Η κυβερνητική μυθολογία για τα φάρμακα

[ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ]

Η κυβερνητική μυθολογία για τα φάρμακα



Η δωσίλογη αυθάδεια αυτής της κυβέρνησης έχει πάρει ψυχωτικές διαστάσεις: Δεν εμφανίζει απλώς το μαύρο σαν άσπρο, αλλά και με υστερικές κραυγές κατατάσσει στο «μαύρο» κάθε έναν που διαφωνεί με τη δολοφονική της πώρωση…

Εκτελεί, εν ψυχρώ, τα συμβόλαια θανάτου των ΥΠΕΡ-εθνικών επιχειρηματικών μαφιόζων εναντίον της ελληνικής κοινωνίας και ταυτόχρονα κατηγορεί ΟΛΟΥΣ τους άλλους που ασκούν, έστω αναιμική και λεκτική αντιπολίτευση, για επιχειρηματικές διαπλοκές.

Η περίπτωση των φαρμάκων είναι από τις πιο αποκαλυπτικές. Εδώ απαστράπτουν τα χαρακτηριστικά της δωσίλογης κυβερνητικής αλητείας, στο πρόσωπο του παρανοϊκού στρατάρχη-κλόουν της κυβέρνησης, που δίνει καθημερινές παραστάσεις στα ΜΜΕ: Του Άδωνι Γεωργιάδη.

Αυτό το «όνειδος» του αμοραλισμού και του δωσιλογισμού επιχειρεί απεγνωσμένα να «φυλακίσει» το ζήτημα των φαρμάκων σε μια δευτερεύουσα πτυχή, αποκρύπτοντας όλα τα πρωτεύονται και ουσιαστικά ζητήματα και κυρίως ότι είναι η ίδια κυβέρνηση που εκτελεί τις διαταγές των πολυεθνικών πάνω στο φάρμακο.

Ποια είναι η ταχυδακτυλουργία των δωσίλογων και οι κομπασμοί της υπουργικής «αλητείας»; ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ταυτίζεται με τις ελληνικές φαρμακοβιομηχανίες ενάντια στην εισαγωγή φτηνών γενόσημων.

Τι αποκρύπτεται επιμελώς:

ΟΤΙ αυτά τα γενόσημα, φάρμακα αμφιβόλου αξίας, ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΙ, στην Ινδία και στο Μπαγκλαντές, από τις πολυεθνικές: Γερμανικές και Αμερικάνικες.

Αποκρύπτεται δηλαδή ότι αυτή η πολιτική της κυβέρνησης στα φάρμακα αποτελεί ΕΝΤΟΛΗ (διαταγή) των πλανητικών πολυεθνικών με στόχο την αποδυνάμωση και εξόντωση των ελληνικών φαρμακοβιομηχανιών.

Εκτελούμε, με άλλα λόγια, τις διαταγές των πλανητικών ληστών και δημίων (του 4ου Ράιχ) και κατηγορούμε για διαπλοκή αυτούς που μας αντιπολιτεύονται…

Εκτελούμε τις ΔΙΑΤΑΓΕΣ της τρόικας με υπερβάλλοντα δουλικό ζήλο (διαταγή της τρόικας είναι και αυτό το μέτρο) και παράλληλα το παίζουμε άσπονδοι εχθροί της εγχώριας διαπλοκής: Παραλήρημα πολιτικού αμοραλισμού και ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ…

Υπάρχει, όμως και μια άλλη πιο σοβαρή διάσταση της δωσίλογης ΑΠΑΤΗΣ: Η στρατηγική της ΟΛΙΚΗΣ ισοπέδωσης του συστήματος ΥΓΕΙΑΣ.

Η κυβέρνηση με την τροπολογία της αυτή για το φάρμακο και τα δημαγωγικά της παραληρήματα για «φτηνά φάρμακα» επιχειρεί να συγκαλύψει και να αποκρύψει τη δολοφονική της πολιτική για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη: Τις άγριες περικοπές και την επιβάρυνση των λαϊκών στρωμάτων για μια σειρά από παροχές σε φάρμακα, εξετάσεις, νοσηλεία κ.λπ…

Επιχειρούν τα ανδρείκελα να αποπροσανατολίσουν, να αποκρύψουν ή να «διασκεδάσουν» το ολέθριο και κατεδαφιστικό έργο τους στην Υγεία: Κλείσιμο Νοσοκομείων, απολύσεις νοσηλευτικού προσωπικού και άγριες περικοπές στη δημόσια φαρμακευτική δαπάνη.

