Υπάρχει απάντηση στους εκβιασμούς: Διαγραφή του χρέους!

[ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ]

Υπάρχει απάντηση στους εκβιασμούς ΕΕ και ΔΝΤ: Διαγραφή του χρέους!
Πάνος Κοσμάς



Μπαίνουμε ίσως στο πιο αποφασιστικό δεκαήμερο ύστερα από τις εκλογές.
Η χρηματοδοτική ασφυξία του ελληνικού Δημοσίου έχει φτάσει στο οριακό σημείο όπου είναι αδύνατο πλέον να συνεχίσουν να πληρώνονται ταυτόχρονα μισθοί και συντάξεις αλλά και τοκοχρεολύσια του κρατικού χρέους, οπότε η κλεψύδρα του πολιτικού χρόνου αδειάζει.
Είναι η ώρα που δεν μπορεί να «αγοραστεί» χρόνος και που τα διλήμματα γίνονται απόλυτα. Είναι η ώρα των μεγάλων και καθαρών αποφάσεων.

Το δί­λημ­μα

Ύστε­ρα από τη συ­νά­ντη­ση Μέρ­κελ-Τσί­πρα, η Γερ­μα­νί­δα κα­γκε­λά­ριος δή­λω­σε ότι πλέον δεν είναι οι δα­νει­στές που βιά­ζο­νται αλλά η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση, που είναι ανα­γκα­σμέ­νη να «τρέ­ξει» με τις «με­ταρ­ρυθ­μί­σεις», ώστε να ανοί­ξει η στρό­φιγ­γα της χρη­μα­το­δό­τη­σης.

Πράγ­μα­τι, η συμ­φω­νία στο Eurogroup της 20ής Φε­βρουα­ρί­ου δεν εξα­σφά­λι­σε ανάσα χρό­νου για την κυ­βέρ­νη­ση αλλά για τους δα­νει­στές. Καθώς δεν προ­έ­βλε­πε καμία χρη­μα­το­δό­τη­ση του ελ­λη­νι­κού Δη­μο­σί­ου για το άμεσο διά­στη­μα του Μαρ­τί­ου και του Απρι­λί­ου, η κυ­βέρ­νη­ση βρέ­θη­κε «με το πι­στό­λι στον κρό­τα­φο», να πρέ­πει να πλη­ρώ­νει τόσο μι­σθούς και συ­ντά­ξεις όσο και το­κο­χρε­ο­λύ­σια, ενώ τα ρευ­στά δια­θέ­σι­μα δεν επαρ­κού­σαν για την κά­λυ­ψη και των δύο αυτών κα­τη­γο­ριών δα­πα­νών.

Έχο­ντας απο­κλεί­σει τη στάση πλη­ρω­μών στα το­κο­χρε­ο­λύ­σια, η κυ­βέρ­νη­ση κα­τέ­φυ­γε στη «λύση» να «σκου­πί­σει», δε­σμεύ­ο­ντας με repos, τα ρευ­στά δια­θέ­σι­μα ορ­γα­νι­σμών του ευ­ρύ­τε­ρου δη­μό­σιου τομέα για να συ­νε­χί­σει να πλη­ρώ­νει τους το­κο­γλύ­φους.

Ο χρό­νος που κερ­δή­θη­κε έτσι είναι πλη­ρω­μέ­νος με «αίμα»: αυτά τα χρή­μα­τα πρέ­πει να επι­στρα­φούν σύ­ντο­μα στα τα­μεία των ορ­γα­νι­σμών του ευ­ρύ­τε­ρου δη­μό­σιου τομέα, για να μην κά­νουν αυτοί πλέον στάση πλη­ρω­μών σε δικές τους πιε­στι­κές ανά­γκες.

Στο με­τα­ξύ όμως, ακόμη κι έτσι, και αυτή η πηγή ρευ­στό­τη­τας έχει «στραγ­γί­ξει».

Τώρα η κυ­βέρ­νη­ση είναι ανα­γκα­σμέ­νη είτε να επι­βά­λει με νο­μο­θε­τι­κή ρύθ­μι­ση τη δέ­σμευ­ση ρευ­στών δια­θε­σί­μων και άλλων ορ­γα­νι­σμών, για να «κερ­δη­θεί» λίγος ακόμη χρό­νος πλη­ρω­μέ­νος με αίμα, είτε να απα­ντή­σει άμεσα στο δί­λημ­μα «στάση πλη­ρω­μών σε μι­σθούς και συ­ντά­ξεις ή στα το­κο­χρε­ο­λύ­σια;».

