Σώτη Τριανταφύλλου: Το «τεκνό» του Μάλθους

[Ροβεσπιέρος]

Σώτη Τριανταφύλλου: Το «τεκνό» του Μάλθους



Όσο πιο μικρό είναι το μέγεθος ενός λογοτέχνη και γενικά ενός πνευματικού ανθρώπου, τόσο και περισσότερο έχει την ανάγκη να υποδυθεί το ρόλο του μορμολυκείου του καθεστώτος.
Οι ανυπόστατες και φαυλοηλίθιες «λογοτεχνικές» οντότητες, τα μικροσκοπικά αυτά μορμολύκεια, αποτελούν πάντα τα σκουλήκια της εξουσίας, τα δηλητηριώδη ζωύφιά της, τους γενίτσαρους των πιο φαιών ιδεών (σήμερα της Νέας Τάξης), αλλά και τους υστερικούς μωρούς που καυχώνται για τη γλοιώδη ιδιότητά τους: Ότι είναι σκουλήκια της εξουσίας…

Γι αυτό βλέπουμε σήμερα όλα αυτά τα μικροσκοπικά μορμολύκεια του πνεύματος και της ραχιτικής διανόησης να ασπάζονται ενθέρμως της «ιδέες» της Νέας Εποχής (τις «ιδέες» της καπιταλιστικής κτηνωδίας και βαρβαρότητας), να τις προπαγανδίζουν ασυστόλως και χωρίς αιδώ, να διαλαλούν καυχησιάρικα το σκουληκίσιο στριφογύρισμά τους γύρω από την εξουσία και το χρήμα, όπως επίσης τη μωρία τους και την αβυσσαλέα ηλιθιότητά τους…

Η μοχθηρία, η μωρία και η ηλιθιότητα της σήψης και παρακμής του καπιταλιστικού καθεστώτος βρίσκουν το πιο ταιριαστό τους αποτύπωμα στα μικροσκοπικά μορμολύκεια των «τεχνών και των γραμμάτων», στους «καλλιτέχνες» και «διανοούμενους» που σιτίζονται από το καθεστώς και τη σήψη του…

Πρόσφατα παραδείγματα: Η Διβάνη, ο Χωμενίδης, ο Τατσόπουλος και CIA…
Διαβάστε σχετικά κείμενα ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7746

Περίοπτη θέση στην εξέδρα των μικροσκοπικών μορμολυκείων κατέχει και η Σώτη Τριανταφύλλου: Η Συγγραφέας που ανήγαγε τον παρακμασμένο ατομικισμό της, το ραχιτισμό της, την ωχρή, παγερή και «ξεπλυμένη» της υπόσταση, καθώς και τη φαιά, ασυνάρτητη φαυλοηλιθιότητά της, σε «λογοτεχνία»!!!

Το ιδιαίτερο γνώρισμα αυτής της νοσηρής κυρίας είναι ότι έχει αναγάγει την πιο ακραία μορφή της καπιταλιστικής κτηνωδίας, το μαλθουσιανισμό, σε ευαγγέλιο, σε λογοτεχνική δημιουργία.

Εάν είναι ΠΟΤΕ δυνατόν να είναι Λογοτεχνία η απολογητική της κτηνωδίας, η απολογητική της θηριώδους αναπαραγωγής της σήψης και όλων των νοσημάτων της παρακμής…

Εάν είναι ΠΟΤΕ δυνατόν να είναι καλλιτεχνική δημιουργία η μαλθουσιανή φρίκη, δηλαδή ο καιάδας των «κατώτερων παιδιών του Θεού»…

Περισσότερα για τη μαλθουσιανή φρίκη διαβάστε ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4386
Και ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=6537

Αυτήν την πιο ακραία και απάνθρωπη πτυχή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας υπερασπίζεται και προπαγανδίζει, χωρίς αιδώ, αυτό το «λογοτεχνικό» βυθοκόρημα της δωσίλογης λευχαιμίας…

Διαβάστε το παρακάτω εύστοχο κείμενο.
ΠΗΓΗ:
http://niemandsrose-niemandsrose.blogspot.gr/