Με αυτή τη δωσίλογη στρατηγική των ανδρεικέλων του 4ου Ράιχ οι δημόσιες δαπάνες για την Υγεία έχουν διαμορφωθεί για το 2014 στα 2δισ. ευρώ, από 5,3 δισ. ευρώ το 2009.

Επίσης οι δαπάνες Υγείας του προϋπολογισμού είναι μειωμένες κατά 19,7%, σε σχέση με το 2013.

Το να κατεδαφίζεις, συνεπώς, ΟΛΟΚΛΗΤΙΚΑ την Υγεία, να εκτελείς, με την πώρωση του ψυχρού εγκληματία, τις εντολές των πολυεθνικών και από την άλλη να κατηγορείς τους πολιτικούς σου αντιπάλους σαν «διαπλεκόμενους», αυτό αποτελεί το έσχατο παραλήρημα αμοραλισμού της δωσίλογης παράνοιας και υποκρισίας…

Φυσικά η «Αντιπολίτευση» του ΣΥΡΙΖΑ είναι λειψή και παραπλανητική, ενταγμένη και αυτή μέσα στις ίδιες ορειχάλκινες πλάκες της πλανητικής, ιμπεριαλιστικής ισοπέδωσης, μέσα στα πλαίσια μιας πιο «ισορροπημένης» διαχείρισης του 4ου Ράιχ. Αυτό, όμως είναι άλλο ζήτημα, εξάλλου το έχουμε αναλύσει διεξοδικά…

[ΜΟΥΡΑΛΩΦ]

Τα φάρμακα δεν αρκούν, «απαιτείται και το ειλικρινές ενδιαφέρον για τον άνθρωπο»!
Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος



Και στην περίπτωση των φαρμάκων, ισχύει η παλιά ρήση εκείνου του σοφού: «Για την αντιμετώπιση της ασθένειας δεν αρκούν οι ιατρικές γνώσεις (σσ: πόσο μάλλον οι τσιρίδες…), απαιτείται και το ειλικρινές ενδιαφέρον για τον άνθρωπο»...

Εκτός από τον Γεωργιάδη, λοιπόν (αυτόν έκανε ο Σαμαράς υπουργό Υγείας) και τις κόντρες του με τον ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από τις κατηγορίες για εκπροσώπηση συμφερόντων, υπάρχουν και τα φάρμακα, δηλαδή οι άνθρωποι που τα χρειάζονται.

Για την ακρίβεια υπάρχει το φαρμάκι που ποτίζουν τον ελληνικό λαό, χρόνια τώρα, οι αρμόδιοι να διασφαλίσουν το «δημόσιο και δωρεάν» (κατά την συνταγματική επιταγή) της υγειονομικής του περίθαλψης.

Ας δούμε πώς εξελίσσεται αυτό το «δημόσιο και δωρεάν» κακόγουστο ανέκδοτο, λαμβάνοντας υπόψη τα στοιχεία του προϋπολογισμού που κατέθεσε η κυβέρνηση για το 2014:

α) Οι νέες περικοπές στον ΕΟΠΥΥ έναντι της περσινής χρονιάς ξεπερνούν το 30%. Από 1,108 δισ. ευρώ το 2013 η επιχορήγηση για τον ΕΟΠΥΥ πέφτει στα 774 εκατ. ευρώ.

β) Οι νέες περικοπές στα νοσοκομεία ξεπερνούν το 32%. Από 1,639 δισ. ευρώ το 2013, η επιχορήγηση μειώνεται στα 1,111 δισ. ευρώ.

γ) Στα χρόνια των Μνημονίων σωρευτικά η περικοπή στα Ασφαλιστικά Ταμεία, μέσω της οποίας καταβαραθρώνεται συνολικά ο τομέας της Υγείας, ξεπερνά το 30%. Από 15,663 δισ. ευρώ το 2009, η στήριξη των Ταμείων το 2014 μειώνεται στα 10,911 δισ. ευρώ.

