το να ταυτίζουμε όμως μια εθνική δυναμική των μαζών που δεν μπορεί να εκφραστεί σήμερα παρά μόνο με τον Ψωμιάδη ή και άλλους κλόουν, αυτό δείχνει ότι βρισκόμαστε πολύ πιο πίσω από αυτές τις μάζες, στα «λαγούμια» της φοβίας μας και της απραξίας μας.
Στην καλύτερη περίπτωση…
Μεγκουλίνα
Δημοσιεύθηκε: Τρι Μάρ 11, 2008 11:59 am
Θέμα δημοσίευσης:
Φυσικά και γνωρίζω που μπορεί να καταλήξει η λογική μου και γι αυτό έγραψα να μην μου προσάψουν "εκσυγχρονιστική παρέκλιση".
Όμως η συλλογιστική μου μπορεί να καταλήξει και αλλού, γιατί οι εκσυγχρονιστές έχουν άδικο να λένε το λαό "ρατσιστή" και "εθνικιστή". Νομίζω υπήρξα πάντα σαφής.
Στον αντίποδα αυτού που λες "αστυνομική" λογική χαρακτηρισμό που δεν αποδέχομαι, (πχ. άλλοι το έχουν ονομάσει ελιτισμό) υπάρχει αυτό που λέγεται "λαϊκισμός" και αυτό έχει κριθεί από την πολιτική ιστορία.
Όχι επειδή μοιάζει με του Μουσολίνι, (το είχαν και αριστεροί πολιτικοί) αλλά γιατί τελικά οδηγεί σε κοινωνική και πολιτική στασιμότητα
Θα συμφωνήσω μόνο στο ότι δεν είναι η κατάληλλη περίοδος για να μιλάμε περί λαϊκισμού αφού ο κόσμος καίγεται και αναγκαστικά πορευόμαστε με το υπάρχον ακόμη κι αν αυτό είναι ντυμένο Ζορό...
Αλήθεια, τι τελικά κινεί τις μάζες;
Ροβεσπιέρος
Δημοσιεύθηκε: Τρι Μάρ 11, 2008 11:28 am
Θέμα δημοσίευσης:
Μεγκουλίνα δεν με εκπλήσσει καθόλου η τοποθέτησή σου!!!
Απορούσα μάλιστα πώς και άργησες τόσο...
Καταρχήν το θέμα δεν είναι ο Ψωμιάδης, αλλά το πώς κινούνται και το ΓΙΑΤΙ οι λαΪκές μάζες.
Ούτε εξιδανίκευσε κανείς τις λαϊκές μάζες.
Αυτά με την αστυνομική, δημοσιογραφική σου λογική ΟΥΔΕΠΟΤΕ τα άγγιξες.
ΛΟΙΠΟΝ οι μάζες μια και "έλκονται" από "εθνικιστές", "μουσουλινικες" φιγούρες δίκιο έχουν οι "Ἱοί" που τις στιγματίζουν σαν "εθνικιστικές" και "ρατσιστικές"!!!
Να είσαι συνεπής με τη λογική σου, γιατί εδώ καταλήγει!
ΙΣΩΣ γι'αυτό και τρέμεις μη σε χαρακτηρίσουν.
Από τα λαγούμια δεν κάνουν πολιτική.
Και ούτε παραδίδουν μαθήματα κοινωνιολογίας!!!
Μεγκουλίνα
Δημοσιεύθηκε: Τρι Μάρ 11, 2008 11:12 am
Θέμα δημοσίευσης:
Μία μικρή παρέμβαση:
-Θεωρώ και εγώ τον Ψωμιάδη "επαγγελματία Έλληνα", όπως και τον Καρατζαφέρη και ορισμένους άλλους από το ΛΑΟΣ.
-Ο Ψωμιάδης βασίζεται και εκμεταλλεύεται μία πολύ ειδική συλλογική ψυχοσύνθεση των Βορειοελλαδιτών.
Από την μία
τη νοσηρή εμμονή εναντίον του "κράτους των Αθηνών", η οποία ουσιαστικά
τέμνει την Ελλάδα σε δύο κομμάτια
, την Λίγκα του Βορρά και τους "χαμουτζήδες".
Από την άλλη
κολακεύει τα πιό πρωτόγονα πολιτικά ένστικτα, απαίδευτων κυρίως μαζών, κοινωνικά ταλαιπωρημένων και προερχόμενων ή ευρισκόμενων σε κατάσταση φτώχειας. Εδώ τα σύμβολα οι ήρωες, οι άγιοι και οι Ζορρό, έχουν ιδιαίτερα μεγάλη δύναμη και η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής είναι ο πιό απλός τρόπος να επικοινωνήσεις μαζί τους.
Υπ αυτή την έννοια, οι μάζες μπορεί να κινούνται προς μία πολιτική κατεύθηνση που μπορεί να συμφωνούμε, όμως κινούνται όχι ως σκεπτόμενοι πολίτες αλλά ως οπαδοί διαφόρων Σούπερμαν, Μεσσιών ή άλλων μυθολογικών ηρώων ή ως απλοί πελάτες πολιτικών καταστημάτων (στην περίπτωση Ψωμιάδη συμβαίνουν και τα δύο) Εδώ ο πολιτικός προσανατολισμός έχει ημερομηνία λήξης αφού στο φαινόμενο υπάρχει ισχνό πολιτικό περιεχόμενο και μπορεί να οδηγήσει εύκολα σε χειραγώγηση.
