Το «πείραμα» (ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ)

[Ροβεσπιέρος]

Το «πείραμα»
Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη



Το οβάλ γραφείο ήταν έτοιμο να υποδεχτεί τους αποψινούς ισχυρούς επισκέπτες όπως συνέβαινε, άλλωστε, κάθε μήνα τα τελευταία 20 χρόνια, στον προτελευταίο όροφο του ψηλού ουρανοξύστη της μεγαλούπολης.

Σε τούτη, όμως, τη συνάντηση κάτι σοβαρό, κάτι μεγάλο θα συζητούσαν οι συνήθεις «θαμώνες» του γραφείου. Αλλιώς δεν εξηγείται η εντολή προς τον κύριο Χ: «Απόψε φρόντισε να υπάρχουν τα απαραίτητα για ολόκληρη τη νύχτα. Και μην ξεχάσεις τις αλμυρές ελιές από την Καλαμάτα. Είναι οι μόνες που ταιριάζουν τόσο πολύ με το ουίσκι που πίνω».

Την εντολή είχε δώσει ο ίδιος ο κύριος Ψ, φεύγοντας το μεσημέρι από το κτήριο στο οποίο θα επέστρεφε πάλι αργά το απόγευμα.

Η μεγάλη μεταλλική πόρτα του δωματίου άνοιξε και οι 7 θέσεις γύρω από το οβάλ γραφείο καλύφθηκαν από 5 ατσαλάκωτους, γραβατωμένους κυρίους, τον κύριο Ζ, τον κύριο Ψ, τον Α, τον Β και τον Γ, την ψιλόλιγνη κυρία Ω που έδειχνε να υποφέρει μέσα στο στενό ακριβό της ταγιέρ, και την κυρία Φ με το αγριωπό βλέμμα και το βλοσυρό ύφος.

Ο κύριος Ζ, πήρε το λόγο με σκοπό να ενημερώσει τους υπόλοιπους για την αιτία της αποψινής τους, προγραμματισμένης συνάντησης.

Ζ: Αγαπητές μου κυρίες και καλοί μου κύριοι. Θα αναρωτιέστε ασφαλώς για ποιο λόγο ζήτησα απόψε να μην απουσιάσει κανένας μας και για ποιο λόγο θα χρειαστεί, ίσως, να περάσουμε όλο το βράδυ εδώ. Δεν θα σας κρατήσω άλλο σε αγωνία, άλλωστε καταλαβαίνω ότι οι δύο όμορφες κυρίες της συντροφιάς μας θα είχαν, σίγουρα, πολύ καλύτερες επιλογές για απόψε.
Λοιπόν. Πρόκειται για το «πείραμα» που συζητάμε εδώ και μερικά χρόνια. Νομίζω πως ήρθε η ώρα να το θέσουμε σε εφαρμογή. Ήρθε η ώρα να το ξεκινήσουμε.

Ψ: Όμως πρέπει να βρούμε πρώτα την κατάλληλη χώρα.

Ζ: Νομίζω πως βρέθηκε. Θα τη μάθετε σε λίγο και θα έχετε την ευκαιρία να πείτε τη γνώμη σας πριν το αποφασίσουμε. Σας λέω, προς το παρόν, μόνο τούτο: Το «πείραμα» δεν θα εφαρμοστεί μόνο στο οικονομικό πεδίο. Τέτοια έχουν γίνει ήδη πολλά στις προηγούμενες δεκαετίες και έχουμε βγάλει τα συμπεράσματά μας. Αυτή τη φορά το «πείραμα» θα έχει εφαρμογή και στο κοινωνικό πεδίο αλλά, κυρίως, θα επεξεργαστεί τις αντιδράσεις του πλήθους σε συνδυασμό με τις ατομικές αντιδράσεις σε επιδράσεις που θα έχουν μαζικό και ατομικό χαρακτήρα.

Φ: Δηλαδή;

Ζ: Θα επιτεθούμε σε ολόκληρη την κοινωνία και ταυτόχρονα σε κάθε κλάδο ξεχωριστά. Πρέπει να νιώσει ένοχη ολόκληρη η κοινωνία ώστε να καταστεί αδύνατη κάθε μαζική αντίδραση αλλά και κάθε κλάδος, ξεχωριστά, θα πρέπει να φανεί εχθρός των υπόλοιπων κλάδων και της κοινωνίας ολόκληρης.

Ω: Πρέπει να προσέξουμε το θέμα της κυβερνητικής ηγεσίας και της ηγεσίας της αντιπολίτευσης.

Ζ: Ακριβώς εδώ θα είναι η νέα πρακτική που θα διαχωρίζει το επερχόμενο «πείραμα» από τα προηγούμενα και θα το καθιστά μοναδικό στην Ιστορία αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο.

