«Κηρύγματα ηθικής σε διευθυντές οίκων ανοχής»...

[ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ]

«Κηρύγματα ηθικής σε διευθυντές οίκων ανοχής»…



Τσίπρας προς βιομηχάνους:

«Γι’ αυτό, από το δικό σας βήμα, σας καλώ να μην συναινέσετε στην απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και στην ακόμα μεγαλύτερη μείωση του κατώτατου μισθού, που αποτελούν μνημονιακές δεσμεύσεις της απερχόμενης... κυβέρνησης Σαμαρά …
Σας ζητάμε να αναλάβετε τη δική σας εθνική ευθύνη. … Και να ανταποκριθείτε στο προσκλητήριο που σας απευθύνουμε για μια νέα κοινωνική συμφωνία για την ανασυγκρότηση και την ανάπτυξη…
Για μια νέα κοινωνική συμφωνία για τη νέα Ελλάδα… Επιδίωξη μας να συνεργαστούμε με ειλικρίνεια και να αναπτύξουμε μια λειτουργική, θεσμική σχέση με τον Σύνδεσμό σας.
Έχουμε έναν δύσβατο δρόμο μπροστά μας»

Αντί σχολίου τη φράση του Λένιν:
«Κηρύγματα ηθικής σε διευθυντές οίκων ανοχής»

Θα πούμε ακόμα: Αυτή είναι η νέα «κεντροαριστερά» με πολλές «τσόντες» που εκλογικά «μαγείρεψαν» τα ισχυρά κέντρα του κεφαλαίου: Βιομήχανοι, εφοπλιστές, «νταβάδες» ΓΕΝΙΚΑ…

Το «κεντροαριστερό» Σούπερ Μάρκετ έχει …εμπλουτιστεί!!!

Διαβάστε επίσης ένα εύστοχο και εύθυμο πολιτικό …ψυχογράφημα, το οποίο το αλιεύσαμε από δω:
http://greki-gr.blogspot.gr/2014/05/t_29.html

Tι γελάς σαν χαζός ρε Αλέξη; Είσαι με τους χορτάτους;

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΘΥΜΩΣΕΙ
-Στον πλανήτη Happy διαρκώς ο Αλέξης Τσίπρας σαν γλάστα που ήρθε με το ΚΤΕΛ από την επαρχία για να γίνει μοντέλα.

-Σε ποια χώρα ζει το παλληκάρι;

Το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι όλο και λιγότερο θυμωμένος και όλο και πιο συχνά χαμογελαστός δι ασήμαντον αφορμή προκαλεί ερωτηματικά σε μια χώρα με 6.000 αυτοκτονίες, με τις καθαρίστριες κρεμασμένες από τα χείλη της Δικαιοσύνης, με διάχυτη την απόγνωση τέλος πάντων.

Χαρακτηριστικό είναι το σχόλιο του El Even για το, αλά Παπαντωνίου, χαμόγελο του Τρίπρα>...

El Even Ειναι προφανές οχι μονο απο τα χαμόγελα αλλα και απο το tonality και τη χροιά της φωνής του Αλέξη ότι δεν υπάρχει σύνδεση ανάμεσα στα λόγια του και στις σκέψεις του. Δεν απαιτούνται ειδικές γνώσεις ψυχολογίας για να διαπιστώσει κανεις πως ο Αλεξης δεν ειναι θυμωμένος.

Δεν εχει θυμωσει με το 1,5 εκατομυριο ανέργους και άλλους τόσους απλήρωτους εδω και μήνες, δεν ειναι εξοργισμένος με τα 300 χιλιάδες νοικοκοιρια χωρίς ρεύμα, δεν αγριευει με τους χιλιάδες αυτοκτονημενους απο απόγνωση, ούτε με αυτούς που δεν εχουν φαγητο φάρμακα στεγη.

Ο Αλεξης ψύχραιμος αισιόδοξος και γελαστός ειναι η τελευταία ελπίδα μας να σωθούμε ... Ο Θεός να βαλει το χέρι του!

