ΚΚΕ στην αγκαλιά του αριστερισμού

[ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ]

Νέος ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΗΣ
http://apergospastis.blogspot.gr/2014/10/blog-post.html

ΚΚΕ στην αγκαλιά του αριστερισμού




Παραθέσαμε στην τελευταία ανάρτηση μας ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Λούκατς όχι τυχαία αλλά γιατί όπως όλα τα κείμενα των κλασσικών του μαρξισμού παρά την ηλικία τους παραμένουν επίκαιρα.

Έτσι όταν κανείς διαβάζει την καλύτερη ίσως περιγραφή του αριστερισμού δεν μπορεί μα μην του έρχεται αμέσως στο μυαλό η σημερινή στάση και γραμμή της ηγεσίας του ΚΚΕ.

Οι ευθύνες του ΚΚΕ για την σημερινή κατάσταση δεν είναι διόλου μικρές. Δεν είναι άμοιρο ευθυνών για την κινηματική παράλυση και την ησυχία νεκροταφείου που έχει επιβληθεί στην ελληνική κοινωνία, ούτε για την εκλογική εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ ενός κόμματος με συνθηματολογία πιo πίσω και από το ΠΑΣΟΚ των πρώτων χρόνων και που ακόμα και σήμερα που εμφανίζεται μακράν πρώτο στις δημοσκοπήσεις δεν χαίρει καμία εκτίμησης και εμπιστοσύνης ούτε ανάμεσα στους ψηφοφόρους του.

Δεν θα μπούμε εδώ στη διαδικασία να ασκήσουμε κριτική πάνω στις θέσεις του ΚΚΕ για το μεταναστευτικό, για την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση - Νέα Τάξη ούτε καν για το αν είναι η Ελλάδα εξαρτημένη χώρα ή ιμπεριαλιστική. Όχι μόνο γιατί το έχουμε ξανακάνει και θα το ξανακάνουμε στο μέλλον αλλά γιατί δεν χρειάζεται με την αριστερίστικη στροφή, συνθηματολογία και ρητορική(που έχει υιοθετηθεί από την προ μνημονίων εποχή) το νυστέρι της κριτικής μας να φτάσει τόσο βαθιά για να αποκαλυφθεί η γύμνια των θέσεων και η ενσωμάτωση στο καθεστώς. Αρκεί να σταθεί κανείς στα εντελώς βασικά.

Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτός ο αριστερισμός και η κούφια επαναστατική φρασεολογία αντάξια των πιο περιθωριακών αναρχικών ομάδων είναι ο καλύτερος τρόπος που βρήκε η ηγεσία του ΚΚΕ για να καλύψει την ενσωμάτωσή της και για να κρατήσει τα "επαναστατικά" προσχήματα.

Καταρχάς μόνο το γεγονός ότι σε μια εποχή μεγάλης ρευστότητας που στο πολιτικό σκηνικό έχουν γίνει κοσμογονικές αλλαγές το ΚΚΕ έχει σταθερά την ίδια συνθηματολογία και τακτική από την προ μνημονίων εποχή, κάτι τέτοιο για ένα κόμμα που αυτοαποκαλείται μαρξιστικό-λενιστικό είναι εξ ορισμού λάθος.

Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι. Αν κάποιος κοσκινίσει όχι και πολύ επίμονα την ρητορική και την συνθηματολογία του ΚΚΕ μπορεί να διαπιστώσει εύκολα ότι έχει καταργήσει την πολιτική. Σε οποιαδήποτε συγκυρία και σε όποιο ζήτημα και αν προκύψει η αντίδραση του ΚΚΕ είναι πάντα σχεδόν πανομοιότυπη.

Αφού ασκήσει κριτική στους υπόλοιπους για την στάση τους ζητά συμπόρευση-συστράτευση με το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ(ένα και το αυτό με το ΚΚΕ), ζητά οργάνωση στους χώρους δουλειάς και ταξικούς αγώνες βάζοντας οικονομικά αιτήματα και θέτει ως μόνη διέξοδο την λαϊκή εξουσία.