Βέβαια, πολύ ενδιαφέρον έχουν και τα σημειολογικά χαρακτηριστικά αυτής της σύγχρονης ηρωϊκής μυθολογίας, που δειχνουν και την πολιτιστική ένδεια, την παρακμή και κατάντια των Ελλήνων πολιτών. (σκυλέ τραγουδιστής, εραστής, λυτρωτής Ζορό και αρωγός των αδυνάτων, με εντυπωσιακή ξανθιά γυναίκα, μάγκας που "άμα λάχει πλακώνεται κιόλας", πονεμένος Ξανθόπουλος ή Καζαντίδης κλπ)
Το χειρότερο είναι ότι ο Ψωμιάδης, έχει μία μεγάλη ταμπέλα στο κούτελο, που λέει στον καταπιεσμένο, απαίδευτο και χωρίς άλλες δυνατότητες Θεσσαλονικιό (κυρίως πόντιο πρόσφυγα), ότι "
ΣΟΥ ΜΟΙΑΖΩ, ΕΙΜΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΑΝ ΚΙ ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑ ΠΩς ΕΧΩ ΠΕΤΥΧΕΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ, ΑΡΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ, ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΕ, ΕΙΣΑΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΑΠΛΩΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΠΑΤΣΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ
"
Να σημειώσω ότι προφανώς ο Ψωμιάδης δεν υποκρίνεται, αυτά τα χαρακτηριστικά τα διαθέτει και ο ίδιος. Το ίδιο μεγάλο λάθος έκανε και ο Ανδρέας Παπανδρέου, που
παρά την προσφορά
του ευθύνεται για την παρακμή αυτού του τόπου ακριβώς για την παραπάνω νοοτροπία που καλλιέργησε.
Εδώ είναι και η μεγαλύτερη διαφωνία μου: προκειμένου να αποσπάσει τους ψήφους κολακεύει όλα τα ελλατώματα, ακόμη και την ψύχωση που έχουν οι Βόρειοι με τους Νότιους των Αθηνών. Το τελευταίο είναι και εθνικά
επικίνδυνο
.
(Π.χ. την στιγμή που όλοι διεκδικούν κάτι από την Ελλάδα, και ειδικά από την Μακεδονία, ξαφνικά ανακάλυψαν στην δυτική Μακεδονία ότι οι ορχήστρες χάλικινων πνευστών είναι "παραδοσιακή ελληνική μουσική" και δεν υπάρχει γάμος και βαφτήσι που να μην παίζουν την ωραιότατη μεν, αλλά γιουγκοσλαβική αυτή μουσική, που ΠΟΤΕ δεν ήταν ελληνική. Την έπαιζαν σε ελάχιστα σλαβόφωνα χωριά των βορείων συνόρων)
Η περίπτωση Ψωμιάδη λοιπόν είναι η πλησιέστερη από κάθε άλλη στην ελληνική πραγματικότητα, με το είδος της γοητείας που ασκούσε στα πλήθη ο Μουσολίνι , πιστή αντιγραφή του οποίου είναι και ο παρακμιακός Μπερλουσκόνι. (τραγουδιστής, εραστής, χορευστής, κομψευόμενος κλπ κλπ κλπ)
Και γι αυτό με ενοχλεί. Και πρέπει να θυμόμαστε ότι ο λαός ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΙΟ για να τον κολακεύουμε συνεχώς! Υπάρχουν περιπτώσεις που μπορεί να έχει και άδικο! Αυτό αφορά και τον Ζουράρι που δείχνει να ακολουθεί τα χνάρια του Ψωμιάδη μετέχοντας σε ένα ιδιότυπο βορειοελλαδίτικο star system, (γι αυτό και τσακώθηκαν στο συλλαλητήριο, για το "χειροκροτόμετρο")
Μεγκουλίνα
ΥΓ μην με κατηγορήσετε για εκσυγχρονιστική παρέκλιση, θα έχετε άδικο. ορισμένα πράγματα πρέπει να λέγονται, δεν μπορεί να ανεχόμαστε τα πάντα για λόγους πολιτικής σκοπιμοτητας
Ροβεσπιέρος
Δημοσιεύθηκε: Δευ Μάρ 10, 2008 9:50 am
Θέμα δημοσίευσης:
Η εποχή μας
Ζούμε σε μια εποχή από τις χειρότερες και τραγικότερες της ιστορίας.
Γύρω μας και μέσα μας τα πάντα έχουν καταρρεύσει. Ο καπιταλιστικός πολιτισμός έχει σαπίσει σε τέτοιο βαθμό που δεν παρέχει κανένα στήριγμα ενισχυτικό του ενστίκτου. Η απαισιόδοξη ατμόσφαιρα της εποχής μας, οι τάσεις προς το θάνατο που κυριαρχούν σε όλες τις πνευματικές εκδηλώσεις, όλη αυτή η αθλιότητα της παρακμής, η έλλειψη οραμάτων και τα τραγικά πολιτικά αδιέξοδα στρέφουν πολλούς στην παραίτηση, προς το θάνατο…
Δεν μπορούν έτσι να διακρίνουν ότι πίσω από αυτή τη «βιτρίνα» του θανάτου και της αθλιότητας υπάρχει ζωή!!!
Δεν μπορούν να διακρίνουν ότι στα εσώτερα της κοινωνίας υπάρχει «ταραχή» και ανησυχία, κοχλάζουσα οργή και δυσπιστία, υπόγεια ρεύματα ζωής για να ξεπεραστεί ο θάνατος. Ο κόσμος γύρω μας, ανεξάρτητα από το τι φαίνεται εξωτερικά, αγωνιά, παλεύει, συντρίβεται, σφυρηλατώντας τα μετερίζια των αγώνων της ύπαρξής του.
Σε κάθε μεταίχμιο της ιστορίας το πνεύμα και οι ουδέτεροι παρατηρητές (ομάδες ή άτομα) λυγίζουν και λιποταχτούν.
Όταν το παλιό έχει πεθάνει και σαπίζει και το νέο δεν έχει ξεπηδήσει ακόμα προκαλούνται και τα μεγαλύτερα ναυάγια. Ακριβώς γιατί οι απομονωμένοι άνθρωποι και ομάδες παρατηρούν την εξωτερική όψη των πραγμάτων και δεν μπορούν να διακρίνουν αυτό που συντελείται στα σπλάχνα της κοινωνίας και δεν έχουν παράλληλα τη βαθιά γνώση των νόμων της ιστορικής εξέλιξης. Το όραμα που θα μπορούσε να δώσει ζωογόνα πνοή, ούτε αυτό υπάρχει.