[ΜΟΥΡΑΛΩΦ]

Ω, τί συγκίνηση (περί «κεντροαριστεράς» ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ)!
Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος



Η στήλη σήμερα πλέει σε πελάγη ευτυχίας! Κάτι είχε πάρει το αυτί μας από μέρες, αλλά περιμέναμε πρώτα να διασταυρώσουμε την είδηση. Ε, λοιπόν, ναι! Είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας το ανακοινώσουμε και να το επιβεβαιώσουμε: Η «κεντροαριστερά» ανασυγκροτείται! Οι αναδιατάξεις άρχισαν! Οι διεργασίες ξεκίνησαν! Οι μετεγγραφές κλείνουν! Οι μετονομασίες έρχονται! Οι συγχωνεύσεις ετοιμάζονται!

Φίλες και φίλοι, πατριώτες και συνάνθρωποι, ένας νέος άνεμος αρχίζει να πνέει πλέον στη χώρα. Όχι τόσο ισχυρός όπως η θύελλα που ξεσήκωναν τα βομβαρδιστικά του ΝΑΤΟ όταν απογειώνονταν για να χτυπήσουν τη Γιουγκοσλαβία από τη βάση Αβιάνο του «κεντροαριστερού» Ντ’ Αλέμα, αλλά πάντως ένα πρώτο αεράκι μας πήρε…

Νέο τοπίο, πιο ζεστό, μοιάζει να ανατέλλει μέσα στην κακοτυχία μας. Όχι τόσο «ζεστό» όσο η πρόσληψη του «κεντροαριστερού» καγκελάριου Σρέντερ από την πολυεθνική «Γκαζπρομ», αλλά από το τίποτα…

Μια μυρωδιά κάθαρσης διαχέεται από τους αρμούς του θολού πολιτικού μας τοπίου. Όχι τόσο έντονη όπως όταν επί «κεντροαριστερού» Πρόντι, προέδρου της Κοµισιόν, πρωθυπουργού της Ιταλίας, επικεφαλής του ιταλικού κρατικού οµίλου για τη βιοµηχανική ανασυγκρότηση, συνέβη το σκάνδαλο της συγχώνευσης µεταξύ της γερµανικής Siemens και της ιταλικής STET µε τη µεσολάβηση της Goldman Sachs, αλλά…

Κυρίες και κύριοι αυτό που έλειπε από την χώρα μας, κάτι εντελώς… καινούργιο, αποκτά σάρκα και οστά! Ένα λαμπρό μέλλον μας χτυπάει την πόρτα, που μόνο μια «κεντροαριστερά», βγαλμένη από τις καλύτερες παραδόσεις των Μπλερ και των Φίσερ, μπορεί να εγγυηθεί!

Λάβετε, δε, υπόψη ότι μιλάμε για «νέο» φρούτο, έτσι; Γιατί, τούτη τη φορά, η «νέα κεντροαριστερά», δεν θα είναι σκέτη. Θα έχει «Ελιές». Θα έχει και «Ποτάμια». Δεν θα έχει εκείνα τα παλιομοδίτικα «μπλοκάκια» του Σημίτη. Τώρα θα έχουμε σακίδια!

Γεννιέται πράμα που σαλεύει! Και μέσα στη «φρεσκαδούρα», ε; Μετρήστε κομμάτια:

• Ο «δεν υπάρχει σάλιο» και «οι συνταξιούχοι δεν πεθαίνουνε κιόλας» (!), κ.Λοβέρδος…
• Ο «είμαι ανοικτός σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ», ο «τώρα είμαι περισσότερο σοσιαλιστής» κ. Γιώργος Παπανδρέου (σσ: ΔΝΤ, Καστελόριζο, Μνημόνια, ξέρετε εσείς…).
• Ο κ. Ψαριανός ο οποίος αναφερθείς στην πρωθυπουργοποίηση του κ. Λουκά Παπαδήμου, δήλωνε: «Είναι (σ.σ.: ο κ. Παπαδήμος) ένας άνθρωπος που μπορεί να αποτελεί εγγύηση, γιατί είναι αποδεκτός και από την κοινωνία και από το πολιτικό κατεστημένο και από τις τράπεζες, τα χρηματιστήρια, την Ευρώπη και το μέσο πολίτη. Νομίζω δεν θα είναι μαριονέτα, δεν θα είναι κούριερ κανενός, ούτε διαμεσολαβητής του δικομματισμού και ταχυδακτυλουργός για να διατηρήσει τις ισορροπίες του δικομματισμού, που είναι γαντζωμένος στην εξουσία και δεν θέλει να αποχωρήσει» («Βήμα», ηλεκτρονική έκδοση, 10/11/2011) μέχρι .
• Και – φυσικά – ο κ.Βενιζέλος (για τον οποίο ό,τι και να πούμε είναι λίγο)…

