Εδώ ο κόσμος καίγεται και τα διαστροφικά Μαντεία ...

[ΘΑΛΕΙΑ]

Εδώ ο κόσμος καίγεται και τα διαστροφικά Μαντεία …χτενίζονται!




Η ιδεολογία της Νέας Εποχής (το έχουμε αναλύσει κουραστικά) είναι η ισοπέδωση των ΠΑΝΤΩΝ, μέσω των παρά φύση επιμειξιών και των ποικίλων διαστροφικών νοσημάτων που η ίδια η κακουργία της πλανητικής αγοράς και των μηχανισμών της παράγει και αναπαράγει.

Αυτή η ιδεολογία της μολυσματικής και διαστροφικής ισοπέδωσης (ή η ιδεολογία της «παρτούζας) παράγεται και αναπαράγεται σε όλα τα επίπεδα: Πολιτικό, κοινωνικό, πνευματικό, ψυχολογικό, σεξουαλικό κ.λπ…

ΟΙ βασικές δομές παραγωγής όλων αυτών των τοξικών και ποικίλων μολυσματικών διαστροφών είναι το «νέο» σχολείο (ο εκπαιδευτικός «εκσυγχρονισμός») και τα ΜΜΕ των «νταβάδων» (διεθνών και εγχώριων).

Οι πολιτικές δυνάμεις που πρωτοστατούν σ’ αυτήν την «εκσυγχρονισμένη» και «κουλτουριάρικη παρτούζα», σε όλα τα διαβρωτικά μολύσματα κάθε διαστροφής, είναι τα χρώματα της «αριστερής» ίριδας: Με μπροστάρη το ΣΥΡΙΖΑ και τις ποικίλες επιδοτούμενες εστίες (ΜΚΟ και CIA), καθώς και πολλούς «αριστεριστές», σαν το κατάλληλο «επαναστατικό» λούστρο…

ΤΩΡΑ που έχουν και τους κατάλληλους δημάρχους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη (Καμίνης και Μπουτάρης), ΟΛΟΙ αυτοί, από ΚΟΙΝΟΥ και με τη «χορηγία» των δημάρχων, οργιάζουν…


Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ:
http://resaltomag.blogspot.gr/2013/06/blog-post_7308.html

[Ροβεσπιέρος]

Ένα άρθρο δημοσιευμένο στο τρίτο τεύχος του ΡΕΣΑΛΤΟ, Δεκέμβρης 2005. Αποκτάει επικαιρότητα...



Ομοφυλοφιλία και ο «αριστερός» ερμαφροδιτισμός
Γράφει: Η Θάλεια Βεργή

Η ελληνική αριστερά ακολουθώντας τα αχνάρια της ευρωπαϊκής αριστεράς αρχίζει να εκτοπίζει και από το λεξιλόγιό της τα βασικά ταξικά ζητήματα και να περιστρέφεται γύρω από περιθωριακά ζητήματα μικρομεταρρυθμίσεων και «μειονοτικών ευαισθησιών». Εδώ ο κόσμος καίγεται και οι «αριστερές» ηγεσίες το μόνο «προοδευτικό» που έχουν να πούνε είναι γύρω από το χωρισμό της Εκκλησίας από το κράτος, για τον πολιτικό γάμο, τα «δικαιώματα των μειονοτήτων», το γάμο των ομοφυλοφίλων και τα παρόμοια: ευθυγραμμίζονται πλήρως με όλα τα ιδεολογικά κόπρανα του «εκσυγχρονιστικού νεοφιλελευθερισμού». Τα προϊόντα του κοσμοπολιτισμού και τα πολύ-πολιτισμικά ιδεολογήματα τα πλασάρουν σαν πρόοδο και τα καθιστούν «επίκαιρα» πολιτικά ζητήματα.
Το πλέον θλιβερό είναι ότι οι καθεστωτικές αριστερές ηγεσίες με σημαιοφόρο τον κ. Αλαβάνο, φιλοδοξούν να «εμπλουτίσουν» το σοσιαλιστικό κίνημα με τη διεκδίκηση της «χειραφέτησης» των ομοφυλοφίλων. Ουσιαστικά προβάλουν την απαίτηση να αναγνωρίσει το σοσιαλιστικό κίνημα την ύπαρξη κάποιου «τρίτου φύλου» που η φύση τάχα δημιούργησε, πλάι στη γυναίκα και τον άνδρα. Ζητούν να παρέμβουμε σε εντελώς προσωπικά ζητήματα και να υιοθετήσουμε μια εντελώς ανόητη και αντεπιστημονική άποψη: Ότι δηλαδή η ομοφυλοφιλία είναι πολιτικό δικαίωμα και διεκδίκηση! Μια κοινωνική και ψυχολογική διαστροφή την ανάγουν σε διεκδικητικό πολιτικό αίτημα!

