H διπλή μετάλλαξη ΣΥΡΙΖΑ και η αναγκαιότητα αριστεράς

[Παλαίμαχος]

H διπλή μετάλλαξη ΣΥΡΙΖΑ και η αναγκαιότητα αριστεράς
Παναγιώτης Μαυροειδής




Από τη μια, χιλιάδες μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, είναι στα κάγκελα με τη σύγχρονη Συμφωνία της ευρω-Βάρκιζας που υπέγραψε η ηγεσία του, ενώ και ολόκληρες νομαρχιακές οργανώσεις του καταγγέλλουν ανοιχτά τη δρομολόγηση της ψήφισης νέου Τρίτου και πλέον φαρμακερού Μνημονίου από την «κυβέρνηση της αριστεράς».

Από την άλλη, αναλυτές μιλούν για «απόλυτη κυριαρχία Τσίπρα», ενώ κάποιες δημοσκοπήσεις αναφέρονται σε ενδεχόμενο απόλυτης πλειοψηφίας ΣΥΡΙΖΑ με 42,5% σε περίπτωση εκλογών.

Μια διπλή μετάλλαξη συντελείται με εντελώς σαφή τρόπο, που μόνο τυφλοί και αιχμάλωτοι του κομματικού σωλήνα, δεν μπορούν να διακρίνουν.

Στα μάτια των εργαζομένων, των ανέργων και ειδικά των αριστερών και των αγωνιστών των μαζικών κινημάτων, η προσδοκία πως «κάτι τέλος πάντων μπορούν να κάνουν ετούτοι για μας», δέχεται ένα συντριπτικό πλήγμα.

Ο μισο-αριστερός (στη φράση και διακήρυξη) ΣΥΡΙΖΑ, τελειώνει εκκωφαντικά. Απέναντί τους βλέπουν, άλλοι με έκπληξη και οργή, άλλοι με πρόωρη επιβεβαίωση εκτιμήσεων και φόβων, ένα μνημονιακό κόμμα, πιο θαρραλέο από τη ΝΔ του Σαμαρά, που τέλος πάντων προτίμησε να χάσει τις εκλογές παρά να αυτοκτονήσει αποδεχόμενη τις (πολύ λιγότερες) απαιτήσεις της τρόικας εν όψει της πέμπτης αξιολόγησης του προηγούμενου Μνημονίου.

Ας κοιτάξουμε όμως τα πράγματα από την άλλη γωνία:

Ο ΣΥΡΙΖΑ από τη μια, δίνει μια ορατή προοπτική συσπείρωσης του εθνικού αστικού μπλόκ μαζί με ΝΔ, ΠΟΤΑΜΙ, ΠΑΣΟΚ, εκεί που άλλοι που έπιναν νερό στο όνομα της «εθνικής συναίνεσης», έγιναν περίγελος και απέτυχαν οικτρά.

Ποιο Μνημόνιο προτάθηκε από τους «πολέμιούς» του και μάζεψε 252 ψήφους υπέρ στη Βουλή;

Από την άλλη, η κατάκτηση αυτού του ρόλου, περνάει πάνω από τα ερείπια των παλιών ηγεσιών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, τις οποίες κατάπιε τελειωτικά η μεγάλη πηγάδα του συντριπτικού ΟΧΙ στο πρόσφατο δημοψήφισμα.

Στα μάτια των συστημικών δυνάμεων, ο μισο-δεξιός ΣΥΡΙΖΑ, αναδύεται εξαιρετικά δυναμικός και ελπιδοφόρος.

Ο ακροδεξιός πρώην Γενικός Γραμματέας της κυβέρνησης Σαμαρά Μπαλτάκος, δικαιώνεται πανηγυρικά: «Στους κόλπους της ευρύτερης Αριστεράς η αστικοποίηση αργά, μαυλιστικά και ανεπαίσθητα έχει προχωρήσει ως τον μυελό των οστών. Οι ίδιοι δεν το νιώθουν αυτό, αλλά ένας έμπειρος παρατηρητής το βλέπει ξεκάθαρα. Έχουν «μαλακώσει» πολύ. Όταν έρθει η στιγμή για κρίσιμες αποφάσεις, θα σαστίσουν. Σαν ταλαντευόμενοι μεσοαστοί θα αντιδράσουν, αφού οι προλετάριοι σπανίζουν στην ηγεσία τους. Πόσοι από αυτούς γεννήθηκαν στα «Κουντουριώτικα»; Είναι μια ιστορική στιγμή, αλλά η Αριστερά θα αποτύχει στην αξιοποίησή της» (Συνέντευξη από 1 Ιουνίου 2014).

Στην πραγματικότητα η μια μετάλλαξη προϋποθέτει την άλλη. Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ αποτινάσσει δευτερεύοντα αριστερά χαρακτηριστικά, τόσο καταχτά το ρόλο μιας αστικής συστημικής σταθεροποιητικής δύναμης με άλλους όρους.

Η διαδικασία είναι ουσιαστικά μία και μοναδική: από τα αριστερά προς τα δεξιά. Μόνο οι γωνίες θέασης την διπλασιάζουν. Άλλωστε και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι … ένας και μοναδικός. Δεν υπάρχει μισο-αριστερός ή/και μισο-δεξιός ΣΥΡΙΖΑ. Έρχονται στιγμές που οι αντιφάσεις ωριμάζουν και αναπτύσσονται. Ακόμη και στο πλέον αντιφατικό φαινόμενο κυριαρχεί πάντα η βασική πλευρά του.

Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ η βασική πλευρά που καθόριζε και καθορίζει την ουσία της φυσιογνωμίας του ήταν η δέσμευση ότι θα κινηθεί εντός των ορίων της ευρωζώνης και του καπιταλιστικού πλαισίου με ταυτόχρονη αποκήρυξη κάθε λογικής ρήξης.

Όποιος δε θέλησε να δει αυτή τη πλευρά κρύφτηκε και κρύβεται πίσω από τη μηχανιστική παράθεση «θετικών και αρνητικών» πλευρών, προτείνοντας μια αντίστοιχη πολιτική στάση κατά περίσταση και συμβουλεύοντας διαρκώς την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για τη «σωστή πολιτική στάση».

Οι εξελίξεις τα σάρωσαν όλα αυτά.

Προβάλλει εύλογο το ερώτημα: «Εντάξει, ας πούμε ότι είναι έτσι. Αλλά ήταν υποχρεωτική η εξευτελιστική αποδοχή ενός τόσο άγριου τρίτου μνημονίου;»
Γιατί πήγαν έτσι τα πράγματα με το ΣΥΡΙΖΑ;

Μια εύκολη απάντηση θα απέδιδε αυτή την εξέλιξη στο «ξεπούλημα» της ηγεσίας ή στα «σοβαρά λάθη της ηγεσίας, λόγω απειρίας».

Οι προσεγγίσεις αυτές είναι εκτός πραγματικότητας, δεν αναδεικνύουν το «αντικειμενικό» υπόστρωμα της σημερινής ολοκλήρωσης της αστικής μνημονιακής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ.