Αγαπητοί αναγνώστες, ευτυχείτε! Η αβεβαιότητα τελείωσε. Η σταθερότητα εγκαθίσταται. Μια ελπιδοφόρα προοπτική ανοίγεται, μια πολιτική δύναμη τόσο… νέα και τόσο… άφθαρτη, όσο έχει να δει ο τόπος από την εποχή των Χρηματιστηρίων, των Καννών και των Μνημονίων, γεννιέται!
*
Υστερόγραφο 1: Για το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας και της εν γένει «κεντροαριστεράς» τα είχε πει εκείνη η «αλεπού», ο μεγιστάνας Ανιέλι: Η «κεντροαριστερά», έλεγε, είναι χρήσιμη και ωφέλιμη στους «Ανιέλι». Γιατί μπορεί να κάνει και να λέει πράγματα που πολλές φορές για τη «Δεξιά» θα ήταν δύσκολο να τα πράξει και να τα φέρει σε πέρας.



Υστερόγραφο 2: Εκτός από την «κεντροαριστερή αναγέννηση», την «ανασύνθεση», την «αναμόρφωση», και την εν γένει αναπαλαίωση και αναδιάταξη του ίδιου αυτού φθαρμένου, διεφθαρμένου, σαπισμένου και χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος , τι άλλο λέτε ότι «γεννιέται»; Ανασχηματισμός! Πόση συγκίνηση να αντέξει κανείς;…

ΠΗΓΗ:
http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/238781,W_ti_sygkinhsh!_.html

[ΜΟΥΡΑΛΩΦ]

Για τον κ.Τσίπρα στον ΣΕΒ
Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος



«Η ιστορία όλων των ως τα τώρα κοινωνιών είναι ιστορία ταξικών αγώνων», υποστηρίζουν οι συγγραφείς του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου».

Και συνεχίζουν: «Ελεύθερος και δούλος, πατρίκιος και πληβείος, βαρόνος και δουλοπάροικος, μάστορας και κάλφας, με μια λέξη, καταπιεστής και καταπιεζόμενος, βρίσκονταν σε ακατάπαυστη αντίθεση μεταξύ τους, έκαναν αδιάκοπο αγώνα, πότε καλυμμένο, πότε ανοιχτό (…)».

«Μπούρδες», απαντούν οι ανειρήνευτοι πολέμιοι του ξύλινου, του δογματικού λόγου και των κομμουνιστικών ιδεοληψιών.

Αυτά τελειώσανε, διαβεβαιώνουν. Το είχε πει και ο κ.Γιώργος Παπανδρέου (28/8/2009) ως πρόεδρος της «Σοσιαλιστικής Διεθνούς», στην εκδήλωση του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος: «Δεν είναι πλέον ο εργάτης εναντίον του εργοδότη», είχε τονίσει…

Χρόνια πριν, ήδη από το 1976, την έλευση αυτής της νέας εποχής – εποχή γενικής συναδέλφωσης, «κοινωνικής ειρήνης» και «κατάργησης της πάλης των τάξεων» - την είχε εγκαινιάσει στην Ελλάδα ο αείμνηστος υπουργός Εργασίας Κ. Λάσκαρης: Δεν υπάρχει πλέον «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο» και «δεν θα επιτρέψωμεν την πάλην των τάξεων», δήλωνε με πάθος…

