O λαός χαρτί της μπλόφας ή υποκείμενο ανατροπής;

[ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ]

O λαός χαρτί της μπλόφας ή υποκείμενο ανατροπής;
Γράφει: Ο Παναγιώτης Μαυροειδής



Η συζήτηση περί εκλογών, δημοψηφίσματος και γενικά έκφρασης της λαϊκής θέλησης, αναδεικνύει το διαφορετικό προσέγγισης του ρόλου του λαϊκού παράγοντα και της δράσης του από τον ΣΥΡΙΖΑ και την αντικαπιταλιστική αριστερά αντίστοιχα.

Δε μιλάμε εδώ για την άποψη των ευρωκρατών και των κλασικών (ξεπουπουλιασμένων) αστικών κομμάτων, που θεωρούν μια προσφυγή στο λαό, σχεδόν σαν …εκτροπή.

Αναφερόμαστε σε εκείνη την αντίστροφη ερμηνεία της λαϊκής ψήφου που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ που συμπυκνώνεται στο σχήμα ‘’ο λαός δε μας έδωσε εντολή να φύγουμε από την ευρωζώνη’’.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε όμως εντολή να ξηλώσει τα μνημόνια.

Το ότι ισχυρίστηκε ότι αυτό μπορεί να το καταφέρει μέσα στην ευρωζώνη είναι δικό του πρόβλημα και είναι απαράδεκτο να το φορτώνει στο λαό. Αν ο κόσμος πρότασσε την παραμονή στο ευρώ, απλά θα ψήφιζε Σαμαρά.

Τις τελευταίες μέρες, ο ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται πως αφήνει ανοιχτό να λύσει αυτό το ‘’πρόβλημα’’ στην ‘’ασάφεια’’ της λαϊκής εντολής, μέσω δημοψηφίσματος.

Πλασάρονται (άτυπα) τρεις εκδοχές, η μία χειρότερη από την άλλη.

Πρώτη εκδοχή δημοψηφίσματος: ‘’Σας είχαμε πει ότι θα λύσουμε τα προβλήματα μένοντας μέσα στο ευρώ. Τελικά, για να μείνουμε στο ευρώ, -που εμείς εξακολουθούμε να θεωρούμε ότι είναι επιβεβλημένο και σωστό να μείνουμε -, χρειάζεται να δεχτούμε συνέχιση κάποιων μνημονιακών μέτρων, αλλιώς μας διώχνουν και ένας θεός ξέρει τι θα γίνει. Μας δίνετε εξουσιοδότηση να μείνουμε στο ευρώ, παρά τις μνημονιακές δεσμεύσεις ή όχι;’’

Δεύτερη εκδοχή δημοψηφίσματος: ‘’Σας είχαμε πει ότι θα λύσουμε τα προβλήματα μένοντας μέσα στο ευρώ. Τελικά, σύμφωνα και με τους εταίρους μας, αν επιμείνουμε στην προώθηση λύσης όλων αυτών των προβλημάτων θα βρεθούμε έξω από το ευρώ, -που εμείς εξακολουθούμε να θεωρούμε ότι είναι επιβεβλημένο και σωστό να μείνουμε -και ένας θεός ξέρει τι θα γίνει αν θα φύγουμε. Μας δίνετε εξουσιοδότηση, να φύγουμε από το ευρώ και ότι βγει, ή όχι;’’

Τρίτη εκδοχή δημοψηφίσματος: ‘’Διαπραγματευτήκαμε με τους εταίρους μας και καταλήξαμε σε ένα νέο πρόγραμμα που περιλαμβάνει ιδιωτικοποιήσεις, πλεονάσματα, λιτότητα και άλλα σχετικά. Αυτά καταφέραμε χωρίς να μας ρίξουν και με δυνατότητα να δοκιμάσουμε την εφαρμογή του υπόλοιπου προγράμματος. Εγκρίνετε αυτή τη συμφωνία, ή να πάρουμε δρόμο με κίνδυνο να έλθει η Χρυσή Αυγή;’’