Κοινωνική διαστροφή

Οι ιδρυτές του επιστημονικού σοσιαλισμού βεβαίως ασχολήθηκαν ελάχιστα με το θέμα και αυτό δεν οφείλεται στα συντηρητικά ήθη της εποχής τους. Τους απασχολούσαν σοβαρότερα ζητήματα. Στο βαθμό πάντως που ασχολήθηκαν χαρακτήρισαν την ομοφυλοφιλία διαστροφή. Αυτή την άποψη διατυπώνει ο Ένγκελς στην περίφημη μελέτη του για την «καταγωγή της οικογένειας». Θεωρεί μάλιστα ότι οι αρχαίοι Έλληνες τιμωρήθηκαν με τη «διαστροφή της ομοφυλοφιλίας» για την καταπίεση που επέβαλαν στη γυναίκα.
Ξέρουμε τι λένε για τον Ένγκελς κάποιες τραυματικές περιπτώσεις φιλελευθέρων μικροαστών: ότι είναι ένα «σεξιστικό γουρούνι»! Οι αντιδράσεις τους έχουν την κατανόησή μας. «Διαστροφή» επίσης χαρακτηρίζει την ομοφυλοφιλία ένα άλλο «σεξιστικό γουρούνι», ο Λένιν, σε μια δημοσιευμένη συνομιλία του με την Κλάρα Τσέτκιν, το 1920.
Μήπως όμως οι μεγάλοι δάσκαλοι του επιστημονικού σοσιαλισμού λάθευαν;
Η επιστήμη έχει αποδείξει ότι τα αίτια της ομοφυλοφιλίας πρέπει να αναζητηθούν όχι στη φύση, αλλά μόνο στο πεδίο της ψυχολογίας και σε τελική ανάλυση στο πεδίο της κοινωνικής μας ύπαρξης. Ο καπιταλιστικός «πολιτισμός», που έχει αναπτύξει τεράστιο κοινωνικό πλούτο, όσο κανένας άλλος πολιτισμός πριν από αυτόν, έχει πληρωθεί με πανάκριβο ψυχικό τίμημα: την παραμόρφωση και εξαθλίωση της ανθρώπινης ευαισθησίας, τον κατακερματισμό των ενστίκτων, την καταστροφή της ψυχοσεξουαλικής ικανότητας για ποιοτική ικανοποίηση των αναγκών, την επιβολή διεστραμμένων κοινωνικών και ερωτικών σχέσεων.
Ο σύγχρονος εφιάλτης έχει τα χαρακτηριστικά του δυτικού ατομικισμού: Νευρώσεις, ψυχώσεις, ψυχοσεξουαλικές διαστροφές…

Ζήτημα επιλογής;

Βεβαίως ο προσανατολισμός της σκέψης προς την κατεύθυνση του κοινωνικού καθορισμού των ψυχολογικών διαστροφών ενοχλεί μερικούς. Διατείνονται ότι η ομοφυλοφιλία και η ετεροφυλία είναι απλά ζητήματα «επιλογής»!!! Οι «θεωρητικοί» των ομοφυλόφιλων στο ερώτημα «το πώς γίνεται ένας ομοφυλόφιλος» αντιτείνουν το ερώτημα «το πώς γίνεται ένας ετερόφυλος»! Δηλαδή αρνούνται κάθε αιτιατή σχέση. Η ομοφυλοφιλία ή ετεροφυλία είναι απλά θέματα ατομικής επιλογής.
Για τους βαγιανάτους και τους λοιπούς «θεωρητικούς» της ομοφυλοφιλίας τα καταλαβαίνουμε τέτοιου είδους «επιχειρήματα». Κάθε άνθρωπος χρειάζεται μια θεωρία που να δικαιολογεί και να δικαιώνει την πράξη του. Το κατά πόσο ανταποκρίνεται στα πράγματα είναι άλλο ζήτημα. Τι να πούμε όμως για κάποιους αυτό-καλούμενους μαρξιστές που αποδέχονται την άποψη της «επιλογής»; Πώς είναι δυνατόν μια λειτουργία με πυρήνα την αναπαραγωγή της ζωής να είναι ζήτημα υποκειμενικής επιλογής; Αφήνουμε το γεγονός ότι κάθε «υποκειμενική επιλογή» είναι κοινωνικά καθορισμένη.
Η αναπαραγωγή μαζί με τη διατροφή-αφοτερίωση, είναι φαινόμενα ταυτόσημα με τη έννοια της ζωής. Δεν θα υπήρχε ζωή χωρίς τη διαρκή αυτό-ανανέωσή της. Κι αυτό στον άνθρωπο και στους άλλους ανώτερους οργανισμούς γίνεται με τη συνεύρεση θηλυκού-αρσενικού. Επομένως η συνεύρεση θηλυκού-αρσενικού είναι νόμος της ζωής και όχι τυχαία επιλογή. Δεν είναι λοιπόν ο φυσικός νόμος που χρειάζεται αιτιολόγηση ( «πώς γίνεσαι ετερόφυλος»), αλλά η παρέκκλιση από αυτόν. Δεν μας φαίνεται παράδοξη η στροφή της πυξίδας στο Βορά. Οπωσδήποτε όμως θα μας προβλημάτιζε η στροφή της νοτιοανατολικά.
Λένε κάποιοι ότι η σεξουαλική επαφή γίνεται για την ευχαρίστηση και όχι για την αναπαραγωγή. Αν έτσι έχουν τα πράγματα θα πρέπει να δεχτούμε ότι και η διατροφή επίσης γίνεται για την ικανοποίηση της γεύσης και όχι για την επιβίωση. Η ηδονή είναι το επακόλουθο των υλικών λειτουργιών και ενστικτωδών δομών του ανθρώπου που υπόκεινται στις παραμορφώσεις και αλλοιώσεις των πολλαπλών κοινωνικών καταπιέσεων. Είναι άλλο πράγμα οι νόμοι της φύσης και της ζωής και άλλο πράγμα η συνείδηση ή οι παραμορφώσεις και ακρωτηριασμοί της φύσης, των ενστίκτων του ανθρώπου και των φυσικών λειτουργιών του. Οι «αριστεροί» που επιμένουν στο αντίθετο πρέπει να αφαιρέσουν από τα εμβλήματά τους το πορτρέτο του Μαρξ και να βάλουν το Χότζα και το γάιδαρό του. Και ο Χότζας πίστευε ότι το να ταΐζεις ή όχι το γάιδαρό σου είναι ζήτημα επιλογής…