Η πα­γί­δα του δι­πλού νο­μί­σμα­τος

Οι δα­νει­στές προ­τεί­νουν εδώ μια νέα «λύση», που θα μας βάλει ακόμη πιο βαθιά στην πα­γί­δα: το πα­ράλ­λη­λο νό­μι­σμα.

Λένε: Αφού δεν κά­νε­τε στάση πλη­ρω­μών στα το­κο­χρε­ο­λύ­σια και ταυ­τό­χρο­να θέ­λε­τε να πλη­ρώ­νε­τε και μι­σθούς και συ­ντά­ξεις, μία λύση υπάρ­χει: να πλη­ρώ­νε­τε το­κο­χρε­ο­λύ­σια σε σκλη­ρό νό­μι­σμα (ευρώ) και μι­σθούς-συ­ντά­ξεις ή και άλλες κα­τη­γο­ρί­ες κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών σε πα­ράλ­λη­λο νό­μι­σμα.

Αυτό το πα­ράλ­λη­λο νό­μι­σμα είναι κου­πό­νια του Δη­μο­σί­ου που θα λει­τουρ­γούν ως μέσο πλη­ρω­μών στην εσω­τε­ρι­κή αγορά. Για τους το­κο­γλύ­φους το σκλη­ρό νό­μι­σμα, για τους μι­σθω­τούς και συ­ντα­ξιού­χους το «εσω­τε­ρι­κό νό­μι­σμα», που θα υπο­τι­μη­θεί τα­χύ­τα­τα, θα ανταλ­λάσ­σε­ται με ευρώ σε πολύ χα­μη­λό­τε­ρα επί­πε­δα από την ονο­μα­στι­κή του ισο­τι­μία και εν ολί­γοις θα ση­μαί­νει μια γεν­ναία υπο­τί­μη­ση του ερ­γα­τι­κού μι­σθού στην πράξη, δη­λα­δή μια κα­θο­λι­κή και σκλη­ρή μνη­μο­νια­κή ρύθ­μι­ση ανα­δια­νο­μής του πλού­του υπέρ του κε­φα­λαί­ου! (1)

Η απά­ντη­ση

Όταν το δί­λημ­μα γί­νε­ται τόσο από­λυ­το και τόσο πιε­στι­κό χρο­νι­κά, η μόνη απο­δε­κτή απά­ντη­ση από τη σκο­πιά της Αρι­στε­ράς είναι η στάση πλη­ρω­μών στα το­κο­χρε­ο­λύ­σια.

Όμως, η «ιδρυ­τι­κή» αυτή πράξη της ρήξης με τους δα­νει­στές και το σύ­στη­μα έχει αυ­τό­μα­τες συ­νε­πα­γω­γές, που όλες εντάσ­σο­νται στη γε­νι­κή κα­τεύ­θυν­ση «οι κοι­νω­νι­κές ανά­γκες πάνω από το χρέος», στη δια­γρα­φή του χρέ­ους, ώστε να μπο­ρέ­σει να υλο­ποι­η­θεί μια πο­λι­τι­κή κα­τάρ­γη­σης των μνη­μο­νί­ων, ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας και υλο­ποί­η­σης μέ­τρων και πο­λι­τι­κών με με­τα­βα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα και σο­σια­λι­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση.

Η δέ­σμευ­ση των ρευ­στών δια­θε­σί­μων των ορ­γα­νι­σμών του ευ­ρύ­τε­ρου δη­μό­σιου τομέα βάζει στα χέρια των δα­νει­στών άλλο ένα όπλο εκ­βια­σμού (να χρη­μα­το­δο­τή­σουν αυτοί την επι­στρο­φή αυτών των χρη­μά­των, αλλά βέ­βαια στο πλαί­σιο μιας νέας χρη­μα­το­δο­τι­κής σύμ­βα­σης και του τρί­του μνη­μο­νί­ου) ή μας οδη­γεί στο διπλό νό­μι­σμα και μά­λι­στα στην από­λυ­τα μνη­μο­νια­κή και αντερ­γα­τι­κή εκ­δο­χή του: να πλη­ρώ­νου­με τους το­κο­γλύ­φους δα­νει­στές-εκ­βια­στές σε ευρώ και τους ερ­γα­ζό­με­νους με υπο­τι­μη­μέ­να «χαρ­τιά»!

