Το πάθος για τα Υπουργεία είναι δυνατότερο από την Απεργία

[Ροβεσπιέρος]

Το πάθος για τα Υπουργεία είναι δυνατότερο από την Απεργία
Γιάννης Κυριακάκης
Oικονομολόγος - καθηγητής μέσης εκπαίδευσης



Η απεργία των καθηγητών δεν ξεκίνησε ποτέ όχι γιατί οι καθηγητές δεν το ήθελαν αλλά γιατί οι συνδικαλιστές ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ αλλοίωσαν τις αποφάσεις συνελεύσεων χιλιάδων καθηγητών και την ακύρωσαν. Κι αν από ΝΔ - ΠΑΣΟΚ το περίμενες, για το ΣΥΡΙΖΑ, νομίζω, βγαίνουν κάποια χρήσιμα συμπεράσματα, για όσους δεν τα έχουν ήδη βγάλει.

Αν δεν έχεις τα κότσια να πας στην παραμικρή σύγκρουση σήμερα, ποιος θα σε πιστέψει ότι θα πας τη χώρα εκτός μνημονίου αύριο;

Αν δεν προσπαθήσεις να σπάσεις μια επιστράτευση σήμερα, ποιος θα σε πιστέψει ότι θα σπάσεις τα δεσμά της τρόικας αύριο;

Αν πιστεύεις ότι έχουμε χούντα, τότε τι κάθεσαι στη Βουλή και δεν αποχωρείς, καλώντας σε ανυπακοή μέχρι να πέσει η χούντα;

Αριστερή πολιτική δεν είναι οι ατάκες, τα δημοσκοπικά τρυκ και οι φωτογραφήσεις, άλλοτε με διαδηλωτές και άλλοτε με λαμπερά πρόσωπα.

Αριστερή πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού αλλά η τέχνη της πραγματοποίησης του αδύνατου. Είναι να "κρεμάσεις την κουδούνα στου γάτου την ουρά ", που λέει και το τραγούδι των Κατσιμιχαίων, κι όχι να εξαπατήσεις αυτούς που τόλμησαν να πουν ότι θα το κάνουν.

Τις τελευταίες μέρες στις καρδιές και τα μυαλά των καθηγητών, και όσων άλλων πίστεψαν ότι μπορούμε να τρίψουμε τη μούρη του πολιτικού υποκόσμου που μας κυβερνά, η οργή και η ελπίδα παλεύουν σκληρά με το φόβο και την απογοήτευση, για το τι τελικά θα επικρατήσει.

Όμως ο πόλεμος συνεχίζεται. Κι όταν έχεις πόλεμο δεν επιλέγεις στρατηγούς γιώτα πέντε.

Ας θυμηθούμε τι έγραφε ο Νίκος Καζαντζάκης:

"Ας ταχτοποιήσουμε τις σκέψεις μας, ας ρυθμίσουμε την αγανάχτησή μας, ας οργανώσουμε τις επιθυμίες μας. Ας επιστρατευτούμε όσοι πιστοί! Ποιοι θα νικήσουν ; Οι πιο σοφοί; Oι πιο πολλοί; Οι πιο ξυπνοί; Οι πιο σήμερα δυνατοί;
Θα νικήσουν όσοι πιστέβουν."

ΥΓ: Διάβασα ότι σήμερα 17/5, πρώτη μέρα των Πανελλαδικών εξετάσεων, ο ΣΥΡΙΖΑ - μετά το μεγάλο ξεπούλημα -κατέθεσε πρόταση νόμου στη Βουλή για άρση της επιστράτευσης των εκπαιδευτικών και μου ήρθε στο μυαλό ένα ανέκδοτο που συνηθίζει να λέει ο Ζίζεκ.