Α: Κάτι αρχίζω να υποψιάζομαι. Για συνεχίστε…

Ζ: Στις επερχόμενες κυβερνήσεις, θα πρέπει να ηγηθούν πρόσωπα που, μέχρι τότε η κοινωνία τα είχε σε απαξίωση και ανυποληψία. Έτσι, βλέποντάς τα σε πρωθυπουργικές θέσεις και μάλιστα με την ψήφο της ίδιας της κοινωνίας θα επικρατήσει μαζικά η αντίληψη ότι η ανικανότητα και η μικρότητα της κυβερνητικής ηγεσίας αντικατοπτρίζει την ανικανότητα και τη μικρότητα της ίδιας κοινωνίας.
Με λίγα λόγια, ο κάθε πολίτης, υποσυνείδητα θα συμπεράνει ότι: αφού φτάσαμε στο σημείο να εκλέξουμε για πρωθυπουργούς αυτούς που πριν λίγο τους κοροϊδεύαμε, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Γ: Και πως θα καταφέρουμε να πετύχουμε την απαιτούμενη «μεταμόρφωση»;

Β: Προφανώς, με το γνωστό τρόπο. Τα μέσα ενημέρωσης τα ελέγχουμε;

Ζ: Τα περισσότερα, ναι. Το σημαντικό είναι ότι ελέγχουμε τα τηλεοπτικά μέσα και όπως γνωρίζουμε ήδη πολύ καλά, όποιος ελέγχει την τηλεόραση, ελέγχει και τη «δημοκρατία».

Α: Φαντάζομαι πως το ίδιο θα πρέπει να ισχύσει και για την αντιπολίτευση. Θα φέρουμε, αν κατάλαβα καλά, στο προσκήνιο, ανθρώπους χωρίς ειδικό προσωπικό βάρος που να μην ασκούν γοητεία και επιρροή στην κοινωνία.

Ζ: Ακριβώς! Φαίνεται κύριε Α, οι συναναστροφές σας με την κυρία Ω, έθεσαν και το μυαλό σας, σε ετοιμότητα!

Φ: Και πότε ξεκινάει το «πείραμα»;

Ζ: Από αύριο κόλας. Πρέπει μέχρι τις βουλευτικές εκλογές να είμαστε έτοιμοι.

Ψ: Εντάξει, έχουμε δύο χρόνια μπροστά μας.

Ζ: Κύριε Ψ, μάλλον δεν καταλάβατε τη σοβαρότητα του εγχειρήματος. Πρόκειται για κάτι που όμοιό του δεν έχει ξαναδεί η ανθρωπότητα. Τα συμπεράσματα που θα βγάλουμε θα είναι ο οδηγός μας για τα επόμενα 100 χρόνια.

Α: Πρέπει να αρχίσουμε να καλλιεργούμε τη συλλογική κοινωνική ευθύνη. Πρέπει οι άνθρωποι να πιστέψουν και να αποδεχτούν πως για ότι κακό τους συμβεί στο μέλλον, οι μόνοι υπεύθυνοι είναι οι ίδιοι.
Οι άνεργοι που θα δημιουργήσουμε να πιστέψουν πως φταίνε οι ίδιοι που απολύθηκαν, οι άστεγοι που θα προκύψουν να έχουν πειστεί πως είναι οι μοναδικοί υπεύθυνοι που έχασαν το σπίτι τους.

Γ: Έξυπνο μου φαίνεται! Έτσι θα ψάξουν να αναζητήσουν ευθύνες ούτε στο σύστημα, ούτε σε μας. Θα καταρρακωθούν ψυχολογικά, ηθικά και οικονομικά σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούν να δέχονται τα πάντα. Κι όσο θα παρακαλάνε να τελειώνει το μαρτύριό τους, τόσο περισσότερο θα τους πιέζουμε ζητώντας όλο και περισσότερα μέχρι να φτάσουν στο σημείο να παρακαλάνε να γίνουν σκλάβοι.
Θα αγγίξουμε τα όρια αντοχής μιας κοινωνίας! Ομολογώ πως κάτι τέτοιο δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ και πουθενά.

Ω: Και ποια χώρα θα διαλέξουμε; Θέλει προσοχή για να γίνει σωστά το «πείραμα» και να βγάλουμε και κάτι στο τέλος.

Ζ: Έχω μία στο μυαλό μου. Τα τελευταία 200 χρόνια την έχουμε ρίξει σε πολέμους πολλές φορές. Είναι πλούσια χωρίς μεγάλο ειδικό οικονομικό βάρος ώστε σε περίπτωση αποτυχίας, να μη μας στοιχίσει πολύ.