δ) Ειδικά για το υπουργείο Υγείας ο αντικοινωνικός μνημονιακός Προκρούστης έχει περικόψει το 41% των δαπανών. Από 7,507 δισ. ευρώ το 2009 το υπουργείο Υγείας χρηματοδοτείται το 2014 με 4,447 δισ. ευρώ.
ε) Όσο για τις επιχορηγήσεις στους Οργανισμούς Κοινωνικής Ασφάλισης συγκριτικά με πέρσι περικόπτονται κατά 2,3 δισ. ευρώ, (ποσοστό 15%).

Τα στοιχεία αυτά είναι χρήσιμα και περιττά μαζί.

Χρήσιμα γιατί περιγράφουν στη γλώσσα των αριθμών την υγειονομική – ανθρωπιστική κρίση που έχουν επιφέρει στον τόπο οι «σωτήρες».

Περιττά διότι μια και μόνο επίσκεψη σε ένα νοσοκομείο, ένα και μόνο τηλεφώνημα στον ΕΟΠΥΥ, μια και μόνο ματιά στα Ασφαλιστικά Ταμεία, αρκούν αφού πιστοποιούν, βιωματικά, όλα όσα «κανιβαλικά» αντιμετωπίζει σε καθημερινή βάση ο ελληνικός λαός όταν αρρωσταίνει. Κι όλα αυτά τα «κανιβαλικά» κανένας αριθμός δεν μπορεί να τα περιγράψει.

Πάμε τώρα ειδικά στα φάρμακα:

1ο) Όπως αναφέρεται και στην χτεσινή ερώτηση που κατέθεσε το ΚΚΕ στον πρωθυπουργό για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, οι νέες περικοπές του προϋπολογισμού του 2014 για τα φάρμακα, αγγίζουν το 15%.

2ο) Οι νέες περικοπές πρέπει να συνδυαστούν με το γεγονός ότι με την υπουργική απόφαση του περασμένου Οκτωβρίου φτάνει μέχρι και να διπλασιάζεται (!) η συμμετοχή των ασφαλισμένων στα φάρμακα αφού ο ασθενής καλείται πλέον να πληρώσει το 100% της επιπλέον διαφοράς μεταξύ της αναγραφόμενης από την λιανική τιμή του φαρμάκου.

Τα στοιχεία της ίδιας της ΗΔΙΚΑ (Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση Κοινωνικής Ασφάλισης) αποκαλύπτουν ότι από το 2010 μέχρι σήμερα, η μεσοσταθμική συμμετοχή των ασφαλισμένων για αγορά φαρμάκων από το 9% έχει εκτιναχτεί στο 30%.

3ο) Οι ασθενείς για την αγορά των Μη Υποχρεωτικώς Συνταγογραφούμενων Φαρμάκων και των Φαρμάκων που είναι στην «αρνητική λίστα» (δεν καλύπτονται καθόλου από τα Ταμεία) πληρώνουν κατ’ έτος περί τα 300 εκατ. ευρώ, σύμφωνα με στοιχεία που παρουσιάστηκαν από τον Πανελλήνιο Φαρμακευτικό Σύλλογο και τον σύνδεσμο Εταιρειών Φαρμάκων Ευρείας Χρήσεως, τον περασμένο Μάρτη.

4ο) Σύμφωνα με την έρευνα που πραγματοποίησε τον περασμένο Ιανουάριο το Κέντρο Μελετών Υπηρεσιών Υγείας της Ιατρικής Σχολής Αθηνών σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Κοινωνικής και Προληπτικής Ιατρικής, ήδη το 57% των αρρώστων δυσκολεύεται να καλύψει τη δαπάνη των φαρμάκων του.

5ο) Από την ίδια έρευνα προκύπτει ότι, ήδη, το 25% των χρόνιων ασθενών έχουν μειώσει τις δαπάνες για φαγητό, ηλεκτρικό και καύσιμα, προκειμένου να καλύψουν το όλο και αυξανόμενο κόστος των φαρμάκων.
6ο) Από την ίδια έρευνα προκύπτει επίσης ότι το 40% των ερωτηθέντων δεν μπορεί να ανταπεξέλθει ακόμα και στα έξοδα εμβολιασμού των παιδιών αλλά και των ενηλίκων της οικογένειας λόγω του κόστους των εμβολίων.