1. Όπως για κάθε νο­μι­σμα­τι­κή επι­λο­γή, έτσι και για το πα­ράλ­λη­λο νό­μι­σμα, η πραγ­μα­τι­κή του λει­τουρ­γία κα­θο­ρί­ζε­ται από το συ­νο­λι­κό πλαί­σιο στο οποίο λει­τουρ­γεί, από το συ­νο­λι­κό σχέ­διο στο οποίο εντάσ­σε­ται. Είναι άλλη η λει­τουρ­γία του δι­πλού νο­μί­σμα­τος (όπως και του εθνι­κού νο­μί­σμα­τος γε­νι­κό­τε­ρα) όπως την προ­τεί­νουν οι δα­νει­στές και άλλη η λει­τουρ­γία του αν επρό­κει­το για επι­λο­γή ενταγ­μέ­νη σε ένα πο­λι­τι­κό σχέ­διο στά­σης πλη­ρω­μών στους το­κο­γλύ­φους δα­νει­στές πλαι­σιω­μέ­νη με μέτρα δέ­σμευ­σης των ευρώ των πλου­σί­ων. Πρέ­πει λοι­πόν να σπά­σει η μυ­θο­λο­γία που θε­ω­ρεί το πα­ράλ­λη­λο νό­μι­σμα αυ­το­νό­η­τα συ­νώ­νυ­μο της ρήξης.

ΠΗΓΗ:
http://rproject.gr/article/yparhei-apantisi-stoys-ekviasmoys-ee-kai-dnt-diagrafi-toy-hreoys

[ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ]

Το πολιτικό αίτημα για το χρέος: Μια αυταπάτη και ένας αποπροσανατολισμός
Γράφουν:
Άκης Αδαμόπουλος - Χρήστος Κάτσικας



Το πολιτικό αίτημα για το χρέος, έτσι όπως τοποθετείται από ορισμένες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αντιπροσωπεύει μια αυταπάτη και έναν αποπροσανατολισμό για το λαϊκό κίνημα.
Αυτή η κριτική μας δεν έχει να κάνει με το αν το χρέος, και όσα το συνοδεύουν, είναι μια μεγάλη και χρόνια ανοιχτή πληγή για τον ελληνικό λαό που πρέπει να απαλειφθεί.

Έχει να κάνει με το ότι το αίτημα της μονομερούς διαγραφής του χρέους προτάσσεται σαν ένα κεντρικό άμεσο αίτημα του λαϊκού κινήματος, χωρίς να λογαριάζεται το επίπεδο της ανάπτυξής του και το ποιος κρατά στα χέρια του την πολιτική εξουσία στη χώρα, η οποία αναλαμβάνει να υλοποιήσει αυτό το αίτημα. Ότι, δηλαδή, τοποθετείται για ικανοποίηση μέσα σε όρους κυριαρχίας των δυνάμεων της ντόπιας ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού στη χώρα, με μια κυβέρνηση στο τιμόνι της, που κινείται «με σεβασμό στους κανόνες» του αστικού συστήματος, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Έχει να κάνει ακόμα με το ότι υποστηρίζεται και με το επιχείρημα πως μια ικανοποίησή του, υπό συνθήκες αστικής κυριαρχίας, θα ανοίξει «θετικές δυνατότητες» εκπλήρωσης των λαϊκών αιτημάτων και, ουσιαστικά, τον δρόμο για μια φιλολαϊκή πολιτική.

Πίσω από την πρόταξη της διαγραφής του χρέους ως συνταγής, για την ακρίβεια ως μέρους μιας ρεφορμιστικής συνταγής που βλέπει, μέσα στα πλαίσια του αστικού συστήματος, με εθνικοποιήσεις τραπεζών, εργατικό έλεγχο των επιχειρήσεων, έξοδο από την ΟΝΕ κλπ. να βγαίνουμε σε ένα φιλολαϊκό ξέφωτο, κρύβονται πολλαπλές λαθεμένες αντιλήψεις:

- Πρώτο, η αδυναμία να ειδωθεί το χρέος ως ένας ισχυρός βραχίονας της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, από την οποία δεινοπαθεί ο ελληνικός λαός. Οι θεωρίες ότι η Ελλάδα είναι χώρα ιμπεριαλιστική ή που αρνούνται να τη θεωρήσουν ως εξαρτημένη από τον ιμπεριαλισμό δεν επιτρέπουν να υπάρχει μια καθαρή και πλήρης αντίληψη για τον όχι μόνο οικονομικό αλλά και πολιτικό χαρακτήρα που έχει το χρέος, σαν ένα βασικό εργαλείο μέσα από το οποίο ασκείται ιμπεριαλιστική πολιτική ελέγχου και κηδεμονίας των εξαρτημένων χωρών που εκμεταλλεύονται.
Μέσα από το δανεισμό και το χρέος οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις απομυζούν και υποθηκεύουν με τοκογλυφικές μεθόδους την οικονομία της Ελλάδας, ελέγχουν την αγορά της και τον πλούτο της, μπορούν να παρεμβαίνουν και να κατευθύνουν την πορεία της οικονομικής ανάπτυξής της (όπως αποδείχνουν και τα μνημόνια που συνοδεύουν τα δάνεια με τις «αναδιαρθρώσεις», τις ιδιωτικοποιήσεις και τις «μεταρρυθμίσεις» που υπαγορεύουν στην ελληνική οικονομία) και την εσωτερική πολιτική ζωή της (όπως φανερώνουν και οι πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας, οι αλλαγές κυβερνήσεων κλπ.). Όταν το πρόβλημα του χρέους προς τους ξένους δανειστές (το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο των ιμπεριαλιστικών κρατών) δεν αντικρίζεται ως μια από τις πλευρές της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας, τότε χάνεται και το βάρος που αποκτά η λύση του, καθώς ένα αίτημα διαγραφής, και μάλιστα μονομερούς, του χρέους, που θα είναι σύμφωνο με τα συμφέροντα του λαού και θα εντάσσεται σε μια πραγματική φιλολαϊκή πολιτική προοπτική, συνεπάγεται σύγκρουση με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, άρα και προϋποθέσεις μεγάλης ανάπτυξης του λαϊκού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος και κατάκτηση των πολιτικών όρων (της πολιτικής εξουσίας) που θα δίνουν τη δύναμη για να γίνει πραγματικότητα μια τέτοια λύση και φιλολαϊκή προοπτική.
Όταν αυτό δεν γίνεται αντιληπτό τότε το αίτημα της διαγραφής του χρέους υποβιβάζεται ουσιαστικά σε ένα αίτημα ρεφορμιστικού προγράμματος, το οποίο βλέπει, με σταδιακά βήματα (διαγραφή χρέους- εθνικοποίηση τραπεζών- έξοδο από το ευρώ κ.ο.κ) που μπορούν να υλοποιούνται στα πλαίσια του αστικού συστήματος και από το αστικό σύστημα «με την πίεση και τον εκβιασμό του κινήματος», μια εξελικτική μετάβαση (εξ ου και «μεταβατικό πρόγραμμα») προς μια «αντικαπιταλιστική» - φιλολαϊκή πολιτική..... Μια τέτοια πολιτική λογική πόσο μακριά, άραγε βρίσκεται από εκείνη που λίγα χρόνια πριν διακινούσε ο ΣΥΡΙΖΑ και πόσο άμοιρη είναι του γεγονότος ότι τα αιτήματα του «μεταβατικού προγράμματος», βρήκαν σημεία σύμπτωσης με αιτήματα του ΣΥΡΙΖΑ και συνέβαλαν ή και συνεχίζουν να συμβάλλουν (με «αριστερές συνιστώσες» του) να συνυπάρχουν σε κοινές πρωτοβουλίες για το χρέος;