Α: Για συνέχισε.

Ζ: Τους έχουμε κλέψει τις οικονομίες τους δύο φορές μέχρι τώρα. Η μία ήταν με το γνωστό κόλπο του χρηματιστηρίου και η άλλη όταν τους αλλάξαμε το εθνικό τους νόμισμα.
Το φρούτο είναι ώριμο, έτοιμο να πέσει. Θα τραντάξουμε δυνατά το δέντρο με τη μέθοδο του υπερδανεισμού και πολύ εύκολα θα βρεθεί στα χέρια μας. Θα τους κόψουμε το δανεισμό και θα τους σπρώξουμε στο γκρεμό. Συμβάσεις, δικαιώματα, μισθοί, συντάξεις θα ξηλωθούν. Έχουμε κάνει τη χώρα τους, κέντρο διερχόμενων μεταναστών και έχουμε ξαμολήσει και τα «σκυλιά» εδώ και λίγα χρόνια.

Γ: Κι αν αντιδράσουν; Πώς θα αποφύγουμε τα χειρότερα;

Ζ: Τα συνδικάτα τα ελέγχουμε πλήρως αυτή την περίοδο. Μέχρι να ανασυνταχθούν και να αρχίσουν να γίνονται επικίνδυνοι, το «πείραμα» θα έχει τελειώσει κι εμείς θα έχουμε βγάλει τα συμπεράσματά μας.

Φ: Αν μιλάς για τη χώρα που σκέφτομαι, νομίζω πως είναι η καλύτερη επιλογή. Όμως πιο θα είναι ακριβώς το χρονοδιάγραμμα της καταστροφής;

Ζ: Αυτό ακριβώς κάνει το «πείραμα» μοναδικό και πρωτοποριακό. Δεν θα υπάρχει χρονοδιάγραμμα. Θα είναι μια καταστροφή χωρίς όρια. Θα σταματήσει μόνο όταν δεν θα υπάρχει τίποτα άλλο για να γκρεμιστεί.

Α: Κάτι τέτοιο δεν είναι λίγο επικίνδυνο;

Β: Θα έλεγα ότι είναι πολύ επικίνδυνο αλλά νομίζω πως αυτό ακριβώς θέλουμε. Να βαδίσουμε στα όρια, να δούμε τις αντοχές μας και τις αντοχές τους ώστε να ξέρουμε τι να κάνουμε στο μέλλον σε ανάλογες περιπτώσεις. Κατάλαβα καλά κύριε Ζ;

Ζ: Απολύτως! Νομίζω πως όλοι καταλάβαμε για ποια χώρα μιλάμε αφού όλα θα γίνουν στο όνομα της «Δημοκρατίας». Από αύριο ξεκινάμε. Ειδοποιούμε τους «αναλώσιμους» να ετοιμάζονται.
Οι αλλαγές θα είναι σαρωτικές και πρέπει να μας πουν από τώρα αν θα είναι μαζί μας ή όχι. Τον καταμερισμό τον ξέρετε. Ο καθένας στον τομέα του. Ευρώπη, Αμερική, ΜΜΕ, υδρογονάνθρακες, ήλιος, παιδεία, υγεία, ηλεκτρική ενέργεια, τζόγος. Αύριο στο γραφείο του καθενός σας θα βρίσκεται φάκελος με λεπτομερείς οδηγίες.

Κάθε μήνα που θα συναντιόμαστε θα εξετάζουμε την πορεία του «πειράματος». Να περάσετε ένα όμορφο βράδυ…

ΠΗΓΗ:
http://kyrgiakischristos.wordpress.com/

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ]

Πολίτες αγανακτισμένοι αλλά ακόμη όχι επικίνδυνοι
Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη



Καλό μήνα! Θα αρχίσουμε το μήνα με ένα λογοτεχνικό δοκίμιο.
Γράφτηκε τον Ιούνιο του 2011, στην περίοδο που οι πλατείες γέμιζαν από τους «αγανακτισμένου», αλλά αξίζει να διαβαστεί και σήμερα, με εφόδιο το «ιστορικό απόσταγμα» εκείνων των ημερών.

Πολλά γράφτηκαν, άλλα τόσα ειπώθηκαν και ακόμη περισσότερα προβλήθηκαν σε σχέση με τους αγανακτισμένους πολίτες που γέμισαν και εξακολουθούν να γεμίζουν τις πλατείες.

Ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχει σχηματίσει ο καθένας για τον συγκεκριμένο τρόπο διαμαρτυρίας αυτών των πολιτών, για τα όσα υποστηρίζουν και κυρίως για τον προσανατολισμό των κινητοποιήσεων αυτών, υπάρχουν ζητήματα τα οποία διατυπώνονται καλοπροαίρετα από πολλές πλευρές, στα οποία αξίζει να σταθούμε για λίγο.

- Περί μούντζας

Προφανώς η μούντζα λειτουργεί εκτονωτικά όταν μάλιστα συνοδεύεται από προτάσεις ή λέξεις που ικανοποιούν και την αίσθηση της ακοής. Επίσης προφανώς, οι μούντζες δεν λύνουν τα προβλήματα γιατί θα έπρεπε, εδώ και καιρό, να είχαν λύσει το κυκλοφοριακό πρόβλημα στις μεγάλες πόλεις.

Πιστεύει κανένας πως ενοχλούνται από τις μούντζες οι μνημονιακοί βουλευτές; Μήπως τους κάνουν να ντρέπονται ή μήπως τους δημιουργούν ενοχές;
Ασφαλώς όχι. Σίγουρα όχι. Αν ένιωθαν αισθήματα ντροπής, αν είχαν αυτοσεβασμό δεν θα υπέγραφαν ότι τους πρόσταζαν ούτε θα σήκωναν, συμφωνώντας, το χέρι τους σε νομοσχέδια που διαλύουν κάθε κοινωνικό κράτος και κάθε κράτος πρόνοιας.

Άρα, η μούντζα, στην προκειμένη περίπτωση, τους βολεύει όλους αφού και εκτονώνει και δεν βλάπτει αυτούς προς τους οποίους απευθύνεται αφού το πολιτικό τους DNA έπαθε μετάλλαξη ώστε να μην «μολύνεται» με μούντζες ή άλλες χειρονομίες.

- Περί ελεύθερης έκφρασης και ελευθερίας γενικά.

Παρουσιάζεται έντεχνα και καθόλου τυχαία από τα κυρίαρχα ΜΜΕ πως η συγκέντρωση των πολιτών στις πλατείες αποτελεί απόδειξη για το ότι το δημοκρατικό μας πολίτευμα λειτουργεί άψογα αφού μπορούν με τον τρόπο αυτό, οι άνθρωποι να εκφράζονται ελεύθερα. Μιλάνε για ελευθερία έκφρασης και λόγου με αφορμή τις συζητήσεις στις πλατείες.

Ο Μαρξ έλεγε πως «οι εργάτες νιώθουν ελεύθεροι μόνο όταν βρίσκονται μακριά από το χώρο εργασίας τους».

Τι γίνεται όμως μέσα στους χώρους εργασίας;

Αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο. Ο εργαζόμενος, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, δεν μπορεί, όχι μόνο να μουντζώσει, αν και θα το ήθελε πολλές φορές, το αφεντικό του αλλά ούτε καν να εκφράσει ελεύθερα τις όποιες αντιρρήσεις μπορεί να έχει για την πορεία, το σχεδιασμό αλλά και τις συνθήκες εργασίας. Αυτό συμβαίνει όχι λόγω ευγένειας αλλά λόγω του μπαμπούλα της απόλυσης εκ μέρους του εργοδότη-αφέντη.

Στον δημόσιο τομέα, που τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα, επιχειρείται με την άρση, κυρίως, της μονιμότητας να ισχύσει το ίδιο καθεστώς που ισχύει και στον ιδιωτικό τομέα.

Θέλουν τις απολύσεις στο δημόσιο, όχι για να διώξουν τους τεμπέληδες, όπως ισχυρίζονται, αλλά για να μπορούν να πνίγουν κάθε αντίθετη φωνή. Η πραγματική ελευθερία έκφρασης περνάει, επομένως, υποχρεωτικά μέσα από την κατάργηση του ίδιου του συστήματος εργοδότες-εργαζόμενοι που στηρίζεται στο φόβο και τον τρόμο του εργαζόμενου.

Ας σταματήσουν λοιπόν να κλαψουρίζουν οι διάφοροι Καψήδες και Πρετεντέρηδες, πως τάχα ζούμε σε καθεστώς στο οποίο όλοι μπορούν να εκφράζονται ελεύθερα.

Όσο οι πολίτες δεν αμφισβητούν τα θεμέλια του πολιτικού μας συστήματος, η εξουσία δεν έχει κανένα λόγο να τα βάλει μαζί τους. Ίσα-ίσα, δεν έχει πρόβλημα να τους δίνει και βήμα στις διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές και συζητήσεις που γίνονται και σε κάποιες περιπτώσεις να προβάλλει τις αντιδράσεις τους, ως πρότυπο υγειούς αντίδρασης. Αυτό δεν σημαίνει ότι κανένας από αυτούς που συρρέουν στις πλατείες δεν θέλει αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Το αντίθετο συμβαίνει. Όμως το θέμα δεν είναι να φύγουν οι κλέφτες και να έρθουν οι ληστές.