Επισήμανση πρώτη: ο ΣΥΡΙΖΑ είχε και έχει σαφές προγραμματικό πολιτικό όριο. Όταν ξεκινάς από την αφετηρία ότι η όποια διέξοδος θα δοθεί εντός ευρωζώνης και ΕΕ, που είναι το βασικό πεδίο σχεδιασμού και βίαιης επιβολής των αντεργατικών μνημονιακών πολιτικών βάθους, δεν μπορεί παρά η κατάληξη να είναι ένα τρίτο μνημόνιο.

Επισήμανση δεύτερη: ο ΣΥΡΙΖΑ είχε και ένα δεύτερο αμετακίνητο θέσφατο που ήταν η άρνηση της ρήξης. Ήταν και είναι εδραία η πεποίθησή του, ότι η όποια «διέξοδος» θα ήταν αποτέλεσμα συντεταγμένης διαπραγμάτευσης μιας κυβέρνησης με τους θεσμούς των εταίρων. Αυτό το νήμα και στις δύο άκρες του και σε όλη την εκτύλιξή του αποκλείει ρητά την ανατροπή με την εισβολή του λαϊκού παράγοντα, αλλά υπηρετεί τη γνωστή λογική για ρήξεις χωρίς ρήξη και επαναστατική τομή. Η άρνηση της ρήξης, οδηγεί στην απουσία έστω της προετοιμασίας για αυτήν και τελικά στην αδυναμία «διαπραγμάτευσης» ακόμη και για τα στοιχειώδη.

Επισήμανση τρίτη: τελικά η δεύτερη «κόκκινη» γραμμή, πέραν αυτής της παραμονής στην ευρωζώνη, ήταν η παραμονή στην κυβέρνηση. Ένας σχολιαστής το έγραψε ωμά: «Σημασία δεν έχει τι λέει η Συμφωνία, αλλά ποιος θα την εφαρμόσει».

Τελικά πρόκειται όχι για μια κυβέρνηση της αριστεράς και της αριστερής πολιτικής, αλλά για μια αριστερά της κυβέρνησης, για την κυβέρνηση.

Μπορούν και το δικαιολογούν: «κοιτάξτε, έτσι και αλλιώς η συνέχεια θα είναι μνημονιακή. Αυτοί δεν ανατρέπονται. Συνεπώς, καλά έκανε ο Τσίπρας και υπέγραψε ότι του έδωσαν, διότι έτσι μένει στην κυβέρνηση, που σημαίνει, όπως και να έχει κάποια πράγματα θα τα κάνει, έστω και ελάχιστα».

Πρόκειται όχι απλά για πολιτικό αμοραλισμό, αλλά για προσπάθεια μαζικής εμπέδωσης της λογικής της ήττας.

Διαφορετικά: η αριστερά όχι στο ρόλο του μαχητή για να κερδηθεί ο πόλεμος, αλλά σε αυτόν της παρηγορήτρας νοσοκόμας στα μετόπισθεν…

Ποια στάση; Ποια αριστερά;

Τέσσερις πολιτικές προτάσεις είναι μπροστά μας.

Η πρώτη μιλάει ανοιχτά για στήριξη της «πατριωτικής» προσπάθειας Τσίπρα, με παράλληλη καταγγελία του «εκβιασμού» της κυβέρνησης από τους «εταίρους».

Αφήνουμε αυτή τη στάση, ως ορθή να την ακολουθήσουν οι αστικές μνημονιακές δυνάμεις. Για την αριστερά αποτελεί πολιτική αυτοκτονία. Για τα εργατικά και λαϊκά στρώματα κοινωνικό θάνατο με αυτά που θα συμβούν άμεσα.

Η δεύτερη πρόταση, είναι η στάση της αλήθειας του σταματημένου ρολογιού και της αριστερής εκδοχής του «ώριμου φρούτου»: Περιμένουμε να σαπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον κόσμο αδρανή να βγάζει «πολιτικά συμπεράσματα».

Είναι μια νεκρή πολιτική στάση, δυστυχώς προσφιλής στο ΚΚΕ, που στην ακραία της εκδοχή λαμβάνει και ανοιχτά συστημικά χαρακτηριστικά όπως το άθλιο ΟΧΙ στο λαϊκό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος ή το τελευταίας κοπής σύνθημα «ούτε τρίτο μνημόνιο, ούτε έξοδος από την ευρωζώνη».

Η τρίτη προσέγγιση είναι αυτή της αναπόλησης του «παλιού καλού ΣΥΡΙΖΑ».

Είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Π. Λαφαζάνης:

«Ο αγώνας θα συνεχισθεί ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει τη θέση του και το νέο μνημόνιο να μην εφαρμοσθεί στην πράξη, να ακυρωθεί στη ζωή και μαζί του να ακυρωθούν και τα παλιά μνημόνια. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιμείνει να εφαρμόσει, δίπλα στα παλιά και το νέο μνημόνιο, κινδυνεύει να υποστεί μετάλλαξη».

Το ευρύτερο μοτίβο της στάσης της Αριστερής Πλατφόρμας είναι τούτο: «αντιπαλεύουμε τα μνημονιακά μέτρα, υποστηρίζουμε την κυβέρνηση την οποία την εκβίασαν».

Μάλιστα. Έγινε λοιπόν ένα δικαστήριο και αποφάσισε: Εις θάνατον το μαχαίρι, αθώος αυτός που το έμπηξε…

Απαράδεκτη λογική που οδηγεί σε στάση συνενοχής για τη νέα εργατική γενοκτονία που θα γίνει στο όνομα της αριστεράς και ακύρωση των διαφοροποιήσεων.

Κατά τη γνώμη μας, η ανατροπή των μνημονίων δεν είναι υπόθεση εσωκομματικών παιχνιδιών και ισορροπιών. Η «αλλαγή του ΣΥΡΙΖΑ» προς τα αριστερά, ούτε μπορεί να υπάρξει, ούτε αφορά την κοινωνία, που τώρα εισπράττει τη βουτιά προς τα δεξιά.

Το νέο μνημόνιο δεν το εφαρμόζει ο Θεός, αλλά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η πλήρης αστική μετάλλαξη σε ότι αφορά τη βασική γραμμή και την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, έχει συντελεστεί και δεν επίκειται.

Η γραμμή και το πρόγραμμα του «καλού ΣΥΡΙΖΑ» στο όνομα του οποίου μιλάει ο Π. Λαφαζάνης, είχε και έχει στον πυρήνα του τη σημερινή κατάντια, υπακούοντας στη βαθύτερη λογική των ρήξεων χωρίς ρήξη με την ΕΕ και το καπιταλιστικό πλαίσιο.

Η αριστερή πολιτική δεν (πρέπει να) είναι αυτοσκοπός και παίγνιο κατάχτησης πολιτικού ρόλου, αλλά έχει ταξικούς και κοινωνικούς καθορισμούς. Όποιος τους ξεχνά, ακόμη και αν έχει «αριστερό πρόγραμμα», αργά ή γρήγορα νανουρίζεται στην αγκάλη της αστικής εξουσίας, έστω στην αριστερή μεριά της.