Δεν αποτελεί καθόλου υπερβολή να ειπωθεί ότι το ΚΚΕ βάζει πάντα ως πολιτική αιχμή-σύνθημα- αίτημα το δικό του maximum πρόγραμμα. Δηλαδή φτάνει στο σημείο να προπαγανδίζει γενικά και αφηρημένα την απεργία και την επανάσταση.

Γράφει η Ρόζα Λούξεμπουργκ για το συγκεκριμένο φαινόμενο:

«Είναι ακριβώς αδύνατο, να προπαγανδίζει κανείς τη μαζική απεργία σαν αφηρημένο μέσο ταξικής πάλης, όσο αδύνατο είναι να προπαγανδίζει την ''επανάσταση''. Η ''επανάσταση'' όπως και η μαζική απεργία είναι έννοιες, που από μόνες τους υποδηλώνουν μόνο μια εξωτερική μορφή της πάλης των τάξεων, και που έχουν νόημα και περιεχόμενο μόνο σε σχέση με συγκεκριμένες πολιτικές καταστάσεις.
Το να επιχειρήσει κάποιος να κάνει θέμα κανονικής προπαγάνδας, τη μαζική απεργία γενικά σαν μια μορφή δράσης του προλεταριάτου, να πηγαίνει να διαλαλεί αυτή την ''ιδέα'', θέλοντας να κερδίσει σιγά σιγά την εργατική τάξη, θα ήταν μια τόσο άσκοπη όσο και ανιαρή και ανούσια απασχόληση όπως το να επιχειρήσει κανείς να κάνει ιδέα, θέμα, ιδιαίτερης προπαγάνδας την ιδέα της επανάστασης ή της μάχης στα οδοφράγματα.»

Παραθέτουμε ένα "φρέσκο" και χαρακτηριστικό απόσπασμα για το τι εννοούμε προπαγάνδιση της απεργίας και της επανάστασης γενικά και αφηρημένα.

«Η άλλη είναι να επιλέξουν το δρόμο που προτείνει το ΚΚΕ: Της οργάνωσης και πάλης σε κατεύθυνση σύγκρουσης με τη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ. Της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, της προώθησης της συμμαχίας εργαζομένων με άλλες λαϊκές δυνάμεις σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, για να αλλάξουν οι πολιτικοί και κοινωνικοί συσχετισμοί υπέρ των εργαζομένων. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι να πιστέψουν οι εργαζόμενοι στη δική τους οργανωμένη δύναμη, να σπάσει η λογική της ανάθεσης, να πολεμηθεί στην πράξη μαζί με την αντιλαϊκή επίθεση και κάθε προσπάθεια που γίνεται να ρίξουν τους εργαζόμενους στο λήθαργο. Σε αυτήν την κατεύθυνση, θα πρέπει να αξιοποιηθούν οι διεργασίες στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, οι πολύμορφες αγωνιστικές πρωτοβουλίες συνδικάτων, σωματείων και άλλων φορέων μπροστά στο πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ την 1η του Νοέμβρη».

Τέτοια αποσπάσματα μπορεί να βρει κανείς σε κάθε ανακοίνωση, διακήρυξη του ΚΚΕ και σε κάθε δήλωση οποιαδήποτε στελέχους τα οποία αποτελούν πάντα το συμπέρασμα και την απάντηση σε κάθε συγκυρία και ζήτημα που προκύπτει. Ο κυριακάτικος Ριζοσπάστης στο πρωτοσέλιδό του αφού ζητάει για πολλοστή φορά οργάνωση της πάλης με ισχυρό ΚΚΕ παντού καταλήγει στο πάντα ίδιο συμπέρασμα-σύνθημα ''Η διεξοδος βρίσκεται στην οργάνωση της πάλης του λαού, στο δρόμο για την εργατική και λαϊκή εξουσία, με αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους.''