Στην πορεία προστέθηκαν ακόμα πιο ισχυρές αποδείξεις ότι οι ταξικές αντιθέσεις «ξεπεράστηκαν» και «καταργήθηκαν». Όπως για παράδειγμα η τοποθέτηση του τότε πρωθυπουργού κ.Σημίτη, ο οποίος τον Ιούνιο του 2000, από το Βερολίνο (τι σύμπτωση!) είχε κατσαδιάσει όσους διαμαρτύρονταν για (ταξική) πολιτική του, και τους καλούσε - και ως πολιτικός και ως επιστήμων καθηγητής - να πάψουν να χρησιμοποιούν ως «ερμηνευτικό κανόνα την πάλη των τάξεων»…

Πρώτος λόγος

Ο πρώτος λόγος που υπενθυμίζουμε τα παραπάνω είναι γιατί, παρ’ όλες αυτές τις διαβεβαιώσεις, συνεχίζουν να υπάρχουν ορισμένοι που επιμένουν να αμφισβητούν την «κατάργηση της πάλης των τάξεων». Κάτι μυστήριοι, που δεν είναι και τόσο πεισμένοι με το αφήγημα που θέλει τον κόσμο να πορεύεται με πυξίδα την «ταξική ειρήνευση» και την «κοινωνική συνεργασία».

Στους αξιοσημείωτους αρνητές της συμπόρευσης των βιομηχάνων με τους εργάτες, των καπιταλιστών με τους προλετάριους, των τραπεζιτών με τους άνεργους, δεν συμπεριλαμβάνουμε – φυσικά - τους κομμουνιστές. Έτσι κι αλλιώς αυτοί είναι ξεροκέφαλοι.

Δεν λαμβάνουμε καν υπόψη τον Μπέντζαµιν Ντισραέλι, που σε µια κρίση λογοτεχνικής ειλικρίνειας περιέγραφε τα του καιρού του ως εξής: «Δύο έθνη που µεταξύ τους δεν υπάρχει ούτε σχέση ούτε συµπάθεια και τα οποία δεν κυβερνώνται µε τους ίδιους νόµους (...). Τα δύο αυτά έθνη είναι οι πλούσιοι και οι φτωχοί». Αν και ο συντηρητικός Ντισραέλι, διετέλεσε για πολλά χρόνια πρωθυπουργός της Βρετανίας, και μάλιστα της βικτωριανής εποχής, επομένως οι απόψεις του περί «τάξεων» έχουν μια κάποια βαρύτητα, εντούτοις αυτά τα έλεγε τον 19ο αιώνα. «Παλιά», δηλαδή…

Αλλά, όσο κι αν θέλουμε να μη χαλάσουμε αυτή την γιορτή της ταξικής συμφιλίωσης, πώς να μη λάβουμε υπόψη μας κάποιες πολύ πρόσφατες παραδοχές; Πώς, για παράδειγμα, να μην λάβουμε υπόψη μας τον Αμερικανό δισεκατομμυριούχο, τον Ουόρεν Μπάφετ, αυτόν τον μεγαλοκαρχαρία του χρηματιστικού κεφαλαίου, όταν δηλώνει: «Η πάλη των τάξεων υπάρχει και είναι η δική μου που κερδίζει»...

Πώς να μην απορήσουμε όταν ο Μπαφετ, αυτός ο μεγιστάνας και μεγαλοτοκογλύφος, δηλώνει – και το δήλωσε με την άνεση μιας τάξης που τον κυνισμό της τον βαφτίζει «φιλαλήθεια» - ότι έκφραση αυτού του «ταξικού πολέμου» που διεξάγεται είναι ότι ο ίδιος πληρώνει λιγότερους φόρους απ' όσους πληρώνει η γραμματέας του…

Πώς να μην αναρωτηθούμε: Ισχύει ότι ζούμε σε συνθήκες όπου είμαστε «όλοι μαζί»; Ισχύει ότι οι κοινωνικές αντιθέσεις εξέλειπαν και ότι πλέον είναι εφικτό να πάμε «όλοι μαζί»; Ότι θα κερδίσουμε «όλοι μαζί»; Ότι θα βγούμε από την κρίση «όλοι μαζί»;