νά 'σουνα θεέ μου Σώτη, να χαθεί η ανθρωπότης

Έβλεπα χτες στο Βοξ το «Θαύμα στο Μιλάνο» του Βιτόριο ντε Σίκα, μία υπέροχη ασπρόμαυρη ταινία του ’50, που διαδραματίζεται σε μια παραγκούπολη. Η ταινία κινείται με μαγικό τρόπο ανάμεσα στον ωμό ρεαλισμό των εξαθλιωμένων, την ποιητική προοπτική στη ζωή και τα στοιχεία του λαϊκού παραμυθιού. Είναι ένας ύμνος στη ζωή. Όταν ένας από τους χαρακτήρες του έργου επιχειρεί να αυτοκτονήσει πέφτοντας στις ράγες του τρένου, ο κεντρικός ήρωας, ο απόλυτα καλός Τοτό, του λέει με την μελωδικότητα της ιταλικής γλώσσας «La vita e bella! Corragio!» και τον προτρέπει να τραγουδήσει μαζί του για ευθυμήσει. Του λέει πες "λαλαλαλα" κι ο άλλος το επαναλαμβάνει και κάπως έτσι φτιάχνει το κέφι του, φεύγει η μαυρίλα και σώζεται από τον ύστατο ρόλο, του αυτόχειρα.

Σκεφτόμουν πόσο στον αντίποδα της κατάφασης στη ζωή, πόσο πεισιθάνατες ήταν οι πρόσφατες φράσεις της Σώτης Τριανταφύλλου που δίκαια πυροδότησαν τόσο μαζικές αντιδράσεις.

Η Σ.Τ. πραγματοποιεί ένα ταξίδι της στη Βενεζουέλα, κι έπειτα, κατά την προσφιλή της συνήθεια, που μάλλον ξεπερνά πια τα όρια της γραφικότητας, επαναλαμβάνει το χιλιοειπωμένο της ρεφρέν, για το πόσο τριτοκοσμικοί είμαστε εδώ, για το πόσο κραυγαλέες ομοιότητες αναγνωρίζει μεταξύ της Αθήνας και της Βηρυττού (σε παλιότερο άρθρο), της Ελλάδας και της Βενεζουέλας κλπ. Υπάρχει όμως και ένα επιπλέον στοιχείο στις πρόσφατες μομφές από άμβωνος: η Βενεζουέλα του Τσάβες και η ελληνική Αριστερά είναι δυνάμεις της συντήρησης, καινοφοβικές, πασχίζουν να κρατήσουν τις δυο χώρες καθηλωμένες σε ένα υπανάπτυκτο στάτους.

Δε σταματάει όμως εδώ. Υπερθεματίζει ως αυτόκλητος επόπτης δημόσιας υγείας και μαζί νομοθέτης –γιατί φυσικά δεν υπάρχει καμία τέτοια απαγόρευση, είναι δικής της επινόησης- γράφοντας "είδα μια τσιγγάνα που θήλαζε το μωρό της καταμεσής στο πεζοδρόμιο: ο θηλασμός στο πεζοδρόμιο απαγορεύεται". Η αμέσως επόμενη φράση δε, "τα παιδιά έχουν ανάγκη από στέγη κι όποιος δεν έχει στέγη πρέπει πρώτα να βρει κι ύστερα να γίνει γονιός" θυμίζει το Πρόγραμμα Ευθανασίας Τ-4 της ναζιστικής Γερμανίας, κατά το οποίο εκτελούνταν μαζικές στειρώσεις και ευθανασία σε "ανεπιθύμητα" στοιχεία του πληθυσμού.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Σ.Τ. καταφέρεται εναντίον της τεκνοποιίας. Σε μια συνέντευξή της στο LiFO γύρω στο 2007, αν θυμάμαι καλά, είχε εκστομίσει το ανεκδιήγητο «σταματήσετε να γεννοβολάτε, το μαμ δεν φτάνει για όλους» που ήταν βέβαια το πρόσταγμα για την αντιμετώπιση του υπερπληθυσμού του πλανήτη, ειπωμένο με τρόπο εύληπτο από τον λαουτζίκο.

Κατά διαστήματα εκτοξεύει τέτοιες βόμβες στην προσπάθειά της να μας μεταπείσει από το να γεννήσουμε παιδιά. Σε ένα επόμενο άρθρο υποθέτω πως η Σ.Τ. θα προσπαθήσει να μας πείσει ότι αν δεν έχουμε τα χρήματα να αγοράζουμε τεχνητά γάλατα για τα νεογέννητα, εάν επιδιδόμαστε στην τριτοκοσμική συνήθεια του μητρικού θηλασμού, δε θα πρέπει να είμαστε σε θέσει να φέρουμε παιδιά στον κόσμο...

