Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Στην άβυσσο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Μάρ 28, 2013 11:39 am    Θέμα δημοσίευσης: Στην άβυσσο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Στην άβυσσο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας



Ο καπιταλισμός και η «ελεύθερη αγορά» του έχουν περάσει στη «φάση» της ολοκληρωτικής καταστροφής και βαρβαρότητας.

Το καπιταλιστικό κτήνος, πληγωμένο βαριά, μουγκρίζει μακάβρια (επιθανάτιοι βρυχηθμοί) και οδηγεί (για να κρατηθεί στη ζωή) την ανθρωπότητα στην ολοκληρωτική καταστροφή, σε μια άβυσσο βαρβαρότητας, δίχως ιστορικό προηγούμενο.

Τα χαρακτηριστικά αυτής της επιθανάτιας φάσης του καπιταλισμού είναι η δικτατορικά ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ καταλήστευση των λαών, η διάλυση των εθνικών κοινωνιών και κρατών, το «σπρώξιμο» τους στην άβυσσο των προτεκτοράτων και μιας νέας αποικιοκρατίας, η ΑΜΕΣΗ και αυθάδης ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ των τραπεζών, μέσω της οποίας θα ληστεύεται και θα κατάσχεται η ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ: Καταθέσεις, σπίτια, αγροκτήματα, κάθε μορφή ιδιωτικού περιουσιακού στοιχείου…

Το καπιταλιστικό κτήνος, μέσα στην ΑΔΙΕΞΟΔΗ, επιθανάτια κρίση του τρώει, προκειμένου να επιζήσει, και τις σάρκες του, τα θεμέλια της ύπαρξής του: Την ατομική ιδιοκτησία.

Αυτό δείχνει περίτρανα ότι ο καπιταλισμός έχει περάσει στο στάδιο του ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ της βαρβαρότητας, στο στάδιο του πλανητικού ΦΑΣΙΣΜΟΥ των μαφιών του χρήματος.

Η αιχμή αυτού του δικτατορικού ολοκληρωτισμού είναι το χρηματιστηριακό και τραπεζικό κεφάλαιο.

Αυτό που επιβάλλεται με φασιστικό ΚΥΝΙΣΜΟ, και το παράδειγμα της Κύπρου (αλλά και άλλων χωρών) το επιβεβαιώνει, είναι τούτο: Η ανακεφαλοποίηση των τραπεζών, η κάλυψη των «ζημιών» τους, θα γίνεται από την κλεψιά και τις κατασχέσεις των καταθετών…

Αυτή η καπιταλιστική «νέα φάση» της λεηλασίας και της κατάσχεσης της ιδιωτικής περιουσίας χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης. Θα το κάνουμε στις επόμενες ημέρες.

Εδώ απλώς θέλουμε να τονίσουμε ότι όλα αυτά που μας συμβαίνουν αποτελούν την καπιταλιστική ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ, τη δομική λειτουργία της καπιταλιστικής «ελεύθερης αγοράς», τη «διαλεκτική» του κέρδους, τα οποία, όλα αυτά, παίρνουν πυρετικούς ρυθμούς και φρενοβλαβείς όψεις σε εποχές μεγάλων οικονομικών κρίσεων.

Δεν είναι τα «κακά» πρόσωπα που τα προκαλούν. Απλώς στα πρόσωπα καταγράφονται και αποτυπώνονται τα χαρακτηριστικά της καπιταλιστικής κακουργίας και βαρβαρότητας.


Θα αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο μας που γράφτηκε πριν ακριβώς από δύο χρόνια που αναλύει το ζήτημα αυτό.


Το άρθρο βρίσκεται ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5457


Μέρκελ: Η δομική κακουργία της ΕΕ



Έχουμε την τάση να αντιμετωπίζουμε τα ζητήματα με τη «διανοητική οκνηρία» των απλών σχημάτων και ιδιαίτερα με τη δαιμονοποίηση των ηθικών εννοιών (αφαιρέσεις).