Και ένα ακόμα στοιχείο που αποτυπώνει καλύτερα ίσως απ’ όλους τους σχετικούς δείκτες το «μεγαλείο» της κυβερνητικής πολιτικής στο χώρο των φαρμάκων: Πριν λίγες μέρες δόθηκε στη δημοσιότητα από την ΕΛΣΤΑΤ ο «δείκτης τιμών καταναλωτή» για το μήνα Οκτώβρη του 2013. Σύμφωνα, λοιπόν, με τη στατιστική υπηρεσία, στην Ελλάδα του αποπληθωρισμού, στην Ελλάδα των λεηλατημένων μισθών, στην Ελλάδα των λεηλατημένων συντάξεων, οι ετήσιες ανατιμήσεις στα φάρμακα έφτασαν στο 12,6%!

Συνεπώς:

• Αυτή είναι η πολιτική που ασκείται και που επιτρέπει – παρ’ ότι σε συνθήκες κρίσης - ο κλάδος της φαρμακοβιομηχανίας να είναι ο μόνος μέχρι το 2012 που έχουμε στοιχεία ο οποίος (μαζί με εκείνον της διύλισης πετρελαίου) παρήγε περισσότερο από ό,τι το 2000. Τάση που συνεχίστηκε και το 2013 με την ελληνική φαρμακοβιομηχανία να αυξάνει τον όγκο της παραγωγής του κλάδου κατά 10,7% το πρώτο εξάμηνο, παρουσιάζοντας άνοδο και τους πέντε μήνες (14,7% τον Μάρτιο και 8,1% τον Απρίλιο), όπως προκύπτει από στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ.

• Αυτή είναι η πολιτική που, είτε αυξάνεται η «δημόσια φαρμακευτική δαπάνης (σσ: το 2009 είχε φτάσει στα 5 δισ. ευρώ) είτε μειώνεται στο μισό σήμερα, καταφέρνει να εξασφαλίζει ικανοποιητική κερδοφορία σε όσους μονοπωλούν τον κλάδο, αφού από τις εκατοντάδες εταιρείες οι 20 έφτασαν το 2009 να ελέγχουν σχεδόν το 90% της αγοράς.

• Αυτή είναι η «σωτήρια ευρωπαϊκή πολιτική» που «λόγω της ένταξης στην ΟΝΕ» (σύμφωνα με την κλαδική μελέτη της Τράπεζας Πειραιώς - «Παραγωγή και εμπορία Φαρμάκων», «Ριζοσπάστης», 13/1/2013) οδήγησε το ποσοστό αγοράς της εγχώριας βιομηχανίας φαρμάκου να έχει μειωθεί από το 55,4% το 1990 στο 17,6% το 2004.

Αυτή είναι η πολιτική που, τελικά, θέλει το φάρμακο όχι κοινωνικό αγαθό αλλά εμπόρευμα, που αντί να ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες για δημόσιες υπηρεσίες πρόληψης, θεραπείας, αποκατάστασης και, φυσικά, φαρμάκων, οδηγεί την υγεία του λαού σε ανήκεστο βλάβη, που σημαίνει διάλυση του δημόσιου τομέα Υγείας προς χάρη των ιδιωτικών συμφερόντων.

Ε, λοιπόν, πάει πολύ μετά απ’ όλα αυτά να εμφανίζεται ο Γεωργιάδης (αυτόν έκανε ο Σαμαράς υπουργό Υγείας) και να ισχυρίζεται ότι η πολιτική του στρέφεται κατά των πολυεθνικών και των μονοπωλίων!

ΠΗΓΗ:
http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/194168,Ta_farmaka_den_arkoyn_%C2%ABapaiteitai_kai_t.html

[ΘΑΛΕΙΑ]

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ, ΑΡΗ!
Tου ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ*



Μα γιατί τόσος θόρυβος γύρω από το φάρμακο; Η Ονδούρα τι σχέση έχει με το μικρό αντισυνταγματικό πραξικόπημα στη Βουλή; Και τα κανάλια γιατί να παρουσιάζουν το άσπρο-μαύρο και με το δάκρυ να τρέμει στο eyeliner για το δικαίωμα του λαού στο φτηνό φάρμακο; Μα γιατί τόσος θόρυβος γύρω από το φάρμακο; Γιατί είναι πολλά τα λεφτά, Άρη (αλλά όχι μόνο)!