Στο αυτοβιογραφικό της βιβλίο «Ο χρόνος πάλι» επαίρεται δε για τον διψήφιο αριθμό εκτρώσεων που έχει πραγματοποιήσει, κάνοντας βέβαια τον αναγνώστη να αναρωτιέται αν έχει υπόψη τις μεθόδους αντισύλληψης η πολυταξιδεμένη συγγραφέας, μεταφράστρια, αρθρογράφος και κάτοχος διδακτορικού διπλώματος. Γιατί αν δεν τις έχει η συγκεκριμένη, τότε πώς ακριβώς δικαιούται να ομιλεί για τη ρομά γυναίκα που ασφαλώς δεν έχει ούτε τα φράγκα, ούτε την ασφάλιση να κάνει εκτρώσεις από χόμπυ;

Καθώς έβλεπα το «Θαύμα στο Μιλάνο», μου έρχονταν στο μυαλό ταινίες με ανάλογη θεματολογία, που συνοψίζεται στο «εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί» που έγραψε ο Τάσος Λειβαδίτης και τραγουδούσε ο Σερ Μπιθί -γιατί χρίζει κι η πλέμπα, Sir, τους δικούς της σημαντικούς ανθρώπους, και να μας συγχωράει η ελίτ και γι' αυτό το ατόπημα. Θυμήθηκα, ας πούμε, τον Μπίλι Έλλιοτ, το παιδί θαύμα που παρά την ταξική του προέλευση από τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα καταφέρνει να αναδειχτεί σε σπουδαίο χορευτή.
Θυμήθηκα τον Τσάρλι Τσάπλιν και την Εντίθ Πιάφ, που γεννήθηκαν μέσα σε άθλιες συνθήκες και τελικά έγιναν αυτοί που έγιναν. Σε σχέση με την πίστη στη ζωή, παρά τις αντίξοες συνθήκες, μου ήρθαν τυχαία στο νου από το προφανές "Η ζωή είναι ωραία" του Μπενίνι, μέχρι το «Μια υπέροχη ζωή» του Φράνκ Κάπρα και «Ο καιρός των τσιγγάνων» του Κουστουρίτσα και η πηγαία χαρά του πληθυσμού που κάνει τη Σώτη να φρίττει.

Σε συνθήκες ανόδου του φασισμού στη χώρα, η Σ.Τ. προκρίνει ως λύση τις μεθόδους της χιτλερικής ευγονικής για να αντιμετωπίσουμε τη φτώχεια, τη φτώχεια που κατά την κρίση της δεν προκαλεί το καπιταλιστικό οικονομικό μοντέλο, η άνιση κατονομή του πλούτου και η κοινωνική αδικία, αλλά ο υπερπληθυσμός.

Δεν είναι το πρόβλημα ότι καρπώνονται «το μαμ» -για να χρησιμοποιήσω τη χυδαία έκφρασή της- οι λίγοι αλλά ότι γεννάνε οι πολλοί. Ο ναζισμός και ό,τι ρητά ή υπόρρητα συνδέεται μαζί του ζέχνει θάνατο.

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[ΘΑΛΕΙΑ]

Αναμνήσεις ιμπεριαλισμού
Θάνος Ανδρίτσος



Δεν φταίει η φτώχεια, φταίνε οι φτωχοί, φωνάζει η Σώτη Τριανταφύλλου αναπαράγοντας όλο το ρατσιστικό μίσος του ιμπεριαλισμού απέναντι στις χώρες του Νότου, με αφορμή ένα ταξίδι που έκανε στην Βενεζουέλα. Δεν χρειαζόταν να κάνει τόσα χιλιόμετρα για να γράψει τέτοιες κοινοτυπίες

Στην κουβανική ταινία Μνήμες υπανάπτυξης του 1968, ένας αστός επιλέγει να παραμείνει στη χώρα μετά την επανάσταση και, αδυνατώντας να ισορροπήσει μεταξύ των κοινωνικών μετασχηματισμών και των προσωπικών του συμφερόντων, στέκεται σαστισμένος και απαθής μπροστά στη νέα πραγματικότητα.