"Στην κατεχόμενη από τους Μογγόλους Ρωσία του 15ου αιώνα, ένας χωρικός και η γυναίκα του περπατάνε σε έναν βρώμικο χωματόδρομο γεμάτο σκόνη. Σταματάει τότε δίπλα τους ένας έφιππος Μογγόλος πολεμιστής και λέει στον χωρικό πως θα βιάσει τη γυναίκα του, προσθέτοντας ότι «επειδή ο δρόμος έχει πολλή σκόνη, θέλω να μου κρατάς εσύ τα αρχίδια, την ώρα που το κάνω για να μην σκονίζονται. Λίγο αργότερα ο βιασμός τελειώνει, και ο Μογγόλος φεύγει με το άλογό του. Ο χωρικός αρχίζει να γελάει και να πανηγυρίζει. Η έκπληκτη γυναίκα του τον ρωτά: πώς μπορείς να πανηγυρίζεις ενώ με βίασαν με τόσο κτηνώδη τρόπο; Και ο χωρικός απαντά: αφού τα κατάφερα: τα αρχίδια του γέμισαν σκόνη!".

Το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://aristeroblog.gr/node/1677

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ]

Χαμένες είναι οι μάχες που δεν δόθηκαν…
Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης



Είναι αλήθεια ότι το προηγούμενο διάστημα στο χώρο της εκπαίδευσης, ειδικά μετά την προληπτική επίταξη της κυβέρνησης, δημιουργήθηκαν αισθήματα ελπίδας σε συνδυασμό με μια αυξημένη οργή και αγανάκτηση.

Αυτά τα ίδια συναισθήματα δημιουργήθηκαν και σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που έβλεπαν στον αγώνα των εκπαιδευτικών την κρυμμένη σπίθα που θα μπορούσε να φέρει την πολυπόθητη πυρκαγιά.

Γιατί, αντικειμενικά, ο αγώνας των εκπαιδευτικών αφορούσε ολόκληρη την κοινωνία. Αφορούσε, τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές αλλά και τους γονείς και τους υπόλοιπους συγγενείς τους. Αφορούσε την κυβέρνηση και όσους έχουν άμεση σχέση εξάρτησης από αυτήν αλλά και τους ταξιδιωτικούς πράκτορες, τους ξενοδόχους, τους μεσολαβητές για σπουδές σε ξένα πανεπιστήμια, τα ιδιωτικά εργαστήρια ελευθέρων σπουδών και όλους όσους εμπλέκονται με τη μεγάλη «μπίζνα» που λέγεται «πανελλαδικές εξετάσεις».

Η αντίδραση των εκπαιδευτικών, δεν είχε να κάνει μόνο με τη διεκδίκησή τους που πάνω σε στενά ζητήματα του κλάδου αλλά είχε πάρει και χαρακτηριστικά αντίδρασης ενάντια στο γενικευμένο αυταρχισμό που εκπορεύεται από την κυβέρνηση και ενάντια στον αντιδημοκρατικό κατήφορο της καταπάτησης στοιχειωδών ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων.

Η προληπτική επίταξή τους, ουσιαστικά μιλάμε για επίταξη της σκέψης και της πρόθεσης, ήρθε ως συνέχεια των προηγούμενων επιτάξεων, των αστυνομικών επιθέσεων ενάντια στις πορείες και τις κινητοποιήσεις, των μεταμεσονύκτιων, πάλι προληπτικών, εισβολών σε σπίτια ανυποψίαστων κατοίκων στις Σκουριές και των τρομοκρατικών εισβολών, ακόμη και σε σχολεία, των δυνάμεων των ΜΑΤ, στην ίδια περιοχή.

Η προληπτική επίταξη των εκπαιδευτικών, ήρθε επίσης, ως συνέχεια της παραπληροφόρησης, της λασπολογίας και της συκοφάντησης όλων των κομματιών της κοινωνίας που κατά καιρούς αντιστέκονται, η οποία ξεκίνησε από τον Σημίτη όταν δήλωνε απαξιωτικά στη Βουλή «τέτοια κοινωνία είμαστε», συνεχίστηκε με τον Γιωργάκη τον Παπανδρέου όταν δήλωνε στο εξωτερικό πως «είμαστε μια κοινωνία της διαφθοράς» για να καταλήξει στο περίφημο Πάγκαλου ρητό «μαζί τα φάγαμε». Και οι τρεις προαναφερθέντες κύριοι αγνόησαν επιδεικτικά να πουν πως οι δικές τους πρακτικές και πολιτικές δημιούργησαν το όλο κλίμα το οποίο, δήθεν, κατάγγελλαν με τόσο πάθος.