Λιποταχτούν τότε και ταυτόχρονα προσπαθούν να δικαιολογήσουν αυτή την παραίτηση και λιποταξία τους.
Τα πάντα τους βρωμίζουν και τα πάντα τους αηδιάζουν. Γίνονται αυστηροί κριτές των άλλων, χωρίς ποτέ να κρίνουν τους εαυτούς τους.
Οι θρήνοι, όμως, τα γογγητά και τα αναθέματα κάνουν πιο άθλια και αφόρητη την υπάρχουσα αθλιότητα…
Με τα άτομα συμβαίνει ό,τι και με τις σεχταριστικές ομάδες.
Ζητάνε ένα πρόσχημα για να δικαιολογήσουν τον εαυτό τους, που στο βάθος εξακολουθεί να παραμένει ο πιο αδυσώπητος κριτής μας. Έτσι σε τέτοιες «λιποταξίες», ο καθένας δημιουργεί τη δικιά του «θεωρία» που στο βάθος δεν είναι παρά μια προσπάθεια δικαιολόγησης των ατομικών μας αδυναμιών και μειονεκτημάτων.
Στο τέλος καταλήγουν να θεωρούν σαν μόνη πραγματικότητα το «εγώ» τους, την «κλειστή» ομάδα τους…
Η εικόνα της σήψης παρέχει πολλά «επιχειρήματα»!!!
Παρέχει
γραφικούς, Ψωμιάδηδες, τη φρίκη των ΜΜΕ και πλείστα άλλα. Το οπτικό πεδίο αιχμαλωτίζεται από τα πυώδη αποστήματα. Έτσι χάνουν κάθε επαφή με τα πράγματα και δεν μπορούν να διακρίνουν τις μοριακές διεργασίες της κοινωνίας. Δεν μπορούν να διακρίνουν ότι ο λαός, παρΆ όλες τις εξωτερικές εκδηλώσεις της αθλιότητάς του, πάλλεται εσωτερικά και βρίσκει χαραμάδες αντίστασης.
Είναι πολλά τα παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι ο ελληνικός λαός αντιστέκεται και είναι πρόθυμος και έτοιμος να εκραγεί αν υπάρξει όραμα και προοπτική.
Το να βρίσκει προσωρινά καταφύγιο
σε εθνικο-κάπηλους απατεώνες είναι μια υποτυπώδης, ενστικτώδης αντίδραση, αφού δεν υπάρχει
ΤΙΠΟΤΕ άλλο.
Είναι μια αγωνιώδης «κίνηση» να απεγκλωβιστεί από τα ασφυκτικά καλούπια της εκλογικής και πολιτικής χειραγωγησής του.
ΟΤΑΝ τα πάντα καταρρέουν και αποσυντίθενται δεν μπορούμε να τα βάζουμε με τον λαό, όταν αυτός αναζητά, έστω και λάθος, τρόπους να απαλλαχτεί από τους δυνάστες και χρόνιους χειραγωγούς του…
ΠΡΕΠΕΙ να μελετήσουμε βαθιά αυτές τις ενστικτώδεις κινήσεις και να παρέμβουμε σε αυτές…
Η κρίση της εποχής μας δεν είναι αδιέξοδη. Η διέξοδος είναι ο αγώνας, η δημιουργία του οράματος και της πίστης.
Η λιποταξία και το χειρότερο η θεωρητικοποίηση της παραίτησης οδηγεί στο βέβαιο θάνατο…
Δημήτριος
Δημοσιεύθηκε: Δευ Μάρ 10, 2008 9:14 am
Θέμα δημοσίευσης: ΄Ενα γενικότερο πρόβλημα
΄Ενα γενικότερο πρόβλημα
Καλό θα ήταν να υπάρχει μια μέση οδός σε κάποιες καταστάσεις, και όχι εντάσεις που δεν βοηθούν σε κάτι, αφού όλοι για το ίδιο πράγμα ανησυχούμε.Απο την πλευρά μου θεωρώ ότι υπάρχει κάτι γενικότερο που πρέπει να τύχει προσοχής και που ουσιαστικά δικαιώνει με κάποιο τρόπο όλες τις απόψεις της συγκεκριμένης θ ενότητας.
Όλοι αναγνωρίζουν ότι σήμερα στην Ελλάδα υπάρχει μια ομάδα πολιτικών , Δημοσιογράφων, πανεπιστημιακών, οι οποίοι επέβαλαν τις απόψεις τους στα εθνικά θέματα, ευλόγησαν: την εθνοτική και πολιτισμική αλλοιωση της Ελλάδας, την οικονομική διάλυση των Ελλήνων και ουσιαστικά προχωρούν στην εθνική και κοινωνική ισοπέδωση αυτού του τόπου.Οι συγκεκριμένοι ανθρώποι ως ιδεολογική κάστα άρχισαν να ξεσαλώνουν μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας απο τον κ Σημίτη και γενικά απο το 95΄ και μετά.
Απλά τώρα τα 2-3 τελευταία χρόνια αρχιζουν να φαίνονται οι παρενέργειες στον τόπο των συγκεκριμένων απόψεων = Βιβλίο ιστορίας της κ Ρεπούση, προσπάθεια εξαφάνισης της ελληνικής γλώσσας, μετανάστες, κλπ. Έτσι τα τα 2-3 τελευταία χρόνια επίσης άρχισαν να φαίνονται- δειλά δειλά- οι αντιδράσεις ανθρώπων/ ομάδων απο όλο το φάσμα του πολιτικού/πνευματικού/βίου.