Ο «πολιτισμός» του ανταγωνισμού

Κάθε παρέκκλιση από τη φυσική συμπεριφορά έχει να κάνει με το βιασμό του ανθρώπινου ψυχισμού, της ανθρώπινης φύσης: κακοποιούνται εξίσου βάναυσα με το φυσικό περιβάλλον. Ο άνθρωπος έχει καταδικαστεί μέσα στις ταξικές κοινωνίες να επιβιώνει σε ανταγωνισμό (συχνά θανάσιμο) με τα άλλα μέλη της κοινωνίας και επομένως να διαμορφώνει μια επίκτητη ψυχολογία που αντιφάσκει προς το φυσιολογικό της υπόβαθρο. Όλες οι πλευρές της ζωής, μαζί και ο έρωτας, αντικρίζονται υπό το πρίσμα μιας ανταγωνιστικής ψυχολογικής διάθεσης, η οποία είναι εντονότερη στον αγώνα για οικονομική και κοινωνική υπεροχή. Γι αυτό οι άνθρωποι μπορούν να μιλούν όχι μόνο για τις αντιλήψεις της μιας ή της άλλης εποχής στα θέματα της ζωής και του έρωτα, αλλά και για διαφορετικές ταξικές αντιλήψεις. Τις διαφορετικές αντιλήψεις για τον έρωτα από κοινωνία σε κοινωνία και από τάξη σε τάξη, δεν παρέλειψε να σημειώσει ο Ένγκελς: «Ερωτικοί δεσμοί, με τη σύγχρονη έννοια, παρουσιάζονται μονάχα έξω από την επίσημη κοινωνία. Οι βοσκοί που τις χαρές και τους καημούς του έρωτά τους μας τους τραγουδούν ο Θεόκριτος και ο Μόσχος, ο Δάφνης και η Χλόη του Λόγγου, είναι αποκλειστικά όλοι δούλοι που δεν συμμετέχουν καθόλου στο κράτος, στη σφαίρα της ζωής του ελεύθερου πολίτη. Εκτός όμως από τους δούλους, μονάχα στα προϊόντα αποσύνθεσης του κόσμου που έδυε, βρίσκομε ερωτικές περιπέτειες, και με γυναίκες που επίσης βρίσκονται έξω από την επίσημη κοινωνία, με εταίρες, δηλ. με ξένες ή απελεύθερες.»
Ο Φρόιντ, μολονότι οι αστικές του προλήψεις τον εμποδίζουν να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα, παρατηρεί, επίσης, ότι το προλεταριάτο στα θέματα του έρωτα έχει διαφορετική στάση από τις ιδιοκτήτριες τάξεις, τις «καλλιεργημένες», όπως τις ονομάζει. Αυτό το αποδίδει με ένα φανταστικό παράδειγμα: Δύο κοριτσάκια 5-6 χρόνων, το ένα του ιδιοκτήτη μιας πολυκατοικίας, το άλλο κόρη του θυρωρού, παίζουν. Ανάμεσα στα άλλα παιχνίδια παριστάνουν και το αντρόγυνο. Στη συνέχεια η κόρη του ιδιοκτήτη εξελίσσεται σε νευρωτική και σεξουαλικά ανώμαλη, η κόρη του θυρωρού εξελίσσεται νορμάλ από όλες τις απόψεις. Γιατί;
Γιατί το «ανεπτυγμένο Εγώ» παρουσιάζει ψυχο-σεξουαλικές διαταραχές; Φταίει η «καλλιέργεια» και ο «πολιτισμός», μας λέει ο Φρόιντ. Είναι το τίμημα που πληρώνει η ανθρωπότητα για την πρόοδο! Αυτό είναι το γενικό συμπέρασμα. Ενώ σωστά διαπιστώνει την αλληλεξάρτηση του χαρακτήρα και της σεξουαλικότητας, δεν περνάει από το μυαλό του, ούτε αναρωτιέται, τι είδους «καλλιέργεια» είναι αυτή και τι «πολιτισμός» διαμόρφωσε την κόρη του ιδιοκτήτη;
«Καλλιεργημένος» θεωρείται στη σύγχρονη κοινωνία όποιος έχει αφομοιώσει την αστική παιδεία. Με άλλα λόγια αυτός που με τη διδασκαλία και την πρακτική ζωή έχει αφομοιώσει όχι μόνο κάποιες θετικές γνώσεις, αλλά και την αστική ιδεολογία. Τις αντιλήψεις και την ηθική που δικαιώνουν το νόμο της ζούγκλας – τον θεμελιωμένο στην οικονομία της αγοράς. Είναι μια παιδεία που αποδίδει κεντρική σημασία στην προσωπική αξία, το προσωπικό συμφέρον, σε ανταγωνισμό με την αξία και το συμφέρον των άλλων.