Το μεγαλύτερο κατόρθωμα όλων των κυβερνήσεων μετά τη μεταπολίτευση, είναι το ότι κατάφεραν να ριζώσουν βαθιά μέσα στην κοινωνία τη λογική του άκρατου ατομικισμού, του προσωπικού βολέματος, του ανταγωνισμού και του συναδελφικού κανιβαλισμού και να ξεριζώσουν τη λογική της συναδελφικότητας, της αλληλεγγύης, του φιλότιμου και της ντομπροσύνης.

Μοιράζοντας «προνόμια» δεξιά και αριστερά, έστησαν ένας συνδικαλισμό υποταγμένο στις επιλογές των εκάστοτε κυβερνόντων ο οποίος με τη σειρά του, χρησιμοποιώντας κυρίως το ρουσφέτι και το προσωπικό βόλεμα, δημιούργησε ολόκληρες στρατιές ψηφοφόρων άμεσα ή έμμεσα εξαρτώμενων από τις κυβερνητικές συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Δεν θα ήθελα να σταθώ σε απόδοση ευθυνών στις διάφορες συνδικαλιστικές παρατάξεις, αν και έχω συγκεκριμένη άποψη, μόνο και μόνο για να καταλήξω στο ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι «βολεμένες», «ξεπουλημένες» ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, γιατί όλοι έχουμε κρίση, εμπειρία και μυαλό για να μπορούμε να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας. Όλοι είδαμε τη στάση της κάθε μιας παράταξης από την αρχή μέχρι το τέλος στον πρόσφατο αγώνα των εκπαιδευτικών. Είδαμε επίσης και τη στάση που κράτησαν όλα τα κόμματα, ενδεικτική της αντίληψης που έχει το καθένα για τους εργαζόμενους και την κοινωνία.

Για το ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι «ξεπουλημένες» πρέπει να αναζητήσουμε και τις δικές μας ατομικές ευθύνες όχι μόνο σε σχέση με το ποιους ψηφίζουμε για εκπροσώπους αλλά κυρίως σε σχέση με τη συμμετοχή μας στις μαζικές διαδικασίες και την απαίτηση να διατυπώνεται και να ακούγεται η άποψη και ο προβληματισμός μας.

Το γεγονός ότι οι τελευταίες γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ ήταν μαζικές, ξεπερνώντας σε συμμετοχή τους 20.000 συναδέλφους, μπορεί να αποτελέσει το πρώτο ελπιδοφόρο μήνυμα της προετοιμασίας για μια μάχη που δεν δόθηκε ποτέ. Θα ήταν όμως εθελοτυφλία να αγνοήσουμε τους υπόλοιπους 60.000 συναδέλφους που απείχαν από τις διαδικασίες των συνελεύσεων.

Κανένας πλέον δεν μπορεί να χρησιμοποιεί ως άλλοθι το επιχείρημα των ξεπουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών για να δικαιολογήσει την αποχή του από τα ζητήματα που τον αφορούν γιατί έτσι, προσφέρει ο ίδιος άλλοθι και δίνει το δικαίωμα σ’ αυτούς που κατηγορεί, να εξακολουθούν να τον καπελώνουν και τελικά να τον «πουλάνε».

Επιβεβαιώθηκε επίσης ότι η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων διαφόρων κλάδων είναι βασική προϋπόθεση για να είναι κερδοφόρα μια μάχη σε οποιοδήποτε κλάδο.