- Περί δημοκρατίας

Η ανταλλαγή απόψεων, οι συζητήσεις και η αντιπαράθεση ιδεών ασφαλώς και λαμβάνει χώρα στις πλατείες. Διαμορφώνεται όμως μια άλλη πολιτική ή πολιτισμική κουλτούρα; Αν ναι τότε αξίζει τον κόπο. Δεν είναι τυχαίο αυτό που έλεγαν οι ναζί:
«Όταν ακούω τη λέξη κουλτούρα, το χέρι μου πάει αμέσως στο πιστόλι».

Η δημοκρατία υπάρχει ή όχι με βάση το πώς παίρνονται οι αποφάσεις, κατά πόσο ελέγχονται αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις και πόσο συχνά.

Στη σημερινή εποχή το κεφάλαιο δεν διαμορφώνει μόνο το μέσο καταναλωτή αλλά και το μέσο πολίτη, χρησιμοποιώντας αυτούς που ελέγχουν τη ροή των πληροφοριών, αλλά και την ίδια την πληροφόρηση και αυτούς που δημιουργούν και διακινούν τα έργα των διαφόρων μορφών τέχνης.

Δεν ενοχλείται το πολιτικό σύστημα, ακόμη και αν αμφισβητείται το σημερινό κομματικό μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας από τις συναθροίσεις των πολιτών στις πλατείες στο βαθμό που οι συναθροίσεις αυτές δεν αμφισβητούν την ουσία της διακυβέρνησης της χώρας η οποία στηρίζει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Όταν οι «αγανακτισμένοι» γίνουν «επικίνδυνοι» τότε θα αρχίσει η συκοφάντησή τους. Είναι το αλάνθαστο σημάδι ότι θα έχουν αποκτήσει το σωστό προσανατολισμό. Το έργο έχει ξαναπαιχτεί.


ΠΗΓΗ:
http://kyrgiakischristos.wordpress.com/

[Ροβεσπιέρος]

Η ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΗΣ ΣΕΧΤΑΣ
Γράφει: Ο Φιλόλαος



Κάποιοι συνεχίζουν, επί πολλά χρόνια, με την εμμονή που οι ψυχίατροι θα ονόμαζαν μονομανία, να έχουν, σαν εφιάλτη τους, το ΡΕΣΑΛΤΟ…

Περιμένουν, με το δάκτυλο στην σκανδάλη να βρουν ή να κατασκευάσουν κάτι για να …πυροβολήσουν!!!

ΤΩΡΑ βρήκαν το διήγημα του Χρήστου Κυργιάκη: Το «πείραμα»

Αποφάνθηκαν αφοριστικά:
«Ο Θυμιάρας βρίσκει θετική αυτή την αντιδραστική μπούρδα. Η ουσία της, πάντα οι κρατούντες θα ξεγελάνε τον ελληνικό λαό».

Στα περισσότερα κείμενα του Μπογιόπουλου που δημοσιεύει το ΡΕΣΑΛΤΟ, αναφωνούν:
«Oι μπούρδες του Μπογιόπουλου που ανακυκλώνει ο Θυμιάρας»

Και πολλά άλλα…

Εμείς, όπως έχουμε δηλώσει από παλιά, δεν ασχολούμαστε με αυτούς τους τύπους που έχουν αυτό-αναγορευτεί σε επαναστατικό κέντρο όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και της υφηλίου ολόκληρης: Σε γραφείο επικόλλησης «επαναστατικών ενσήμων»…
Διαβάστε ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5980

Και ΕΔΩ, το κεφάλαιο: «Το αυτο-είδωλο της σέχτας»
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5472

Εμείς συνεχίζουμε να τους αντιμετωπίζουμε σαν «υλικό» για ευθυμογραφήματα. Γι αυτό αναδημοσιεύουμε ένα παλιό κείμενο του «Φιλόλαου»: Περιοδικό ΡΕΣΑΛΤΟ, Τεύχος -18, Ιούλιος 2007.

Η ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΗΣ ΣΕΧΤΑΣ


Ο Νίκος Παπαευθυμίου, ένας φτωχός πλην τίμιος δημοσιογράφος, με τριακονταετή σταδιοδρομία στον στίβο της δημοσιογραφίας και της πολιτικής, αφού υπολόγισε με προσοχή τα οικονομικά του, αποφάσισε να εκδώσει ένα μικρό περιοδικό πολιτικής παρέμβασης και πολιτικού προβληματισμού.