Ατομισμός

Αναμφίβολα αυτός ο ατομισμός γεννήθηκε και αναπτύχθηκε μαζί με τον πολιτισμό. Είναι το αποτέλεσμα της βαθμιαίας απόσπασης του ανθρώπου από τη φύση. Επειδή όμως αυτή συντελείται, μέχρι σήμερα, δια μέσου ταξικών κοινωνιών και ταξικών ανταγωνισμών, συνοδευόταν και από μια αναπτυσσόμενη απόσπαση του ανθρώπου από την ίδια του τη φύση. Η ομοφυλοφιλία δεν είναι παρά η απόσπαση του ανθρώπου από την ίδια του τη φύση. Στην πρωτόγονη κομμουνιστική κοινωνία, η οποία χαρακτηριζόταν από την ενότητα συμφερόντων των μελών της ομάδας και αποκλειόταν ο ατομισμός, η ομοφυλοφιλία ήταν εντελώς άγνωστη. Στη βάση της συντροφικότητας και της αγάπης η ψυχρότητα και η σεξουαλική ανικανότητα ήταν επίσης φαινόμενα άγνωστα.
Σε αντίθεση με τη συντροφικότητα που χαρακτήριζε τον πρωτόγονο κομμουνισμό οι ταξικές κοινωνίες και ιδιαίτερα ο καπιταλισμός ανέπτυξαν τον ατομισμό σε θεότητα. Η θεοποίηση του ατόμου είναι η αρχή των μαρτυρίων του και της μοιραίας πτώσης του. Αναπόφευκτα ορισμένα άτομα εξελίχθηκαν σε μάστιγες των συνανθρώπων τους και ολόκληρης της κοινωνίας. Η κοινωνία του ατομισμού είναι η κοινωνία του εξευτελισμού της ανθρώπινης προσωπικότητας: « Η ανώτερη ανάπτυξη της ατομικότητας πληρώνεται με μια ιστορική διαδικασία που κάνει τα άτομα θύματά της» (Μαρξ).
Και αυτή η προσωπικότητα νιώθει τόσο πιο εξευτελισμένη, πιο πληγωμένη και πιο μανιασμένη, όσο περισσότερο αυτάρεσκα και ματαιόδοξα στρέφεται στον εαυτό της. Αυτή η προσωπικότητα βρίσκεται μονίμως σε αναμέτρηση με κάθε άλλη. Αγωνίζεται να ανέλθει όσο γίνεται ψηλότερα. Και όταν δεν τα καταφέρνει παρηγορείται υποβιβάζοντας τους διπλανούς της. Τα παθήματα των άλλων, η δυστυχία τους, είναι μια δική της επιτυχία και ευχαρίστηση.
Στην πραγματικότητα κανείς μας δεν είναι εντελώς απαλλαγμένος από τις ψυχολογικές επιρροές της κοινωνίας που ζούμε, έστω και αν τις καταδικάζουμε και τις πολεμάμε. Σε κάποιες περιπτώσεις όμως ο βαθμός κάνει τη διαφορά.
Όπως για τον έμπορο το έπαθλο του πετυχημένου ανταγωνισμού είναι ο πελάτης, έτσι για τους επίδοξους εραστές (άντρες και γυναίκες) η προσωπική τους αξία επιβεβαιώνεται στην προτίμηση του άλλου φύλου. Και όταν αντί αυτής έρχεται η απόρριψη, η ψυχολογική καταβαράθρωση είναι τόσο πιο βαθιά και τόσο πιο τραυματική, όσο πιο μεγάλο είναι το πάθος για προσωπική αναγνώριση, κοινωνική υπεροχή και καταξίωση. Με άλλα λόγια είναι τόσο πιο οδυνηρή, όσο περισσότερη σημασία δίνουν τα άτομα στις κυρίαρχες αξίες.