Δεν θα ήταν ίδια η κατάληξη των αγώνων αν, βγαίνοντας από το προσωπικό μας καβούκι, εκδηλώναμε έμπρακτα και όχι μόνο με ανακοινώσεις, τη συμπαράστασή μας στους αγρότες, στους ναυτεργάτες, στους φορτηγατζήδες, στους εργαζόμενους στο μετρό και σε όλους όσους αντιστάθηκαν παλιότερα ή συνεχίζουν σήμερα.

Φανταστείτε έξω από τις πόρτες των εξεταστικών κέντρων, εκτός από τους απεργούς εκπαιδευτικούς να βρίσκονταν ακινητοποιημένα, για παράδειγμα, τα απορριμματοφόρα των δήμων ή τα τρακτέρ των αγροτών, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα δεδομένα. Άλλη ψυχολογία, άλλη δυναμική και, κυρίως, φανερή διάθεση για σύγκρουση μέχρι τη νίκη, όχι από καπρίτσιο (ακούστηκε κι αυτό) αλλά από ανάγκη για επιβίωση.

Όμως, η έμπρακτη εκδήλωση αλληλεγγύης, δεν εξασφαλίζεται πάντα πριν από τη μάχη, ούτε χτίζεται πάντα βήμα-βήμα, αλλά κυρίως «επιβάλλεται» κατά τη διάρκεια της μάχης. Η ταξική συνείδηση του καθενός μας, δεν είναι αύξουσα γραμμική συνάρτηση του χρόνου. Έχει ελάχιστα, μέγιστα, οξείες κορυφές και πάει λέγοντας.

Άλλωστε, το σίδερο για να γίνει κοφτερό σπαθί, πρέπει να μπει στη φωτιά. Όσο τέλειος και αν είναι ο αρχικός σχεδιασμός του, αν δεν ανταμώσει τη φωτιά, δεν θα γίνει ποτέ σπαθί.

Και τώρα; Χάθηκαν όλα;

Κατά τη γνώμη μου τίποτα δεν χάθηκε.

Όσο η επίθεση θα συνεχίζεται με αμείωτη ένταση απέναντι σε όλους τους εργαζόμενους, όσο υπάρχουν «εφεδρείες» που θέλουν να εκφραστούν και να αγωνιστούν και όσο θα απομονώνονται όλες εκείνες οι δυνάμεις που δρουν, όχι στη βάση των συμφερόντων των εργαζομένων αλλά στη βάση κυβερνητικών ή «εν δυνάμει» κυβερνητικών λογικών, η ελπίδα όλο και θα μεγαλώνει και η σπίθα που άναψε όλο και θα θεριεύει.

Σκοτιστήκαμε για το άγχος που έχουν διάφορες παρατάξεις να προσφέρουν «καλές υπηρεσίες» σε κόμματα και κυβερνήσεις.

Όποιος, στις σημερινές συνθήκες, διαλέγει να παίξει ένα τέτοιο ρόλο, θα ξεβράζεται από τους ίδιους τους εργαζόμενους, καθώς οι αλλαγές είναι τόσο ραγδαίες που τα προσωπεία θα πέφτουν - έχουν ήδη αρχίσει – πολύ γρήγορα.

Το πολιτικό ξεβράκωμα που συντελείται σε κυβερνητικό επίπεδο εμφανίζεται και στο επίπεδο του συνδικαλισμού.

Η πραγματική ήττα δεν ήταν η απόφαση για αναστολή της απεργίας στη συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ, κατά παράβαση της εντολής που μετέφεραν από τις γενικές συνελεύσεις.

Κατά τη γνώμη μου, η πραγματική ήττα θα έρθει αν στις επόμενες συνελεύσεις που θα γίνουν για να εκτιμήσουμε την κατάσταση που δημιουργήθηκε, διαλέξουμε το δρόμο της αποχής και της απάθειας, αφήνοντας πάλι τους ίδιους να αποφασίζουν, μετά, τα αντίθετα από αυτά που εμείς είχαμε αποφασίσει πιο πριν.