Η ΜΑΦΙΑ.

Η παγκόσμια αγορά φαρμάκων αντιπροσωπεύει περίπου 700 δισ. ευρώ.

Το 50% της παγκόσμιας αγοράς ελέγχεται από 7 εταιρείες(«Big Pharma»):οι Bayer, GlaxoSmith-Kline (GSK), Merck, Novartis, Pfizer, Roche, Sanofi-Aventis- ελέγχουν το ήμισυ της αγοράς. Κάθε 1 ευρώ που επενδύεται στην παρασκευή ενός φαρμάκου αποφέρει στα φαρμακοβιομηχανικά μονοπώλια περίπου 1.000 ευρώ..

28 Ιουνίου 2009. Ο πρόεδρος της Ονδούρας, μια χώρα η οποία εισάγει όλα τα φάρμακά της από τις «Big Pharma», Μανουέλ Σελάγια ανατρέπεται από πραξικόπημα.

Ένα βασικό του λάθος: διαπραγματευόταν -μετά την είσοδο της Ονδούρας, τον Αύγουστο του 2008, στους κόλπους της ALBA (Μπολιβαριανή Συμμαχία των Λαών της Αμερικής)- μια εμπορική συμφωνία με την Αβάνα για την εισαγωγή κουβανέζικων φαρμάκων, μειώνοντας, έτσι, τα έξοδα των κρατικών νοσοκομείων.

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ.

Είναι γεγονός ότι κυβέρνηση και υπουργός υγείας λειτουργούν σαν απλοί dealers των μονοπωλιακών φαρμακοβιομηχανιών. Ποια μπορεί να είναι η απάντηση;

Πώς μπορεί, κόντρα στη κυβερνητική πολιτική γενοκτονίας, να εξασφαλιστεί καλό και φθηνό φάρμακο για όλους, όταν το 28,4% των πολιτών τροποποιεί ή διακόπτει τη φαρμακευτική αγωγή του καθώς δεν διαθέτει χρήματα;

«…Να βρούμε μια φόρμουλα ισορροπίας με τις πολυεθνικές με ξεκάθαρους όρους και κανόνες, με διαφάνεια και έλεγχο όλων των επιχειρήσεων», προτείνει η Πανελλήνια Ένωση Φαρμακοβιομηχανίας.

«Να στηρίξουμε την ελληνική φαρμακοβιομηχανία πολλαπλώς, καθώς αποτελεί σημαντικό θύλακα ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας. Θέλουμε … να βρούμε μια φόρμουλα ισορροπίας με τις πολυεθνικές, με ξεκάθαρους όρους και κανόνες, με διαφάνεια και έλεγχο όλων των επιχειρήσεων και των φορολογικών υποθέσεων των εταιρειών» δηλώνει καλοπροαίρετα ο Α.Ξανθός στις 26/11/13.

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΚΑΙ ΠΩΣ;

Όταν μιλάμε για φαρμακοβιομηχανία στην Ελλάδα, καλό είναι να έχουμε υπόψη μας τα εξής στοιχεία:

Α) Οι περισσότερες και μεγαλύτερες εταιρείες του κλάδου, αποτελούν θυγατρικές, εργολάβους, παρακλάδια ή αντιπροσωπείες ξένων πολυεθνικών.

Β) Το «φάρμακο» πρόκειται για ένα εμπόρευμα, του οποίου το επίπεδο της κατανάλωσης το ορίζουν οι κυβερνήσεις μέσω της λεγόμενης «δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης», δηλαδή τον όγκο των πωλήσεων που καλύπτονται από τα Ασφαλιστικά Ταμεία και οι οποίες ξεπερνούν το 50% των συνολικών πωλήσεων του κλάδου.

Από το 2004 που η Δημόσια Φαρμακευτική δαπάνη ήταν 2,43 δισ. ευρώ, το 2009 έφτασε τα 5,09 δισ. ευρώ. Από τα μέσα του 2010, άρχισε η συστηματική πολιτική περικοπών στον κλάδο της Υγείας και ειδικότερα στον κλάδο του φαρμάκου. Το 2010 έπεσε στα 4,25 δισ. ευρώ, το 2011, 3,92 δισ. και το 2012, 2,88 δισ. ευρώ.