Τι σημαίνει τώρα σε πρακτικό επίπεδο πραγματικής πολιτικής αυτό το διαρκές αναμάσημα της ίδιας ρητορικής. Λίγο πριν επιβληθούν τα μνημόνια και όταν είχε ανάψει η συζήτηση περί χρέους ενώ το ΚΚΕ αναγνώριζε και αναγνωρίζει ότι το χρέος πρέπει να διαγραφεί πάλι παρέπεμψε το ζήτημα στη λαϊκή εξουσία και δεν πήρε καμία συγκεκριμένη πρωτοβουλία.

Όταν πάλι τέθηκε το ζήτημα του ευρώ και τα πράγματα ήταν ρευστά, η ίδια αφοπλιστική απάντηση τι ευρώ τι δραχμή πάλι καπιταλισμό θα έχουμε. Εδώ μάλιστα το ΚΚΕ είπε ότι θα είναι καταστροφικά να πάμε στην δραχμή στις παρούσες συνθήκες αφήνοντας και αυτό το θέμα ανεκμετάλλευτο και βάζοντας πλάτη στο καθεστώς.

Ενώ το ΚΚΕ ήταν πάντα σταθερά εναντίον της ΕΕ και το μόνο που καταψήφισε το Μάαστριχτ, τώρα που η κοινή γνώμη έχει μεταστραφεί αρκετά και από το 80% υπέρ της ΕΕ είμαστε ούτε στο 50% πάλι το ΚΚΕ δεν παίρνει καμιά ουσιαστική πρωτοβουλία για την έξοδο της Ελλάδος από την ΕΕ. Ασκεί κριτική σωστά στον ΣΥΡΙΖΑ ότι κινείται μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια της λυκοσυμμαχίας όμως παραπέμπει και αυτό το ζήτημα στη λαϊκή εξουσία μην πιέζοντας έτσι τον ΣΥΡΙΖΑ.

Όταν ξέσπασε το κίνημα των πλατειών, το ΚΚΕ δεν συμμετείχε με το επιχείρημα ότι δεν είναι ταξικά προσανατολισμένο. Φυσικά δεν έκανε τίποτα απολύτως για να γίνει. Επανέλαβε τις αόριστες εκκλήσεις για απεργία και επανάσταση (λαϊκή εξουσία) δεν πήρε καμιά πρωτοβουλία, δεν έριξε κανένα ρεαλιστικό σύνθημα και άφησε όλους τους τυχοδιώκτες(ΣΥΡΙΖΑ,ΑΝΕΛ) να κερδοσκοπούν ''αντιμνημονιακά''.

Παρόμοια κατάσταση είχαμε και προεκλογικά όταν ο ΣΥΡΙΖΑ πετούσε την μπάλα στο ΚΚΕ μιλώντας για κυβέρνηση της αριστεράς το ΚΚΕ την πέταξε στην εξέδρα φτάνοντας στο σημείο να πει ότι αν πάρει την εντολή κυβέρνησης θα την παραδώσει αμέσως πίσω. Τα αποτελέσματα αυτής της τακτικής γνωστά.

Στο επίπεδο των συμμαχιών το ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια δεν έχει μπει καν στην διαδικασία έστω απλού διαλόγου και με την πιο μικρή πολιτική οργάνωση.

Άλλωστε περήφανα διατυμπανίζει την κατάργηση της πολιτικής λέγοντας ότι δεν το ενδιαφέρει η πολιτική συμμαχία αλλά η κοινωνική. Δηλαδή το ΚΚΕ θεωρεί ότι χωρίς μεταβατικά και μίνιμουμ προγράμματα - συνθήματα, χωρίς συμβιβασμούς και ενιαιομετωπικές πρωτοβουλίες θα φτάσει στην επανάσταση και στο σοσιαλισμό. Τι διαφορά έχει αυτή η λογική από τη λογική των αναρχικών που φωνάζουν ''κάτω το κράτος και τα αφεντικά'';

Ο Λένιν για να ασκήσει πολεμική σε αυτή τη λογική αφιέρωσε ολόκληρο βιβλίο τον ''αριστερισμό''. Για τους άπιστους θα επανέλθουμε στο επόμενο κείμενό μας με εκτεταμένα αποσπάσματα από το βιβλίο για του λόγου το αληθές.