Τα διάφορα ξεπουλήματα θα σταματήσουν όταν μέσα από τις συνελεύσεις και τις άλλες μαζικές διαδικασίες κρεμάσουμε την ταμπέλα «διάλυση» στο σάπιο «συνδικαλιστικό μαγαζί».

Το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://aristeroblog.gr/node/1676

[Παλαίμαχος]

Για μια απεργία που δεν έγινε, αλλά θα θάψει τους νεκροθράφτες της
Παναγιώτης Μαυροειδής



Η εξαγγελία της απεργίας των καθηγητών, η προληπτική επιστράτευση από την κυβέρνηση, η μαζική υποστήριξη της απεργιακής πρότασης στις συνελεύσεις και η αθλιότητα της αναστολής της απεργίας από την ΟΛΜΕ, αποτελούν πολιτικά γεγονότα εξαιρετικής σημασίας, που υπερβαίνουν τον αγώνα ενός κλάδου.

Ας συνθέσουμε το πάζλ των εικόνων…

Εικόνα πρώτη: Τυχαίνει η κυβέρνηση που έκανε την επιστράτευση να συγκροτείται από τους πολιτικούς πάτρωνες των ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ. Αυτή ακριβώς την ένοχη σχέση τους επικαλέστηκαν αυτές οι δυνάμεις και θεώρησαν πως δικαιούνταν να πουν πως γνωρίζουν ότι ''η κυβέρνηση θα κάνει απολύσεις, άρα δε μας παίρνει για απεργία''.

Εικόνα δεύτερη: Οι ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, συγκροτούν την πλειοψηφία των ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ που άδειασαν στεγνά τους καθηγητές, με άρνηση γενικής πολιτικής απεργίας ενάντια στην επιστράτευση την πρώτη μέρα της ανακοινωμένης απεργία των καθηγητών. Είχαν λοιπόν πράγματι προϋποθέσεις να θεωρούν πως μπορούν να πουλήσουν ‘’πληροφόρηση από τα μέσα’’, όταν έλεγαν ''δεν υπάρχουν κοινωνικοί και πολιτικοί όροι'' στήριξης της απεργίας από το ευρύτερο εργατικό κίνημα.

Εικόνα τρίτη: Από την επαύριον των εκλογών του περασμένου Ιούνη ο ΣΥΡΙΖΑ διαμόρφωσε μια πολιτική στρατηγική που συμπυκνωνόταν στο σύνθημα ‘’θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα!’’.Αυτό ακριβώς είναι και το βαθύτερο πολιτικό υπόστρωμα που ώθησε τις συνδικαλιστικές δυνάμεις του στους καθηγητές, σε μια αντιδραστική συνέπεια ‘’λόγων και έργων’’, να μεθοδεύσουν την αναστολή της αποφασισμένης απεργίας με το επιχείρημα ‘’ότι δεν υπάρχουν οι όροι σύγκρουσης με την κυβέρνηση σε γενικό πολιτικό επίπεδο’’.

Εικόνα τέταρτη: Ήταν το ΠΑΜΕ που εναντιώθηκε με λύσσα στην προοπτική απεργιακής κινητοποίησης των καθηγητών. Κέρδισε έτσι το ΚΚΕ την επιστροφή του μετά από καιρό στο MEGA. Ήταν αυτές οι δυνάμεις που όχι μόνο δεν πήραν πρωτοβουλίες απεργιακής δράσης στο εργατικό κίνημα για στήριξη των καθηγητών, αλλά έκαναν κυριολεκτικά …ευχέλαιο να καταρρεύσει η απεργία.

Εικόνα πέμπτη: Ωστόσο, μέσα σε όλα αυτά, ήταν και πάνω από 20.000 καθηγητές, οι οποίοι σε μόλις δύο μέρες μαζεύτηκαν και αποφάσισαν δημοκρατικά απεργία. Με γνώση όλων αυτών. Κόντρα σε επιστράτευση, σε θεούς και δαίμονες, απειλές και προβοκάτσιες.