Όλα αυτά τα προβλήματα είναι λογικό να προσελκύουν είτε πραγματικούς πατριώτες είτε κοινούς πατριδοκάπηλους. Και εδώ αντιλαμβάνομαι και συμμερίζομαι τον προβληματισμό του συνομιλητή - Ουζερί: Ο Μπελαμής. Όπως πολύ σωστά έχει παρατηρήσει ο Στάθης Σταυρόπουλος στον «Ναυτίλο» της Ελευθεροτυπίας για ανθρώπους όπως οι κ Ψωμιάδης και Καρατζαφέρης οι άνθρωποι αυτοί είναι «Επαγγελματίες Έλληνες» και όχι πραγματικοί πατριώτες. Ίσως οι άνθρωποι αυτοί με τον γελοίο τρόπο που προσεγγίζουν τέτοια ουσιώδη θέματα να αποτελούν μάννα εξ’ουρανού για τους «προοδευτικάριους» αυτού του τόπου ώστε οποιονδήποτε αντιτίθενται στις απόψεις τους να τον ταυτιζούν με τον εκάστοτε Ψωμιάδη και Καρατζαφέρη.
Όμως θεωρώ ότι υπάρχει ένα ποιο γενικό πρόβλημα και εδώ θα διαφοροποιηθώ απο τον παραπάνω συνιμηλιτή : Η συγκεκριμένη κάστα (νεοαριστεροί, εκσυγχρονιστές, νεοφιλελεύθεροι) υπήρξε τρομερά αδίστακτη ακόμα και με σοβαρές φωνές στα θέματα που συζητάμε:1) Υπάρχει στο φόρουμ θ. Ενότητα όπου απο συνομηλιτή μας περιγράφεται η «Πανδώρα» του Βήματος να παρομοιάζει τον κ Μ. Θεοδωράκη με τον Παττακό!!! 2) Σε παλιό τεύχος του Ρεσάλτο είχα διαβάσει ότι ο περίφημος κ Μπίστης είχε χαρακτηρίσει τον Στάθη Σταυρόπουλο(δημοσιογράφο αριστερών πεποιθήσεων ) καρατζαφερικό!!! επειδή ο τελευταίος είχε ασκήσει κριτική στο βιβλίο ιστορίας της κ Ρεπούση.
Αυτό έχει να κάνει με το ότι όλες οι δυνάμεις που ανησυχούν για τον τόπο δεν έχουν ακόμα οργανωθεί ώστε να αποκτήσουν και κάποια συνοχή σε ορισμένα θέματα – δεν μιλώ για δημιουργία κάστας όπως και στην απέναντι πλευρά – και να έχουν ένα σοβαρό μελετημένο λόγο για το κάθε τι αλλά και μια δυναμική ώστε η προβολή τους απο τα ΜΜΕ να είναι πιο εφικτή και ο διάλογος/ αντίλογος να έχει μια καλύτερη υπόσταση. Για την ώρα όλες οι αντιδράσεις είναι πιο πολύ μεμωνομένες.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο λάος μας είτε να μην μπορεί να διακρίνει μια σοβαρή πατριωτική φωνή είτε – όπως σωστά επισημαίνει ο συνομηλιτής Ροβεσπιέρος - λόγω αδιεξόδου να αναγκάζεται να καταφεύγει σε λύσεις τύπου Ψωμιάδη και Καρατζαφέρη.
Πιστεύω ότι στο μέλλον με την όλο και πιο έντονη αντίδραση όλων των πατριωτικών δυνάμεων που θα σημαίνει και την εμφανισή τους στο προσκήνιο ο Ελληνικός λαός θα μπορεί να «αντικαταστήσει» φαινόμενα τύπου Ψωμιάδη και Καρατζαφέρη με σοβαρά σκεπτόμενους ανθρώπους οι οποίοι θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους αντιμετωπίζοντας το «προοδευτικό ιδεολογικό καρακιτσαριό» που τόσο και τόσα προκαλεί στην κοινωνία μας.
Μέχρι τότε όποιες φωνές εναντιώνονται στην συγκεκριμένη ιδεολογική κάστα είτε είναι επιπέδου Ψωμιάδη και Καρατζαφέρη είτε άνθρωποι με σοβαρότητα και ουσιώδη λόγο ΔΥΣΤΗΧΩΣ, είτε αθελά τους θα παίζουν το παιχνίδι των απέναντι είτε θα στοχοποιούνται και θα εξεφτελίζονται με την συνήθη τακτική της κλισέ ιδεολογικής ταμπέλας: Εθνικιστές, ελληναράδες, υπερπατριώτες, πολεμοκάπηλοι, χουντικοί κλπ – βλέπε περίπτωση του κ Μ Θεωδοράκη και της«Πανδώρας» του Βήματος.
Ουζερί: Ο Μπελαμής
Δημοσιεύθηκε: Δευ Μάρ 10, 2008 1:40 am
Θέμα δημοσίευσης:
Κι εγώ δεν έχω την πρόθεση να επανέλθω για να μην παρεξηγηθούν οι απαντήσεις μου ως κόντρα. Όμως θεωρώ τραγικό, επειδή την συζήτηση την παρακολουθούν κι άλλοι, να μείνει ως μήνυμα αυτό, η έλλειψη πίστης και η οριστική απαισιοδοξία. Και όχι τόσο η «υποτιθέμενη» ή «υπαρκτή» δικιά μου, όσο η διάχυτη απαισιοδοξία ως παραίνεση γενικά για το αύριο. Και μπορεί στο κάτω-κάτω η υποκειμενική μου «απαισιοδοξία» να μην έχει κανένα νόημα γιατί ένα άτομο είμαι, μία περίπτωση αποτελώ, (δεν καθορίζω τίποτα), αλλά το θεωρώ υπερβολικά ταπεινό να συναινώ ή να θεωρείται ότι συναινώ, έστω και σαν μονάδα, στην αποδοχή της παθητικότητας -πράγμα που ούτε το έπραξα στην τοποθέτησή μου και ούτε ελπίζω να το πράξω ποτέ χωρίς μάλιστα αντικειμενικούς όρους παραίτησης. Στην χειρότερη περίπτωση και ο πιο απαισιόδοξος άνθρωπος, που όμως γοητεύεται από την κοινωνία της προόδου και σιχαίνεται την κοινωνία της ζούγκλας, ελπίζει τουλάχιστον ή είναι βέβαιος, πως ακόμη και αν δεν προλάβει εκείνη την ημέρα, είναι σίγουρο πως κάποιες από τις επόμενες γενιές θα την ζήσουν. Αυτή την βεβαιότητα καμιά συνθήκη δεν μπορεί να την αποτρέψει, παρά μόνο το ενδεχόμενο μιας ολοκληρωτικής καταστροφής, ενδεχόμενο που προέκυψε τα τελευταία 60 χρόνια. Πρέπει εν τέλει να είμαι πολύ άθλιο υποκείμενο ώστε στην «τόση έλλειψη πίστης μου», να μην κατορθώνω ούτε καν σΆ αυτή την κατηγορία να ανήκω.