Αυτός ο αριστερισμός του ΚΚΕ έχει μία μεγάλη ιδιαιτερότητα: συνδυάζεται με υποταγή στη νομιμότητα και συμμετοχή στο κατοχικό κοινοβούλιο με όλα τα εθιμοτυπικά.

Η υιοθέτηση αυτού του αριστερισμού δεν είναι τυχαία. Με αυτό τον τρόπο η ηγεσία του κόμματος προσπαθεί να αποφύγει κάθε ουσιαστικό αγώνα αλλά παράλληλα να κρατήσει και τα επαναστατικά προσχήματα για να διατηρηθεί εκλογικά εντός κοινοβουλίου.

Ένα χαρακτηριστικό της μη διάθεσης για τον πιο απλό αγώνα είναι ότι από την αρχή των μνημονίων και ενώ υπήρχαν οι προϋποθέσεις και πράγματι δύο αστικές κυβερνήσεις (ΓΑΠ, Παπαδήμος) έπεσαν από τις πιέσεις από τα κάτω, το ΚΚΕ ουδέποτε έθεσε αίτημα να πέσει η κυβέρνηση βάση της γνωστής υπερεπαναστατικής λογικής που αν επικρατούσε γενικά θα είχαμε ακόμα τον ΓΑΠ πρωθυπουργό.

Έχουμε ξαναπεί ότι τα πτώματα δεν είναι ικανά για αγώνα, αλλά είναι ικανά να εμποδίζουν κάθε αγώνα. Αυτή τη στιγμή ένα από τα πτώματα στο δρόμο του λαϊκού - εργατικού κινήματος είναι και ο αριστερισμός του ΚΚΕ.

[ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ]

Νέος ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΗΣ
http://apergospastis.blogspot.gr/2014/10/blog-post_28.html

ΚΚΕ στην αγκαλιά του αριστερισμού ΙΙ



Δεν υπάρχει καλύτερη επιβεβαίωση για τον αριστερισμό του ΚΚΕ από τον ίδιο τον Λένιν και τον ''αριστερισμό'' παιδική αρρώστια του κομμουνισμού. Συγκεκριμένα αποσπάσματα είναι σαν να περιγράφουν ακριβώς τη σημερινή στάση του ΚΚΕ.

Παραθέτουμε χαρακτηριστικά:

« ...Να αποκρούσουμε κατηγορηματικά κάθε συμβιβασμό με άλλα κόμματα ... κάθε πολιτική ελιγμών και συνεννοήσεων''- γράφουν οι Γερμανοί αριστεροί στην μπροσούρα της Φραγκφούρτης. Είναι εκπληκτικό πως οι αριστεροί αυτοί, που έχουν τέτοιες αντιλήψεις, δεν καταδικάζουν κατηγορηματικά τον μπολσεβικισμό! Γιατί δεν είναι δυνατό οι Γερμανοί αριστεροί να μην ξέρουν πως όλη η ιστορία του μπολσεβικισμού και πριν και μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση είναι γεμάτη από περιπτώσεις ελιγμών, συμφωνιών, συμβιβασμών με άλλα κόμματα, χωρίς να εξαιρούνται και τα αστικά κόμματα!»