Έτσι σε όλα τα ζητήματα κινούμαστε πάνω στο εξισωτικό σχήμα του «καλού» και του «κακού». Το «καλό» και το «κακό», όμως, δεν είναι «κατηγορικές προσταγές» (Καντ), αλλά «συγκεκριμένες σχέσεις»: Οικονομικές, κοινωνικές, ανθρώπινες γενικά…

Η κακουργία π.χ. του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού δεν απορρέει από τα διαστροφικά ελαττώματα των «κακών» προσώπων της ηγεσίας του, αλλά από τις ΣΧΕΣΕΙΣ του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού με τον κόσμο και τις ανθρώπινες κοινωνίες. Είναι οι σχέσεις του ισχυρού, του Αυτοκράτορα, απέναντι στους άλλους ιμπεριαλισμούς οι οποίοι είναι μέσα στο παγκόσμιο ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ κύκλωμα της καπιταλιστικής εξάρτησης.

Μέσα σε αυτό το αποτρόπαιο, θανάσιμα ανταγωνιστικό και μοχθηρό καπιταλιστικό σύστημα που κυριαρχείται από το «ο θάνατός σου η ζωή μου», δεν υπάρχει καμία θέση για το «καλό»: Ό,τι είναι «καλό» για το καπιταλιστικό σύστημα και τους ισχυρούς «νταβάδες» του, είναι «κακό» και ολέθριο για τους λαούς και τους αδύναμους, είναι ΘΑΝΑΤΟΣ. Και το αντίστροφο…

Δεν μπορεί ΠΟΤΕ να υπάρξει «καλός» Αφέντης σε σχέσεις κοινωνικής εξάρτησης. Ως άτομο, ως πρόσωπο, μπορεί να φορέσει πολλές μάσκες «καλές» (μεταμφιέσεις οι περισσότερες για το συμφέρον του), αλλά στις οικονομικές και κοινωνικές ΣΧΕΣΕΙΣ καθορίζεται καταλυτικά από τη ΘΕΣΗ του και το συμφέρον του.

Είναι συνεπώς ΟΥΤΟΠΙΑ θανάσιμη να πιστεύουμε ότι μπορεί να υπάρξει «καλός» καπιταλισμός, «καλός» ιμπεριαλισμός, «καλή» παγκοσμιοποίηση, «καλή» Αμερική», «καλή» ΕΕ, «καλή» Γερμανία…

Αντίθετα,
θα πρέπει από τη συμπεριφορά των ισχυρών να βλέπουμε την κακουργία και τη μοχθηρή αυθάδεια του όλου συστήματος.

Η Πολιτική των ΗΠΑ εκφράζει τη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού όλου, τη φρενοβλαβή «κακία» και τον απύθμενο παραλογισμό της παγκόσμιας καπιταλιστικής Τάξης.

Οι ισχυροί αποτελούν το κριτήριο για όλο το σύστημα.

Ο πιο ισχυρός ιμπεριαλισμός της Ευρώπης, η Γερμανία, αποτελεί το αλάθευτο κριτήριο το τι σημαίνει ΕΕ: Ένας λάκκος λεόντων που τα αδύνατα κατασπαράσσονται από τα δυνατά…

Σε εποχές κρίσης και σήψης, όπως έχουμε αναλύσει διεξοδικά, κλαδεύονται τα πιο αδύνατα κλαδιά.

Οι αδύνατες καπιταλιστικές χώρες θυσιάζονται, σαν την Ιφιγένεια, στο βωμό των ισχυρών: τις βυθίζουν σε ένα βάραθρο χρεωκοπίας και πτώχευσης για να τις λεηλατήσουν ολοκληρωτικά, να τις κατασπαράξουν, να τις «ιδιωτικοποιήσουν» και να τις μετατρέψουν σε προτεκτοράτα των ισχυρών και των «μαφιών» του χρήματος.

Αυτό επιδιώκει η Μέρκελ!

Και αυτό δεν το κάνει επειδή είναι «κακός» χαρακτήρας, ούτε από προσωπικό μένος κατά της Ελλάδας.

Το κάνει επειδή αυτό επιτάσσουν πιεστικά τα συμφέροντα της ισχύος της μέσα στην ΕΕ, σε μια εποχή θανάσιμης κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, όπου η ανταγωνιστική παγκόσμια καπιταλιστική κακουργία θέτει ως ΠΡΩΤΗ προτεραιότητα το: «Σώσον εαυτό σωθήτω»…

Η Μέρκελ αποτυπώνει καθαρά τούτο: Ότι είναι η ΕΕ που «άρμεξε» κυριολεκτικά την Ελλάδα και την οδήγησε στη σημερινή τραγωδία. Τώρα έρχονται οι ληστές της ΕΕ και του πλανήτη (ΗΠΑ) για να τη σώσουν δήθεν!!!