Η Σώτη Τριανταφύλλου επέλεξε να τιτλοφορήσει «Αναμνήσεις υπανάπτυξης», ένα πρόσφατο κείμενό της με τις εντυπώσεις της από τη Βενεζουέλα. Κράτησε τίποτα από τον εκπληκτικό τρόπο που απέδωσε ο Αλέα τα ερωτήματα για τις κοινωνικές αλλαγές, τις συζητήσεις για την εξάρτηση της Λατινικής Αμερικής, το δυναμισμό της κοινωνικής εγρήγορσης και τις αντιφάσεις της νέας εποχής; Όχι, το μόνο που έχει σχέση είναι η αμηχανία, η αδυναμία κατανόησης του γύρω κόσμου.

Η Σώτη θα ήθελε πολύ να είναι μια ευρωπαία περιηγήτρια του 19ου αιώνα ή μια μεταπολεμική διανοούμενη της Δύσης που επισκέπτεται τη Λατινική Αμερική για να μοιραστεί με τους ομοτράπεζους της τις εικόνες καθυστέρησης που είδε και τη μεγάλη απόσταση μεταξύ του Πρώτου και του Τρίτου Κόσμου. Θα της άρεσε να γράφει στο ημερολόγιο για αυτόχθονες που είναι «ανίκανοι για πολιτισμό» ή για τους Ινδιάνους που γεννήθηκαν κλέφτες και θα πεθάνουν κλέφτες (Ε. Γκαλεάνο, Ένας κόσμος ανάποδα).

Κάνει ακριβώς ό,τι οι παλιοί αποικιοκράτες. Έχει μια ήδη διαμορφωμένη φαντασιακή εικόνα για το πώς είναι μια χώρα της Λατινικής Αμερικής και με τις αναφορές της φροντίζει να συντηρήσει το μύθο αυτόν. Έτσι οι Βενεζολάνοι είναι τεμπέληδες, τα παιδιά τους εγκληματούν, οι γυναίκες τους είναι ανήθικες.

Η κοσμογυρισμένη Σώτη Τριαντάφυλλου είχε προαποφασίσει τις εντυπώσεις της, είχε αποδεχτεί τον υψηλό, εκπολιτιστικό και ίσως θεϊκό ρόλο που αναλάμβανε προς χάριν ολόκληρης της ανθρωπότητας. Το ρόλο που ανέλαβαν εκατομμύρια στρατιώτες, ιερείς, συγγραφείς και φιλόσοφοι εδώ και αιώνες και τον εκπλήρωσαν πολύ καλά με κανόνια, υπερεκμετάλλευση και πολιτισμική υποδούλωση.

Το πρόβλημα με την καημένη τη Σώτη είναι ότι γεννήθηκε στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή. Δε φταίει κυρίως η εμφανής άγνοια της στη σύγχρονη συζήτηση για την άνιση ανάπτυξη λέγοντας «ταξιδεύοντας στη Βενεζουέλα, ταξιδεύω στο εσωτερικό του Τρίτου Κόσμου». Προσπαθεί να χωρέσει μια αφήγηση στο σχήμα «πολιτισμένος Βορράς» – «απολίτιστος Νότος», για να κατηγορήσει την Ελλάδα που παραμένει στο δεύτερο. Όμως από κάθε πλευρά αποτυγχάνει.

Είναι εμφανές ότι θέλει να υποτιμήσει την προσπάθεια που γίνεται στη χώρα. Αναπολώντας την εποχή που ήρεμοι οι Αμερικάνοι έπαιρναν τα πετρέλαια και αφάνιζαν το λαό, λέει ουσιαστικά: Μην ακούτε τι σας λένε, υπανάπτυκτοι είναι αυτοί εδώ. Καλύτερα υπό αμερικάνικο ζυγό.

Της πέφτει λίγο δύσκολο να αναιρέσει τα επίσημα στοιχεία, ότι η φτώχεια μειώθηκε από το 85% στο 21%, ότι εξαλείφεται η μάστιγα του αναλφαβητισμού και μειώνεται αλματωδώς η παιδική θνησιμότητα. Δεν πολυνοιάζεται να πει γιατί στην Ελλάδα του μνημονίου, το οποίο υποστηρίζει, η ανεργία έχει φτάσει στο 27,5% ενώ στη Βενεζουέλα είναι μόλις 7%. Της αρκεί μια αμφιβόλου σοβαρότητας κρίση, ότι οι περισσότεροι κάνουν ότι δουλεύουν ενώ στην πραγματικότητα κάθονται. Η παραγωγή πετρελαίου, η ανοικοδόμηση σχολείων και νοσοκομείων, φαντάζει άχρηστο έργο μπροστά σε πολυάσχολους σχολιαστές ή μάνατζερ.