«Να κάνεις πόλεμο για την ανατροπή της διεθνούς αστικής τάξης, πόλεμο εκατό φορές πιο δύσκολο, πιο μακρόχρονο και πιό περίπλοκο από ότι ο πιο πεισματάρης από τους συνηθισμένους πολέμους ανάμεσα στα κράτη και να παραιτείσαι προκαταβολικά από τους ελιγμούς, από την εκμετάλλευση της αντίθεσης των συμφερόντων (έστω και προσωρινής) μεταξύ των εχθρών, από τις συμφωνίες και τους συμβιβασμούς με τους ενδεχόμενους(έστω και προσωρινούς, ασταθείς, ταλαντευόμενους, συμβατικούς) συμμάχους, δεν είναι πράγμα σε αφάνταστο βαθμό γελοίο; Δεν είναι σαν να αρνιόμασταν προκαταβολικά σε μιά δύσκολη ανάβαση σε ένα ανεξερεύνητο και απάτητο ακόμα βουνό να κάνουμε κάποτε ζικ-ζακ, να γυρίζουμε κάποτε πίσω, να εγκαταλείπουμε την κατεύθυνση που είχαμε πάρει στην αρχή και να δοκιμάσουμε μια διαφορετική κατεύθυνση; Και αυτούς τους ανθρώπους, που έχουν τόση λίγη συνείδηση και πείρα (πάλι καλά, αν αυτό εξηγείται με τη νεαρή τους ηλικία : τη νεολαία ο θεός την πρόσταξε να λέει για ένα ορισμένο διάστημα τέτοιες κουταμάρες) μπόρεσαν να τους υποστηρίξουν-αδιάφορα αν άμεσα ή έμμεσα, ανοιχτά ή σκεπασμένα, ολοκληρωτικά ή εν μέρει-ορισμένα μέλη του Ολλανδικού Κομμουνιστικού Κόμματος!»

«Οι Ρώσοι επαναστάτες σοσιαλδημοκράτες πριν τη πτώση του τσαρισμού χρησιμοποίησαν επανειλημμένα τις υπηρεσίες των αστών φιλελεύθερων, δηλ. έκλεισαν μαζί τους ένα σωρό πρακτικούς συμβιβασμούς, και το 1901-1902, πριν ακόμη εμφανιστεί ο μπολσεβικισμός, η παλιά Σύνταξη της Ίσκρα (στη Σύνταξη αυτή άνηκαν : ο Πλεχάνοφ, ο Άξερλοντ, η Ζάσουλιτς, ο Μάρτοφ, ο Πότρεσοφ κι εγώ) έκλεισε (αλήθεια όχι για πολύ καιρό) μία επίσημη πολιτική συμμαχία με τον Στρούβε, πολιτικό αρχηγό του αστικού φιλελευθερισμού, ταυτόχρονα όμως ήξερε να διεξάγει ακατάπαυστα τον πιο αμείλικτο ιδεολογικό και πολιτικό αγώνα ενάντια στον αστικό φιλελευθερισμό και ενάντια στις παραμικρότερες εκδηλώσεις της επιρροής του μέσα στο εργατικό κίνημα. Οι μπολσεβίκοι συνέχιζαν πάντα την ίδια αυτή πολιτική».

«Από το 1905 υποστήριζαν συστηματικά τη συμμαχία της εργατικής τάξης με την αγροτιά ενάντια στη φιλελεύθερη αστική τάξη και τον τσαρισμό, χωρίς ταυτόχρονα να παραιτούνται ποτέ από την υποστήριξη της αστικής τάξης ενάντια στον τσαρισμό (λόγου χάρη, στο δεύτερο στάδιο των εκλογών ή στις επαναληπτικές εκλογές) και χωρίς να σταματήσουν τον πιό ανειρήνευτο ιδεολογικό και πολιτικό αγώνα ενάντια στο αστικό-επαναστατικό Αγροτικό Κόμμα των ''σοσιαλιστών-επαναστατών'', ξεσκεπάζοντας τους σαν μικροαστούς δημοκράτες, που υποκριτικά κατέτασσαν τον εαυτό τους στους σοσιαλιστές».