Η μαρξιστική οπτική

Εάν λοιπόν οι ανταγωνιστικές σχέσεις και η ανταγωνιστική ψυχολογία που διαμορφώνουν, είναι το κρυμμένο μυστικό των ψυχο-σεξουαλικών παρεκκλίσεων, μπορεί να αντιμετωπίζουμε τους ομοφυλόφιλους με κατανόηση και ανοχή, αλλά δεν καθαγιάζουμε την κατάστασή τους. Τους θεωρούμε θύματα ενός απάνθρωπου καθεστώτος που πρέπει να ανατραπεί. Για τους μαρξιστές λοιπόν το ζήτημα μπαίνει διαφορετικά: Αγώνας για τη διάλυση ή την εξασθένιση του αστικού Εγώ (πηγή όλων των διαστροφών), αγώνας για μια νέα, συλλογική δομή του Εγώ, ένα είδος ομαδικού Εγώ που αποτελεί την προϋπόθεση για μια νέα συνεργατική δομή των ενστίκτων, που θα είναι το ψυχοσεξουαλικό ισοδύναμο στη συλλογική ιδιοποίηση της παραγωγής.
Αν παρόλα αυτά κάποια μικροαστικά στοιχεία επιμένουν να ανάγουν την ομοφυλοφιλία σχεδόν σε αρετή, δεν μας παραξενεύει καθόλου. Ούτε μας παραξενεύει ότι οι «αριστερές» ηγεσίες και ο μικροαστικός επαναστατισμός θέλουν να «εμπλουτίσουν» το σοσιαλιστικό πρόγραμμα με τα «δικαιώματα» των ομοφυλοφίλων. Ο ταξικός και πολιτικός ερμαφροδιτισμός πάει πακέτο με κάθε λογής ερμαφροδιτισμό!
Πολιτικά ερμαφρόδιτους και όλους ομοφυλόφιλους θέλει να μας κάνει ο κοσμοπολιτισμός της Νέας Τάξης…



ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Θα αναρτήσουμε ακόμα δύο κείμενα σχετικά, γραμμένα τον Ιούλιο του 2009:
α) Η δουλική φιλοσοφία της «ιδιαιτερότητας»
β). Δεν πρέπει να μένουμε απαθείς στη δολοφονία της σκέψης
_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[ΘΑΛΕΙΑ]

Ιούλιος 2009 («ιδιαιτερότητες» στα θεατρικά φεστιβάλ)
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=21191#21191



Η δουλική φιλοσοφία της «ιδιαιτερότητας»:
«Όλοι ίσοι, όλοι διαφορετικοί»
Γράφει: Ο Γιάννης Παπαμιχαήλ

Η «ιδιαιτερότητα», σε μια εποχή που καλλιεργεί την εξατομίκευση και βαυκαλίζεται με τα «ατομικά δικαιώματα» (αλλά όχι, καθόλου με τα συλλογικά παρά μόνο αν η «συλλογικότητα» είναι μειονοτική και περιθωριακή, δηλαδή σαν προέκταση και πολλαπλασιασμός του ατόμου και των «ιδιαιτεροτήτων του), δεν είναι παρά το άλλο όνομα της «διαφορετικότητας», που αποτελεί την υπ’ αριθμόν μία αξία της εισαγόμενης, νεοφιλελεύθερης πολιτικής ηθικής.

«Όλοι ίσοι, όλοι διαφορετικοί»: Όπως πάντα «ίσοι μεταξύ τους και διαφορετικοί» ήταν όλοι οι δούλοι. Εκείνοι που προσπαθούν να δραπετεύσουν από τη συνθήκη της ζωής τους, κάνοντας συνήθως επίδειξη δουλικότητας στους αφέντες τους. Εκείνοι που κάποτε εξεγείρονται, αλλά δεν κάνουν επανάσταση και δεν αλλάζουν τη συλλογική τους μοίρα σχεδόν ποτέ.

Με μία εξαίρεση: Τους Μεσσήνιους είλωτες της Σπάρτης. Που ακριβώς δεν ήταν «διαφορετικοί», αλλά «όμοιοι» πολιτισμικά μεταξύ τους, με κοινή «εθνική συνείδηση», θα λέγαμε σήμερα.

Καλλιεργώντας, όμως, τη «διαφορετικότητα» και την «ιδιαιτερότητα» (μαζί με την καινοτομία, την πρωτοτυπία και τις άλλες ιδιότητες του καπιταλιστικού εμπορεύματος), είναι απολύτως φυσικό τα ατομικά δικαιώματα (στη διαφοροποίηση και στη διάκριση), να συναντήσουν κάπου το «διαφορετικό γούστο», την ιδιαίτερη σεξουαλική επιλογή, ακόμα και το «βίτσιο».