Αλήθεια: Όσα υφιστάμεθα τα προκαλέσαμε «όλοι μαζί», τα υφιστάμεθα «όλοι μαζί», τραπεζίτες και φεσωμένοι, βιομήχανοι και απολυμένοι, εργολάβοι και «απασχολήσιμοι»;

Η’ μήπως ισχύει αυτό που λέει ο Μπάφετ: «Ο πόλεμος των τάξεων σήμερα πια μαίνεται παντού, στριφογυρίζει μέσα στα μυαλά των ανθρώπων, που για πρώτη φορά τολμούν να πουν με το όνομά του αυτό που βλέπουν μπροστά τους, στον δρόμο, στο γραφείο, στη δουλειά τους»…

Τι ισχύει, τελικά; Σε έναν κόσμο

• όπου 740 πολυεθνικές κατέχουν το 80% του παγκόσμιου πλούτου, αλλά πάνω από 50.000 άνθρωποι τη μέρα πεθαίνουν από αιτίες σχετιζόμενες με τη φτώχεια,
• όπου 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν με ένα δολάριο τη μέρα και την ίδια ώρα μια χούφτα από «Μπάφετ» σπαταλούν ετησίως 50 δισ. δολάρια για να παίζουν... γκολφ,
• όπου μια οικογένεια στις ΗΠΑ, η οικογένεια Γουόλτον της αλυσίδας πολυκαταστημάτων Walmatt κατέχει τόσο πλούτο όσον έχουν αθροιστικά... 100 εκατομμύρια φτωχοί Αμερικανοί,
• όπου, κατά τον Στίγκλιτς, το 95% των κερδών που παράχθηκαν από το «μοντέλο Ομπάμα» από το 2009 μέχρι το 2012 στις ΗΠΑ κατέληξαν στο πλουσιότερο 1% του πληθυσμού, και κατά τον Κρούγκμαν από αυτά τα κέρδη το 60% πήγε στους μεγιστάνες που αποτελούν το μόλις 0,1% του πληθυσμού,
• όπου στην Ευρώπη των μνημονίων και της λιτότητας, εδώ που οι άνεργοι ξεπερνούν τα 30 εκατομμύρια, οι φτωχοί τα 120 εκατομμύρια, μετρήθηκε ότι 485 δισεκατομμυριούχοι κατέχουν πλούτο άνω τον 2 τρισεκατομμυρίων δολαρίων,
• όπου στην Ελλάδα, τόσο επί «ευημερίας», όσο και επί κρίσης, η εισοδηματική απόσταση μεταξύ των «εχόντων» και των πενήτων αυξάνεται κατά 6 και 7 φορές,
τείνουμε να πιστέψουμε ότι, μάλλον, ισχύει αυτό που λέει ο Μπάφετ…

Πιστεύουμε, δηλαδή, ότι ο «ταξικός πόλεμος» όχι μόνο δεν έληξε ποτέ, διότι πολύ απλά ουδέποτε «καταργήθηκαν» οι κοινωνικές αντιθέσεις που τον προκαλούν, αλλά ότι αντιθέτως «μαίνεται». Μονομερώς.

Πιστεύουμε ότι επειδή δεν έχει «καταργηθεί» η ταξική διαφοροποίηση - και ούτε προβλέπεται να «καταργηθεί» σύντομα - γι’ αυτό και όσοι μιλούν για την «κατάργηση της πάλης των τάξεων» παίρνουν θέση υπέρ του αδίκως επιτιθέμενου και τον διευκολύνουν στη διαιώνιση αυτού του πολέμου.

Πιστεύουμε ότι έτσι κάνουν αυτόν τον «πόλεμο» πιο εύκολο για τους θύτες υποβάλλοντας τα θύματα στη φενάκη μιας «συναίνεσης», ενός «διαλόγου», μιας «κοινωνικής ειρήνης» και μιας δήθεν «συναδέλφωσης» του θύτη με το θύμα, που οδηγεί το δεύτερο, το θύμα, να ξεκληρίζεται και να υποφέρει, και όταν υπάρχει ανάκαμψη, και όταν υπάρχει κρίση.