Αν λοιπόν «δεν πίστευα τίποτα πια» δεν θα άνοιγα μια τέτοια συζήτηση. Απεναντίας ακριβώς επειδή πιστεύω σε κάτι επεσήμανα τους κινδύνους να εξευτελιστούν ολόκληρες προσπάθειες ή τέλος πάντων προοπτικές οργάνωσης του πραγματικά λαϊκού και απελευθερωτικού από εσκεμμένες γραφικότητες που ούτε ο Παττακός δεν θα σκάρωνε. Η εκκλησία είναι αυτή που είναι, είτε σαν ηγεσία είτε σαν θεσμός, όμως από την έννοια αυτού που αντιπροσωπεύει στην συνείδηση του κόσμου, είναι πολύ επιπόλαιο να απαξιώσεις στο όνομα των προσώπων και των κατά καιρούς θέσεών της τις δυνατότητες που σου παρέχει, ενίοτε, για να συντηρηθεί μία, έστω μία, σπίθα αγανάκτησης και αντίδρασης. Όμως άλλο τα συλλαλητήρια της εκκλησίας ενάντια στον «εξευρωπαϊσμό» του Σημίτη, άλλο δηλαδή το κάλεσμα μιας ηγεσίας ή ενός θεσμού με τον οποίο σε συνδέουν ελάχιστα αλλά είναι μικρόψυχο να μην εκμεταλλευτείς την ευκαιρία που σου παρέχει, ΚΑΙ ΑΛΛΟ να συμμετέχεις στην ανακήρυξη σε παράγοντα και εθνοενωτικό θεσμό ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ. Ό,τι αγαθές προθέσεις κι αν έχει αυτός ο κόσμος, συντελεί στην γελοιοποίηση κάθε προοπτικής, με τον χειρότερο, τραγικότερο τρόπο: Με την μάσκα του Ζορό και το λουκάνικο στο χέρι. Με τον ¶δωνι και τον Ζουράρι να συμφωνούν πως τίποτα ιλαρό δεν συνέβη, απεναντίας οι χλαμύδες «ήταν ποιοτικά άψογες».
Αν δεν μπορώ να το καταστήσω εγώ κατανοητό ίσως να μπορούν πολύ ευκολότερα άλλοι. Δεν ξέρω για «το μίσος μου για τον λαό», θεωρώ όμως βαθύτατα δικαιολογημένο να σε εξοργίζει η παθητικότητα σαν ένα διαρκώς υποτροπικό παράπτωμα. Ο Μαρξ μιλάει για γερμανούς-σκυλιά όταν θέλει να περιγράψει το κατά την πλειονότητά του κοντόθωρο και συντηρητικό αναγνωστικό κοινό της χώρας που γεννήθηκε. Το ρωσικό το εκθειάζει. Την απέχθεια για την αντιδραστικότητα των μουζίκων μπορούμε να την ονομάσουμε μίσος των μπολσεβίκων για τον λαό και μάλιστα για όλο τον λαό; Μιλάμε για μεταναστευτικά στίφη ταξικώς καθυστερημένα. Εμείς, ξέχωρα οι μετανάστες, από μόνοι μας σαν λαός, τέτοιους, χωρίς ταξική συνείδηση ή ακόμη χειρότερα με συνειδητό μίσος γιΆ αυτήν, δεν διαθέτουμε; Μια τέτοια επισήμανση είναι μίσος «συνολικά για τον λαό»; Αν όντως μπροστά σε όλα αυτά που αντικρίζουμε σήμερα, υπάρχουν, όπως και στα διλήμματα του Μπους, δύο μονάχα επιλογές, εκείνη της «σύνεσης των εκσυγχρονιστών» κι εκείνη της δράσης απΆ όπου να ΅ναι, έστω κι από τον Ψωμιάδη, υπάρχει και από την άλλη μια τρίτη άποψη που μπροστά στην τραγική αδράνεια προτιμά να μείνει ακέφαλη από το πολύ φριχτότερο να μπεί κάτω από την αιγίδα πρωτοβουλιών του Καρατζαφέρη, του Ψωμιάδη ή του ¶νθιμου. ¶λλωστε αυτό θα ήθελε και η παράταξη του Λαλιώτη, αυτό θα ήθελε και ο Σημίτης, γιΆ αυτό τους ανακήρυξαν και σε παράγοντες. Για να περιθωριοποιήσουν και να γελοιοποιήσουν οτιδήποτε αποπειράται να καταγραφεί ως αγωνιστικό. Μια χαρά τα καταφέρνουν αλλά ευτυχώς, όπως συνάγεται και από τους αριθμούς, η επιτυχία τους δεν είναι μεγάλη. Οι ανατροπές, προς μεγάλη λύπη του Ψωμιάδη, πάντα θα προέρχονται από τους ανθρώπους της ριζικής ρήξης, ανθρώπους που ανεξαρτήτως ιδεολογικής αφετηρίας, αργά ή γρήγορα έφαγαν τα μούτρα τους, και πίστεψαν ή θα πιστέψουν στην μόνη λύση των αυθεντικών λαϊκών κινημάτων, (δεν λέω πατριωτικών, εξυπακούεται) όποτε κι αν αυτό επιτευχθεί και όσο κι αν οι καθεστωτικές «αριστερές» ηγεσίες το αναστέλλουν. Από ανθρώπους που γυροφέρνουν μια ζωή στον τόπο του εγκλήματος, στα ίδια και στα ίδια, στις εθνοκαπηλείες εξήντα χρόνια τώρα, τίποτα δεν μπορεί να προκύψει, ούτε πείθουν. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο.