- Δεύτερο, τι είναι μια διαγραφή του χρέους ή παύση πληρωμών υπό συνθήκες αστικής και ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας της χώρας; Θα είχε όφελος ο ελληνικός λαός, όπως υπονοούν οι υποστηρικτές αυτών των αιτημάτων, γιατί τάχα δε θα είχε να πληρώνει τα ληστρικά δάνεια; Εδώ θα μπορούσε να απαντήσει, κανείς, με το τι συνέβη με τη μερική διαγραφή («κούρεμα») του χρέους (το λεγόμενο PSI) του 2012 όπου λεηλατήθηκαν ασφαλιστικά ταμεία, νοσοκομεία, εκπαιδευτικά ιδρύματα και άλλοι κοινωνικοί πόροι και επιβλήθηκε δεύτερο σκληρό μνημόνιο με ολέθριες συνέπειες για τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τον ελληνικό λαό. Ακριβώς, επειδή η διαγραφή του χρέους έγινε από τις κυρίαρχες αστικές δυνάμεις και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, ήταν, δηλαδή, μια διαγραφή χρέους υπό συνθήκες αστικής και ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, δεν έφερε καμιά ανακούφιση για τον ελληνικό λαό, αλλά το αντίθετο. Ύστερα από αυτό το συμβάν -που πρέπει να το ένιωσαν και σαν «πάθημα» των «θεωριών» τους- οι «αριστεροί» υποστηρικτές της παύσης πληρωμών και της διαγραφής του χρέους αναγκάσθηκαν να κάνουν μια ορισμένη τροποποίηση της αιτηματολογίας τους όπως «διεκδικούμε τη διαγραφή του χρέους και μάλιστα μονομερώς. Κάθε άλλη πρακτική, που προϋποθέτει συμφωνία με τους πιστωτές καταλήγει σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων. Διαφωτιστική από την άποψη αυτή είναι η εμπειρία του PSI το 2012». Νομίζουν, προφανώς, ότι έτσι απαντούν και αποτρέπουν το «ατύχημα» που τους έλαχε, όταν διαπίστωσαν με το PSI ότι μια διαγραφή του χρέους που γίνεται από αστική κυβέρνηση, όχι μόνο δεν δίνει κάποια ανάσα στα λαϊκά στρώματα, αλλά καταλήγει σε νέα αντιλαϊκά μέτρα. Η «νέα εκδοχή» τους διεκδικεί να γίνει μονομερής διαγραφή του χρέους, «χωρίς συμφωνία» με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, από την ντόπια μεγαλοαστική τάξη που είναι δεμένη μέσα στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ και έχει συνδέσει την κυριαρχία της πάνω στον ελληνικό λαό με την ξένη εξάρτηση και την πολιτική της υποτέλειας στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, από την κυβέρνηση που βρίσκεται στην υπηρεσία της (όταν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις τρίζουν τα δόντια και δεν αφήνουν και την παραμικρή μονομερή ενέργεια να κάνει η ελληνική κυβέρνηση, όχι μόνο στην εξωτερική οικονομική πολιτική, όπου την έπιασαν από το λαιμό να υπογράψει την «πλήρη και έγκαιρη» εξόφληση του χρέους, αλλά και στην εσωτερική οικονομική πολιτική), ανάγεται στη σφαίρα της μυθοπλασίας και αποτελεί μια υπεκφυγή για τη δικαιολόγηση του άμεσου αιτήματος της μονομερούς διαγραφής του χρέους.

Αν μιλήσουμε για διαγραφή χρέους, στις σημερινές πολιτικές συνθήκες, αυτή -όπως και το PSI- δεν μπορεί παρά να έχει τη σφραγίδα των λογαριασμών που κάνουν κυρίως τα ιμπεριαλιστικά κέντρα (διατήρηση και ενίσχυση της επιρροής τους σε μια χρεοκοπημένη χώρα με οικονομικά και γεωπολιτικά ανταλλάγματα και οφέλη) και δευτερευόντως η εγχώρια μεγαλοαστική τάξη και οι κυβερνήσεις τους. Δεν θα μπορούσε, κανείς, να αποκλείσει και μια ορισμένη παύση πληρωμών, κάποια στιγμή, όχι σαν αποτέλεσμα πολιτικής και οικονομικής αντίδρασης των κυβερνήσεων της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τα διεθνή χρηματιστικά κέντρα, αλλά σαν την έσχατη συνέπεια και αδυναμία που μπορεί να έχει η οικονομική χρεοκοπία της Ελλάδας και της πολιτικής αυτών που την κυβερνούν. Αλλά τι μπορεί να αναμένει, κανείς, από τέτοιου είδους διαγραφές χρέους και παύσεις πληρωμών; Μόνο μια πολιτική διαχείρισης της έντασης της κρίσης και των αδιεξόδων της (που εκφράζουν τέτοιες διαγραφές και παύσεις πληρωμών) από την ντόπια μεγαλοαστική τάξη και τις κυβερνήσεις της, η οποία θα οδηγήσει σε πρόσθετα σκληρά μέτρα για τον ελληνικό λαό και σε βάθεμα της ξένης εξάρτησης της Ελλάδας. Θα μπορούσαν να ισχυριστούν οι «αριστεροί» προπαγανδιστές του αιτήματος της άμεσης μονομερούς διαγραφής του χρέους και της άμεσης παύσης πληρωμών ότι δεν περιμένουν από εκεί την ικανοποίηση του αιτήματος που προβάλλουν; Αν είναι έτσι, τότε για ποιο άμεσο πολιτικό αίτημα και για ποιο άμεσο πολιτικό πρόγραμμα κάνουν λόγο; Εκτός και αν θεωρούν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ «αριστερή κυβέρνηση» και «αριστερή εξουσία» και προσδοκούν απ' αυτήν «ριζοσπαστικές, αντικαπιταλιστικές λύσεις». Ωστόσο, το αίτημα αυτό το διεκδικούσαν και επί κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ....