Έτσι, ακριβώς, η ατομική εξαίρεση αναδεικνύεται ως αξιακός κανόνας. Ομογενοποιείται, λοιπόν, στο πεδίο της ιδεολογίας, η «κοινωνία των διαφορετικών», υπό το πρίσμα ενός μωσαϊκού «ειδικών περιπτώσεων», που ζουν, συναντώνται, «επικοινωνούν» μεταξύ τους στο αέναο παρόν της «μεταμοντέρνας», όπως ονομάζεται, συνθήκης της ζωής τους.

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι η «διαφορετικότητα» είναι μία αξία που πρέπει να εγχαραχτεί στις συνειδήσεις των πολιτών.

Η χρήση του Θεάτρου της Επιδαύρου αποσκοπεί σε αυτήν την εγχάραξη, σε αυτήν τη «διδασκαλία».

Όπως ακριβώς έκαναν οι αρχαίες τραγωδίες, όταν απευθυνόντουσαν στις συνειδήσεις των τότε πραγματικών πολιτών-οπλιτών.

Μόνο που το περιεχόμενο της σημερινής «διδασκαλίας», παρά τον γελοίο χαρακτήρα του, εγχαράσσει σοβαρά και συστηματικά τη συνείδηση του δουλικού υπηκόου – του υπηκόου που είναι γεμάτος «ιδιαιτερότητες»…

[ΘΑΛΕΙΑ]

ΙΟΥΛΗΣ 2009
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=21191#21191

Δεν πρέπει να μένουμε απαθείς στη δολοφονία της σκέψης



Η γενική ισοπέδωση της Ιστορίας, των Ιδεών και των Αξιών, το μακάβριο αυτό προϊόν της δικτατορίας της αγοράς, δηλαδή του αχαλίνωτου εμπορευματικού καταναλωτισμού, δεν επέφερε μόνο μια τρομακτική σύγχυση, αλλά ισοπέδωσε δραματικά και κάθε κοινωνικό, πολιτικό και αισθητικό κριτήριο.

Σήμερα έχουμε φτάσει στο καθολικό ξεχαρβάλωμα της σκέψης και στην απόλυτη Βαβυλωνία. Έχουμε υπερβεί και αυτό το «δράμα» του «ατομικού» κριτηρίου. Φθάσαμε στη διάσπαση και του «ατομικού» στις «ιδιαιτερότητές» του!!!

Σήμερα η πλανητική καπιταλιστική αγορά (Νέα Τάξη) έχει αναγάγει σε θεότητα το «ιδιαίτερο», το «προσωπικό», το «βίτσιο», τη «διαστροφική νότα». Η ίδια η λογική του καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού είναι που σκορπά την ΟΛΟΤΗΤΑ σε επιμέρους εμπορεύσιμα «τεμάχια», που «διασπά» το άτομο σε ανεξάρτητες «ίνες» και «χημικές ουσίες» και ανάγει την «ίνα» και το «μόριο» της διάσπασης σε ιδεολογία.

Αντιλαμβάνεται, συνεπώς, κανείς ότι μια τέτοια κατάσταση ισοπεδώνει τα πάντα: Την Ιστορία, τις κοινωνικές ολότητες, τις ιδεολογίες, την Τέχνη κάθε τι το συλλογικό, ακόμα και την ολότητα του ανθρώπου ως κοινωνική και ιστορική οντότητα. Συνακόλουθα ισοπεδώνει και κάθε μορφή επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, την «γλώσσα» των ανθρώπων, γιατί η «γλώσσα» δεν είναι απλώς ένας κώδικας τυπικών γραμματικών ή συντακτικών κανόνων, είναι ιστορική και κοινωνική πράξη.

Το σκόρπισμα της ολότητας, η διάσπαση του ανθρώπου σε «ιδιαιτερότητες», σε «ουσίες» και το χειρότερο η αυτονόμηση αυτών των «ουσιών» οδηγεί στην καταστροφή κάθε επικοινωνίας, σε μια εφιαλτική Βαβέλ. Γιατί όταν δεν μπορεί να αναχθεί το «ειδικό» στο «γενικό» δεν μπορεί να υπάρξει επαφή ανάμεσα στους ανθρώπους, ούτε σκέψη, ούτε Τέχνη.

Το «γεφύρι» ανάμεσα στους ανθρώπους δεν είναι το «ιδιαίτερο», αλλά το «κοινό». Δηλαδή αυτό που καθορίζεται στον άνθρωπο από τους πιο βαθείς και μόνιμους όρους που μοντελάρουν την «ψυχή» του: από τους ιστορικούς και κοινωνικούς όρους αγωγής, ύπαρξης, εργασίας και οργάνωσης.

Η ατομικότητα και οποιαδήποτε «ιδιαιτερότητα» «είναι μια εσώτερη συγχώνευση στοιχείων που υπάρχουν στη φυλή, στο έθνος, στην τάξη, παροδικών ή θεσμοθετημένων, και πραγματικά η ατομικότητα εκφράζεται στο μοναδικό χαρακτήρα αυτής της συγχώνευσης, στις αναλογίες αυτής της ψυχολογικής σύνθεσης» (Τρότσκι: «Λογοτεχνία και Επανάσταση»).