Θέλουμε να πούμε τούτο: Πριν από τις απαντήσεις, έχουν σημασία τα ερωτήματα που θέτει κανείς. Μα και βαραίνει καθοριστικά η θέση που παίρνει απέναντι στα ερωτήματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει το ερώτημα της προσφυγής σε ένα δημοψήφισμα από σκοπιά παραπλάνησης και τρομοκράτησης του λαού, υπεράσπισης της παραμονής στην ευρωζώνη και την ΕΕ, διαχείρισης και αναίρεσης του μισού βήματος του λαού προς την ανατροπή και ως ένα χαρτί στο παιχνίδι της μπλόφας με τα αφεντικά της ευρωζώνης στη διαδικασία της ‘’διαπραγμάτευσης’’.

Πρόκειται για μια βαριά πολιτική ευθύνη που έρχεται να συμπληρώσει μια πολιτική υποταγής στην ευρωζώνη.

Στον αντίποδα αυτής της λογικής, η αντεπίθεση των εργατικών και λαϊκών αγώνων, τόσο για την διεκδίκηση και απόσπαση καταχτήσεων εδώ και τώρα (οικονομικές απώλειες, μέτρα για τους ανέργους, παιδεία, υγεία κλπ), όσο και για πολιτικούς κομβικούς στόχους όπως η στάση πληρωμών και άμεση διαγραφή όλου του χρέους, είναι ο μόνος δρόμος για να μην πάει η λαϊκή προσδοκία στα βράχια και να μείνει ανοιχτή η δυνατότητα της ανατροπής.

Σε αυτό το δρόμο και μόνο μπορεί να επιβληθεί ρωγμή ή/και νίκη στην αστική πολιτική και σε διαδικασίες δημοψηφίσματος. Εδώ θα δοκιμαστούν και όλες οι δυνάμεις που μιλούν στο όνομα της αριστεράς.

ΠΗΓΗ:
http://www.pandiera.gr/o-%CE%BB%CE%B1%CF%8C%CF%82-%CF%87%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CF%80%CE%BB%CF%8C%CF%86%CE%B1%CF%82-%CE%AE-%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CE%B1/

[ΜΟΥΡΑΛΩΦ]

Κατάργηση μνημονίων - ανατροπή της λιτότητας: H πραγματική «κόκκινη γραμμή»
Γράφει: Ο Πάνος Κοσμάς




Το –ομολογημένο επισήμως πλέον– λάθος της κυβέρνησης να μη διασφαλίσει έστω χρηματοδότηση υπογράφοντας τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, αποδείχτηκε τρομερά αποτελεσματικό όπλο εκβιασμού στα χέρια των δανειστών.

Για να αντε­πε­ξέλ­θει στις ανά­γκες κα­τα­βο­λής το­κο­χρε­ο­λυ­σί­ων άνω των 5 δισ. ευρώ μέχρι σή­με­ρα, η κυ­βέρ­νη­ση επέ­λε­ξε να δε­σμεύ­σει τα ρευ­στά δια­θέ­σι­μα των ορ­γα­νι­σμών του ευ­ρύ­τε­ρου δη­μό­σιου τομέα, στην τε­λευ­ταία φάση και με υπο­χρε­ω­τι­κό τρόπο (Πράξη Νο­μο­θε­τι­κού Πε­ριε­χο­μέ­νου).

Αντί για τις προσ­δο­κί­ες ότι «η Ευ­ρώ­πη δεν θα πυ­ρο­βο­λού­σε τα πόδια της» και άρα ο «έντι­μος συμ­βι­βα­σμός» θα ήταν ανα­πό­φευ­κτος, ήταν έτσι η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση που απο­φά­σι­σε να «πυ­ρο­βο­λή­σει τα πόδια της» εξα­ντλώ­ντας τα ρευ­στά δια­θέ­σι­μα του ευ­ρύ­τε­ρου δη­μό­σιου τομέα, δη­λα­δή εξα­ντλώ­ντας τα στρα­τη­γι­κά της απο­θέ­μα­τα.