«Το 1907 οι μπολσεβίκοι έκλεισαν για ένα μικρό χρονικό διάστημα έναν επίσημο πολιτικό συνασπισμό με τους ''σοσιαλεπαναστάτες'' στις εκλογές της Δούμας. Στην περίοδο 1903-1912 για κάμποσα χρόνια ανήκαμε τυπικά μαζί με τους μενσεβίκους στο ενιαίο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, ποτέ όμως δεν σταματήσαμε τον πολιτικό και ιδεολογικό αγώνα ενάντια στους μενσεβίκους, σαν φορείς της αστικής επιροής μέσα στο προλεταριάτο και οπορτουνιστές. Στο διάστημα του πολέμου συνάψαμε ένα είδος συμβιβασμού με τους ''καουτσκιστές'', με τους αριστερούς μενσεβίκους (Μαρτόφ) και με ένα μέρος των ''σοσιαλιστών-επαναστατών'' (Τσερνόφ, Νατανσόν), παρακαθίσαμε μαζί τους στο Τσίμερβαλντ και στο Κίνταλ και βγάλαμε κοινές διακηρύξεις, δεν σταματήσαμε όμως και δεν αδυνατίσαμε ποτέ τον ιδοελογικό-πολιτικό αγώνα ενάντια στους ''καουτσκιστές'', στον Μαρτόφ και στον Τσερνόφ(ο Νατανσόν πέθανε το 1919. Ήταν τότε ''επαναστάτης κομμουνιστής''-ναροντνικόςπολύ κοντά σε μας, σχεδόν αλληλέγγυος μαζί μας)».

«Τη στιγμή ακριβώς της Οκτωβριανής Επανάστασης πραγματοποιήσαμε έναν όχι επίσημο, μα πολύ σπουδαίο (και πολύ πετυχημένο) πολιτικό συνασπισμό με τη μικροαστική αγροτιά , δεχτήκαμε στο ακέραιο, χωρίς καμιά αλλαγή, το αγροτικό πρόγραμμα των εσέρων,δηλ. κλείσαμε έναν αναμφισβήτητο συμβιβασμό για να αποδείξουμε στους αγρότες πως δεν θέλουμε καθόλου να τους επιβληθούμε, αλλά να συνεννοηθούμε μαζί τους. Ταυτόχρονα προτείναμε (και πραγματοποιήσαμε γρήγορα) ένα επίσημο πολιτικό συνασπισμό, με συμμετοχή στην κυβέρνηση, στους ''αριστερούς εσέρους'', που διέλυσαν το συνασπισμό αυτό ύστερα από την υπογραφή της ειρήνης του Μπρεστ και κατόπιν έφτασαν ως την ένοπλη εξέγερση εναντίον μας τον Ιούλη του 1918 και αργότερα ως τον ένοπλο αγώνα εναντίον μας».

Τώρα τι σχέση μπορεί να έχει η τότε τακτική των μπολσεβίκων με τους πολλούς προσωρινούς συμβιβασμούς και ελιγμούς και με την συνεχή αλλαγή συνθημάτων με την σημερινή στάση του ΚΚΕ είναι απορίας άξιον. Πως μπορεί ένα κόμμα που δεν έχει κάνει ούτε έναν ελιγμό και συμβιβασμό, που δεν έχει μπει καν στην διαδικασία οποιουδήποτε διαλόγου με οποιονδήποτε να ισχυρίζεται ότι είναι λενινιστικό;

Για να δικαιολογήσει αυτή την αδιανόητη για μαρξιστικό - λενιστικό κόμμα στάση το ΚΚΕ καταφεύγει ακριβώς στο σχήμα που ο Λούκατς και ο Λένιν περιγράφουν με μελανά χρώματα, αυτό της ''καθαρής'' προλεταριακής επανάστασης. Φυσικά όπως λέει εύστοχα ο Λένιν όποιος περιμένει μία καθαρή σοσιαλιστική επανάσταση δεν θα ζήσει να τη δει ποτέ. Ένα τέτοιο άτομο προσφέρει στα λόγια μόνο υπηρεσία στην επανάσταση, χωρίς να καταλαβαίνει τι είναι επανάσταση. Πράγματι κανείς δεν έζησε να τη δει γιατί ποτέ δεν έγινε.