Σκοπός του να ενημερώσει τους αναγνώστες σχετικά με το ζήτημα της παγκοσμιοποίησης, τόσο σε διεθνές επίπεδο όσο και σε εθνικό. Βρήκε λοιπόν, ένα μικρό διαμέρισμα , για να στεγάσει τα γραφεία του περιοδικού. Εκεί θα συναναστρέφεται και με όσους ομοϊδεάτες ήθελε προκύψει.

Η έκδοση ξεκίνησε και τα πρώτα δείγματα ήταν άκρως ικανοποιητικά. Το περιοδικό, που, ειρήσθω εν παρόδω, ονομαζόταν «Άλμα», εύρισκε ανταπόκριση στο αναγνωστικό κοινό. Όλα φαίνονταν να βαίνουν κατ’ ευχήν, όμως το περιοδικό απέκτησε εχθρούς, αναμενόμενους και μη. Να μια χαρακτηριστική συνεδρίασή τους:

«Είναι σχεδόν εξωφρενικό αυτό, που συμβαίνει», είπε ο ψηλόλιγνος άνδρας, ενώ έμπαινε στα γραφεία κάποιας οργάνωσης μάλλον.

«Τί σου συμβαίνει;», αναρωτήθηκε ο κοντύτερος άνδρας, που του είχε ανοίξει την πόρτα.

«Ορίστε τι μου συμβαίνει», αποκρίθηκε εκείνος και έτεινε το χέρι του, στο οποίο κρατούσε κάποιο περιοδικό.

Ο άλλος, αφού έκλεισε την πόρτα, κινήθηκε προς το μέρος του «εισβολέα», ο οποίος ήδη είχε φτάσει στο κέντρο του δωματίου. «Τί είναι αυτό;», τον ρώτησε και πήρε στα χέρια του το περιοδικό.

«Είναι το έκτρωμα της υφηλίου, η βλασφημία των αιώνων», είπε σχεδόν παραληρηματικά ο ψηλόλιγνος άνδρας.

«Α, ναι, το έχω ξαναδεί», είπε κάπως αδιάφορα και ψυχρά ο σύντροφός του.

«Και πώς παραμένεις ψύχραιμος;», τον ρώτησε βαριανασαίνοντας.

Εκείνη την στιγμή κτυπά το τηλέφωνο, που βρισκόταν στο γραφείο στο βάθος του δωματίου. «Ναι, παρακαλώ», απάντησε ο κοντύτερος άνδρας και συνέχισε «Γεια σου, σύντροφε, ναι θα είμαι στα γραφεία σήμερα όλη την ημέρα. Αν θέλεις έλα από δω και φέρε και όποιον σύντροφο μπορείς μαζί σου. Ναι, έχουμε θέμα να συζητήσουμε απ’ ό,τι καταλαβαίνω. Εντάξει, γεια χαρά», είπε και έκλεισε την συσκευή.

«Ποιός ήταν;», ρώτησε ο ψηλόλιγνος άνδρας, ο οποίος είχε πλέον καθίσει στην καρέκλα, που βρισκόταν μπροστά από το γραφείο.

«Ο σύντροφος Συνωμοσιάδης», του απάντησε ο άλλος, «Θα έρθει από δω σε λίγη ώρα συμπλήρωσε».

«Πολύ ωραία», σιγοψιθύρισε ο ψηλόλιγνος άνδρας.

45 λεπτά αργότερα.



«Σύντροφοι, όπως μας εξήγησε ο σύντροφος Υστερικόπουλος, ο οποίος έφερε και το εν λόγω περιοδικό σήμερα εδώ, πρέπει να λάβουμε κάποιες αποφάσεις σχετικώς με την έκδοση τούτη», πρότεινε ο καθισμένος άνδρας όπισθεν του γραφείου.

«Τι προτείνεις, σύντροφε Σεχταρίδη;», τον ρώτησε ο Συνωμοσιάδης.

«Σύντροφε Συνομωσιάδη, πρόσεξε. Η περίπτωση τούτη είναι μοναδική. Πρόκειται για το μόνο ως τώρα αριστερό περιοδικό, που θίγει τόσο καίρια τα ζητήματα της παγκοσμιοποίησης…», εξήγησε ο Σεχταρίδης.

«Όχι μόνο αυτό. Είναι ένα κρυπτοφασιστικό περιοδικό με αριστερή προβιά!», συμπλήρωσε ο Υστερικόπουλος σχεδόν υστερικά.