¶, και στο ΚΚΕ καλά να πάθει με αυτούς που πάει και μαζεύει.
Ροβεσπιέρος
Δημοσιεύθηκε: Κυρ Μάρ 09, 2008 11:16 pm
Θέμα δημοσίευσης:
Το θεωρητικοποιείς την αηδία σου αναφέρεται στο ότι την αηδία που νιώθεις για το λαό και τους πολιτικούς την κάνεις θεωρία.
Εν πάση περιπτώσει εάν μετά από τόσα χρόνια στο ΡΕΣΑΛΤΟ έχεις καταλάβει αυτά τότε λυπάμαι.
Θα ήταν όμως πιο έντιμο να μας πείς ότι δεν ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ σε τίποτα ΠΙΑ,
παρά να θεωρητικοποιείς την έλλειψη πίστης.
Αυτά και δεν θα επανέλθω...
όταν σβήνει κάθε ΠΙΣΤΗ είναι ματαιοπονία.
Εξάλλου δεν θα είσαι ο πρώτος...
Ουζερί: Ο Μπελαμής
Δημοσιεύθηκε: Κυρ Μάρ 09, 2008 10:53 pm
Θέμα δημοσίευσης:
Κανονικά θα έπρεπε να λυπάμαι που την άποψή μου την την αποκαλείς "θεωρητικοποιημένη αηδία". Θα μπορούσα μάλιστα να προσθέσω ότι φαίνεται ως "αηδία" γιατί αποτελεί και μια διαφορετική άποψη. Όμως δεν είναι έτσι.
Συμφωνώ τελικά πως είναι πράγματι αηδία γιατί αηδιαστική είναι και η εικόνα μιας κοινωνίας με μηδενική συνοχή, πλέον. Το να περιγράφεις αηδιαστικά πράγματα μόνο αηδία προκαλεί. Tίποτα παραπέρα, καμιά διάθεση να καταργηθεί η πηγή της αηδίας. Και μένα, είναι η αλήθεια, πολύ μεγάλη αηδία μου προκαλεί η εικόνα της μισής κοινωνίας που πεινά και της υπόλοιπης μισής που κατεβαίνει στο περίπτερο να πάρει τσιγάρα με λαμέ και κοστούμια όπως οι αρχοντόβλαχοι στα νυφοπάζαρα, είτε από δάνειο από την τράπεζα του Λάτση είτε ένεκα του τσαγανού της "ιδιωτικής πρωτοβουλίας" της. Είναι αλήθεια ότι αυτή την κατακερματισμένη κοινωνία ο Ψωμιάδης την συγκεράζει αρμονικά. Αρκεί βέβαια που ο Ψωμιάδης δεν είναι κανένας μη "καραγκιόζης", "προοδευτικός" και "αριστερός", από κεί και πέρα ό,τι και νά ΄ναι δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα, ούτε ξεφτυλίζει ιερά και όσια. Αφού δεν είναι Σημίτης δεν υπάρχει πρόβλημα.
Θυμάμαι μια φορά που πήγα να κάνω αφισσοκόληση στο Περιστέρι, παρ΄ όλο που το θεωρούσα χαμένη υπόθεση (αφού από τον Παπαντρέα και μετά λαϊκές συνοικίες δεν υπάρχουν πλέον με την γνωστή έννοια), και ήρθε ένας πεινάος και επιτέθηκε γιατί λέει δεν ήθελε η τράπεζά του να έχει μπροστά της μια κολώνα λερωμένη με αφίσες. Όταν τον ρώτησαν αν είναι ο Λάτσης (γιατί η τράπεζα του Λάτση ήταν) απάντησε πως είναι σεκιουριτάς, αστυνομικός, δεν θυμάμαι τι, που εποπτεύει την τράπεζα και όταν του ζήτησαν να δείξει την ανάλογη ταυτότητα παραδέχτηκε ότι είναι ένα τίποτα, που ζεί για το τίποτα και θέλει την τράπεζά του καθαρή από αφίσες, έτσι, για το τίποτα. Μια ταπεινή ύπαρξη δηλαδή που απολαμβάνει να της πίνουν το αίμα και όλο το πρόβλημά της είναι να μην έρθουν αυτοί οι κακοί, οι "αναρχοκομμουνισταί" ντε, και της λερώσουν την καλή της την τράπεζα με "αναρχοκομμουνιστικά" τους. Η πλάκα είναι ότι εγώ δεν έμεινα διόλου άναυδος γιατί σε λαϊκή συνοικία γεννήθηκα, μεγάλωσα και δυστυχώς εξακολουθώ να μένω και ξέρω πόσοι τέτοιοι υπάρχουν γύρω μου, έζησα από πρώτο χέρι σε τί μετέτρεψε τις λαϊκές συνοικίες "ο Αντρέας ο Παπαντρέου". Από τέτοιους να φάνΆ κι οι κότες. Μην τους ταυτίζετε με τίποτα προλετάριους από εκείνους που διαθέτει εκατομμύρια η Ιστορία. Στην Ρωσία ο κόσμος ήταν σκοταδιασμένος και υπέφερε από την τυραννία. Έχει μεγάλη σημασία. Είναι εντελώς διαφορετικό απΆ το να ήταν σκοταδιασμένος και «ερεθιζότανε» με την τυραννία, πράγμα που γίνεται τώρα. Ευτυχώς στην Κίνα, όταν ήρθε η κατάλληλη ώρα, κανείς δεν βρέθηκε να κανακέψει με λαϊκισμούς τους οπιομανείς των αποικιοκρατών. Η άποψή μου για αυτές όλες αυτές τις ταπεινές υπάρξεις οι οποίες "φτιάχνονται" με τα δεσμά τους, με αυτό που τους κάνει ο Λάτσης, αλλά ΚΑΙ θέλουν να με δέσουν και μένα, είναι παραπάνω από "ελιτίστικη", "αντιλαϊκή" και "κρυπτοφασίζουσα". Όμως θα λυπηθώ αν χαρακτηριστεί και άκρως υποκειμενική γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι ο ταπεινός "Βούθουλας" στον οποίο εξακολουθώ να διαβιώ μπορεί να με καταδικάζει σε συγχρωτισμό με πλείστες τόσες παθητικές υπάρξεις αλλά τουλάχιστον μου εξασφαλίζει μια εικόνα άκρως αντιπροσωπευτική του εκχυδαϊσμού και του εκφυλισμού που κατάφερε στα λαϊκά στρώματα όχι ο Σημίτης αλλά πολύ πρωτύτερα ο Παπαντρέας.