Το «κοινό», αυτό που συνδέει τους ανθρώπους, είναι το ιστορικό και κοινωνικό «Είναι» του ανθρώπου και όχι η «ιδιαιτερότητα» της ψυχολογικής σύνθεσης των στοιχείων αυτού του «Είναι». Είναι τα συλλογικά ιστορικά συστατικά που διαμορφώνουν την «ψυχή» του ανθρώπου και όχι η «μοναδικότητα» των αναλογιών της ψυχολογικής σύνθεσης αυτών των συστατικών.

Ένα από τα σπουδαιότερα καθήκοντα της κριτικής ενός καλλιτεχνικού έργου π.χ. είναι να αναλύσει την ατομικότητα του καλλιτέχνη (δηλαδή την τέχνη του) στα συστατικά της στοιχεία και να δείξει τη συνάφειά τους και όχι να τα σκορπίσει σε επιμέρους και ανεξάρτητες ψυχολογικές ιδιαιτερότητες. Με αυτό τον τρόπο η κριτική φέρνει τον καλλιτέχνη πιο κοντά στον αναγνώστη που έχει, κι αυτός, λίγο πολύ μια «μοναδική ψυχή», ανέκφραστη «καλλιτεχνικά», «ακαθόριστη», μα που δεν αντιπροσωπεύσει λιγότερο μια ένωση των ίδιων στοιχείων με αυτή του ποιητή.

Είναι αυτά τα ίδια στοιχεία που ενώνουν τον καλλιτέχνη με το λαό, που μας συγκινούν και αποτελούν τη βάση επικοινωνίας. Ακριβώς γιατί αυτά τα «κοινά» στοιχεία είναι που διαμορφώνουν τα κοινά αισθήματα και την ίδια γλώσσα. Και από δω απορρέει ο μεγάλος κοινωνικός ρόλος της Τέχνης, αυτός που οργώνει και οργανώνει τη λαϊκή συνείδηση, γίνεται, δηλαδή, καταλυτικός ιστορικός συντελεστής των κοινωνικών αγώνων…

Και είναι αυτή η δυναμική κοινωνική λειτουργία της Τέχνης που θέλουν να καταλύσουν κυριολεκτικά οι μηχανισμοί του καπιταλισμού και τα πολυεδρικά Ιερατεία τους. Γι’ αυτό δολοφονούν ανηλεώς κάθε ιστορικό, κοινωνικό και αισθητικό κριτήριο, με την καταστροφή της διαλεκτικής σχέσης του «γενικού» με το «ειδικό», του ανθρώπου με την ιστορία και την κοινωνία, της τέχνης με τη ζωή.

Γι’ αυτό ανάγουν το «ατομικό» και το «ιδιαίτερο» σε θεοποιημένο κριτήριο. Κάθε ένας έχει και το «κριτήριό» του, το «βίτσιο» του, την «ιδιαιτερότητά» του, όλα υποταγμένα στις βουλές των οικονομικών κηδεμόνων τους, στα «φέουδα» των κύκλων τους και των «προσωπικών» δεσμών…

Σήμερα αυτή η διάλυση των ιστορικών και κοινωνικών δεσμών έχει πάρει μορφές παράνοιας. Η «ιδιαιτερότητα» προωθείται συστηματικά, οργανωμένα και αφηνιασμένα από τα ισχυρά κέντρα εξουσίας, με αχαλίνωτες και γιγάντιες επιδοτήσεις, με πολύχρωμους χορηγούς και σπόνσορες του χρήματος.

Η αιχμή αυτού του εφιάλτη είναι η φαιά δικτατορία των ΜΜΕ και οι «νταβάδες» της τέχνης και της διανόησης…


Ιδιαίτερα αποκαλυπτική είναι η περίπτωση του Ρίτσου. Δεν δολοφονούν απλώς τον ποιητή, δεν τον εξευτελίζουν μόνο, αλλά τον χρησιμοποιούν για να διαπλάσουν τις «νέες» νοσηρές συνειδήσεις.

Γιαυτό ακριβώς το λόγο θεατροποίησαν,πρόβαλλαν σκανδαλωδώς και, τελικά, παρουσίασαν στη «δική» τους μικρή Επίδαυρο, ένα πολύ «ιδιαίτερο» και πολύ προσωπικό κείμενο του Γιάννη Ρίτσου.Και μόνον αυτή η φράση. ενός πολύ γνωστού δημοσιογράφου ( ΝΕΑ,27.7,σελ.22 και 30.7.09, σελ.20) τα λέει όλα.