Όμως το party που συντηρούσαν και συντηρούσε εταιρείες, διοικήσεις και κυβερνήσεις, σε βάρος των εργαζομένων δεν σταμάτησε.

Γ) Τα κέρδη ελληνικών και ξένων μονοπωλιακών ομίλων. Δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις καταστρέφονται και κλείνουν , οι φαρμακοβιομηχανίες όμως εξακολουθούν και έχουν ικανοποιητική κερδοφορία, αποδεικνύοντας τα ιδιαίτερα υψηλά περιθώρια κέρδους που έχουν καταφέρει να επιβάλουν στην αγορά.

Οι συνολικές πωλήσεις ανέρχονται σε 1,35 δισ. ευρώ και είναι αυξημένες κατά 2% σε σύγκριση με το έτος 2011, ενώ τα συνολικά καθαρά κέρδη για το 2012, μετά την πρόβλεψη για φόρους, είναι 48,8 εκατ. ευρώ.

Το top five των πωλήσεων:

BOEHRINGER INGELHEIM ΕΛΛΑΣ ΑΕ, (πολυεθνική)πωλήσεις 244,41 εκατ. ευρώ

ΒΙΑΝΕΞ AE,(ελληνική) διενεργεί εργολαβίες για την Pharmaserve Lilly,(240,19 εκατ. Ευρώ),

ΦΑΡΜΑΤΕΝ, ελληνική (149,32 εκατ. Ευρώ),

ΦΑΜΑΡ, ελληνική, υπερεργολάβος της Αγγλικής GlaxoSmithKline (Panadol), της Novartis και της Pfizer (120,80 εκατ. Ευρώ),

ELPEN, ελληνική , αναλαμβάνει εργολαβίες για τις Novartis, Baxter, Bayer, Lundbeck, Euritalia και Ferring. (115,33 εκατ. ευρώ)

Δ) Συγκεντρωτισμός και σχέση ελληνικών και ξένων μονοπωλιακών εταιριών.

Σύμφωνα με την ανάλυση ισολογισμών που κάνει η ICAP, το 2009, υπήρχαν 107 εταιρείες και 13.230 απασχολούμενοι. Λειτουργούσαν 150 φαρμακαποθήκες.

Παρατηρούνται σαφείς τάσεις συγκέντρωσης τα τελευταία χρόνια. Το μερίδιο των 20 πρώτων
επιχειρήσεων του κλάδου διαμορφώνεται ως εξής:

Το 2003 κατείχαν το 72,3% της ααγοράς.
Το 2005 κατείχαν το 76,1%
Το 2007 κατείχαν το 78,6%
Το 2009 κατείχαν το 89,6%

Όπως σημειώνεται σε έρευνα της Τράπεζας Πειραιώς, «μέχρι το 2000 η εγχώρια φαρμακοβιομηχανία κάλυπτε σημαντικό μέρος της εγχώριας κατανάλωσης, αλλά στη συνέχεια, λόγω της ένταξης στην ΟΝΕ (...) το ποσοστό κάλυψης μειώθηκε σημαντικά». Σύμφωνα με τους υπολογισμούς που περιλαμβάνονται στη σχετική μελέτη, η εγχώρια βιομηχανία φαρμάκων το 1990 κάλυπτε το 55,4% των αναγκών, το σχετικό ποσοστό μειώθηκε στο 30,9% το 1999, ενώ το 2004 είχε γκρεμίστηκε στο 17,6%.

Οι εισαγωγές φαρμάκων όλα τα τελευταία χρόνια σημειώνουν αξιοπρόσεκτη αύξηση, αφού από 1,1 δισ. ευρώ που ήταν η αξία του το 2000, το 2009 είχαν ήδη διαμορφωθεί στα 3,3 δισ. ευρώ.