Συνεχίζει ο Λένιν την πολεμική του ενάντια στους οπαδούς της ''καθαρής'' προλεταριακής επανάστασης και των μη ''συμβιβασμών'':

«Ο καπιταλισμός δε θα ήταν καπιταλισμός, αν το ''καθαρό'' προλεταριάτο δεν ήταν περιτριγυρισμένο από ένα σωρό εξαιρετικά πολύμορφους μεταβατικούς τύπους από τον προλετάριο ως το μισοπρολετάριο (εκείνον που κατά το μισό βγάζει το ψωμί του, πουλώντας την εργατική του δύναμη), από το μισοπρολεταριο ως το μικροαγρότη (και το μικροβιοτέχνη, το χειροτέχνη, το μικρονοικοκύρη γενικά), από το μικρό ως το μεσαίο αγρότη κλπ: αν μέσα στο ίδιο το προλεταριάτο δεν υπήρχαν διαιρέσεις σε περισσότερο και λιγότερο αναπτυγμένα στρώματα, διαιρέσεις τοπικές, επαγγελματικές, κάποτε θρησκευτικές κλπ.

Και απ' όλα αυτά απορρέει εντελώς νομοτελειακά η ανάγκη, η απόλυτη ανάγκη για την πρωτοπορία του προλεταριάτου, για το συνειδητό του κομμάτι, για το Κομμουνιστικό του Κόμμα, να καταφεύγει σε ελιγμούς, σε συμφωνίες, σε συμβιβασμούς με τις διάφορες ομάδες των προλετάριων, με τα διάφορα κόμματα των εργατών και των μικρονοικοκυραίων. Όλο το πρόβλημα είναι να ξέρεις να εφαρμόζεις αυτή την τακτική έτσι που να ανεβάζεις και όχι να χαμηλώνεις το γενικό επίπεδο της προλεταριακής συνειδητότητας, της επαναστατικότητας και της ικανότητας για τον αγώνα και τη νίκη.

Πρέπει, ανάμεσα στ' άλλα, να σημειωθεί ότι η νίκη των μπολσεβίκων ενάντια στους μενσεβίκους απαιτούσε όχι μόνο πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, αλλά και ύστερα απ' αυτήν, την εφαρμογή μιάς τακτικής ελιγμών, συμφωνιών και συμβιβασμών, εννοιείται, τέτοιας εφαρμογής και τέτοιων ελιγμών,συμφωνιών και συμβιβασμών που θα διευκόλυναν, θα επιτάχυναν, θα σταθεροποιούσαν και θα ενίσχυαν τους μπολσεβίκους σε βάρος των μενσεβίκων. Οι μικροαστοί δημοκράτες (μαζί με αυτούς και οι μενσεβίκοι) ταλαντεύονται αναπόφευκτα ανάμεσα στην αστική τάξη και στο προλεταριάτο, ανάμεσα στην αστική δημοκρατία και στο σοβιετικό καθεστώς, ανάμεσα στο ρεφορμισμό και στην επαναστατικότητα, ανάμεσα στον φιλεργατισμό και στο φόβο της δικτατορίας του προλεταριάτου κλπ.