Ακόμη και έτσι όμως, δεν πάμε πολύ μα­κριά: τι θα ακο­λου­θή­σει όταν και αυτό το μέσο εξα­ντλη­θεί;

Οι «μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες»

Η συμ­φω­νία της 20ής Φε­βρουα­ρί­ου, όμως, δεν εμπε­ριεί­χε μόνο το λάθος της μη εξα­σφά­λι­σης –έστω– χρη­μα­το­δό­τη­σης, αλλά και ένα άλλο, εξί­σου σο­βα­ρό: τη δέ­σμευ­ση ότι η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση θα απο­φύ­γει τις «μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες» σε συ­νάρ­τη­ση με την απο­δο­χή του βα­σι­κού μνη­μο­νια­κού κα­νό­να της «μη πρό­κλη­σης αρ­νη­τι­κών δη­μο­σιο­νο­μι­κών επι­πτώ­σε­ων» και των συ­να­κό­λου­θων δη­μο­σιο­νο­μι­κών «ισο­δυ­νά­μων».

Στο διά­στη­μα ύστε­ρα από την 20ή Φε­βρουα­ρί­ου, απο­δεί­χτη­κε με τον πιο αδιαμ­φι­σβή­τη­το τρόπο ότι η απο­δο­χή αυτών των κα­νό­νων δεν αφή­νει ούτε ίχνος δυ­να­τό­τη­τας για εφαρ­μο­γή έστω και ψηγ­μά­των από το πρό­γραμ­μα της Θεσ­σα­λο­νί­κης και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο από το συ­νο­λι­κό­τε­ρο πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Μά­λι­στα, όσο ο χρη­μα­το­δο­τι­κός στραγ­γα­λι­σμός εξα­ντλεί το δικό μας στρα­τό­πε­δο, τόσο οι δα­νει­στές επε­κτεί­νουν διαρ­κώς τα όρια της έν­νοιας «μο­νο­με­ρής ενέρ­γεια» ώστε πλέον να πε­ρι­λαμ­βά­νει τα πάντα: από την αλ­λα­γή διοι­κή­σε­ων στις τρά­πε­ζες μέχρι και το νο­μο­σχέ­διο για τις 100 δό­σεις και την ανα­θε­ώ­ρη­ση του ξε­που­λή­μα­τος του Ελ­λη­νι­κού στο Λάτση.

Το επι­χεί­ρη­μα ότι το «πά­γω­μα» της υλο­ποί­η­σης του προ­γράμ­μα­τος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι προ­σω­ρι­νό δεν αντέ­χει σε καμία κρι­τι­κή: όσα θε­ω­ρού­νται μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες ήδη στο πλαί­σιο μιας εν­διά­με­σης συμ­φω­νί­ας, είναι βέ­βαιο ότι θα θε­ω­ρού­νται δέκα φορές μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες στο πλαί­σιο της συ­νο­λι­κής συμ­φω­νί­ας του Ιου­νί­ου.

Το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο όμως είναι ότι η ανα­στο­λή της υλο­ποί­η­σης των προ­γραμ­μα­τι­κών δε­σμεύ­σε­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει δυ­σβά­στα­κτες πο­λι­τι­κές συ­νέ­πειες: απο­θαρ­ρύ­νει τον κόσμο μας, δη­μιουρ­γώ­ντας πλα­τιά την αί­σθη­ση του εγκλω­βι­σμού, της αδυ­να­μί­ας, της πα­ρα­πο­μπής των μέ­τρων που θα ανα­κου­φί­σουν τις θε­με­λιώ­δεις τους ανά­γκες στις ελ­λη­νι­κές κα­λέν­δες.

Επι­πλέ­ον, απο­θρα­σύ­νει το αστι­κό-μνη­μο­νια­κό σύ­στη­μα στο εσω­τε­ρι­κό, σε ση­μείο να αι­σθά­νε­ται αρ­κε­τή αυ­το­πε­ποί­θη­ση ώστε να δο­κι­μά­ζει να αντε­πι­τε­θεί.