Οι εταιρίες που ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος της αγοράς είνα:

• 1. Novartis με μερίδιο 8,7%, θυγατρική, πρόεδρος Arnaut Ploos Van Amstel
• 2. Pfizer με 8,0% , θυγατρική της ομώνυμης Αμερικανικής, η οποία συγχωνεύθηκε το 2000 με τη Warner-Lambert.
• 3. Sanofi με 7,3%, θυγατρική Γαλλικής, με παρουσία σε περισσότερες από 100 χώρες και 100.000 εργαζόμενους.
• 4. AstraZeneca με 5,6%, θυγατρική/εισαγωγική της Αγγλο-σουηδικής ομώνυμης.
• 5. ΒΙΑΝΕΞ με 5,2%, ελληνική των αδελφών Γιαννακόπουλων.

ΜΕΡΙΚΑ ΠΕΡΙΕΡΓΑ( ΣΤΟΙΧΕΙΑ.

1)Παρατηρούμε, εκτός από το βαθμό συγκέντρωσης, ότι τα ξένα μονοπώλια έχουν υψηλό βαθμό διείσδυσης στην ελληνική αγορά αλλά και ότι πολλές ελληνικές φαρμακοβιομηχανίες ουσιαστικά λειτουργούν ως υπερεργολαβικές ή εργολαβικές ή εισαγωγικές των ξένων.

Το παράδοξο οι «ελληνικές» εταιρίες να έχουν υψηλότερα κέρδη από τις ξένες, απρ όλο που οι δεύτερες έχουν μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς εξηγείται από το ότι οι ξένες μητρικές προμηθεύουν στις θυγατρικές τους τις πρώτες ύλες υπερτιμολογημένες ώστε το κέρδος να παραμένει στις πρώτες.

2)Η εξάρτηση της χώρας από τα διεθνή μονοπώλια είναι καταθλιπτική στον τομέα της προμήθειας φαρμακευτικών υλών. Συντριπτική είναι και η εικόνα στο επίπεδο της τεχνογνωσίας και της έρευνας.

3) Η κατευθυνόμενη υπερκατανάλωση φαρμάκων και το «κύκλωμα» (νοσοκομεία, φαρμακεία, γιατροί ) συνδέεται με μια φαρμακευτική πολιτική που λειτουργεί με βασικό άξονα το κέρδος και όχι τον άνθρωπο.

4) Ο βαθμός συγκέντρωσης και κυριαρχίας των ξένων μονοπωλίων αποτελεί μια νομοτελειακή τάση που δε συνδέεται μόνο με τις μνημονιακές πολιτικές και ακόμη και μια πιθανή ακύρωσή τους δύσκολα μπορεί να την ακυρώσει ή να την ανατρέψει.

Η παραπάνω εικόνα μόνο αισιόδοξη δεν μπορεί να είναι για μια λογική «ισορροπίας» μεταξύ του ελληνικού και του ξένου κεφαλαίου.

Οι νόμοι της αγοράς δεν ρυθμίζονται με βάση τη καλή ή κακή πρόθεση. Δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια, ειδικά σε περιόδους υψηλής έντασης του ανταγωνισμού λόγω κρίσης, για εύκολες λύσεις.

Αυτή η εικόνα δεν μπορεί να σπάσει παρά μόνο με μια κάθετα διαφοροποιημένη πολιτική φαρμάκου, μια πολιτική που μπορεί να έχει σαν κέντρο της τον στόχο της κοινωνικοποίησης του συνόλου της φαρμακοβιομηχανίας στη χώρα.

ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΦΑΡΜΑΚΟΥ.

Στα πλαίσια της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, μόνο μια ισχυρή εθνική βιομηχανία φαρμάκου, τμήμα ενός ισχυρού ενιαίου Τομέα Υγείας, που θα παρέχει Δωρεάν ιατρική, νοσοκομειακή και φαρμακευτική περίθαλψη σε όλους, στα πλαίσια ενός ρεαλιστικού, μεταβατικού, εναλλακτικού προγράμματος εξουσίας μπορεί να εγγυηθεί:

1) Επιστημονικά ορθολογική κατανάλωση καθώς το μοναδικό μέτρο θα πρέπει να είναι οι πραγματικές ανάγκες όλων των ασθενών και όχι το κέρδος.

2) Φθηνή κατανάλωση καθώς δεν θα υπάρχουν τα μεσάζοντα παρασιτικά κυκλώματα και η προμήθεια πρώτων υλών (ή φαρμάκων όπου δεν θα είναι εφικτή η παραγωγή τους) θα γίνεται με την αποκλειστική επιδίωξη του μικρότερου κόστους.