Η σωστή τακτική των κομμουνιστών πρέπει να συνίσταται στο εκμεταλλεύονται αυτές τις ταλαντεύσεις και όχι να τις αγνοούν(σημείωση δική μας ότι ακριβώς δεν κάνει το ΚΚΕ). Η εκμετάλλευση τους απαιτεί υποχωρήσεις απέναντι στα στοιχεία εκείνα που προσανατολίζονται, από τη στιγμή και στο μέτρο που προσανατολίζονται, προς το προλεταριάτο, παράλληλα με τον αγώνα ενάντια σε εκείνους που προσανατολίζονται προς την αστική τάξη. Το αποτέλεσμα της εφαρμογής αυτής της σωστής τακτικής ήταν ότι ο μενσεβικισμός πάθαινε αποσύνθεση και αποσυντίθεται όλο και περισσότερο στη χώρα μας με την απομόνωση των αρχηγών που επιμένουν στον οπορτουνισμό τους και το πέρασμα στο στρατόπεδό μας των καλύτερων εργατών, των καλύτερων στοιχείων από τη μικροαστική δημοκρατία. Αυτό είναι μια μακροχρόνια διαδικασία και με τις εσπευσμένες ''αποφάσεις'': ''κανένας συμβιβασμός'', ''κανένας ελιγμός'', μπορεί μόνο να ζημειώσει το έργο της ενίσχυσης της επιρροής του επαναστατικού προλεταριάτου και της αύξησης των δυνάμεων του».


Ίσως φανεί σε κάποιους κουραστική η τόσο μακροσκελής παράθεση αποσπασμάτων του Λένιν όμως:

Πρώτον μας έχεις κουράσει η κούφια υπερεπαναστική ρητορία του ΚΚΕ με την προπαγάνδιση της απεργίας και την επίκληση της ''καθαρής'' σοσιαλιστικής επανάστασης που τα μόνα αποτελέσματα που έφερε είναι το χαντάκωμα του κινήματος με την λογική του ΠΑΜΕ (των ''καθαρών κόκκινων'' συνδικάτων) και η εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεύτερον από αυτά τα αποσπάσματα είναι ηλίου φαεινότερον ότι το ΚΚΕ δεν είναι λενινιστικό όπως διαρρηγνύει τα ιμάτιά του σε κάθε ευκαιρία αλλά έχει υιοθετήσει ένα γελοίο και χοντροκομμένο αριστερισμό με ταυτόχρονη υποταγή στην κοινοβουλευτική και αστική νομιμότητα.

Τρίτον η κινηματική καθήλωση του ελληνικού λαού δεν είναι καθόλου άσχετη με την ανυπαρξία ένος πραγματικού ενναλακτικού πόλου αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή την ανυπαρξία εκμεταλλεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και έχει επιβάλλει πλήρως και την εκλογική λογική αναμονής και όλες τις άλλες αυταπάτες(διαπραγμάτευση μέσα στην ΕΕ κτλ.).

Τέλος ο αριστερισμός του ΚΚΕ έχει ένα παράδοξο αποτέλεσμα, σε κομβικά ζητήματα οι απόψεις του ΚΚΕ ταυτίζονται με τις απόψεις αυτόνομων, αναρχικών και αριστερίστικων ομάδων. Εδώ το ενδιαφέρον δεν είναι ποιός αντιγράφει ποιόν αλλά η αποκαλυπτική ταύτιση απόψεων. Δηλαδή το κατά τα λεγόμενα του λενινιστικό ΚΚΕ με τους δηλωμένους αντιλενιστές(τουλάχιστον οι περισσότεροι) και οι υποτίθεται αντίΚΚΕ να συμφωνούν επί της ουσίας με το ΚΚΕ.

Το πιό χαρακτηριστικό ζήτημα είναι αυτό των ίσων αποστάσεων στην Ουκρανία. Αξιοσημείωτο ότι το ζήτημα της Ουκρανίας έχει προκαλέσει σημαντικές διαφωνίες και συγκρούσεις μέσα στην αριστερά πράγμα που θεωρούμε σημαντικό και ιδιαίτερα αισιόδοξο. Γιατί αυτός ο αριστερισμός που τέμνει οριζόντια το ΚΚΕ και τους υπόλοιπους είναι ένας από τους νεκροθάφτες του κινήματος και πρέπει να καταπολεμηθεί άμεσα.