«Πώς το λες αυτό; Με τι στοιχεία;», απόρησε ο τέταρτος της παρέας, που καθόταν μαζί με τον Συνομωσιάδη στον μικρό καναπέ του δωματίου.

«Μα είναι δυνατόν να ρωτάς, σύντροφε Αγαθούλη! Δεν το έχεις διαβάσει ποτέ σου το περιοδικό αυτό;», τον ρωτούσε με καταφανή έκπληξη ο Υστερικόπουλος.

«Το έχω διαβάσει, αλλά δεν μου φάνηκε και κρυπτοφασιστικό! Εξ άλλου, ο εκδότης του είναι γνωστός στον χώρο μας και χαίρει κάποιας εκτίμησης, νομίζω», αποκρίθηκε ο Αγαθούλης.

«Έχεις δίκιο σ’ αυτό, σύντροφε, αλλά μάλλον έχει ξεφύγει πλέον από την ιδεολογική μας ταυτότητα ο Παπαευθυμίου. Το άτομο έχει πια γίνει φασίστας!», είπε ο Υστερικόπουλος.

«Μα, συγγνώμη, πού εδράζονται όλα αυτά, που λέμε; Διότι έως τώρα δεν έχω ακούσει κάποιο σοβαρό στοιχείο», επεσήμανε ο Αγαθούλης.

«Μην το λες, σύντροφε, ιδού οι αποδείξεις», είπε ο Υστερικόπουλος και σήκωσε από το γραφείο το περιοδικό.

«Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς και πάλι», επέμεινε ο Αγαθούλης.

«Καλέ μου σύντροφε, δες πρώτα απ’ όλα το εξώφυλλο. Απεικονίζεται ένας τείχος, όπου απάνω του έχει αναγραφεί με κόκκινη μπογιά «πατρίς ή θάνατος». Τούτο δεν σου αρκεί;», είπε ο Υστερικόπουλος θεωρώντας ότι τούτο και μόνο θα έπειθε τον συνομιλητή του.

Τότε επενέβη και ο Συνομωσιάδης και είπε, «Αναμφισβήτητα τέτοια εθνικιστικά μηνύματα μόνο ένας πράκτορας των αστών και των εθνικιστών θα μπορούσε να διατυπώσει».

«Συγγνώμη, ρε σύντροφοι, αλλά μήπως υπερβάλλουμε λίγο;», ο Αγαθούλης δεν έλεγε να πειστεί.

«Όχι, καθόλου δεν υπερβάλλουμε», του απάντησε ο Υστερικόπουλος.

«Ναι, αλλά το σύνθημα «πατρίς ή θάνατος» δεν είναι εθνικιστικό! Το έλεγαν οι επαναστάτες του Κάστρο και αυτός ο ίδιος ο Τσε!», είπε ο Αγαθούλης προσπαθώντας να λογικέψει την κατάσταση.

«Καλά τώρα, υπερβολές! Ο Τσε το έλεγε από επαναστατική σκοπιά. Τούτος εδώ το λέει πρακτορικά, για να παγιδέψει τους μικροαστούς στον στείρο εθνικισμό!», συνέχισε την συνωμοσιολογία του ο Συνωμοσιάδης.

«Σύντροφε Αγαθούλη, δεν μας τα λες καλά», του είπε ο Υστερικόπουλος.

«Σύντροφε Σεχταρίδη, γιατί δεν λαμβάνεις θέση;», στράφηκε ο Αγαθούλης στον επικεφαλής της ομάδας, που έμενε σιωπηλός.

«Κοιτάξτε, ο σύντροφος Παπαευθυμίου, υπήρξε στενός μου φίλος κατά το παρελθόν. Μάλιστα είχαμε συζητήσει το ενδεχόμενο έκδοσης ενός περιοδικού», αποκάλυψε ο Σεχταρίδης.



«Πώς! Θα γινόμαστε συνεκδότες με αυτόν τον φασίστα!», φώναξε ο Υστερικόπουλος.

«Σταμάτα, να εκτοξεύεις ύβρεις», του είπε με έντονο ύφος ο Αγαθούλης.

«Όχι, είναι φασίστας. Δες το κύριο άρθρο του περιοδικού. Αναφέρεται στην λαθρομετανάστευση και την επικρίνει. Σε άλλο άρθρο κατακεραυνώνει τον πολυπολιτισμό. Ενώ φιλοξενεί και άρθρο ιερωμένου! Χρειάζεσαι κι άλλες αποδείξεις, για να κατατάξουμε το περιοδικό και τον εκδότη του στους φασίστες;», είπε αναψοκοκκινισμένος ο Υστερικόπουλος, που μάλλον του είχε ανέβει η πίεση.