Και για να σωθεί πρέπει να ξεπουλήσει τα πάντα και την τελευταία ελληνική κοτρώνα…

Η Μέρκελ το διατυπώνει πλέον καθαρά και χωρίς συστολές.


_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΡΕΠΟΡΤΕΡ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Μάρ 28, 2013 6:22 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Bail-in: Μετάβαση στην εποχή της απόλυτης ανασφάλειας και της νόμιμης κλοπής



H κλοπή ιδιωτικού πλούτου από το κράτος, όπως συμβαίνει αυτές τις ώρες στην Κύπρο, όταν μάλιστα ως πρώτη και ύψιστη αρχή στα καταστατικά του αναφέρεται η άνευ όρων προστασία του, αποτελεί μια πρωτάκουστη στροφή της Ευρώπης από τα προτάγματα του φιλελευθερισμού στα οποία για αιώνες γαλουχήθηκε, στην αυθαιρεσία των δικτατοριών και ακόμα πιο πίσω, σε εποχές ασύντακτες και πολιτειακά αδιευκρίνιστες.

Αν οι περισσότεροι έπεσαν από τα σύννεφα, θα πρέπει να είχαν προσέξει τα συνεχόμενα δημοσιεύματα, εδώ και μήνες του Reuters για το ενδεχόμενο αυτό, τα οποία έρχονταν, διαψεύδονταν, αποσύρονταν και επανέρχονταν.

Και πριν από αυτά, ήταν και τα δημοσιεύματα του Spiegel, ήδη από το τέλος της προηγούμενης χρονιάς, που δρώντας ξεκάθαρα σαν το λαγό του Βερολίνου, έθεταν για πρώτη φορά θέμα ανόσιων ρωσικών κεφαλαίων τα οποία, για λόγους που συγκρούονταν με την πρωσική «ηθική» δεν θα έπρεπε να διασωθούν με τα τίμια χρήματα του μέσου σκληρά εργαζόμενου Γερμανού φορολογούμενου, αποκρύπτοντας φυσικά το γεγονός ότι μέρος των χρημάτων αυτών προέρχονταν από τα ίδια αυτά ανίερα ρωσικά χρήματα, μόνο, που αντί της Λαϊκής στην Κύπρο ήταν παρκαρισμένα στα βάθη της Deutsche Bank.

Πάντως το ίδιο περιοδικό, σε χρόνο ανύποπτο, (Σεπτέμβριος του 2009), όταν μπορούσε ακόμα, ως φαίνεται, να αρθρογραφεί ελεύθερα, δημοσίευσε άρθρο με τον εύγλωττο τίτλο «Germany Becomes Tax Haven for Firms and Wealthy», παραθέτοντας ποικίλες λεπτομέρειες για το τραπεζικό σύστημα της Γερμανίας, στην ένατη μόλις θέση από άποψη εχεμύθειας, σύμφωνα με την κατάταξη του Tax Justice Netowrk.

Τώρα πλέον που εμπεδώθηκε η καταστρατήγηση της αρχής προστασίας της ιδιωτικής περιουσίας, ανακαλύπτουμε σιγά-σιγά ότι η Κύπρος δεν αποτελεί μια στιγμιαία ανωμαλία και εξαίρεση της καπιταλιστικής τάξης, αλλά στην πραγματικότητα τον κανόνα για ό,τι πρόκειται να επακολουθήσει. Και τούτο επιβεβαιώνεται από μια πλειάδα συναφών, και απΆ ότι φαίνεται συντονισμένων κινήσεων και από διάφορες άλλες χώρες. Διότι, πως αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί ότι,

πριν ο «αλέκτωρ φωνήσαι τρις», βλέπουμε την Ισπανία, χωρίς ίχνος ενοχής, να σπάει το ταμπού, όπως ας πούμε η παρθένα κόρη μετά την πρώτη της φορά, και να κάνει το ίδιο ακριβώς, όπως και η Κύπρος. Σε μικρότερη, προς το παρόν κλίμακα, με ένα μικρό μόνο ξάφρισμα στην αρχή, αλλά είπαμε, έτσι και αρχίσει η κόρη να της καλαρέσει, δύσκολα θα βάλει φρένο, άσε που κάποια μέρα μπορεί να βγει και στο καλντερίμι.