3) Οφέλη στη δημόσια υγεία, γιατί θα ακυρωθεί η υπερκατανάλωση και οι πόροι θα μπορούν να κατευθυνθούν και σε άλλους τομείς (π.χ. πρόληψη).

4) Οφέλη επιστημονικά και παραγωγικά καθώς θα αξιοποιηθεί ένας μεγάλος αριθμός επιστημόνων και ειδικευμένου προσωπικού (φαρμακοποιοί, γιατροί, βιοχημικοί, παρασκευαστές κλπ) σε τομείς εργαστηριακής και κλινικής έρευνας, σύνθεσης, ανάλυσης, ελέγχου και παρασκευής φαρμάκου.

Η δημιουργία Κλάδου εθνικής βιομηχανίας φαρμάκου δεν θα περιλαμβάνει μόνο το χώρο της παραγωγής αλλά θα επεκτείνεται και στους τομείς του εισαγωγικού και εξαγωγικού εμπορίου φαρμάκων και φαρμακευτικών υλών.

Μια τέτοια απόπειρα θα περιλαμβάνει, σε συνεργασία, ποικίλους τομείς και υποτομείς που θα αξιοποιούν όλες τις υπάρχουσες δυνατότητες (φαρμακευτικά φυτά και πρώτες ύλες, επιστημονικό προσωπικό, τεχνικό και εργατικό προσωπικό, εργαστηριακό και παραϊατρικό) σε συνάρτηση και με τις υπάρχουσες ανάγκες και τα σύγχρονα επιστημονικά και τεχνικά δεδομένα.

Οι πολιτικές και κοινωνικές προϋποθέσεις για την υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου στα πλαίσια της παραγωγικής ανασυγκρότησης είναι ευνόητες αλλά όχι αυτονόητες.

Το 1978 ο Δ. Δημητριάδης είχε γράψει ένα σπαρακτικό, προφητικό κείμενο. Το «Πεθαίνω σα χώρα».

Ίσως να απέχουμε ακόμη από το σημείο αυτό. Όμως την έρευνα του Νοσοκομείου της Καλαμάτας, που σημειώνει 44% αύξηση των εμφραγμάτων του μυοκαρδίου την τελευταία πενταετία ήρθε να συμπληρώσει και η έρευνα του Νοσοκομείου Ελπίς, σύμφωνα με την οποία η αύξηση αυτή ήταν σαφώς μεγαλύτερη για το γυναικείο φύλο (86%), στους κάτω των 45 ετών (αύξηση 74,5%), ενώ τρομακτική ήταν η αύξηση συνολικά των ανασφάλιστων ασθενών που υπέστησαν έμφραγμα (126,5%).

«… όμως αυτή η χώρα… δε μ’ αφήνει να είμαι η ζωή, να δίνω τη ζωή. Έχει φάει σαν καρκίνος … τα μυαλά μου …έχει μαγαρίσει όλες τις πηγές απ’ όπου θα ’τρεχε το γάλα μου, έχει μαζέψει όλο της το χώμα μες στις φλέβες μου και μου ’χει σαπίσει το αίμα, έχει κάτσει όλη πάνω στην καρδιά μου και την έχει κουρελιάσει απ’ τα εμφράγματα και τις εμβολές, κάθε θεσμός της κι ένα έμφραγμα, κάθε νόμος της και μια εμβολή, τα ήθη της μου ’χουν σμπαραλιάσει τα πνευμόνια, η ιστορία της με κάνει να τρέμω συνεχώς ολόκληρη…, ο πολιτισμός της μ’ έχει ξεπατώσει, μ’ έχει ξεθεώσει, δεν πάει άλλο…»
«Πεθαίνω σα χώρα,» Δ. Δημητριάδης, 1978.

*Ο Ανδρέας Ζαφείρης είναι μέλος της Γραμματείας των Συνεργαζόμενων Εκπαιδευτικών Κινήσεων (ΣΥΝΕΚ).

ΠΗΓΗ:
http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=14352:zafiris-aris&catid=71:dr-kinitopoiisis&Itemid=278