Αυτό δεν αφορά μόνο την Αριστερή Πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και όλους όσους τρέχουν νομίζοντας πως θα ξυλέψουν την πεσμένη βελανιδιά και θα αποκτήσουν μπόι άκοπα.

Σε διάλογο αλλά και αντίθεση με τις παραπάνω προτάσεις, σήμερα υπάρχουν οι δυνατότητες και η ανάγκη μιας τομής στο χαρακτήρα και τη μαζικότητα μιας αριστερής αντικαπιταλιστικής και αντιΕΕ πολιτικής πρότασης. Ας μας επιτραπούν κάποιες επισημάνσεις εδώ.

Πρώτο: Το βροντερό ΟΧΙ αποτελεί το έδαφος, την προωθημένη αφετηρία, που έρχεται να συνηγορήσει για τη ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ, κόντρα στη λογική της ήττας. Στο έδαφος της ενωτικής υπεράσπισης αυτής της δυναμικής, κινηματικά και πολιτικά, τοπικά και κεντρικά, από τα «πάνω» και από τα «κάτω», μπορεί να ανθίσει ένας νέος κοινωνικός και πολιτικός συσχετισμός.

Δεύτερο: Η συσσωρευμένη πολιτική εμπειρία του κόσμου, απαιτεί ένα πολιτικό άλμα στον προγραμματικό λόγο της μαχόμενης αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Να μην ξεχάσουμε τα δύο πράγματα που έκαναν μπαμ στη μάχη του δημοψηφίσματος: Ο αντιδραστικός χαρακτήρας ευρωζώνης και η ΕΕ και η συστράτευση του αστικού κόσμου ενάντια στο λαό και σε κάθε δρόμο ρήξης.

Απαιτείται αναβάθμιση επομένως της αναγκαιότητας ενός άλλου δρόμου έξω και ενάντια στην ΕΕ και το καπιταλιστικό πλαίσιο, με τις κοινωνικές ανάγκες μπροστά και τον κόσμο της εργασίας πρωταγωνιστή των εξελίξεων. Ας μην αρχίσει πάλι το ίδιο βιολί, ειδικά για το θέμα της ΕΕ. Υπάρχει η υπο-ιδιότητα της Ελλάδας ως μέλος της ευρωζώνης και η βασική ιδιότητα ως μέλος της ΕΕ. Ίσως κάποια στιγμή στην αριστερά να κατανοήσουμε ότι αν κόψουμε την αλήθεια στη μέση ή την τεμαχίσουμε σε δόσεις, δεν έχουμε μισή αλήθεια, αλλά το τίποτα, βαφτισμένο σε «σοφή τακτική».

Τρίτο: Δεν προχωρούν τα πράγματα χωρίς συνειδητή και σχεδιασμένη στρατηγική ρήξης και ανατροπής, συγκέντρωση δυνάμεων ακριβώς πάνω σε αυτή την ανάγκη.

Ο αντίπαλος δεν ηττάται με χαρτιά και προγράμματα, αλλά με ανατρεπτική δράση, επαναστατική απειλή και επανάσταση με γενικό ξεσηκωμό ποικίλης μορφής. Και αυτά θέλουν εργαλεία, υποκείμενα στο πεδίο της ταξικής πάλης και της συγκρότησης της εργατικής τάξης. Αλίμονο αν η επαναστατική αριστερά δεν ορίζεται από αυτό και αρχίζει και τελειώνει με τη Βουλή και την κυβέρνηση.

Ένα σύνολο δυνάμεων και ρευμάτων της αριστεράς μπορεί να συναντηθεί σε μια ευρύτερη μαχόμενη μετωπική συνεργασία, που θα κρατήσει όρθια την ελπίδα και θα σημάνει αντεπίθεση. Από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τη ΜΑΡΣ και τις ως τώρα διαφοροποιήσεις από ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, έως το μαχόμενο κόσμο των κοινωνικών αγώνων, τις νέες διαφοροποιήσεις στο ΣΥΡΙΖΑ και τμήματα του αντι-εξουσιαστικού χώρου.

Μια συνεργασία, όχι κυρίως και μονοδιάστατα εκλογική, αλλά πρωτίστως ως κοινή δέσμευση πολιτικής υποστήριξης ενός ευρύτερου κοινωνικού και πολιτικού μαχόμενου μετώπου εργατικής αντιπολίτευσης, αντεπίθεσης και ανατροπής της μνημονιακής πολιτικής και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

ΠΗΓΗ:
http://www.pandiera.gr/

_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.

[Ροβεσπιέρος]

Ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε συνειδητά τη χαριστική βολή και ο σπαραγμός του Στάθη…



Ο φίλος Στάθης ακόμα δεν μπορεί να αποδεχτεί τούτο: Ότι η αστική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ έχει συντελεστεί τελεσίδικα. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον εντάσσεται, ως «φρέσκια» και κυρίαρχη δύναμη, στο χώρο όπου «συνωστίζονται» όλα τα «εθνικά» ανδρείκελα του 4ου Ράιχ (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-«Ποτάμι», Κουβέλης και άλλοι…).

Το ζητούμενο πλέον είναι αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ τα ελληνικά πράγματα στον ΟΛΕΘΡΟ του τρίτου Μνημονίου, όπως ο ΓΑΠ στο ΔΝΤ και στο πρώτο Μνημόνιο…

Με λίγη «συνωμοσιολογία», στηριγμένη όμως στα ιστορικά δεδομένα της πολιτικής μας ιστορίας και στον «παραλογισμό» των κομματικών ηγεσιών, καταλήγουμε ότι και Τσίπρας οδήγησε μεθοδευμένα και συνειδητά στην ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ μας καταστροφή, στην υπογραφή της ληξιαρχικής πράξης για τη νέα ΚΑΤΟΧΗ μας.

Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι υπάρχουν τέτοια ογκώδη μεγέθη βλακείας.

Γράφαμε, μεταξύ άλλων, στο άρθρο μας: Ο αξιοθρήνητος «αριστερός» Τσίπρας»:

«Ο ίδιος ο Τσίπρας σε όλη τη συνέντευξή του ομολόγησε τούτο: Ότι βάδιζε μέσα στο «λάκκο των λεόντων», στις «σκληρές διαπραγματεύσεις», ΞΥΠΟΛΗΤΟΣ στα αγκάθια, δίχως να γνωρίζει το απλούστερο, αυτό που και ο απλός πολίτης γνωρίζει: Ότι απέναντί του έχει τους ληστές και τους δήμιους των λαών, την τοκογλυφική κακουργία, τα θηρία του ιμπεριαλισμού, τη βαρβαρότητα και κτηνωδία των καπιταλιστών…
Αυτά τα απλά πράγματα ο «αριστερός» Τσίπρας δεν τα γνώριζε!!!
Στο μόνο που ήταν προσκολλημένος αυτός ο θλιβερός μας Πρωθυπουργός ήταν οι εμμονές του και οι χίμαιρές του: «Πάση θυσία στην ΕΕ Και το Ευρώ», «ούτε ρήξη ούτε υποταγή»…
Και το χειρότερο: Πίστευε ότι αυτός με το χαζοχαρούμενο χαμόγελό του θα σαγηνεύσει τους ληστές και τους δήμιους για να …σώσουν την Ελλάδα…
Αυτά ήταν τα εφόδια και τα διαπραγματευτικά ατού του Τσίπρα: Οι χίμαιρες, τα όνειρα και η Πίστη στα θαύματα…».

Ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=9767

Είναι όμως ποτέ δυνατόν να υπάρχει τέτοια βλακεία; Είναι ποτέ δυνατόν να πηγαίνεις να «διαπραγματευτής» με την ιμπεριαλιστική κακουργία και την τοκογλυφική αναλγησία δίχως να έχεις επεξεργαστεί εναλλακτικές λύσεις, δίχως πολιτικά σχέδια και εφόδια, παρά μόνο τις χίμαιρες και την πίστη στα θαύματα;

ΟΧΙ δεν είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια καταθλιπτική και δραματική πολιτική ανοησία και κενότητα…

Τι μένει λοιπόν; Η «συνωμοσιολογική» εξήγηση: Το ηγετικό επιτελείο της «αριστερής» κυβέρνησης οδήγησε τα πράγματα στο πλήρες ΑΔΙΕΞΟΔΟ σχεδιασμένα και μεθοδευμένα…

Συνειδητοί εκτελεστές» του τελευταίου «Συμβολαίου Θανάτου» ήταν οι νέοι «αριστεροί» δωσίλογοι: Επιλέχτηκαν να δώσουν (και έδωσαν) τη χαριστική βολή στην Ελλάδα, τη βολή που δεν θα μπορούσαν να δώσουν οι σαμαροβενιζέληδες…

Επανάληψη της τραγωδίας του ΓΑΠ, όχι σαν φάρσα, αλλά σαν ΤΡΑΓΩΔΙΑ στο τετράγωνο…

Το σπαρακτικό άρθρο του Στάθη εδώ:
http://www.enikos.gr/stathis/330698,Jypolytoi-sta-idia-agka8ia.html

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ]

Το σύντομο καλοκαίρι της προδοσίας αλλά και της ελπίδας
Πάνος Κοσμάς




Ο πολιτικός χρόνος είναι πλέον εξαιρετικά κρίσιμος. Είμαστε σε μία από αυτές τις ιστορικές στιγμές που ισχύει απόλυτα το «χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά».

Ναι, είναι «Βάρ­κι­ζα»: αν αυτό ση­μαί­νει την κα­τά­θε­ση των «όπλων» και την ανοι­χτή προ­δο­σία των αγω­νι­στών και αγω­νι­στριών που σε άλλα πί­στε­ψαν και για άλλα αγω­νί­στη­καν - η αμο­ρα­λι­στι­κή με­τα­τρο­πή του «ΟΧΙ» σε «ΝΑΙ σε όλα» μέσα σε μία βδο­μά­δα, απλώς υπο­γραμ­μί­ζει την έκτα­ση και το βάθος της προ­δο­σί­ας.

Ναι, είναι «βρό­μι­κο ’89»: αν αυτό ση­μαί­νει τη συμ­μα­χία με τις αστι­κές δυ­νά­μεις και τη «δωρεά σώ­μα­τος» από την Αρι­στε­ρά ώστε να «ξε­πλύ­νει» αντι­λαϊ­κές πο­λι­τι­κές - το ότι κά­ποιοι της πα­λιάς φρου­ράς του ’89, όπως ο Γιάν­νης Δρα­γα­σά­κης, είναι πρω­τα­γω­νι­στές και στη νέα προ­δο­σία, απλώς υπο­γραμ­μί­ζει τον εσω­τε­ρι­κό δεσμό που έχουν όλες οι με­γά­λες προ­δο­σί­ες με­τα­ξύ τους.

Ναι, είναι «1914»: αν αυτό ση­μαί­νει την ξαφ­νι­κή εγκα­τά­λει­ψη και το πο­δο­πά­τη­μα της ση­μαί­ας με την οποία ο «στρα­τός» μας βά­δι­ζε μέχρι χθες ακόμη στη μάχη (τότε η ση­μαία του διε­θνι­σμού, τώρα η ση­μαία του αντι­μνη­μο­νί­ου και της αντι­λι­τό­τη­τας) πέρα από κάθε προσ­δο­κία - το γε­γο­νός ότι στην πε­ρί­πτω­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τα ση­μά­δια της επερ­χό­με­νης προ­δο­σί­ας ήταν πολύ πιο εμ­φα­νή, απλώς υπο­γραμ­μί­ζει τις ευ­θύ­νες όσων τα υπο­τί­μη­σαν.

Οι ιστο­ρι­κοί πα­ραλ­λη­λι­σμοί, όμως, ακόμη και αν είναι εύ­στο­χοι, δεν έχουν καμία αξία παρά μόνο αν συμ­βάλ­λουν στην κα­τα­νό­η­ση «αυτού που (μας) συμ­βαί­νει».

Το ότι «αυτό που μας συ­νέ­βη» έχει «κάτι» απ’ όλες τις με­γά­λες προ­δο­σί­ες στην Ιστο­ρία της Αρι­στε­ράς ση­μαί­νει στη δική μας πε­ρί­πτω­ση δύο πράγ­μα­τα:

Πρώτο, ότι ση­μα­το­δο­τεί ένα ση­μείο κα­μπής με­γά­λης εμ­βέ­λειας, ύστε­ρα από το οποίο τί­πο­τε δεν μπο­ρεί να είναι ίδιο όπως πριν – μια νέα πο­λι­τι­κή πε­ρί­ο­δος ανοί­γε­ται μπρο­στά μας, όπου το «νέα κα­τά­στα­ση - νέα κα­θή­κο­ντα» ισχύ­ει απο­λύ­τως.

Δεύ­τε­ρο, ότι οι επι­πτώ­σεις για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και την Αρι­στε­ρά δεν έχουν τρέ­χου­σα και δευ­τε­ρεύ­ου­σα, αλλά αντί­θε­τα μεί­ζο­να και ιστο­ρι­κής κλί­μα­κας ση­μα­σία.

Ο ιστο­ρι­κός του μέλ­λο­ντος θα κάμει το δικό του κα­θή­κον, αλλά εμείς, πρω­τα­γω­νι­στές και πρω­τα­γω­νί­στριες αυτού που συμ­βαί­νει τώρα, δεν πρέ­πει να υπο­τι­μή­σου­με την εμ­βέ­λεια και την ιστο­ρι­κό­τη­τα, άρα και τις κα­τα­λυ­τι­κές συ­νέ­πειες αυτού του ση­μεί­ου κα­μπής. Δεν πρέ­πει να απο­δει­χτού­με «μι­κροί σε με­γά­λα γε­γο­νό­τα».

Τι είναι λοι­πόν «αυτό που μας συ­νέ­βη»; Πριν εξη­γη­θεί, πρέ­πει πρώτα να ανα­γνω­ρι­στεί. Για να ανα­γνω­ρι­στεί, πρέ­πει να αρ­χί­σου­με από μια πολύ γνώ­ρι­μη λέξη: μνη­μό­νιο.

Κυ­βέρ­νη­ση «ει­δι­κού σκο­πού»
στην υπη­ρε­σία του κε­φα­λαί­ου

«Για να δούμε το σύ­νο­λο των πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων, πρέ­πει να πε­ρι­μέ­νου­με το σύ­νο­λο της ψή­φι­σης των προ­α­παι­τού­με­νων από τη Βουλή, την επο­μέ­νη εβδο­μά­δα. (…) Αν πάμε σε εκλο­γές, θα θέ­σου­με το πρό­γραμ­μά μας, που θα πε­ριέ­χει τις δε­σμεύ­σεις του προ­γράμ­μα­τος, αλλά και το αντί­δο­το για κά­ποιες κοι­νω­νι­κές κα­τη­γο­ρί­ες, όπως οι αγρό­τες».
Νίκος Βού­τσης, 16/7, συ­νέ­ντευ­ξη στο ρ/σ Κόκ­κι­νο

Δεν είναι μόνο η εντυ­πω­σια­κή υπο­στή­ρι­ξη που δίνει όλο το αστι­κό - μνη­μο­νια­κό σύ­στη­μα στον Αλέξη Τσί­πρα, δεν είναι μόνο το «ενιαίο μέ­τω­πο» με­τα­ξύ συ­στη­μι­κών ΜΜΕ και κυ­βερ­νη­τι­κού κέ­ντρου στις συ­στη­μα­τι­κές επι­θέ­σεις ενα­ντί­ον όσων δια­φω­νούν με την επι­λο­γή της υπο­γρα­φής του νέου μνη­μο­νί­ου οι οποί­ες παίρ­νουν πλέον χα­ρα­κτή­ρα προ­σω­πι­κών συ­κο­φα­ντι­κών κα­μπα­νιών (ενα­ντί­ον του Πα­να­γιώ­τη Λα­φα­ζά­νη, της Ζωής Κων­στα­ντο­πού­λου, της Νά­ντιας Βα­λα­βά­νη, ακόμη και του Γιάν­νη Βα­ρου­φά­κη), είναι και οι ρητές πα­ρα­δο­χές του κυ­βερ­νη­τι­κού κέ­ντρου όπως αυτή του Νίκου Βού­τση, που απο­κα­λύ­πτουν δύο ση­μα­ντι­κά στοι­χεία του σχε­δια­σμού του Αλέξη Τσί­πρα:

Πρώτο, το πρό­γραμ­μα του Αλέξη Τσί­πρα θα πε­ριέ­χει στο εξής τις δε­σμεύ­σεις του προ­γράμ­μα­τος – άρα η κυ­βέρ­νη­ση δεν είναι πρό­σκαι­ρα μνη­μο­νια­κή, άρα η ηγε­σία Τσί­πρα ετοι­μά­ζει συ­νο­λι­κό­τε­ρη και μο­νι­μό­τε­ρη στρο­φή στο μνη­μο­νια­κό Κέ­ντρο.

Δεύ­τε­ρο, ότι είναι κυ­βέρ­νη­ση «ει­δι­κού σκο­πού» στην υπη­ρε­σία του κε­φα­λαί­ου – θα ολο­κλη­ρώ­σει την ψή­φι­ση του συ­νο­λι­κού μνη­μο­νια­κού «πα­κέ­του» και ύστε­ρα η ση­με­ρι­νή κυ­βερ­νη­τι­κή ηγε­σία θα πάει σε εκλο­γές με πρό­γραμ­μα μνη­μο­νια­κού Κέ­ντρου, για να διεκ­δι­κή­σει να γίνει η «λα­ο­πρό­βλη­τη» εκλε­κτή των δα­νει­στών και του εγ­χώ­ριου συ­στή­μα­τος στη δια­χεί­ρι­ση του μνη­μο­νί­ου.

Πρό­κει­ται για «βρό­μι­κο ’89», αλλά πλέον με με­γά­λες φι­λο­δο­ξί­ες:

Τότε, το σύ­στη­μα χρη­σι­μο­ποί­η­σε την Αρι­στε­ρά (συ­γκυ­βέρ­νη­ση με Μη­τσο­τά­κη, «οι­κου­με­νι­κή», «κά­θαρ­ση») για να ανοί­ξει το δρόμο στον επε­λαύ­νο­ντα νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό και την κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη, κι ύστε­ρα την ξέ­βρα­σε, «ατι­μα­σμέ­νη» και ανυ­πό­λη­πτη.

Τώρα, στο «βρό­μι­κο 2015» η ηγε­σία του Αλέξη Τσί­πρα έχει με­γα­λύ­τε­ρες φι­λο­δο­ξί­ες: να μεί­νει στο τι­μό­νι για να δια­χει­ρι­στεί αυτή τη συ­νέ­χι­ση των μνη­μο­νί­ων. Από τη σκο­πιά της Αρι­στε­ράς και του κι­νή­μα­τος, είναι πα­ντε­λώς αδιά­φο­ρο αν θα τα κα­τα­φέ­ρει ή όχι.

Μας αρκεί η δια­πί­στω­ση ότι δεν θέ­λουν καν να βγά­λουν τη «βρό­μι­κη δου­λειά» της επι­βο­λής του νέου μνη­μο­νί­ου-γί­γας, αλλά έχουν ένα σχέ­διο στρο­φής στο μνη­μο­νια­κό Κέ­ντρο με την ελ­πί­δα να συ­νε­χί­σουν να το υλο­ποιούν αυτοί.

Είναι ορι­στι­κά και αμε­τά­κλη­τα προ­δό­τες της λαϊ­κής εντο­λής της 25ης Ια­νουα­ρί­ου, της λαϊ­κής εντο­λής της 5ης Ιου­λί­ου, της υπό­θε­σης της Αρι­στε­ράς.

Μνη­μό­νιο από την Αρι­στε­ρά ση­μαί­νει…

Ο Γιάν­νης Πρε­τε­ντέ­ρης, οξυ­δερ­κής όσο και απε­χθής λει­τουρ­γός του αστι­κού - μνη­μο­νια­κού συ­στή­μα­τος, στο MEGA το βράδυ της ψη­φο­φο­ρί­ας στη Βουλή για το πρώτο «πα­κέ­το» προ­α­παι­τού­με­νων μέ­τρων, διέ­κρι­νε σωστά τη μεί­ζο­να αλ­λα­γή στη συ­γκυ­ρία λέ­γο­ντας «η δια­χω­ρι­στι­κή μνη­μό­νιο - αντι­μνη­μό­νιο φεύ­γει από το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα και περ­νά­ει μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ».

Πράγ­μα­τι, αυτή είναι η μεί­ζων αλ­λα­γή! Η ιστο­ρι­κή προ­δο­σία της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και η με­γά­λη της προ­σφο­ρά στο σύ­στη­μα είναι ότι δίνει μια γεν­ναία βο­ή­θεια για να ξε­θω­ριά­σει η τα­ξι­κή δια­χω­ρι­στι­κή μνη­μό­νιο - αντι­μνη­μό­νιο (η οποία ήταν το τε­κτο­νι­κό υπό­βα­θρο της κρί­σης του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος και η μήτρα όλων των πο­λι­τι­κών διερ­γα­σιών, προ­σλαμ­βά­νο­ντας χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ηγε­μο­νι­κής κρί­σης). Ότι δίνει μια γεν­ναία βο­ή­θεια στο σύ­στη­μα να μπλο­κά­ρει το «μη­χα­νι­σμό» που μέχρι σή­με­ρα οδη­γού­σε στο να εκ­φρά­ζε­ται από την Αρι­στε­ρά και προς τ’ αρι­στε­ρά αυτή η δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή.

Το γε­γο­νός ότι είναι η Αρι­στε­ρά που φέρ­νει και ψη­φί­ζει ένα μνη­μό­νιο, η ίδια Αρι­στε­ρά που ήρθε στην εξου­σία με ση­μαία το αντι­μνη­μό­νιο και την αντι­λι­τό­τη­τα, που εξέ­φρα­σε το τα­ξι­κό ρήγμα πάνω σ’ αυτή τη βάση, έχει διπλά κα­τα­στρο­φι­κό απο­τέ­λε­σμα:

Πρώτο, πλήτ­τει θα­νά­σι­μα την αξιο­πι­στία (αυτής) της Αρι­στε­ράς, το ηθικό και αξια­κό της πλε­ο­νέ­κτη­μα, την κα­τα­τάσ­σει στις δυ­νά­μεις που χρη­σι­μο­ποιούν τα κλα­σι­κά αστι­κά μέσα εξα­πά­τη­σης.

Η με­τα­τρο­πή του συ­γκλο­νι­στι­κού 62% του «ΟΧΙ» σε «ΝΑΙ σε όλα» μέσα σε μία βδο­μά­δα θα μεί­νει στην ιστο­ρία ανε­ξί­τη­λο στίγ­μα όχι μόνο πο­λι­τι­κής δει­λί­ας, αλλά πάνω απ’ όλα πο­λι­τι­κής απά­της, αμο­ρα­λι­σμού και έσχα­της ανα­ξιο­πι­στί­ας.

Δεύ­τε­ρο, δίνει την ευ­και­ρία στις δυ­νά­μεις του συ­στή­μα­τος να ισχυ­ρι­στούν πολύ πιο πει­στι­κά τώρα ότι η δια­χω­ρι­στι­κή μνη­μό­νιο - αντι­μνη­μό­νιο είναι μια απάτη, ένας ιστο­ρι­κός ανα­χρο­νι­σμός, ότι το τε­λευ­ταίο επει­σό­διο αυτής της απά­της το έπαι­ξε στην ιστο­ρι­κή σκηνή η αντι­μνη­μο­νια­κή Αρι­στε­ρά, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Αυτή η «δωρεά σώ­μα­τος» είναι πολύ πιο κα­τα­στρο­φι­κή απ’ ό,τι το ’89, που η Αρι­στε­ρά συμ­με­τεί­χε στο θέ­α­τρο της «κά­θαρ­σης» αλλά του­λά­χι­στον δεν ήταν η ίδια τόσο ανοι­χτά πρω­τα­γω­νί­στρια στην επι­βο­λή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πο­λι­τι­κών – «απλώς» άνοι­ξε το δρόμο στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό του Μη­τσο­τά­κη.

Η γό­μω­ση της μνη­μο­νια­κής «βόμ­βας» που η κυ­βερ­νη­τι­κή ηγε­σία πυ­ρο­δό­τη­σε στα σπλά­χνα της Αρι­στε­ράς γί­νε­ται πιο κα­τα­στρο­φι­κή από το γε­γο­νός ότι η συν­θη­κο­λό­γη­ση αυτή επι­χει­ρη­μα­το­λο­γεί­ται σαν «ανα­πό­φευ­χτη» και «σω­τή­ρια παρά το οδυ­νη­ρό της πε­ριε­χό­με­νο». Αυτή η προ­σχώ­ρη­ση στην ΤΙΝΑ (There is No Alternative - δεν υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή) συ­νι­στά ντρο­πια­στι­κή πα­ρά­δο­ση και των ιδε­ο­λο­γι­κών όπλων.

Ωστό­σο, το μεί­ζον είναι το πο­λι­τι­κό στοι­χείο, η ευ­θεία απο­δυ­νά­μω­ση της δια­χω­ρι­στι­κής μνη­μό­νιο - αντι­μνη­μό­νιο και λι­τό­τη­τα - αντι­λι­τό­τη­τα στο πο­λι­τι­κό επί­πε­δο, η ευ­θεία απο­δυ­νά­μω­ση αυτής της διαχ­ψω­ρι­στι­κής στο πο­λι­τι­κό επί­πε­δο και προς τα’ αρι­στε­ρά. Το ιδε­ο­λο­γι­κό στοι­χείο της ΤΙΝΑ λει­τουρ­γεί επι­κου­ρι­κά στο πο­λι­τι­κό στοι­χείο, επι­τεί­νο­ντας τα κα­τα­στρο­φι­κά του απο­τε­λέ­σμα­τα.

Το ζή­τη­μα του πο­λι­τι­κού υπο­κει­μέ­νου: ποιος θα ση­κώ­σειτη ση­μαία του αγώνα ενά­ντια στα μνη­μό­νια και τη λι­τό­τη­τα;

Θα πάψει λοι­πόν η δια­χω­ρι­στι­κή μνη­μό­νιο - αντι­μνη­μό­νιο, λι­τό­τη­τα - αντι­λι­τό­τη­τα να εκ­φρά­ζε­ται πο­λι­τι­κά, να ορί­ζει τις συ­ντε­ταγ­μέ­νες της πο­λι­τι­κής κρί­σης, να απο­τε­λεί τη βάση για τη μα­ζι­κή στρο­φή στ’ αρι­στε­ρά, για την έκ­φρα­ση της κοι­νω­νι­κής - τα­ξι­κής πό­λω­σης προς τ’ αρι­στε­ρά; Αυτό θα ήταν μια λυ­τρω­τι­κή εξέ­λι­ξη για τις αστι­κές-μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις.

Το ΚΚΕ το πο­λύ-πο­λύ να διεκ­δι­κή­σει ένα μικρό μέρος της επιρ­ρο­ής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, έχει απο­δεί­ξει όμως επαρ­κώς (με τε­λευ­ταία από­δει­ξη τη στάση του στο δη­μο­ψή­φι­σμα) ότι δεν μπο­ρεί να ηγη­θεί στη συ­γκρό­τη­ση ενός ηγε­μο­νι­κού πο­λι­τι­κού ρεύ­μα­τος.

Αν μέσα από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν ανα­δυ­θεί ένας μα­ζι­κός πο­λι­τι­κός κορ­μός που θα απο­τε­λέ­σει τη ρα­χο­κο­κα­λιά για τη συ­σπεί­ρω­ση ευ­ρύ­τε­ρων δυ­νά­με­ων και τη συ­γκρό­τη­ση μα­ζι­κού - με­τω­πι­κού πο­λι­τι­κού υπο­κει­μέ­νου που θα εκ­φρά­σει το κοι­νω­νι­κό μπλοκ δυ­νά­με­ων που έδωσε τη μάχη και θριάμ­βευ­σε στο ΟΧΙ της 5ης Ιου­λί­ου, οι συ­νέ­πειες θα είναι δια­λυ­τι­κές.

Στο έδα­φος της απο­γο­ή­τευ­σης και απελ­πι­σί­ας από την ήττα και την προ­δο­σία, αλλά και στο έδα­φος της επέ­κτα­σης της κοι­νω­νι­κής απελ­πι­σί­ας από την υλο­ποί­η­ση και του νέου μνη­μο­νί­ου, η πο­λι­τι­κή έκ­φρα­ση των δυ­νά­με­ων της ερ­γα­σί­ας και των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των θα κερ­μα­τι­στεί και θα αν­θή­σουν όλων των ειδών τα αστι­κά «ζι­ζά­νια»: κόμ­μα­τα του «δη­μο­κρα­τι­κού Κέ­ντρου» τύπου Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος της Ιτα­λί­ας (η γρα­βά­τα-δώ­ρο του Ρέν­τσι στον Τσί­πρα μπο­ρεί να απο­δει­χτεί το σύμ­βο­λο της πο­λι­τι­κής… σκυ­τά­λης), με­τα­πο­λι­τι­κά και αμε­ρι­κα­νι­κής έμπνευ­σης «κι­νή­μα­τα» τύπου Πο­τα­μιού, κυ­ρί­ως όμως η να­ζι­στι­κή Χρυσή Αυγή.

Αν τα πράγ­μα­τα εξε­λι­χτούν έτσι, αν η προ­δο­σία της ηγε­σί­ας Τσί­πρα οδη­γή­σει σε μια τέ­τοια δε­ξιό­στρο­φη ανα­σύν­θε­ση του πο­λι­τι­κού σκη­νι­κού, η ήττα θα προ­σλά­βει στρα­τη­γι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά.

Το βα­σι­κό μας πο­λι­τι­κό κα­θή­κον πλέον είναι αυτό: να απο­τρέ­ψου­με μια τέ­τοια κα­τα­στρο­φι­κή εξέ­λι­ξη. Και ισο­δυ­να­μεί με το κα­θή­κον να συ­γκρο­τή­σου­με (το τα­χύ­τε­ρο δυ­να­τόν!) τη μα­ζι­κή πο­λι­τι­κή έκ­φρα­ση του κοι­νω­νι­κού μπλοκ της 5ης Ιου­λί­ου.

Η κυ­βερ­νη­τι­κή ηγε­σία έχει κάνει τις επι­λο­γές της και πήρε το δρόμο του Ρέν­τσι. Δεν μπο­ρού­με να εί­μα­στε στο ίδιο όχημα, γιατί αυτό θα σή­μαι­νε ότι την ακο­λου­θού­με σ’ αυτό το δρόμο - και αυτό θα ήταν η δική μας προ­δο­σία.

Μπο­ρεί και πρέ­πει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να μεί­νει ενω­μέ­νος;

Το λαϊκό έν­στι­κτο είναι υπέρ της ενό­τη­τας και κατά των δια­σπά­σε­ων. Αλλά και ο κό­σμος της Αρι­στε­ράς είναι εν­στι­κτω­δώς ενά­ντια στη διά­σπα­ση, κα­μέ­νος στο χυλό δε­κά­δων δια­σπά­σε­ων με μόνο απο­τέ­λε­σμα τον εκ­φυ­λι­σμό και τον κα­τα­κερ­μα­τι­σμό.

Όμως οι «με­γά­λες» δια­σπά­σεις, αυτές που έχουν ιστο­ρι­κό χα­ρα­κτή­ρα και κοι­νω­νι­κό αντί­κρι­σμα, είναι πάντα προ­ϊ­ό­ντα του συν­δυα­σμού με­γά­λων απο­τυ­χιών και με­γά­λων προ­δο­σιών, που οδη­γούν σε εντε­λώς απο­κλί­νου­σες επι­λο­γές στην τα­ξι­κή πάλη.

Το πιο κλα­σι­κό ιστο­ρι­κό πα­ρά­δειγ­μα: η προ­δο­σία του 1914 και στη συ­νέ­χεια η Οκτω­βρια­νή επα­νά­στα­ση οδή­γη­σαν σε διά­σπα­ση ανά­με­σα στη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία της Δεύ­τε­ρης Διε­θνούς και την Κομ­μου­νι­στι­κή Διε­θνή, που η ρα­χο­κο­κα­λιά της δη­μιουρ­γή­θη­κε από το 1914 αλλά ιδρύ­θη­κε το 1919. Πολύ λι­γό­τε­ρο ηρω­ι­κό αλλά πολύ πιο πρό­σφα­το, είναι το πα­ρά­δειγ­μα της διά­σπα­σης του ΚΚΕ το 1991, προ­ϊ­όν του «βρό­μι­κου ’89» και της προ­σπά­θειας σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής με­τάλ­λα­ξής του.

Σή­με­ρα, η προ­δο­σία της κυ­βερ­νη­τι­κής ηγε­σί­ας υπό τον Αλέξη Τσί­πρα δρο­μο­λο­γεί ανα­πό­δρα­στα τη διά­σπα­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Οι αρι­στε­ρές δυ­νά­μεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν μπο­ρούν γί­νουν απο­λο­γη­τές του μνη­μο­νί­ου, δεν μπο­ρούν να δε­χτούν τη με­τα­τρο­πή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε κόμμα σαν τη ΔΗΜΑΡ ή σαν το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα του Ματέο Ρέν­τσι.

Από την άλλη, ένας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ορι­στι­κά και αμε­τά­κλη­τα με­ταλ­λαγ­μέ­νος με αυτό τον τρόπο, δεν θα είναι πλέον κόμμα της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, δεν θα μπο­ρεί να ξα­να­ση­κώ­σει τη ση­μαία του αγώνα ενά­ντια στα μνη­μό­νια και τη λι­τό­τη­τα, δεν θα μπο­ρεί να εκ­φρά­σει πο­λι­τι­κά το κοι­νω­νι­κό μπλοκ δυ­νά­με­ων που ανα­δύ­θη­κε μέσα από τη μάχη και τη νίκη του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος της 5ης Ιου­λί­ου.

Ένας τέ­τοιος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα γίνει κόμμα του σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρου κέ­ντρου, κόμμα στην υπη­ρε­σία του κε­φα­λαί­ου. Με­τα­σχη­μα­τί­ζο­ντας πρώτα την κυ­βέρ­νη­ση σε κυ­βέρ­νη­ση στην υπη­ρε­σία του κε­φα­λαί­ου, η ηγε­σία Τσί­πρα θα επι­διώ­ξει τώρα να φτιά­ξει και ένα σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρο κόμμα του κέ­ντρου στην υπη­ρε­σία του κε­φα­λαί­ου. Αν δεν κα­τα­φέ­ρει να με­τα­σχη­μα­τί­σει τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε τέ­τοιο κόμμα «εκ­κα­θα­ρί­ζο­ντας» όλα τα αρι­στε­ρά του κομ­μά­τια, θα προ­σπα­θή­σει να τον δια­λύ­σει.