Να σημειωθεί ότι καν δεν μπήκα στον κόπο να περιγράψω ούτε να απευθύνω κατηγορίες στο ποιός αποδόμησε και απονέκρωσε τους στοιχειώδεις ιστούς που εξασφάλιζαν αν όχι την διατήρηση του "γνήσια λαϊκού" (αυτό είναι μεγάλη απαίτηση στο μετεμφυλιακό Ιράκ των Βαλκανίων) τουλάχιστον τις ελάχιστες συνθήκες για μια κοινωνία υποτυπωδώς συνεκτική.
Η άποψή μου είναι μια άποψη-αηδία γιατί δεν διακρίνω τις ζωογόνες ιδιότητες του "μη εκσυγχρονιστή" Ψωμιάδη να αναστήσει μια κατακερματισμένη κοινωνία όχι στη βάση της ριζικής ανασύνθεσης (άλλωστε κάτι τέτοιο θα του προκαλούσε καρούλες) αλλά χρησιμοποιώντας τα καλούπια του συρφετού, χύδην και ακαθόριστα, μόνο και μόνο επειδή αυτή την στιγμή είναι "η μόνη διέξοδος". Ευτυχώς που κάτι τέτοιο δεν το διακρίνω ακόμη.
Παλαίμαχος
Δημοσιεύθηκε: Κυρ Μάρ 09, 2008 10:19 pm
Θέμα δημοσίευσης:
Το αντικειμενικό και το υποκειμενικό
Το βασικό λάθος
που διαπράττουν οι «βιαστικοί» αγωνιστές (σεχταριστές), αυτοί δηλαδή που θέλουν να «βιάσουν» την πραγματικότητα είναι τούτο: Ταυτίζουν τις κοινωνικές και εθνικές λαϊκές διεργασίες με τα πολιτικά υποκείμενα. Έτσι όταν τα «υποκείμενα» δεν είναι αρεστά και βρίσκονται έξω από τη «θεωρία» και τις επαναστατικές ιδέες ή αποτελούν τις γραφικές καρικατούρες μιας μαζικής λαϊκής έκφρασης, τότε μαζί με τα υποκείμενα καταδικάζεται και η λαϊκή έκφραση, δηλαδή οι λαϊκές μάζες που ακολουθούν τα πολιτικά υποκείμενα.
Μια τέτοια ταύτιση
του υποκειμενικού με το αντικειμενικό δεν είναι απλώς αντιδιαλεκτική, αλλά άκρως αντιδραστική και μοιρολατρική. Είναι μια σεχταριστική, πεσιμιστική μεθοδολογία η οποία ουσιαστικά αφορίζει το σύνολο του λαού μιας κοινωνίας. Γιατί είναι το ΣΥΝΟΛΟ που ακολουθεί τα ποικίλα πολιτικά υποκείμενα μιας δοσμένης ιστορικής περιόδου.
Καταδικάζουμε, λοιπόν, αφοριστικά τις «καθυστερημένε» πλατιές λαϊκές μάζες που ακολουθούν το ΠΑΣΟΚ, τη Ν.Δ., το ΚΚΕ και τις «εθνικιστικές» γραφικότητας τύπου ψωμιάδη!!!
Δηλαδή, εμείς το ΤΙΠΟΤΑ, από το ύψος της καθηγητικής μας έδρας αφορίζουμε τον ελληνικό λαό, γιατί δεν μας καταλαβαίνει!!!
¶λλο,
ΣΥΝΕΠΏΣ, είναι το «προτσές» της λαϊκής κίνησης και άλλο η πολιτική αποτύπωση αυτής της ιστορικής διαδικασίας.
ΠΡΕΠΕΙ
σε κάθε ιστορική στιγμή να διακρίνουμε γιατί εκφράζεται με το Α ή Β τρόπο η ιστορική κίνηση. Γιατί π.χ σήμερα ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού εκφράζεται πολιτικά και ιδιαίτερα εκλογικά με τον Ψωμιάδη, τον Καρατζαφέρη κ.λπ.
Και πρέπει να μην ταυτίζουμε σε ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ την πολιτική κριτική μας προς τα πολιτικά υποκείμενα με το λαό που τα ακολουθεί.
Δεν θρηνούμε ούτε γελάμε, προσπαθούμε να καταλαβαίνουμε την πραγματικότητα.