Η ανά­κτη­ση του «δι­καιώ­μα­τος στις μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες» είναι εκ των ων ουκ άνευ για την ανά­κτη­ση της πο­λι­τι­κής πρω­το­βου­λί­ας από την κυ­βέρ­νη­ση, αλλά και για την ανά­κτη­ση της αυ­το­πε­ποί­θη­σης και την ενερ­γο­ποί­η­ση των μελών και υπο­στη­ρι­κτών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, του κό­σμου της Αρι­στε­ράς, του κό­σμου των κι­νη­μά­των, ώστε να δώ­σου­με τη μάχη.

Το νόημα της λαϊ­κής εντο­λής

Οι αστι­κές-μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις έχουν απο­δυ­θεί σε ορ­γιώ­δη προ­σπά­θεια να δια­στρέ­ψουν το νόημα της «λαϊ­κής εντο­λής» των εκλο­γών της 25ης Ια­νουα­ρί­ου.

Κα­θό­λου τυ­χαία: θέ­λουν να ανα­δεί­ξουν τις δικές τους «κόκ­κι­νες γραμ­μές» ως δήθεν όρια της λαϊ­κής εντο­λής.

Ερ­μη­νεύ­ουν το απο­τέ­λε­σμα των εκλο­γών ως εντο­λή για αγώνα πα­ρα­μο­νής στο ευρώ! Αλλά μια τέ­τοια γραμ­μή, δη­λα­δή «κά­νου­με ό,τι κα­λύ­τε­ρο μπο­ρού­με, αρκεί να μη δια­κιν­δυ­νεύ­ου­με σύ­γκρου­ση με την Ευ­ρω­ζώ­νη», ήταν η δική τους ση­μαία στις εκλο­γές, όχι η ση­μαία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Στην ουσία λοι­πόν ισχυ­ρί­ζο­νται ότι τις εκλο­γές τις κέρ­δι­σαν αυτοί, η δική τους πο­λι­τι­κή αφή­γη­ση.

Επει­δή αυτή η σύγ­χυ­ση, με ευ­θύ­νη και του κυ­βερ­νη­τι­κού κέ­ντρου, τεί­νει να ανα­πα­ρα­χθεί και μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στους ψη­φο­φό­ρους και υπο­στη­ρι­κτές του, καλό είναι να ξε­κα­θα­ρί­σου­με τα πράγ­μα­τα.

Ο ίδιος ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η πο­λι­τι­κή-εκλο­γι­κή του δυ­να­μι­κή, είναι το γνή­σιο προ­ϊ­όν του τα­ξι­κού, πο­λι­τι­κού και κοι­νω­νι­κού ρήγ­μα­τος που προ­κά­λε­σαν οι μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία ύστε­ρα από το 2010.

Το πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό συ­γκλο­νί­στη­κε και ανα­συ­ντέ­θη­κε βίαια ακρι­βώς πάνω στην τα­ξι­κή δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή «μνη­μό­νιο-αντι­μνη­μό­νιο, λι­τό­τη­τα-αντι­λι­τό­τη­τα».

Η προ­σπά­θεια των μνη­μο­νια­κών δυ­νά­με­ων να ακυ­ρώ­σουν, να θο­λώ­σουν και να δια­στρέ­ψουν αυτήν τη δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή, να κλεί­σουν όπως όπως αυτό το ρήγμα, απέ­τυ­χε. Γι’ αυτό ακρι­βώς απέ­τυ­χαν και όλες οι προ­σπά­θειές τους να απο­τρέ­ψουν τις εκλο­γές και τη με­γά­λη εκλο­γι­κή νίκη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Τώρα, οι ίδιοι που κα­τήγ­γελ­λαν ότι η εκλο­γι­κή νίκη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα είναι μια κα­τα­στρο­φή, θέ­λουν να μας πουν ότι η εντο­λή που του δό­θη­κε στις εκλο­γές δεν διέ­φε­ρε και πολύ από το δικό τους πρό­γραμ­μα!

Πρό­κει­ται ασφα­λώς για πο­λι­τι­κή απάτη ολκής! Η λαϊκή εντο­λή ήταν μία και μόνη: κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων - ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας!