Πιστεύουμε ότι όσοι αποκηρύσσουν την «πάλη των τάξεων» ως ερμηνευτικό εργαλείο της κοινωνικής πραγματικότητας, όσοι με την πολιτική τους βαφτίζουν «συναγωνιστές» και βάζουν στο ίδιο «χαράκωμα» και τους καταπιεστές και τους καταπιεσμένους, εμποδίζουν τα θύματα αυτού του πολέμου να ορθώσουν ανάστημα. Τα σπρώχνουν να αποδεχτούν σαν «αμετάκλητο» τον αφανισμό τους ή να συμβιβαστούν με τα ψίχουλα της χαμοζωής τους.

Αυτή η πολιτική εξυπηρετεί την πλευρά των «Μπάφετ», αφού, τελικά, τάσσεται υπέρ της διατήρησης αυτού του ακήρυχτου «ταξικού πολέμου» και όχι υπέρ της κατάργησής του.

Δεύτερος λόγος

Ο δεύτερος λόγος που τα σημειώνουμε όλα αυτά είναι γιατί ακούσαμε τον κ.Τσίπρα, στην προχτεσινή συνέλευση του ΣΕΒ, να απευθύνεται στους βιομήχανους, να διεκτραγωδεί την κατάσταση της «διαλυμένης» χώρας και να τους λέει ότι «θα την επανενώσουμε όλοι μαζί και θα την οδηγήσουμε στο ασφαλές και γόνιμο έδαφος της ανασυγκρότησης και της ανάπτυξης»…

Να τονίζει στο ακροατήριο του ΣΕΒ ότι η κυβέρνηση του θα είναι «κυβέρνηση όλων των Ελλήνων» ανεξαρτήτως αν πρόκειται περί Ελλήνων βιομηχάνων ή Ελλήνων ανέργων…

Να επικαλείται την «εθνική ευθύνη» των βιομηχάνων – προφανώς όχι εκείνων που έχουν μεταφέρει τις έδρες των εταιρειών τους στο εξωτερικό - για τους απευθύνει «προσκλητήριο (…) για μια νέα κοινωνική συμφωνία», στο εσωτερικό…

Να εγγυάται μια πολιτική για τους βιομήχανους όπου τα κέρδη τους θα ζυγίζονται σε ένα «δίκαιο πλαίσιο φορολογικών υποχρεώσεων» και όχι μια πολιτική που στον ανειρήνευτο χαρακτήρα της αντίθεσης μεταξύ «καπιταλιστικού κέρδους» και «κοινωνικού οφέλους» παίρνει τη θέση του δεύτερου…

Συμπαθάτε μας (και συγγνώμη κιόλας), αλλά θα επιμείνουμε ότι στο σύστημα που ζούμε υπάρχουν τάξεις. Τάξεις «εχόντων» και τάξεις «μη εχόντων». Ο ΣΕΒ, αντικειμενικά και ανεξαρτήτως προσώπων (με τα οποία δεν έχουμε και τίποτα) ανήκει στην πρώτη τάξη.

Συμπαθάτε μας (και συγγνώμη κιόλας), αλλά ως Αριστερά δεν μπορείς να είσαι και με τους δυο, ακόμα κι αν οι πρώτοι επιδοθούν στην άσκηση της «υγιούς επιχειρηματικότητας», που θα παράγει «υγιή κέρδη», τα οποία, όμως, ποτέ δεν θα πάψουν να προέρχονται από την «υγιή εκμετάλλευση» της υπεραξίας που παράγει η εργατική τάξη.