ΟΤΑΝ σήμερα
ο ελληνικός λαός ισοπεδώνεται ΕΘΝΙΚΑ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ από τον οδοστρωτήρα της Νέας Τάξης και όταν ΟΛΕΣ οι καθιερωμένες κομματικές πεποιθήσεις του έχουν τιναχτεί στον αέρα, το να προσφεύγει στην απάτη Ψωμιάδη ή Καρατζαφέρη είναι μια υγιής αντίδραση, είναι ένα βηματάκι απεγκλωβισμού του.
Μέσα σε ένα πολιτικό περιβάλλον καθεστωτικής ασφυξίας, χωρίς καμιά αχτίδα φωτός, με ύψιστους εθνικούς κινδύνους και απειλές, η προσφυγή στους δημαγωγούς του πολιτικού κενού, είναι μια «κίνηση» αντίστασης, μια κίνηση συνειδητοποίησης του κενού.
Αυτή την υγιή ΕΝΣΤΙΚΤΩΔΗ αντίδραση, τη ΔΥΝΗΤΙΚΑ, εθνικά και κοινωνικά επαναστατική, δεν μπορούμε να την ΤΑΥΤΙΖΟΥΜΕ με τους γραφικούς δημαγωγούς που την καλύπτουν.
Η ΚΡΙΤΙΚΗ, η ανελέητη κριτική στην πολιτική αυτών των απατεώνων είναι καθήκον πρωταρχικής σπουδαιότητας. ¶λλο όμως αυτή η κριτική και άλλο το τσουβάλιασμα των λαϊκών μαζών. Η ταύτιση δηλαδή αυτής της λαϊκής κίνησης με τους απατεώνες…
Ροβεσπιέρος
Δημοσιεύθηκε: Κυρ Μάρ 09, 2008 9:10 pm
Θέμα δημοσίευσης:
Το πώς κινούνται οι λαϊκές μάζες το έχουμε αναλύσει χιλιάδες φορές και αποτελεί την πεμπτουσία της μαρξιστικής θεωρίας της πάλης των τάξεων.
Ανθρωποι που νομίζουν ότι είναι "ευαισθητοποιημένοι" επειδή βλέπουν από τον καναπέ τους τους "καραγκιόζηδες" (Ψωμιάδη και λοιπούς)απλώς καλύπτουν την πολιτική τους ανυπαρξία.
Οι μάζες που ακολουθούν τον Ψωμιάδη ΣΗΜΕΡΑ,
όταν δεν τους δίνεται ΚΑΜΙΑ ΔΙΕΞΟΔΟΣ
, είναι πολύ πιο μπροστά από τους "επαναστάτες" της φράσης και της "ευαισθησίας".
Και είναι πιο μπροστά γιατί σε αυτόν τον "καραγκιόζη"
ΔΙΑΚΡΙΝΟΥΝ
μια "εθνική αντίσταση" στον ηγεμονεύοντα ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΜΟ. Γνωρίζουν τον "καταγκιόζη"!!!
Αλλά γνωρίζουν επίσης ότι είναι απείρως πιο επικίνδυνοι οι μη "καραγκιόζηδες" "προοδευτικοί" και "αριστεροί".
ΑΥΤΑ και μη θεωρητικοποιείς την αηδία σου...
Ουζερί: Ο Μπελαμής
Δημοσιεύθηκε: Κυρ Μάρ 09, 2008 7:48 pm
Θέμα δημοσίευσης:
σ. Ροβεσπιέρε, δεν νομίζω ότι άφησα από κάπου να εννοηθεί ότι έχω πρόθεση να παραδώσω μαθήματα στον "βλάκα ελληνικό λαό". Το συλλογικό "βλάκας ελληνικός λαός" δεν νομίζω να ανταποκρίνεται ούτως ή άλλως στην πραγματικότητα μιας και κάθε κοινωνία αποτελείται και από άτομα που ιδιωτεύουν, ας τους πούμε "βλάκες" και από άτομα που παλεύουν, ας τους πούμε "ευαισθητοποιημένους". Ταμπέλες συλλογικές, ακόμα και την πρόθεση να είχα, είναι αδύνατον να κοληθούν σε μια κοινωνία που υγιώς αντιδρώντας αρνείται να στριμωχτεί στο σύνολό της στα μαντριά που της προκατασκευάζουν. Το αν το 50% που ψηφίζει Ψωμιάδη δείχνει άλλα πράγματα, όπως ας πούμε την ανεπάρκεια της σημερινής Αριστεράς, αυτό μάλλον αποτελεί σύμπτωμα και παράμετρο της κρίσης παρά κάτι βαθύτερο και συνειδητότερο που εκείνοι μπορούν και διακρίνουν στον Ψωμιάδη και τον Καρατζαφέρη και οι υπόλοιποι όχι. Ούτε νομίζω ότι με το να εκφράσω την αγανάκτηση μου στην περιρέουσα αισθητική Ψωμιάδη και τις εικόνες που είδαμε να κάνει δηλώσεις με το λουκάνικο στο χέρι με κατατάσει κατευθείαν λίγα ή ένα μόνο βήμα από τις θέσεις των "εκσυγχρονιστών". Ο Πατακός είναι ένας πραξικοπηματικός παράγοντας, ο Ψωμιάδης η ανόθευτη εκλογή μιας κοινωνίας.
Και αν ακόμη η συγκεκριμένη κριτική πάνω σε αυτή την επιλογή αυτόματα να με κατατάσει ένα βήμα πριν από τις απόψεις των εκσυγχρονιστών, όμως το δικαίωμα της κριτικής πάνω σε επιλογές "των άλλων" οι οποίες όμως παίρνουν αμπάριζα και την σχέση των υπολοίπων -και συνεπώς και την δική μου- με όσους χαράσουν κατευθυντήριες γραμμές, είναι δικαίωμα αυτονόητο και σε καμιά περίπτωση δεν με κατατάσει "υπεράνω" των όσων επισημαίνω. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται μια ζωή να λουζόμαστε τις επιλογές των άλλων, να τραβάμε όλοι μαζί το κουπί, κι όποτε αγανακτούμε να φταίμε κιόλας.