Η αναφορά στην υπανάπτυξη γίνεται αναπαράγοντας τη ρητορεία ότι η ανάπτυξη είναι ένα επίπεδο όπου έχουν φτάσει οι «χώρες της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής» και οι άλλες έχουν καθυστερήσει από δικό τους φταίξιμο. Για τις μελέτες που έχουν αποδείξει ότι η υπανάπτυξη δεν ήταν ένα βήμα πριν την ανάπτυξη αλλά το αντίθετο της λόγω της εκμετάλλευσης και της καταλήστευσης των φτωχών χωρών, μάλλον δε συζήτησε ποτέ στις καφετέριες της Νέας Υόρκης και του Κολωνακίου. Βρίσκεται μεταξύ αυτών που, όπως έλεγε ο Μαρξ, «δεν μπορούν να καταλάβουν πώς μπορεί μια χώρα να πλουτίζει σε βάρος μιας άλλης», όπως επίσης «πώς μια τάξη μπορεί να πλουτίζει σε βάρος μιας άλλης τάξης».

Το θέμα όμως δεν είναι τι θα της άρεσε να είναι, αλλά τι είναι. Εδώ βλέπουμε τη μετάβαση από μια Ευρωπαία που ονειρεύτηκε να ζει μέσα στα λούσα αλλά παραπετάχτηκε στην Ελλάδα της κρίσης, στην αιμοσταγή και κυνική μισθοφόρο των δολοφονικών πολυεθνικών. Η αποστροφή της στο «παράλληλο εμπόριο» δεν είναι παρά κέλευσμα για συγκέντρωση σε λίγα μεγάλα πολυκαταστήματα και αφαίμαξη των μικροπαραγωγών και εμπόρων. Η αναφορά της στην εκμετάλλευση των γυναικών, εκτός του ότι αποκρύπτει την πραγματικότητα στις «πολιτισμένες χώρες», είναι παντελώς ψευδής όταν συνοδεύεται από την απέχθεια της στο δημόσιο θηλασμό. Σε μια χώρα που τον ενέταξε στο Σύνταγμα ως ανθρώπινο δικαίωμα και σε μια ήπειρο που έχει χάσει δισεκατομμύρια βρέφη από τον υποσιτισμό που προκάλεσαν εταιρείες υποκατάστατων γάλακτος, όπως η Νεστλέ, οι δηλώσεις για το θηλασμό και τον έλεγχο των γεννήσεων δεν έχουν και μεγάλη διαφορά από τη ναζιστική ευγονική.

Δε φταίει η φτώχεια φταίνε η φτωχοί, φωνάζει η Σώτη, έχοντας πίσω αιώνες ρατσιστικής και ταξικής ευρωπαϊκής ιδεολογίας. Δε τους χρειαζόμαστε τόσους φτωχούς, αναγνωρίζει η νεομαλθουσιανή συγγραφέας.

Και λέγοντας τα αυτά, σκέφτεται πως ίσως καταφέρει να πείσει για την ορθότητα των πολιτικών της Ελλάδας, έτσι ώστε να φύγει κάποτε από αυτή την καταραμένη υπανάπτυξη. Και αν οι εικόνες της Λατινικής Αμερικής, όλο και περισσότερο βιώνονται στους δρόμους της Αθήνας, σε αυτό δε φταίει η πολιτική του ΔΝΤ, αλλά η τριτοκοσμική μας συνείδηση.

Αφού δεν της έλαχε από τη μοίρα να είναι αγγελιοφόρος της «ευρωπαϊκής ανωτερότητας» σε χρόνια ανάπτυξης, έγινε θλιβερή εκπρόσωπος του θανάτου και του στυγνού νέου ιμπεριαλισμού στα χρόνια της κρίσης.

Αναμένουμε το άρθρο που θα στηρίζει με ανθρωπιστικά και πολιτισμένα επιχειρήματα την επέμβαση στη Συρία.

Το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://www.alfavita.gr/