Αντιγράφουμε αυτολεξεί:

" Από όλες τις εκδηλώσεις για το φετινό Έτος Ρίτσου, νομίζω πως η παράσταση "Το τερατώδες αριστούργημα", που σφράγισε και πύκνωσε όλη την ουσία του Γιάννη Ρίτσου ( κι ήταν λάθος να χαρακτηρισθεί "αυστηρώς ακατάλληλο"..), συνεισέφερε περισσότερο ένα όχημα για να Τον γνωρίσουμε καλύτερα "

Ώστε οι κάποιες στιγμές της ιδιαιτερότητάς του είναι όλη η ουσία του Ρίτσου;;Που σημαίνει ότι με τον Επιτάφιο και τη Ρωμιοσύνη, γνωρίζουμε κάποιο Ρίτσο πολύ μικρότερης σημασίας..;;!!



Το έργο του Ρίτσου είναι στενά δεμένο με τους αγώνες και τα οράματα της εποχής μας. Μέσα από αυτούς τους ιστορικούς αγώνες έχει ξεπηδήσει η ποίηση του Ρίτσου. Ο ίδιος ο ποιητής δεν παρέμεινε ποτέ θεατής. Και στον τελευταίο του στίχο διακρίνεις τον μαχόμενο άνθρωπο. Η ποίησή του είναι ξεχωριστή, αποτελεί μια αισιόδοξη φωνή μέσα στην κλαψιάρικη συμφωνία της παρακμιακής αστικής τέχνης, μια από τις μοναδικές προσπάθειες που αντίκριζαν τη ζωή σαν αδιάσπαστη ενότητα, που ένωναν το χθες με το σήμερα και οραματιζόταν το αύριο.

Σε όλο το έργο τού Ρίτσου διακρίνεις καθαρά την αγωνιώδη προσπάθεια να ανακαλύψει, μέσα από το χάος της καπιταλιστικής ζούγκλας, τα καινούρια τραγούδια στη χαρά, στη ζωή και στον έρωτα, σε όλα αυτά που ενώνουν τους ανθρώπους. Γι’ αυτό και αγαπήθηκε ο Ρίτσος. Μίλησε στην «ψυχή» μας και ταυτόχρονα η ποίησή του, παρά τις οποιεσδήποτε επιμέρους «ατέλειες», αποτελούσε ένα εγερτήριο σάλπισμα ή και κάποιες φορές λυπητερό παράπονο, αλλά πάντα τραγούδι ανθρώπινο.

Σήμερα, ήρθε και η δική του σειρά. Μπήκε και αυτός στο «στόχαστρο» των «νονών» των νεοταξικών ιερατείων. Δεν επιχειρείται απλώς η αφυδάτωση του έργου του από κάθε ιστορικό και κοινωνικό χυμό, αλλά η ολοκληρωτική αποδόμηση και του «συμβόλου», Ρίτσος.

Σβήνουν όλα τα χαρακτηριστικά της ποίησής του, απομονώνουν μια «ιδιαιτερότητά» του και την πλασάρουν σαν Ρίτσος.

Διπλός και συνειδητός ο στόχος:

α). Η απαξίωση του επαναστατικού του έργου και ο εξευτελισμός του στα μάτια του ελληνικού λαού που τον λάτρεψε.

β). Η χρησιμοποίησή του, με το να προβάλλουν με το κύρος του ποιητή, τις «νέες αξίες» της καπιταλιστικής σήψης και παρακμής: Τη θεοποίηση των «ιδιαιτεροτήτων» και των διαστροφικών νοσημάτων της αποσύνθεσης…

Πρέπει να αντιδράσουμε σε αυτό τον εφιάλτη των νέων ισοπεδωτικών ιδεολογημάτων της Νέας Τάξης. Σε αυτές τις πρακτικές ακρωτηριασμού και «βεβήλωσης» των μεγάλων μας καλλιτεχνών και δημιουργών.

Αν δεν αντιδράσουμε έγκαιρα,πολύ φοβάμαι ότι μας περιμένουν πολλοί τέτοιο ακρωτηριασμοί. Και όχι μόνο γνωστών μεγάλων δημιουργούν με τις γνωστές ιδιαιτερότητές τους..Θα προσπαθήσουν να "δολοφονήσουν" και πολλούς, (ακόμη και ζωντανούς..) μύθους της νεοελληνικής μας ιστορίας, που δεν είχαν καμιά "ιδιαιτερότητα"... Θα ψάξουν να βρουν κάποιες "αδύνατες", ανθρώπινες στιγμές τους, θα τις "τηλεθεατροποιήσουν", θα τις προβάλλουν από όλα τα ΜΜΕ τους και θα μας πείσουν ότι αυτή είταν η ΟΥΣΙΑ τους και όχι ΟΛΟ το πολυσήμαντο έργο τους. Από τον Κωστή Παλαμά, τον Άγγελο Σικελιανό,το Νίκο Καζαντζάκη και το Βασίλη το Ρώτα, μέχρι το Μανώλη το Γλέζο και το Μίκη το Θεοδωράκη..

Το ΚΚΕ, γιατί ακόμα δεν μιλάει γι’ αυτό το εμετικό κατασκεύασμα της Επιδαύρου;