Η αναστολή της απεργίας είναι πράγματι μια μεγάλη ήττα για το εργατικό κίνημα και την αγωνιζόμενη κοινωνία που στενάζει κάτω από τη μνημονιακή μπότα των αντεργατικών πολιτικών της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και της ευρωχούντας.

Αλλά είναι και μια νέα αφετηρία σοβαρών πολιτικών διεργασιών που δεν πρέπει να υποτιμούνται.

Όταν κάθε απεργία γίνεται μια μικρή επανάσταση
Ότι έγινε με το ΜΕΤΡΟ, την ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ και τους ναυτεργάτες, επαναλήφθηκε και τώρα: Επιβολή στρατιωτικού νόμου στην ουσία. Όποιος νομίζει ότι είμαστε απλά αντιμέτωποι με μια άγρια λιτότητα είναι γελασμένος.

[b]Αντίθετα, ζούμε όψεις μιας κοινωνικής και πολιτικής αστικής αντεπανάστασης βάθους.[/b]

Σε αυτές τις συνθήκες η οικοδόμηση των προϋποθέσεων για επαναστατική ανατροπή και απάντηση, δεν αποτελεί ιδεολογική υποχρέωση οραματιστών του αύριο, αλλά αδήριτη αναγκαιότητα για το σήμερα. Είναι ο μόνος δρόμος όχι για να τα ‘’έχουμε όλα’’, αλλά και για να κερδίσουμε την επιβίωση. Σιγά σιγά θα συνειδητοποιείται πως ευκολότερα ίσως ανατρέπεις μια κυβέρνηση, παρά αποσπάς μια αύξηση.

Και η πιο μικρή φαινομενικά μάχη, φαίνεται να είναι αναγκαίο, να διεξάγεται με τους όρους μιας μίνι-επανάστασης, διαφορετικά, όχι μόνο δε θα κερδίζεται, αλλά δε θα ξεκινά και καθόλου.

Μιλάμε ακόμη για ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ;

Όταν το ΠΑΣΟΚ παίρνει 36% στο συνέδριο της ΓΣΕΕ, ενώ στην κοινωνία μετά βίας αγγίζει το 6%, συνειδητοποιεί κανείς, ότι το σημερινό ‘’οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα’’, όχι μόνο δεν αποτελεί την απαντοχή και την πρωτοπορία της εργατικής τάξης και των ανέργων, αλλά στην καλύτερη περίπτωση την ..βραδυπορία του.

Γιατί υπάρχει και η χειρότερη περίπτωση, δηλαδή το να αποτελεί τμήμα της εμπροσθοφυλακής του ταξικού και πολιτικού αντιπάλου. Η άρνηση στήριξης των απεργιών στο ΜΕΤΡΟ, στους ΟΤΑ και στους καθηγητές, το φανερώνει.

Στις συνθήκες αυτές, αποτελεί αυτοκτονία όχι μόνο η ταύτιση, αλλά και η πολιτική αριστερής ουράς στον υποταγμένο συνδικαλισμό.

Αντίθετα, σε πρώτο πλάνο πρέπει να μπει η προσπάθεια για ανεξάρτητη ενωτική οργάνωση εργαζομένων και ανέργων σε συνδικάτα και άλλες μορφές, με κέντρα αγώνα στα χέρια τους και ένα ‘’συντονισμό των συντονισμών’’, που θα δοκιμάσει πραγματικό αγώνα για την ανατροπή.

Έτσι θα συγκρουστεί ο ΣΥΡΙΖΑ;

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται παντελώς ανίκανος να στηρίξει τον απεργιακό αγώνα ενός κλάδου, για να μην εκτεθεί ότι ‘’υιοθετεί τραβηγμένες μορφές πάλης’’ και συμμετέχει σε ένα ξεδιάντροπο και πισώπλατο ξεπούλημα, ποιος θα πιστέψει ότι αυτός ο πολιτικός χώρος θα εμπνεύσει ένα αγώνα ζωής ή θανάτου απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τους δανειστές, τους εφοπλιστές και βιομηχάνους, το δοσμένο σε αυτούς κράτος και πολιτικό σύστημα;

Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ στην ΟΛΜΕ, σηματοδοτεί για πολλούς εργαζόμενους την ένδειξη για οριστική ενσωμάτωσή του σε μια πολιτική εντός των ορίων της ΕΕ και του κεφαλαίου.