Συμπαθάτε μας (και συγγνώμη κιόλας), αλλά η Αριστερά που στη θέση της «πάλης των τάξεων» βάζει το… «win – win» των «κοινωνικών διαλόγων» και της «ταξικής συνεργασίας», μπορεί να λέει, να αισθάνεται και να είναι όσο Αριστερά θέλει, όμως - χωρίς να παραγνωρίζουμε τις επαγγελίες της ή να συσκοτίζουμε τις διαφορές της με τον υφιστάμενο κυβερνητικό Αρμαγεδώνα:

Τέτοια Αριστερά - της «κοινωνικής συμφωνίας» ανάμεσα στο κεφάλαιο και τους εργάτες - που να είναι ταυτόχρονα και «Αριστερά της ανατροπής», της ρήξης με τις ταξικές διακρίσεις, την ταξική αδικία, της εξόδου απ’ ό,τι γεννά και αναπαράγει τους «ταξικούς πολέμους» εις βάρος ων αδυνάμων, ούτε υπήρξε, ούτε θα υπάρξει ποτέ.

ΠΗΓΗ
http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/239024,Gia_ton_kTsipra_ston_SEB.html

[Ροβεσπιέρος]

Τα διαπιστευτήριά του ο Τσίπρας στους βιομηχάνους και στους …Αμερικάνους τα έχει δώσει πολλές φορές. Να θυμίσουμε, πριν ένα χρόνο ο Τσίπρας, στην ετήσια Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ, είχε πει τα ίδια πράγματα και …εισέπραξε και επαίνους…
Παραθέτουμε το κείμενο που είχαμε γράψει τότε

Όταν ο ΣΕΒ σε χειροκροτεί…




Στην ετήσια Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ, ο Τσίπρας ήταν ένας από τους πιο ευπρόσδεκτους καλεσμένους: Σημειολογικά αυτό τα λέει όλα…

Βεβαίως ο Δασκαλόπουλος διατύπωσε τα «σημειολογικά», ολοκάθαρα και σαφέστατα. Προλογίζοντας τον Τσίπρα είπε:

«Η Ελλάδα σήμερα βουλιάζει, γιατί έχει μείνει στάσιμη. Πρέπει να ταρακουνηθούμε, για να προχωρήσουμε. Χρειαζόμαστε λοιπόν ρηξικέλευθες πολιτικές και λύσεις ανατρεπτικές. Στο πλαίσιο αυτό, ο ριζοσπαστισμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι χρήσιμος. Είναι ευπρόσδεκτος. Περιέχει ένα δυναμικό στοιχείο, απαραίτητο σε μια πραγματικότητα που επιβάλλει έτσι κι αλλιώς ρεαλισμό».

ΟΤΑΝ σε υμνεί ο ΣΕΒ για τις «ρηξικέλευθες», «ανατρεπτικές λύσεις» και τη χρησιμότητά σου, τα λόγια περιττεύουν!!!

Φρόντισε και ο Τσίπρας να διατυπώσει στην ομιλία του τις «ρηξικέλευθες» απόψεις του.

Θα αναφερθούμε, μόνο σε τρία σημεία των «ανατρεπτικών λύσεων» του Τσίπρα:

Τσίπρας:

«Εμείς, ως η επόμενη κυβέρνηση του τόπου, έχουμε στόχο να διευκολύνουμε την ιδιωτική πρωτοβουλία των παραγωγικών επενδύσεων. Την ιδιωτική πρωτοβουλία όμως που αναλαμβάνει επιχειρηματικό ρίσκο. Όχι την πειρατική πρωτοβουλία που έρχεται να λεηλατήσει τους λιγοστούς πόρους μιας ασθενούς οικονομίας. Την ιδιωτική πρωτοβουλία των παραγωγικών επενδύσεων που δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας και υψηλή προστιθέμενη αξία στην οικονομία, με σεβασμό στους εργασιακούς και περιβαλλοντικούς νόμους. Σας διαβεβαιώνουμε, λοιπόν, ότι θα σταθούμε αρωγοί στην υγιή επιχειρηματικότητα»...

Η «ανατρεπτική λύση»: Η διαιώνιση της ίδιας κατάστασης, αυτή της «ελεύθερης αγοράς» και της ιδιωτικής κερδοφορίας («πρωτοβουλίας)!!!