- Τρίτο, όσοι υποστηρίζουν να μπει σαν άμεσο αίτημα μάχης μέσα στο κίνημα η μονομερής διαγραφή του χρέους και η παύση πληρωμών, μέσα στους μαζικούς χώρους για να πείσουν να γίνει αυτή η διεκδίκηση αιχμή της σημερινής λαϊκής πάλης, επιδίδονται σε μια παρουσίαση του τι χάνουν οι εργαζόμενοι από το χρέος για να υπογραμμίσουν τι κέρδος θα έχουν από τη διαγραφή του. Λίγο - πολύ λένε ότι μια διαγραφή του χρέους θα βοηθήσει στο να πάρουν οι άνεργοι επιδόματα ανεργίας, να χρηματοδοτηθούν οι τομείς της υγείας, της πρόνοιας, της κοινωνικής ασφάλισης και της παιδείας, να αυξηθούν οι μισθοί κ.ο.κ. Άραγε, ακόμα και αν υποθέταμε ότι μια ελληνική αστική κυβέρνηση έκανε «μονομερή παύση πληρωμών και διαγραφή χρέους», τότε θα περίσσευαν τα χρήματα που πάνε στους δανειστές και θα διοχετεύονταν σε κοινωνικές ανάγκες; Μάλλον αφέλεια, έλλειψη ταξικού κριτηρίου και κατανόησης του τι θα συμβεί σε ένα τέτοιο υποθετικό σενάριο «σύγκρουσης» της εγχώριας μεγαλοαστικής τάξης με τους δανειστές της χώρας. Είναι φανερό, ότι τότε οι πιέσεις που θα δεχτεί η Ελλάδα θα είναι ασφυκτικές και μέσα σ'αυτές, όσο κυβερνά η μεγαλοαστική τάξη, αυτή θα επιχειρήσει να τις αντιρροπήσει στα δικά της συμφέροντα με τη λήψη βαριών αντιλαϊκών μέτρων. Πέρα απ' αυτό, ό,τι δεν θα πηγαίνει στους δανειστές μπορεί να φαντάζεται, κανείς, ότι η κυβερνώσα ολιγαρχία δεν θα τα διοχετεύσει στις επιχειρήσεις της και στις τσέπες της και, μάλιστα, σε συνθήκες μεγάλης χρηματοδοτικής στενότητας, αλλά θα τα δώσει για τις κοινωνικές ανάγκες του λαού; Όσοι υποβάλλουν την ιδέα πως μια παύση πληρωμών της άρχουσας μεγαλοαστικής τάξης στους δανειστές της θα έχει επακόλουθο τη βελτίωση της θέσης των εργαζόμενων σπέρνουν τις χειρότερες ψευδαισθήσεις. Σκορπούν μεγάλη σύγχυση όσον αφορά το ζήτημα, υπό ποιους πολιτικούς όρους η διαγραφή χρέους μπορεί να υλοποιηθεί και να έχει ευεργετικά αποτελέσματα στο λαό, ως κομμάτι μιας συνολικής επαναστατικής πολιτικής και παράγωγο της κατάληψης της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και το λαό, αγνοώντας και την εμπειρία που έχει το αριστερό κίνημα γύρω απ' αυτό.

Τέτοιοι όροι δεν υπάρχουν, σήμερα. Γι' αυτό και η προβολή αυτού του αιτήματος καλλιεργεί ψευδαισθήσεις για την επίλυση των καυτών λαϊκών προβλημάτων και διαδίδει μια ρεφορμιστική αντίληψη που εξωραΐζει το τι μπορεί να γίνει μέσα στα πλαίσια του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού. Καλλιεργεί, θα σημειώναμε, με έναν άλλο τρόπο, από εκείνον που εφάρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ με τις υποσχέσεις ότι με εκλογές και «αριστερή κυβέρνηση» θα διαγράψει μνημόνια και χρέος, την αντίληψη για μια συνταγή εύκολης λύσης στο πρόβλημα της ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής, που μπορεί, τάχα, να προκύψει αν γίνει παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους. Επιπλέον, αποπροσανατολίζει το λαϊκό κίνημα από τους στόχους όπου θα πρέπει να στρέψει την προσοχή του για να ανατρέψει τα παλιά και νέα μνημονιακά μέτρα.

ΠΗΓΗ:
http://www.alfavita.gr/