Στις κρίσιμες πλευρές, το ΚΚΕ πάντα στην απέναντι πλευρά

Με το ΚΚΕ τα πράγματα βρίσκονται μεταξύ τραγωδίας και εγκληματικής πολιτικής ευθύνης. Για άλλη μια φορά αποδεικνύει ότι σε πολιτικές στιγμές με δυνατότητες παροξυσμού της ταξικής αναμέτρησης και κλιμάκωσής της, διαλέγει μια στάση απόλυτα συστημική, ακατανόητη και για πολλούς αγωνιστές του. Η πρωτοφανής λογική ότι ‘’δε θα δώσω καμία μάχη, διότι υπάρχει κίνδυνος να την χάσω’’, δύσκολα μπορεί να πείσει. Το περισσό θράσος να επιτίθεται σε όσους επιχειρούν να δώσουν τη μάχη, όπως έκανε με την επίθεση στην αντικαπιταλιστική αριστερά στους καθηγητές, δε θα μείνει πολιτικά ατιμώρητο.

Ζεσταίνοντας τη χύτρα της μεγάλης αναμέτρησης

Όλα φαίνονται να οδηγούν σε ένα αδιέξοδο, που ωστόσο μοιάζει με ένα κλειστό δοχείο που αυξάνει την εσωτερική του πίεση και διογκώνεται.

Μειώνονται οι διαφυγές με το κλείσιμο βαλβίδων εκτόνωσης, όπως η ύπαρξη ενός ελεγχόμενου αστικού διπολισμού και η παρουσία ενός υποταγμένου μαζικού συνδικαλιστικού κινήματος, που χάνει πλέον κάθε αξιοπιστία.

Αναπτύσσονται έτσι, οι κίνδυνοι του θανάτου για τα δικαιώματα της κοινωνικής πλειονότητας, οι όροι της πολιτικής απαξίωσης των διαχειριστικών ψοφοδεών πολιτικών απαντήσεων, αλλά και οι δυνατότητες μιας απίστευτης έκρηξης.

Η τελευταία για να υπάρξει,- πρέπει να είναι σαφές αυτό και στις δυνάμεις της επαναστατικής κομμουνιστικής αριστεράς-, δεν θα είναι προϊόν μετάβασης και συνέχειας, αλλά γέννημα ρήξης και ασυνέχειας.

ΥΓ: Αλγεινή εντύπωση προκαλεί η επίθεση στην εκπρόσωπο των Παρεμβάσεων στο ΔΣ της ΟΛΜΕ Αγγελική Φατούρου. Καμία ανάγκη δεν υπάρχει να ασχοληθούμε με ψευδολογίες όσων προσπαθούν να λερώσουν την αντικαπιταλιστική αριστερά με την απεργοσπαστική τους λάσπη που διάλεξαν να χωθούν. Όπως είναι γνωστό ο τυφλός σε τραβάει μέσα στη σπηλιά για να παλέψεις. Ας περιμένουν εκεί… Καλό θα ήταν να μάθουν κάποιοι πως κάποιοι άλλοι διαλέγουν να αγωνίζονται και γνωρίζουν να διαλέγονται χωρίς ανθρωποφαγίες, τιμώντας και κρατώντας πάντα την ουσία των πραγμάτων. η μέθοδος του ανεμιστήρα.

*Το άρθρο σε συντομευμένο μορφή δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ στις 19/5/13 με τίτλο ''Μια απεργία που δεν έγινε, αλλά θα κάψει πολλούς...''

Το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://aristeroblog.gr/node/1680

_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.