ΔΗΛΑΔΗ η διάσωση του συστήματος που μας έχει οδηγήσει στη σημερινή κόλαση και ΦΡΙΚΗ…

[b]Η «ρηξικέλευθη σκέψη»: Η ΟΥΤΟΠΙΑ του «καλού καπιταλισμού».[/b]

Για τον αμαθή και ανιστόρητο Τσίπρα (εδώ υπάρχει και άγνοια σκοπιμότητας) υπάρχει «καλό» κεφάλαιο» και «κακό», «υγιές» και «μη υγιές»: Τέτοιες μπούρδες αράδιασε…

Φυσικά τέτοιες μυθολογίες τις παράγουν τα ίδια κέντρα της κερδοσκοπικής απληστίας για να εξαπατούν τους αφελείς. Τα ίδια λέει και ο Δασκαλόπουλος. Αυτός, βεβαίως ξέρει γιατί τα λέει και τη δουλειά του κάνει…

Αλλά να τις παπαγαλίζει και ένας που μιλάει για «αριστερή» κυβέρνηση, αυτό είναι το άκρον άωτον της κοροϊδίας και ΑΠΑΤΗΣ…

ΤΣΙΠΡΑΣ:

(...) Όλοι έχουμε συμφέρον από μία σύγχρονη ιδιωτική οικονομία και ένα σύγχρονο κράτος. Η αγορά και η Αριστερά μπορούν να συγκλίνουν και σε αυτόν το στόχο!».

Εδώ το «ανατρεπτικό» και το «ρηξικέλευθο» ταυτίζεται ευθέως με το ΒΛΑΚΩΔΕΣ!!!

α). «Αγορά» και «Αριστερά» είναι ασυμβίβαστα, όπως το νερό με τη φωτιά: Αυτό είναι αλφάβητο…

β). Η ΑΓΟΡΑ, μέσα στον καπιταλισμό και ιδιαίτερα στα σημερινά πλαίσια της παγκοσμιοποίησης (πλανητική ΑΓΟΡΑ) είναι ΚΥΡΙΑΡΧΗ και Αδυσώπητη: Κάθε «σύγκλιση» είναι ΥΠΟΤΑΓΗ, σημαίνει ότι γίνεσαι ανδρείκελο αυτής της αγοράς, των σιδερένιων νόμων της και των διεθνών μηχανισμών της…

Δικαιολογημένα ο Δασκαλόπουλος χειροκροτεί και υψώνει τη ΒΛΑΚΕΙΑ του Τσίπρα σε «ανατρεπτική» και «ρηξικέλευθη» σκέψη…

ΤΣΙΠΡΑΣ:

«Η κοινωνική συναίνεση και η σταθερότητα είναι πράγματι το οξυγόνο της οικονομίας. Η αδυναμία εγγύησής της εκτοπίζει την παραγωγική δυναμική, περισσότερο απ' οποιονδήποτε άλλο παράγοντα»!

ΕΔΩ ο Τσίπρας παπαγαλίζει το γνωστό και χιλιοειπωμένο (από όλους τους πολιτικούς λωποδύτες) ευαγγέλιο της «κοινωνικής συναίνεσης»: Της ΥΠΟΤΑΓΗΣ των εργαζομένων και του λαού στη «ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ» για τη σωτηρία των ληστών και δημίων του.

Φυσικά ο Τσίπρας αυτή τη «ρηξικέλευθη» σπόντα την πετάει με μελετημένη σκοπιμότητα και δόλια κουτοπονηριά.

Θέλει να σηματοδοτήσει στα μεγάλα αφεντικά τούτο: ΟΧΙ μόνο δεν διατρέχεται κανένα κίνδυνο από κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το ΑΝΤΙΘΕΤΟ: Είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να εξασφαλίσουμε την «αγία ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ», για τη διαιώνιση των κερδών σας και τη σωτηρία του συστήματος…

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως, πολλές φορές έχουμε αναλύσει, είναι η καρικατούρα του εκφυλισμένου ΠΑΣΟΚ, πολύ πίσω και από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα: Είναι η ΣΥΝΕΧΕΙΑ του ΠΑΣΟΚ της πτώσης και της διάλυσης…

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)