Γαβριήλ Σακελλαρίδης: Η ηθική του «καλού παιδιού»...

[Παλαίμαχος]

Γαβριήλ Σακελλαρίδης: Η ηθική του «καλού παιδιού»…




Η παραίτηση του Γαβριήλ Σακελλαρίδη, κατόπιν απαίτησης του Πρωθυπουργού, είναι ένα νέο επεισόδιο στο κυβερνητικό σήριαλ του «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ.

Πολυσήμαντο επεισόδιο…

Καταρχάς, ο πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος, «καρδιακός» φίλος και από τους πιο στενούς συνεργάτες του Τσίπρα εξαναγκάζεται σε παραίτηση: Αυτό και από μόνο του δείχνει περίτρανα την εκφυλιστική αποσταθεροποίηση και τον πολιτικό κατήφορο της «αριστερής» κυβέρνησης.

Είναι ένα γεγονός που σηματοδοτεί καθαρά την αποσύνθεση αυτής της κυβέρνησης και τη «διαλεκτική» της πτώσης της, σαν κι αυτή του σκουληκιασμένου καρπού…

Συνακόλουθο αυτής της αποσύνθεσης είναι και η δικτατορική αυθάδεια της «αριστερής» κυβέρνησης: Η αυθάδεια του «αριστερού» ανδρεικέλου του 4ου Ράιχ.

Η αυθάδεια συμπυκνώνεται στην απαίτηση του Τσίπρα να παραιτηθεί ο Σακελλαρίδης επειδή ο τελευταίος είχε καταστήσει σαφές ότι δεν επρόκειτο να ψηφίσει το νομοσχέδιο με τα βαριά, αντιλαϊκά προαπαιτούμενα που προωθεί με διαδικασίες- εξπρές η κυβέρνηση…

Η απαίτηση αυτή του Πρωθυπουργού σε συνδυασμό με την καρατόμηση του Σακελλαρίδη από την ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί τον ορισμό του βοναπαρτισμού: Ο Βοναπάρτης Τσίπρας που αλαζονικά απαιτεί και καρατομεί υπεράνω κάθε δημοκρατικής διαδικασίας…

Οι δύο αυτές «σημασίες» (της κυβερνητικής αποσύνθεσης και του βοναπαρτισμού του Τσίπρα), συμπληρώνονται και με μια τρίτη «σημασία» που αφορά τον Σακελλαρίδη: Αυτή του «ραγιά» ή του «καλού παιδιού»…

Ο κύριος Σακελλαρίδης δεν βρήκε άλλο μέσον άμυνας απέναντι στις δικτατορικές απαιτήσεις και αυθαιρεσίες του Τσίπρα, από την παραίτηση από το βουλευτικό του αξίωμα, από την …απόσυρση:

«Ο λόγος για αυτή μου την κίνηση είναι ότι αδυνατώ να συμβάλω στην υλοποίηση της κυβερνητικής πολιτικής. Η επιλογή της παραίτησης αλλά και της απόσυρσης από την κεντρική πολιτική σκηνή αποτελούν για εμένα μονόδρομο…».

Αυτό δεν είναι συμπεριφορά μαχόμενου πολιτικού όντος, αριστερού αγωνιστή. Είναι συμπεριφορά μικροαστικής δειλίας που προδίδει αυτά που διακήρυττε και τον κόσμο που τον ψήφισε για αυτά που διακήρυττε.

Ο Σακελλαρίδης με την «απόσυρση» και την παράδοση της έδρας στον Τσίπρα, ουσιαστικά μας λέει το εξής: Διαφωνώ με τα «προαπαιτούμενα», δεν θέλω να τα ψηφίσω, αλλά δεν δίνω καμία μάχη για να καταψηφιστούν, καμία μάχη εναντίον της κυβέρνησης η οποία άλλα έλεγε και άλλα κάνει, που εξοντώνει, χωρίς έλεος, τον ελληνικό λαό, πειθήνιο όργανο των μαφιόζων του χρήματος…

Ο Σακελλαρίδης μας δουλεύει και αυτός. Διαφωνεί, έστω συνειδητοποιεί ΤΩΡΑ, εκ των υστέρων την ΑΠΑΤΗ της «αριστερής» κυβέρνησης, αλλά τη στηρίζει με την παράδοση της κοινοβουλευτικής έδρας, με την «απόσυρσή» του, με το να το βάλει στα πόδια…

Συμπεριφέρεται, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο της Λαϊκής Ενότητας: Καταψηφίζουμε το Μνημόνιο, αλλά στηρίζουμε την κυβέρνηση…

Αυτή η ηθική των «καλών παιδιών» δεν έχει καμία σχέση με την επαναστατική και αγωνιστική ηθική. Είναι μια ηθική που κατασκευάζει δούλους και λακέδες και όχι ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ αδιάλλακτους και έτοιμους να αγωνιστούν, «μέχρι θανάτου», με τα ανδρείκελα των νέων αποικιοκρατών…

Δεν μπορεί να στέκεσαι ανάμεσα σε δύο καρέκλες: Καταψηφίζω, αλλά στηρίζω την κυβέρνηση, διαφωνώ με τα «προαπαιτούμενα», αλλά αποδέχομαι την ταπεινωτική απαίτηση του Τσίπρα να «αποσυρθώ» από το …δρόμο του…

Αυτή είναι η ηθική του ραγιά: Του σφάξε με αγά μου να αγιάσω…

_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.