«Εγώ θα επιμείνω. Ο Παπαευθυμίου είναι πράκτορας των αστών και ίσως θα έπρεπε να διερευνήσουμε το παρελθόν του», είπε με ύφος πονηρό ο Συνωμοσιάδης.

«Όπως και να έχει, ο σύντροφος Παπαευθυμίου αγνόησε την δική μου πρόσκληση για συνέκδοση του περιοδικού και αυτονομήθηκε. Τούτο είναι πολύ σοβαρό», είπε με την σειρά του ο Σεχταρίδης.

«Ειλικρινά δεν σας καταλαβαίνω», είπε ο Αγαθούλης και συμπλήρωσε, «τα άρθρα του περιοδικού είναι σε γενικές γραμμές προσεγμένα. Βασίζονται στην λογική και στην διαλεκτική. Όσο για τα υπόλοιπα έχω να πω τα εξής: πρώτον, την μετανάστευση την επέκρινε και ο Μαρξ και μάλιστα είπε ότι ο σκοπός της μετανάστευσης είναι η διαιώνιση της μισθωτής σκλαβιάς. Δεύτερον, ο πολυπολιτισμός είναι, νομίζω, ο ίδιος ο αστικός κοσμοπολιτισμός με ελαφρές παραλλαγές, οπότε σωστά τον επικρίνει. Εξ άλλου, ας μην τον συγχέουμε με τον δικό μας αριστερό διεθνισμό. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Τρίτον, η φιλοξενία κάποιου άρθρου ιερωμένου, γιατί απαγορεύεται; Αποκλείεται στην παρούσα φάση να συμφωνούμε με κάποιον ιερέα; Εκτός αυτού, ο Παπαευθυμίου έχει προσκαλέσει άπαντες να αρθρογραφήσουν, και ιδιαίτερα τούς αντιφρονούντες. Τέταρτον, η πρακτορολογία είναι εντελώς αστεία και άνευ ερείσματος. Τέλος, η αυτονόμησή του γιατί να μας ενοχλήσει; Έτσι ήθελε, έτσι έπραξε».

«Δεν πιστεύω αυτό, που ακούω», είπε ο Υστερικόπουλος φωνάζοντας και σηκώθηκε από την θέση του, «ο σύντροφος Αγαθούλης είναι οπαδός του φασίστα Παπαευθυμίου!».

«Είναι πράκτορας!», ανέκραξε ο Συνωμοσιάδης.

«Αυτονομείσαι κι εσύ, σύντροφε;», τον ρώτησε ο Σεχταρίδης.

«Πάντα αυτόνομος ήμουν. Ποτέ δεν ανήκα σε κάποιον», του απάντησε ευθαρσώς ο Αγαθούλης και σηκώθηκε από τον καναπέ.

«Λυπάμαι, θα πρέπει να σε διαγράψω από την οργάνωση. Κανείς δεν αυτονομείται. Τα ίδια έκανε και ο Παπαευθυμίου, όταν του πρότεινα να ηγηθώ του περιοδικού. Τώρα θα πληρώσει», είπε αποφασισμένος ο Σεχταρίδης.

Ο Αγαθούλης χωρίς να πει κάτι άλλο κατευθύνθηκε στην πόρτα. Την άνοιξε, κοίταξε για λίγο πίσω κι έφυγε.

«Γεμίσαμε φασίστες! Αν είναι δυνατόν!», είπε αγανακτισμένος ο Υστερικόπουλος.

«Και πράκτορες», συμπλήρωσε ο Συνωμοσιάδης.

«Ακούστε με προσεκτικά. Να τι θα κάνουμε.

Εγώ θα καταγγείλω τον Παπαευθυμίου ως τυχοδιωκτικό στοιχείο και τα σχετικά. Εσύ, Υστερικόπουλε, να τηλεφωνήσεις στον φίλο σου δημοσιογράφο, τον γνωστό ως «Μικρόβιο», για να ετοιμάσει άρθρο με το οποίο θα αποκαλύπτει την εθνικιστική φύση του περιοδικού. Κι εσύ, Συνωμοσιάδη, διάσπειρε τα συνωμοσιολογικά σου σενάρια στην «αγορά». Προσπάθησε να τον σπιλώσεις όσο γίνεται περισσότερο», έδωσε εντολές ο Σεχταρίδης ως γνήσιος ηγέτης και άναψε την πίπα του.
Οι άλλοι, δίχως άλλη λέξη έφυγαν. Πήγαιναν να εκτελέσουν την διαταγή. Ο καιρός είχε έρθει. Έπρεπε να επικηρυχθούν ο εκδότης και το περιοδικό του.

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)