Τα ίδια ακριβώς μαντάτα μας έρχονται και από άλλο γεωγραφικό χώρο, τη μακρινή μας Νέα Ζηλανδία, η οποία ετοιμάζοντας εδώ και καιρό την εφαρμογή ενός πανομοιότυπου σχεδίου, (Open Bank Resolution Policy το ονομάζει), απαλλοτρίωσης ιδιωτικού πλούτου, συγκεκριμένα των καταθέσεων, διευκρινίζει την αλλαγή παραδείγματος ως προς τις υφιστάμενες εγγυήσεις, οι οποίες παύουν πλέον να ισχύουν.

Οι τράπεζες θα μπορούν εφ εξής να παίζουν, να χάνουν και λογαριασμό να μην δίνουν, αφού πλέον τις ζημιές θα τις καλύπτουν οι καταθέτες, υποχρεωτικά και με το νόμο. Αν αυτό δεν είναι ο θρίαμβος και η αποκορύφωση της ισχύος των τραπεζιτών, τότε τι άλλο να ΅ναι!


Και νάταν μόνο η Νέα Ζηλανδία; Πίσω στον Δεκέμβρη του 2012, η Τράπεζα της Αγγλίας εκπόνησε σχέδιο για τη διάσωση των Too-Big-To-Fail τραπεζών, στο οποίο προβλέπεται και η συμμετοχή των καταθετών στην ανακεφαλαιοποίησή τους, κάτω από τη λογική ότι αν δεν αναλάβουν οι καταθέτες, η τράπεζα θα χρεοκοπήσει, οπότε…Έκτακτα!

Ο ιδιωτικός πλούτος όμως δεν συνίσταται μόνο σε αποταμιεύσεις, αλλά περιλαμβάνει και ακίνητα και κινητά και μετοχές, ομόλογα, αξιόγραφα, και άλλα πολλά που μπορούν να αποτιμηθούν.

Τον τελευταίο καιρό βλέπω διάφορα δημοσιεύματα, γερμανικής προέλευσης, όπως αυτό στη Handelsblatt από τον chief economist της Commerzbank, γεμάτα από προσθαφαιρέσεις και συγκρίσεις του ιδιωτικού πλούτου ανάμεσα στη Γερμανία και τις χώρες της περιφέρειας, τα οποία συγκλίνουν στη διαπίστωση ότι οι φτωχοί της παρέας, συγκρινόμενοι με τους Κύπριους, αλλά και τους Ιταλούς, οι οποίοι εσχάτως μπαίνουν κι αυτοί στο στόχαστρο, είναι οι Γερμανοί!

Χωρίς να δηλώνεται ακόμα ρητά, η σκοπιμότητα μιας τέτοιας σύγκριση είναι πασιφανής. Bουρ, για φόρο περιουσίας λοιπόν στους Ιταλούς, μιας και τα περιουσιακά στοιχεία της Ιταλίας αποτιμώνται στο 173% του ΑΕΠ, ενώ της Γερμανίας μόλις στο 124%!

Όλα πλέον δείχνουν ότι το τέρας όπως το γνωρίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες, πληγωμένο πλέον βαριά και ανεπανόρθωτα, κάνοντας απεγνωσμένες κινήσεις για να σωθεί, καταστρέφει, καίει και καίγεται.

ΠΗΓΗ:
http://www.inprecor.gr/index.php/archives/233738

Επιστροφή στην κορυφή
ΜΟΥΡΑΛΩΦ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Μάρ 28, 2013 7:11 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Το «ΟΧΙ» των λαών



Το πληγωμένο, ιμπεριαλιστικό κτήνος που έχει ανοίξει το στόμα του να μας καταπιεί ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ δεν τιθασεύεται, δεν ημερεύει, δεν «μεταρρυθμίζεται, παρά μόνο θανατώνεται…

Μόνο το αγωνιστικό και ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ «ΟΧΙ» των λαών μπορεί να δώσει τη χαριστική βολή στο καπιταλιστικό κτήνος και να βάλει τις βάσεις οικοδόμησης μιας άλλης κοινωνίας, απαλλαγμένης από τη δεσποτεία του κέρδους, των ληστών και δημίων…

Αυτό το «ΟΧΙ» των λαών το περιγράφει έξοχα το παρακάτω κείμενο.