Η αντα­γω­νι­στι­κή αντί­θε­ση ανά­με­σα σε μνη­μο­νια­κό και αντι­μνη­μο­νια­κό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ανά­με­σα σε ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρου κέ­ντρου και ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, δεν μπο­ρεί να επι­λυ­θεί με «γέ­φυ­ρες» ούτε με συ­ναι­σθη­μα­τι­κές αλλά μη πο­λι­τι­κές εκ­κλή­σεις ενό­τη­τας.

Δεν υπάρ­χει ενό­τη­τα ανά­με­σα σε μνη­μο­νια­κούς και αντι­μνη­μο­νια­κούς! Η διά­σπα­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δρο­μο­λο­γή­θη­κε από αυ­τούς που έβα­λαν τη δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή «μνη­μό­νιο - αντι­μνη­μό­νιο, λι­τό­τη­τα - αντι­λι­τό­τη­τα» στους κόλ­πους του, δη­λα­δή από την κυ­βερ­νη­τι­κή ηγε­σία.

Η ανα­γκαία μάχη στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, είναι μάχη ανά­με­σα σε μνη­μο­νια­κούς και αντι­μνη­μο­νια­κούς και μπο­ρεί να έχει μόνο ένα στόχο: να ορ­θω­θεί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ενά­ντια στο μνη­μό­νιο και άρα ενά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση που το φέρ­νει, το ψη­φί­ζει και θα το υλο­ποι­ή­σει.

Θα είναι ση­μα­ντι­κό να κερ­δη­θεί αυτή η μάχη, αλλά αν για οποιο­δή­πο­τε λόγο και υπό οποιουσ­δή­πο­τε όρους χαθεί ή η ηγε­σία κα­τα­φέ­ρει ώστε να μη δοθεί καν με συ­ντε­ταγ­μέ­νο τρόπο, ο στό­χος της συ­γκρό­τη­σης μα­ζι­κού πο­λι­τι­κού υπο­κει­μέ­νου που θα εκ­φρά­σει το τα­ξι­κό μπλοκ δυ­νά­με­ων της 5ης Ιου­λί­ου, το αί­τη­μα και τη στρα­τη­γι­κή της ρήξης, όχι μόνο δεν πρέ­πει να εγκα­τα­λει­φθεί, αλλά πρέ­πει να υπη­ρε­τη­θεί με αί­σθη­ση του κα­τε­πεί­γο­ντος και με όλα τα δια­θέ­σι­μα μέσα.

Χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά

Ο πο­λι­τι­κός χρό­νος είναι πλέον εξαι­ρε­τι­κά κρί­σι­μος. Εί­μα­στε σε μία από αυτές τις ιστο­ρι­κές στιγ­μές που ισχύ­ει από­λυ­τα το «χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά». Η κυ­βερ­νη­τι­κή ηγε­σία το γνω­ρί­ζει αυτό πολύ καλά. Θα επι­χει­ρή­σει λοι­πόν να απο­φύ­γει κάθε συ­ντε­ταγ­μέ­νη δια­δι­κα­σία, να κερ­δί­σει χρόνο (ή μάλ­λον να κλέ­ψει πο­λι­τι­κό χρόνο από την αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γα), να ολο­κλη­ρώ­σει τη συ­νο­λι­κή συμ­φω­νία και την ψή­φι­σή της στη Βουλή και ύστε­ρα να πάει σε εκλο­γι­κό αιφ­νι­δια­σμό ώστε να εκ­κα­θα­ρί­σει την αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γα.

Είναι τόσο ομο­λο­γη­μέ­νο και τόσο προ­φα­νές το σχέ­διο αυτό, ώστε πρέ­πει να είναι κα­νείς πο­λι­τι­κά αφε­λής για να μην το βλέ­πει.

Αντί­στρο­φα, για την Αρι­στε­ρά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν υπάρ­χει η πο­λυ­τέ­λεια της «αγο­ράς χρό­νου». Ο αρι­στε­ρός κό­σμος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ υπο­φέ­ρει, είναι σε κα­τά­στα­ση σοκ, ντρέ­πε­ται να αντι­κρί­σει τον κόσμο, περ­νά­ει τα πρώτα στά­δια ενός βα­ρύ­τα­του πο­λι­τι­κού πέν­θους (άρ­νη­ση και κα­τά­θλι­ψη).

Δεν έχει χρόνο για να τον δα­νεί­σει σε κα­νέ­ναν. Αν δεν υπάρ­ξει γρή­γο­ρα, άμεσα, μια συ­ντε­ταγ­μέ­νη πο­λι­τι­κή λύση, θα δια­σκορ­πι­στεί και θα χαθεί. Αυτό, πέρα από το γε­γο­νός ότι θα είναι ένα με­γά­λο έγκλη­μα για την Αρι­στε­ρά, θα έχει και το κα­τα­λυ­τι­κό απο­τέ­λε­σμα ότι η αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γα θα με­τα­τρα­πεί σε «στρα­τη­γό χωρίς στρα­τό» - οπότε όλα τα πο­λι­τι­κά σχέ­δια θα ακυ­ρω­θούν στην πράξη, εκτός από το σχέ­διο της ηγε­σί­ας.

Για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σή­μα­νε η ώρα του «πο­λέ­μου κι­νή­σε­ων» και της εγκα­τά­λει­ψης του «πο­λέ­μου θέ­σε­ων».

Αλλά και ευ­ρύ­τε­ρα, το κοι­νω­νι­κό μπλοκ που ανα­δύ­θη­κε στη μάχη του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, χωρίς μα­ζι­κή πο­λι­τι­κή έκ­φρα­ση θα κα­τα­δυ­θεί ξανά σε υπό­γειες δια­δρο­μές, ενώ και η εκτός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ Αρι­στε­ρά του ΟΧΙ θα υπο­κύ­ψει στο δέ­λε­αρ να κα­νι­βα­λί­σει ένα μικρό τμήμα της πο­λι­τι­κής και κοι­νω­νι­κής επιρ­ρο­ής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και να αρ­κε­στεί σ’ αυτό.

Όπως το είπε ο με­γά­λος Γάλ­λος επα­να­στά­της Ντα­ντόν, «Τόλμη, τόλμη και ξανά τόλμη». Και όπως είπε ο Λένιν, «Χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά».

Το σύ­ντο­μο κα­λο­καί­ρι του 2015, πρέ­πει και μπο­ρεί να γίνει το κα­λο­καί­ρι που η ελ­πί­δα θα ξα­να­γεν­νη­θεί μέσα από τις στά­χτες της προ­δο­σί­ας. Έχου­με κα­θή­κον η σκυ­τά­λη να μην πέσει στο έδα­φος μαζί με την πο­δο­πα­τη­μέ­νη ση­μαία του αγώνα, αλλά να δοθεί σε νέα χέρια. Ίσως έτσι, κερ­δί­σου­με το ιστο­ρι­κό δι­καί­ω­μα για μια σύ­ντο­μη ρε­βάνς.

ΠΗΓΗ:
http://rproject.gr/article/syntomo-kalokairi-tis-prodosias-alla-kai-tis-elpidas