Οι «κόκ­κι­νες γραμ­μές»

Αυτή ακρι­βώς η λαϊκή εντο­λή είναι η απα­ρέ­γκλι­τη πο­λι­τι­κή δέ­σμευ­ση και ευ­θύ­νη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που επί­σης δεν μπο­ρεί να σχε­τι­κο­ποι­η­θεί και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο να δια­στρα­φεί.

Σε αυτό το ση­μείο, με βαριά πο­λι­τι­κή του ηγε­τι­κού κέ­ντρου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο του κυ­βερ­νη­τι­κού κέ­ντρου, έχουν συ­ντε­λε­στεί ήδη επώ­δυ­νες εκ­πτώ­σεις.

Στο Συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ η υλο­ποί­η­ση του προ­γράμ­μα­τος απο­συν­δέ­θη­κε από τον στρα­τη­γι­κό στόχο του σο­σια­λι­σμού, που με τη γνω­στή... εύ­φη­μο μνεία με­τα­τρά­πη­κε σε «ορί­ζο­ντα» προς τον οποίο τεί­νουν οι πο­λι­τι­κές μας –για να εξα­φα­νι­στεί στη συ­νέ­χεια ακόμη και ως τέ­τοιος.

Το φθι­νό­πω­ρο του 2014, η υλο­ποί­η­ση του προ­γράμ­μα­τος της Θεσ­σα­λο­νί­κης απο­συν­δέ­θη­κε από τη σύ­γκρου­ση με τους δα­νει­στές και στην ουσία από την υλο­ποί­η­ση του συ­νο­λι­κού προ­γράμ­μα­τος.

Στον άμεσο προ­ε­κλο­γι­κό χρόνο, η «κοι­νω­νι­κή σω­τη­ρία» και τα μέτρα κατά της αν­θρω­πι­στι­κής κρί­σης απο­συν­δέ­θη­καν από την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας.

Στο τε­λευ­ταίο στά­διο, ύστε­ρα από τη συμ­φω­νία της 20ής Φε­βρουα­ρί­ου, ξε­χά­στη­κε η κα­τάρ­γη­ση του μνη­μο­νί­ου και με­τα­το­πί­στη­κε ο άξο­νας της πο­λι­τι­κής του κόμ­μα­τος στις γνω­στές 4 «κόκ­κι­νες γραμ­μές»: όχι νέες πε­ρι­κο­πές στις συ­ντά­ξεις, όχι νέα μεί­ω­ση μι­σθών και μα­ζι­κές απο­λύ­σεις, όχι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις και όχι νέα φο­ρο­λο­γι­κά βάρη.

Ήδη από τις 4 «κόκ­κι­νες γραμ­μές» έχουν μεί­νει μόνο οι δύο (μι­σθοί και συ­ντά­ξεις), αφού έχει προ­α­ναγ­γελ­θεί η υπο­χώ­ρη­ση στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, η πα­ρα­μο­νή του ΕΝΦΙΑ και για το 2015 και η με­τά­θε­ση του αφο­ρο­λό­γη­του των 12.000 ευρώ για μετά το 2015.

Πέρα από αυτά, όμως, είναι φα­νε­ρό ότι είναι έξω από κάθε έν­νοια πο­λι­τι­κού και προ­γραμ­μα­τι­κού πλαι­σί­ου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να υπο­κα­τα­στα­θεί ο στό­χος της κα­τάρ­γη­σης των μνη­μο­νί­ων από το στόχο της μη πε­ραι­τέ­ρω επέ­κτα­σής τους. Ένας τέ­τοιος στό­χος θα σή­μαι­νε ότι απο­δε­χό­μα­στε την εμπέ­δω­ση του «κα­θε­στώ­τος» των μνη­μο­νί­ων, πα­ραι­τού­μα­στε από την κα­τάρ­γη­σή τους.

Τέ­τοια «εντο­λή» δεν νο­μι­μο­ποιεί­ται με κα­νέ­να τρόπο. Ο στό­χος της κα­τάρ­γη­σης των μνη­μο­νί­ων και της ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας είναι οι δικές μας «κόκ­κι­νες γραμ­μές»!

ΠΗΓΗ:
http://rproject.gr/article/katargisi-mnimonion-anatropi-tis-litotitas-h-pragmatiki-kokkini-grammi