Αυτό θα πει «Οχι»!
Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος

Η υπόθεση της Κύπρου βάζει τέλος και στις τελευταίες αυταπάτες.
Θέτει το όριο ανάμεσα στις ψευδαισθήσεις και την πραγματικότητα.

*
Συμπέρασμα πρώτο:
Τίποτα πιο επιβεβλημένο από το «Οχι» του λαού στους δυνάστες του, στους εκμεταλλευτές του, στους καταπιεστές του.
*
Συμπέρασμα δεύτερο:
Οπως δεν είναι όλα τα «ναι» ίδια, έτσι δεν είναι και όλα τα «όχι» ίδια.

Είναι άλλο το «Οχι» του λαού στον εξανδραποδισμό του, κι είναι άλλο το «όχι» της ολιγαρχίας των λύκων που διαφωνούν μεταξύ τους ή με τους άλλους λύκους, τους εταίρους και τους συμμάχους τους, για το πώς - όλοι οι λύκοι μαζί - θα ρημάξουν το κοπάδι.

Το «Οχι» του λαού δεν έχει καμία σχέση, δεν πρέπει να συγχέεται, δεν πρέπει να αξιοποιείται και κυρίως δεν πρέπει να υποτάσσεται στα άλλα «όχι». Αυτά που μπορεί να ακούγονται και να λέγονται μεταξύ των δημίων του.
*
Συμπέρασμα τρίτο:
Αυτή η επιβεβλημένη απάντηση, το «Οχι» του λαού, θα είναι εντελώς ανούσια αν πρόκειται να αποτελέσει ή να χρησιμοποιηθεί ως μια εφήμερη εκδήλωση αυτοϊκανοποίησης για εσωτερική κατανάλωση.

Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά για να τα ξεγελάσουμε επιδιδόμενοι, είτε εδώ, είτε στην Κύπρο, είτε οπουδήποτε, σε άνευ αντικρίσματος ξεσπάσματα του θυμικού μεταξύ των θαμώνων των ανά τις επικράτειες καφενέδων.

Πρέπει να συνεννοηθούμε και να συμφωνήσουμε στο αυτονόητο:

Το «Οχι», για να αποκτήσει νόημα και προοπτική, απαιτείται να πάρει τα χαρακτηριστικά μιας εφ' όλης της ύλης πολιτικής απάντησης.

- Απάντηση που θα ισοδυναμεί με ρήξη και με ανατροπή όλου του καθεστώτος, από τα θεμέλια μέχρι το εποικοδόμημα, της ταξικής καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

- Απάντηση ρωμαλέα, ανυποχώρητη, ανυπότακτη, βαθιά συνειδητοποιημένη, που από τους τόπους δουλειάς, από τις γειτονιές, από τους δρόμους, ο ελληνικός λαός, ο κυπριακός λαός, οι ευρωπαϊκοί λαοί, οι λαοί όλου του κόσμου, θα την μεταφέρουν στους εντός και εκτός των τειχών τυράννους του ιμπεριαλισμού.

- Απάντηση που η ισχύς της δεν θα είναι υπόθεση που θα επαφίεται στη «διαπραγματευτική δεινότητα» κάποιων εκπροσώπων,
(σ.σ.: Αλλά ποιων εκπροσώπων; Αυτών που συντάσσουν μνημόνια με τους δυνάστες; Των άλλων που αποδεικνύονται εξίσου έτοιμοι να συντάσσουν μνημόνια με τους δυνάστες, όπως και οι προηγούμενοι; Των τρίτων που υπόσχονται «επωφελείς» διαπραγματεύσεις πάλι με τους δυνάστεςWink
αλλά που την επιβολή του δίκιου της θα την εγγυάται η ισχύς και η αποφασιστικότητα του ίδιου του εξεγερμένου, του επαναστατημένου λαού και των δικών του εκπροσώπων.
*
Το «Οχι» του λαού, του ελληνικού λαού για να έρθουμε στα δικά μας, απαιτεί επομένως την ικανοποίηση μιας βασικής προϋπόθεσης:

Για να αντιμετωπίσουν οι Ελληνες εργαζόμενοι, οι άνεργοι, η νεολαία, τη μέγκενη που τους συνθλίβει τη ζωή τους, δεν έχουν άλλη επιλογή από το:

• Να γίνουν οι ίδιοι κάτοχοι της πολιτικής εξουσίας.
• Να γίνουν οι ίδιοι κάτοχοι των κλειδιών της οικονομίας.
• Να γίνουν οι ίδιοι κάτοχοι και ιδιοκτήτες του παραγωγικού πλούτου της χώρας.
• Να είναι οι ίδιοι που θα διοικούν και θα «άρχουν». Που η ηγεσία τους και η κυβέρνησή τους, βγαλμένη από τα σπλάχνα τους, θα τίθεται ανά πάσα στιγμή κάτω από τον δικό τους τον εργατικό και κοινωνικό έλεγχο. Που οι διακρατικές τους σχέσεις δεν θα καθορίζονται από τα συμφέροντα της εγχώριας πλουτοκρατίας αλλά θα οικοδομούνται, από μια ανεξάρτητη Ελλάδα, πάνω στην αρχή «δεν παραχωρούμε τίποτα από τα λαϊκά συμφέροντα», πάνω στην αρχή της αμοιβαιότητας των συμφερόντων με όλους τους άλλους λαούς.


Αυτός ο δρόμος, που δεν τελειώνει στην αλλαγή κυβέρνησης, αλλά που αντίθετα αρχίζει με την αλλαγή τάξης στην εξουσία, είναι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος που περπατώντας τον ο λαός θα μπορέσει να αποκρούσει τη λεηλασία του από ντόπιους και ξένους λύκους.

Αυτός, ο δρόμος του «Οχι» στον αφανισμό, είναι ο δρόμος του «Ναι» στη λαϊκή εξουσία.
*
Κάποιοι μας κοιτούν με... συγκατάβαση, μας δείχνουν την Κύπρο, μας δείχνουν τα ευρωπαϊκά και ατλαντικά «Νταχάου», και με το ναρκισσισμό του «επιβεβαιωμένου» - από το ραγιαδισμό του - ραγιά, μας πληροφορούν ότι τα προηγούμενα στην καλύτερη περίπτωση συνιστούν δονκιχωτισμό και επαναστατική ουτοπία.

Τους απαντάμε με τα λόγια του Οσκαρ Ουάιλντ:
«Ενας χάρτης του κόσμου που δεν περιέχει την Ουτοπία δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη μόνη χώρα όπου η Ανθρωπότητα πάντα θα προσγειώνεται. Κι όταν προσγειωθεί, κοιτάζει πέρα και, βλέποντας μια καλύτερη χώρα, ξεκινάει για εκεί. Πρόοδος είναι η υλοποίηση της μιας μετά την άλλη Ουτοπίας».

Τους απαντάμε με τα λόγια του Μπάιρον:
Ναι, «η επανάσταση σε μερικούς μπορεί να μην αρέσει μα είναι ο μόνος σίγουρος και δίκαιος τρόπος να καθαρίσεις απ' το ρίπος τους ανθρώπους».

Τους απαντάμε με τα λόγια της Ιστορίας που δεν «τελείωσε»:

Σίγουρα αυτή η πορεία αναδημιουργίας και αναγέννησης της Ελλάδας δεν είναι μια εύκολη πορεία. Ομως είναι μια πορεία απείρως ευκολότερη και από άποψη αποτελεσμάτων πρόδηλα ρεαλιστικότερη, σε αντίθεση με τον αδιέξοδο δρόμο των ανυπολόγιστων και μάταιων θυσιών με το βαρύ τίμημα, των αβάσταχτων θυσιών που υποβάλλεται ο λαός και ο τόπος για να βγαίνουν κερδισμένοι οι πλουτοκράτες, τα μονοπώλια και το σάπιο πολιτικό τους σύστημα.
*
Αυτή η Ελλάδα, η Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας και της λαϊκής οικονομίας, η Ελλάδα του σοσιαλιστικού δρόμου ανάπτυξης, είναι το πλέον ώριμο και ρεαλιστικό αίτημα των καιρών που «σαν θελήσει ποτέ ο λαός, τότε το πεπρωμένο θα προσκυνήσει».


ΠΗΓΗ:

http://www1.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=28/3/2013&columnId=1821

Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες